คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : EP 12
ตอนที่ 12
“ตื่นได้แล้วครับพี่น้อง” เลย์ตบไปที่หน้าอึนมีเบาๆ หลังจากเธอสลบกลางห้องน้ำ
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องนอนลู่หาน (ซึ่งเขาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว)
อึนมีค่อยๆลืมตาขึ้นมา รวบรวมสติและรัวใส่เลย์
“จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาหรือบอกกันก่อนยะ!!”
“อ่า...แบบว่า ไม่ทันได้คิด”
“ทีหลังก็เอาให้ทันสิยะ!! รู้มั้ยว่านี่ครั้งแรกเลยที่เห็นของจริง ทำเอาสลบไปเลยเห็นมั้ยเนี่ย!!!”
“โอเคๆ ขอโทษๆ”
อึนมีไม่ทันได้ระวังคำพูด เธอทำให้ลู่หานหน้าแดงจนเกือบถึงต้นคอ
“อุ้ย!” เธอเพิ่งสังเกตว่าลู่หานอยู่ในห้อง “พี่ลู่ คือหนู คือ...”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไรๆ” เขาหัวเราะอายๆ
“จะตกใจอะไรนักหนา มันก็เหมือนๆกัน” เลย์ขัด
“เหมือนๆกันเฉพาะนายสิยะ” อึนมีโต้กลับไป
“เออๆ ช่างมันเถอะ มาเข้าเรื่องดีกว่า”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งเลย” ลู่หานเสริม
“คืนนี้เราจะฝึกทักษะการอ่านใจคนให้เธอนะ” เลย์เริ่มอธิบาย “ขั้นตอนก็ง่ายๆ เธอนอนและก็เข้าฝันคนอื่นเหมือนที่เคยทำมา”
“แล้วมันจะช่วยฝึกยังไง?” อึนมีถาม
“ฟังให้จบก่อนสิ การเข้าฝันครั้งนี้มีข้อแม้ว่าเธอจะต้องเข้าไปทำให้หัวใจทั้งของเขาและเธอเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก”
“หา?!”
“พูดง่ายๆก็คือ เธอทำยังไงก็ได้ให้เขาใจเต้นแรงๆน่ะ”
“แล้วจะให้ทำยังไง!”
“ฉันมีวิธีนึง พอดีไปอ่านเจอมาในนิยายเรื่องนึง”
“นิยาย?”
“เขาบอกว่า จูบ จะทำให้ทั้งนางเอกและพระเอกใจเต้นรัวเหมือนๆกันน่ะ”
“เฮ้ย!!” ทั้งลู่หานและอึนมีร้องเสียงเดียวกัน
“มันไม่มากไปหน่อยหรอ!” อึนมีถามเลย์
“ก็แค่จูบกันในฝัน ไม่ได้จูบจริงๆซะหน่อย”
“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่การได้จูบว่าฝันกับใครซักคนกับที่เข้าไปเพื่อจูบนี่มันคนละเรื่องเลยนะ มีวิธีอื่นอีกมั้ย?”
“วิธีอื่นหรอ?” เลย์ทำท่าครุ่นคิด “นายมีไอเดียไรดีๆแนะนำปะ ลู่หาน”
“หือ? เอ่อ...ให้ใจเต้นแรงๆหรอ ไปเล่นบ้านผีสิงสิ”
“เออใช่ๆ นั่นไงๆ” อึนมีเห็นด้วย “ฉันกลัวผีอยู่พอดีเลย”
“แล้วถ้าอีกคนเขาไม่กลัวละ?” เลย์ถามกลับไป
“กลัวสิ!” อึนมีแย้ง “มันต้องกลัว พาไปที่บ้านผีสิงแรงๆเลย”
“ไม่ได้”
“ทำไม”
“เธอไม่สามารถบังคับฝันในหัวของคนอื่นได้ นอกจากว่าเขาจะเข้าไปในฝันเธอเอง”
“ไม่นะ!!”
“ทำตามวิธีฉันบอกเถอะ”
“ไม่เอา!” อึนมีวิ่งไปหลบหลังลู่หาน
“ก็แค่จูบกันในฝันไม่ใช่จริงๆซะหน่อยๆ” เลย์เริ่มหมดความอดทน “ถ้าเธอไม่ยอมทำ เธอก็จะอ่านใจคนอื่นไม่ได้และในที่สุดก็ไม่สามารถเป็นทิงเกอร์เบลเต็มตัว สุดท้ายเธอหาปีเตอร์แพนไม่เจอ จบด้วยการกลับไปจำศีลที่เนเวอร์แลนด์500ปี!!”
“กรี๊ดดดด 500ปีเลยหรอ!!!”
“ล้อเล่นน่ะ”
“นี่แก!!” อึนมีเข้าไปตีเขา
“อาจจะไม่ถึง500ปี แต่เรื่องจำศีลนี่ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”
อึนมีเงียบ ทำไงดี...จูบในฝัน กับ จำศีลเกือบร้อยปี... มันก็แน่อยู่แล้วละ
“ก็ได้” สุดท้ายเธอยอม ถอนหายใจยาวๆช้าๆเหมือนคนเตรียมใจจะตาย
“เอาจริงหรอ” ลู่หานหันไปถามอึนมี
“ค่ะ ไม่ยอมจำศีลแน่ๆอ่ะ”
“ก็ดี” เลย์เห็นด้วย “ลงไปนอนได้เลย ตอนนี้”
“ขอทำใจก่อนได้มั้ยเนี่ย”
“แล้วแต่ละกัน ส่วนคนแรกที่เธอจะเข้า...”
“เดี๋ยวๆ ฉันเองเลือกไม่ได้หรอ?”
“ฉันเป็นผู้ภิทักษ์นะ ไม่ใว้ใจฉันงั้นหรอ?”
“....ก็ได้ๆ”
“คนแรกคือ ชานยอล นะ”
“โอ้ มาย ก็อด” อึนมีหน้าแดงเป็นลูกตำลึงทันที แค่คิดเธอก็ใจเต้นรัวแล้ว
“คิดซะว่าแค่ฝันนะ” เลย์แนะนำ
“โอเค แค่ฝันๆ แค่ฝัน...”
ไม่นานเลย์และลู่หานออกไปรอเธอข้างนอก เธอแอบได้ยินลู่หานบ่นว่า
“ให้ตายเถอะ ไม่ชอบแบบนี้เลยเลย์ ไม่มีวิธีอื่นจริงๆหรอ”
และเธอก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว เพราะตั้งสมาธิกับการเข้าฝันอยู่
ในฝันชานยอล
เป็นห้องเรียนเดิม เหมือนเดิมกับตอนที่อึนมีเข้าฝันคริส เธอมองหาชานยอลทันที
“ทางนี้” เสียงทุ้มต่ำของเขาอยู่ด้านหลังเธอ อึนมีหันไปมอง
“อ่อ อยู่นี่เอง ชานยอล” แค่เรียกชื่ออึนมีก็ใจเต้นแล้ว
“มาหาบ่อยจังเลย คิดถึงหรอ”
“หา? เอ่อ...นี่ครั้งแรกเลยนะ”
“จริงหรอ? ทำไมฉันรู้สึกว่าหลายครั้งแล้วละ” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆอึนมี อึนมีรู้สึกถึงรังสีแปลกๆจากตัวเขา เธอถอยตามที่ชานยอลก้าวเข้ามา นี่ไม่ใช่ชานยอลที่อึนมีคิดเลย ไม่ใช่เจ้าชายชานยอลของเธอ นี่มันเหมือนจอมมารชานยอลชัดๆ
“คือ ชานยอล ฉันมีเรื่อง...” อึนมีค่อยๆถอยทีละก้าวในขณะที่ชานยอลขยับเข้ามาใกล้ทีละก้าว ทีละก้าว
“อะไรหรอ?” เอาอมยิ้ม
“คือ พูดตรงๆเลยนะ”
“ว่า?”
“ฉัน..ฉันอยากให้นายช่วย...” ไม่ทันที่อึนมีจะพูดจบ การถอยหลังทีละก้าวของเธอก็จบลงซะก่อน ชานยอลต้อนเธอจนติดผนังและหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว
“ช่วยอะไร?”
“คือชานยอล...ตอนนี้ช่วยถอยออกไปหน่อยได้มั้ย?”
เขายิ้มมือข้างนึงดันกำแพงไว้
“ทำไมละ?”
“คือ...”
“กลัวอะไร?” เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาหาอึนมี
“ชานยอล..ดะเดี๋ยว..”
ชานยอลโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ จนจมูกทั้งสองชนกัน อึนมีสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา และใจเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง
ชานยอลโน้มลงไปจนริมฝีปากของเขาและเธอประกบกัน เขาปล่อยให้ริมฝีปากสัมผัสกันซักพัก ก่อนจะโจมตีไออุ่นเข้าไปอย่างหนักหน่วง จนอึนมึสะดุ้งใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา เธอตกใจจน
จนสะดุ้งขึ้นจากฝัน หายใจแรงและหอบเหมือนไปวิ่งมาราธอนมา
“อึนมี!” ลู่หานรีบไปดูอาการเธอ “เกิดอะไรขึ้น”
“พี่ลู่!” เธอจับหน้าอกตัวเอง “ตกใจมากอ่ะ”
“ยังไง? ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?”
“คือ..คืออธิบายไม่ถูก”
“เดี๋ยว” เลย์แทรก “ภารกิจยังไม่เสร็จนะ เธอทำพลาด”
“เฮ้ย! นี่ใจก็เต้นแรงจนแทบจะออกมาเต้นข้างนอกแล้วนะ”
“แต่ชานยอลยังไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนี่”
“แล้วนายไปตรัสรู้เขาได้ยังไงกันละยะ”
“ก็เธอสะดุ้งตื่น ไม่ใช่ตื่นอย่างเป็นธรรมชาติ นั่นแสดงว่าเธอหยุดการทำภารกิจกลางคัน ใช่มั้ย?” เลย์จ้องเหมือนจะกินอึนมี
“คนต่อไป คริส นะ” เลย์สั่งต่อ
“ไม่เอาแล้ว!” อึนมีแทบจะร้องไห้
“พอได้แล้วมั้งเลย์” ลู่หานช่วย
“ไม่ได้ การเข้าฝันติดๆกันถือเป็นขั้นตอนนึงของการฝึกด้วย จะหยุดไม่ได้”
“ไม่เอา..ไม่เอาๆ”
“ออกไปกันเถอะลู่หาน” สิ้นเสียงเลย์ก็กระชากลู่หานออกนอกห้องทันที
นี่มันมัดมือชกชัดๆ อึนมีคิด เธอทำใจและลงเข้าไปในฝันคริสด้วยความไม่เต็มใจอีกครั้ง...
ฉากเดิมที่เดิมจนอึนมีสะพรึงกลัวว่าจะมีชานยอลโผล่มาอีกรอบ เธอรีบหมุนตัวมองสำรวจทันที โล่งใจขึ้นมานิดนึงเมื่อเห็นคริสนั่งอยู่คนเดียว เขายิ้มให้อึนมี
“คริส” เธอเดินเข้าไปหาคริสอย่างไม่ลังเล
“อะไร?”
“ชานยอลไม่ได้อยู่นี่ใช่มั้ย?”
“ไม่นะ ทำไม? อยากเจอมันหรอ”
“ไม่!” อึนมีเผลอตะโกน “ไม่ได้อยากเจอ...ว่าแต่คริส”
“หือ?”
“นายมักจะใจเต้นกับเรื่องอะไรหรอ?”
“ใจเต้น?”
“ใช่ แบบที่ว่าเต้นแรงตุ้บๆๆเหมือนจะระเบิดอะ”
“ตอนกำลังจะพรีเซ็นงานหน้าห้องมั้ง”
“เอาแบบที่สามารถทำได้ตอนนี้สิ”
“ยังไง? แล้วทำไมต้องทำด้วย?”
“เอาเถอะหน่า ไอที่ใจเต้นแรงแล้วทำได้ตอนนี้เลยน่ะ มีอะไรบ้าง?”
“ก็...คิดแปปนะ”
“อ่าๆ”
“ก็...”
“ก็?”
“ก็คงจะ...”
“จะอะไร?”
“ก็คงจะเป็นจูบกับเธอแล้วละ”
“โอเค” เธอรีบตอบอย่างไวจนคริสแปลกใจ “เริ่มกันเลย”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆก่อนสาวน้อย นี่เป็นอะไรเนี่ย” คราวนี้คริสกลัวแทน
“ไม่ได้เป็นอะไร” อึนมีโน้มตัวเข้าไปหาคริสที่นั่งอยู่ทันที เธอจับไหล่เขาไว้เพื่อประคองตัวเองไม่ให้ล้ม คริสยิ้มอย่างมีเลศนัย เขากำลังคิดอะไรบางอย่างที่อึนมีคาดไม่ถึง
ระหว่างที่เธอโน้มตัวลงไปเพื่อจะทำภารกิจอยู่นั้น คริสก็คว้าเอวเธอและหมุนให้ตัวเธอนั่งลงไปในตักเขาพอดี อึนมีตกใจแต่ไม่ทันได้จะพูด ริมฝีปากเขาก็ประกบเข้าไปอย่างจัง ไม่ต่างอะไรจากชานยอลเลย ไออุ่นที่ดุเดือดแผ่ซ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว อึนมีหลับตาปี๋ภาวนาให้ภารกิจนี้ผ่านไปได้ด้วยดี แต่ไม่เลย มือคริส..มือเขาไม่ได้ดีด้วยเลย มือหนาๆนั้นค่อยลากขึ้นมาตามขาเรียวๆของอึนมี สัมผัสนี้ทำเอาเธอ
สะดุ้งตื่นจากฝันอีกครั้ง คราวนี้หอบแรงกว่าเดิมเหมือนไปวิ่งขึ้นภูเขามา
“อึนมี!” เสียงลู่หานเรียกเธออย่างเป็นห่วง แต่เป็นเสียงที่ดังจากนอกประตู ในห้องมีแค่เลย์ที่ยืนจ้องเธออยู่
“พลาดอีกแล้ว”
“จะให้ทำยังไง!”
“คิดว่ามันเป็นแค่ความฝันไม่ได้หรอ!”
“แต่หมอนั่นมันมากไปแล้วนะ!”
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าแค่ฝัน!”
“งั้นนายลงมาทำเองสิ”
“ปัดหน้าที่หรอ ทิงเกอร์เบล”
“ไม่ไหวแล้วนะ นี่มันเกินไปจริงๆ”
“อ่าวหน่า อีกนิดเดียวแล้ว นะๆ” เลย์ให้กำลังใจเธอ
“...สุดท้ายแล้วนะ”
“อ่าฮะ คนนี้เธอน่าจะผ่าน”
“ใคร?”
“ดีโอ”
“....อ๋อ..เฮ้ย! ดีโอเป็นปีเตอร์แพนด้วยหรอ!!”
“อ่าว นี่เธอไม่รู้หรอ?”
“รู้อะไร”
“เขามีปานตรงตูดพอดีเลยนะ”
“ห๊ะ!!!”
“จริงๆ ฉันใช้เครื่องสแกนแล้ว”
“ก้นหรอ?”
“อื้อ”
“ให้ตายเถอะ มิน่าละถึงไม่เห็น”
“นั่นแหละๆ รีบๆหลับได้แล้ว”
“โอเคๆ”
แล้วเธอหลับไปตาลงเข้าไปในฝันดีโอ โดยที่ไม่รอให้เลย์ออกจากห้องก่อน
เป็นฉากในห้องนอนที่บ้านของเขา และเขากำลังนั่งจดบันทึกอะไรบางอย่าง
“ดีโอ” อึนมีเรียกเบาๆ แต่เขากลับสะดุ้งรีบซ่อนสมุดที่เขียนอยู่ทันที
“อึนมี! มาได้ไง!”
“นั่นอะไรน่ะ” ไม่พ้นสายตาเธอและไม่พ้นความเผือกของเธอ เธอรีบพุ่งเข้าไปหาสมุดนั้นทันที ดีโอรีบเข้ามาขวางและกันเธอออกห่าง
“เดี๋ยวๆ” ดีโอพูด “นั่นมันไม่ได้มีใว้ให้เธออ่านนะ”
“อะไรอะ จดหมายรักหรอ?”
“ไม่ใช่ ก็แค่ไดอารี่ธรรมดาๆ ไม่ต้องรู้หรอก”
อึนมียอมปล่อยไป เพราะถ้าดีโอปิดขนาดนี้แสดงว่าเขาไม่อยากให้รู้จริงๆ
“ดีโอ” อึนมีเริ่มคิดถึงภารกิจ
“อะไร?”
“มีเรื่องอะไรบ้างที่ทำให้นายใจเต้นตึกตักๆแรงๆน่ะ”
“หือ? ไม่รู้สิ ปกติก็ไม่ค่อยได้เป็นนะ”
“เห...จริงหรอ”
“อืม”
“คิดหน่อยสิๆ”
“ก็อะไรละ คิดไม่ออกเหมือนกัน”
“อย่างเช่น ตื่นเต้นเวลาดูหนังแบบนั้นๆน่ะ”
“เห้ย ตื่นเต้นอะไรของเธอ”
“ก็ประมาณนั้นไง! ไม่มีเลยหรอ”
“ไม่มี!”
“โอ้ย ดีโอนายนี่จริงๆเลย! อย่าบอกนะว่าฉันต้องจูบกับนายจริงๆ”
“จูบ! ทำไม! อย่า!” ดีโอหน้าแดงอย่างกะทันหันเขาเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ทำไม?”
“เธอคิดจะทำอะไร”
“อ่า...แสดงว่านายใจเต้นกับเรื่องนี้จริงๆละสิ” อึนมียิ้มเหมือนเห็นเส้นทางชนะ
“อย่านะอึนมี”
“มามะๆ” อึนมีเดินเข้าไปหาดีโอเหมือนเจอเหยื่ออันโอฉะ
“อึนมี อย่ามาล้อเล่นนะ” เขาถอยเรื่อยๆจนล้มลงไปบนเตียง อึนมีจัดการกระโดดทับทันที เธอขึงแขนของดีโอไว้ทั้งสองข้าง
“อึนมี!!” ดีโอได้แต่ตะโกนให้เธอได้สติ “เดี๋ยว!! นี่!!!”
อึนมีประกบปากเขาอย่างไว ดีโอหลับตาปี๋ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว สามวิผ่านไปอึนมีก็ถอนริมฝีปากออก หน้าดีโอแดงจนไม่รู้จะบรรยายยังไงแถมยังหายใจแรงจนหน้าอกเขาโยกอย่างเห็นได้ชัด อึนมีลองอีกครั้ง เธอประกบปากดีโอรอบสอง ดีโอหลับตาปี๋เหมือนโดนผีหลอกแต่แค่ไม่เหมือนตรงที่เขาหน้าแดงไม่ได้หน้าเหวอ อึนมีปล่อยให้อยู่แบบนั้นนานกว่าเมื่อกี้แปปนึง ก่อนจะถอนออกอีกที...คราวนี้อึนมีหายใจหอบมั่ง
“ดีโอ”
เขาไม่ตอบ เพราะแค่หายใจก็จะไม่ไหวแล้ว
“ดีโอ ทำไมเนี่ย”
“อะ..อะไร”
“ทำไมนายไม่จูบตอบฉันละ!!”
“หะ...หา..?”
“แบบนี้ใจฉันจะเต้นได้ยังไง!”
อึนมี!!! จู่ๆเสียงเลย์ก็ก้องกังวานในฝันดีโอ
อึนมี!!! เป็นไปได้ว่าเขากำลังปลุกเธอ
อึนมีตื่น!!! ใช่จริงๆด้วย
“อึนมี!!” เสียงเลย์ชัดขึ้น ตอนนี้เธอตื่นจากโลกความฝันละ
“นายเข้ามาขัดทำไม ฉันกำลังไปได้สวยกับดีโอ”
“ได้เวลาจริงๆแล้ว”
“หา?”
“ได้เวลาที่จะฝึกกันจริงๆแล้ว”
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ยังไม่ได้ฝึกอีกหรอ?”
“เปล่า เมื่อกี้แค่ซ้อม”
“จะซ้อมเพื่อ!!!!”
“จุๆ อย่าเพิ่งเดือดสิ เวลาเหลือน้อยละ เข้าฝันลู่หานก่อน เดี๋ยวฉันไปตามมา”
ไม่นานลู่หานก็เข้ามาในห้อง และหน้าเขาแดงมาก แถมเขายังไม่กล้าสบตาอึนมี
“นี่มันเรื่องอะไร” อึนมีถามเลย์
“ที่มาหาลู่หานก็เพราะเรื่องนี้แหละ ฉันจะให้เธอเข้าฝันเขาและก็พยายามทำภารกิจด้วยกันให้ผ่าน”
“หมายความว่าไง?”
“ก็ให้เธอทำเหมือนที่ซ้อมมาเมื่อกี้ไง แต่คราวนี้ไม่ได้ซ้อมแล้ว ครั้งนี้เอาจริงเพราะฉะนั้นฉันจะใส่ยาให้เธอระหว่างที่เธอนอนอยู่ ยาจะทำให้เธอไม่ตื่นจนกว่าภารกิจหรือการฝึกนี้จะผ่าน”
“แล้วถ้าไม่ผ่าน?”
“นี่แหละประเด็น ถ้าเธอไม่ผ่านก็จะไม่ตื่นใช่ปะ? นั่นคือกรณีที่เธอฝึกเข้าฝันคนเดียว แต่ฉันพาเธอมาที่นี่ ก็เพราะจะให้ลู่หานช่วยปลุกเธอขึ้นมาน่ะ เข้าใจที่พูดมั้ย?”
“เดี๋ยวนะ”
“พูดง่ายๆก็คือ ถึงแม้ภารกิจจะไม่ผ่านแต่เธอก็ปลอดภัย”
“อ๋อ แล้วพี่ลู่จะช่วยฉันยังไง?”
“การหลับไปพร้อมๆกันและฝันไปพร้อมๆกัน มันก็จะตื่นมาพร้อมๆกันน่ะ แค่นี้แหละไม่ยากอะไร”
“อ๋อ เข้าใจละ”
“เข้าใจแล้วก็เริ่มได้เลยนะ ฉันจะรออยู่นี่แหละ” เลย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง
“ลู่หาน นายขึ้นไปนอนสิ”
ลู่หานค่อยๆคลานขึ้นมาบนเตียง โดยที่ไม่ได้พูดไม่ได้จาและไม่สบตากับใครเลย
“แล้วเข้าไปในฝันเสร็จแล้วทำไรต่อ” อึนมีถาม
“ก็เธอทำอะไรกับสามคนก่อนละ?”
“ก็ทำแบบที่นายบอกไง”
“นั้นแหละ ทำแบบนั้นเลย”
หลังจากที่ได้ยินเลย์พูดแบบนั้น ลู่หานก็ก้มหน้าแดงๆนั่นลงทันที
..
ความคิดเห็น