คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EP 14
ตอนที่ 14
“ฉันไม่ขอนั่งข้างอึนมี!” แบคประกาศกร้าว ตอนนี้พวกเขา คริส เทา แบคคยอน ดีโอ และ อึนมี มารวมตัวกันที่ห้องของคริสเพื่อจะดูหนังผีกันตามที่ตกลงกันไว้ ตอนนี้เหมือนจะมีปัญหาเรื่องที่นั่งกันอยู่ โดยที่แบคไม่ยอมนั่งใกล้อึนมี
“ยัยนี่หนวกหูมากเวลาดูหนัง ” แบคยังคงบ่นต่อไป อึนมียืนเท้าสะเอวทำหน้าไม่พอใจ
อีนี่....
“ขอฉันดูหนังแบบสบายๆนะ ขอฉันนั่งข้างดีโอกับ...เทาละกัน” แบคคยอนเลือกตามใจตัวเองโดยไม่ได้ถามใครเลย หารู้มั้ยว่าที่เขาเลือกเทานั้นผิดมหันต์เลยละ คริสแอบยิ้มคนเดียวอย่างสะใจ ส่วนเทาก็ได้แต่เงียบ เขาคงกำลังเก็กเท่ทำเป็นไม่กลัวผีแต่ในใจจริงนี่คือเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว ขนาดยังไม่ทันได้ดูจริงๆนะเนี่ย เทาอาจจะกลัวผีมากกว่าอึนมีก็เป็นได้ พลาดแล้วแบคคยอน คริสนั่งริมสุดของโซฟาลงก่อนใครเทาก็เข้าไปนั่งถัดจากคริสและแบคก็เข้าไปแทรกโดยที่ลากดีโอเข้าไปนั่งอีกด้านนึงของเขา โซฟายาวก็เต็มเอียดแทบไม่มีที่ให้แมวได้นั่ง อึนมีไม่อยากนั่งบนโซฟาเดี่ยว มันดูปล่าวเปลี่ยวเกินไป ดีโอเห็นเธอลังเลเลยแนะนำ
“มานั่งที่พื้นด้านล่างพวกเราก็ได้อึนมี”
อึนมีกวาดสายตามองไปที่พื้น มีที่ว่างระหว่างขายาวๆของคริสให้อึนมีได้นั่งพอดี เธอคว้าหมอนหนุนแล้วไปนั่งตรงขาของคริสทันที
เออ นั่งตรงนี้ก็อบอุ่นดีแฮะ
คริสยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางที่เหมือนเด็กติดแม่ของอึนมี เธอคงจะกลัวผีสินะถึงได้มานั่งติดขาข้างนึงของเขาแน่นขนาดนี้ ยังไม่ทันได้เปิดหนังเลย
“รอแปปนะ” คริสบอกทุกๆคน “เพื่อนฉันอีกคนกำลังมา”
“ใครอ่ะ” แบคคยอนยื่นหน้ามาถาม
“ชานยอลน่ะ” เขาพูดพลางกดโทรศัพท์หาชานยอล “เออ อยู่ไหนแล้ว?”
“อยู่นี่!” ชานยอลตะโกนบอกพร้อมเปิดประตูห้องเข้ามา ”มาแล้วๆ รอนานยัง?”
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งนั่ง” คริสบอกเขา “เปิดหนังให้ดูก่อน”
ชานยอลจัดการเปิดหนังให้ทุกคนก่อนจะเดินไปปิดไฟและพาตัวเองนั่งลงข้างๆอึนมีที่ตรงกับขาเทาพอดี ชานยอลยิ้มให้อึนมีอย่างตื่นเต้น แต่อึนมีได้แค่ยิ้มแห้งๆกลับไป
ขอโทษนะชานยอล วันนี้หูนายอาจจะแตกได้...
เมื่อหนังเริ่มก็จู่โจมด้วยฉากตุ๊กตาแอนาเบลสุดหลอนทันที (อ้างจากในหนังจริง) อึนมีเผลอกรี๊ดออกมาเพราะเธอไม่ทันได้ตั้งตัวอยู่ๆก็เจอตั้งแต่ฉากแรก อึนมีเกาะขาคริสแน่นอย่างไม่รู้ตัว ชานยอลสะดุ้งโหยงเพราะเสียงกรี๊ดเธอ
“ชานยอล!” แบคคยอนตะโกนเข้ามา “เอาสำลีอุดหูมั้ย?! หรือจะเอาอะไรยัดปากคนข้างๆนายดี?”
“เงียบไปเลยแบคคยอน!” อึนมีหันไปติแบค เธอหายตกใจละและกลับไปดูหนังต่อ
“ว่าแต่เทา” แบคคยอนยังต่อ “เมื่อกี้นายก็ส่งเสียงออกมาใช่ปะ เหมือนฉันจะได้ยินแว่วๆ แต่โดนเสียงอึนมีกลบซะก่อน”
“ปะ-เปล่า” เทาปฏิเสธเสียงสั่น “ฉันตกใจเสียงอึนมีต่างหาก เลยเผลอร้องออกมา”
“อ่อหรอ” แบคคยอนทำหน้าสงสัยใส่เทาก่อนจะกลับไปสนใจหนังต่อ
ในหนัง
เขาบอกพวกเราว่าไม่มีที่ไป...(หญิงสาวคนนึงกำลังเล่าเรื่องตุ๊กตาแอนนาเบล)
พวกเราเลยให้เขาอยู่ในร่างตุ๊กตาตัวนี้ (กล้องหันไปส่องตุ๊กตา)
อึนมีจับแขนชานยอลโดยอัตโนมัติ ชานยอลหันไปมองแล้วยิ้มขำ
แรกๆเราก็ไม่เจออะไร แต่พออยู่ไปนานๆตุ๊กตาตัวนี้มันก็เริ่มแสดงอาการแปลกๆออกมา มันเริ่มย้ายที่ มันเริ่มส่งเสียง และเริ่มหลอกหลอนคนในบ้าน (หญิงสาวคนนึงเล่าด้วยเสียงอันสั่นเทา)
พวกเรากลัวมากเลยพามันไปทิ้งที่ถึงขยะ (ฉายภาพตอนหญิงสาวคนนั้นเอาตุ๊กตาไปทิ้งและปิดฝาถังขยะลงอย่างแรงก่อนจะวิ่งกลับไป)
แต่...(ตัดฉากมาที่บ้านหญิงสาวคนนั้นกำลังนอนอยู่ และจู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น รัวๆ เธอสะดุ้ง)
อึนมีจับแขนชานยอลแน่นขึ้นไปอีก เธอเริ่มเขยิบเข้าไปใกล้ๆเขาโดยไม่รู้ตัว ชานยอลเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันเพราะกำลังสนใจหนังอยู่
(เธอเข้าไปปลุกพี่สาวตัวเอง และบอกให้ไปดูที่ประตูด้วยกัน เสียงเคาะยังดังเรื่อยๆ พวกเธอสองคนค่อยๆเดินไปหาประตูและเปิดมัน ปรากฏว่าไม่มีใคร แต่มีกระดาษแผ่นนึงที่เขียนด้วยลายมือหยาบว่า “Do you miss me”)
อึนมีเข้าไปเกาะชานยอลทันที เธอเอียงตัวหลบไปด้านหลังชานยอลเล็กน้อย และมองจอลอดผ่านแผ่นหลังของเขาด้วยความกลัว
“ข้างหลังๆ” ดีโอที่เงียบอยู่อินกับหนังสุดๆ “ต้องอยู่ข้างหลังแน่ๆ”
(ทั้งสองค่อยๆปิดประตูและกำลังจะหันกลับไป ปรากฏว่าเสียงเคาะดังมาจากห้องที่อยู่ข้างในบ้านแทน)
อึนมีสะดุ้ง! เธอหลบหลังชานยอลเต็มตัว ชานยอลเองก็เขยิบขึ้นมาเพื่อให้เธอได้เข้าไปซ่อนตัวด้านหลังโดยสัญชาติญาณแต่สายตาเขายังคงจ้องไปที่จอ
คริสยกขาขึ้นและตั้งใจดูหนังเต็มที่ ส่วนเทาเกาะแบคคยอนแน่นพร้อมหลับตาปี๋ แบคเองก็เช่นกันเขากอดดีโอเพื่อหาที่บังเวลาผีโผล่
(ผู้หญิงคนนึงเดินไปช้าๆยังห้องที่ได้ยินเสียงเคาะนั้นและเธอก็เปิดประตู! เจอตุ๊กตาแอนนาเบลอยู่ในนั้น!!)
อึนมีโผกอดชานยอลแน่นทันที! เธอแอบเห็นตุ๊กตาเล็กน้อยก่อนจะหลบและซบหน้าลงกับแผ่นหลังเขาแน่น ส่วนเทาส่งเสียงออกมาเล็กน้อยก่อนจะซบเข้ากับไหล่แบคคยอนเหมือนกัน
(ในหนังตัดฉากมาตอนกลางวัน เป็นฉากที่ครอบครัวๆนึงที่มีลูกสาวทั้งหมดห้าคนกำลังย้ายของเข้าบ้านหลังนึง)
ทุกคนโล่ง และ กลับไปนั่งที่ตัวเองอีกครั้ง ชานยอลหัวเราะเมื่อทบทวนเรื่องราวของอึนมีเมื่อกี้
“นี่เธอกลัวผีขนาดนั้นเชียว? เมื่อกี้มันไม่มีอะไรเลยนะ” เขาหัวเราะ
“ไม่มีอะไร น่ากลัวจะตายไอตุ๊กตานั้น” อึนมีตอบพลางหน้าแดง
“ไม่ต้องกลัว” จู่ๆคริสก็พูดขึ้นมา เขาเอาขาลงและหนีบอึนมีไว้ “เดี๋ยวจะสร้างกำแพงกันผีให้” ทุกคนหัวเราะเมื่อเห็นอึนมีโดนขังในกรงขายาวๆของคริส
“เรื่องยังไปไม่ถึงไหนเลย” ดีโอพูดบ้าง “ยังไม่กลางเรื่องด้วยซ้ำ”
(หนังดำเนินไปเรื่อยๆมีตกใจบ้างเล็กน้อยอึนมีก็เกาะขาคริสอยู่เรื่อยๆ จนบางครั้งคริสถึงกับหลุดหัวเราะออกมา เมื่อมาถึงฉากในตอนกลางคืนทุกคนก็เงียบลงทันที)
เทาเริ่มส่งเสียงร้องครวญคราง ตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้วว่าเขากลัวผีแค่ไหน
(ลูกสาวคนนึงในบ้านหลังนั้นเดินละเมอไปยังห้องพี่สาว พี่ที่นอนอยู่ก็ตื่นขึ้นมามองน้องตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปตามน้องไป น้องสาวเดินไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าและเริ่มเอาหัวเคาะตู้ดัง กึก กึก กึก)
อึนมีเกาะขาคริสแน่น เทาปิดหูปิดตาปี๋และคดคู้อยู่ในวงขาตัวเอง แบคคยอนเอามือขึ้นมาบังหน้าไว้เล็กน้อย
(พี่สาวจับน้องสาวออกมาและพาเธอไปนอนที่นอนตัวเอง ซักพักน้องสาวตื่นขึ้นมาและจ้องขึ้นไปบนตู้นั้นเหมือนกำลังมองอะไรบางอย่าง พี่สาวลังเลก่อนจะหันไปมองตามน้องสาวปรากฏว่าเจอ!! หญิงสาวที่ดูคล้ายศพที่ตายมานานกว่าสามสิบปีหน้าเละตาเน่าและผุผมยุ่งเกินบรรยายหันขวับมาสบตา!!)
อึนมีร้องกรี๊ดพร้อมกระโดดขึ้นไปนั่งบนตัวคริสและเกาะเขาเหมือนจะสิงเข้าไปในตัวให้ได้ คริสเองก็ตกใจเขาแอบร้องออกมาว่าน่ากลัวเป็นบ้า ส่วนเทาที่ไม่เห็นอะไรนั้นก็กรีดร้องพอๆกับอึนมี แบคคยอนสะดุ้งจนศอกไปโดนดีโอเจ็บจนเขาร้องโอ้ย ส่วนชานยอลได้แค่สะดุ้งและจับหน้าอกตัวเอง
(ฉากตัดมาตอนกลางวัน)
ทุกคนโล่งอก เทาเงยหน้าขึ้นไปมองจอพร้อมถอนหายใจเหมือนได้เห็นฉากเมื่อกี้กับตา แบคคยอนหัวเราะออกมาด้วยความสนุกสนานชานยอลเองก็ด้วย
เมื่ออึนมีรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนหน้าเธอจะชนเข้ากับหน้าคริสอยู่แล้ว เธอยิ้มแห้งๆให้เขาก่อนจะคลานลงไปนั่งที่เดิม
หนังเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ จนอึนมีต้องเกาะแขนชานยอลตลอด คริสเองก็สนใจหนังจนไม่รับรู้อะไรเลยเขายกขาขึ้นกรงที่เคยขังอึนมีเลยหายไป เธอต้องพึ่งคนข้างๆอย่างชานยอล
“โอ้ย สยองอ่ะ” อึนมีคราง เธอกลัวจริง มีอยู่หลายรอบที่เธอพยายามจะหนีออกจากห้องนี้ไปแต่ก็กลัวว่าออกไปแล้วจะต้องกลับไปอยู่คนเดียวเลยจำใจนั่งต่อ ชานยอลเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ้มและโอบอึนมีไว้ด้วยแขนยาวๆของเขา อึนมีหันไปมองชานยอลด้วยสีหน้าปลาบปลื้มสุดๆ นี่แหละชานยอลตัวจริงของเธอ ไม่ใช่ชานยอลในฝันครั้งนั้น อึนมีเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆชานยอล และตั้งใจดูหนังอีกรอบ ถึงจะกลัวแต่ก็อยากรู้ว่าหนังจะจบยังไง
(แม่ของเด็กสาวในบ้านหลังนั้นโดนผีสิงและกำลังจะฆ่าลูกสาวคนเล็กของเธอ)
ทุกคนลุ้นกับตาแทบหลุดออกจากเบ้า อึนมีเกาะชานยอลแน่นชานยอลก็เกาะอึนมีโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน ตอนนี้คือไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องสยองบ้างละ เพราะฉากมันน่ากลัวจริงๆ
และหนังก็จบลงอย่างแฮปปี้แอนดิ้ง ทุกคนโล่งและยิ้มด้วยความเขินอายกับท่าทางแปลกๆของตัวเอง
จู่ๆเสียงเคาะหน้าต่างก็ดังขึ้น อึนมีรีบเกาะชานยอลต่อทันที ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
“เปิด!” เสียงเลย์นั่นเอง “จะล็อคทำไมเนี่ย!!” เขาโวยวาย ก็เข้ามาทางประตูดีๆไม่ได้หรอไงนะ
ดีโอเดินไปเปิดหน้าต่างให้เขาบินเข้ามา
“ทำอะไรกันเยอะแยะ” เลย์ถามเมื่อเห็นการรวมตัว “อ่าว นี่ไม่ใช่ห้องอึนมีหรอ” เขากวาดสายตามองรอบห้องที่ไม่คุ้นตา
“ห้องข้างๆค่ะคือห้องฉัน” อึนมีตอบ “ว่าแต่มาทำไมกันเนี่ย?”
“จะมาทำไมอีกละ เห็นแบบนี้แล้วฉันก็ขยันทำงานนะ”
“หา? อะไรอ่ะ?”
เลย์ทำหน้าเอือมก่อนตอบ “ตกลงปีเตอร์แพนคือใคร? รู้หรือยัง?”
“หา!!!” อึนมีแหกปากด้วยความตกใจ “ไคเป็นปีเตอร์แพน!!!”
“ใช่ใครเป็นปีเตอร์แพน?” เลย์ถาม
“ไคหรอ!! จริงดิ!!”
“หือ? ตกลงรู้แล้วหรอว่าใครเป็นปีเตอร์แพน”
“ยัง! เนี่ยเพิ่งรู้ตอนนายบอกเนี่ยแหละ”
“หือ? ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าใครเป็น”
“หืม? ก็เพิ่งบอกว่าไคเป็น”
“หือ? ใครเป็น? ใครเป็นอะไร?”
“หืม? สรุปไคเป็นไม่เป็น?”
“หือ? ตกลงใครเป็นอะไร?”
“โว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!” แบคคยอนที่ทนฟังอยู่นานเริ่มทนไม่ไหว “จะไคหรือใครเอาซักอย่างสิวะ!!! มุกแม่งก็นะ!!”
คริสถอนหายใจ
“มุกแบบนี้ไม่ใช่สไตล์ฉันเลย”
ความคิดเห็น