วิวาห์ใต้อาณัติ

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 5 รักแรก (50%) รีไรท์

บทที่ 5 รักแรก

“หนูอัยย์” เสียงเรียกจากด้านหลังส่งผลให้ร่างเล็กที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ กับการถอนวัชพืชให้แปลงผักของตนเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโศกคู่เดิมมีทอประกายสดใส ร่างน้อยค่อย ๆ ลุกยืน เอื้อมหยิบบัวรดน้ำขึ้นมาพรมรดตรงพื้นส่วนเพาะปลูก เสร็จงานแล้วจึงแวะเก็บข้าวของ ล้างไม้ล้างมือ ก่อนเดินเข้ามาพนมมือไหว้ผู้มีพระคุณอย่างน่าเอ็นดู

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณท่าน เรียกหาหนูเหรอคะ”

คุณหญิงวารียิ้มอาทรกวักมือเรียกคนตัวน้อยให้เข้ามาใกล้ ก่อนเอื้อมมือไปเกลี่ยไรผมระแก้มนุ่มออกเบา ๆ แล้วเอ่ยอย่างอารี

“ไปอาบน้ำแต่งตัวนะลูก วันนี้พี่ชายเราจะกลับมา”

ดวงหน้าจิ้มลิ้ม ขมวดคิ้วสวยจนยุ่ง ครุ่นคิดอย่างมึนงงพลางนึกในใจ ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาวาคินไม่อยู่ในสายตาของท่านหรอกหรือ

ทว่า… ยังไม่ทันซักถาม อีกฝ่ายก็ดีดสิ่งที่อยู่ในหัวของเธอทิ้งไป

“ไฟลต์ของพี่วินจะถึงตอนบ่าย ๆ เราแวะไปซื้อขนมร้านโปรดของพี่เขา แล้วไปรอรับพร้อมแม่นะลูก”

อัยรินกระจ่างชัด ‘พี่ชาย’ ในความหมายของคุณหญิงคือใคร

เด็กหญิงครุ่นคิด เม้มปาก ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงคนที่เคยพบหน้ากันเพียงครั้งเดียว จากนั้นก็ไม่ได้พบหน้ามาหลายปีจนกระทั่งหลงลืมการมีอยู่ของเขาไปเสียสนิท คนคนนั้นไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่เธออายุได้สามขวบเห็นจะได้ ครั้งสุดท้ายที่พบกันไม่อยู่ในเศษเสี้ยวของสมองเลยด้วยซ้ำ จึงยุ่งยากใจในการไปรับคนแปลกหน้าตามประสาเด็กอยู่บ้าง แต่พอเห็นแววตาอารีของผู้มีพระคุณพราวแสงแห่งความดีใจก็ลอบถอนหายใจแล้วตอบรับทันที

“ได้ค่ะ งั้นหนูไปเตรียมตัวเลยนะคะ”

ท่านยิ้มกว้างขึ้น ก้มลงมาหอมแก้มนุ่มสองข้างเบา ๆ แล้วประคองดวงหน้าจิ้มลิ้มอย่างชื่นชม แววตาอบอุ่นทอดมองอย่างภาคภูมิใจ

“แต่งตัวให้สวย ๆ เลยนะลูก”

อัยรินยิ้มรับ ไม่ปฏิเสธ หากก็ไม่ตอบรับทันที

ทำไมเธอต้องแต่งตัวสวยไปรับคนที่แทบไม่เคยเจอหน้า แถมยังเป็นคนที่สร้างเรื่องราวมากมายให้หัวใจของผู้มีพระคุณของเธอต้องปวดร้าวอยู่เสมอ ไม่ใช่ว่าเธอเด็กแล้วจะไม่รับรู้เรื่องราวของเขา ทุกครั้งที่ลุงวรันย์นำข่าวของ ‘ลูกชายคนโต’ ของคุณหญิงมาบอก สีหน้าที่เคยสดใสจะซูบซีดลง แววตาอ่อนแสงจนเธอยังสังเกตได้

ตั้งแต่เขาจากไปก็ไม่เคยกลับมาเยี่ยมบ้านอีกเลย ไม่โทรศัพท์มา ไม่ส่งข่าว มีเพียงลุงวรันย์และคุณหญิงที่ไป ๆ มา ๆ เมืองไทยกับเมืองนอกมาตลอดหลายปี เด็กหญิงยังนึกขุ่นใจ เขาช่างใจร้ายเสียจริง

ยิ่งเรื่องงาน เรื่องบริษัทของตระกูลก็ทิ้งภาระให้ ‘พี่ชาย’ ของเธอรับผิดชอบ ทันทีที่เข้ามหาวิทยาลัยวาคินก็ต้องเข้าไปเรียนรู้งานที่นั่น ทำให้เวลาที่จะได้ใช้ร่วมกับน้องสาวเช่นเธอลดลง จากเดิมที่แทบไม่มียิ่งไม่มีเลยหลังจากอีกฝ่ายเรียนจบ ปัจจุบันคนใจร้ายคนนั้นอายุน่าจะสักยี่สิบปลายๆ เห็นจะได้ ถ้านับคำนวณจากอายุของวาคินน่ะนะ

ตอนนี้พี่ชายของเธอเรียนจบปริญญาตรีแล้ว และกำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาโท คุณเตชินอดีตสามีของคุณหญิงวารีผู้เป็นที่ปรึกษาลับ ๆ ของบริษัทเคยมาที่นี่ ขอร้องคุณหญิงให้ส่งบุตรชายคนเล็กไปร่ำเรียนปริญญาโทต่อที่ต่างประเทศ ซึ่งตอนนั้นอัยรินจำได้ว่าคุณหญิงมีทีท่าไม่ค่อยเต็มใจนัก ทว่าสุดท้ายก็ตอบรับไป เพราะคุณเตชินออกปากจะให้มาวินกลับมาแทน

ถ้าต้องแลก แน่นอนว่าคุณหญิงวารีย่อมไม่ต้องขบคิดให้เหนื่อยใจ

อัยรินถอนหายใจเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของตน ตั้งแต่เข้าประถม คุณหญิงวารีก็สร้างบ้านหลังเล็กภายในรั้วบ้านเดียวกันให้เธอ ท่านบอกว่าอยากให้เธอมีบ้านเป็นของตัวเอง จะได้ไม่ต้องคิดว่าอาศัยคนอื่นอยู่ บ้านหลังนี้มีนมแม้นมาอยู่เป็นเพื่อน เนื่องจากวรันย์เป็นชาย แม้มีสถานะเป็นลุงตามกฎหมาย ทว่าก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน คุณหญิงห่วงใยกลัวข้อครหาจึงแวะมานอนค้างด้วยแทบทุกคืน ตั้งแต่มาอยู่ในบ้านเลิศวรานนท์จนอายุได้แปดขวบ ไม่มีคืนไหนที่ไม่ได้นอนเคียงข้างผู้มีพระคุณ แต่หลังจากเติบโตมากขึ้น งานของคุณหญิงที่รัดตัวก็ส่งผลให้บางคืนท่านต้องค้างที่ห้องทำงาน หรืออยู่ทำงานที่บริษัทดึกดื่นไม่อาจกลับมานอนบ้านได้ อ้อมกอดของคนข้างกายจึงเปลี่ยนเป็นนมแม้นแทน

อัยรินใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยม ไม่ได้ทะนงตนหรือผงาดเหนือใคร เพียงเพราะคุณหญิงหนุนหลัง เด็กหญิงมีสัมมาคารวะ รู้จักเจียมตัว จึงยิ่งเป็นที่รักของคนในบ้าน รวมถึงวาคิน

แม้อีกฝ่ายจะเว้นระยะห่าง เพราะคำสั่งของคุณหญิง ซึ่งอัยรินพอจะเข้าใจได้ว่าท่านห่วงใย นับวันเธอยิ่งเติบใหญ่จะให้ใกล้ชิดกับชายหนุ่มวัยฉกรรจ์บ่อยครั้งอาจก่อให้เกิดความไม่งามได้ เด็กหญิงน้อมรับ ปรับตัว และเชื่อฟังทุกสิ่ง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่มีเรื่องใดที่ส่งผลให้เด็กหญิง ‘ไม่เต็มใจ’ ทำเท่าเรื่องนี้เลยสักครั้ง

“ทำไมเราต้องไปรับเขาด้วยนะ”

เพียงคิดถึงเรื่องราวที่เขาก่อ แววตา สีหน้าของคุณเตชิน คุณหญิงวารี หรือแม้กระทั่งวาคินยามเอ่ยถึงคนคนนั้น เด็กหญิงก็เบ้ปาก ไม่นึกยินดีที่ต้องแบกหน้าไปต้อนรับคนที่ตนไม่ชอบสักนิด ทว่าก็ไม่อยากขัดผู้มีพระคุณของตน จึงก้มหน้าเลือกสรรเสื้อผ้าให้เรียบร้อยพอสมควรแล้วเดินเงียบ ๆ ออกไปขึ้นรถ

ตอนมาถึงสนามบิน เสียงรอบข้างอึกทึกจนเด็กหญิงที่ชอบความสงบต้องถอนหายใจเบา ๆ เดินตามแผ่นหลังสง่างามของคุณหญิงวารีมาจนถึงด้านใน ด้านหลังมีวรันย์เดินตามมาเงียบ ๆ เช่นเคย วันนี้คนที่มารับ ‘เจ้าชาย’ ของบ้านมีเพียงสามคน เนื่องจากวาคิน และคนของเขาบินไปต่างประเทศตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว วันนั้นตอนเขาจากไป ไม่มีใครสักคนมาส่งถึงที่นี่ มีเพียงเธอที่วิ่งตามท้ายรถต้อย ๆ จนกระทั่งรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองแล่นจากไปจึงหยุดยืนมองความว่างเปล่าอยู่นาน มันไม่ยุติธรรมเลย อัยรินเม้มปากพลางน้อยเนื้อต่ำใจแทนพี่ชายของตน

รอจนเกือบสองชั่วโมงคนที่ควรลงจากเครื่องนานแล้วกลับยังไม่โผล่หัวมา เด็กหญิงเอือมระอาจนต้องเม้มปากหลายต่อหลายครั้ง คุณหญิงวารีเองก็มีสีหน้าซีดเซียวลงเรื่อย ๆ แววตาอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งวรันย์ต้องวิ่งไปวิ่งมาตามหาตัวคนคนนั้นอยู่นาน กว่าจะรับรู้ว่าคนที่มารับโผล่หัวตรงไปยังบ้าน ‘วรโชติพงศ์’ ทันที

อัยรินรู้สึกโกรธเป็นครั้งแรก โมโหจนเผลอสบถเบา ๆ อยู่ข้างกายคุณหญิงหลายต่อหลายครั้ง การกระทำที่แสนเลวร้ายของบุตรชายส่งผลให้ท่านถึงกับหลั่งน้ำตา จากที่หงุดหงิดอยู่แล้วคราวนี้คนตัวน้อยถึงกับเดือดดาลเลยทีเดียว กอดกระชับร่างระหงที่สั่นสะท้านเอาไว้แน่น พลางสาปส่งคนใจร้ายคนนั้นจนแทบจะเผาพริกเผาเกลือตามไป!

คุณหญิงวารีกลับมารอบุตรชายคนโตที่บ้านด้วยสภาพดวงตาแดงก่ำ ขอบตาบวมช้ำจากการร้องไห้มาตลอดทาง แม้จะอารมณ์ไม่ดี แต่อัยรินก็ยังคงนั่งกอดปลอบคุณหญิงของเธอไม่ห่างไปไหน คอยจับมือ ซบต้นแขนเสลาด้วยความห่วงใย

หลังจากนั้นอีกหลายชั่วโมง รถแท็กซี่สีชมพูก็แล่นเข้ามาจอด ร่างสูงเดินลงมาจากรถด้วยทีท่าไม่รีบร้อน พอเท้าแตะพื้นเขาก็เพียงเดินเข้ามาในบ้าน ปล่อยให้เด็กรับใช้ขนข้าวขนของลงจากรถ และวรันย์ไปจัดการเรื่องค่าโดยสาร อัยรินเห็นตั้งแต่เขาลงจากรถ ทำท่าทางมาดเท่ ถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้วยืนมองบ้านตัวเองเนิ่นนานจึงขยับก้าวเข้ามาในบ้าน เพียงก้าวเท้าเข้ามาข้างในตัวบ้าน ร่างระหงที่ยังซูบเซียวก็ดูกระฉับกระเฉงขึ้น คุณหญิงวารีผละลุกขึ้นเดินเร็ว ๆ ตรงไปหาบุตรชาย

ทว่าอีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าที่ราบเรียบค่อยยิ้มบาง ๆ ออกมา หากมองผิวเผินคงคิดว่าเขายินดีที่ได้กลับบ้าน แต่อัยรินซึ่งเดินตามมาทันเห็นแววตาของเขาวาบผ่านบางวาบผ่านบางสิ่งไป มันเป็นแววตาที่มองอย่างไรก็ไม่มีความยินดีอยู่ในนั้นเลย

“วินลูกกลับมาแล้วเหรอ ชื่นใจของแม่” คุณหญิงวารีโถมกายกอดร่างสูงเอาไว้แน่น ทั้งกอดทั้งหอมจนพอใจแล้วจึงผละออก มองสำรวจร่างกายของคนที่แสนคิดถึงอย่างโหยหา ทว่าอีกคนกลับมีทีท่าเย็นชาอย่างชัดเจน

แม้จะเพียงแว็บเดียว แต่อัยรินก็สัมผัสมันได้

พอเขาเริ่มเห็นคนในบ้านทยอยขนของเข้ามา ตามมาด้วยนมแม้น เธอ และวรันย์ที่รั้งท้ายเสมอ สีหน้าที่อึดอัดใจจึงเปลี่ยนแปลง รอยยิ้มอบอุ่นทอประกายเต็มใบหน้า แววตาก็อ่อนโยนขึ้นหลายเท่า

“ผมกลับมาแล้วครับ”

รอยยิ้มแสนดีนั้นเผื่อแผ่มาถึงทุกคน รวมถึงเธอ

เพียงแต่อัยรินไม่ได้ยิ้มตอบเช่นคนอื่น ๆ เพียงขมวดคิ้วมองการกระทำของคนตรงหน้านิ่ง จนวรันย์ที่สังเกตเห็นต้องสะกิด แล้วกระซิบบอกเบา ๆ “ไปสวัสดีคุณวิน”

เด็กหญิงรัก และเคารพผู้มีพระคุณเสมอ ร่างเล็กจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้คุณหญิง มือเรียวจึงหันมารั้งร่างคนตัวน้อยเข้าไปในอ้อมกอด ลูบศีรษะทุยเบา ๆ พลางเอ่ยแนะนำ

“นี่หนูอัยย์ วินจำน้องได้ไหมลูก”

มาวินเหลือบมอง ‘น้อง’ เพียงแว็บเดียวก็เบือนหน้าหนี หากรอยยิ้มยังเต็มดวงหน้า พลางเอ่ย

“จำได้ครับ”

เห็นชัด ๆ ว่าจำไม่ได้!

เด็กหญิงเถียงเข้าในใจ เม้มปาก หากก็ไม่ได้พูดสิ่งใดอีก ทำเพียงพนมมือไหว้ทักทาย ‘พี่ชายคนโต’ เท่านั้น

คุณหญิงวารีใช้เวลาพูดคุยกับบุตรชายอีกไม่นาน เขาก็ขอบอกว่าเหนื่อยล้าจากการเดินทางยาวนาน ขอตัวขึ้นไปพัก

ทุกคนจึงแยกย้าย อัยรินเองก็ไม่คิดจะอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ต่อ เด็กหญิงจึงปลีกตัวออกไปที่แปลงผักหลังบ้านอย่างเคย ไปถึงก็ก้มลงพับขากางเกง ถลกแขนเสื้อขึ้นลงมือพรวนดิน ถอนหญ้าบนแปลงผักสวนครัวเงียบ ๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาเย็นชาคู่หนึ่งมองมาตลอด

**** เนื้อหายังมีติดขัดต้องขออภัยนะคะ

ฝากหนูอัยย์กับมาวินด้วยนะคะ 

เนื้อหาที่ลงยังไม่มีการปรับแก้ ตรวจคำผิด 

อาจมีบางส่วนผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด ทุกๆ เรื่องเลยนะคะ

รัก... เอริณ