คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : EX-Friend?! :: Chapter 22 'ความจริงแล้ว..'
chapter 22
"ฉันเบื่อกับการที่ต้องมานั่งเล่นบทบาทเพื่อนนี้แล้ว.."
......ฉันเบื่อกับการที่ต้องมานั่งเล่นบทบาทเพื่อนนี้แล้ว..
......ฉันเบื่อกับการที่ต้องมานั่งเล่นบทบาทเพื่อนนี้แล้ว..
......ฉันเบื่อกับการที่ต้องมานั่งเล่นบทบาทเพื่อนนี้แล้ว..
มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม...
"ไค.. นาย..."
หมายความว่ายังไง.. ที่ผ่านมานายไม่ได้เห็นแม้จะเป็นเพื่อนเลยงั้นหรอ... ที่ผ่านมานายหลอกฉัน เราไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีเลยงั้นหรอ
ที่ผ่านมา..เรื่องของเรามันว่างเปล่างั้นหรอ...
ที่ผ่านมา... นายโกหกฉันหรอ
"ฉัน.. ควรเลิกหลอกนายซะที.."
นายจะบอกว่านายปิดความจริงที่นายไม่อยากเป็นอะไรกับฉัน นายจะบอกว่านายควรจะเลิกแสแสร้งแกล้งเป็นเพื่อนฉันแล้วใช่ไหม
นายจะบอกว่าความทรงจำที่เราสร้างกันมา...
...มันคือเรื่องโกหกใช่ไหม
ไม่มีคำว่า'เรา'อยู่เลยใช่ไหม....
"ฮึก.." ในที่สุดคยองซูก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ จริงอยู่ที่ว่าคำพูดของคนตรงหน้ามีส่วนที่ทำให้น้ำตาของเขาไหล แต่สาเหตุส่วนใหญ่คงเป็นเพราะ ตัวเขาเองดันงี่เง่า.. งี่เง่าไปคิดถึงเรื่องของเราในอดีต ดันไปคิดถึงในวันที่เรา
มีเสียงหัวเราะให้กัน ยิ้มให้กัน ยืนเคียงข้างกัน ...วันที่'เรา'ยังมีอยู่กันสองคน
"..." ร่างสูงบนเตียงแสดงอาการตกใจที่เห็นน้ำตาของร่างบาง
"ฮึก.. ฉันขอโทษ.. นายคงจะอึดอัดใช่ไหมล่ะฉันมันตัวยุ่งวุ่นวายนิ"
".."
"ฉันไม่เคยรู้ว่านายจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันขนาดนี้"
".."
ขอโทษ... ขอโทษที่ดันเผลอคิดเข้าข้างตัวเอง.. ว่าจะได้ยืนเคียงข้างนาย... ตลอดไป
"ฉันเข้าใจ... ต่อไปฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้า.."
คยองซูหันไปสบตากับร่างสูงบนเตียง เป็นสายตาที่พยายามสื่อออกมาให้มากที่สุด พยายามจะสื่อถึงว่าเขาอยากจดจำจงอินคนนี้ไว้มากแค่ไหน เป็นสายตาที่เขาพยายามจะสื่อว่าเขาจะไม่ลืมผู้ชายคนนี้ เป็นสายตาที่เขา
จะสื่อว่า.. เขา.. รักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน
"เดี๋ยว ดีโอนายกำลัง.."
"อย่าเพิ่งจงอิน นายกำลังสงสารฉัน ได้โปรดฟังฉันให้จบ.."
"..."
"เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย.. ครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะเดินออกไปจากชีวิตนาย"
ไปจากชีวิตของคนที่ไม่เคยเห็นค่าในตัวฉัน...
..ออกไปให้ไกล..
ไกล...
ไกลจากคนที่ฉันรัก...
แม้ฉันเองจะเจ็บปวด...
เมื่อคนที่ฉันรัก เขาไม่ต้องการฉัน
"ฉัน.. ฉันรักนาย..."
"!!!"คนตัวสูงทำสีหน้าตกใจทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่คนตัวเล็กพูด
เขาคงไม่คิดว่าเขาจะได้รับการสารภาพรักจากคนที่เขาไม่ต้องการแม้แต่ความเป็นเพื่อน... แน่นอนสิ.. อย่าไงเขาก็มีคนรักของเขาอยู่แล้ว...
"รักมาตลอด.. รักมานานแล้ว"
"นาย.."
"รักโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักตอนไหน.. มารู้อีกทีฉันก็อยากยืนอยู่ข้างๆนายตลอดไป.."
"..."
"แต่ก็คงเป็นหวังลมๆแล้ง จากคนที่นายไม่เคยต้องการ..ฮึก" เสียงสะอื้นที่เคยสะกดกลั้นเอาไว้ ตอนนี้กลับดังออกมา
"คยองซูอา.."
"ลาก่อน..ฉันจะไปให้ไกลจากชีวิตนาย"
"..."
"ลาก่อน... ที่รัก...."
"เดี๋ยว! ดีโอ!!"
ไม่ว่าจะเรียกผมอีกครั้งหรือต่ออีกหลายๆครั้งก็ตาม.. ครั้งนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หันกลับไป...
ได้โปรด..ปล่อยฉันไว้เถอะ...
อย่ารั้งกันไว้เลย...
เพราะนี้คือการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของฉัน.....
มันเป็นการตัดสินใจที่เหมือนถือมีดมาค่อยๆกรีดตัวเองให้ค่อยๆตายลงช้าๆ.. อย่างช้า ค่อยทรมาณทีละนิด.. จนกระทั่งมันตาย.... แต่ที่ตาย..นั้นคือหัวใจดวงนี้
มันตายเพราะ... เจ้าของมันได้ยกมันให้กับอีกคนนึง แต่เมื่ออีกคนนึงปฏิเสธออกมา... มันก็ไม่มีค่าพอ...
ที่จะยังมีชีวิตอยู่...
"เฮ้ย!"
เป็นเพราะผมที่กำลังลุกหันหลังเตรียมที่จะวิ่งอยู่นั้น ถูกแรงที่มหาแสนกระชากตัวลงมา ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหวืดลงอย่างกระทันหัน ยังดีที่ข้างหลังผมนั้นเป็นเตียงเพราะถ้าหากไม่ใช่เตียงผมคงจะหัวแตกไปแล้ว
แล้วด้วยอาการตกใจผมก็เผลอหลับตาอย่างลืมตัว
"ลืมตา!"
เสียงนึงดังขึ้นโดยน้ำเสียงตวาด ทำให้ผมเผลอลืมตาตามคำสั่งอย่างตกใจ ก่อนจะเห็นว่าคนตัวสูงที่เคยบอกลาไปเมื่อกี้นี้ได้นั่งคร่อมเขาอยู่ มือก็กดแขนทั้งสองข้างของเขาไว้อย่างง่ายดาย ก่อนจะเอ่ยประโยคออกมา
"ฟังฉันนะ โด คยองซู.."
"ไม่ฉันไม่ฟัง" ผมส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงไม่อยากรับฟัง ผมไม่พร้อมจะฟังอะไรที่กรีดหัวใจผมอีกแล้ว
"ฟังสิ นายต้องฟัง เพราะฉันจะบอกว่าฉันก็รักนายเหมือนกัน" คนตัวสูงควาดเพื่อคนตัวเล็กนั้นสงบลง
"ฉันได้ยินแล้ว ได้ยินแล้วว่านายเกลียด... ห๊ะ? อะไรนะ" คนตัวเล็กพูดส่วนออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องช็อคกับประโยคที่ร่างสูงพูดขึ้น สมองค่อยๆประมวลเรื่องราวช้าๆ
"ฉันบอกว่า ฉัน-รัก-นาย" คนตัวสูงพูดช้าๆให้ร่างบางได้ประมวลผล
"ได้ไง? คืออะไร" แต่ดูเหมือนร่างบางจะยังตั้งสติไม่ได้ ถึงไม่เข้าใจเพราะโยคที่ง่ายแสนง่ายนี้ นอกจากจะไม่เข้าใจแล้วยังมีอาการที่เรียกว่าสติหลุดไปด้วย
...หมายความว่าไง
"ฉันรักนาย รักมานานแล้ว" ร่างสูงที่คร่อมร่างบางอยู่ก็ลดเสียงของเขากลับมาใช้โทนเสียงปกติ สบตาด้วยสายตาลึกซึ้ง แสดงความจริงใจต่อคำพูดของเขาแค่ไหน
"พูดอีก.." ร่างบางค่อยๆคลี่ยิ้มบนใบหน้าขึ้นช้าๆ ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างที่ร่างสูงต้องการจะสื่ออกมาแล้ว เข้าใจความรู้สึกที่ร่างสูงคิดอย่างไรกับเขา
...เข้าใจว่าหัวใจของเขาสองคน... ตรงกัน...
"รักตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน" ร่างสูงเองก็รู้ทันร่างบาง พูดพร้อมค่อยๆโน้มตัวลงมาเข้าใกล้ร่างบางมากขึ้นเรื่อยๆ
"วันแรก? ได้อย่างไง?" ร่างบางเองก็ไม่ขยับตัวหนี หรือแสดงท่าทีรังเกียจอย่างไร บนใบหน้าก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มด้วยซ้ำ คราบน้ำตาเมื่อสักครู่ก็ได้แห้งไปเรียบร้อยแล้ว
..วินาทีนี้มีแต่ความสุข
"ฉันรักนายตั้งแต่เจอ ฉันเจอนายตั้งแต่วันสอบเข้า ฉันตกหลุมรักนาย และฉันก็โชคดีที่โชคเข้าข้างฉัน เราอยู่ห้องเดียวกัน นายไม่รู้หรอกว่าฉันคิดแทบตายว่าจะเข้าไปคุยกับนายอย่างไงดี ในที่สุดฉันก็หาเรื่องคุยกับนายได้
แต่ดูเหมือนโชคจะดีไปหน่อย เพราะกลายเป็นว่าเราสนิทกัน เราเป็นเพื่อนกัน... ฉันแทบบ้าตอนที่รู้ตัวว่าเราสนิทกันเกินไป สนิทแบบนี้มันเปลี่ยนเป็นคนรักไม่ได้..." ร่างสูงพูดเสร็จก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวลงมาจนจมูกชนกับร่าง
บาง
"แล้วทำไมไม่บอกฉันแต่แรก" ร่างบางที่ตอนนี้ยิ้มแก้มแทบปริ เป็นรอยยิ้มที่เจ้าตัวเองคงจะรู้สึกได้ว่ากว้างที่สุดในชีวิตเขา
"ก็นี้ไง จะบอกอยู่แล้ว แล้วใครดันโวยวายแทรกขึ้นมาบอกว่าฉันไม่ต้องการนายล่ะ"
"ก็ตอนนี้ไม่ขัดแล้วไง.." ร่างบางหลับตาลงช้าๆ... ร่างสูงเองก็รู้งานเขาเองก็หลับตาลง อีกไม่กี่เซน.. ปากของเขาก็จะถึงปากของร่างบาง
มันเป็นความรู้สึกที่โหยหา การกระทำของพวกเขาเหมือนโดนนแรงดึงดูดของแต่ละคนบังคับ
ถูกสั่งการด้วยหัวใจของทั้งสองด้วย...
...ใช่.. พวกเขารักกัน....
"เดี๋ยว!" ระหว่างที่ร่างสูงกำลังจะจรดริมฝีปากลงที่ร่างบางนั้นเอง เสียงของร่างเล็กก็ร้องขัดขึ้น
"อะไร" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทันที สีหน้าก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ...
"แล้วแฟนนายล่ะ?.."
-------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น