คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EX-Friend?! :: Chapter 8 'สวีทกันบนเรือ'
chapter 8
"เมื่อยๆๆๆ"
เสียงบ่นลอยเข้ามาไม่ขาดสายจากไอ้เพื่อนตัวดีเสี่ยวลู่หานไม่ขาดสาย มันบ่นตั้งแต่บนเครื่องบินยันลงเครื่อง จนตอนนี้อยู่บนท่าเรือ มันก็ยังบ่น คือ... ตอนแรกผมก็ไม่เบื่อนะครับ แต่พอมันบ่นเท่านั้นแหละ มันก็เกิดอาการเมื่อยตาม
เลย..
"ช่วยถือเปล่า" เสียงของไคพูดขึ้นหลังจากเห็นผมถือกระเป๋าพะรุงพะรังเต็มตัว
"ไม่ต้องหรอก ถ้าจะช่วยไปถือของไอ้ลู่หานนี้กว่า รายนั้นขนของเหมือนย้ายบ้าน" ผมพูดพร้อมหันหน้าไปทางไอ้ลู่หานที่ตอนนี้กำลัง..จิกหัวใช้น้องชายผมถือกระเป๋าอยู่.. ด้วยความเป็นพี่ชายที่ดี เมื่อผมเห็นน้องกำลังลำบากก็เลย...
ปล่อยมันครับ ปล่อยๆให้ไอ้ลู่จิกหัวใช้ไปบ้างเถอะ ทีพี่ชายตัวเองไม่สนใจ ที่ไอ้คุณเพื่อนพี่นะ... เหอะ!
"ไม่ให้ช่วยแน่นะ?" ไคมองไปหาผมที่สะพายกระเป๋าเป้3ใบอย่างลำบาก
"เออออออออ" ผมลากเสียงอย่างหนักแน่น แล้วออกแรงเดินนำมัน แต่ด้วยความที่ผมมีกระเป๋า3ใบด้วยแล้ว ถึงทำให้ผมรักษาสมดุลไม่ค่อยได้ ทำให้เซเล็กน้อย แต่เพราะมีอีกคนคว้าไหล่ผมไว้ได้ทันถึงทำให้ผมทรงตัวได้เหมือนเดิม
"ไหนบอกว่าไว้? ดื้อชะมัด นี้ไม่อยากช่วยนะ สงสาร"ไคพูดอย่างเซ็งก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้2ใบผมไปจากผม ก่อนจะบ่นพึมพำ "ว่าคนอื่นย้ายบ้าน ตัวเองก็แบกโลกว่ะ" พูดเสร็จรีบเดินนำหน้าไปทันที ปล่อยให้ผม น้องชายผมและลู่หาน
ไว้ข้างหลัง.. เอิ่ม.. ผมหมายถึงปล่อยน้องชายผมกับลู่หานทะเลาะไว้ข้างหลังนะครับ..
ผมกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศบนเรือที่ไปส่งผมจากท่าเรือไปบนเกาะที่พวกผมจะพัก พูดถึงที่พักมันเป็นเพียงแค่บ้านพักตากอากาศของลู่หานเท่านั้น ไม่ได้เป็นโรงแรมระดับห้าดาวของน้องชายมันอย่างที่ผมเข้าใจ ผมเคยถามมันว่า
ทำไมถึงไม่เอาที่ดินที่เป็นชื่อมันทำเป็นโรงแรม มันให้เหตุผลสั้นๆที่น่าหมั่นไส้ว่า
'เดี๋ยวรวยเกิน...'
ครับ..เดี๋ยวรวยครับ ไอ้ครูอนุบาลพาร์ททาร์มมหาเศรษฐี...
"คยองซูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แย่แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ" อยู่ดีๆลู่หานก็วิ่งตาตื่นมาหาผม
"อะไร!" ผมหันไปถามอย่างอารมณ์เสีย คนกำลังอินกับสายลมแสงแดดและทะเล... ไอ้มาร
"น้องนายๆๆๆๆๆๆๆๆ แย่แล้ว" ลู่หานตะโกนใส่ผม
"อะไร..น้องฉันเป็นอะไร เซฮุนเป็นอะไร" ผมมองอย่างแปลกใจ
"น้องนาย....." มันพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆหันหลังไปทางน้องชายผม ทำให้ผมค่อยๆหันไปมองตามมันก่อนจะพบว่า...
"อ้วกกกกกกกกกกกกกกกก " ครับ... น้องผมอ้วก.. ครับ มันเมาเรือ.. ครับ ผมไม่ได้แปลกใจอะไรคนเมาเรือก็ต้องอ้วก แปลกตรงไหนว่ะไอ้ลู่หาน..
"แล้วไง" ผมพูดขึ้นแล้วยักไหล่ เตรียมหันหลังหนีไปจากน้องชายที่อยู่และไอ้ลู่หานที่ทำหน้าตาเหมือนกระต่ายตื่นตูมอยู่
"เฮ้ย อย่าเพิ่งไปๆๆๆๆ ทำไงดี น้องนายอ้วกนะ" มันหันมาเรียกผมแต่ไม่ทันแล้วเพราะผมเดินออกมาจากมันแล้ว แต่พอเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็สวนกับไคซะก่อน หมอนั้นทำหน้าคิ้วขมวดเดินไปที่ลู่หานก่อนจะพูดอะไรกันเล็กน้อย แล้วลู่หาน
ก็รีบวิ่งไปหาเซฮุนทันที พร้อมพูดอะไรซักอย่างแล้วชี้ไปที่ไคที่ยืนอยู่ด้านหลัง เซฮุนจ้องหน้าไคอย่างไม่ชอบใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับของที่ลู่หานส่งไปให้ หืม? ดูเหมือนจะเป็นยาแหะ เซฮุนก็กินมันไปด้วย
เมื่อผมเห็นทุกปัญหาได้คลี่คลายแล้ว ไอ้ลู่หานเลิกโว้ยวายผมจึงหันหลังเดินไปไกลๆจากไอ้พวกขี้โวยวายนี้ อ่า... นี้แหละความสงบ นี้แหละการพักผ่อน น้ำทพเลสีสวย ตัดกับขอบฟ้าสีสดใส สวยจริงๆ อ๊ะ! อย่างนี้ต้องถ่ายรูปไว้ซะ
แล้ว ผมรีบควักมือถือขึ้นหมายจะกดถ่ายภาพตรงหน้าไว้ แต่ก็ต้องตกใจ..
"แฮ่!" อยู่ดีๆมีคนมาตะคุบไหล่ผม ทำให้ผมตกใจเกือบทำมือถือลูกรักของผมตกลงจากเรือ ด้วยความตกใจทำให้ผมรีบคว้ามือถือลูกรักผม แต่ว่า..ผมคงมัวกังวลเรื่องมือถือมากไปหน่อยทำให้ตอนนี้ผมรักษาสมดุลตัวเองไม่ได้ ทำให้..
จะร่วงลงเรือไปแล้ว ดีนะที่มีมือปริศนารั้งเอวผมไว้ได้ ไม่งั้นผมคนดับอนาจไปผมมือถือแน่ๆ
"เฮ้ย!"เจ้าของมือปริศนานั้นร้องขึ้นเสียงหลง และผมจำได้ทันทีว่ามัน... คือเสียงไค..
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย เกือบดับอนาจแล้วไหมล่ะ" ผมโวยวายทันทีที่รู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือใคร
"ก็แกล้งเล่นแค่นี้ ไม่คิดว่าจะขวัญอ่อนนี้หว่า" ไคบ่นอุบอิบ
"แล้วเป็นไงล่ะ เกือบไปว่ายน้ำกับปลาแล้วไหมล่ะ" ผมเถียงกลับ
"ฮันแน่!!!! สองคนนี้มาสวีทไรอ่ะ" ลู่หานส่งเสียงขึ้น.. เอ่อ...มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วที่สำคัญ...
ขัดจังหวะไปนะ...
"เปล่า! เฮ้ย!" ไคตกใจรีบปล่อยผมทันที แต่เหมือนว่าจะปล่อยเร็วไปหน่อยนะ ผมยังไม่ทันตั้งตัว ทำให้เซเหมือนจะตกลงไปในน้ำอีกครั้ง..
"เฮ้ย!!!!"ผมตกใจสุดขีดเมื่อคราวนี้รู้ชะตากรรมชีวิตตัวเองว่าจะต้องตกไปในน้ำของแท้... แต่..
ตุ้บ!
"โอ้ย!" ผมร้องเสียงดังเพราะรู้สึกได้ว่าเจ็บจากการกระแทก
"โอ้ย..." ผมได้ยินเสียงร้องของอีกคนที่รู้สึกเจ็บจากการถูกกระแทก..
"ฮิ้วๆๆๆ แซวแค่นี้ไม่ต้องโชว์สวีทให้ดูก็ได้นะ" ลู่หานพูดขึ้น ทำให้ผมค่อยลืมตา... แล้วผมก็เห็นได้ว่าผมกำลังนอนทับไคอยู่ เพราะเมื่อกี้ตอนที่ผมกำลังจะตกลงจากเรือ ไคมันก็ตกใจเช่นกัน มันเลยรีบถลามาดึงผมไปทางด้านในเรือ
แต่ดูเหมือนแรงมันที่เยอะเท่าช้างแมมมอธบวกความตกใจทำให้ผมดึงผมแรงจนทั้งผมและมันหงายหลังล่มตึง
แล้วอยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนโดยยกขึ้นทันที แล้วผมก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือไอ้นอ้งชายตัวดี ไม่รู้ว่ามันอยากช่วยหรือว่าจะทำร้ายร่างกายผมกันแน่ เพราะดึงซะแรงเลย อย่างนี้เรียกหิ้วแล้วไม่ใช่ได้ช่วยโว้ยยยยยยย
"ไม่เป็นไรก็ยืนขึ้นได้แล้ว"เซฮุนพูดกับผมแต่สายตามองไปที่ไค เอ่อ... ทำไมพวกนายต้องจ้องกันด้วย.. หรือว่าพวกนายชอบกัน.... ไม่น๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"นายนี้ขัดจังหวะจริงๆนะเซฮุนนา"ลู่หานพูอย่างเซ็ง
"เปล่าซะหน่อย" ไคบ่นอุบอิบก่อนจะลุกยืนขึ้น
"เอาล่ะ มาถ่ายรูปกันเถอะ นานๆทีจะได้มาเที่ยวกัน~" ลู่หานชวน ก่อนจะหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาแล้วลากไคมายืนข้างๆผมแล้วแทรกตัวระหว่างผมกับเซฮุน แล้วมันก็กดถ่ายรูปทันทีโดยที่ไม่มีการส่งสัญญาณ
"เฮ้ยยยยยยยยยย จะถ่ายกันก็บอกกันดีว่ะ"ผมโวยวายขึ้นทันที
"ฮ่าๆๆๆๆ "หัวเราะแต่มือก็ยังกดรัวรูปอยู่ดี ทำให้ทุกคนตอนนี้พร้อมใจกันเก็กท่ากันเต็มที่เพื่อออกมาดูดีทุกรูปตามที่ลู่หานกดรัว
"ฮ่าๆๆๆ ดูรูปนี้ดิ ดูตาดีโอดิ"ไคพูดพร้อมหัวเราะ
"ไหนๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ เออๆขำๆๆ"ลู่หานแย่งมือถือมาดู
"ฮ่าๆๆๆๆ ดูหน้าพี่ลู่หานดิ นั้นรอยย่นหน้าคนหรือรอยยับบนเสื้อนะ"เซฮุนพูดขึ้นพร้อมกำถึงขนาดกุมท้องไว้
"เออว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ เหมือนหมาหน้าย่นเลย"ผมดึงภาพออกจากมือลู่หานแล้วหัวเราะตามทุกคน
..มาเที่ยวครั้งนี้ทำให้สนุกจริงๆ
"ขอบคุณฮะลุง" ลู่หานกล่าวขอบคุณคุณลุงคนขับเรือที่พาเรามาส่งที่เกาะ
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู ว่าแต่พรุ่งนี้ผมต้องไปมารับคุณหนูคริสด้วยใช่ไหมครับ"คุณลุงยิ้มให้กับลู่หาน
"ใช่ครับๆ เวลาเหมือนผมเป๊ะๆเลยครับ แต่ว่ามีคริสกับเพื่อนผมคนนึงนะครับ"
"โอเคครับ นั้นลุงขอตัวก่อนนะครับ พอดีลูกเมียรอกินข้าวอยู่น่ะครับ ฮ่า" คุณลุงบอกลาก่อนจะสตาร์ทเรือออกไปทันที..
"เอาล่ะ..มาถึงซักที"ลู่หานวางกระเป๋าของตัวเองลง เอ่อ..หมายถึงใบเดียวนะครับ ที่เหลืออยู่กับน้องชายผมที่ตอนนี้เดินหอบรั้งท้ายอยู่
ผมมองสำรวจตัวบ้านหลังนี้ก่อนจะพบว่ามันก็เหมือนบ้านสองชั้นธรรมดาแต่ติดที่ว่ามันตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวเฉยๆ เอิ่ม.. ถึงแม้ว่าผมจะไม่เห็นวี่แววของคนบนเกาะนี้ แต่ผมก็คิดว่าบ้านนี้มันดูสะอากเกินไปสำหรับบ้านพักตากอากาศ
ที่นานๆทีจะได้มา สงสัยจะมีแม่บ้านทำความสะอาดล่ะมั้ง
"เอาล่ะมาแบ่งห้องกัน บ้านนี้ห้องว่าง3ห้อง ต้องแบ่งให้กับคริสแล้วเพื่อนฉันด้วย"ลู่หานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส
"ฉันก็นอนกับเซฮุน นายนอนกับคริสก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอ"ผมพูดขึ้นอย่างมึนงง
"จะบ้าหรือไง จะให้จงอินกับเพื่อนฉันนอนด้วยกัน คนไม่รู้จักจะนอนด้วยกันได้ไง"ลู่หานพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
"แล้วจะเอาไง นายนอนกับเพื่อนนาย ไคนอนกับคริส ฉันจะนอนกับเซฮุน?"ผมพูดอย่างสงสัย
"เฮ้ออออออ ลงตัวไป ฉันนอนกับน้องนาย นายนอนกับไค คริสนอนกับเพื่อนฉัน" ลู่หานน้ำเสียงบังคับ
"ทำไมอ่ะ! ทำไมนายจะนอนกับน้องชายฉัน!! แล้วทำไมฉันต้องนอนกับไค"ผมโวยวายทันที.. ไม่เอาหรอกนอนกับไคมันจะหลับตานอนได้ไหม! ตื่นเต้นตายล่ะ
"ก็..จำไม่ได้หรอที่นายเคยขัดจังหวะฉันกับน้องนายตอนที่ฉันไปอยู่บ้านนาย"ลู่หานส่งสายตาเจ้าเลห์มาให้ผม ก่อนจะเดินไปควงแขนเซฮุนที่ตอนนี้กำลังปั้นหน้าตายอยู่..แต่ขอโทษทีนะ..หน้าคุณมึงแดงมาก...
"ได้ไงอ่าาาาาา แล้วให้น้องนายนอนกับเพื่อนนาย จะดีหรออออ"ผมพยายามจะต่อลอง
"หรือนายจะนอนกับคริส" ลู่หานส่งสายตาเป็นเชิงถาม แต่ผมรู้ว่ามันรูดีว่าผมจะตอบว่าไม่อย่างแน่นอน เพราะเวลาผมอยู่กับน้องมันทีไร... เกร็งทุกที..
"ม่ายยยยยย นี้พูดอะไรหน่อยสิไค นายเองก็ไม่อยากนอนกับฉันใช่ไหมล่ะ" ผมหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากไอ้คุณเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างล้างงงง
"ฉันเหนื่อยแล้วขอกุญแจหน่อย"ไคพูดขึ้นทำให้ลู่หานยิ้มปากฉีกเลย
"อ๊ะ! เอาไปเลย ขึ้นไป ห้องอยู่ซ้ายมือสุดเลยนะ"ลู่หานถลามายื่นกุญแจให้ไคก่อนจะดันหลังไคให้รีบขึ้นไปข้างบนทันที
เออ!!!!! เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะพวกมึงงงงงงงงงงงงงงงงงง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษทีค่ะที่มาวันหายไปวัน เอาตรงๆ อาทิตย์หน้าเราต้องสอบแล้ว (ยังมีหน้ามาอัพฟิคอยู่) แหะๆ คลาดว่าวันศุกร์ก็อัพไม่ได้นะคะ แต่เรื่องพรุ่งนี้ยังไม่รู้~~~
ขอโทษที่ตอนที่แล้วบ่นเรื่องคอมเม้น เราตัดสินใจสู้ต่อไปทาเคชิ (เกี่ยวหรอ) ไม่มีคอมเม้นก็จะสู้..
ตอนนี้มันป่วงๆ.. เพราะเพื่อนเรามันมาป่วนที่หอขณะที่เราแต่ง... เฮ้ออออออ
ความคิดเห็น