คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : VAMPIRE AND WEREWOLF :: CHAPTER 5 (100%)
chapter 5
"นายเป็นอะไรกันแน่..." เซฮุนถามขึ้นโดยที่มือก็ยังรั้งลู่ฮานเอาไว้เพื่อไม่ให้เดินหนี
"ฉัน..." ลู่ฮานเหงื่อซึมออกจากร่างกาย เขาไม่คิดว่าเซฮุนจะถามออกมาตรงๆแบบนี้
เอาไงดี??
คำถามแรกผุดขึ้นมาในหัวของลู่ฮาน เขาควรจะบอกไหมว่าเขาเป็นอะไร... ถ้าบอกเซฮุนจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ก็ขนาดโดนย่าของตัวเองบอกว่าเป็นแม่มดยังอึ้งขนาดนั้น... แล้วถ้าเขาบอกว่าตัวเขาเป็นอะไรมีหวังได้เป็นลมแน่ๆ แต่ถ้าเขาไม่บอกก็เท่ากับเขาโกหก... เขาไม่ค่อยอยากโกหกเท่า เพราะถ้าคนตรงหน้ารู้ความจริงต้องโกรธแน่ๆ...
เดี๋ยวนะ.. เขาจะกลัวเซฮุนโกรธเขาทำไม...
"ว่าไงลู่ฮาน ฉันถามว่านายเป็นอะไร" เซฮุนกดน้ำเสียงให้ต่ำลงทำให้ลู่ฮานต้องเร่งตัดสินใจ
"ฉัน คือ..."ลู่ฮานกำลังนึกสรรหาคำพูดที่ดูดีเตรียมไว้ที่ใช้ตอบคำถามของเซฮุน
"ฉันรู้แล้วล่ะไม่ต้องบอก" เซฮุนพูดเสียงเบา พร้อมปล่อยมือที่ใช้รั้งลู่ฮานออก ก่อนจะเดินไปเก็บเศษจานที่แตกต่อ
"..." ลู่ฮานอยากจะออกไปจากบรรยากาศอึดอัดนี้ แต่ขาของเขากลับก้าวไม่ออก
ทำไมบรรยากาศต้องอึดอัดขนาดนี้วะ... นี้แค่ลูกมนุษย์คนนึงรู้ว่าเขาเป็นอะไรแค่นั้นเอง ทำไมถึงทำให้บรรยากาศอึดอัดด้วย
"ฉันไม่ได้โง่หรอกนะ ไม่ต้องคิดหาคำมาโกหกหรอก" อยู่ดีๆเซฮุนก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
"..." ลู่ฮานกลืนน้ำลายดังอึกที่ได้ยินประโยคที่เซฮุนพูด
"นายนะ.. พอเห็นเลือดแค่นี้ปฏิกิริยาก็เปลี่ยนไปใช่ไหมล่ะ" เซฮุนพูดต่อ
".." ลู่ฮานไม่ตอบ เหงื่อตามร่างกายเริ่มซึมออกมาทั้งที่อุณหภูมิภายในบ้านไม่ได้เปลี่ยนไป แต่คงเป็นเพราะ... ความรู้ที่โดนจับได้ว่าคิดจะโกหก
"เลือด... แค่นี้ก็รู้แล้วว่านายเป็นอะไร"เซฮุนลุกขึ้นหลังจากเก็บเศษแก้วรวมกันไว้เสร็จแล้ว
"..." ลู่ฮานค่อยๆหันไปมองแผ่นหลังของเซฮุน
"นายนะ...."
"กลัวเลือดก็บอกมา..."
"!!!!!!!!" ลู่ฮานถึงกับช็อคกับประโยคที่เซฮุนพูด
"ไม่ต้องอายหรอก ฉันไม่ล้อหรอก ไม่มีอะไรน่าอายจริงๆ ก็แค่ผู้ชายแท้ๆคนนึงอายุอานาก็มากกว่า20ใช่ไหมล่ะ แต่ก็ยังกลัวเลือด~ ฉันจะไม่ล้อหรอกนะ~" เซฮุนหันมาทำหน้าทะเล้น
"นาย.." ลู่ฮานก้มหน้า กำมัดแน่น
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ เซฮุนคนนี้ก็ใจดีแบบนี้แหละ" เซฮุนพูดขึ้นพร้อมยืดตัวตรงอย่างภูมิใจ
ปัง!
"เฮ้ย อะไรวะ ถีบเข้ามาได้ คนนะโว้ยไม่ใช่จักรยาน" เซฮุนที่ตอนนี้ลงไปกองกับพื้นเรีนบร้อยแล้วพูดขึ้นอย่างโมโห แต่ไม่สามรถทำอะไรได้เนื่องจากกำลังจุกจากการที่โดนคนตรงหน้าถีบเข้ามาที่ท้องได้
"แกมันน่าถีบกว่าจักรยานอีก" ลู่ฮานชูมัดขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าตอนนี้เขาอยากอัดคนตรงหน้าแค่ไหน
"เรื่องอะไรวะที่มาถีบกัน รอให้ลุกไปก่อนเถอะ" เซฮุนชี้หน้าอีกคนอย่างคาดโทษ
"เออ!"ลู่ฮานตะโกนตอบอย่างเหลืออด ก่อนจะหันหลังเดินออกไปที่ชั้นสองของบ้านอย่างอารมณ์เสีย เสียงก้าวเดินกระทบกันเสียงดังทำให้เซฮุนรับรู้ได้ว่าลู่ฮานกำลังอารมณ์ไม่ดี แต่ที่เขางงคือเขาทำผิดอะไร...
หรือประจำเดือนมันจะไม่มา...
หลับท่านั้นมันสบายขนาดนั้นเลยหรือไง?
นี้คือคำถามที่ชานยอลกำลังสงสัยขณะที่จ้องมองแบคฮยอนที่กำลังหลับอยู่ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนตัวเล็กนั้นหลับไปตอนไหน เขาเพียงแค่หยิบหนังสือที่แอบจิ๊กย่าของเขาออกมาอ่านได้แปปนึง หันมาอีกทีคนที่ขอเขามาอยู่เป็นเพื่อนก็เผลอหลับไปซะแล้ว หลับด้วยท่าที่นั่งกับเพื่อนแต่เอาหน้าซุกกับเตียงซะด้วย ไม่ปวดหลังหรือไง..
"นี้ๆ แบคฮยอนอา ขึ้นมานอนบนเตียงดีๆสิ" ชานยอลวางหนังสือไว้ข้างตัว โดยไม่ลืมว่าต้องขั้นหน้าเอาไว้ก่อนจะค่อยสะกิดอีกคนที่นั่งบนพื้น
"อือ~" อีกคนครางก่อนจะหันหน้าหนี
"ตื่นก่อน ลุกมานอนดีๆก่อน" เมื่อสะกิดไม่ได้ผลคนตัวสูงบนเตียงก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นเขย่าแทน
คนอะไรจะขยันนอนขนาดนี้..
"อื้อ แปปนึง~" อีกคนที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ก็พูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"เฮ้อ..." คนตัวสูงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะลุกลงมาจากเตียง แล้วค่อยๆช้อนตัวคนที่กำลังหลับอยู่ขึ้นในอ้อมกอด
...เบากว่าที่คิด...
ชานยอลทำสีหน้างงเล็กน้อยกับน้ำหนักตัวที่เขาคลาดการณ์ไว้ผิด ปกติแล้วน้ำหนักตัวของผู้ชายควรจะหนักกว่านี้นะ เขาก็คิดว่าคนตรงหน้านี้ค่อนข้างเป็นผู้ชายตัวเล็กแต่ไม่คิดว่าจะเล็กขนาดนี้ นี้มันไซส์....
...พอดีกับอ้อมแขนเขาเลย
"ไม่ต้องอุ้ม เดี๋ยวเดินเองได้" คนตัวเล็กที่อยู่ดีๆลืมตาโพล่งขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นส่งผลให้คนที่อุ้มตนตกใจอยู่ไม่น้อย แต่พอคนตัวสูงหายตกใจก็เปลี่ยนเป็นยิ้มขำแทน
"แล้วใครกันที่ปลุกแล้วไม่ยอมตื่น" ชานยอลยิ้มให้คนในอ้อมกอด ก่อนจะค่อยโน้มตัววางคนในอ้อมกอดลงบนเตียง
"ตื่น ตื่นสิ ก็ขานตอบนั้นไง" แบคฮยอนเสมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตากับคนตัวสูง ก่อนที่หน้าของแบคฮยอนจะค่อยขึ้นสีแดงระเรื่องเรื่อยๆ
"ตื่นแล้วทำไมไม่ยอมลุกไปนอนดีๆล่ะครับ" ชานยอลถึงกับยิ้มให้กับภาพที่เห็น แบคฮยอนกำลังเขินเขา แน่ล่ะ ยังไงถ้าใครเจอไม้นี้เป็นใครก็ว่าเขินทั้งนั้นแหละ... เขารู้ดี.. ก็ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อยที่ใช้้ลูกไม้แบบนี้ ถึงจะไม่ใช่การอุ้มขึ้นเตียงแบบนี้ก็เถอะ แต่ไม่ว่าใครเจอโหมดอ่อนโยนของปาร์คชานยอลคนนี้... ก็ไม่มีทางรอดทั้งนั้นแหละ
"ก็บอกว่าแปปเดียวไง" แบคฮยอนทำหน้ายู่ยี่ก่อนพลิกตัวนอนคว่ำเอาหน้าซุกลงกับหมอนเก็บซ้อนใบหน้าแดงกล่ำเอาไว้
"ฮ่าๆ โอเคๆๆ งั้นเดี๋ยวผมมานะ"ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกไป
"ไปไหน" แบคฮยอนคว้าชานเสื้อของชานยอลเอาไว้ได้ก่อนจะถามขึ้น
"..." ชานยอลไม่ตอบ แต่ส่งรอยยิ้มมีเล่ห์นัยไปให้แบคฮยอนแทน
"อะ..เอ่อ.. แบคฮยอนแค่ถาม เพื่อฤทธิ์ยามันออกไง คือ..อ่า.. ไม่มีอะไรจริงๆนะ" แบคฮยอนรีบปล่อยมือทันที ก่อนจะรีบลุกนั่งบนเตียงยกสองมือขึ้นมาปัดๆเป็นเชิงปฏิเสธ
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ... ผมไปเข้าห้องน้ำ จะตามไปดูไหม"ชานยอลถามทีเล่นทีจริง
"บะ บ้า!ใครจะไปดู" แบคฮยอนพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ไม่ลืมหันหลังให้อีกคน
ชานยอลอมยิ้มกับแบคฮยอนอีกครั้ง ยอมรับกันตรงๆชานยอลเป็นเซียนเรื่องที่ทำให้ผู้หญิงเขินอยู่แล้ว แต่กับแบคฮยอนชานยอลคิดว่ามันค่อนข้างต่างกัน สำหรับคนอื่นแน่นอนจุดหมายปลายทางของการทำให้หล่อนเขินนั้นก็คงเป็นเพราะมันท้าทาย.. ใช่ การที่ทำให้ผู้หญิงตกหลุมรักเขามันช่างเป็นเรื่องที่ง่าย แต่เขาก็ติดนิสัยชอบเล่นอะไรที่มันง่ายๆแบบนี้ไปซะแล้ว
แต่กับแบคฮยอนเขาแค่ชอบมองใบหน้าขึ้นสีของแบคฮยอนแค่นั้น ก็แค่คิดว่าน่ารัก.. แค่นั้น
"อ๊ะ.." อยู่ดีๆร่างกายของชานยอลก็ทรุดลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างจิกลงไปที่หน้าอกข้างซ้าย ตอนนี้ร่างกายของชานยอลนั้นร้อนวูบวาบไปทั้งตัว มันไม่เหมือนตอนเขาดื่มแอลกอฮอล์ มันเป็นร้อนที่เหมือนโดนเผาไหม้จริงๆ เหมือนมันจะไปทุกที่ของร่างกาย เพราะมันเหมือนจะเกิดขึ้นตามเส้นเลือดของเขาเอง
"ชานยอล ชานยอลเป็นอะไร" แบคฮยอนตกใจในท่าทีของชานยอลก็รีบเข้าไปดูชานยอลทันที
"ไม่ไหวแล้วเหมือนมันจะระเบิดเลย" ชานยอลพูดขึ้นด้วยสีหน้าทรมาณก่อนจะใส่เล็บจิกไปตามแขน ไปทุกที่ที่เขารู้สึกทรมาณ
"ชานยอลๆ ใจเย็นๆนะหายใจเข้าลึก" แบคฮยอนเขย่าตัวชานยอล
โครม!
โคมไฟบนโต๊ะข้างเตียงเกิดร่วงลงมาบนพื้นแตกกระจาย เป็นเพราะชานยอลที่กำลังดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาณเอาแขนไปฟาดเข้า ทำให้มันร่วงลงมา โชคดีอยู่มากที่เศษของโครมไฟไม่ทำอันตรายใดๆให้กับชานยอล
"อ๊ากกกกกกก" ชานยอลร้องอย่างทรมาณก่อนจะออกแรงจิกไปตามลำแขนและตัวจนบางแห่งเกิดอาการเลือดไหลได้
"ใจเย็นนะชานยอล" แบคฮยอนเองก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนก็โผล่เข้ากอดชานยอลอย่างตกใจ แบคฮยอนหวังเพียงแต่ว่าเขาจะทำให้ชานยอลเลิกเอามือของตัวเองลงไปจิกตัวเอง เพราะตอนนี้บาดแผลของชานยอลเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้ว
"ปล่อย!!!"ชานยอลตะค่อกใส่แบคฮยอนอย่างลืมตัว ก่อนจะออกแรงดิ้นและจิกไปที่แบคฮยอน
"ไม่ปล่อยหรอก ฉันไม่ปล่อยชานยอลหรอก" แบคฮยอนพูดพร้อมทั้งออกแรงกอดอีกคนให้แน่น พร้อมกับกัดปากของตัวเองเพื่อเก็บนำความเจ็บที่อีกคนนั้นได้ทำร้ายตน
"เกิดอะไรขึ้น"เซฮุนที่รีบขึ้นมาเพราะได้เสียงดังจากโคมไฟที่ร่วงแตกบนพื้นก็เปิดประตูเข้ามาอย่างตกใจ ก่อนจะมองอาการทุรนทุรายของพี่ตัวเองแล้วมองแบคฮยอนที่กอดพี่เขาไว้แน่น สีหน้าแบคฮยอนที่เหมือนพร้อมร้องไห้ตลอดเวลานั้นอีก ..เกิดอะไรขึ้น
"แบคฮยอนถามปล่อยชานยอลนะ!"ลู่ฮานที่อยู่ด้านหลังเซฮุนก็พูดแทรกขึ้นมา
"ลู่ฮานๆๆๆ ทำไงต่อ" แบคฮยอนหันไปถามลู่ฮานโดยน้ำตาเริ่มคลอเบ้าแล้ว
"กอดเอาไว้อย่างนั้นแหละ จนกว่าชานยอลจะสงบ ไม่นานหรอก ที่สำคัญคือห้ามปล่อย"ลู่ฮานตอบชานยอล
"ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น มีใครจะตอบได้ไหมว่าพี่ฉันเป็นอะไร" เซฮุนพูดขึ้นก่อนจะวิ่งไปดูอาการของชานยอล แต่โดนลู่ฮานดึงไว้ก่อน
"นายน่ะมานี้ อย่าเพิ่งไปยุ่งกับชานยอล" แล้วเซฮุนก็โดนลู่ฮานกระชากคอเสื้อให้เดินตามไปที่ชั้นหนึ่งของบ้าน...
นี้มันเวรกรรมอะไรที่เซฮุนทำไว้กับลู่ฮาน...
"โอ้ยยยยยย!!!! เดี๋ยวนี้จะลากไปไหน" เซฮุนโว้ยวายทันทีที่เท้าสัมผัสกับพื้นชั้นหนึ่งของบ้าน
"ทำไมต้องเสียงดัง" ลู่ฮานเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปล่อยมือจากคอเสื้อเซฮุน
"แล้วเกิดอะไรกับพี่ชายฉันล่ะ ทำไมไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก" เซฮุนโวยวายก่อนจะจัดเสื้อของตนให้เข้าที่
"พี่นายได้รับผลข้างเคียงกับ..เลือดฉัน" ลู่ฮานพูดโดยไม่ยอมสบตากับเซฮุน
"หมายความว่าไง เลือดนาย? ตกลงเลือดนายเป็นอะไรกันแน่ ทำไมพี่ฉันต้องใช้เลือดนายเป็นยา" เซฮุนถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
"เลือดฉันมีสรรพคุณเป็นยาสมานแพ้... " ลู่ฮานพูดเสียงแผ่วเบา
"หมายความว่าไง ฉัน..ฉันไม่เข้าใจ" เซฮุนพูดขึ้นพร้อมส่ายหัวกับตัวเอง
"อยากรู้ก็ตามฉันมา" ลู่ฮานพูดขึ้นก่อนจะจัดการลากคนตัวสูงให้เดินตามเขาอีกครั้ง....
วันหลังโอเซฮุนแน่นำให้ซื้อปลอกคอให้เขาเถอะครับ ถ้าเสี่ยวลู่ฮานจะลากเขาไปไหนมาไหนแบบนี้...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบครบ100%ด้วยอ่ะ เขิน..(?) ในที่สุดเราก็ชนะความง่วง แต่การบ้านไม่เสร็จ 55555 ไม่เป็นไรๆ เรายอม...
สุดท้ายนี้อย่าลืมติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ *โค้ง* ใครอยากรีเควสไรไม่ก็ทวงฟิคได้ที่แท็ก #ฟิคแวมไพร์หมาป่า นะคะ รออยู่เสมอ
ปล.ทำไมฟิคเรื่องEx-FRIEND?! ถึงยังมีคนกดติดตามอยู่ทั้งทีปิดเรื่องตั้งแต่เดือนที่แล้ว .. คือถามว่าดีใจไหม ดีใจมาก ดีใจมากค่ะที่มีคนกดติดตามเกิน100คน อยากจะปิดซอนเลี้ยงเลย แต่ว่างงว่าทำไมเขาถึงยังกดติดตามทั้งๆที่ไม่ได้อัพเดตไรแล้ว... งงจัง 555555
แต่ก็ดีใจนะที่มีคนอ่านฟิคเรา ไม่ว่าเรื่องไหนก็ตาม ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น