เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #97 : Chapter 59 ฮึๆๆ ... ..แล้ว.... ..หละ .... ...ต้อง... ... .... ...ให้....โดน....

Chapter 59 ฮึๆๆ ... ..แล้ว.... ..หละ .... ...ต้อง... ... .... ...ให้....โดน....

วันเสาร์ ที่ 13 ธันวาคม เวทศักราช 212

3.07 น.

ฟู่ ..... ฟู่ .........

เสียงของไอควันดังขึ้น

ไอควันสีเทาค่อยๆ กระจายออกมาทั่วร่างของมายด์คละคลุ้งไปทั่วห้อง

ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้น

แล้วหันไปมองใบหน้าของปิงปิง ที่ยังคงหลับอยู่

ฟู่............ ฟู่ ........

ไอควันสีดำค่อยๆโพยพุ่งออกมาจากร่างกายของสโรชาก่อนที่สโรชาจะดันตัวลุกขึ้นมาด้วย

".... เธอ... ? ..... ทำไมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วย? "

มายด์เอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่เปร่งเสียงด้วยความสงสัยออกมา

สโรชายิ้มแสยะออกมาแล้วเอ่ยตอบมายด์กลับไป

".... แค่จะลุกขึ้นมาบอกตนเองเอาไว้เท่านั้นแหละ ..... "

ฟู่ .... ฟู่....

"บอกตนเองสินะ ..... "

มะม่วงที่ตามตัวมีควันสีขาวโพยพุ่งดันตัวขึ้นมานั่งตาม

"หืม .... อยากจะอยู่ด้วยสภาพแบบนี้กันหมดเลยหรือไง ...."

สโรชาที่มองหน้าของมะม่วงเอ่ยถาม

"นายท่านจะลำบากเอานะ .... "

มายด์ที่มีไอควันสีขาวโพยพุ่งเอ่ยเตือนเพื่อนอีกสองคน

"อืม .... นายท่านจะลำบากสินะ ..... "

มะม่วงทำสายตาเบื่อหน่ายนิดๆออกมาพร้อมเสียงเสียดาย

".... เอาเถอะ .... อย่างน้อยๆก็ขอมองร่างนายท่านในระหว่างอยู่ในความทรงจำจริงสักพักแล้วกัน"

สโรชาเอ่ยยิ้มๆ

"อืม..."

มายด์พยักหน้าแล้วค่อยๆเกร็งกล้ามเนื้อ หลับตาช้าๆ

ไอควันสีเทาที่กระจายออกมา ค่อยๆโพยพุ่งมากขึ้น

ฟู่!!!

มันกระจายออก แล้วเข้าไปรวมตัวกันที่พื้นที่ว่างด้านหลังของมายด์

กลายเป็นร่างกาย เกราะเหล็กดำทมิฬ ทั้งร่างกาย

ก่อนที่มันจะค่อยๆ ง้างหน้าอกตนเองออก

เผยให้เห็นเนื้อหนังสีแดงสด กลิ่นอายอันเหม็นคละคลุ้ง

และ ... ร่างกายของพยายามที่อยู่ภายในเกราะเหล็กนั้น

ก่อนที่เหล่าเนื้อเยื่อสดๆ ภายในจะค่อยๆปลด

ส่วนที่พันแข้งขาและที่ต่อเชื่อมกับร่างกายของพยายามออก

ร่างกายของพยายามค่อยๆหลุดและหล่นลงมา ...

โดยมีสองหญิงสาว ที่ลงมาจากเตียงรองรับไว้

ร่างกายของเขาเปรอะเลือดไปหมด

เกราะเหล็กดำทมิฬค่อยๆ ปิดเกราะตนเองลง

แล้วหันไปกำร่างของปิงปิงขึ้นมา .....

"เดี๋ยว .... "

มะม่วงเอ่ยขึ้น

"ขอชั้นกินเองได้มั้ย ...... พอดี ... เป็นคนที่เคยกินน้อยที่สุด ... เลยหิวหน่ะ"

"..... ...."

เกราะเหล็กทมิฬที่มีไอควันสีเทาโพยพุ่ง

หันมาพยักหน้าให้แล้ววางร่างของปิงปิงลงให้กับมะม่วง

แล้วมันก็ค่อยๆกลายเป็นกลุ่มควันสลายหายกลับไปในร่างของมายด์

"...... ตามสบาย ..... "

สโรชาที่มีไอควันสีดำเอ่ยตอบกับมะม่วง

แล้วอุ้มร่างกายของพยายามลงไปห้องน้ำเพื่อทำความสะอาด

มายด์ที่ยังมีไอควันโพยพุ่งออกจากร่างลุกตามสโรชาลงไป

มะม่วงค่อยๆ ปล่อยควันสีขาวโพยพุ่งไปด้านหลังตนเอง

จนปรากฏเป็นเกราะเหล็กดำทมิฬ

แล้วมันก็เปิดหน้าออก กำร่างของปิงปิงขึ้นมา ....... ยัดเข้าร่างกายมันอย่างช้าๆ

.................................................................................................

................................................................

........................................

"แม่ครับ!.... แม่"

ผมวิ่งไปยังห้องพักห้องหนึ่ง

"แม่ครับ .... ทำไมอดทนถึงไม่ขยับตัวหละครับ?"

ใช่ .... ผมถามแม่กลับไป

".... พยายาม ..... "

พ่อหันมามองผม .... ในวัย 8 ขวบ

"น้อง.... ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ... พยายาม .... เดี๋ยวแม่จะพาอดทนกลับมาเองนะ"

"เอาจริงเหรอคุณ!..... "

"แน่นอนสิ ! ... ทำไมจะไม่ทำหละ ..... อดทนต้องเลือกที่จะฝากวิญญาณไว้ที่ชั้นแน่ๆ!"

.....

พ่อกับแม่พูดอะไรกัน .... ผมไม่เข้าใจเลย

ผมรู้เพียงแต่ .... แม่ของผม ....

ได้พาน้องกลับมาจริงๆ!!! ....

โดยที่น้องโตเกือบเท่าผมเลย .....

ทั้งๆที่เราอายุห่างกันตั้งเกือบ 3 ปี

น้องเรียนรู้ได้เร็ว และฉลาดพอๆกับผมเลย .... ทั้งๆที่ตอนแรก

น้อง .... พูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ .....

แปลก .. จัง

แต่ก็ดีใจที่สุดเลย

........................................

................................................................

.................................................................................................

วันจันทร์ ที่ 15 ธันวาคม เวทศักราช 212

11.28 น.

"พยายาม .... พยายาม อาจารย์จะทดสอบก่อนเรียนแล้วนะ..."

"อืม ...."

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องนอน..... ไม่ๆ .... ผมนอนในห้องเรียน

สโรชาปลุกผมขึ้นมา.... แต่ผมยังไม่ได้อยากตื่นเลยแฮะ

"พยะ ... อ้ะ ..."

สโรชาที่กำลังจะสะกิดผมเพิ่มต้องชะงักเมื่อมีอะไรลอยพุ่งมา

ฟุ่บ!!

โป้ก!!!!

"โอ้ย!!!"

คะ ความเจ็บแบบนี้ ใช่เลย ... มันคือ ท่าไม้ตายของอาจารย์ธิดา .... กระสุนวงปากกาไวท์บอร์ด

"พยายาม!!"

นิวกับแม็กซ์ลุกขึ้นมาเอ่ยอย่างห่วงใยผมพร้อมกัน

"หา!"

เพื่อนทั้งห้องหันมองนิวกับแม็กซ์ ....

"ป่าวๆ ... ไม่มีไรๆ"

นิวเอ่ยยิ้มแหยๆ แล้วนั่งลง

"หรือว่า!! นิวกับแม็กซ์ จะเกิดอาการเป็นห่วงพยายามเหรอ"

"ตายแล้ว .... ชายเหนือชาย!"

"ชั้นชอบฝุดๆเลย"

"เชียใคร เชียใคร!!"

"ชั้นเชียแม็กซ์"

"แม็กซ์ด้วย!!"

"ชั้นเชียนิว!!!"

เสียงสาวในห้องดังขึ้นอย่างโจ๋งครึ่ม

นี่มันอะไรฟระเนี่ย!!!!

หลอน ... หลอนสุดๆ

บ้าไปแล้วเหรอพวกหล่อน

"ไอ้คุณพยายามคะ..... .... เป็นชายเหนือชายก็ไม่บอกนะเนี่ย"

อาจารย์ธิดา เจ้าของไวท์บอร์ดเอ่ยยิ้มหวาน

"ไม่ใช่นะครับ พยายามไม่ใช่ชายเหนือชายแน่นอนครับอาจารย์ !!! รวมถึงผมด้วย!!!"

แม็กซ์เอ่ยเถียงอาจารย์แทนผมทันที

"ใช่ครับอาจารย์ พยายามไม่ใช่ชายเหนือชายหรอกครับ!"

นิวเสริมออกมา

ไอ้บร้า!!!  ไอ้พวกบร้า!!! หยุดเลยนะ!!!

หยุดไปเลย!!!!!!!

หุบปากพล่อยๆของเอ็งเดี๋ยวนี้ .... สโรชา สโรชา ช่วยหน่อยสิเห้ย

ผมหันไปขยิบตาให้สโรชา

เธอหันกลับมา แล้วยกนิ้วโป้งให้ผม ยิ้มกระพริบตา 1 ข้าง

เหมือนกำลังชื่นชมว่า เยี่ยมไปเลยนะพยายาม!!

หล่อน ... วางแผนไว้หมดแล้วจริงๆด้วย

สโรชา .... หล่อนชั่วร้ายตั้งแต่วิญญาณ ยันความทรงจำเกินไปแล้วนะเห้ย!!!

สาบานได้ว่าจำความทรงจำในตอนเป็นปีศาจไม่ได้นะ!

"แม็กซ์ปกป้องพยายามหละเธอ"

"สุดยอด!!!"

"นิวก็ปกป้องนะเธอ"

"สามคนเลยๆๆ"

"... อะ แฮ่ม!!! ... พอเลย ... จะยังไงก็ช่าง ถึงเวลาเรียนคือเรียน! นี่รู้มั้ย พวกเธอกำลังจะได้ใช้เวทย์กันจริงๆแล้วนะ ชั่วโมงนี้สอนการป้องกันตัวที่ถูกต้อง มัวทำเป็นเล่นไป ใช้พลังเวทย์ไม่ระวัง พุ่งเข้าหน้าตัวเอง ทำไง!!"

"ครับ!"

"ค่ะ!"

แล้วทั้งห้องก็กลับมาสงบอีกครั้ง

แต่ ผม ... และนิวกับแม็กซ์

ก็กลายเป็นเรื่องตลกขบขัน ประจำห้องไป

รวมทั้ง .... สโรชา ด้วย

นี่คือรัก 4 เศร้า ในตำนาน.....

....................................................................................

วันพฤหัส ที่ 18 ธันวาคม เวทศักราช 212

เวลา 16.40 น.

ติ้ด

"ว่าไงพยายาม"

เสียงของเด็กสาวตอบผมกลับมา ผ่านมือถือผมที่เปิดลำโพงเอาไว้

ใช่ๆ M10TH นั่นแหละ ไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร

"ทางนั้นเป็นยังไงบ้างเหรอ ..... ไม่เรียกชั้นไปเลย ไม่เกิดปัญหาอะไรใช่ไหม"

ผมโทรศัพท์ไปถาม M10TH เองหลังจากเธอเงียบหายไปเลยพักใหญ่

"อ่าฮะ ... ดีกว่าที่คิดเยอะเลยหละ ... เงียบฉี่ ... เงียบสุดๆ ขนาดส่งทีมสำรวจลงไปตรวจสอบก็ยังไม่มีเลย เจอแต่ปลา ... เนี่ย กำลังเผาปลากินกันอยู่"

เด็กสาวบอกกลับมา

"โอ....งั้นเองเหรอ.... "

ผมตอบเข้าไปในโทรศัพท์ระหว่างหันไปมองสโรชา มายด์และมะม่วง

ที่กำลังบิดๆร่างกายไปมา ราวจะไปออกรบ แต่จริงๆ แค่รอผมคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วจะไปตลาดด้วยกัน

"ว่าแต่นายเถอะ ... กลับร่างเดิมแล้วเป็นไงมั่ง .... เอาปิงปิงมาทำเสียงแมวให้ชั้นฟังหน่อยสิ อยากฟังๆ"

เด็กสาวเอ่ยเสียงสนใจ

เอาหละสิ ... งานงอก

ชิบหายละ .... ยังไม่ได้เตี๊ยมอะไรกับพวกนี้เลยนี่...

"เอ่อ .... เกิดปัญหานิดหน่อยกับปิงปิงหน่ะ .... "

ผมเอ่ยเสียงกังวลนิดๆ

ฟุบ!

"เฮ้ .... มะม่วง! อะไรของเธอหน่ะ"

นั่นแหละ มะม่วง แย่งมือถือผมไป

"..... โทษทีนะ ..... พอดีชั้นหิวเลยเผลอกินปิงปิงเข้าไปหน่ะ ....."

มะม่วงเอ่ยออกมา

"วะ ว่าไงนะ!!! ทำไมทำกันแบบนี้หละ!!! ทั้งๆที่ก็เป็นฝ่ายเดียวกันไม่ใช่หรือไง!!!"

เด็กสาวตะโกนกลับมาเสียงดูโมโหทันที

มะม่วงอธิบายด้วยเสียงนิ่งขึ้นและดูจริงจัง

"ใจเย็นๆ .... จริงๆแล้วการกลับร่างเดิมของพยายาม .... จำเป็นต้องใช้การแหวกร่างกายออกมาหน่ะ ..... เพราะอย่างนั้น .... ปิงปิงก็เลยเสียเลือดมาก .... ชั้นเลยอาสา กินเธอเข้าไปให้ ... แต่ไม่ต้องกลัวนะ เธอยังไม่ตายหรอก ..... ปิงปิงคนนั้นของเธอไม่ตายแน่ๆ ชั้นสาบาน..... "

เด็กสาวตกใจไปแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเศร้าลง

"งะ งั้นเหรอ .... เห้อ ... อืม .. เข้าใจแล้วหละ .... ผลเสียสินะ .... ชั้นผิดเองจริงๆนั่นแหละ ที่ดันไปขอให้ ปิงปิง เรียกพยายามมาสิงร่าง ..... ความผิดชั้นอีกแล้ว"

มะม่วงยิ้มให้ผม

แล้วค่อยๆเดินถอยหลังออกไปร่วมกับกลุ่มมายด์และสโรชา

ที่ยืนบิดเอวไปมาโยกย้ายๆ

"เห้ยๆ ... ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก เชื่อสิ .... ชั้น ... ชั้นผิดอง"

"อืม ... หวังว่า ชั้น ... จะได้เจอปิงปิงอีกนะ"

เด็กสาวตอบกลับ ...

"เดี๋ยวขอทานปลาก่อนละกัน ... แล้วถ้าว่างๆ จะพาไปกินข้าวนะ ... "

เด็กสาวเอ่ยย้อนกลับมา

"อ่า ..... แค่นี้หละ ... โชคดี ...."

ผมตอบรับกลับไป

"... พยายาม...."

เสียงของเด็กสาวเอ่ยย้อนกลับมาอีก ก่อนที่ผมจะกดวางสายเพียงแวบหนึ่ง

"อะไรเหรอ?"

ผมเอ่ยถามย้อนกลับไป

".... ขอบใจนะที่เป็นห่วง"

เธอตอบผมกลับมา แล้ววางหูไป

ตื๊ด!

ขอบคุณนะมะม่วง

ละครของเธอดีมากๆเลยหละ ... อย่างน้อยๆ ก็ไม่เศร้ามากนัก

แต่ .... ยัยนั่นก็แสดงอาการแปลกๆตอนท้ายออกมาจริงๆแหละ

คงจะยังเศร้าอยู่ ... เห้อ ... อยากคุยทุกเรื่องกับผู้หญิงคนนั้นให้มากขึ้นจริงๆเลยแฮะ

"พยายาม .... ไปตลาดกันเถอะ"

มายด์หันมายิ้มหวานให้ผม

"...... อ่าฮะ ...... "

ผมตอบรับ

หนึบ!

ผมโดนสโรชาเกาะด้านหลังเอาหน้าอกแนบๆ

"ไปกันโลด!"

เห้ยๆ อะไรของหล่อนฟระ!

หงึบ ...

มะม่วงจับมือผมเอาไว้

"ไปกันเถอะค่ะ พี่พยายาม...."

หล่อนก็ด้วยเลยมะม่วงไม่ต้องมาเนียนเป็นเด็กเลยนะเห้ย!

......................................................................................

........................................................

............................

วันพฤหัส ที่ 12 ธันวาคม เวทศักราช 212

ณ สนามบิน หนองงูจงอาง

หญิงสาว ผิวสีขาวอมน้ำผึ้ง เดินลงมาจากเครื่องบิน

ในชุดเสื้อยืดกีฬาวิทย์นามว่าฟุตบอล สีแดงติดหมายเลข 7 ที่กลางหลัง

และกางเกงยืดกีฬาวิทย์ฟุตบอล สีดำ

และรองเท้าผ้าใบ สีดำ ดูจากชุด ที่ใส่แล้ว เหมือนไม่ค่อยแคร์สื่อนัก

ใบหน้าของเธอดูสวยเป็นธรรมชาติโดยไม่แต่งหน้าเลย

ในอ้อมแขนข้างขวากอดลูกบอลเอาไว้

มือซ้ายหยิบโทรศัพท์คุยอยู่กับใครสักคน

"อ่า ... อ่า .... อื้ม ... อื้ม ... "

เธอนั้นตอบอำๆ อึมๆ ... เรื่อยๆ

เธอเดินออกจากสนามบิน โดยที่ไม่หยิบกระเป๋าหรืออะไรเลย

"... อืม .... อือ ... อ่า ... อืมๆ"

เธอเดินมาโดยมีแค่มือถือ .... ชุดกีฬาวิทย์ฟุตบอล

ถุงเท้า รองเท้าและ ซองสะพายขนาดเล็กแบบพวกผู้ใหญ่ใช้ สีน้ำตาลแดง

ในที่สุดเธอก็มาถึงที่หน้าทางรอรถแท็กซี่

ก่อนจะนิ่งแล้วแสยะฉีกยิ้มกว้างแสนน่ากลัวบดบังใบหน้าสวยใส

แต่กลับเอ่ยด้วยเสียงใสฟังแล้วหวานลื่นหู ที่มีลูกเอื้อนราวกับนักร้องมืออาชีพ

ว่า

...........................

.................

.......

...

.

"ฮึๆๆ ... แม่นแล้ว.... ข้อยฮอดแล่วหละ .... บ่ต้องย่านดอก ... ข้อยสิฟ่าวเฮ็ด บ่ถ่าโดนดอก"

..................................................

....................

End Chapter 59 ฮึๆๆ ... แม่นแล้ว.... ข้อยฮอดแล่วหละ .... บ่ต้องย่านดอก ... ข้อยสิฟ่าวเฮ็ด บ่ถ่าโดนดอก