ลิขิตรัก ขากรรไกรค้าง!! Destiny KyuMin

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

โจว คยูฮยอน              
       นักเรียนไฮสกูลผู้โชคร้าย เอ๊ะ รึว่าโชคดีหว่า
ลี ซองมิน                    
       คุณหมอที่แอ๊วแบ๊วสุดขีด และผิดแผกจากหมอคนคนอื่นๆนัก

เนื้อเรื่อง

โรงพยาบาล...

                คุณหมอลี ซองมิน กำลังเดินไปยังคนไข้ประจำของตนเองอย่างเช่นทุกวัน คนที่เขาต้องมาตรวจสภาพร่างกายนอนขนาบอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสาร คนไข้ที่ต้องพิการตั้งแต่ยังเป็นเด็กหนุ่มหล่อล่ำ(ปล้ำง่าย)แบบนี้ 

                นายโจว คยูฮยอนนักเรียนโรงเรียนไฮสกูลที่ทั้งเรียนเก่งกาจเว่อร์ กิจกรรมก็เยี่ยมยอดจอร์จ สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดเขาเป็นที่หมายปองของสาวๆในโรงเรียนแบบคับคั่งกว่าไอ้หน้าหล่อทุกๆคนในโรงเรียน แต่โรคร้ายที่คุณหมอลี ซองมินตรวจพบและวินิจฉัยโรคนั้น มันร้ายแรงจนถึงขั้นต้องตัดขาข้างซ้ายของเขาออก การผ่าตัดผ่านไปได้กว่า 2 ที่ผ่านมา 

                ... เขา โจว คยูฮยอนพิการไปแล้ว

                “วันนี้ผมรู้สึกว่าไข้ลดลงจากเมื่อวานครับ” คยูฮยอนพูดเสียงเรียบ สีหน้าดูปล่อยวางทุกๆสิ่งบนโลกหลังจากที่ต้องร้องไห้และผิดหวังกับปมด้อยในชีวิตที่เกิดขึ้นกับตัวเองในตอนนี้ ...ชีวิตของเขาที่ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย

                “อ่อ จริงด้วยตัวไม่ร้อนแล้ว อุณภูมิร่างกายปกติดี” คุณหมอซองมินหยิบปรอทจากรักแร้ของคนป่วยตรงหน้าขึ้นมาดู พูดด้วยสีหน้าเกร็งๆ                

“ความดันโลหิตก็ปกตินะ” เขาพูดต่อ

                “ทำไมวันนี้ หมอดูหน้าเศร้าๆจังครับ” คยูฮยอนทักท้วงหลังจากที่เขาสังเกตเห็นได้ถึงความไม่ปกติของหมอที่ต่างจากทุกวันไปโดยสิ้นเชิง หมอไม่ยิ้ม หมอไม่ร่าเริง หมอไม่แอ๊วแบ๊วเลย...

                “หมอสงสารคุณโจวน่ะครับ ยังเป็นนักเรียนอยู่แท้ๆ”

                “ช่างมันเถอะครับ ผมยังทำใจได้เลย หมอไม่ต้องมาสงสารผมหรอก” คยูฮยอนว่าอย่างที่ใจคิด

                “เฮ้อออ...”

                “หมอ? หมอซีเรียสกับผมจริงๆเหรอเนี้ย ผ่านคนไข้มาตั้งเยอะหมอน่าจะชินกับอาการของคนไข้ที่น่าจะหนักกว่าผมก็มีนะ จะมาอาลัยกับผมให้มันได้อะไรกัน” คยูฮยอนพูดติดตลก ในขณะที่ซองมินเหงื่อตกแหมะๆ ...ก็เขาสงสารเด็กหนุ่มจริงๆนี่นา

                “คือจริงๆแล้ววันนี้หมอมีข่าวจะมาบอกน่ะ”

                “ข่าว? ข่าวอะไรครับ”

                “ข่าวดีกับข่าวร้าย หมอจะเล่าให้คุณโจวฟังนะ ตั้งใจฟังดีๆ” ซองมินพูดตะกุกตะกักสายตาวาดระแวงที่สื่อสารออกมาถึงแม้คยูฮยอนจะรับรู้ได้ถึงความผิดปกตินั้น แต่ก็ตั้งใจฟังอยู่อย่างเงียบๆ 

                “เล่ามาสิฮะ”

                “คุณโจวจะฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนดีครับ” หมอซองมินถามอาการของเขาดูย่ำแย่หนักเข้าทุกทีๆ

                

                “อืม... ข่าวร้ายก่อนละกัน มันจะร้ายขนาดไหนกันเชียว ชีวิตผมมันไม่อะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว” คยูฮยอนพูดดูเป็นคนที่ทำใจจากความพิการที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้แล้วจริงๆ ชายหนุ่มยิ้มบางๆให้หมอซองมินที่หน้าเริ่มซีดผืด

                “ข่าวร้าย ...ข่าวร้ายก็คือว่า”

                “อะไรหมอ บอกๆมาเถอะผมขี้เกียจรอน้า”

                “ข่าวร้ายคือหมอทำการผ่าตัดผิดพลาด หมอตัดขาของคุณโจวผิด โรคที่ว่ามีอาการร้ายแรงอยู่ที่ขาข้างขวาแต่หมอทำการตัดขาซ้ายของคุณไปครับ” คุณหมอลีซองมินพูดเร็วๆ แต่คยูฮยอนก็ได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ

                “OoO++!!!” คยูฮยอนอ้าปากค้างหวอ อะไรนะ ...ตัดผิดขา แล้วไงทีนี้ ฉันต้องตัดเพิ่มอีกขางั้นสิ

                “คุณโจวเป็นอะไรมากมั้ยครับ ทางโรงพยาบาลจะรับผิดชอบเองนะครับ ไม่ต้องกังวลไป” ซองมินพยายามพูดให้คนป่วยมีกำลังใจให้มากที่สุด

                “ละ แล้วข่าวดีละครับหมอ” คยูฮยอนพูดด้วยสายตาที่เหม่อลอยไปทั่ว มองอากาศที่ล่องลอยอย่างหมดสิ้นทุกสิ่งอย่าง น้ำตาที่คลออยู่ขอบตาพร้อมจะปริ่มไหลออกมาทุกที

                มันเรื่องตลกรึไง ตัดขาตรูผิดเนี่ย...

                “ข่าวดีเหรอครับ ข่าวดีก็คือ...”

                “บอกมาหมอ” คยูฮยอนคะยั้นคะยอคำตอบด้วยเสียงอันสั่นเทา

                “ข่าวดีคือ ...คุณโจว คยูฮยอนไม่ได้เป็นโรคร้ายตามที่หมอวินิจฉัยครับ อาการของคุณแค่กล้ามเนื้อบริเวณน่องขาอักเสบและรักษาด้วยยาปฏิชีวนะก็หายขาดได้ แต่ผลการตรวจโรคของคุณเกิดการสับเปลี่ยนกันกับผู้ป่วยเข้ารักษาอีกคนครับ”

                “OoO++@!!~ หมอ!!! นี่มันอะไรกัน” คยูฮยอนตะคอกหมอซองมินอย่างเดือดพล่าน ชีวิตของเขา ... ขาของเขา มันต่อคืนได้ที่ไหนกัน

                “ครับ คุณโจวเย็นๆนะครับ”

                “ตรูจะเผาโรงพยาบาล”

                “ไม่ได้นะครับ คุณโจวใจเย็นๆก่อนนะครับ”

                “ใจเย็นกับห่าผีซาตานที่ไหนล่ะ ขาถูกตัดไปทั้งขาเนี่ย พิการไปตลอดชีวิตเนี่ย เป็นหมอ หมอยอมรับได้รึไงกันฮ้า หมอคิดว่าผมจะใจเย็นได้รึไงฮ้า” คยูฮยอนอาละวาดข้าวของในโรงพยาบาลซะวุ่นวายจนนางพยาบาลนอกห้องต้องวิ่งเข้ามาดู แต่ซองมินก็บอกว่าไม่มีอะไร ให้ออกไปก่อน

                “หมอขอโทษ”

                “ไอ้หมอเฮงซวย ว่าแล้วเชียวหมอเก่งๆวิชาเค้าไม่แอ๊วแบ๊วกันหรอก”

                “หมอน่ารักผิดด้วยเหรอ” 

                “โอ้ยยยยย แล้วชีวิตผมใครจะรับผิดชอบ ผมมีครอบครัวที่ต้องดูแล มีชีวิตที่ควรจะไปได้ดีกว่านี้ ผมอยากเป็นนักน้องชื่อดังเหมือน Super Junior  ผมจะทำยังไงดี ฮือ...” น้ำตาของลูกผู้ชายร่วงล่นลงมาไม่ขาดสาย คยูฮยอนมองหน้าซองมินอย่างเอาเรื่อง ...ไอ้หมอปัญญาอ่อน มีอย่างที่ไหนผลการตรวจสลับกันแล้วมาตัดขาตรู ฮือๆๆ

                “คุณโจวไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวหมอจะดูแลคุณเอง”

                “หา?...”

                “ถ้ามันพอจะชดใช้ได้ หมอจะอาสาดูแลคุณและครอบครัวเองครับ”

                “อะไรกันหมอ อย่ามาล้อเล่นเชียวนะ ขาผมขาดแต่ผมก็ต่อยหนักไม่น้อยน่าใครนะหมอนะ”

                “จริงๆครับ ถ้างั้นเรามาแต่งงานกันเลยดีไหม”

                “อึ่กๆๆ” คยูอยอนหยุดร้องไห้แล้วเช็ดน้ำตาออก มองไปที่หมอซองมินอย่างตะลึง อะไรนะ หมอขอเขาแต่งงาน หมอชอบเขาอย่างงั้นหรือ 

                “หมอชอบคุณครับ หมออยากเป็นคู่ชีวิตกับคุณไปตลอดกาล” (แอบลิเกออกโรงมาเองนิดนึง แต่ทำไมล่ะ ไม่เสียหายซักหน่อย ชิ๊ช๊ะ)

                “จริงรึ๊”

                “จริงสิ”

                “อ่า ...ไม่โกรธก็ได้แต่ต้องแต่งงานกันจริงๆด้วยนะ”

และแล้วทั้งสองก็เข้าพ๊ะแต่งกาน และจดทะเบียนสมรสใช้ชีวิตคู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเรื่อยมา อุบัติเหตุทางการแพทย์ที่อาจจะผิดแผกไปจากความเป็นไปได้ในครั้งนั้น นำพาทั้งสองให้กลายมาเป็นคนรักที่แสนจะเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน ตลอดเวลาการรักษาตัวในโรงพยาบาลมันทำให้เขาได้พูดคุยกันทุกวันและรู้จักใจคอซึ่งกันและกัน

ซองมินแอบปลื้ม คยูฮยอน เขาหล่อ เก่ง รวย...

คยูฮยอน แอบปลื้มซองมิน หมออะไรแอ๊วแบ๊วได้ใจชะมัด ...ระวังเหอะ จะโดนจับกดซักวัน

โอ๊ะ!!!

เอ๊ะ!!!

อ๊ะ!!!!

ฮ๊าหย๋า ...

                นี่มันเขาเรียกว่า พ ร ห ม ลิ ขิ ต ใช่ไหม?

>>>> The End  <<<<

 
อ่อนี่
ใครมาจากกระทู้ ถ้าถูกใจก็กลับไปโหวตไปเม้นทีนะ

ถ้าชอบก็บอก
จะมาเขียนให้บ่อยๆเน้อ