คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : ตอนที่ 37 ตอนพิเศษ(ต่อ)
เหตุการณ์ไปไงมาไงไม่รู้ แต่ที่รู้คือตอนนี้แจ็คสัน บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อ ชานยอล และ เฉิน รวมตัวกันอยู่ในห้องน้ำของร้านบาร์เกย์ไปเรียบร้อยแล้ว แถมแจ็คสันเพิ่งเดินไปล็อคประตูจากด้านในเมื่อกี้ด้วย...
“เดี๋ยวนะครับ” ชานยอลเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดี เขาถูกลากมาที่นี่โดยแจ็คสันกับบาร์เทนเดอร์แบบไม่รู้ตัว “คือว่าผม...เอ่อ...ผมอาจจะเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่านี่มันหมายความว่ายังไง ผมเอ่อ...ผมอาจจะคิดลึกไป”
เฉินรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนสุดกำลัง ส่วนแจ็คสันนั้นยิ้มมุมปากให้ทั้งสองก่อนจะตอบด้วยเสียงอันเซ็กซี่ไปว่า
“เข้าใจถูกแล้วละครับ พวกเราก็มาไอนั่นกันไง...”
ชานยอลกับเฉินกลืนน้ำลายพร้อมกันดัง เอือก! ชานยอลเผลอก้าวถอยหลังไปสองก้าว และ แจ็คสันเผลอตั้งใจก้าวไปข้างหน้าสองก้าวพร้อมกับรอยยิ้มอันหวานเยิ้มนั่นด้วยเหมือนกัน...
ส่วนบาร์เทนเดอร์นั้นก็หัวเราะในลำคอก่อนจะยิ้มให้เฉินและส่งสัญญาณทางสายตาที่แปลได้ว่า พร้อมหรือยัง?
“เดี๋ยวครับ!” ชานยอลที่เดินถอยหลังไปจนติดผนังห้องน้ำร้องขึ้นพร้อมยกมือป้องกันตัวเอง “ผมว่าอาจจะเข้าใจผิดมหันต์เลยก็ได้! ระ-เรามาคุยเพื่อทำความเข้าใจใหม่กันดีมั้ยครับ!”
“ไม่จำเป็นต้องปรับความเข้าใจหรอกครับ” แจ็คสันตอบและเดินไปหาชานยอลเรื่อยๆ
“ทำไมละครับ!” ชานยอลเกือบจะยกขาเพื่อป้องกันตัวเองไว้แล้ว “ทำไมถึงไม่จำเป็นต้องปรับความเข้าใจละ?”
แจ็คสันหัวเราะก่อนจะตอบ “เข้าใจผิดแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ดีนะครับ... ไปเรื่อยๆจนกว่า...” เขาขยับเข้าไปใกล้จนจะโดนตัวชานยอลอยู่แล้ว
“จนกว่าอะไรครับ...” ชานยอลดันกำแพงสุดกำลังเขาหวังไว้เหลือเกินว่ากำแพงจะถล่มลงมาตอนนี้
“จนกว่าเราจะทำกันเสร็จ...”
เฉินที่ยืนมองสถานการณ์และนิ่งเหมือนรูปปั้นนั้นก็ทำตาโตลุกวาวขนลุกขนชันทันที ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากเขาก็จริง แต่ทว่าในใจนั้น...
กรี๊ดดดดดดดดด แม่จ๋า!! ช่วยลูกด้วยย!!!!! ลูกกำลังจะเสียหนุ่มให้เจ้าพวกนี้แล้ววว เกร้ดดดดดดดดด!!!!
“ไม่เห็นพี่จงแดกับชานยอลเลยนะค่ะพี่เลย์” เซมีกับเลย์ที่เข้ามาในร้านแล้วและนั่งประจำที่อยู่ตรงบาร์ก็สั่งเครื่องดื่มเบาๆนั่งดื่มไปและมองหาเป้าหมายไป แต่เซมีเริ่มสงสัยว่าทำไมถึงไม่เจอคนจากปราสาทที่มาทำภารกิจด้วยกันซักที ร้านก็ไม่ได้ใหญ่คนก็ไม่ได้เยอะไม่น่าจะพลาดกันได้ ยิ่งชานยอลตัวสูงหล่อขนาดนั้นหาได้ไม่ยากเลย...
“นั่นสิ” เลย์นั่งมองขวดไวน์เรียงรางอยู่บนชั้นวางอย่างเพลิดเพลิน เลย์ตัวจริงกลับมาแล้ว...ภารกิจอะไรคือไม่รู้ละ พอได้มาเจอสิ่งแปลกใหม่บนโลกมนุษย์อะไรๆก็ดูไม่สำคัญทั้งนั้นแหละ...
“โธ่ พี่เลย์ สนใจกันหน่อยสิ” เซมีทำหน้าแบบขอทีเถอะ “ไอขวดที่มีน้ำดำๆผสมแอลกอฮอลแบบนั้นเอาไว้ค่อยกลับไปจ้องที่ปราสาทก็ได้ ซูโฮมีเยอะแยะไป... ตอนนี้เรามาทำภารกิจนะค่ะ”
“อะไรนะ?” เลย์หันมาจ้องเซมี
“บอกว่าวันนี้เรามาทำภารกิจไงค่ะ”
“ไม่ใช่ๆ อะไรนะ...แอล...แอลโก?”
“แอลกอฮอลล์ค่ะ” เซมีถอนหายใจ “สนใจผิดประเด็นแล้ว...เมื่อกี้พี่เลย์ยังตั้งใจทำภารกิจเลย ทำไมอยู่ๆตอนนี้ถึงเลิกสนใจไปดื้อๆละค่ะ?”
“อ่อ” เลย์ยิ้มอายๆ “โทษทีนะ พี่เป็นคนที่ชอบโดนอะไรดึงดูดไปง่ายๆน่ะ”
“ไม่ได้นะค่ะ” เซมีทำหน้าเหมือนเป็นคุณแม่ “ถ้าพี่ไหลไปกับอะไรง่ายๆแบบนี้มีหวังโดนสาวๆหลอกไปต้มกินจนเปื่อยแน่”
“หา!!” เลย์ร้องเสียงดังจนคนใกล้ๆหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น “ผู้หญิงบนโลกเขากินมนุษย์ด้วยกันเองหรอ!!”
“ไม่ใช่!” เซมีรีบจุปากเลย์ให้เงียบ “ฉันแค่เปรียบเปรยเฉยๆค่ะ...แต่ช่างมันเถอะเอาไว้จะกลับไปอธิบายที่บ้านนะ ตอนนี้ขอละค่ะ...ช่วยมองหาคนที่ชื่อแจ็คสันไม่ก็มาร์คนั้นหน่อยเถอะค่ะ เราจะได้รีบๆกลับกันซะที ฉันทนสายตาผู้ชายที่มองมาทางฉันแล้วทำหน้าเหมือนจะทิ่งรูก้นให้ได้แบบนี้ไม่ไหวแล้ว...”
“อื้อ” เลย์เริ่มเห็นด้วย “ฉันเองก็โดนมองด้วยสายตาแบบนั้นเหมือนกัน...แปลกแฮะ ว่าแต่ทำไมเธอถึงบรรยายออกมาซะเห็นภาพขนาดนั้นเลยละ...ฉันกลัวนะ...” อยู่ๆเขาก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พี่เลย์! ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้!” เซมีรีบยื่นแขนไปพาดไหล่เขาเมื่อเห็นสีหน้ากังวลแบบออกนอกหน้าของเลย์ “แค่เราอยู่ด้วยกันสองคนเขาก็ไม่เข้ามาเสียบรูอะไรของเราทั้งนั้นค่ะ”
“อื้อ เข้าใจแล้วครับ...แต่ว่านะเซมี”
“ค่ะ?”
“หยุดพูดคำว่ารูได้มั้ย พี่ขนลุก...”
“ขอโทษค่ะ”
“ไปกันเถอะ...เราออกไปตามหาสองคนนั้นกัน” เลย์คว้ามือเซมีและดึงเธออกจากเก้าอี้
ทั้งสองเดินไปรอบๆร้านแต่ก็ไม่พบวี่แววของเป้าหมายไม่พบแม้วี่แววของเพื่อนพวกเขาด้วย แต่นั่นก็อาจจะยังไม่นานพอเขาต้องหาไปเรื่อยๆและรออีกซักพักเผื่อว่าเป้าหมายของเขาเคลื่อนที่ไปมาและเดินวนกับพวกเขาก็เป็นได้
“ขอโทษนะครับ” จู่ๆก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงเดินเข้ามาทักพวกเขา...แต่สายตามองลงมาที่เซมี “พวกคุณเป็นพี่น้องกันใช่มั้ยครับเนี่ย” เขายิ้มให้เซมี “น้องชายคุณน่ารักมากเลยครับ”
“เปล่าครับ” เลย์แทรก “นี่แฟนผมเอง” ก่อนจะดึงเธอประชิดตัวเอง
ชายสูงโปร่งหน้าเจื่อนเล็กน้อยก่อนจะบอกขอโทษและเดินจากไป...แต่ก่อนจะเดินจากไปก็ไม่ลืมส่งสายน่าขนลุกแบบลับๆให้เซมีเห็นคนเดียวอีกด้วย เซมีจึงควงแขนเลย์ให้ชัดกว่าเดิมและเกาะแน่นยังกะปรสิตทันที
“ไปหาที่อื่นกันเถอะ” เลย์พูด
“ห้องน้ำมั้ยค่ะ”
“คุณแจ็คสันครับ” ชานยอลจับแขนของแจ็คสันไว้แน่นและกำลังสู้กับแรงของอีกฝ่าย “ผมต้องขอโทษจริงๆ...พวกผมไม่ใช่คนประเภทเดียวกับพวกคุณหรอก”
“ใช่ครับ” เฉินที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกันแต่แย่กว่าเยอะเพราะบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อมีกำลังมากกว่าเขาสองเท่า “พวกผมมาที่นี่เพราะต้องทำงานบางอย่างน่ะครับ ไม่ได้จะมาสวิงกิ้งอะไรแบบนี้หรอกครับ เชื่อเถอะ”
“เชื่อแล้ว” แจ็คสันดันตัวเองเข้าไปใกล้ชานยอลด้วยความยากลำบากเพราะแรงเขาน้อยกว่า เขาแสยะยิ้ม “แต่ไหนๆก็มาถึงนี่ละ จะกลัวอะไรอีกไม่อยากลองของใหม่บ้างหรอไงครับ ตอนนี้ผมพร้อมจะเผด็จศึกแล้วนะ...เอ...หรือคุณจะรุกใส่ผมก็ได้นะ”
“ม่ายยยย” ชานยอลดันแจ็คสันออกไปสุดแรงและได้ผลด้วย แจ็คสันโดนแรงดันของชานยอลทำให้เขาต้องถอยหลังไปสามก้าว ชานยอลโวยวาย “ไม่เอาด้วยแล้ว! ภารกิจบ้าบออะไรเนี่ย! ส่งมาเสียตัวชัดๆ คุณแจ็คสันปล่อยพวกผมไปเถอะ พวกผมยอมแพ้แล้ว”
“ยอมแล้วก็ดี” แจ็คสันต้านสุดกำลัง “ยอมนอนลงไปซะดีๆ”
“ไม่ใช่โว้ย!” ชานยอลแยกเขี้ยวใส่พลางออกแรงดันอีกครั้ง “ปล่อยพวกผมไปเถอะ! พวกผมไม่ได้ชอบแบบเดียวกับพวกคุณจริงๆ...ปล่อยเถอะ”
ระหว่างที่ทั้งสองคู่กำลังสู้กันสุดเหวี่ยงและเฉินทำท่าเหมือนจะแพ้ เขากำลังจะโดนบาร์เทนเดอร์หนุ่มไซร้คออยู่แล้วเชียว แต่ทว่าเสียงเลย์กับเซมีตะโกนเรียกคนในห้องน้ำดังขึ้นมาซะก่อน เฉินรีบแหกปากขอความช่วยเหลือทันที ทำให้บาร์หนุ่มเกิดอาการตกใจจนเผลอปล่อยตัวเขาไป จังหวะนั้นเองเฉินรีบกระโจนไปปลดล็อคประตูห้องน้ำ และเลย์กับเซมีก็พุ่งทะยานเข้ามาดูเหตุการณ์ข้างในทันที
“เกิดอะไรขึ้น” เซมีมองทั้งชานยอลเฉินและเมื่อเธอเห็นแจ็คสัน “นั่นแจ็คสันนี่! พวกนายมาทำอะไรกันในนี้!”
“โอะโอ” แจ็คสันร้องก่อนจะปล่อยชานยอลออกและหันไปสนใจเซมีแทน “มีคนรู้จักฉันด้วยแฮะ...แถมน่ารักซะด้วย หรือว่าพวกนายก็อยากมาร่วมวงกับพวกเราด้วยอีกคู่?”
“วงอะไร?” เลย์ถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย เซมีรีบตีไหล่เขาไปแรงๆ
“ไม่ร่วมอะไรทั้งนั้น” เซมีตอบ “แต่นายต้องไปกับฉันแจ็คสัน...และเพื่อนนายด้วย มาร์คน่ะ”
“หือ?” แจ็คสันทำหน้างง “จะให้ฉันไปไหน? แล้วมาร์คอะไรนั่นฉันไม่รู้จักหรอก”
“แน่ใจหรอว่าไม่รู้จัก” เสียงทุ้มต่ำของใครคนนึงดังทางประตูห้องน้ำ...
เขาคือมาร์คนั่นเอง สีหน้าดูไร้อารมณ์และเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อยด้วย เขาพูดต่อ “นายไม่รู้จักฉันงั้นหรอแจ็คสัน...หวัง แจ็คสัน”
“เออ” แจ็คสันตอบห้วนๆ “ไอ มาร์ค ต้วนอย่างแกฉันไม่รู้จักหรอก”
“เลิกงอนฉันได้แล้วหน่า” มาร์คทำเสียงที่ดูรำคาญเต็มที่ “แบมๆกับฉันแค่พี่น้องกัน บอกกี่พันครั้งแล้ววะ”
“ฉันไม่ได้งอน แล้วแบมๆกับนายจะเป็นอะไรกัน ฉันมันเกี่ยวอะไรด้วยละ?” แจ็คสันพูด
“นั่นไง...นายงอนชัดๆเลยนี่หว่า” มาร์คเดินเข้าไปเหมือนจะหาเรื่องแจ็คสัน “ต้องทำยังไงถึงจะหาย...ช่วยบอกทีได้ปะ”
“บอกว่าไม่ได้งอนไงไอมาร์คนี่” แจ็คสันเริ่มรำคาญ “ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับนายมีสิทธิ์อะไรจะไปหึงไปหวงนายละ? อีกอย่างแบมๆเขาก็น่ารักดีนายจะคบจะเป็นพี่หรือจะเป็นพ่ออะไรกับเขาฉันก็ไม่สิทธิ์จะไปห้ามหรือไป--”
ไม่ทันที่แจ็คสันจะได้พูดจบ มาร์คก็คว้าร่างของเขามาประกบปากดับเสียงแวดๆของเขาได้ทันที...เกิดความเงียบอยู่นานจนกระทั่งชานยอลเข้าไปทุบท้ายทอยของทั้งสองคนจนสลบไปทั้งๆสภาพแบบนั้น
บาร์เทนเดอร์หนุ่มกรีดร้องด้วยความตกใจเฉินรีบจัดการเขาด้วยเขา ด้วยการฉวยแจกันดอกไม้ไปตีหัวเขาสุดแรงจนทำให้สลบไปอีกราย..
ณ ปราสาทเมื่อถอนคำสาปของแจ็คสันกับมาร์คออกแล้ว
ทั้งสองคนฟื้นขึ้นมาและดูงุนงงเล็กน้อยก่อนจะถูกซิ่วหมินที่ยืนเฝ้าพวกเขาอยู่แล้วรัวอธิบายถึงเหตุการณ์ที่ผิดเพศของพวกเขาว่าเกิดจากคำสาปร้ายและบอกว่าพวกเขาไม่ได้เป็นเกย์หรืออะไรทั้งนั้น แจ็คสันรู้สึกตัวทันซะก่อนเขารีบขว้างโทรศัพท์ออกนอกหน้าต่างเพราะหน้าจอโทรศัพท์เขาเป็นรูปเขากับผู้ชายคนนึงสวีทกัน ส่วนมาร์คพอเริ่มเข้าใจเขาก็หันไปมองหน้าแจ็คสันและอ้วกตรงนั้นเลย... ดีที่ซิ่วหมินกระโดดหลบทัน
ไม่นานเลย์กับเซมีก็เข้ามาดูอาการของพวกเขาบ้าง ความจริงแล้วการถอนคำสาปมันไม่ได้ถึงขนาดต้องนอนพักหรอก แต่ที่พวกเขาต้องนอนนั้นเป็นเพราะอาการที่โดนชานยอลตีท้ายทอยต่างหาก... มันปวดร้าวไปหมดเลยละ
“หายดีแล้วใช่มั้ยค่ะ” เซมียิ้มให้แจ็คสัน “พอรู้ว่าพวกคุณเป็นผู้ชาย พวกคุณก็ดูหล่อขึ้นมาทันตาเลยค่ะ”
“เธอเป็นผู้หญิงใช่มั้ย?” แจ็คสันไม่แน่ใจ ตอนนี้ผมของเซมียาวกลับมาเป็นปกติและหน้าอกเธอก็กลับมาเนินอีกครั้งแล้วด้วย
“ค่ะ” เซมีตอบไปยิ้มไป “ฉันปลอมตัวเป็นผู้ชายน่ะ แต่ตอนนี้เลิกปลอมแล้ว”
“ให้ตายสิ” แจ็คสันทำหน้าทึ่งพลางมองร่างของเธอ “พอรู้ตัวว่าตัวเองเป็นผู้ชาย ฉันก็เห็นว่าเธอนั้นน่ารักมากแค่ไหน”
มาร์คหัวเราะเพราะยังไม่ชินที่เห็นแจ็คสันชมผู้หญิงแต่ในใจเขาเองก็แอบคิดแบบเดียวกับแจ็คสัน เซมีเป็นผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ... เขาเองยังเผลอมองเธอแบบหลงใหลไปบ้างเหมือนกัน...
“นี่แฟนฉันนะ” เลย์แสร้งแสดงเหมือนในบาร์เกย์ เขาดึงตัวเซมีเข้ามาชิด “พวกนายคงต้องไปหาคนอื่นแล้วละ”
ทั้งห้องหัวเราะและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องน่าขนลุกอยู่นาน ซิ่วหมินที่ทำท่าจะไปหลายรอบแล้วแต่ทว่าโดนหัวข้อสนทนาที่น่าสนใจดึงดูดให้อยู่ฟังต่อทุกครั้ง...อย่างเรื่องแอบไปทำอะไรในห้องน้ำ แอบพ่อแม่คบกับผู้ชาย คบผู้หญิงเพื่อหลอกให้คิดว่าแมน และอีกหลายๆเรื่องจากปากแจ็คสัน...ส่วนมาร์คนั้นได้แต่หัวเราะและเห็นด้วยกับเพื่อน
ตอนพิเศษ
เวลา23.00น.
เซมีกำลังอ่านหนังสือเธออ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆแล้วและเริ่มง่วง เธอตัดสินใจปิดหนังสือและเดินลงไปห้องครัวเพื่อหานมอุ่นๆดื่ม เธอเดินไปในครัวและเธอไม่แปลกใจเลยที่เห็นชานยอลยืนกินพัฟเค้กหน้าตาสดใส
“ไง” ชานยอลทักเธอทั้งๆที่เค้กเต็มปาก “มาหาอะไรกินเหมือนกันหรอ?”
“อื้อ นมอุ่นน่ะ” เซมีตอบพลางเดินไปชงนม
ชานยอลรีบยัดเค้กเข้าปากและดื่มน้ำตามอึกใหญ่ๆ ก่อนจะเดินไปข้างหลังเธอและกอดเธอจากข้างหลังแบบไม่ทันตั้งตัว เซมีสะดุ้งจนนมกระจายเล็กน้อย แต่ชานยอลยิ้มจนแก้มจะแตก...
“ชานยอล...” เธอเรียก
“ครับ” ชานยอลตอบพลางกอดเธอแน่นขึ้น
“ขอชงนมก่อนได้มั้ย...เดี๋ยวกอดทีหลังนะ” เซมีใช้ลูกไม้และมันได้ผล ชานยอลใจเต้นรัวเขาคลายกอดจากเธอและยืนรอเธอชงนมเงียบๆด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อ... อยู่ๆเซมีก็อยากจะให้เขากอด...คิดแค่นี้เขาก็อยู่ไม่สุขแล้ว
แต่ผิดคาด...เซมีซดนมรวดเดียวหมดและหลอกให้ชานยอลถือแก้วให้จากนั้นเธอก็วิ่งด้วยความเร็วแสงกลับห้องตัวเอง เธอหัวเราะลั่นปราสาทที่ได้แกล้งชานยอลสำเร็จ เธอปิดประตูห้องดังปังก่อนจะล็อคมันอย่างแน่นหนาพลางหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
“พี่เซมี”
“กรี๊ดดดด!!” เซมีไม่ทันได้ตั้งตัวเธอหันไปดูในห้องปรากฏว่าเจอเซฮุนมาร์คหน้าสีขาวเต็มหน้าอยู่บนเตียงของเธออย่างสงบเงียบคล้ายเป็นศพ
“พี่กรี๊ดทำไม” เซฮุนพูดแบบไม่ขยับปากเท่าไหร่ “แล้วหนีอะไรมาน่ะ”
“เซฮุน!” เธอจับหน้าอกตัวเองพลางหายใจโยน “ตกใจหมดเลยนึกว่าผี! เดี๋ยวนะ...นั่นที่มาร์คหน้าของฉันนี่!”
“อื้อ” เซฮุนพยายามยิ้ม... “ผมเห็นพี่ทำผมอยากทำบ้าง...”
“อีบ้า” เซมียิ้มขำก่อนจะนึกได้... เธอเดินไปนั่งบนพุงของเซฮุนแบบตั้งใจพร้อมพูดสบายๆ “มาร์คได้กี่นาทีแล้ว”
“โอ้ย!” เซฮุนร้องเพราะน้ำหนังของเธอ “หนักอ่ะ! พุงผม! โอ้ยย หายใจไม่ออก...”
“อย่าเว่อร์” เซมียกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนพุงเซฮุนแบบเต็มตัว น้ำหนักทั้งตัวของเธออยู่บนพุงเขาจนหมด
“โอ้ยพี่!” เซฮุนเริ่มหายใจลำบากจริงๆ “พี่ผมปวดท้อง.. โอ้ย...โอ้ย เริ่มรำคาญไอมาร์คหน้านี่แล้วนะ!” จู่ๆเขาก็ขว้างแผ่นมาร์คออกไปเผยให้เห็นใบหน้าหล่อๆที่เหนียวไปด้วยน้ำจากแผ่นมาร์ค
“มาเดี๋ยวพี่เช็ดให้” เซมีถกเสื้อของเซฮุนขึ้นมาแต่เธอก็ยังนั่งบนตัวเขาไม่ไปไหน
“เดี๋ยวพี่” เซฮุนทำหน้าปวดท้อง เขาจับมือเธอที่กำลังจะเช็คหน้าเขาด้วยเสื้อของเขาเอง “เอาทิชชู่หรือผ้าอื่นมาเช็ดได้มั้ยอ่ะ..โอ้ย...พี่ครับผมเหนื่อย ลงไปจากพุงผมเถอะ...นะ”
“ไม่!” เซมีคึกอยากแกล้งชาวบ้าน “เอาเสื้อนายนี่แหละเช็ค”
“เดี๋ยวครับ...โอเค ถ้างั้น” แล้วเขาก็ถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะยื่นให้เซมี เธอรับมาและหัวเราะจากนั้นก็เช็คหน้าเหนียวๆที่กำลังหอบเพราะน้ำหนักของเธอออกจนหมด เมื่อเช็ดหน้าเขาเสร็จแล้วเซมีก็โยนเสื้อลงพื้นแต่เธอก็ยังไม่ยอมออกไปจากพุงเขาของ และเขาเองก็หายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ...
“พี่อ่ะ...” เขาทำหน้าเหมือนจะร้อง “ผมหายใจไม่ออก...”
“โอเค...” เหมือนจะลุกออกไปแล้วแต่ก็ตัดสินใจนั่งต่อ เซฮุนก็โอดครวญอีกครั้ง เขาพยายามผลักตัวเธอออกไปแต่มันลำบากเหลือเกิน
“ถ้าพี่ไม่ออก” เซฮุนเริ่มใช้ไม้แข็ง (ที่เซมีไม่กลัว) “พี่ก็ไม่ต้องออกไปไหนเลย!”
“โอะๆ จะทำอะไรน่ะ” เซมีทำเสียงเยาะเย้ย
“มานี่เลย!” เซฮุนใช้วิธีดึงตัวเธอนอนราบลงไปบนตัวเขาแทน น้ำหนักเธอจะได้ไม่ลงที่พุงของเขาอย่างเดียว เซมีตกใจจนเผลอกรี๊ดออกมาเบาๆ ขาเธอพับกันจนเจ็บเธอเลยต้องยืดขาออกไปและนั่นทำให้ร่างของเธอทับร่างของเซฮุนพอดี ที่สำคัญหน้าเขาและเธออยู่ตรงกันพอดีด้วย...
เซมีหน้าแดงปื้นแทบจะทันทีที่เซฮุนยิ้มอย่างมีชัยให้ เขาไม่ปล่อยให้เวลาจ้องตากันนี้ผ่านไปนาน เขายกคอขึ้นมาและจูบปากเธอทันที...
“อื้อ!” เซมีทุบอกเขาด้วยความตกใจ “ไอบ้า!” เธอรีบหลบหน้าเขาด้วยการซุกที่ต้อคอของเซฮุน เซฮุนหัวเราะลั่นห้องก่อนจะกอดเธอไว้เหมือนกอดหมอนข้างและลูบหัวเธออย่างเอ็นดู...
“ไหนละ...แกล้งผมอีกสิครับ”
ตอนหน้าจะเป็นตอนจบแล้วนะ...ใครอยากให้ขยายต่อไปอีกซักนิดยกมือ!
ความคิดเห็น