(SF) Some

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ตัวหนา ตัวเอียง มีเส้นใต้ แทนเนื้อเพลง
มีเส้นใต้ แทน ข้อความที่ส่งให้กันและก้ัน


เรื่องราวทั้งหมดบรรยายโดยบทเพลงนี้
v
v
v
v
v
소유(SoYou) X 정기고(JunggiGo) - 썸(Some) feat. 긱스 릴보이 (Lil Boi of Geeks) 
 

http://www.youtube.com/watch?v=Y-FhDScM_2w
 

สวัสดีค่ะรีดทุกคน ไรเตอร์เขียนSFเรื่องนี้เรื่องแรก

SFเรื่องนี้เคยลงในบอร์ด Infinite thailand มาก่อนจ้า

เริื่ิองก่อนเป็นฟิคยาว

เรื่ิอง My frist brain วอร์ดนี้อลวนรัก

และเรื่องยาว ปัจจุบันเรื่องนี้จ้า 

my grape of love หนุ่มบ้านไร่หัวใจปิ๊งรัก

 
http://supischy.blogspot.com/2014/05/my-grape-of-love-1.html

ช่วยคอมเม้นต์หน่อยนะค่ะ และฝากติดตามฟิคเรื่องใหม่ด้วยค่ะ 
 

เนื้อเรื่อง

가끔씩 나도 모르게 짜증이나 너를 향한 맘은 변하지 않았는데

บางครั้งฉันก็รู้สึกหงุดหงิดแบบไร้สาเหตุ แต่ความรู้สึกที่มีให้เธอก็ไม่เปลี่ยนไปนะ

“นี้เราเป็นแฟนกันจริงๆใช่ไหมเนี่ย เห้ออออออออ”

เสียงถอนหายใจของมยองซูดังขึ้นต่อหน้าของซองกยู ลีดเดอร์ของวงอินฟินิทคนที่ตนเองเคารพและคอยปรึกษาเรื่องต่างๆนั้น นั่งอยู่ตรงปลายเตียง

“ไหน วันนี้จะบ่นอะไรให้ฉันฟังอีกล่ะ”

“ก็ ซองจงล่ะสิ เค้าทำตัวแบบนี้อีกแล้ว บางทีเค้าก็ทำตัวเหมือนเป็นแฟนผม บางทีก็เย็นชา ผมไม่เข้าใจเค้าเลยจริงๆ”

“อ้าว แล้วนายทำไงล่ะ”
 

“ผมก็เย็นชากลับเลยสิครับ”

 “ทำไมนายทำแบบนี้เล่า นายกับซองจงก็คบกันมานี้ก็เกือบ5ปีแล้วนะ ยิ่งนายทำแบบนี้ มันจะทำให้นายกับซองจง มีเส้นกั้นมากขึ้น”

“ผมไม่รู้จะทำไงแล้ว แต่ผมก็ยังรักเค้าเหมือนเดิมนะครับ”

혹시 내가 이상한 걸까 혼자 힘들게 지내고 있었어

ฉันคิดว่าฉันคงแปลกไปเองแหละ ความคิดฉันมันตีจนยุ่ง        

ส่วนฝั่งห้องของอูฮยอน ที่ร่างบางของซองจงกำลังนั่งบ่นเรื่องของมยองซูให้อูฮยอนฟังอย่างเมามันส์

“พี่มยองซูทำตัวอะไรก็ไม่รู้ ทำเหมือนกับผมไม่เหมือนแฟนกันแล้ว บางทีก็คลุมเครือ ผมก็แปลกๆกับตัวเองไปเหมือนกันช่วงนี้ โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว” ซองจงเอามือมายีผมของตัวเอง

“นายนั้นคงไม่มีอะไรหรอกซองจง นายกับมยองซูต้องเชื่อใจกันสิ มีอะไรก็พูดกัน”

“ผมไม่อยากพูด ผมงอนพี่เค้าแล้ว”

พูดจบซองจงก็เดินออกจากห้องของอูฮยอน เป็นจังหวะเดียวกันที่มยองซูเปิดประตูห้องของซองกยูออกมาพอดี
 

ร่างบางของซองจงหันไปมองมยองซูแต่กลับเดินไม่สนใจและเข้าห้องไป ตามด้วยร่างสูงที่ปิดประตูห้องตามมา ร่างบางของซองจงเดินกระทืบเท้าจนไปยังเตียงหนา ขนาด6ฟุตที่เพียงพอสำหรับคนสองคนที่จะนอนด้วยกันได้ ร่างบางจัดการเริกผ้าห่มและล้มตัวลงนอนพร้อมหันหลังให้ร่างสูงที่นอนตามลงมา

요즘 따라 내꺼인 듯 내꺼 아닌 내꺼 같은 너

วันเวลาที่คิดว่าเธอเป็นของฉันแล้วแต่จริงๆไม่ใช่เลย

“เชอะ Good night kiss ก็ไม่มี คืนนี้ก็ไม่ยอมดึงตัวเรามาหนุนแขนพร้อมให้เราเอาหน้าซบอก และลูบหัวแล้วด้วย นี้เรายังรักกันอยู่ไหมพี่มยองซู พรุ่งนี้ถึงวันครบรอบที่เรารักกัน5ปีแล้วนะ” ร่างบางคิดในใจ

ฝ่ายมยองซูที่ก็นอนหันหลังให้กับซองจงก็แอบชำเลืองมองร่างบางเป็นระยะๆ

이게 무슨 사이인 건지 사실 헷갈려 무뚝뚝하게 굴지마

เราเป็นอะไรกันแน่ฉันสับสนไปหมด อย่าเย็นชาใส่กันได้ไหม

“นี้ซองจงกับเรายังเป็นแฟนกันอยู่ไหม คิดแล้วกลุ้มโว้ยยยย เอาไงดีว่ะเนี่ย พรุ่งนี้ก็ถึงวันครบรอบที่เรารักกัน จะให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย ไหนจะถ่ายละคร ไม่ได้อยู่ง้อทั้งวันแน่”

มยองซูคิดในใจ ดังนั้นร่างสูงจึงคิดที่จะหาสาเหตุและแก้มันเพราะเค้าก็ไม่ชอบที่ความรู้สึกเย็นชามาครอบงำเค้ากับซองจง แต่ในใจยังไงซองจงก็คือคนที่เค้ารักมากที่สุดในชีวิตของเค้า มยองซูค่อยๆพลิกตัวกลับมาหาร่างบางและเอื้อมแขนหนาไปกอดร่างบางที่กำลังนอนน้อยใจอยู่

연인인 듯 연인 아닌 연인 같은 너 나만 볼 듯 애매하게 날 대하는 너

เหมือนกับว่าเป็นคนรักกันแต่ก็ไม่ใช่ ไม่ว่าเธอมองฉันครั้งใดมันก็เป็นความรู้สึกที่ยากอธิบาย

“เป็นอะไรเหรอครับคนดี”

“เปล่าฮ่ะ พี่มยองซูนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปกองถ่ายแต่เช้าไม่ใช่เหรอฮ่ะ”

“งั้นก็ได้ครับ” ร่างสูงค่อยๆเลื่อนมือออกจากการกอดร่างบางและหลับไปในที่สุด

“อะไรกันเนี่ย Good night kissล่ะ กอดต่อสิ จะเอามืออกทำไม” ซองจงบ่นในใจจนหลับตามร่างสูงไป

มยองซูตื่นขึ้นมาในเวลาเช้า จัดการอาบน้ำแต่งตัวและออกไปกับเมเนเจอร์เพื่อไปถ่ายละคร

매일 아침 너의 문자에 눈을 뜨고 하루 끝에는 니 목소리에 잠들고 파

ฉันอยากลืมตาตื่นด้วยข้อความของเธอทุกๆเช้า ฉันอยากนอนหลับเพราะเสียงของเธอ
 

ร่างบางของซองจงตื่นขึ้นมาในเวลาสายไม่เห็นร่างสูงนอนอยู่ข้างๆเลยออกอาการเซ็งนิดๆ

“วันนี้จะจำได้ไหมเนี่ย ว่าเป็นวันอะไร”

 มยองซูที่นั่งรอการแต่งหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องและกดแอป kakaotalk หารายชื่อซองจงทันที

MYUNGSOO : วันนี้ว่างไหม

ข้อความกดถูกส่งไป ยังโทรศัพท์มือถือของซองจง อุปกรณ์สื่อสารของร่างบางที่ตอนนี้นอนแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำวนJacuzzi สั่นขึ้น แต่ร่างบางปล่อยไว้อย่างนั้นและแช่น้ำตีฟองเล่นต่อไป
 

“ทำไมตอบช้าแบบนี้ ไม่อยากคุยกับพี่เหรอ”                                                                                                   

“มยองซูเข้าฉากได้แล้ว” เสียงของผู้กำกับดังขึ้นทำให้ร่างสูงออกจากภวังค์ทันที

“ครับผม”

ร่างสูงจึงวางโทรศัพท์ไว้บนเก้าอี้และเดินออกไป

ฝ่ายซองจงเมื่อแต่งตัวเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นและเห็นข้อความของมยองซู

SUNGJONG: ไม่ว่าง เพื่อนเก่าชวนไปกินอาหารข้างนอก ร่างบางกดส่งข้อความไป

“บ้าเหรอ เราก็ว่างนะ ทำไมทำแบบนี้เนี่ย โธ่ ลีซองจง”

เมื่อมยองซูแสดงในฉากจบก็รีบกลับมาที่เก้าอี้และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบกับข้อความของซองจง

“เฮ้ วันนี้จำไม่ได้เหรอว่าวันอะไร” มยองซูบ่นกับตัวเอง และไม่นานก็มีข้อความของร่างบางส่งมาอีก

SUNGJONG: เห็นแก่พี่นะ เค้าเลื่อนวันทานอาหารกับเพื่อนไปแล้วด้วย

“เย้ แฟนพี่น่ารักที่สุด” ข้อความของร่างบางทำให้ร่างสูงถึงกับดีใจขึ้นมาทันที

MYUNGSOO:งั้น ทานอาหารเสร็จ เราไปเดทกันต่อนะ

ข้อความของมยองซูส่งไป ทำให้ร่างบางรีบคว้าโทรศัพท์มาเปิดอ่านทันที

SUNGJONG:เดทเหรอ พี่บอกว่าอยากกินข้าว ก็แค่ไปกินเฉยๆ เดี๊ยวแฟนคลับเห็น แล้วจะเป็นที่สงสัยกับความสัมพันธ์ของเรา

ข้อความถูกส่งมายังร่างสูงอีกครั้ง แต่ตอนนี้ร่างสูงกำลังเข้าฉากสุดท้ายของวันนี้ และเค้าก็จะได้กลับไปฉลองในวันที่ครบรอบที่รักกับซองจงมา5ปีแล้วทางฝ่ายซองจงก็รีบแต่งตัว ให้พร้อมสำหรับวันนี้เช่นกัน

요즘 따라 내꺼인 듯 내꺼 아닌 내꺼 같은 너

วันเวลาที่คิดว่าเธอเป็นของฉันแล้วแต่จริงๆไม่ใช่เลย

เมื่อมยองซูเลิกกองร่างสูงก็จัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ข้อความที่ถูกส่งมาทำให้เค้าจิตใจห่อเหี่ยว

“ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะเนี่ย”

MYUNGSOO: ผู้กำกับบอกว่า ต้องถ่ายละครอีกตอน พวกเราไปกินข้าวกันวันหลังนะ
 

니꺼인 듯 니꺼 아닌 니꺼 같은 나

มันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเป็นของเธอ แต่ก็ผิดถนัด

โทรศัพท์ซองจงสั่นขึ้น ร่างบางกดอ่านแต่กลับต้องอารมณ์เสีย พร้อมหยิบตุ๊กตาหมีของมยองซูที่ซื้อให้ มาขยำพร้อมตี

“นี่แนะ รู้ไหมวันนี้วันอะไร พี่มยองซูคนบ้า”

SUNGJONG: ก็ได้ พี่ทำงานไปเถอะ

너 요즘 너 별로야 너 별로야 나 근데 난 너뿐이야 난 너뿐이야

ฉันไม่ชอบเธอที่เป็นแบบนี้ทุกวันเลย แต่ฉันก็ยังมีเพียงแค่เธอเท่านั้น

มยองซูที่เห็นข้อความจากซองจงก็รู้ว่าร่างบางกำลังงอนอยู่แน่เลย

“เอาไงดีว่ะเนี่ย ไม่ได้นะเว้ย เราต้องกลับมาสวีทกับซองจงให้ได้เหมือนเดิม”

“พี่มยองซู เราเลิกกันเถอะ” ร่างบางตะโกนดังลั่นห้องทำให้ อูฮยอน ซองกยู ซองยอล ดงอู และโฮย่า ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ถึงกลับสะดุ้งขึ้น

“เห้ย อะไรกันเนี่ย” ซองยอลที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้น

“ชักจะไม่ได้การและ พวกเรารีบไปดูกันเถอะ” ดงอูลุกขึ้นและชวนคนอื่นๆไปหาซองจงที่อยู่ในห้อง

“ซองจงงี่ พวกฮยองเข้าไปหานายได้ไหม” โฮย่าเคาะประตูเรียกร่างบางให้เปิดประตูออกมา

“ซองจงงี่เป็นอะไร พวกฮยองเป็นห่วงนายนะ” ซองยอลตะโกนเข้าไป
 

แกร๊ก ประตูห้องของซองจงได้เปิดออกมา ทำให้ทุดกคนรีบเข้าไปกอดร่างบางของซองจงทันที

“เห้ย นายอย่ามากอดตรงนี้สิดงอู” ซองกยูพูดขึ้น

“เห้ย อย่ามากอดตรงนี้สิซองกยู” ดงอูพูดขึ้น
 

“ถอยๆไปเลยทั้งสองคนและ” ซองยอลพูดขึ้น

เหตุการณ์ที่ทุกคนแย่งกันกอดซองจงทำให้ร่างบางถึงกับรู้สึกดีและตลกจนหลุดขำออกมา

“ซองจงงี่ไหนมีอะไรเล่าให้ฮยองฟังหน่อย” อูฮยอนที่อยู่ข้างๆตบไหล่เบาๆ
 

“พี่มยองซูเค้าไม่รักซองจงแล้ว พี่เค้าชอบทำตัวเย็นชาใส่ซองจง”

“โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรนะ ซองจงใจเย็นๆก่อน มยองซูมันคงเหนื่อยล่ะม้างงง”โฮย่าที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น

“ผมจะเลิกกับพี่เค้า วันนี้เป็นวันครบรอบที่เรารักกัน5ปี พี่เค้ายังลืมเลย”

“ไม่ได้นะ วันนี้นาย2คนครบรอบ5ปีกันแล้วนิ เลิกไม่ได้นะ มีอะไรค่อยๆพูดกัน”

“แต่พี่เค้าไม่รักผมแล้ว”

분명하게 내게 선을 그어줘 자꾸 뒤로 빼지 말고 날 사랑한다 고백해 줘

ช่วยทำให้เรื่องทุกอย่างมันกระจ่างทีได้ไหม อย่าทิ้งขว้างกัน ช่วยบอกว่ารักฉันที

“ใครว่าพี่ไม่รักซองจง”   จู่ๆก็มีเสียงคนคล้ายๆเป็ด (หื่นกาม) ดังขึ้น

“มานี้เลย มานี้เลย” ซองกยูลุกขึ้นจากปลายเตียงและดันหลังของมยองซูให้มาอยู่ใกล้ๆซองจง
 

“พวกนายเคลียกันให้รู้เรื่องเลยนะ และที่สำคัญ มีหนึ่งคำที่ฉันสั่งพวกนายสองคนห้ามพูดคือคำว่า เลิก พวกนายรักกันมา5ปีแล้ว คิดถึงวันที่รักกันวันแรกๆสิ ไปเถอะพวกเรา ไปดูละครต่อ”

เมื่อทั้งหมดได้ออกไปแล้ว ก็เหลือแต่ร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ร่างบาง มยองซูนั่งลงข้างๆซองจงและดึงเอวบางมาโอบไว้

“ใครบอกว่าพี่ไม่รักซองจงคนนี้แล้วครับ หืมมมม” มยองซูพูดขึ้นพร้อม หอมแก้มนุ่มนิ่มของซองจงลงไป

“พี่มยองซูคนใจร้าย” ซองจงทุบอกมยองซูดังอั๊ก

“โอ้ย เจ็บ ซะ ซะ ซองจง พี่หายใจไม่ออก พี่เหมือนกำลังจะตาย”

“พี่มยองซู ซองจงขอโทษฮ่ะ พี่อย่าตายนะ ฮือออออออ ร่างบางกอดร่างสูงพร้อมร้องไห้ออกมา”

“ซองจงไม่รักพี่แล้ว พี่จะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง สู้พี่ตายไปดีกว่า”

“ไม่นะ ซองจงรักพี่เสมอ รักพี่ที่สุด พี่มยองซู พี่อย่าตายนะ”

จู่ๆร่างสูงก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่แกล้งร่างบางสำเร็จ

“งั้นเหรอจ๊ะ ไหนพูดให้พี่ฟังอีกทีสิ” มยองซูที่ประคองหน้าของซองจง พร้อมทำสายตาเจ้าชู้ใส่ร่างบางตรงหน้า
 

“คนบ้า ไหนบอกกำลังจะตายไงเล่า ตายไปเลย เชอะ” ซองจงก็ประคองโครงหน้าหล่อไว้เหมือนกัน

“โอ๋ โอ๋ พี่ขอโทษนะครับ ที่พี่ทำให้แฟนพี่คนนี้ต้องเข้าใจผิดว่าพี่ไม่รัก พี่รักซองจงมากนะครับ รู้ไหม”

“ฮ่ะ ซองจงก็ต้องขอโทษด้วยนะฮ่ะ ที่ชอบเหวี่ยงใส่พี่ตลอดเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงซองจงจะเหวี่ยงแต่พี่ก็รักนะครับ”

“คนบ้า”   จุ๊บ ซองจงกดริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากของมยองซูและเด้งตัวออก

“พี่มยองซู ซองจงหิวแล้ว เราออกไปทานข้าวกันเถอะ”

“โอเคครับ พี่จองร้านไว้แล้ว”

“เห้ยๆ สองคนนั้นมาแล้ว วิ่งดิวิ่ง” เหล่าอินฟินิทที่มีซองยอลเป็นแกนนำในการแอบฟังมยองซูกับซองจงคุยกัน ตนเองนั้นกำลังเอาหูแนบประตูและได้ยินทั้งสองคนนั้นกำลังจะออกมา เลยบอกให้ทุกคนวิ่งกลับไปประจำยังที่นั่งหน้าโทรทัศน์เหมือนเดิม

“พี่ซองกยู ผมจะดูช่องนี้”

 

“ไม่เอา ฉันจะดูช่องนี้”

ดงอูกับซองกยูที่แกล้งเถียงกันอยู่ เพื่อจะไม่ให้สองคนสงสัยว่าแอบฟังว่าคุยอะไรกันบ้าง

“จะไปไหนกัน คู่นี้” อูฮยอนทักขึ้นมา

“ไปทานข้าวฮ่ะพี่มยองซูเลี้ยงข้าวซองจง เดี๊ยวกลับมานะฮ่ะ”

“มยองซูเลี้ยงเหรอ  เห้ยๆๆๆ พวกเรา ไปกันเถอะ” ซองกยูที่ปารีโมททิ้ง ชวนทุกคนที่นั่งดูโทรทัศน์ไปกินข้าว

“ไม่ได้นะพี่ ผมจะไปกับซองจง แค่สองคน”

“ไม่ได้นะเว้ย ไปๆพวกเรา”

“ให้พวกฮยองเค้าไปเถอะฮ่ะ วันครบรอบของเราค่อยฉลองด้วยกันคืนนี้แบบสองต่อสองก็ได้” ซองจงยิ้มยั่วให้มยองซู

“งั้นก็ได้ครับ ระวังจะไม่ได้นอนยันเช้า”

“อย่เหนื่อยก่อนแล้ว”

 END.