คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: CHAPTER 6 (100%)
chapter 6
"อีกไกลไหมเนี่ย" เซฮุนถามขึ้นขนาดที่หยดเหงื่อบนกายผุดเต็มทุกส่วนของร่างกาย ทั้งๆที่เซฮุนปาดแล้วปาดอีก แต่เหงื่อนี้ก็ยังไหลไม่หยุด คงเพราะว่าการที่เขาเดินขึ้นเข้ากลางป่าแบบนี้ด้วย พอมองอะไรไม่เห็นก็เหมือนประสาทการรับรู้ก็ต้องทำงานหนักมากขึ้น
"ใกล้แล้วล่ะ" ลู่ฮานที่เดินนำเซฮุนพูดพร้อมยกมือปัดกิ่งไม้ที่บังทางออก
"นายบอกว่าใกล้มาตั้งนานแล้วนะ แล้วเมื่อไหร่มันจะถึงสักทีล่ะ" เซฮุนที่พยายามจะเงยหน้าไปมองลู่ฮานวางเอาเรื่อง ทำให้โดนกิ่งไม้ที่ลู่ฮานปล่อยออกดีดใส่หน้า ทำให้เจ็บจดพูดอะไรไม่ออก ต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
นี้..ใจขออยู่กับลู่ฮานทีไรเขาต้องเจ็บตัวใช่ไหม
"เฮ้อ.. ขึ้นมา" ลู่ฮานถึงกับส่ายหน้ากับภาพที่เห็น เขาจึงพูดก่อนจะนั่่งลงนั่งยองๆ โดยหันหลังไปทางเซฮุน
"อะไร" เซฮุนคิ้วขวมดทันที
"ก็ขึ้นมาเร็วๆดิ มัวเดินแบบนี้เดี๋ยวก็เลยเที่ยงคืนอ่ะ" ลู่ฮานทำหน้าเซ็ง ก่อนจะพูดเสียงเข้มให้ทำตาม
"จะไหวหรอ" เซฮุนถามอย่างช่างใจ
ก็มันหน้าช่างใจไหมล่ะครับ ทำท่าจะให้ผมขี่หลัง ตัวเองก็เตี้ย... เอ่อ.. ตัวเล็กกว่าผมตั้งหลายเซน ดูจากสภาพร่างกายแล้วอย่าว่าแต่แบกผมขึ้นเขาเลย แค่ยกผมขึ้นจากพื้นได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว แล้วนี้ทำปากดีจะแบกผม โอเซฮุนอยากจะหัวเราะให้ฟันหลุดหมดหล่อ
"อย่าสงสัยมาก รีบๆขึ้นมาได้แล้ว" น้ำเสียงหงุดหงิดของลู่ฮานนั้นเหมือนคำสั่งของแม่เขาไม่มี นั้นทำให้เซฮุนเผลอปฏิบัติตามคำสั่งอย่างลืมตัว
เซฮุนเกาะไปที่ไหล่ลู่ฮานอย่างเกๆกังๆ ลู่ฮานเห็นอย่างนั้นก็ล็อคขาของเซฮุนขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจและภาวะกลัวตกจึงทำให้เซฮุนต้องรีบล็อคคอของลู่ฮานอย่างตกใจ
"โอ้ย! หายใจไม่ออก เบาๆดิวะ"ลู่ฮานพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
"ก็อยู่ดีๆยืนทำไมล่ะ ...เหอะ.. น่าอายซะมัด" ประโยคหลังเซฮุนพึมพำกับตัวเอง ก็มันน่าอายไหมล่ะ เขามันออกจะชายชาติทหาร ช่างดูดี และหล่อขนาดนี้... ทำไมต้องให้ผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าเขาแบกขึ้นหลังแบบนี้ด้วย คิดว่าเขาเป็นนางเอกละครหลังข่าวหรือไง เขามันพระเอกโว้ยยยย!!!
"อย่าบ่น เกาะแน่นๆล่ะกัน แต่อย่าล็อคคอ" ลู่ฮานพูดก่อนจะหันไปมองคนข้างหลังเล็กน้อย
"ทำไม นายจะ..เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"ชานยอลอา ใจเย็นๆนะ"แบคฮยอนที่ยังกอดชานยอลพูดขึ้น
".." ชานยอลไม่ตอบอะไรเพียงแต่เพิ่มแรงจิกนิ้วลงบนที่แขนแบคฮยอนอย่างลืมตัว ในหัวก็มีแต่อาการเจ็บปวดตามร่างกาย เขาเพียงแค่ต้องการหาทางระบายความเจ็บปวด โดยลืมคิดไปว่าที่เขาทำแบบนี้มันทำให้อีกคนที่กอดเขาอยู่เจ็บแค่ไหน
"ชานยอลฉันบอกให้ใจเย็นๆไง ฮึก.. ใจเย็นๆนะ" แบคฮยอนเริ่มน้ำคาซึม สาเหตุไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดที่อีกคนกระทำกับเขา แต่เหตุผลสั้นๆที่เข้าใจง่ายก็เพราะ..
....การที่เห็นอีกคนนั้นเจ็บปวดค่างหาก
"แบคฮยอน.." ชานยอลที่เริ่มได้สติเมื่อเห็นน้ำตาของคนที่กอดเขาไว้ไหลออกมา
ร้องไห้ทำไม??
"อย่า..ร้อง" ชานยอลพยายามรวบรวมสติไว้ก่อนจะค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างอยากลำบาก
"ทนหน่อยนะ เดี๋ยวมันก็หายแล้ว" แบคฮยอนพูดขึ้น น้ำตาก็ยังคงไหลรินโดยไม่สนว่าอีกคนจะบอกให้เขาหยุดร้องอย่างไร
"..อือ" ชานยอลหลับตาเผื่อความเจ็บมันจะบรรเทาบ้าง ก่อนที่เขาจะนึกมาได้ว่า มือของเขานั้นจิกลงไปที่เนื้อนุ่มของคนที่กอดเขาอยู่
นี้เขาทำอะไรอยู่....
"ขอโทษ..." ชานยอลค่อยๆปล่อยมือจากอีกคน ก่อนจะเอ่ยขอโทษอย่างแผ่วเบา
"ไม่เป็นไร.. ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร" แบคฮยอนได้แต่ส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธว่าเขาไม่ได้ลพบากอะไร แต่ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ชานยอลรู้สึกผิด
นี้เขากำลังทำร้ายคนอื่นเพียงเพราะตัวเจ็บงั้นหรอ
"ขอโทษ.." ชานยอลค่อยๆปล่อยมือที่ทำร้ายแบคฮยอนลง ก่อนที่ความเจ็บปวดจะค่อยๆเริ่มบรรเทาลง ชานยอลค่อยๆลืมตาอีกครั้ง ก่อนจะมองอีกคนที่ยังคงกอดเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น ชานยอลค่อยๆยกมือขึ้นกอดตามคนตัวเล็ก
"หายเจ็บหรือยัง"แบคฮยอนพูดเสียงสั่นเนื่องจากยังไม่เลิกร้องไห้
"อือ ฉันหายแล้ว ขอบคุณแล้วก็ขอโทษนะ" ชานยอลยกมือลูบหัวแบคฮยอน
สัมผัสอ่อนโยนที่ชานยอลมอบให้แบคฮยอนนั้นยิ่งทำให้แบคฮยอนร้องไห้หนักไปใหญ่ เพราะว่าเขาไม่คิดว่าเขาจะได้สัมผัสอ่อนโยนนี้ อ่อนโยนชนิดที่ว่าตัวชานยอลเองไม่คิดว่าเขาจะมาทำอะไรแบบนี้ให้ใครซักคนได้ เป็นสัมผัสอ่อนโยนที่แบคฮยอนไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว ตั้งแต่คราวนั้น...
ชานยอลเองในหัวก็ลืมเรื่องความเจ็บปวดที่เพิ่งทบทวนเรื่องของคนในอ้อมกอดอยู่ตอนนี้ เขาได้กอดคนมามาก ไม่สิ.. คนที่ผ่านๆมาหลังจากที่กอดแล้วสุดท้ายเรื่องมันก็เลยเถิดไปไกลกว่านั้น.. แบคฮยอนเป็นคนแรกตั้งแต่เขาจำความได้ ว่าเขาต้องการเพียงแค่กอด.. กอดคนๆนี้ไว้ในอ้อมแขนของเขาเอง นี้สินะคงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงรู้สึกดีที่ได้กอดแบคฮยอน...
บางที..ถ้ารู้ว่าหลังความเจ็บปวดเจียนตายแบบนั้นจะได้เจอกับความอบอุ่นแบบนี้....
ก็ขอเจ็บวันล่ะสิบครั้งก็ยอม....
เดี๋ยวนะ ปาร์คชานยอล คนอย่างนายคิดอะไรแบบนี้งั้นหรอ...
"หยุดโวยวายแล้วลืมตาได้แล้วโอเซฮุน" ลู่ฮานพูดขึ้นอย่างเซ็ง จะเพราะอะไรอีกล่ะ... ก็ไอ้คนที่แบกมาตลอดทางมันดันแหกปากโวยวายนะสิ แล้วโวยวายข้างหูอีก เป็นใครก็รำคาญทั้งนั้นแหละ
"ที่นี้ที่ไหน ฉันตายหรือยัง" เซฮุนค่อยๆลืมตาดูรอบกาย ก่อนจะรีบกระโดดลงจากหลังอีกคน รีบลงไปยืนบนพื้นด้วยสองขาของตัวเองทันที
"ตายแล้ว นี้อยู่บนสวรรค์" ลู่ฮานพูดอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหันหลังให้เซฮุน เดินไปนั่งอยู่ที่ริมผาสูงน่าหวาดเสียว
"ตลก" เซฮุนเองก็รู้ว่าลู่ฮานประชด จึงเดินตามไปนั่งข้างๆลู่ฮาน เพราะเขาคิดว่าลู่ฮานคงจะพาเขามาถึงสถานที่ลู่ฮานต้องการแล้วล่ะ แต่เซฮุนเองก็เริ่มจะเอะใจในบางจริงแล้ว เขาก็แค่รู้สึกว่า...
ลู่ฮานไม่ธรรมดา...
ทั้งเรื่องเลือดของลู่ฮานที่เป็นยา ไหนจะเรื่องที่แบกเขาวิ่งขึ้นเขาในป่าด้วยความเร็วขนาดนั้น... เร็วชนิดที่ว่าคนที่ซิ่งรถเป็นประจำอย่างโอเซฮุนยังตกใจ ไม่มีทางที่มนุษย์ธรรมดาจะทำได้แน่...
"เฮ้ออ..." เซฮุนถอนใจเฮือกใหญ่กับความคิดของตัวเอง
"อะไร อย่าบอกนะว่าเหนื่อย นายยังเดินไม่ถึงครึ่งทางเลย"ลู่ฮานหันมาส่งสายตาดูถูกไปให้เซฮุนเล็กน้อย
"นาย..เป็นตัวอะไรกันแน่" เซฮุนไม่ตอบคำถามของลู่ฮาน เขากับเป็นคนที่ส่งคำถามไปให้ลู่ฮานเป็นฝ่ายตอบแทน
"คิดว่าเป็นอะไรล่ะ" ลู่ฮานตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่รู้แหละ มันคงไม่น่าตกใจมากเท่าไหร่หรอกมั้งที่คนที่เพิ่งเคยเจอกันจะเป็น'ตัว'อะไร ไหนๆวันนี้ฉันก็เพิ่งรับรู้อยู่แล้วว่าย่าแท้ๆของตัวเองเป็นแม่มด มันจะมีอะไรน่าช็อคกว่านี้อีกล่ะ" เซฮุนพูดก่อนจะขมวดคิ้ว หันไปจ้องหน้าของลู่ฮานตรงๆ
"อยากรู้จริงๆหรอ.." ลู่ฮานละสายตาจากวิวข้างหน้าตนหันมาสบตากับร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะค่อยๆคว้ามือของร่างสูงมากุมขึ้นช้าๆ และจัดแจงจับมือใหญ่นั้นขึ้นรูปใบหน้าของตัวเอง
เมฆที่คอยบดบังแสงจันทร์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไป ทำให้แสงจันทร์ส่องไปยังใบหน้าสวยที่เซฮุนกำลังสัมผัสอยู่
ผิวขาวโดยธรรมชาติ กับดวงตากลมโตนั้นช่างดึงดูดเซฮุนเหลือเกิน ถึงเซฮุนจะไม่ติดพัวผู้หญิงมากเท่าพี่ของเขา แต่ก็มีบ้างตามประสาผู้ชาย ทำให้เขาได้เจอกับของสวยๆงามๆอยู่บ่อยครั้ง แต่อย่างว่า... ของที่อยู่ในเมืองใหญ่มันช่างดูจอมปลอม ไม่เหมือนของที่เจอในป่าในเขาหรอก... มันดูดีในแบบของมัน... และที่สำคัญไม่มีการเติมแต่ง...
"อะ..อืม" เซฮุนกลืนน้ำลายดังอึก
"งั้น... ก็จะได้รู้เดี๋ยวนี้แหละ" ลู่ฮานยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะกุมมือของเซฮุนแน่นขึ้นอีก
ลู่ฮานค่อยๆเลื่อนมือของเซฮุนลงมาให้ต่ำลงจนไปถึงระดับริวฝีปากของลู่ฮาน ก่อนจะยกมือของเซฮุนออกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆจางหายกลายเป็นสายตาเฉยชา ก่อนที่ลู่ฮานจะบีบมือของเซฮุนให้แน่นขึ้น แน่นจนบาดแปลที่เซฮุนที่ได้รับตอนทำจานแตกนั้นเริ่มเปิดอีกครั้ง ทำให้เลือดที่เคยหยุดไหลไปแล้วก็เริ่มไหลอีกครั้ง
"ทำอะไร" เซฮุนที่รู้สึกตกใจจากการกระทำอีกคนก็ชักมือกลับทันที แต่น่าเสียดายที่ลู่ฮานไวกว่าทำให้ลู่ฮานคว้ามือเซฮุนไว้แน่นก่อนที่เซฮุนจะชักมือกลับ
"ก็จะบอกนี้ไงว่าฉัน..คือตัวอะไร"
ใบหน้าที่ขาวเนียนของลู่ฮานเริ่มมีสิ่งที่เปลี่ยนไป แก้มสีขาวที่มักมีสีแดงขึ้นจางแสดงให้เห็นว่าผิวที่ดีตอนนี้มันเริ่มเปลี่ยนไป จากเดิมที่เคยเป็นรอยของเส้นเลือดแดงเล็กกลายเป็นรอยเส้นเลือดที่ใหญ่ขึ้นและมันก็แสดงสีที่ค่อนข้างคล้ำ กลายเป็นรอยเส้นเลือดที่หน้ากลัวและมันก็ได้ขยายไปเป็นทั้งตัวไม่ใช่เฉพาะแค่ใบหน้าเท่านั้น
น่ากลัว....
"..." เซฮุนได้แต่อึ้งในสิ่งที่เห็นตรงหน้า
"เอาล่ะ มันยังไม่หมดนะ" ลู่ฮานก้มหน้าพูด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แล้วอ้าปากขึ้นแสดงให้เห็น..เขี้ยว.... เขี้ยวคมขาวสีใหญ่ที่ด้านข้างของปากทั้งสองข้างอย่างเด่นชัด
น่าเกลียด...
"..." เซฮุนพยายามชักมือออกจากการเกาะกุมของลู่ฮาน
"พอจะรู้หรือยังว่านายเป็นตัวอะไร" ลู่ฮานยอมปล่อยมือของเซฮุนเป็นอิสระ
น่ารังเกียจ...
"นาย... แวมไพร์.." เซฮุนตอบเปล่าเสียง
"บิงโก... นึกว่าจะตอบผิดซะแล้ว" ลู่ฮานหลบสายตาของเซฮุน ก่อนจะพูดติดตลก
"..."
"ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้กลัวเลือด... ไปซะ.. เลือดนายยังไหลไม่หยุดเลย ไปซะ... ก่อนที่ฉันจะกินเลือดนาย" ลู่ฮานพูดเสียงดังขึ้นจนกลายเป็นการตวาด
"..."
"ทำไมยังไม่ไปอีก! บอกให้ไปไง!!"
"ก็นายไม่เห็นหน้ากลัวเลยนิ.." เซฮุนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ลู่ฮานได้ยิน
"นายว่าอะไรนะ..."
ลู่ฮานทำหน้าตกใจทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เซฮุนพูด หมายความว่าไงที่ว่าเขาไม่น่ากลัว... ทั้งๆที่เขาไม่ใช่มนุษย์.. ทั้งๆที่ใครเห็นเขาในสภาพนี้จะต้องวิ่งหนีเขาทุกราย วิ่งหนีก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไรด้วยซ้ำ แต่ทำไมคนตรงหน้านี้ถึงบอกว่าเขา..ไม่น่ากลัว
"ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนิ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนก็แค่รู้ว่าทำไมนายไม่กินข้าว.. ที่แท้ก็กินเลือดนี้เอง ไม่เห็น..เฮ้ย! ร้องไห้ทำไม.." เซฮุนพูดขึ้นอย่างปลงๆก่อนจะหันไปเห็นอีกคนที่น้ำตาเริ่มคลอ
"ก็ใครใช้ให้นายพูดอะไรแบบนั้นล่ะ!!!" ลู่ฮานโผล่เข้ากอดเซฮุน
....เขาไม่กลัวเรา....
"เฮ้ย! กอดทำไม" เซฮุนสะดุ้งตกใจจากการกระทำของอีกคน
"ขออยู่อย่างนี้แปปนึงได้ไหม" ลู่ฮานพูดพร้อมกดใบหน้าของตัวเองให้ซุกกับอกกว้างของคนตัวสูงให้แน่นขึ้น
..ขออยู่กับคนที่ไม่รังเกียจเรา..อีกสักพักได้ไหม
"อือ.."เซฮุนครางตอบลู่ฮานเบาๆ
มือของเซฮุนที่สั่นเทาค่อยๆกอดตอบร่างบางในอ้อมกอด ถามว่าทำไมมันถึงสั่นเทางั้นหรอ... ก็เพราะว่าเขาโกหกไง...
จริงๆเขากลัวลู่ฮาน...
จริงๆเขาอยากจะวิ่งหนีไปด้วยซ้ำ...
แต่อะไรนะดลใจให้เขาพูดแบบนั้นออกไป...
คงเป็นเพราะเขารู้ว่าหากเขาพูดสิ่งที่ใจคิดไปละก็... อีกคนจะต้องเสียใจแน่ๆ
นี้โอเซฮุนเป็นคนดีขนาดไปห่วงคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่....งั้นหรอ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เบื่อตัวเองจัง ทำไมไม่ลงให้จบตอนนะ~~~
แต่งละมุ่นๆกับเขานั้นไม่เป็น เบื่อตัวเองที่ภาษากาก คาดว่า... พรุ่งนี้ตอนนี้จะจบนะ สาธุ.. ขอดูวันเฉลิมแปป
===========================================================================
กว่าจะจบตอนนี้ *ปาดเหงื่อ* 55555 เล่นเอาการบ้านกองเต็มภูเขา เอาเถอะยอมรับผิดเองที่ติดวันเฉลิม 55555555
ตอนนี้เป็นไงบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ทุกคนรู้แล้วเนาะว่าลู่ฮานเป็นอะไร ก็คงจะเดาได้แล้วล่ะว่าแบคเป็นอะไร
อย่าลืมติดตามตอนหน้านะคะ
ปล.พูดคุยกันได้ในทวิตเตอร์ #ฟิคแวมไพร์หมาป่า
ความคิดเห็น