ดวงใจนิรันดร < บทส่งท้าย อัพ 100% >

รักครั้งแรกของหลายคน อาจมิใช่รักครั้งสุดท้ายของทุกคน

แต่สำหรับ ณุตตรา แล้วเป็นเช่นนั้น ต่อให้กี่ปีผ่าน

เรื่องราวของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ก็ยังดำเนินอย่างเงียบๆ อยู่ในหัวใจ 

การตัดสินใจของเธอถือเป็นการพลิกผันโชคชะตา

แต่กลายเป็นความผิดใหญ่หลวง เมื่อหญิงสาวทิ้งว่าที่คู่หมั้นมาเมืองไทย

เพียงเพื่อสานรอยรักครั้งอดีต ความรัก...ที่เป็นความทรงจำล้ำค่าของเธอ

ทว่ามันคือ นรกโลกันต์ ที่เขาอยากลืม...

--------------------------------------------

บางตอนของเรื่อง

ไอ้เพื่อนบ้า! ใช้อะไรคิดกันวะ คิดได้ยังไงที่จะจับหล่อนใส่พานแล้วเสนอเขาถึงที่ทำงาน 

อย่าให้เจอนะ โดยเฉพาะยัยแอ้ม จอมเจ้ากี้เจ้าการต้องรู้เรื่องนี้ดีแน่ๆ ฮึ่ม..มม 

เกินจะเก็บกลั้นความปวดร้าวในอดีต แววตาคมกริบระยับ ร้อนแรงยิ่งกว่าเมื่อธรรศตวัดตาดุขึ้นๆ ลงๆ ไปยังร่างแบบบาง แล้วแปรเป็นหมิ่นแคลนในวินาทีถัดมา 

ยามทิ้งกันไป...ทำได้โดยไม่ต้องคิด หนึ่งปีให้หลัง หล่อนคิดอะไรถึงได้กลับมา 

นายอยากรู้ 'ข้ออ้างโง่ๆ' จากปากหล่อนจริงๆ หรือ...ธรรศ? กู่ก้องถามเพียงในใจ 

ไม่! เขาไม่อยากรู้ เรื่องราวดีร้ายของหล่อน ไม่ว่าอย่างไรไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจอีกต่อไปแล้ว 

“กลับไปซะ ก่อนที่ผมจะห้ามตัวเองไม่อยู่” เขาชี้ไปที่ประตู ปลายนิ้วสั่นระริก สั้น ได้ใจความที่สุดสำหรับความรู้สึกที่ประดังประเดจนบีบรัดหัวใจ รอยตาคมกล้าตวัดวับประหนึ่งจะฟาดฟันร่างบอบบางตรงหน้าให้แหลกยับคาสายตา 

“ไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก” 

เสียงห้าวห้วนกระชากความรู้สึก ทำลายช่วงเวลาอันมีค่า กัดเซาะความปรารถนาแห่งการรอคอยอันเนิ่นนานให้สลายลงในพริบตาเดียว ณุตตรายืนทื่อ คล้ายว่าหัวใจจะหลุดลอย นัยน์ตาเอ่อพร่าเหมือนถูกแสงจ้าส่องกราดจนมองเห็นแค่เค้าโครงรางๆ ของเขา 

“ต แต่ฉัน...” อิดเอื้อน 

ได้พบกันทั้งที ฉันจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่า ไม่ยอมให้เวลาที่มีค่าต้องสูญเปล่าไปอย่างแน่นอน 

...เพราะนี่เป็น 'โอกาสสุดท้าย' ของเธอเหมือนกัน 

“จะเดินออกไปเองดีๆ หรือจะให้ผมใช้ความรุนแรง ลาก เธอออกไป” 

อาการงงๆ ซึมกระทือของหญิงสาวฉุดโทสะร้ายๆ กับแววตาหมิ่นๆ ให้กระพือโหม จากที่ร่างองอาจยืนจังก้าอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงาน ห่างอยู่หลายก้าว ธรรศกำลังก้าวอาดๆ เข้ามาหาเธอ ไม่กี่ก้าวถึงตัวแล้วกระชากข้อมือเล็กไว้ในอานัติ ณุตตรากะพริบตาถี่ๆ ถอยหลังกรูดด้วยความตกใจ ใบหน้าอ่อนใสเผือดจาง เมื่อถูกเสียงกร้าวคุกคาม ริมฝีปากอิ่มสีกลีบบัวเม้มเข้าหากัน 

“เดาว่าผู้หญิงอย่างเธอ คงชอบอย่างหลัง หึๆ” อีกฝ่ายไม่โต้ตอบ ชายหนุ่มก็ยิ่งได้ใจที่จะตีความอย่างนั้น ธรรศกระตุกมุมปากหยักโค้งนิดๆ มองอย่างเย้ยหยัน ร่างสูงใหญ่จงใจสืบเท้าเข้าไปหา กดดันกรายๆ ให้ร่างเพรียวบางถอยหลังไปเรื่อยๆ กระทั่งจนตรอก หล่อนอุทานดัง อุ้ย! 

ณุตตราหยุดกึกเมื่อแผ่นหลังชนกับประตูบานใหญ่อย่างจัง ดวงตาเลิ่กลั่กเหลียวกลับมามองสบใบหน้าเย็นชาที่โน้มต่ำลงมา ธรรศบังคับให้ตาคู่สวยจ้องตาเขา ด้วยการกดปลายคางนุ่มๆ จมูกโด่งเป็นสันกดลงมาชิดปลายจมูกโด่งเล็กของเธอ เนินไหล่ลาดเนียนถูกท่อนแขนกำยำคร่อมไว้กับที่ จงใจกักกันจนหญิงสาวไม่สามารถกระดิกกระเดี้ยไปไหน 

...แล้วก็สะดุ้งเฮือกตอนที่รู้สึกถึงมือสากกำลังเลื่อนไล้ไปตามสีข้าง ผ่านโค้งเว้าอ้อนแอ้นตรงช่วงเอวคอด หยุดเหนือสะโพกกลมกลึงซึ่งห่างไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น 

ฝากติดตาม "ดวงใจนิรันดร" กันด้วยค่ะ

ดาลัน | นฎา