คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่ชายที่แสนดี 01
อี้ฟานปิดประตูห้องตัวเองลงและฟุบลงไปพิงประตูอย่างอ่อนแรง... ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำของเขาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย...เขาเจ็บที่ใจมากกว่า...เจ็บใจตัวเอง
ชีวิตของเขากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน...ทำไมจู่ๆความสุขก็หายวับไปกับตา...นั่นอาจจะเป็นเพราะพ่อของเขา...ทุกอย่างเริ่มมาจากพ่อของเขา ถ้าพ่อไม่ตายเขาคงไม่ต้องกลับมาอยู่ที่กวางโจว ถ้าพ่อไม่ตายตอนนี้เขาคงกำลังเล่นบาสอยู่กับเพื่อนสนิทที่แคนาดาแน่นอน... ทุกอย่าง...ทุกอย่างเริ่มจากวันนั้น
พ่ออี้ฟานเป็นนักธรุกิจใหญ่และดันมาล้มละลายแบบกะทันหัน หนี้มากมายที่ครอบครัวเขาต้องจ่ายยิ่งทำให้พ่อเขารู้สึกแย่และหมดกำลังใจ พวกเขาขายบ้านขายที่ดินและทุกอย่างที่สามารถปลดหนี้ได้ไปหมดแล้ว แต่มันก็ยังเหลือไว้...หนี้ยังเหลือไว้ให้แม่และเขาที่มีชีวิตอยู่ได้สะสางต่อ...ถึงแม้มันจะเป็นเงินแค่น้อยนิดสำหรับใครบางคน แต่ทว่าสำหรับเขากับแม่ที่ไม่เหลือสมบัติอะไรอีกแล้วนั้น...มันไม่น้อยเลย...
แม่อี้ฟานเป็นครูสอนเด็กม.ปลายและเมื่อพ่อจากไป พวกเขาก็ย้ายมาอยู่ที่กวางโจวมองหาแฟลตเล็กๆที่สามารถอยู่กันได้สองสามคนจากนั้นแม่ก็หางานเพิ่มด้วยการสอนพิเศษทุกวันไม่เว้นแม้กระทั่งเสาร์อาทิตย์ เธอทำงานหนักและพยายามจ่ายหนี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมีให้เจ้าหนี้ได้
แต่อี้ฟานนั้นกลับกัน...กลายเป็นคนที่หมดกำลังใจจนทำอย่างอื่นแทบจะไม่ได้เลย เขาเรียบจบมหาลัยก็จริงแต่ยังไม่มีงานที่เขาอยากจะทำ... เขาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เขาไม่มีกะจิตจะใจจะทำอะไรเลยซักอย่าง...ชีวิตที่สงบสุขของเขาหมดสิ้นไปแล้ว เขาไม่เหลืออะไรแล้ว...
และอยู่มาวันนึงเขาก็คิดได้...ถ้าเขายังไม่ทำอะไรอยู่แบบนี้แม่เขาก็ต้องลำบากอยู่คนเดียว ดังนั้นอี้ฟานจึงออกไปหางานทำบ้าง..แต่ทว่างานที่เขาได้นั้นมันตอบสนองความต้องการของเขาไม่หมด...พูดง่ายๆคือได้เงินน้อยเกินไป
เล่นแบบสุจริตยาก เขาก็ต้องลงไปเล่นใต้ดินแทน... สรุปแล้วอี้ฟานทำงานในตลาดมืดให้กับพวกต่างชาติ เขาใช้ภาษาที่เขามีให้เกิดประโยชน์ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่งานที่สะอาดก็ตาม แม่เขาไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนแม่จะห้ามเขาได้ แต่ตอนนี้เขาไม่ฟังแล้ว...เขาดื้อ เขาอยากจะทำอะไรเขาก็จะทำ...เขาไม่แคร์อะไรอีกแล้ว
และมาวันนี้...วันที่เขาต้องเจ็บปวดอีกครั้ง วันที่แม่เขาพาเด็กผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน...และบอกเขาว่าเธอเป็นน้องสาวของเขา...น้องสาวสายเลือดเดียวกับเขา
อี้ฟานค่อยๆปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเงียบๆ... เขาผิดอะไร... ทำไมทุกๆอย่างจากเขาไปอย่างง่ายดายแบบนี้... เขาผิดอะไร... ทำไมพระเจ้าต้องทำกับเขาถึงขนาดนี้ด้วย... ชีวิตที่ต้องอยู่เพื่อจ่ายหนี้ที่เหลือให้หมดก็แย่จะพอแล้ว ยังจะมีเรื่องครอบครัวให้ต้องมานั่งคิดอีก... เด็กคนนั้น... เด็กคนนั้นไม่ควรจะโผล่ในบ้านหลังนี้.. ไม่ควรมาตอนนี้...
วันต่อมา...
แม่กับหลงฟานกำลังกับข้าวเที่ยงกันในครัว ส่วนอี้ฟานอยู่ในห้องเขาไม่ออกมาจากห้องเลยตั้งแต่เมื่อวาน...
(ภาษาอังกฤษ)
“เมื่อไหร่หนูจะได้ไปโรงเรียนค่ะ” หลงฟานถาม “หนูจะได้รู้สึกผิดน้อยลงเวลาอยู่โรงเรียน...”
“อย่าคิดแบบนั้นสิหลงฟาน...” แม่บอก “เปิดเทอมใกล้เข้ามาแล้วละอีกไม่นานก็ได้ไปแล้ว และขอบอกอีกเรื่องว่าอย่าทำตัวเหมือนเป็นคนนอกในบ้าน...แบบนี้เมื่อไหร่ลูกจะเป็นตัวของตัวเองซะทีละ”
“....ค่ะ” หลงฟานตอบรับไปแต่ในใจเธอไม่เห็นด้วย... ไม่มีคำว่าเป็นตัวของตัวเองในบ้านหลังนี้ ไม่มีคำว่าอยากได้อะไรต้องการอะไรในบ้านหลังนี้ เธอต้องปิดปากและอยู่ให้เงียบที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้...
“เราเตรียมอาหารเสร็จแล้ว” แม่พูด “หนูจัดโต๊ะนะ...เดี๋ยวแม่ไปเรียกพี่ออกมา”
ใจของหลงฟานเต้นรัวทันที...เธอภาวนาในใจให้พี่ชายเธอปฏิเสธและอยู่ในห้องต่อไป... ถึงเธอยากจะดีกับเขาแทบตายแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้กลัวเขา... ปกติหน้าของอี้ฟานก็ไม่รับแขกอยู่แล้วยิ่งเวลาเขาทำหน้ารังเกียจใคร...คนที่เห็นแทบอยากจะวิ่งหนีไปซ่อนตัวทันที อีกอย่างเขาตัวใหญ่ยิ่งทำให้ดูโหดเหี้ยมเหมือนมาเฟียมากขึ้นไปอีก...
ผิดคาด! อี้ฟานเดินนำแม่ด้วยซ้ำ! แน่นอนว่าเขาทำหน้าตาชิงชังใส่หลงฟานมาแต่ไกล...เธอก็ได้แค่หลบและก้มหน้า...
“ลูกๆนั่งข้างๆกันนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนดีใจ แต่ว่าเธอคงจะดีใจได้ไม่นานหรอก เพราะเหตุผลที่อี้ฟานออกมาไม่ใช่ว่าเขายอมรับเธอแล้ว แต่เขามาเพื่อ...
“ตัวเล็กแบบนี้สงสัยได้มาจากพ่อเลวๆของแกสินะ” อี้ฟานพูดกับหลงฟานและเป็นภาษาอังกฤษด้วย...พูดเสร็จเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้สบายๆ เขาทำเหมือนคำที่เขาพูดออกไปเป็นแค่การทักทายทั่วไป แม่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจและรีบดุเขาห้ามเขาไม่ให้ทำอีก แต่ทว่าเขาไม่สนใจเขาพูดต่อว่า “พูดจีนไม่ได้แล้วยังมีหน้ามาอยู่ประเทศจีนอีก หน้าโง่อย่างเธอน่ะอยู่ที่ไหนก็ไม่ขึ้นหรอก หนักแผ่นดินเปล่าๆ...”
“อี้ฟาน!”
“สงสัยภาษาอังกฤษก็ฟังไม่ออกถึงได้นั่งเงียบทำเป็นหูทวนลมสินะ...โง่จริงๆ”
“อี้ฟานแม่บอกว่าพอไง”
“มีอะไรที่แกเหมือนฉันกับแม่บ้าง...ไม่มีเลย ไม่มีแต่แม้ปลายเส้นผมของแก ทำไมถึงไม่มีละ? นั่นก็เพราะแกไม่ใช่ครอบครัวของเรายังไงละ จำเอาไว้นะ...ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนแกก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้าที่หน้าด้านเข้ามาอยู่ในบ้าน--”
“อี้ฟาน!!” แม่ตะคอกจนอี้ฟานต้องหยุดพูด
หลงฟานกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วเธอนั่งสั่นอยู่ใกล้ๆพี่ชายตัวโตไม่ไหวแล้วด้วย เธอตัดสินใจลุกขึ้นและกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องตัวเองไป...และพอเธอปิดประตูห้องสนิทเธอก็ปล่อยโฮออกมาทันที...
“หลงฟานเขาเกิดมาจากความรักของแม่กับพ่อเธอ ถ้าลูกจะว่าใครก็ว่าแม่ดีกว่า!” แม่พูดและเสียงร้องไห้ของหลงฟานดังออกมาจนถึงห้องครัวเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปดูหลงฟาน ปล่อยให้อี้ฟานนั่งกินข้าวคนเดียวด้วยสีหน้าที่ไม่แคร์ใครทั้งสิ้น
ตอนเย็นของวันนั้น...
“แม่ต้องไปสอนพิเศษแล้ว” แม่บอกเศร้าๆและสีหน้าค่อนข้างกังวล “ลูกรีบโทรมาหาแม่นะถ้าอี้ฟานก่อเรื่องอีก”
“ค่ะแม่...ไม่ต้องห่วงค่ะ” หลงฟานฝืนยิ้มให้แม่ไปก่อนจะส่งท่านออกจากบ้านไป ทันทีที่ร่างของแม่หายไปหลังประตูใจของหลงฟานก็หล่นลงไปกองกับพื้น...เธอจะโดนอะไรบ้าง เธอต้องทำอะไรบ้าง แล้วมันจะหนักหนามั้ย...เธอจะรับไหวมั้ย... ไม่ใช่สิ ไหวไม่ไหวคงจะพูดไม่ได้...มีแค่ต้องอดทนอย่างเดียว
หลงฟานค่อยเดินๆไปที่ห้องตัวเองเธอพยายามทำเสียงให้เงียบที่สุด เธอกะจะเก็บตัวอยู่ในห้องจนกว่าแม่จะกลับมา... แต่ว่ากว่าแม่จะกลับมาก็สามทุ่ม... เธอคงทนกินข้าวเย็นกับแม่จนถึงสามทุ่มไม่ไหว ความจริงแม่บอกว่าไม่ต้องรอ...เพราะแม่จะกินข้าวเย็นที่ทำงาน... ละ-แล้วพี่ชายเธอละ...กินข้าวเย็นที่ไหน ยังไง...เธอควรจะใส่ใจหรือเปล่า? หรือว่าเธอควรอยู่เงียบๆดี?
ไม่ทันที่หลงฟานจะได้เข้าห้อง อี้ฟานก็เปิดประตูห้องของเขาออกมาและจ้องเธอเขม็ง...เธอจึงยืนนิ่งเกร็งและก้มหน้าก้มตารู้สึกผิดเหมือนเดิม...
“ทำไมแกชื่อหลงฟาน...ใครตั้งให้แก” อี้ฟานถามเป็นภาษาจีนแต่หลงฟานฟังออกเพราะมันไม่ใช่ศัพท์ยาก แต่ทว่าเธอตอบกลับไปเป็นภาษาจีนไม่ได้...ที่สำคัญเธอไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากด้วยซ้ำ
“Stupid” อี้ฟานแสยะยิ้มสะใจออกมา “What your stupid family name” อี้ฟานถามถึงนามสกุล “speak!!”
เธอสะดุ้งและตัดสินใจค่อยๆตอบด้วยเสียงเบา “....วู๋”
“อะไรนะ” ความโกรธของอี้ฟานเริ่มถาโถมเข้ามาอีกครั้ง “แกชื่ออะไรนะ”
“...วู๋...” เธอแทบจะหลับตาปี๋ด้วยความกลัว “วู๋ หลงฟาน...”
“ใครใช้ให้แกใช้นามสกุล วู๋ วะ!!” อี้ฟานตะคอกใส่ร่างเล็กจนตัวเธอสั่น “แกขออณุญาติพ่อฉันหรือยัง!! แกกล้าดียังไงถึงมาใช้นามสกุลร่วมกับฉัน! แกมันเป็นแค่คนแปลกหน้า! แกไม่มีสิทธิ์จะใช้มัน!” อี้ฟานจิ้มหน้าผากเธอและดันจนหน้าเธอหงายหลัง... เธอเงียบและยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง เธอยืนนิ่งรับคำด่าของพี่ชาย... แต่พยายามจะไม่ร้อง ไม่ร้อง...
“ร้องไห้แล้วคิดว่าฉันจะสงสารแกมั้ย!!” อี้ฟานระเบิดอารมณ์ใส่ สุดท้ายแล้วหลงฟานก็กลัวจนร้องไห้ออกมาเป็นรอบที่สอง“เวลาแกไม่มีแม่แล้วแกทำอะไรได้!! แกมันก็แค่คนที่ไม่มีใครต้องการถ้าแม่ฉันไม่ไปรับแกมาป่านนี้แกจะเป็นยังไง? แล้วแกยังมีหน้ามาใช้นามสกุลวู๋อีก...ฉันจะไม่ให้อภัยแกเด็ดขาด! แกมันหน้าด้าน!” พูดเสร็จอี้ฟานเดินชนไหล่เธอจนล้มลงพื้นและเดินออกจากบ้านไป...เขาไม่ลืมที่จะกระแทกประตูแรงๆใส่เธอ
หลงฟานนั่งกุมเข่าและร้องไห้หนัก...อีกกี่ครั้งที่เธอต้องบอบช้ำและโดนทำร้ายทางจิตใจแบบนี้...อีกกี่ครั้งถึงจะพอ...
ความคิดเห็น