ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความรู้สึกของทั้ง 2
ฮุ่ๆๆๆ ด...ดีจ้า เปนยังไงกันบ้าง ตอนนี้ memory stick หายอ่ะ เลยต้องรีบไรท์ใส่แผ่นมาลงก่อ ตอนนี้เราเปิดเทอมแล้วอ่ะ เปิดปั๊บเจอ essay 1000 คำทันทีเลย TT-TT โหดมหาโหด... เอาเป็นว่าจะอัพเดทช้าทีสุดวันเสาร์นะจ้ะ บ๊ายบาย ติชมได้ตามสบายเล้ยย
ตอนที่15
**************ฉันของคาโงเมะ******************
แกร่กๆๆๆๆ แกร่กๆๆๆๆ เอ....ไอ้นี่บวกกับไอ้นี่ หารไอ้นี่ยกกำลังสาม คูณจุดสี่ ลบกับอีกสามสี่สิบ ได้.....ร้อยหกสิบสี่....เฮ้ย...ไม่ใช่ ไม่ชัวร์เลย ไม่ใช่ ทำใหม่ๆๆๆ ไอ้นี่บวกกับไอ้นี่ หารไอ้นี่ยกกำลังสาม คูณจุดสี่ ลบกับอีกสามสี่สิบ ได้....ร้อยหกสิบห้า หา.....ห่างกันแค่ตัวเดียวเอง แต่ว่า.. ฮึ้ย...ตอบร้อยหกสิบห้าละกัน ไม่รู้แล้ว เกลียดวิชาเลขจริงๆแลย ทำไม่ได้อ่ะ แค่ข้อนี้ข้อเดียวปาไปกี่นาทีแล้วเนี่ย เหลืออีกตั้ง 3 แผ่น จะเสร็จทันมั้ยเนี่ย ฮือๆๆๆ เหลืออีกไม่กี่นาทีเอง แง้ๆๆๆๆๆตายแน่เรา ทำไงได้เล่า ต้องลอกสถานเดียว!!
“อ...อินุยาฉะ...ข้อ 15 เธอตอบว่าอะไรเหรอ....” ฉันกระซิบอย่างเบาที่สุด
อินุยาฉะหันมามองฉัน แล้วก็ส่ายหน้า มันไม่รู้หรือมันไม่บอกอ่ะ
“ข้อ 24 อ่ะไรอะ...” อินุยาฉะกระซิบถามฉัน
ข้อนี้ฉันก็ไม่รู้อะ ทำไงดีเนี่ย จะลอกหมอนี่ท่าทางจะไม่รุ่งอะ เหอๆๆๆๆๆๆ แย่แล้ว
ฉันนั่งปวดหัวซักพักก็มีกระดาษลอยมาโดนหัวฉันเต็มๆ “โป๊ก!”ใครขว้างมาเนี่ย รู้สึกว่าจะขว้างมาจากอีกฟากของห้อง..ซังโกะจังนี่เอง...ฉันลองคลี่กระดาษดู...นี่มันคำตอบของข้อสอบนี่!! ดีมากเลย!! ฉันพยักหน้าขอบคุณซังโกะ แล้วซังโกะก็เดินไปส่งข้อสอบ เหอๆ เสร็จเร็วจังนะ ช่างเหอะ เอาตัวรอดก่อนที่กว่าเรา โห...บอกมาทุกข้อเลย ดีเลย แล้วฉันก็ลอกคำตอบจากกระดาษของซังโกะจัง
“.....คาโงเมะ....คาโงเมะ....ขอดูหน่อย...คาโงเมะ....” เสียงกระซิบจากคนข้างๆฉัน
“......เดี๋ยวก่อน....ยังลอกไม่เสร็จเลย....” ฉันกระซิบกลับไป
“เฮ้ย.....แบ่งๆกันหน่อยเด้....อย่างกเซ่....” เหอๆๆๆๆ ฉันไม่ได้งกนะยะ เอาตัวรอดต่ะหาก
“.....ก็ฉันได้ก่อนนี่ยะ....แล้วนายน่ะเสียงเบาๆหน่อยซี่....”
“....เฮอะ...เธอนี่มัน...” แล้วอินุยาฉะก็เขยิบมาเอากระดาษจากมือฉันทันที
“......เฮ้ย....เดี๋ยว...ไอ้บ้า!!” ฉันลุกไปหยิบคืน
“ยัยนี่หนิ!! คนทำข้อสอบอยู่ไม่เห็นเรอะ!!!”
“ใครกันแน่ยะ!! ไอ้คนฉวยโอกาสเอ๊ย...”
“เอามานี่!!”
“ไม่ให้!!”
“เอามา!!”
“ไม่!!”
“แคว่ก...” เสียงกระดาษขาด โถ่เอ๊ยยยยยยยยยย ทำไมต้องมาขาดตอนนี้ แล้ว...ฉันก็ไม่ได้ทำขาด อินุยาฉะก็ไม่ได้ทำ..หรือว่า....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
“อิจิโนเสะ อินุยาฉะ ฮิงุราชิ คาโงเมะ !!!!!!! ปรับตก!!!!!!!!!!!!”ครูคาเอเดะพูด น่ากลัวสุดๆเลยอ่ะ แงๆๆๆๆๆๆ
“หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงฉันกับอินุยาฉะ
______________________________________________________________________________________________________
งานศพ
“อ่า หวัดดีค่ะ พี่คาโงเมะ พี่มิโรคุ พี่ซังโกะ พี่อายูมิ พี่เอริ พี่ริกะเชิญทานน้ำก่อนนะคะ” รินจังวิ่งมาหาพวกฉัน
“ขอบคุณมากจ้า” พวกฉันรับน้ำจากริน
ยายของริน...ได้จากไปแล้ว...ตอนนี้รินจังอยู่คนเดียวแล้วแฮะ แย่จัง...เหลือตัวคนเดียว อยากจะช่วยอะไรได้บ้างจัง ถ้ารินจังอยู่คนเดียวแบบนี้คงไม่ดีแน่...
แล้วซักพักรถเบ็นซ์สุดหรูก็เข้ามาในวัด ก็คงอะนะ...เป็นของคู่พี่น้องสุดรวย รินจังวิ่งไปที่รถเบ็นซ์ทันที
“หวัดดีค่ะ พี่อินุยาฉะ คุณเส็ชโชมารุ เชิญทานน้ำค่ะ”
อินุยาฉะหยิบน้ำแล้วก็เดินมาหาพวกฉัน ส่วนเส็ชโชมารุกับรินก็ยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น...ดูสนิทกันดีแฮะ แถมรินก็ดูไม่อายหมอนั่นอีกแล้ว
______________________________________________________________________________________________________
เลิกงาน
“ขอบคุณทุกคนจริงๆนะ ที่มางานศพ ตอนนี้ทุกคนก็กำลังสอบอยู่ด้วย...” รินเดินมาหาทุกคน
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”ซังโกะพูด
“นี่...รินจัง แล้วงานศพนี่...รินจัดการเองหมดเลยเหรอ...” มิโรถาม เออ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันแฮะ
“เอ่อ...คุณเส็ชโชมารุเค้าช่วยรินน่ะค่ะ....” หา!!! เส็ชโชมารุน่ะนะ!!
“เอ๋...จริงเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ” เสียงพวกอายูมิ
“แล้วตอนนี้...รินอยู่คนเดียวแล้ว...จะทำยังไง..”ซังโกะถาม
“อ่อ รินคงหางานพิเศษทำน่ะค่ะ เอาแค่พอมีกินก็พอแล้วล่ะจ้ะ”
เหอๆ ไม่ดีแน่ๆ ไม่ดี อายุแค่นี้ทำงานพิเศษแถมอยู่ตัวคนเดียวอีก ฉันต้องช่วยแล้ว ลองถามดูละกัน
“นี่...ริน” “เธอน่ะ มาทำงานที่บ้านฉันเปล่าล่ะ” เอ๊ะ มีคนมาพูดแทรกฉันอีกละ อ่าว ไอ้เจ้าอินุยาฉะนี่ มันคิดเหมือนเราเหรอเนี่ย
“แล้วแต่นะ” อินุยาฉะพูดแล้วก็หันไปอีกทางนึง หมอนี่ชอบเป็นแบบนี้ประจำเลย
“อ่า ขอบคุณมากค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รินไม่ได้ลำบากขนาดนั้นหรอกจ้ะ” รินพูด ง่า ไม่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆเหรอเนี่ย
“ปี๊น!ปี๊น!” เสียงสุดไพเราะของรถเบ็นซ์
“ไปแล้วนะ เจ้าเส็ชเรียกแล้ว บาย” อินุยาฉะเดินไปที่รถ
และจากนั้นอีกไม่นาน งานศพวันนี้ก็จบลง และทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
______________________________________________________________________________________________________
โฮมรูม
“อินุยาฉะ คาโงเมะ มานี่หน่อยซิ” เฮือก! เสียงครูคาเอเดะ พูดทีทำเอาฉันสะดุ้งแหนะ ดูเหมือนอินุยาฉะก็สะดุ้งเหมือนกันแหะ
“ค...คะ? มีอะไรเหรอคะ...” ฉันพูดกับครู
“เย็นวันนี้หลังเลิกเรียน มาสอบซ่อมกันที่ห้องครูนะ อ่านหนังสือกันมาดีๆล่ะ” หา!! สอบซ่อม เย็นวันนี้น่ะนะ ทำไมเพิ่งมาบอกเนี่ย ฉันจะได้อ่านหนังสือ ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย โหยยยยยยย ทำไมอย่างงี้อ่ะ แบบว่า... โกรธอ่ะ
“ครับๆ แล้วมีใครสอบตกบ้างง่ะ” อินุยาฉะถามครู
“ก็มีพวกเธอสองคนเท่านั้นแหละ ที่โกงสอบ ตอนกลางวันอ่านกันมาดีๆล่ะ” ครูพูดเสร็จก็เริ่มสอนเลย อะไรกันเนี่ย...ฉันไม่กล้าเถียงด้วยอ่ะ....กลัว...TT-TT
______________________________________________________________________________________________________
พักเที่ยง
“แล้วก็เอานี่มาบวกกับนี่คูณสามสิบแปดหารหกยกกำลังสิบ บวกกับศูนย์จุดห้า แล้วก็หารอีก แค่นี้เอง คำตอบก็คือ?” ซังโกะจังถาม
เอ...คำตอเหรอ...เอานี่มาบวกนี่คูณนี่ เท่ากับ...หา....เฮ้ย...เออ ใช่ๆ ถูกแล้วล่ะ แล้วก็ๆๆๆๆ เท่ากับ...ใช่แล้ว!! ฉันตอบถูกแน่!!
“สามสิบห้าจุดหกสิบเก้า!!!” ฉันตอบอย่างมั่นใจ
“โครม!!!!!” เสียงทุกคนล้มหัวฟาดพื้น อ้าว...ฉันตอบไม่ถูกเหรอ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คาโงเม๊ๆๆๆๆๆ ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้เนี่ย ห๊าๆๆๆๆๆๆๆ แค่โจทย์ข้อนี้ข้อเดียวปาไปกี่นาทีแล้วเนี๊ยๆๆๆๆๆ ของง่ายๆแบบนี้เด็กประถมยังทำได้เลยๆๆๆๆๆ” ซังโกะจังแทบน้ำตาไหล
“ฮ่วย...ปวดหัวกับเธอจริงๆ” เอริกุมขมับ
แงๆๆๆๆ ก็ฉันไม่เข้าใจนี่นา เลขเป็นวิชาที่ฉันเกลียดที่สุดเลย
“เฮ่อ...แล้วนายล่ะ..ตอบว่าอะไร....”มิโรถามอินุยาฉะ
“หนึ่งพันสามร้อย สี่สิบแปด........มั้ง.....” ตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ” เสียงของทุกคน โดยเฉพาะเสียงของซังโกะจัง
ฮือๆๆๆ ทำไมไอ้เจ้าอินุยาฉะมันเก่งจังง่า แค่แป๊บเดียวก็ทำได้และ เฮ้อออออออ ผิดกับฉันเลย...
“เฮ่อ...เหนื่อยจริง..เวลาเหลืออีกครึ่งชั่วโมง พวกเธอติวกันเองได้นะ? พวกฉันต้องรีบไปห้องประชุมก่อน ไปละ” อ้าวเฮ้ย ทิ้งกันไว้แบบนี้อีกละ ทำไมอ๊าๆๆๆๆๆ เฮ้อ ทำไมเพื่อนฉันเป็นแบบนี้กันไปหมดฟะ...ช่างเหอะ...ติวก็ติว..
“นี่..อินุยาฉะ ข้อนี้ทำยังไงเหรอ” ฉันถาม
“หือ...ก็.........เอ่อ......เอานี่มาบวกก่อน.....แล้วเอาคูณนี่เลย แล้วหารหกยกกำลังสิบ เออนั่นแหละ บวกศูนย์จุดห้าซะ แล้วเอามาหารนี่ แค่นี้เอง เห็นปะ ตอบถูกละ”
โอ้วโหววววววว ทำไมฉันเข้าใจได้รวดเร็วแบบนี้ ไอ้หมอนี่อธิบายได้เข้าใจดีจังแฮะ
ฉันติวไปซักพัก ลมก็ปลิวผ่านมาทางหน้าต่าง ลมแรงชะมัดเลยแฮะ กระดาษปลิวไปหมดเลย ฉันเก็บกระดาษอยู่ดีๆก็เผลอไปมองหน้าอินุยาฉะเข้า หมอนั่น...ผมยาวสวยปลิวไปหมด...ตาคม...คิ้วเข้ม...จมูกโด่ง...ปากเล็ก...ทำไมมันหล่อขนาดนี้เนี่ย...แล้วฉันก็รู้สึกได้...ว่าฉันรู้สึกแปลกๆกับหมอนี่...รู้สึกจริงๆ...แล้วอยู่ๆคำพูดวันนั้นก็ผุดขึ้นมา..
“ฉันอาจจะ....รู้สึกกับเธอ.....เหมือนที่รู้สึกกับ........คิเคียว.......” มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ....
************ฉันของอินุยาฉะ**************
ฮ่วย ลมแรงจริงน้า ผมเผิมปลิวว่อนไปหมด แต่ก็สบายดีแฮะ เย็นสบายดี แต่มันดันพัดพวกกระดาษสอบปลวว่อนไปหมดเลยน่ะสิ เฮ้ยๆๆๆ ต้องรีบเก็บๆ ฉันลงไปเก็บกระดาษที่พื้นอย่างเร็ว พอเก็บแล้วมันก็ปลิวอีกอ่ะ โถ่เอ๊ย ไปปิดหน้าต่างก่อนดีกว่า พอฉันปิดหน้าต่างเสร็จก็เก็บกระดาษต่อ เก็บไปเก็บมา...
“อุ๊ย....” เสียงของคาโงเมะ
“เอ่อ....” เสียงของฉัน
เก็บไปเก็บมาดันไปเก็บแผ่นเดียวกันกับยัยนี่อีก แถมฉันยังไปจับมือยัยนี่ด้วย ฉันเงยหน้ามองคาโงเมะ...เฮ้ย...ดูไปดูมา....ก็สวยแฮะ...สวยมากเลยอ่ะ ตาสวยเหมือนคิเคียวเด๊ะเลย.....แต่ดูไปแล้ว...ไม่เหมือนกับคิเคียวเลย...เฮ้ย แล้วทำไมเราต้องคิดเพ้อเจ้อด้วย หา...นี่เรา...จะชอบยัยนี้เข้าแล้วจริงๆ!!?? ทีแรกก็สงสัยตัวเองอยู่นานเหมือนกัน แต่ว่า...คิดว่าไม่ได้ชอบจริงๆ แต่ตอนนี้!! มัน...มัน....ตึกตักตึกตักตึกตัก อ๊ากกกก ทำไมใจเราเต้นดังฟะ แล้วทำไมอยู่ๆหน้าร้อนหูก็ร้อน หา....เราเป็นบ้าไปแล้วเรอะ แหงะๆๆๆๆ...
“เอ่อ...อินุยาฉะ” เสียงของคาโงเมะ
“หืม...” ฉันตอบไป
“มือ...จะปล่อยฉันได้รึยัง...”
เฮ้ยยยยยยย เราจับมือยัยนี่นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ว้ากๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ท....โทษที..” ฉันรีบเอามือออกทันที และทำเป็นเก็บของต่อไป
เรา..เราท่าจะ...ชอบยัยนี่เข้าแล้ว...ทำไมเราเพิ่งจะมารู้สึก...จริงๆแล้วเราชอบยัยนี่มานานแล้วด้วย...ทำไมเราเพิ่งจะมารู้สึกนะ แล้วที่เราละเมอในตอนนั้น....ก็....ออกมาจากใจเราจริงๆเรอะเนี่ย เหอๆๆๆๆๆๆ คิดเรื่องตอนนั้นแล้วอายโว้ย เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ อุบาทว์ตัวเองจริงๆ...
“กิ๊งก่องงงงงงงงง” เสียงออด อ้าว หมดเวลาแล้วเหรอเนี่ย
“หมดเวลาแล้ว ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยอ่ะ” เสียงของคาโงเมะ
“น..นั่นสิเนอะ แฮะๆๆๆๆๆๆ ไปกันเถอะ” ฉันเก็บของและออกนอกห้องทันที
ทำไมท่างเรามีพิรุธจัง..ทั้งที่ไม่มีอะไรซักหน่อย!!!!!
**************ฉันของคาโงเมะ************
อินุยาฉะท่าทางแปลกๆแฮะ...ดูรนๆ แถมอยู่ๆหน้าก็แดง หูก็แดงอีก เหย......รึว่า........กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ใช่หรอก อย่างเราเนี่ยนะ!! ทำไมเราต้องคิดเข้าข้างตัวเองด้วย ไม่หรอกน่า มันไม่ใช่หรอก...
จบ
ตอนที่15
**************ฉันของคาโงเมะ******************
แกร่กๆๆๆๆ แกร่กๆๆๆๆ เอ....ไอ้นี่บวกกับไอ้นี่ หารไอ้นี่ยกกำลังสาม คูณจุดสี่ ลบกับอีกสามสี่สิบ ได้.....ร้อยหกสิบสี่....เฮ้ย...ไม่ใช่ ไม่ชัวร์เลย ไม่ใช่ ทำใหม่ๆๆๆ ไอ้นี่บวกกับไอ้นี่ หารไอ้นี่ยกกำลังสาม คูณจุดสี่ ลบกับอีกสามสี่สิบ ได้....ร้อยหกสิบห้า หา.....ห่างกันแค่ตัวเดียวเอง แต่ว่า.. ฮึ้ย...ตอบร้อยหกสิบห้าละกัน ไม่รู้แล้ว เกลียดวิชาเลขจริงๆแลย ทำไม่ได้อ่ะ แค่ข้อนี้ข้อเดียวปาไปกี่นาทีแล้วเนี่ย เหลืออีกตั้ง 3 แผ่น จะเสร็จทันมั้ยเนี่ย ฮือๆๆๆ เหลืออีกไม่กี่นาทีเอง แง้ๆๆๆๆๆตายแน่เรา ทำไงได้เล่า ต้องลอกสถานเดียว!!
“อ...อินุยาฉะ...ข้อ 15 เธอตอบว่าอะไรเหรอ....” ฉันกระซิบอย่างเบาที่สุด
อินุยาฉะหันมามองฉัน แล้วก็ส่ายหน้า มันไม่รู้หรือมันไม่บอกอ่ะ
“ข้อ 24 อ่ะไรอะ...” อินุยาฉะกระซิบถามฉัน
ข้อนี้ฉันก็ไม่รู้อะ ทำไงดีเนี่ย จะลอกหมอนี่ท่าทางจะไม่รุ่งอะ เหอๆๆๆๆๆๆ แย่แล้ว
ฉันนั่งปวดหัวซักพักก็มีกระดาษลอยมาโดนหัวฉันเต็มๆ “โป๊ก!”ใครขว้างมาเนี่ย รู้สึกว่าจะขว้างมาจากอีกฟากของห้อง..ซังโกะจังนี่เอง...ฉันลองคลี่กระดาษดู...นี่มันคำตอบของข้อสอบนี่!! ดีมากเลย!! ฉันพยักหน้าขอบคุณซังโกะ แล้วซังโกะก็เดินไปส่งข้อสอบ เหอๆ เสร็จเร็วจังนะ ช่างเหอะ เอาตัวรอดก่อนที่กว่าเรา โห...บอกมาทุกข้อเลย ดีเลย แล้วฉันก็ลอกคำตอบจากกระดาษของซังโกะจัง
“.....คาโงเมะ....คาโงเมะ....ขอดูหน่อย...คาโงเมะ....” เสียงกระซิบจากคนข้างๆฉัน
“......เดี๋ยวก่อน....ยังลอกไม่เสร็จเลย....” ฉันกระซิบกลับไป
“เฮ้ย.....แบ่งๆกันหน่อยเด้....อย่างกเซ่....” เหอๆๆๆๆ ฉันไม่ได้งกนะยะ เอาตัวรอดต่ะหาก
“.....ก็ฉันได้ก่อนนี่ยะ....แล้วนายน่ะเสียงเบาๆหน่อยซี่....”
“....เฮอะ...เธอนี่มัน...” แล้วอินุยาฉะก็เขยิบมาเอากระดาษจากมือฉันทันที
“......เฮ้ย....เดี๋ยว...ไอ้บ้า!!” ฉันลุกไปหยิบคืน
“ยัยนี่หนิ!! คนทำข้อสอบอยู่ไม่เห็นเรอะ!!!”
“ใครกันแน่ยะ!! ไอ้คนฉวยโอกาสเอ๊ย...”
“เอามานี่!!”
“ไม่ให้!!”
“เอามา!!”
“ไม่!!”
“แคว่ก...” เสียงกระดาษขาด โถ่เอ๊ยยยยยยยยยย ทำไมต้องมาขาดตอนนี้ แล้ว...ฉันก็ไม่ได้ทำขาด อินุยาฉะก็ไม่ได้ทำ..หรือว่า....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
“อิจิโนเสะ อินุยาฉะ ฮิงุราชิ คาโงเมะ !!!!!!! ปรับตก!!!!!!!!!!!!”ครูคาเอเดะพูด น่ากลัวสุดๆเลยอ่ะ แงๆๆๆๆๆๆ
“หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงฉันกับอินุยาฉะ
______________________________________________________________________________________________________
งานศพ
“อ่า หวัดดีค่ะ พี่คาโงเมะ พี่มิโรคุ พี่ซังโกะ พี่อายูมิ พี่เอริ พี่ริกะเชิญทานน้ำก่อนนะคะ” รินจังวิ่งมาหาพวกฉัน
“ขอบคุณมากจ้า” พวกฉันรับน้ำจากริน
ยายของริน...ได้จากไปแล้ว...ตอนนี้รินจังอยู่คนเดียวแล้วแฮะ แย่จัง...เหลือตัวคนเดียว อยากจะช่วยอะไรได้บ้างจัง ถ้ารินจังอยู่คนเดียวแบบนี้คงไม่ดีแน่...
แล้วซักพักรถเบ็นซ์สุดหรูก็เข้ามาในวัด ก็คงอะนะ...เป็นของคู่พี่น้องสุดรวย รินจังวิ่งไปที่รถเบ็นซ์ทันที
“หวัดดีค่ะ พี่อินุยาฉะ คุณเส็ชโชมารุ เชิญทานน้ำค่ะ”
อินุยาฉะหยิบน้ำแล้วก็เดินมาหาพวกฉัน ส่วนเส็ชโชมารุกับรินก็ยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น...ดูสนิทกันดีแฮะ แถมรินก็ดูไม่อายหมอนั่นอีกแล้ว
______________________________________________________________________________________________________
เลิกงาน
“ขอบคุณทุกคนจริงๆนะ ที่มางานศพ ตอนนี้ทุกคนก็กำลังสอบอยู่ด้วย...” รินเดินมาหาทุกคน
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”ซังโกะพูด
“นี่...รินจัง แล้วงานศพนี่...รินจัดการเองหมดเลยเหรอ...” มิโรถาม เออ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันแฮะ
“เอ่อ...คุณเส็ชโชมารุเค้าช่วยรินน่ะค่ะ....” หา!!! เส็ชโชมารุน่ะนะ!!
“เอ๋...จริงเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ” เสียงพวกอายูมิ
“แล้วตอนนี้...รินอยู่คนเดียวแล้ว...จะทำยังไง..”ซังโกะถาม
“อ่อ รินคงหางานพิเศษทำน่ะค่ะ เอาแค่พอมีกินก็พอแล้วล่ะจ้ะ”
เหอๆ ไม่ดีแน่ๆ ไม่ดี อายุแค่นี้ทำงานพิเศษแถมอยู่ตัวคนเดียวอีก ฉันต้องช่วยแล้ว ลองถามดูละกัน
“นี่...ริน” “เธอน่ะ มาทำงานที่บ้านฉันเปล่าล่ะ” เอ๊ะ มีคนมาพูดแทรกฉันอีกละ อ่าว ไอ้เจ้าอินุยาฉะนี่ มันคิดเหมือนเราเหรอเนี่ย
“แล้วแต่นะ” อินุยาฉะพูดแล้วก็หันไปอีกทางนึง หมอนี่ชอบเป็นแบบนี้ประจำเลย
“อ่า ขอบคุณมากค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รินไม่ได้ลำบากขนาดนั้นหรอกจ้ะ” รินพูด ง่า ไม่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆเหรอเนี่ย
“ปี๊น!ปี๊น!” เสียงสุดไพเราะของรถเบ็นซ์
“ไปแล้วนะ เจ้าเส็ชเรียกแล้ว บาย” อินุยาฉะเดินไปที่รถ
และจากนั้นอีกไม่นาน งานศพวันนี้ก็จบลง และทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
______________________________________________________________________________________________________
โฮมรูม
“อินุยาฉะ คาโงเมะ มานี่หน่อยซิ” เฮือก! เสียงครูคาเอเดะ พูดทีทำเอาฉันสะดุ้งแหนะ ดูเหมือนอินุยาฉะก็สะดุ้งเหมือนกันแหะ
“ค...คะ? มีอะไรเหรอคะ...” ฉันพูดกับครู
“เย็นวันนี้หลังเลิกเรียน มาสอบซ่อมกันที่ห้องครูนะ อ่านหนังสือกันมาดีๆล่ะ” หา!! สอบซ่อม เย็นวันนี้น่ะนะ ทำไมเพิ่งมาบอกเนี่ย ฉันจะได้อ่านหนังสือ ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย โหยยยยยยย ทำไมอย่างงี้อ่ะ แบบว่า... โกรธอ่ะ
“ครับๆ แล้วมีใครสอบตกบ้างง่ะ” อินุยาฉะถามครู
“ก็มีพวกเธอสองคนเท่านั้นแหละ ที่โกงสอบ ตอนกลางวันอ่านกันมาดีๆล่ะ” ครูพูดเสร็จก็เริ่มสอนเลย อะไรกันเนี่ย...ฉันไม่กล้าเถียงด้วยอ่ะ....กลัว...TT-TT
______________________________________________________________________________________________________
พักเที่ยง
“แล้วก็เอานี่มาบวกกับนี่คูณสามสิบแปดหารหกยกกำลังสิบ บวกกับศูนย์จุดห้า แล้วก็หารอีก แค่นี้เอง คำตอบก็คือ?” ซังโกะจังถาม
เอ...คำตอเหรอ...เอานี่มาบวกนี่คูณนี่ เท่ากับ...หา....เฮ้ย...เออ ใช่ๆ ถูกแล้วล่ะ แล้วก็ๆๆๆๆ เท่ากับ...ใช่แล้ว!! ฉันตอบถูกแน่!!
“สามสิบห้าจุดหกสิบเก้า!!!” ฉันตอบอย่างมั่นใจ
“โครม!!!!!” เสียงทุกคนล้มหัวฟาดพื้น อ้าว...ฉันตอบไม่ถูกเหรอ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คาโงเม๊ๆๆๆๆๆ ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้เนี่ย ห๊าๆๆๆๆๆๆๆ แค่โจทย์ข้อนี้ข้อเดียวปาไปกี่นาทีแล้วเนี๊ยๆๆๆๆๆ ของง่ายๆแบบนี้เด็กประถมยังทำได้เลยๆๆๆๆๆ” ซังโกะจังแทบน้ำตาไหล
“ฮ่วย...ปวดหัวกับเธอจริงๆ” เอริกุมขมับ
แงๆๆๆๆ ก็ฉันไม่เข้าใจนี่นา เลขเป็นวิชาที่ฉันเกลียดที่สุดเลย
“เฮ่อ...แล้วนายล่ะ..ตอบว่าอะไร....”มิโรถามอินุยาฉะ
“หนึ่งพันสามร้อย สี่สิบแปด........มั้ง.....” ตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ” เสียงของทุกคน โดยเฉพาะเสียงของซังโกะจัง
ฮือๆๆๆ ทำไมไอ้เจ้าอินุยาฉะมันเก่งจังง่า แค่แป๊บเดียวก็ทำได้และ เฮ้อออออออ ผิดกับฉันเลย...
“เฮ่อ...เหนื่อยจริง..เวลาเหลืออีกครึ่งชั่วโมง พวกเธอติวกันเองได้นะ? พวกฉันต้องรีบไปห้องประชุมก่อน ไปละ” อ้าวเฮ้ย ทิ้งกันไว้แบบนี้อีกละ ทำไมอ๊าๆๆๆๆๆ เฮ้อ ทำไมเพื่อนฉันเป็นแบบนี้กันไปหมดฟะ...ช่างเหอะ...ติวก็ติว..
“นี่..อินุยาฉะ ข้อนี้ทำยังไงเหรอ” ฉันถาม
“หือ...ก็.........เอ่อ......เอานี่มาบวกก่อน.....แล้วเอาคูณนี่เลย แล้วหารหกยกกำลังสิบ เออนั่นแหละ บวกศูนย์จุดห้าซะ แล้วเอามาหารนี่ แค่นี้เอง เห็นปะ ตอบถูกละ”
โอ้วโหววววววว ทำไมฉันเข้าใจได้รวดเร็วแบบนี้ ไอ้หมอนี่อธิบายได้เข้าใจดีจังแฮะ
ฉันติวไปซักพัก ลมก็ปลิวผ่านมาทางหน้าต่าง ลมแรงชะมัดเลยแฮะ กระดาษปลิวไปหมดเลย ฉันเก็บกระดาษอยู่ดีๆก็เผลอไปมองหน้าอินุยาฉะเข้า หมอนั่น...ผมยาวสวยปลิวไปหมด...ตาคม...คิ้วเข้ม...จมูกโด่ง...ปากเล็ก...ทำไมมันหล่อขนาดนี้เนี่ย...แล้วฉันก็รู้สึกได้...ว่าฉันรู้สึกแปลกๆกับหมอนี่...รู้สึกจริงๆ...แล้วอยู่ๆคำพูดวันนั้นก็ผุดขึ้นมา..
“ฉันอาจจะ....รู้สึกกับเธอ.....เหมือนที่รู้สึกกับ........คิเคียว.......” มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ....
************ฉันของอินุยาฉะ**************
ฮ่วย ลมแรงจริงน้า ผมเผิมปลิวว่อนไปหมด แต่ก็สบายดีแฮะ เย็นสบายดี แต่มันดันพัดพวกกระดาษสอบปลวว่อนไปหมดเลยน่ะสิ เฮ้ยๆๆๆ ต้องรีบเก็บๆ ฉันลงไปเก็บกระดาษที่พื้นอย่างเร็ว พอเก็บแล้วมันก็ปลิวอีกอ่ะ โถ่เอ๊ย ไปปิดหน้าต่างก่อนดีกว่า พอฉันปิดหน้าต่างเสร็จก็เก็บกระดาษต่อ เก็บไปเก็บมา...
“อุ๊ย....” เสียงของคาโงเมะ
“เอ่อ....” เสียงของฉัน
เก็บไปเก็บมาดันไปเก็บแผ่นเดียวกันกับยัยนี่อีก แถมฉันยังไปจับมือยัยนี่ด้วย ฉันเงยหน้ามองคาโงเมะ...เฮ้ย...ดูไปดูมา....ก็สวยแฮะ...สวยมากเลยอ่ะ ตาสวยเหมือนคิเคียวเด๊ะเลย.....แต่ดูไปแล้ว...ไม่เหมือนกับคิเคียวเลย...เฮ้ย แล้วทำไมเราต้องคิดเพ้อเจ้อด้วย หา...นี่เรา...จะชอบยัยนี้เข้าแล้วจริงๆ!!?? ทีแรกก็สงสัยตัวเองอยู่นานเหมือนกัน แต่ว่า...คิดว่าไม่ได้ชอบจริงๆ แต่ตอนนี้!! มัน...มัน....ตึกตักตึกตักตึกตัก อ๊ากกกก ทำไมใจเราเต้นดังฟะ แล้วทำไมอยู่ๆหน้าร้อนหูก็ร้อน หา....เราเป็นบ้าไปแล้วเรอะ แหงะๆๆๆๆ...
“เอ่อ...อินุยาฉะ” เสียงของคาโงเมะ
“หืม...” ฉันตอบไป
“มือ...จะปล่อยฉันได้รึยัง...”
เฮ้ยยยยยยย เราจับมือยัยนี่นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ว้ากๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ท....โทษที..” ฉันรีบเอามือออกทันที และทำเป็นเก็บของต่อไป
เรา..เราท่าจะ...ชอบยัยนี่เข้าแล้ว...ทำไมเราเพิ่งจะมารู้สึก...จริงๆแล้วเราชอบยัยนี่มานานแล้วด้วย...ทำไมเราเพิ่งจะมารู้สึกนะ แล้วที่เราละเมอในตอนนั้น....ก็....ออกมาจากใจเราจริงๆเรอะเนี่ย เหอๆๆๆๆๆๆ คิดเรื่องตอนนั้นแล้วอายโว้ย เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ อุบาทว์ตัวเองจริงๆ...
“กิ๊งก่องงงงงงงงง” เสียงออด อ้าว หมดเวลาแล้วเหรอเนี่ย
“หมดเวลาแล้ว ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยอ่ะ” เสียงของคาโงเมะ
“น..นั่นสิเนอะ แฮะๆๆๆๆๆๆ ไปกันเถอะ” ฉันเก็บของและออกนอกห้องทันที
ทำไมท่างเรามีพิรุธจัง..ทั้งที่ไม่มีอะไรซักหน่อย!!!!!
**************ฉันของคาโงเมะ************
อินุยาฉะท่าทางแปลกๆแฮะ...ดูรนๆ แถมอยู่ๆหน้าก็แดง หูก็แดงอีก เหย......รึว่า........กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ใช่หรอก อย่างเราเนี่ยนะ!! ทำไมเราต้องคิดเข้าข้างตัวเองด้วย ไม่หรอกน่า มันไม่ใช่หรอก...
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น