โอวันตินกับตะเกียงวิเศษ (ฉบับเกรียน)

ข้อมูลเบื้องต้น

    ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่ความเกรียนอ่อนแอ

                          หุ หุ -,.-

        ด้วยความปราถนาดีจากไรเตอร์...



:)Shalunla

เนื้อเรื่อง

    ‘โอวันติน’ นามของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่มีอาชีพเป็นพราน วันนี้เขาได้เขาป่าไปหา

ฟืนเพื่อนำไปหุงอาหารปะทังชีวิต เขาได้เดินไปเรื่อยๆเพื่อหาต้นไม้ที่แข็งแรงสักต้น

ระหว่างเดินไปเขาเกิดสะดุดกับอะไรบางอย่าง ทำให้เขาเสียการทรงตัวล้มไปข้างหน้า

            เหมะ!!

           หน้าเขาลงไปจูจุ๊ฟกับธรณีเรียบร้อยแล้ว

             เขายันตัวขึ้นมาจากพื้นและสำรวจความเสียหายของร่างกายจากการล้มเมื่อครู่ก่อนที่จะเอามือลูบใบหน้า

             ของเหลวสีเหลืองเปื้อนมือหลังจากที่เขาลูบใบหน้าของตัวเอง

             กลิ่นแบบนี้...

            สีแบบนี้...

            มีกากผักที่ยังย่อยไม่หมดแบบนี้...

            มันขี้ชัดๆ!! ไม่ใช่ทองหยิบทองหยอดฝอยทองหรือไข่แดง

            นี่เขาล้มไปทับกองขี้เหรอเนี่ย ??

             อึ๊ย!! เขาได้แต่สมเพชตัวเองในใจก่อนที่จะมองหาสาเหตุที่ทำให้เขาล้มหน้าจิ้ม

ขี้แบบนี้ แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง...

            ตะเกียงทองงั้นเหรอ??

            สันชาตญาณบางอย่างในร่างกายกระตุ้นให้โอวันตินต้องหยิบตะเกียงขึ้นมา

พินิจดูแล้วถู~~

             ฟู่!! ทันใดนั้นลมก็พัดกรรโชกอย่างรุนแรงก่อนจะก่อตัวเป็นรูปร่างคล้ายยักษ์

อยู่หน้าโอวันติน

             โฮวันตินทำอะไรไม่ถูกเขาได้แต่มือสั่นขาสั่นพั่บๆทำท่าเหมือนฉี่จะราด

            ยักษ์หันมองมองโฮวันตินก่อนที่จะพูดว่า

       “ในเมื่อท่านปลดปล่อยข้าออกมาจะจะให้พรวิเศษท่านสามข้อ”

โอวันตินรู้สึกดีใจมากเลยเริ่มขอพรข้อแรกโดยไม่เรียบเรียงคำพูดให้ดีเสียก่อน

“ช้าขอพร...”

ยังพูดไม่ทันจบประโยคครีมบำรุงผิวยี่ห้อพอนก็ร่วงใส่หัวของเขาก่อนที่ยักษ์จะ

บอกว่า

       “คำขอข้อที่หนึ่งของท่านเป็นจริงแล้วข้อให้ ‘พอน’ ท่านไปแล้ว ใช้ดีๆล่ะ

หลอดนึงตั้งเกือบพันเล่นเอาฉันไม่มีตังเหลือเลย ”แล้วเจ้ายักษ์ก็ถอนหายใจซะ

แรง

             ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันกรอดก่อนที่จะเรียบเรียงคำพูดใหม่เพื่อขอพรข้อที่

สอง

        “ข้าขอว่า...” ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้ชายหน้าตาอัปรีย์สิวเสี้ยนกระกรังผม

เผ้ารุงรังมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาก่อนที่ยักษ์จะเอ่ยคำอธิบายสั้นๆง่ายๆแต่ทำให้

ชายหนุ่มกัดฟันจนฟันแทบหลุด

       “เด็กผู้ชายคนนี่ชื่อ ‘ว่า’ ”

ไอ้โอวันตินได้แต่ด่าในใจก่อนที่จะคิดคำพูดให้ดีกว่าเดิมเพื่อขอพร

ข้อที่สาม

       “ขอให้ข้า...” ยังพูดไม่ทันจบเจ้ายักษ์ก็เสกดาบยาวขึ้นมาในมือก่อนตวัดฟันหัว

โอวันตินขาดสะบั้นเลือดพุ่งกระฉูด ศีรษะกระเด็นไปกลางป่าลึกพร้อมเอ่ยคำอธิบาย

       “’ฆ่า’ ให้เรียบร้อยแล้วรับบัญชา”

ก่อนที่เจ้ายักษ์จะสลายร่างหายไปในอากาศ

              [ฆ่า = ข้า]

              แล้วคุณล่ะอยากได้พรจากเจ้ายักษ์ตนนี้ไหม...

              หากเจอตะเกียงวิเศษประหลาดคุณจะหยิบขึ้นมาถูไหม...

        WARN!! ระวังให้ดีคุณอาจเป็นเจ้านายคนใหม่ของเจ้ายักษ์เกรียนนี่ก็ได้ J

               เราขอเตือนคุณด้วยความหวังดี...

______________________________________________________________________

เป็นไงกันบ้างสำหรับความเกรียนรูปแบบโอวันติน... หุหุ -,.-

            ไรต์คงได้แต่หวังว่าเรื่องนี้คงไม่ให้แต่ความเกรียนผู้อ่านอย่างเดียวนะครับ ^^