ถ้าจะรู้..

เนื้อเรื่อง

ผมเกือบลืมไปแล้วว่าความสุขเป็นยังไง  ตลอดเวลา 2 เดือนที่ผ่านมา  ผมแทบไม่เคยสัมผัสกับคำนั้นเลย ทำไมนะเหรอ เรื่องของผมมันเศร้านะ...

ผม ชื่อ นัท ครับ ผมมันก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเหนือคนอื่น  จนกระทั่งวันที่เธอผ่านเข้ามาในชีวิตผม  เธอผู้ที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป  เรารู้จักกันตอนผมเรียน ม. ปลาย  เธอชื่อ  รุ้ง  รุ้งพึ่งเข้ามาเรียนตอน กลางเทอม ม.5   ห้องเดียวกับผม เราสนิทกันเพราะเธอได้นั่งใกล้ผมและผมก็คอยให้เธอยืมหนังสือและทบทวนบทเรียนให้เธอ  ด้วยความที่รุ้งเป็นคนน่ารัก พูดเก่ง เธอจึงกลายเป็นขวัญใจของเพื่อนๆ ในเวลาอันรวดเร็ว  แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ให้ความสนิทสนมกับผมเรื่อยมาและนานๆ เข้าผมเริ่มจะไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเธอ  ว่าเป็นเพียงความปรารถนาดีต่อเพื่อน  หรือ  มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่ารัก  จนกระทั่งวันที่ผมเห็นเธออยู่กับนร.ชายห้องอื่นนั่นแหละ ถึงแน่ใจความรู้สึกตัวเองโดยผมเองยังไม่กล้าบอกให้เธอรู้  อาจเป็นเพราะเรา สนิทกันเกินไป  และ ผมก็ยังปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเสมอมา

 วันหนึ่งรุ้งเข้ามาหาผม

“นัท  เรามีเรื่องจะปรึกษา” 

“มีไรอ่ะ”

 คือ นัทรู้จักต้นมั๊ย 

อือ ต้นห้อง 5 นะเหรอ

มีไรอ่ะ 

ก็เราไม่รู้บอกยังไงอ่ะ 

อ้าวแล้วเราจะรู้มั๊ยเนี่ย  ผมภาวนาอย่าเหมือนที่ผมคิดไว้เลย

ต้นเค้าบอกว่าเค้าชอบเรา  เราควรทำไงดีละนัท  มันเป็นประโยคที่ผมไม่อยากฟังที่สุด 

แล้วผมก็พูดคำที่ไม่อยากพูดที่สุด  ก็ตามใจเธอสิ เธอชอบมันรึเปล่าละ

 เราก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่เค้าก็ดีกับเราน๊ะ 

ถ้างั้นก็แล้วแต่เธอสิเธอสิเธอต้องเลือกเอง ไม่ใช่ให้เราเลือกให้

 อือ ขอบใจน๊ะ  เธอหันหน้าและกำลังจะเดินไป ผมเรียกเธอไว้ 

รุ้ง  ถ้าเราบอกว่าไม่อยากให้เธอคบกับเค้าละเธอทำไง  รุ้งอึ้ง 

เราพูดเล่นหน่ะ เราว่าดีซะอีกเธอคบกับไอ้ต้น เราจะได้ไม่ต้องคอยตามใจเธอ ทีนี้เธอก็ไปอยู่กับไอ้ต้นก็ดีเหมือนกัน 

เราทำให้เธอลำบากเหรอ 

เปล่านี่  เราจะคบกับต้นจะไม่ให้เธอลำบากใจอีก  ผมรู้สึกเจ็บ  เจ็บจนพูดไม่ออก  เหมือนกับผมเห็นน้ำตาเธอคลอออกมา ผมคงตาฝาดไปมั๊ง  ผมไม่น่าพูดอย่างนั้นออกไปเลย  นับจากวันนั้นรุ้งกับผมก็พูดคุยกันน้อยลง  แทบจะนับคำได้  และเธอก็คบกับต้น 

รุ้ง เธอเป็นอะไรไป 

เราก็ไม่เป็นอะไรนิ

อย่าโกหกสิ  เราเป็นห่วงเธอน๊ะ    เรายังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ

ใช่ เรายังเป็นเพื่อนกัน  ตอนนี้เราต้องไปแล้วล่ะ  เดี๋ยวต้นคอยนาน

แล้วเธอก็ยิ้มให้ผมรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมาแสนนาน  หลังจากนั้น อีก 1 ปีเราก็สอบเข้าได้มหาลัยเดียวกัน ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับรุ้งยังคงความเป็นเพื่อนอย่างเดิม  แต่รุ้งกับต้นเลิกกันมาได้พักหนึ่งแล้ว เหตุเพราะต้นมีแฟนใหม่  ความรู้สึกที่ผมอยากลืมกลับมาอีกครั้งและอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ    แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่กล้าบอกรักเธอ ตอนนี้รุ้งกลายเป็นดาวมหาลัยแต่เธอกับผมยังสนิทกันเหมือนเดิม  และอีกครั้งที่เธอมีแฟนใหม่  ผมได้แต่ยิ้มและแสดงความยินดีกับรักครั้งใหม่ของเธอ  ผมหวังแต่เพียงว่าเธอคงจะมีความสุขกับเค้าคนนั้น  หลังจากเรียนจบมหาลัย  ผมเข้าทำงานเป็นสถาปนิกที่บริษัทแห่งหนึ่ง  ส่วนรุ้งเธอมีแผนจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้  ผมบอกตัวเองตลอดเวลาว่า  เธอไม่ใช่ของผม  พยายามจะลบความรู้สึกนี้ออกไปจากหัวใจ  แต่จนแล้วจนรอด  ความรู้สึกนี้ก็ยังคงเดิม และคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลง  ผมตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ  และก่อนไปผมจึงฝากจดหมายไปให้เธอเพื่อบอกถึงความรู้สึกของผม  ผมไม่กล้าจะเอ่ยคำพูดกับเธอ  และไปโดยไม่บอกลาเธอ  จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นเวลา 2 ปีแล้ว  วันนี้ผมกลับมาเมืองไทย  การที่ผมได้ไปใช้ชีวิตต่างประเทศทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น  แต่ผมก็ไม่เคยลืมเธอ  ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง  สบายดีมั๊ย  เธอจะมีความสุขมั๊ย  ผมตัดสินใจไปหาเธอที่บ้าน  แต่คำตอบที่ผมได้รับจากแม่เธอ นั้นช่างเจ็บปวด 

รุ้งเค้าไม่ได้แต่งงานหรอก  ไม่รู้ทำไมอยู่ๆก็ยกเลิก

แล้วรุ้งอยู่ไหนครับ

รุ้งเค้าอยู่บนสวรรค์แล้วแหละ  รุ้งเค้าป่วย แต่เค้าไม่เคยบอกใครหรอกน๊ะ เค้าบอกว่าไม่อยากเห็นคนที่เค้ารักต้องเสียน้ำตา  เออใช่  ก่อนตายรุ้งเค้าบอกแม่ว่า ถ้าเจอนัทให้เอาสมุดบันทึกเล่มนี้ให้

ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเธอ  เธอไม่เคยบอกผมว่าป่วย เธอจะยิ้ม พูดคุยกับทุกคนเสมอ  ผมเริ่มอ่านบันทึกของเธอ มันเป็นสิ่งสำคัญที่ผมไม่เคยได้รับรู้เลย

“นี่ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย  ชั้นไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้ชั้นเป็นอะไรไป ทำไมความรู้สึกที่ชั้นมีต่อนัทมันพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่นๆ  ไม่จริงนี่ชั้นกำลัง รัก เค้าเหรอเนี่ย  จะเป็นไรมั๊ยน๊ะถ้าชั้นจะบอกความรู้สึกนี้ให้เค้ารับรู้  ถ้าปฎิเสธขึ้นมา  เค้าจะยังคบเราเป็นเพื่อนมั๊ยน๊ะ”

“ วันนี้ชั้นบอกนัทเรื่องที่นายต้นมาขอคบเป็นแฟน  ถ้าเพียงแต่เค้ารั้งชั้นไว้  ชั้นคงจะมีความกล้าขึ้นมาบ้าง  กล้าที่จะบอกรักเค้ายังไงล่ะ”

“เฮ้ย  จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้บอกรักเค้าซักที  บางทีการที่เราเป็นเพื่อนนี้อาจดีที่สุดก็ได้”

ผมเสียใจมากที่พึ่งมารับรู้ความรู้สึกของเธอ  หากวันนั้นผมกล้าบอกรักเธอ  ผมและเธออาจไม่ต้องเจ็บอย่างนี้ก็ได้  สมุดบันทึกหน้าสุดท้ายเป็นข้อความที่เธอฝากไว้ให้ผม

“ นัท  เราดีใจมากที่ได้รู้ความรู้สึกของนาย  ขอบคุณนะ  มันเป็นคำที่เราอยากฟังจากนายที่สุด  แม้ว่าเราไม่ได้ฟังคำนั้นจากปากนายก็ตาม  แต่เราก็ดีใจ  เราก็มีบางอย่างอยากบอกนายเหมือนกันแม้ว่าเราไม่ได้พูดจากปาก  แต่เราก็อยากบอก  อยากบอกนายว่า  เรารักนายน๊ะ  รักมาก  ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนข้างกายเราเสมอมา ขอบคุณจริงๆ  รักเสมอ  รุ้ง ”  ผมไม่มีไรจะพูดนอกจาก  “เราก็รักรุ้ง” คำพูดที่ผมเก็บไว้ในใจเสมอมา

“ผมเคยคิดว่าการที่ผมได้มาเจอรุ้งมันคงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ  แต่ความจริงฟ้าต่างหากที่ส่งเธอมาให้กับผม  แม้ว่าโชคชะตาอาจจะเล่นตลกกับเราไปซะหน่อย  แต่ผมก็ขอบคุณนะครับที่ส่งเธอมาให้กับผม  ขอบคุณจริงๆ”

 ถึงตอนนี้เธออาจกำลังมองลงมาที่ผม  และยิ้มให้ผมอยู่บนฟ้าก็ได้