คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่ชายที่แสนดี 02
หลายวันต่อมา...
หลงฟานต้องอาศัยอยู่ในบ้านอย่างยากลำบากเธอต้องหลบๆซ่อนๆและทำตัวไม่ต่างจากโจรย่องเบาเลยแม้แต่น้อย วันไหนที่เธอเจอหน้าพี่ชายของเธอ เธอก็ต้องยืนให้พี่ชายเธอด่าอย่างน้อยๆสิบนาทีจบด้วยการที่เธอร้องไห้ทุกครั้งไป...
แต่วันนี้ไม่แล้ว...เธอตื่นตั้งแต่เช้าและยิ้มให้ตัวเองในกระจกพร้อมชุดนักเรียนตัวใหม่ วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนและเป็นการเปิดภาคเรียนของการเข้าม.ปลายปีแรกเธอจึงตื่นเต้นมาก
แต่เรื่องน่าเศร้าก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
“โรงเรียนที่แม่สอนอยู่มันคนละทางกันเลยลูก” แม่บอกเศร้างๆระหว่างที่กำลังจัดแจงกระเป๋าของเธอเอง “ลูกต้องไปโรงเรียนคนเดียวแล้วละ..แม่ขอโทษจริงๆเราน่าจะตื่นให้เร็วกว่านี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หลงฟานไม่รู้สึกกลัวเลยซักนิด ความจริงแล้วเธอเป็นเด็กที่กล้าหารมาก...เธอเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าคนอย่างอี้ฟานจะทำให้เธอกลัวจนหัวหดได้ขนาดนี้...อยู่ในบ้านเหมือนอยู่ในสงครามเย็นดังนั้นข้างนอกนั่นแทบจะกลายเป็นสวรรค์สำหรับเธอ
“งั้นแม่ไปก่อนนะจ๊ะ” แม่บอกก่อนจะกอดหลงฟานแบบรีบๆและออกจากบ้านไป โรงเรียนของหลงฟานอยู่ใกล้กว่าโรงเรียนของแม่ดังนั้นเธอไปช้ากว่านี้อีกหน่อยก็ยังทัน
ระหว่างที่เธอกำลังใส่รองเท้านักเรียนอยู่นั้น เธอก็ได้ยินอี้ฟานเปิดประตูห้องและเดินออกมา...แปลกจัง...ปกติเขาตื่นสายเพราะทำงานกลางคืน...ความจริงก็ทำงานไม่เป็นเวลาแต่ส่วนใหญ่จะทำงานช่วงค่ำของวัน
หลงฟานรีบใส่รองเท้าทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของพี่ชายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เธอต้องรีบออกจากบ้านไป...เธอต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา...
“จะรีบไปไหน...” อี้ฟานพูดเป็นภาษาจีนและหลงฟานเข้าใจดี
“ไป...โรงเรียนค่ะ” หลงฟานตอบเป็นภาษาจีนเช่นกัน ประโยคสั้นๆเธอพอจะตอบได้
“แม่ไปแล้วหรอ”
“ค่ะ...”
“แล้วเธอไปโรงเรียนคนเดียว?”
หลงฟานเริ่มงงว่าอี้ฟานหมายถึงอะไร... อยู่จีนไม่ถึงเดือนแถมยังไม่ได้ออกไปไหนเลยแบบนี้แน่ละที่เธอจะฟังไม่ออก
“stupid” อี้ฟานด่าแทบจะทันทีที่หลงฟานทำหน้างง เขาจึงพูดภาษาอังกฤษ “เธอไปโรงเรียนคนเดียวหรอไง”
“ค่ะ...”
“งั้นฉันไปส่ง”
หลงฟานแปลกใจจนเผลอทำตาเบิกกว้าง แต่ก็ต้องมานั่งเสียใจทีหลังที่อุตส่าคิดว่าอี้ฟานจะดีกับเธอแล้ว เธอคิดผิด
อี้ฟานไม่ได้พาเธอไปทางที่ใกล้ที่สุด...แต่เขากลับพาเธออ้อมไกลจนอาจจะเข้าเรียนไม่ทัน หลงฟานจะค้านก็ไม่กล้าและอี้ฟานก็รู้ว่าเธอไม่ทำ เขาแอบยิ้มสะใจอยู่คนเดียว การได้ทำให้เด็กคนนี้...เด็กที่เป็นน้องสาวของเขาไปโรงเรียนไม่ทันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งของเขาไปแล้วสินะ...นี่เขาอุตส่าตื่นมาเพื่อแกล้งเธอเล่นแบบนี้เชียวหรือ?
แย่ละ...เดินยังไม่ถึงครึ่งทางเลยคาบแรกกำลังจะเริ่มอีกไม่กี่นาทีแล้ว เธอควรจะทำยังไงดี...เดินตามหลังพี่ชายไปเรื่อยๆหรือว่าวิ่งแซงเขาไปและทิ้งเขา...จากนั้นก็ค่อยกลับไปโดนเขาฆ่าที่บ้านทีหลัง... จะอย่างไหนก็ไม่กล้าซักอย่าง...
“เธอ!!” จู่ๆก็มีเด็กชายคนนึงตะโกนไล่หลังพวกเขามา “เธอโรงเรียนเดียวกับฉันหรือเปล่า!!” เขาวิ่งหอบมาหาพวกเขาและหยุดพักหายใจก่อนจะพูดต่อ “ฉันหลงทาง...ไปโรงเรียนทางไหนกันแน่...”
อี้ฟานยิ้มสะใจอีกครั้งเพราะว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มคนนั้นพูดออกมาหลงฟานไม่เข้าใจเลยซักนิด.... เธอได้แต่ยิ้มและคาดเดาไปมั่ว...
“เอ่อ...คือ...” หลงฟานหน้าแดงและรู้สึกอึดอัด... ถ้าไม่มีอี้ฟานอยู่ตรงนี้...เธอคงทำอะไรได้มากกว่าทำตัวเอ๋อแดกแบบนี้แน่นอน... สุดท้ายเธอก็ก้มหน้าและเงียบ
“เธอ” เด็กหนุ่มพยายามมองหน้าเธอ เขาถึงขนาดกับก้มตัวเองและโก้งโค้ง “ทำไมเธอไม่พูดละ...หรือว่าเธอไม่รู้เหมือนกันว่าโรงเรียนไปทางไหน เธออยู่ปีไหนเนี่ย...ฉันอยู่ปีหนึ่ง ชื่อเลย์” ในสถาณการณ์แบบนี้เด็กหนุ่มยังมีเวลามายื่นมือเพื่อทำความรู้จักกับเธอ
เธอไม่สามารถทำให้เลย์ยืนเก้อได้ดังนั้นเธอจึงแขนออกไปจับมือเขาและแนะนำตัวเอง “ฉันชื่อหลงฟาน”
“ยินดีที่ได้รู้จัก” เลย์ยิ้มให้เธออย่างสดใส “ปีหนึ่งเหมือนกันใช่มั้ย ว่าแต่ที่ถามไปเมื่อกี้อ่ะตกลงเธอรู้หรือเปล่าว่าโรงเรียนไปทางไหน...มันเกือบๆจะเข้าคาบแรกแล้วนะ” เลย์ทำหน้ากังวลเมื่อเขาดูนาฬิกา
“เอ่อ...คือ...” หลงฟานไม่รู้จะตอบไปยังไง...เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด
อี้ฟานที่ยืนเงียบอยู่เห็นว่ามันเริ่มน่าเบื่อแล้วเขาจึงตัดสินใจเดินจากหลงฟานไปดื้อๆ เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ ถ้าเป็นคนปกติแล้วเวลาโดนพี่ชายทิ้งจะยิ่งกังวลขึ้นไปอีกแต่ทว่าเธอไม่...เธอกลับดีใจที่เธอโดนทิ้งซะที... ในที่สุด....ในที่สุดเธอก็เป็นอิสระ เธอหันไปฉีกยิ้มให้เลย์จนปากจะถึงใบหู เลย์ไม่เข้าใจหรอกแต่เขาก็ยิ้มให้เธอกลับ
“Im so sorry” เธอพูด “I cant speak Chinese”
เลย์ทำหน้าตกใจระคนทึ่ง “จริงหรอ!” แต่เขาก็ยังพูดภาษาจีนอยู่ดี...
“อื้อ...” ดีที่คำง่ายๆหลงฟานก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง
เลย์เกาหัวแก้เขินเล็กน้อยก่อนจะพยายามพูดอังกฤษออกมา... “เอ่อ...you know… the way to go school เอ่อ...ฉันหลงทางอ่ะ”
หลงฟานพอจับใจความได้ เธอรู้ทางไปโรงเรียนเพราะแม่เธอบอกให้ฟังละเอียดยิบแม่บอกให้หลีกเลี่ยงไปสายนี้เพราะมันจะอ้อมไกล แต่นั่นแหละเธอโดนพี่ชายตัวเองแกล้งไงเลยทำอะไรไม่ได้
“Follow me” หลงฟานใช้คำง่ายๆที่ทำให้เลย์เข้าใจว่าเธอรู้ทาง
“เอ่อ หลงฟาน...” เลย์แทรกขึ้นมา “เอ่อ...มันสายมากแล้ว...” เขาชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง “can we Run Run Run” เขาทำท่าวิ่งประกอบไปด้วย
หลงฟานหัวเราะและเลย์ก็หัวเราะ นานมากแล้วที่เธอไม่ได้หัวเราะออกมาจากใจแบบนี้ นานมากแล้วที่เธอไม่ได้เจอเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอแบบนี้ มันนานจนเหมือนกับต้องเจออะไรใหม่ๆที่น่าจะสนุกกว่าอยู่ที่บ้าน...
“Okay” หลงฟานตอบเลย์ก่อนจะออกตัววิ่งไปด้วยกันสองคน...
ไม่นานพวกเขาก็ถึงโรงเรียนทั้งสองหอบหนักด้วยความเหนื่อยแต่ก็ทัน...ทันก่อนคาบแรกจะเข้าด้วย ก่อนอื่นพวกเขาต้องไปดูที่บอร์ดก่อนว่าได้อยู่ห้องไหน เริ่มภาคเรียนใหม่อะไรๆก็ใหม่ไปหมด หลงฟานโชคดีที่เธอไม่ใช่เด็กใหม่คนเดียวที่เพิ่งย้ายเข้ามา เด็กปีหนึ่งทุกคนก็ล้วนแต่เป็นเด็กใหม่หมด
“ฉันเข้าไปเอง” เลย์บอกเป็นภาษาจีนแต่เขาทำภาษามือให้หลงฟานเข้าใจว่าเขาจะแทรกตัวผ่านคนนับล้านเข้าไปดูรายชื่อให้ หลงฟานจึงยืนรอเขาอยู่ข้างหลัง...
“หลงฟาน!!” เลย์เรียกมาแต่ไกล ได้ยินแต่เสียงแต่ว่าตัวเขาอยู่ไหนละ... หลงฟานมองหาเลย์แต่ก็พบแค่คนนับล้านตรงหน้า...
“หลงฟาน!!” เลย์ยื่นมือออกมาจากฝูงคนนับล้านแต่หน้าเขายังไม่โผล่ “หลงฟานเราได้อยู่ห้องเดียวกัน!!” เสียงเลย์แทรกออกมาแต่หลงฟานไม่เข้าใจหรอก “ช่วยฉัน...ช่วยฉันออกไปที” เขาควานหาคนช่วยดังนั้นหลงฟานจึงจับมือเขาและดึงร่างเขาออกมาจากฝูงคนนับล้านสำเร็จ
“เฮ้อ...” เลย์ถอนหายใจโล่งอก “ยังกะโดนซอมบี้รุมแหนะ...เออเราได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยละ! ดีใจจัง!” เลย์กระโดดโหยงเหมือนเด็กๆ “อ้อ ลืมไป...we are same class”
และเมื่อหลงฟานรู้ความหมายเธอก็กระโดดโหยงดีใจเหมือนเลย์...กระโดดแรงกว่าเลย์ด้วยซ้ำไป
“เรารีบไปกันเถอะ...” เลย์จับมือเธอและพาเธอเดินไปที่ห้องด้วยกัน
การแตะเนื้อต้องตัวสำหรับคนจีนแล้วถือว่าเป็นเรื่องปกติ...แต่สำหรับไทยนั้นถ้าจะจับมือกันแบบนี้ทั้งชายและหญิงต้องสนิทกันมาก่อน...ไม่ใช่ว่าเพิ่งรู้จักกันและจับกันได้เลย...
ช่างมันเถอะ หลงฟานไม่แคร์หรอก เธอสามารถทำได้ทุกอย่าง เธอมีความสุขกับทุกอย่างๆไปแล้ว... ขอแค่ได้ออกจากบ้านทุกๆอย่างก็สดใสไปหมดแม้จะมีคนมาตบหน้าเธอตอนนี้เธอก็คิดว่ามันสดใส...
และเป็นไปตามที่เขาลือกันจริงๆ...ความสุขมักจะหายไปไวเสมอ กริ่งบอกเลิกเรียนดังขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของเด็กๆ...ยกเว้นหลงฟาน...เธอทำหน้าหงอยและเก็บสมุดเข้ากระเป๋าเศร้าๆ...
“หลงฟาน!” เลย์ที่นั่งข้างหลังเธอสะกิด “เฮ้ย เป็นไรอะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น! เลิกเรียนแล้วนะ เอ่อ... I mean what the matter? Why you make feel like เอ่อ... unhappy”
หลงฟานฉีกยิ้มให้เลย์ “Nope nothing.Im so sorry Lay but I promise I will talk with you in Chineses soon” เธอทำหน้าเสียใจ...แต่ว่าเลย์งงเล็กน้อยเพราะเธอรัวภาษาอังกฤษจนเลย์แปลไม่ทัน...
“เอ่อ..สรุปแล้วเธอไม่เป็นไรใช่ปะ?” เลย์ทวนให้ตัวเอง “ฉันจะไปเตะบอลกับเพื่อนต่อน่ะ หลงฟานจะไปด้วยมั้ย...เอ่อ...คือเป็นผู้หญิงนี่เนอะ...เอาไงดี” เลย์ทำหน้าครุ่นคิด
“เฮ้ย เลย์!” มีเด็กหนุ่มสามคนเดินเข้ามาในห้องและมีคนนึงมาพร้อมแบกลูกบอลในแขนสองลูก หลงฟานเข้าใจสถานการณ์ทันที เด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ๆเลย์และถาม “จะไปกันได้หรือยัง? รอนานแล้วนะเว้ย...แหนะ” ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเลย์คุยกับหลงฟานอยู่ “วันแรกก็จีบสาวซะแล้วหรอวะ...ไฟแรงเกินไปป่าว แซงหน้าพวกเราแบบนี้เดี๋ยวศพไม่สวยหรอก”
“ไม่ใช่นะเฉิน” เลย์รีบปฏิเสธ “เธอเป็นเพื่อนฉันน่ะเป็นชาวต่างชาติด้วยนะ!”
“แล้ว?” เฉินมองหน้าหลงฟานงงๆ “หรือว่ามีเรื่องอะไรกัน?”
“เปล่าหรอก” เลย์บอก “ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอน่ะ...แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิงเธอเตะบอลไม่ได้ แล้วเธอก็พูดจีนได้นิดเดียวเองด้วย...ฉันอยากช่วยเธอน่ะ”
“อีกและ” เด็กหนุ่มที่ถือบอลแทรกเข้ามาคุย “นายก็ใจดีกับคนอื่นไปเรื่อย...สุดท้ายใครลำบาก? พวกฉันนี่ไง...อุตส่าได้อยู่โรงเรียนเดียวกันละ นึกว่านายจะไม่ลากใครเข้ากลุ่มอีกแล้วนะเนี่ย...”
“หุปปากเลยเทา” เฉินขัด “นายเข้ากลุ่มพวกเรามาก็เพราะเลย์ไม่ใช่หรอไง...ถ้าเลย์ไม่ชวนนายไปเล่นด้วยป่านนี้นายคงกลายเป็นคนใช้ความรุนแรงที่ไม่มีใครกล้าสบตาแน่นอน”
“ใส่ร้ายกันนี่เฉิน” เทาเถียง “ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นนะ!”
“รู้แล้วว่าใจจริงนายน่ะไม่ได้ใจร้าย...แต่หน้านายน่ะมันโหดร้าย”
“พอก่อนทั้งสองคน” เด็กหนุ่มคนสุดท้ายแทรกขึ้นมาบ้าง “แล้วเราจะไปทำอะไรกันละ...นอกจากเตะบอลก็ไม่รู้จะมีอะไรที่สนุกกว่านี้ให้ทำแล้ว”
“นายชอบเตะบอลตั้งแต่ตอนไหนวะดีโอ” เฉินถามเพื่อน “ปกติเห็นบ่นตลอดว่าเลี้ยงไอลูกกลมๆนี่มันสนุกตรงไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆก็รู้สึกดีไปกับมัน” ดีโอยิ้มเขินให้เพื่อน
“เออ เข้าเรื่องกันก่อน ตกลงเราจะทำอะไรกันดี” เฉินหันมาเข้าประเด็น หารู้ไม่ว่าที่พวกเขาคุยกันนั้นหลงฟานไม่เข้าใจเลยซักนิด
เลย์เลยส่งสัญญาณให้เธอประมาณว่ารอก่อนนะเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังทีหลัง ดังนั้นหลงฟานจึงนั่งรอและฟังพวกเขาพูดไปเรื่อยๆ คิดว่านี่คือการฝึกภาษาจีนไปในตัวละกัน
แต่ระหว่างที่หลงฟานกำลังเพลิดเพลินไปกับการได้ฟังเพื่อนๆเถียงกันไปมานั้นเธอก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าเธอดัง... เธอไม่ทันได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมาเธอรีบกดรับซะก่อน
“...ฮัลโหล?”
“คิดว่าแกจะกลับมาบ้านกี่โมงก็ได้งั้นหรอ” อี้ฟานรัวภาษาอังกฤษที่ค่อนข้างหยาบคายใส่ทันที “ไปเจอพวกเพื่อนๆที่รักและเคารพแกแล้วยังไงวะ แกคิดว่าแกจะหนีฉันพ้นหรอ จะบ่ายโมงครึ่งแล้วถ้าแกยังไม่ถึงบ้านภายในยี่สิบนาทีนี้ละก็ฉันจะให้แกได้อยู่โรงเรียนยาวจนถึงเที่ยงคืนเลย ไม่สิ...จนถึงพรุ่งนี้เลย อยากอยู่มากใช่มั้ยละ มีความสุขมากใช่มั้ยละ...ลืมตัวไปแล้วสินะว่าแกมันเป็นภาระของฉันและแม่...ลืมตัวไปแล้วสินะว่าแกมันเป็นตัวปัญหาในชีวิตของฉัน แกคิดสิ...แกทำอะไรแกคิด แกไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรทั้งนั้น...ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งฉัน ตราบไดที่ฉันยังอยู่บนโลกนี้ ฉันจะไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด...ฉันจะเริ่มจับเวลาถ้าแกยังไม่ถึงบ้านฉันจะจับแกขังในโรงยิมที่โรงเรียน พรุ่งนี้เพื่อนๆจะได้แปลกใจว่าแกมาโรงเรียนเช้าเหลือเกิน”
“หลงฟาน!” เลย์เรียกชื่อเพื่อนเมื่อเห็นเธอทำหน้าตื่นตระหนกสุดขีดก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเลยว่าขาเธอวิ่งชนเข้ากับขาโต๊ะเข้าอย่างจัง
“หลงฟานเธอจะไปไหนน่ะ!” เลย์รีบวิ่งตามออกไป ปล่อยให้เพื่อนๆยืนงงกันไก่ตาแตก “เราอุตส่าวางแผนจะพาเธอเที่ยวรอบเมืองนะ! หลงฟาน! รอเดี๋ยว! โอ้ย!”
เลย์สะดุดขวดน้ำล้มคว่ำลงกับพื้น และนั่นก็ทำให้เขาวิ่งไม่ทันหลงฟาน...
อะไรกันนะ...อะไรกันที่หลงฟานหวาดกลัวขนาดนั้น...มีเรื่องอะไรที่บ้านหรือเปล่า...
ที่บ้าน...
“แกมันหน้าไหว้หลังหลอก!!” อี้ฟานตะคอกสุดเสียงใส่น้องตัวเองที่ยืนตัวสั่นก้มหน้าก้มตาและพยายามกลั้นร้องไห้สุดชีวิต “แกมันตอแหล! แกรักแต่ตัวเอง! ดูที่แกทำกับเพื่อนสิฉันเห็นนะว่าแกวิ่งไปหัวเราะไปกับไอเด็กหนุ่มคนนั้นน่ะ...เฮ่อะ! แกมันร้ายจริงๆ...ไปโรงเรียนวันแรกก็ได้แฟนแล้วละสิ! เมื่อไหร่ละหือ!? เมื่อไหร่จะได้กันน่ะ!!”
หลงฟานร้องไห้จนได้... เธอเจ็บตาเหลือเกิน... เธอร้องไห้บ่อยไปแล้ว เมื่อไหร่แม่จะกลับมา...เธอไม่อยากร้องไห้ไปจนถึงสามทุ่มหรอกนะ... แต่เธอก็กลัว...กลัวอี้ฟานเหลือเกิน ไม่รู้จะระบายความกลัวออกมาทางไหน...ได้แต่ร้องไห้
“ไวไฟแบบนี้ไม่นานถ้าจะมีปัญหา!” อี้ฟานยังว่าเธอเสียๆหายๆ “คิดจะสร้างปัญหาให้ฉันกับแม่ไปถึงไหน...แค่แกมาอยู่ฉันก็ทรมานจะตายแล้ว! แกคงสะใจสินะ!! ใช่ฉันทรมานฉันทรมานเพราะแก!! ได้ยินมั้ย!! สะใจพอมั้ย!! แกมันทำลายชีวิตฉัน!! แกแย่งสิ่งที่เหลือไปจากฉัน!! ฉันเกลียดแก!! แกมันตอแหล!! ถามจริงแกรักแม่ฉันจริงๆหรือเปล่า!!”
“ฮึก...ฮึก..” เธอสะอื้นแต่พยายามจะตอบให้ได้ “ฉัน...ฉัน”
“หุปปาก!!” อี้ฟานตะหวาดและผลักเธอล้มลงพื้น “เกลียดแกจริงๆ! รำคาญไปหมด! อยู่ในบ้านก็รำคาญ! ออกไปนอกบ้านก็รำคาญ! ทำไมแกต้องมาโผล่ในชีวิตฉันด้วย! ออกไปไม่ได้หรอไง! ออกไปจากชีวิตฉัน!! ออกไป!!”
ดังนั้นหลงฟางจึงจำใจเดินออกไปร้องไห้นอกบ้าน... พูดให้ถูกคือเธอยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูบ้าน... และเพิ่งรู้ตัวว่าขาเธอวิ่งชนกับอะไรซักอย่าง มันช้ำจนเขียวและค่อนข้างเจ็บ...แต่เธอทำอะไรไม่ได้ เธอนั่งพิงประตูและกุมขาที่เจ็บอย่างทรมานจากนั้นก็ร้องไห้ไปเรื่อยๆ....
ความคิดเห็น