คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ตอนที่ 31 เซฮุนนนนนนนน
“อัศวินคนที่13หรอครับ?!” ดีโอทวนสิ่งที่เมอร์ลินเพิ่งเล่าให้เขาและชานยอลฟัง
ตอนนี้พวกเขา ที่ประกอบไปด้วย คริส เมอร์ลิน ชานยอล และ ดีโอ กำลังนั่งทำความเข้าใจกับภารกิจใหม่อยู่ที่ห้องของซูโฮ โดยที่เจ้าตัวไม่อยู่...ไม่รู้ไปไหน...
และแน่นอนว่าภารกิจนี้ได้ถูกส่งไปให้เซฮุนกับเซมีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนชานยอลกับดีโอจะได้ทำภารกิจเดียวกันนี้เช่นกันแต่ทำในแนวสอดแนมแบบลับๆแทน...ช่วงนี้พวกเขาได้แต่ตามสอดแนมอยู่เบื้องหลังไม่ค่อยได้ทำภารกิจจริงๆเท่าไหร่...แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขานึกรำคาญหรือขัดใจเลย พวกเขาเต็มใจทำมันด้วยซ้ำ...
“ยังไม่แน่หรอกว่าใช่หรือเปล่า” เมอร์ลินพูด สีหน้ากังวลเล็กน้อย “รายนี้ไม่แน่นอนซักอย่าง...ฉันลองดูประวัติและอาการของเขาแล้วนะ แต่ก็ไม่น่าจะโดนคำสาปอะไร...”
“หรือจะเป็นพวก X-men” คริสพูด ชานยอลกับดีโอหันขวับไปมองเขาทันที “เอ๊า! ก็หมอนั่นมันมีพลังพิเศษนี่! ถ้าไม่โดนคำสาปและไม่ได้เป็นอัศวินมันก็ต้องเป็นมนุษย์กลายพันธุ์แล้วละ!”
“อะไรก็เกิดขึ้นได้” เมอร์ลินพยักหน้าเห็นด้วย “แค่มีปราปรี้ก้า!” ก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่เด็กๆที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตก คริสหันมาจ้องพ่อตัวเองเหมือนจะกินเขาทั้งตัว เล่นไม่รู้จักเวลา
เมอร์ลินกระแอมเสียงดังไล่ความแป้กออกไปก่อนจะวางมาดเข้ม “อย่างที่คริสว่า ถึงจะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์...แต่มันไม่ถึงขั้นทำแบบนั้นได้แน่นอน...วิทยาศาสตร์สมัยนี้ไปได้แค่งอกเขางอกงอตามตัวเท่านั้น...ถึงโคลนนิ่งจะสำเร็จแต่ก็ยังใช้กับคนไม่ได้อยู่ดี...อีกอย่างคนๆนี้ก็ไม่ใช่คนธรรมดาๆเดินดินกินข้าวเหมือนพวกเราด้วย”
“พ่อ” คริสหันไปมองเมอร์ลินพร้อมสีหน้าที่จริงจัง “ผมว่าผมเปลี่ยนแผนดีกว่า”
“เปลี่ยนเป็น?”
“พวกนาย” คริสหันไปพูดกับชานยอลและดีโอแทน “พักอยู่ที่ปราสาทนี้และรอภารกิจหน้าละกันนะ เรื่องสอดแนมฉันกับพ่อจะเป็นคนทำหน้าที่นี่แทนให้เอง”
ชานยอลกับดีโอมองหน้ากันงงๆ พวกเขาอยากทำนะและเต็มใจทำด้วย...แต่ถ้าคริสออกปากถึงขนาดนี้แล้ว...
“เอางั้นหรอ...” เมอร์ลินพูดและหันไปมองลูกชาย “แต่ว่าคริส...แกถามฉันหรือยัง?”
เวลา 22.00 น. ณ ผับหรูแห่งหนึ่ง...
“เข้าไม่ได้ครับ ที่นี่สำหรับศลป.ระดับโลกเท่านั้น” การ์ดที่คุมหน้าประตูบอกกับเซฮุนและเซมี
พวกเขาสองคนเดินทางมาถึงที่แห่งนี้นานแล้ว...แต่มัวแต่ไปยุ่งกับเรื่องแต่งองค์ทรงเครื่องไปสองชั่วโมงเต็มๆ...เซฮุนไม่ยอมสวมชุดตามที่เซมีต้องการให้เขาใส่...เขาบอกอยากได้แบบผู้ชายมาดแมนและแบดบอย...
ดังนั้นเขาจึงสวมใส่สูทสีดำได้รูปและเสื้อเชิ้ตข้างในเป็นสีขาวที่ปลดกระดุมลงมาถึงสี่เม็ด...เข็มขัดสีขาวแวววาวหัวเข็มขัดเป็นตัวอักษรSH...แต่เขาใส่รองเท้ากีฬาแทนที่จะใส่รองเท้าหนัง เขาบอกว่าเผื่อต้องวิ่งหนีกะทันหัน...
แต่การแต่งตัวไม่เท่าการแต่งผมของเขา... เขากัดผมและย้อมเป็นสีทองสว่างจ้าจากนั้นก็เอาผมขึ้นจัดทรงให้อยู่ตัวเผยให้เห็นหน้าผากสวยๆของเขาเต็มที่...เท่านั้นยังไม่พอ เขาใส่เครื่องประดับด้วย มาแบบจัดเต็มมาก...
ทั้งแว่นดำ สร้อย นาฬิกา...กลัวเขาไม่รู้สินะว่าแบดบอยและรวยมาก...
ส่วนเซมีนั้นแต่งตัวธรรมดาๆเหมือนสาวเที่ยวกลางคืนทั่วๆไป ไม่โป๊และไม่ปิดจนเกินไป...เธอแอบโชว์เนินอกด้วยการใส่เดรสสั้นแนวเกาะอกมา...แต่มีเสื้อคลุมทับอีกทีนะ
“ผมเซฮุน Exo-Kครับ” เซฮุนวางวาดเต็มที่ก่อนจะยื่นนามบัตรที่ซูโฮให้เขามาก่อนหน้านี้...ใช่..มันเป็นบัตรปลอม...
“ฉันผู้จัดการส่วนตัวเขาค่ะ” เซมียื่นนามบัตรไปให้การ์ดด้วยคน...
การ์ดรับมาและยืนพิจารณาอยู่นาน...เขาคงกำลังนึกสินะว่าExoนี่มันวงบ้าอะไร เดบิ้วตอนไหน...ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อน...แต่เขาก็ยิ่งสับสนเมื่อเห็นลายเซ็นรับรองว่าบัตรคือของจริงจากศลป.ชื่อดังคนนึง...
“เอ็กซ์โซ่เพิ่งเดบิ้วได้ปีกว่าๆเองครับ...เกือบๆจะสองปีแล้วละ” เซฮุนพูด
การ์ดหันมาสนใจเขาและจ้องจะจับผิด... เซมีเลยช่วยอีกแรง
“ขอโทษนะค่ะ คิดจะให้เซฮุนมักเน่วงExo-Kศิลปินที่มีแฟนนับแสนมายืนรอหน้าประตูนี่อีกนานแค่ไหน? ฉันเชื่อว่าพวกคุณคงไม่อยากโดนเด้งออกจากงานเร็วๆนี้หรอกใช่มั้ยค่ะ?”
ด้วยเหตุนั้นพวกเขาสองคนจึงหลุดเข้ามาในผับได้อย่างเหลือเชื่อ...
ภายในผับกำลังสนุกสนานและได้อารมณ์แดนซ์เต็มที่...คนหน้าตาดีและดูมีระดับเดินพลุ่กพล่านเต็มไปหมด...พวกเขาเหล่านี้เป็นศิลปินชื่อดังระดับโลกสินะ...แต่เมื่อพวกเขามารวมตัวกันแบบที่ไม่ได้โชว์ความสามารถกันอย่างนี้มันก็ดูเหมือนเป็นผับสำหรับคนหน้าตาดีเท่านั้นแหละ...
เซมีกับเซฮุนเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะส่วนลึกของผับ...เผื่อเป้าหมายของพวกเขาจะเดินผ่านมาแถวนี้และจะได้ฉุดเป้าหมายได้โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นมากนัก...
“สั่งอะไรดีครับ” มีพนักงานหนุ่มหล่อเดินมาบริการทันทีที่พวกเขานั่งลง
“ผมขอไวน์--”
“น้ำผลไม้ปั่นค่ะ”
“พี่เซมี!”
“เงียบนะ”
“…….”
“ค่ะ...สองแก้ว แค่นั้นแหละค่ะ”
บริกรเดินจากไปงงๆและเซฮุนก็หันมาโวยวายใส่เซมีทันที เธอบอกถ้าขืนดื่มหนักไปจะทำภารกิจไม่ได้...และจุดประสงค์จริงๆของการมาที่นี่ไม่ใช่มาเที่ยวแต่มาทำงาน ดังนั้นเซฮุนจึงยอมนั่งดูดน้ำผลไม้ปั่นเงียบๆด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก...
“นักร้องชื่อก้องโลกนามว่า จีดราก้อน...เขาจะอยู่ที่นี่จริงๆหรือเปล่า?” เซมีเปิดบทสนทนาเรื่องเป้าหมาย
“ไม่รู้สิ ถึงผมจำหน้าเขาได้แต่ผมจะหาเขาเจอท่ามกลางสาวๆสวยๆอย่างนี้ได้ยังไง?”
“เซฮุน!”
“ก็จริงอะ! ดูนั่นสิพี่” เซฮุนชี้ไปที่สาวสวยคนนึงกำลังเต้นอยู่กลางแดนซ์ฟลอ “ผมละสายตาไม่ได้เลยจริงๆนะ...”
“เซฮุน...เรามาทำภารกิจนะไม่ใช่มาจ้องจะหาคู่”
“แหม...” เซฮุนหันกลับมามองหน้าเซมี “หึงผมก็บอกมาตรงๆเถอะครับ”
“พอๆ ไม่ต้องพูดละ ปะเราไปหาจีดราก้อนกันเถอะ”
ว่าจบพวกเขาสองคนก็เดินไปเรื่อยๆและพยายามชะเง้อคอมองหาคนที่นามว่าจีดราก้อน..
เซฮุนบอกว่าเขาจะลองไปหาในห้องน้ำชายดูเผื่อจะเจอ...เซมีจึงยืนรอเขาตรงนี้
มันยากจริงๆนั้นแหละ ท่ามกลางคนหน้าตาดีเหล่านี้...สายตามันไม่ยอมทำงานตามที่สมองสั่งเลย แม้กระทั่งเซมียังแอบมองชายคนนึงที่ดูเท่มากๆอยู่นานกว่าจะได้สติกลับมา...
เซฮุนกลับมาจากห้องน้ำแล้ว...และสงสัยคงไม่เจอเป้าหมายในนั้น
“ขอโทษนะค่ะ” จู่ๆก็มีสาวสวยสุดเซ็กซี่คนนึงมาพูดกับเซฮุน แต่เซมีก็ยืนมองเธอด้วย
“ครับ?”
“ว่างมาเต้นซักเพลงสองเพลงกับฉันหน่อยมั้ย...นายสะดุดตาฉันมากเลย”
“ไปครับ”
เซมีไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆ! ตอนนี้เธอยืนมองเซฮุนกับสาวคนนั้นเต้นใกล้ๆกันแบบเนื้อชิดเนื้อ...เซมีอ้าปากค้าง...เซฮุนกล้าทิ้งเธอได้ยังไง?
โรคประสาทหมอนั่นกำเริบอีกแล้วสินะ! สติสตังหมอนี่ยังไงๆก็ไม่เหมือนคนปกติอยู่ดีสินะ!
เซมีถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเลิกมองเซฮุนที่กำลังจับมือหญิงสาวและส่งเธอหมุนรอบๆ
เธอเดินจากเซฮุนไปโกรธๆและพยายามมองหาเป้าหมายเต็มกำลัง...
เขาไปอยู่ไหนนะ...คนดังๆแบบเขา...ยังไงๆก็ต้องมีใครมาล้อมรอบบ้างละ...
คนที่มีออร่าแบบนั้น..เธอต้องหาเขาได้ง่ายๆสิ....ใช่แล้วเขามีออร่า...ของศิลปินชื่อดัง...
และเขาอยู่ตรงนั้น! กำลังคุยกับเพื่อนอีกสองสามคนอย่างสนุกสนาน...
แต่เธอจะเข้าไปหาเขายังไง? เธอจะเข้าไปคุยกับเขาวิธีไหนละ?...เซฮุนก็ไม่อยู่...แต่ช่างเซฮุนไปเถอะ!
“ขอโทษนะค่ะคุณจีดราก้อน” เซมีตัดสินใจเดินดุ่ยๆเข้าไปหาเขา เพื่อนๆที่คุยอยู่เงียบลงทันที
“ว่าไงครับ?...เอ่อ...คุณคือ”
“ฉันชื่อเซมีค่ะ จะเป็นเกียรติ์มากถ้าคุณมาเต้นกับฉันซักเพลง...”
เขามองหน้าเพื่อนแบบลังเลอยู่เล็กน้อย... เพื่อนๆเขาดูตกใจมากที่อยู่ๆก็มีคนมาขอจีดราก้อนคนนี้เต้นด้วย...พวกเขาคงไม่เคยเจอ...
“ได้ครับ...” ในที่สุดเขาก็ยอมไปกับเธอ เขาวางแก้วในมือลงบนโต๊ะก่อนจะจับมือเซมีเดินไปกลางแดนซ์ฟลอเดียวกับที่เซฮุนกำลังโชว์สเต็ปเต้นของเขาโชว์สาวเต็มที่...
เซมีไม่รอช้า...เธอออกตัวเต้นไปตามจังหวะเพลงทันที...จีดราก้อนไม่ได้หยิ่งและหวงตัวอย่างที่คิดไว้ เขาปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงเพลงและเต้นไปกับเซมีอย่างสนุกสนาน...
คนรอบข้างเมื่อเริ่มสังเกตว่าจีดราก้อนลงมาเต้น...พวกเขาจึงร่วมเต้นด้วย จำนวนคนมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นเหมือนคลื่นเล็กๆไปแล้ว
เซมีแอบชำเลืองมองเซฮุน เขายังไม่รู้ตัวว่าเซมีเจอเป้าหมายนานแค่ไหนแล้ว... เขามัวแต่สนใจสาวสวยคนนั้น... ตอนนี้คนก็เริ่มมากเพราะงั้นพื้นที่ก็เริ่มน้อย เซฮุนยืนเบียดกับสาวสวยคนนั้นชิดจนแทบจะสิงเป็นร่างเดียวกัน...
และเซมีไม่ได้สังเกตเลยว่าเซฮุนท่ามกลางคนมากมายขนาดนี้...เขาดูเด่นสะดุดตามากแค่ไหน...เซฮุนที่เคยเป็นเด็กอ้ำๆเอ๋อๆคนนั้น...ณจุดๆนี้ เขาดูมีสง่าและมีราศีเหมือนเป็นศิลปินดังไปจริงๆซะแล้ว...ใบหน้าและสีผมของเขาโดดเด่นจนสังเกตได้ชัดจากที่ไกล...แถมตัวเขาก็สูงอีกต่างหาก...
“พี่หายไปไหนมา!” จู่ๆก็มีเสียงนึงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลัง เขาคนนั้นยังจับแขนเธอไว้แน่น...เซมีจึงหันไปมอง...
“เซฮุน!”
“ผมไปห้องน้ำแปปเดียว ออกมาก็เห็นพี่หายไปแล้ว”
เซมีเบิกตากว้าง...ก่อนจะหันขวับไปมองสาวสวยที่เซฮุนเคยเต้นอยู่ด้วยกัน
ไม่จริง! ตรงนั้นก็มีเซฮุน! เซฮุนจริงๆนะ! เขาเต้นกับสาวสวยคนนั้นอยู่จริงๆนะ! แล้วเซฮุนคนนี้
เธอหันกลับมามองคนที่จับเธอแน่น...
“พี่อย่าหายไปไหนอีกนะ ผมเป็นห่วงมากเลยรู้ป่าว”
ไม่ใช่...เป็นไปไม่ได้...มีเซฮุนสองคนได้ยังไง...ขะ-เขามีฝาแฝดหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้น...
“เราไม่ต้องหาจีดราก้อนแล้วละ” เซฮุนพูด
“ทำไมละ?”
“เขาขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีนู้นละ...”
เซมีเพิ่งสังเกตว่าคลื่นยักษน์นี่ กำลังกระโดดเต้นกับเพลงของเขาอย่างเมามัน...รวมถึงเซฮุนคนที่เต้นกับสาวสวยคนนั้นด้วย...
“นี่มันเรื่องอะไรเซฮุน” เธอมองเซฮุนคนที่จับแขนเธอ “นายมีสองคนได้ยังไง?”
“อะไรนะครับ?” ดูเหมือนเขายังไม่รู้ตัว...“พี่ว่าอะไรนะ?”
เซมีจึงชี้ไปที่เซฮุนอีกคน...เซฮุนคนนี้ถึงกับอ้าปากค้างและเผลอบีบแขนเซมีซะแรงเลย...
อะไรกันนี่...ขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น...
“นั่นผมนี่!” เขาตะโกนลั่นแต่ไม่มีใครได้ยินเพราะเสียงเพลงดังกว่า “นั่นตัวผมนี่!! ใส่ชุดเหมือนผมเลย!! เฮ้ยแก!!”
ไม่ทันขาดคำเซฮุนคนนี้ก็กระชากแขนเซมีและลากเธอไปหาเซฮุนคนนั้น...
เซฮุนคนนั้นเมื่อเจอกับเซฮุนคนนี้ก็งงเป็นไก่ตาแตกเหมือนกันเด๊ะเลย...
ส่วนสาวสวยนางนั้นเธอไม่ได้สังเกตเลยว่าเกิดอะไรขึ้น...ตอนนี้เธอดิ้นไปกับเสียงเพลงของจีดราก้อนและไม่สนใจโลกอีกต่อไป...
เซฮุนคนนี้กับเซฮุคนนั้นมองหน้ากันอยู่นาน...เหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง...
“แกเป็นใคร” เสียงเขาสองคนประสานกัน...
“ฉันคือเซฮุน” และประสานกันอีกครั้ง...
จู่ๆเซมีก็โดนร่างใหญ่ๆของใครบางคนแทรกเข้ามาจากข้างหลังและเข้าไปคว้าตัวเซฮุนทั้งสองคนไว้...
เมอร์ลิน! เขามาที่นี่ได้ยังไง!
“เซมีมากับฉัน” คริสที่แทรกมาอีกทางจับข้อมือเธอและลากเธอออกไปจากคลื่นคอนเสิร์ตนี่ทันที
พวกเขาทั้งหมดมารวมตัวกันหน้าห้องน้ำชาย... ถือว่าเป็นพื้นที่ค่อนข้างเงียบและไร้ผู้คน...
“อย่าเพิ่งถาม” เมอร์ลินรีบพูดขึ้นมาเมื่อเห็นทั้งเซฮุนเซฮุนและเซมีอ้าปาก “คริส นายจ้องไอนักร้องคนนั้นให้ดีนะ อย่าให้คลาดสายตา ส่วนพวกเธอ เอาละอย่าเพิ่งทำหน้างง ฉันกำลังจะเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหละ”
เขาจับเซฮุนสองคนมาเผชิญหน้ากันก่อนจะพูด “พวกนายสองคนคือเซฮุน...พวกนายสองคนคือเซฮุนคนเดียวกัน พวกนายสองคนคือตัวจริง...หืม? ยิ่งงงไปกันใหญ่พูดอะไรของฉันเนี่ย...ตรงๆเลยละกันนะ...เซฮุนมีความสามารถที่จะแยกร่างออกมาได้”
เซฮุนกับเซฮุนมองหน้ากันอึ้งๆ
“พวกนายสองคนคือเซฮุนคนเดียวกัน แต่แค่แยกร่างออกมาตามลักษณะนิสัย เซฮุนคนนี้คือเซฮุนที่มาเพื่อทำงาน ส่วนเซฮุนคนนี้คือเซฮุนที่มาเพื่อเล่นสนุก...ความจริงเซฮุนสามารถแยกได้หลายร่างมากนะ...เพราะนิสัยของเขามีหลายแบบ แต่ว่าพลังนั้นมันได้ถูกจีดราก้อนที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีตอนนี้แย่งไป...”
เซฮุนสองคนมองหน้าเมอร์ลิน รวมถึงเซมีด้วย...
“แย่งไปแค่ส่วนหนึ่งน่ะ...เลยทำให้นายแยกได้แค่สอง ภารกิจจริงๆวันนี้คือไม่ใช่พาตัวเขากลับไปปราสาท...แต่มากล่อมให้เขายอมมอบพลังนั้นคืนให้กับนาย...มอบพลังที่ควรจะเป็นของนายคืนมา”
“ละ-แล้วทำไมพลังของผมถึงไปอยู่กับเขาได้ละครับ” เซฮุนซักคนถามขึ้นมา
เมอร์ลินยิ้มเขินๆก่อนพูด “ฉันเองแหละ...ฉันทำมันหกเองแหละ...ขอโทษจริงๆ เพราะฉันอีกแล้ว...แต่พลังนั้นจะไม่ตื่นตัวถ้าเขาไม่โดนกระตุ้นจากยัยแม่มด...”
“อะไรนะครับ”
“แม่มดมาหาเขาและบอกว่าเขามีพลังวิเศษ...นางสอนให้เขาใช้พลังนั่นเป็น...และนี่คือข้อเสียของพลังอัศวิน...ถ้ามันตกอยู่กับคนธรรมดาแล้วละก็ มันจะกลายเป็นพลังที่ทำร้ายคนๆนั้นไปเลย เพราะร่างกายมนุษย์ธรรมดาๆไม่สามารถรับอะไรแบบนั้นได้”
“แล้วเขาจะเป็นอะไรค่ะ?”
“เขาก็จะ...ตายเร็วน่ะ อายุขัยลดลงเรื่อยๆ...แต่ให้มองในแบบมนุษย์โลกละก็เป็นมะเร็งเนื้องอกตามส่วนต่างๆของร่างกาย...ฉันเดาเอานะ เพราะรายก่อนก็ตายด้วยอาการบวมเป่งทั้งร่าง...”
“มีรายก่อนด้วยหรอครับ?”
“พลังของนายอีกนั้นแหละเซฮุน ฉันทำหกอีกแล้วน่ะ ช่างเรื่องยาวเหยียดนี่ก่อน ว่าแต่เราต้องรอเขาร้องเพลงอีกนานแค่ไหนเนี่ย คริส! มันจะจบหรือยัง?” เมอร์ลินตะโกนไปถามลุกชายที่กำลังเพลินกับคอนเสิร์ตไปแล้ว
“อ้อ!...ผมว่าเกือบแล้วละ เราไปรอเขาหลังเวทีดีมั้ย”
“ฉลาดมาก ไปกันเถอะเด็กๆ”
เมอร์ลินใช้คาถาสะกดให้การ์ดที่เฝ้าอยู่หลับไป พวกเขาจึงผ่านเข้าไปได้...
และเมื่อมาถึงหลังเวทีก็ตกใจ...เพราะพวกเขาเห็นร่างของจีดราก้อนสามคนกำลังนั่งบนโซฟาและนอนเหยียดกายอย่างสบายใจ...
เมื่อร่างของจีดราก้อนเห็นพวกเขาทั้งสามก็ดูตกใจพอๆกันเลย... พวกเขาทั้งหมดยืนขึ้นและในทันใดนั่นเอง เสียงวูบ!ตามมาด้วยการรวมร่างของจีดราก้อน...จากสามคนกลายเป็นคนเดียวแล้ว... เขายิ้มให้แขกที่มาหา
“สวัสดีครับ เข้ามาได้ยังไงเอ่ย? ถ้าอยากได้ลายเซ็นก็รอข้างนอกก็ได้ คอนเสริต์กำลังจะ--”
“แก้ตัวไปก็เท่านั้นแหละ” คริสพูดโกรธๆ “เอาพลังของลูกชายฉันคืนมานะ ไอที่นายแยกร่างได้น่ะ”
สีหน้าที่ดูเป็นมิตรของจีดราก้อนหายไป...เขามองคริสเขม็ง
“ไม่มีทางครับ” ถึงจะพูดสุภาพแต่น้ำเสียงเขาไม่ใช่แบบนั้นเลย “พลังนี่มีแม่มดใจดีให้ผมมา ผมชอบมันครับ เพราะมันทำให้ผมแต่งเพลงได้หลายเพลงในเวลาเดียวกัน” เขาแสยะยิ้ม “คุณบอกว่านี่คือพลังของลูกชายคุณหรอ? โอะโอ ผมเพิ่งเห็น นั่นเขาแยกร่างได้เหมือนกัน?”
เซฮุนสองคนเดินมาข้างหน้าเล็กน้อย... “เอามันคืนมาให้ผม” ทั้งสองประสานเสียงกัน...
จีดราก้อนหัวเราะ... “นี่แยกได้อีกหรือเปล่า?” เขาถามเซฮุน...แต่ไม่มีคำตอบกลับมา เขาจึงหัวเราะเยาะทันที “ดูนี่!”
แล้วเขาก็แยกร่างของเขาออกเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ เมื่อเห็นจีดราก้อนนับสิบๆคนตรงหน้า เซมีถึงกับตาลายเล็กน้อย... คริสดึงเธอไปเก็บข้างหลังเขาทันที...
“นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลยนะ” เมอร์ลินพูด “ยิ่งนายใช้มากเท่าไหร่ มันก็จะลดอายุขัยของนายไปเท่านั้น...”
“พูดเรื่องอะไรครับ คิดจะมาหลอกผมงั้นหรอ?” จีดราก้อนที่อยู่มุมขวาสุดพูดขึ้นมา ต่อด้วยจีดราก้อนที่อยู่ซ้ายสุดพูดขึ้น “ผมไม่หลงกลพวกมาเฟียอย่างพวกคุณหรอก...แม่มดใจดีของผมได้บอกไว้แล้วว่า ซักวัน...พวกคุณอาจจะมาแย่งพลังของผมไป”
“นายโดนหลอกแล้ว” คริสบอก “นังนั่นไม่ได้เป็นแม่มดดี! มันกำลังเล่นตลกกับความเชื่อใจของนาย...มันรู้ว่ามนุษย์ใจอ่อนแค่ไหน...นายต้องไม่เชื่อที่ยัยนั่นพูด”
“แล้วจะให้เชื่อพวกนายงั้นหรอ?” จีดราก้อนตรงกลางพูดพลางเดินออกมาจากฝูงเล็กน้อย
ตอนนี้คอนเสริ์ตจบแล้ว...เสียงเพลงเงียบลง...
“จะให้ฉันเชื่อ...คนอย่างพวกนายเนี่ยนะ?” จีดราก้อนคนเดิมย้ำ... “แล้วดูไอหนูนั่นสิ” เขาหมายถึงเซฮุน “แยกได้แค่สอง...ส่วนฉันแยกได้ถึง30กว่าคน...แล้วพวกนายยังมีหน้ามาบอกอีกว่าพลังนี้ฉันแย่งมันมา...”
“เรื่องมันเชื่อยากอยู่ก็จริง” คริสพูดต่อ “แต่นายโดนหลอกเข้าเต็มๆเลยละ พลังนั่นมันไม่เหมาะกับคนธรรมดาจริงๆนะ ไม่เชื่อนายลองสังเกตพฤติกรรมแย่ๆที่เกิดกับร่างนายสิ!”
จีดราก้อนหยุดนิ่งไปแปปนึงก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก “มันก็แค่เหนื่อยกว่าเดิม...เท่านั้นเองนี่ พักนิดหน่อยก็หายแล้วไม่เห็นยากอะไร สรุปคือพวกนายจะมาแย่งพลังของฉันไปสินะ”
จีดราก้อนทั้งหมดเริ่มขยับแขนขาและออกกำลังกาย...
คริสควานหาตัวเซมีจากข้างหลังก่อนจะจับแขนเธอไว้แน่น...
“นายควรจะฟังพวกฉันพูดก่อนนะ” คริสบอกเขา “พวกฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยจริงๆ ฉันมาเพื่อช่วยนายด้วยซ้ำ”
“ไม่ต้องการเว้ย!” จีดราก้อนหลังสุดตะโกนมา “กลับบ้านไปเลยไป!” มีเสียงโห่ไล่พวกเขาดังขึ้นทันที...
“เงียบ!” ก่อนจะดับลงเพราะเสียงจากจีดราก้อนคนที่กำลังเดินลงมาจากเวที...เขาเหงื่อแตกพลั่ก แต่สีหน้ายังเปี่ยมไปด้วยออร่าของศิลปินก้องโลก “ใครสั่งให้พวกแกแยกร่างมากขนาดนี้!”
เขาเดินมาข้างหน้าของฝูงและตะโกนใส่พวกเขา... “รู้มั้ยว่าถ้ากลับเข้าร่างเดิมแล้วจะเหนื่อยขึ้นกี่เท่ากัน?! แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น” เขาหันมามองพวกคริสก่อนจะเห็นเด็กสาวที่เขาเต้นด้วยเมื่อสักครู่... “มีเรื่องอะไรกัน? แล้วพวกคุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง?”
“ใช่แล้วๆ” เมอร์ลินเดินเข้าไปหาจีดราก้อนคนที่เพิ่งลงมาจากเวที “ฉันว่าจีดราก้อนร่างนี้จะเป็นร่างที่นั่งฟังเรื่องที่ฉันเล่าได้...ใช่มั้ย?”
“เรื่องอะไรครับ?”
ในที่สุดจีดราก้อนก็ยอมเชื่อเรื่องที่เมอร์ลินเล่าให้ฟังจนได้...จีดราก้อนคนนี้เป็นจีดราก้อนที่ใจกว้างและใจดีกว่าจีดราก้อนร่างไหนๆ...เขายอมทำตามคำแนะนำของเมอร์ลินที่ให้ไปตรวจดูมะเร็งกล้ามเนื้อหรืออย่างอื่นให้ละเอียด จากนั้นเมอร์ลินก็ขอพลังร่างแยกคืน...
“นายกินยานี่” เมอร์ลินยื่นเม็ดยาสีเขียวเล็กๆออกมาจากกระเป๋า “จากนั้นก็อ้วกออกมา...แล้วเอาอ้วกมาให้ฉัน”
จีดราก้อนกลัวความตายและโรคมะเร็งเกินจะปฏิเสธ เขายอมคืนพลังแยกร่างของเขาที่ได้มาลงง่ายๆทันที...เขาบอกอยากจะเป็นศิลปินที่ดังก้องโลกไปนานๆเหมือนไมเคิลแจ็คสัน เขายังอยากสร้างประวัติศารต์ให้โลกนี้อยู่...เขาไม่ยอมตายเร็วเพราะเรื่องเนื้องอกนี่แน่ๆ...
ดังนั้นพวกเขาจึงกลับปราสาทกันในทันทีที่เมอร์ลินได้กองอ้วกนั่น...
“ทิ้งไปเถอะพ่อ” คริสบอกพลางมองถุงอ้วกในมือเมอร์ลินอย่างขยะแขยง “เซฮุนลูกยังอยากได้พลังนั่นอีกหรือเปล่า...”
“ถ้าสภาพนั้นผมไม่เอาหรอก” เซฮุนฝั่งซ้ายตอบ
“ทิ้งไปเถอะครับปู่” เซฮุนฝั่งขวาเห็นด้วย
“ว่าแต่” เซมีที่เดินระหว่างกลางของเซฮุนทั้งสอง “เมื่อไหร่พวกนายจะกลายเป็นคนๆเดียวซักที! ฉันสับสนแล้วนะ”
ตอนพิเศษ (สิบสาม+)
เวลา 22.00
เซมีกำลังเดินเล่นอยู่นอกปราสาทอากาศวันนี้ค่อนข้างหนาว แต่เธอกลับไม่รู้หนาว รู้สึกดีด้วยซ้ำที่ได้สัมผัวกับบรรยากาศแบบนี้ มันทำให้สมองปลอดโปร่งดี...
ร่างหนาของใครบางคนเข้ามากอดเธอจากข้างหนังโดยไม่ทันได้ตั้งตัว...
“ชานยอล!” เซมีหันไปมองชานยอลที่กำลังกอดเธอพลางยิ้มกวน
“ไม่หนาวหรอ...ฉันหนาวอะ” เขาบอกก่อนจะกอดเซมีแน่นขึ้น
“ช่วงนี้ทำไมคนในปราสาทนอนดึกกันจัง...”
“นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ปกติฉันชอบออกมาหาของกินค่ำๆแบบนี้ประจำ...”
“แล้วได้กินหรือยัง”
“กำลังจะกินนี่ไง” ว่าเสร็จเขาจูบคอเซมีเบาๆแล้วหัวเราะ “อร่อยจัง”
“บ้าหรอชานยอล!” เซมีผลักเขาออกและหันไปตีไหล่เขาแรงๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ!” ชานยอลถูไหล่ตัวเอง “มานี่เลย!” ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดจากข้างหน้าแน่น
“ชานยอล!”
“อะไร? ตีคนอื่นก่อนดีนัก! มาให้ฉันแก้แค้นซะดีๆ” เขาพยายามจะเข้าไปหอมแก้มเธอ แต่เธอหันหน้าหนีไปทางอื่น...ทั้งสองสู้กันอยู่นานจนกระทั่ง
“จูบฉัน” เสียงเธอเบามาก...แต่ชานยอลได้ยินชัดดี...
เขาหยุดแกล้งเธอและจ้องเข้าในดวงตาใสๆนั่น...เธอหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ...
ชานยอลไม่รอนาน...เขาทำตามที่เธอขอ...เขาโน้มหน้าลงไปประกบปากเธออย่างแผ่วเบาทันที
ทั้งสองหลับตาและปล่อยตัวให้เป็นไปตามบรรยากาศ ชานยอลกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น....
“จูบอีก...” เสียงเธอสั่งทันทีที่เขาละจากริมฝีปากบาง... ชานยอลจึงโน้มตัวลงไปอีกครั้งตามคำขอ...
เซมียื่นแขนออกไปคล้องคอชานยอลไว้...เธอหลับตาและปล่อยชายหนุ่มได้ทำตามใจอยู่สักพัก
“อีกสิ...” เธอบอกชานยอล แทบจะไม่รอให้เขาได้หายใจ... ชานยอลก็ยอมทำตามแต่โดยดี...
เขาจูบเธอเป็นรอบที่สาม...แต่ครั้งนี้ไม่ได้แผ่วเบาเหมือนสองครั้งก่อน...
เซมีไม่ยอมปล่อยให้ชานยอลได้กระทำอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว...เธอจูบเขากลับบ้าง...และนั่นทำให้ชานยอลสะดุ้งเล็กน้อย...ก่อนจะยอมให้เธอนำเขาแทน...
ทั้งสองละจากกันและหายใจแรงอยู่เกือบนาที...
“อีกนะ” คราวนี้เป็นเสียงชานยอล เขาโน้มตัวลงไปจูบเธอทันทีที่สิ้นเสียง...
ชานยอลนำ...เขาส่งไออุ่นเข้าไปให้เธอเต็มที่...เธอยอมยืนนิ่งๆและปล่อยให้เขาได้นำเธอไป...แต่นำได้แปปเดียว เธอก็แย่งเขามา...เธอส่งไออุ่นแรงๆเข้าไปหาเขาบ้าง...เธอจูบตอบชานยอลแบบที่เขาทำกับเธอบ้าง...และนั่นทำให้ชานยอลถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อย...เขารับจูบที่โหยหาของเธอได้อย่างยากลำบาก...เขาเริ่มบังคับอารมณ์ที่มันกำลังพวยพุ่งออกมาแทบจะไม่ไหวแล้ว...
(สิบห้า+)
บรรยากาศหนาวๆนี้ไม่ได้ทำให้ความร้อนบนในหน้าของชานยอลหายไปเลยซักนิดเดียว...
เธอยังคงจูบเขาอย่างโหยหา...ในขณะที่เขาก็พยายามรับมันไว้ด้วยความยากลำบาก...
เธอค่อยๆลดมือตัวเองลงมาจากคอชานยอลช้าๆ และหยุดที่แผ่นอกของเขา...
ชานยอลส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ...เขาสองคนยังคงประกบปากส่งไออุ่นผ่านกันและกันอยู่...
เธอค่อยๆลดมือลงจากอกของเขาลงช้าๆ...ช้าๆ...และหยุดอยู่ที่หน้าท้องของเขา...
ชานยอลต้องปลดริมฝีปากตัวเองออกเพื่อหายใจทันที...หน้าเขาแดงมาก
“คะ-คือ...” เขาพยายามบอกอะไรบางอย่างแต่ “อื้อ” โดนกลบด้วยปากของสาวตรงหน้าเขาทันที...
เธอไม่ยอมให้เขาได้พูดอะไรเลย เธอไม่ยอมให้เขาได้ตั้งตัวอะไรทั้งนั้น...
(สิบเจ็ด+)
เธอลดมือตัวเองลงเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...และ ชานยอลก็จับมือเธอไว้ทันก่อนที่มันเลื่อนลงไปในกางเกงของเขาจนมิด...
เธอยังไม่ยอมหยุด...เธอปล่อยไออุ่นแรงๆผ่านริมฝีปากและลิ้นให้ชานยอลอย่างหนักหน่วง
มันทำให้ตัวเขาสั่นเล็กน้อย...สั่นเล็กๆที่เผลอเอามือที่จับแขนยื้อเธออยู่นั้นขึ้นมาประคองตัวเธอแทน...
เธอได้จังหวะ จึงเลื่อนมือลงไปข้างในทันที!
“เฮือก!!!” ชานยอลสะดุ้งตื่นจากความฝัน
เหงื่อเขาแตกพลั่กๆ หายใจหอบจนตัวโยน...
เขาอยู่บนเตียงนอนในห้องตัวเอง... ชานยอลจับหน้าอกตัวเองพร้อมกับหายใจโล่ง...
แค่ฝันไปสินะ...
ตอนพิเศษ2
“ฉันโมโหนายจริงๆนะ ตอนที่ไปเต้นกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ” เซมีกำลังบอกว่าเธอรู้สึกยังไงกับเซฮุน...เซฮุนสองคนที่นั่งอยู่ในห้องเธอ ป่านนี้แล้วพวกเขาก็ยังไม่รู้วิธีรวมร่าง...
“ก็เขาสวยอ่ะพี่เซมี” เซฮุนคนที่นอนเล่นบนเตียงตอบ
“แต่ผมไม่ได้ไปนะ” เซฮุนคนที่ยืนอยู่เป็นเพื่อนเธอตอบ
“อืม...” เซมีเกิดอาการงุนงงเล็กน้อย... “แต่ยังไงพวกนายสองคนก็คือเซฮุนคนเดียวกัน เพราะงั้น...ฉันจะพูดโดยรวมละกัน”
เซฮุนที่ยืนอยู่ชี้หน้าเชิงไม่พอใจใส่เซฮุนที่นอนยิ้มกวนๆ
“นายไม่ควรจะทิ้งฉันไปแบบนั้นนะ” เซมีมองหน้าทั้งสองสลับไปมา “ถึงฉันไม่ใช่ผู้หญิง นายก็ไม่สมควรจะทิ้งเพื่อนของนายไปและเดินไปสะดิ้งกับคนอื่นแบบนั้น...มันทำให้รู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ...”
“ผมขอโทษ” เซฮุนที่ยืนอยู่เดินเข้ามากอดเธอจากด้านหลังและทำเสียงอ้อน “ผมจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธผมนะ...”
“ดี...แล้วนายนะเซฮุน” เซมีหมายถึงคนที่นอนอยู่
เขายิ้มกวนๆก่อนจะลุกขึ้นและเดินมาจุ๊บปากเซมีเบาๆเร็วๆ...
“แกทำอะไรวะ!” เซฮุนที่กอดเธออยู่รีบผลักเซฮุนอีกคนออกไป
“แกสิทำอะไร” เซฮุนที่โดนผลักว่าพลางยิ้มขำๆ
พวกเขากำลังเถียงกับตัวเอง...
“พี่เขาหึงนาย” เซฮุนยิ้มกวนพูด และเซฮุนหน้านิ่งก็หันมามองหน้าแดงๆของเซมี...
“ทำไมพี่ไม่บอกผมตรงๆละ” เซฮุนหน้านิ่งเดินมาหาเธอ แต่เซฮุนยิ้มกวนผลักเขาออกไปอย่างแรง “หลีกไป คนนี้ของฉัน” ก่อนจะเข้ามากอดเธอโชว์เซฮุนอีกคน
เซฮุนรีบเดินเข้ามาแกะร่างเซฮุนอีกคนออกจากเซมี ทั้งสองสู้กันเพื่อแย่งกอดเธออยู่นานจนกระทั่ง
วูบ! กลายเป็นร่างของเซฮุนคนเดียว....
“เย้!” เซมีร้องออกมาอย่างดีใจ “ฉันกำลังจะตาลายและเป็นลมไปแล้วนะเมื่อกี้ เห็นนายสองคนแล้วปวดหัวจริงๆ...ไม่อยากจะคิดถ้าแยกได้มากกว่านี้จะเป็นยังไง ฉันคงต้อง--อื้อ”
เซฮุนจับหน้าเธอประคองไว้ในมือก่อนจะจูบปากเธอให้เงียบลง...
“หึงแล้วไม่บอกผมตรงๆแบบนี้...ยิ่งน่ารักไปกันใหญ่”
ตอนพิเศษ3
ดึกมากแล้ว...แต่ดีโอก็ยังยืนยันจะดูหนังกับเธอให้ได้ เขาอ้างว่าวันนี้ไม่ได้เจอเธอมาทั้งวัน มันทำให้เขาเหงามาก...เขาไม่รู้จะเล่นกับใคร เจอไคก็เอาแต่ถามหาดีดี้อยู่นั้นแหละ
ดังนั้นเซมีกับดีโอถึงได้มาอยู่ที่ห้องดูหนังสุดกว้างขวางนี้ในปราสาท...
“เซมี วันนี้เป็นไงบ้าง” ดีโอถามพลางหันไปมองใบหน้าด้านข้างของเธอ
“เซฮุนน่ะสิ แยกร่างได้เห็นแล้วใช่ปะ นั่นแหละ...ฉันละปวดหัวมาก” เธอตอบทั้งๆที่ยังจ้องจอ
“หรอ...พลังหมอนั่นเยอะจนนับไม่หมดแล้ว เดาได้เลยว่าต้องมีอีก” เขายื่นนิ้วออกไปจับแก้ม
นุ่มของเธอ...
“ทำอะไรน่ะ” เซมีหันมามองนิ้วดีโอ และทำเหมือนจะกัด ดีโอรีบฉุดแขนตัวเองกลับมา
“โทษที...แก้มเธอมันน่าจับเกินไปน่ะ ฉันเลยไม่ทันรู้ตัว”
“ของนายก็เหมือนกัน” จู่ๆเธอก็ยื่นแขนไปหยิกแก้มดีโอเล่น “นุ๊มนุ่มเหมือนกันเลย....น่ารักอะ”
ดีโอพยายามจะยิ้มแต่ยิ้มไม่ออกเพราะแก้มโดนดึงไปดึงมา...
“ปล่อยๆ” เขาจับมือเธอและดึงมือเธอออกไปแต่ “โอ้ย!” เธอยังหยิกแก้มเขาอยู่ ดังนั้นพอยิ่งดึง ก็ยิ่งเจ็บ... “ปล่อยนะเซมี!”
“ไม่ปล่อย อิอิ”
“เจ็บอ่า!” ดีโอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้...ที่มันดูน่ารักเกินกว่าจะสงสาร...
“ง่า ดีโอยา~ ทำไมน่ารักแบบนี้” เซมียอมปล่อยและลูบแก้มเขาเพื่อปลอบเขาแทน...เธอหันหน้าดีโอซ้ายขวาเพราะทนความน่ารักไม่ไหว “น่ารักจังเลยดีโอยา~”
ดีโอยิ้มเขินๆและปล่อยให้เธอเล่นหน้าเขาอยู่แบบนั้น...
“ดูปากนี่สิ” เซมีบีบแก้มดีโอให้เขาทำปากจู๋ “น่ารักจัง บุ๊งๆ~”
“ทำตาเหล่หน่อยเร็ว” เธอสั่ง “ฮะๆๆๆ ตาเหล่ก็ยังน่ารักอะดีโอยา~”
“ไหนลองยิ้มหล่อๆหน่อย เก๊กเท่ๆ อั้ย~ น่ารักอ่า~”
“ส่งวิ้งหน่อยค่า อ๊ายย น่ารัก”
“หลับตาแล้วทำตาเหลือกเร็ว!”
ดีโอหลับตาลงและเธอก็จู่โจมไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ๆหนึ่งทีทันที...
ดีโอลืมตาและหน้าแดงปื้น...
“ขอโทษ!” เธอรีบเอามือปิดปากตัวเอง “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ! นายน่ารักเกินไปน่ะ...ฉันก็เลย...เลย”
“ไม่เป็นไร” ดีโอยิ้มเขินให้เธอ “ถึงเธอจะทำมากกว่านั้นฉันก็ยินดี...”
(จัดเต็ม อิอิอิ ตอนหน้าเต็มกว่านี้!)
ความคิดเห็น