วุ่น(Y)นักเมื่อรักหลงทิศ

          นนท์ เด็กหนุ่มหน้าใสวัย 18 ปีที่คอยแต่หลุบตามองพื้นอยู่บ่อยครั้งราวกับว่ามันน่าสนใจกว่าชายหนุ่มสามชีวิตที่นั่งเรียงกันตรงโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้าม ก็บรรยากาศมันคล้ายนักเรียนถูกฝ่ายปกครองเรียกพบอย่างไรอย่างนั้น สองมือของเขากุมหลวมๆ ไว้แนบตัก มองผิวเผินดูสุภาพเรียบร้อยดี..แต่ความจริงแล้วคือตัวเกร็งหลังแข็งไปหมด

          ในเมื่อมาถึงขนาดนี้..เป็นไงเป็นกันวะ! อุตส่าห์เข้ามาแล้วนี่

          “เป็นเพื่อนหนูดีหรอ” เสียงถามจากชายหนุ่มทางซ้ายมือของนนท์ ทำให้เจ้าของดวงตาโตต้องเหลือบประสานคนตาคมเข้มที่ดูสุขุมนิ่ง อันเป็นสัญลักษณ์เด่นของพี่ชายคนโตของบ้านอย่าง ‘เอ เอกวัตร’ 

          “ครับ”

          “ชื่ออะไรน่ะเรา” คำถามที่สองจากชายหนุ่มตำแหน่งตรงกลาง แม้น้ำเสียงจะเรียบเย็นหากแต่สายตาที่จ้องเขม็งของ ‘บี บวรเวศ’ พี่ชายคนรองก็ทำให้คนถูกถามต้องกะพริบตาถี่ก่อนตอบ

          “นนท์ครับ”

          “แล้วบ้านอยู่นนท์ด้วยป่ะ” คำถามจาก ‘ซี ศิรวิทย์’ พี่ชายคนเล็กของ ‘ดี ดาริกา’ หรือที่คนในครอบครัวเรียกเจ้าหล่อนว่า ‘หนูดี’ ทำให้สองพี่ชายต้องเบือนหน้ามาปรายตาเหล่คนน้องที่ตั้งคำถามหลุดลู่จากที่คุยกันไว้แต่แรก ว่าจะช่วยบิดามารดากรองคนที่เข้ามาคบหากับน้องสาวสุดท้องผู้เป็นดั่งแก้วตาขวัญใจของบ้านทุกสถานะ ไม่ว่าจะแค่คนรู้จัก เพื่อน ยั้นแฟน 

          ศิรวิทย์ต้องกระแอมเบาๆ อย่างได้สติและปรับกิริยามาขึงขังในทันที

          “อืมมม! วันนี้มาทำอะไร อย่าบอกนะว่ามาติวหนังสือเพราะเพิ่งเปิดเรียนได้สองวัน” นนท์ต้องกลืนน้ำลายลงคอแล้วสูดลมหายใจลึกเมื่อเจอคำถามล่าสุด

          เฮ้อ! ก็คำถามก่อนหน้านั้นตอบง่ายกว่าเยอะเลย

          “บ้านผมอยู่แถวๆ ซอยอารีย์ครับ” อ่าว! ดันออกเสียงซะอย่างนั้น..กะว่าจะคิดในใจสักหน่อย สามหนุ่มเจ้าถิ่นถึงกับพร้อมใจกันยื่นหน้ามาจ้องราวกับคนมาเยือนเป็นโจทย์รายสำคัญ

          “ตอบ”

          “ว่าตกลง”

          “มาทำอะไร” 

          “พี่ชาย! กำลังทำอะไรกันคะ”