เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #64 : Chapter 43 ปกป้อง ..... ..... .... ของเรา....

Warning : ตอนนี้ มีฉากที่ค่อนข้าง จะโหดร้าย สำหรับ ผู้ที่มีจิตใจอ่อนไหว
กรุณาทำใจให้นิ่งก่อนรับชม
Chapter 43 ปกป้อง ..... ..... .... ของเรา....

-------

หญิงสาวหน้าตาน่ารักผมหยักศกผิวขาวอมเหลือง ใส่ชุดพยาบาลสีขาวถูกระเบียบ เดินเข็นรถอาหารของทางโรงพยาบาลมาตามทางเดิน แถมในมือยังถือถุงขนมที่ซื้อมาเองด้วย

เธอเดินตรงมาจนถึงหน้าห้องของพวกเด็กๆ

แกรก ....

"เด็กๆ พี่กลับมาแล้วนะ ..."

พยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เอ่ยยังไม่ทันจบดี

ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเด็กๆไม่อยู่แล้ว

และประตูกระจกก็เปิดทิ้งเอาไว้

"งานเข้าหละสิ!"

หญิงสาวเอ่ยแล้วรีบวิ่งออกตามไปทันทีโดยไม่ได้ใส่รองเท้า

ดูท่าเธอจะเป็นคนที่มีสติ และพร้อมรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ไม่น้อย

เธอวิ่งมองหาไปทั่วทั้งสวนดอกไม้

"เด็กๆ!!! เด็กๆ!!!!!!! อยู่ที่ไหนจ้ะ เล่นซ่อนแอบเหรอ!!!"

เธอเอ่ยเสียงดัง ระหว่างหันมองทั่วไปหมด

ก่อนจะวิ่งลึกเข้าไปภายในสวนอีก

"วะ .. ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

แล้วเธอก็ได้ยิน เสียงของเด็กร้องดังออกมาจากดงดอกไม้ภายในสวน

ซึ่งถ้าเป็นช่วงเย็นคงจะมีคนได้ยินกันเยอะ เพราะผู้คนจะออกมาเดินเล่นกันตามสวนดอกไม้นี้เป็นประจำ

แต่สำหรับช่วงเวลาเที่ยงแดดจ้าขนาดนี้ คงจะไม่มีใครอยู่ในบริเวณแน่นอน

"เด็กๆ!!!!!!!"

หญิงสาวเอ่ยเสียงดังแล้วรีบวิ่งเข้าไปทันที

"โดนคนลักพาตัว?"

เธอเอ่ยด้วยความสงสัย ระหว่างวิ่ง ก่อนจะถลกกระโปรง

หยิบมีดเวทย์สลักเลข 19886 ที่เหน็บบริเวณน่องขาออกมา

ฟุบ!!!

เธอกระโดดเข้ามาภายในดงดอกไม้ แล้วก็ต้องตกใจ

เมื่อเห็น เด็กสองคนนอนเละเป็นซากศพที่สภาพดูแทบไม่ได้

และเมื่อเงยหน้าขึ้นไป....

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมมีสัตว์ประหลาดยักษ์ในโรงพยาบาลได้!"

หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมาก

เมื่อได้พบกับสัตว์ประหลาดที่มีใบหน้าและผิวคล้ายกับงูแต่มีร่างกายคล้ายกับตั๊กแตน

"มายด์!! สโรชา!! ฮื้ออออ อึก ... งึก ฮื้อออ"

เด็กชายร้องไห้สั่นผวา สะท้านไปหมด

แล้วสัตว์ประหลาดก็พุ่งเข้ามาง้างแขนของมันเพื่อจะฟันเข้าที่เด็กชาย

"พยายามหนีเร็ว ......!! บ้า... เอ้ย!"

หญิงสาวนั้นเรียกแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กชายไม่หนีแล้ว เพราะเขาไม่ขยับตัวออกจากจุดนั้นเลย

เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปเอามือผลักเด็กชายออก จนกระเด็น

คว้าง!!

เคร้ง!!

"ฮ้ากกก!!"

หญิงสาวร้องเสียงหลง เมื่อมันฟาดคมเข้าหา

และเธอใช้เพียงมีดเวทย์สะบัดรับ

ทำให้เธอต้องรับภาระหนักจากแรงกดมหาศาลของตัวสัตว์ประหลาดนั้น

แซ่ก!!

ร่างกายของเธอลอยกระเด็นไปอีกทางจากพวกเด็กๆ

แต่โชคยังดี ที่เธอตกบริเวณของพุ่มดอกไม้สูงทำให้ไม่เจ็บมาก

"บ้าเอ้ย แกมาทำอะไรในที่แบบนี้เนี่ย! งานของชั้นยังไม่จบเลยนะ!!"

หญิงสาวโวยวายอย่างโมโห ก่อนจะชูมือขึ้น

"ไฟฟ้า! ไฟฟ้า!!! ไฟฟ้า!!!!!"

เธอเอ่ยออกมา ด้วยคำพูดสั้นๆ แล้วร่างกายเธอก็มีสายฟ้าแล่นออกมาพุ่งเข้าใส่มีดเวทย์ของเธอ

สัตว์ประหลาดนั้นหันมองหญิงสาว แล้ววิ่งด้วยขาคล้ายตั๊กแตนเข้ามาง้างคมแขนของมันเข้าฟัน

ฟุบ!!!

หญิงสาวกระโดด หลบ .... แล้วเริ่มสวนด้วยการแทงมีดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยไฟฟ้า เข้าที่ช่วงอกของมัน

"ฟว่าส์!!!!!!!!!!!"

เสียงของสัตว์ประหลาดนั้นร้องดังลั่น

ก่อนที่มันจะเริ่มสะบัดตัวออก

ทำให้หญิงสาวกระเด็นออกไปด้วย

"กระจอก ... .นี่ขนาดชั้นยังไม่ได้กางอาณาเขตเลยนะ!"

หญิงสาวม้วนตัวลงนิ่มๆ อย่างสวยงาม แล้วยกมีดขึ้นมาเตรียมสู้ต่อ

สัตว์ประหลาดนั้น ก็วิ่งบุกเข้ามา มันง้างฟัน เร็วขึ้น และระรัวขึ้น

ควับ ควับๆ ควับ!!!

แต่หญิงสาวก็หลบได้ทั้งหมด อย่างว่องไว

เธออาศัยจังหวะที่มันหน่วงตัวฟัน หลบแล้วแทรกผ่านใต้แขนของมันเข้าไป

ฉึก!!! กรึดดดดด!!!

พร้อมสวนกลับด้วยมีดของเธอแทงเข้าสู่ลำคอของมัน แล้วกรีดลากลง จากบนล่าง

เผละ! ซ่า!!

น้ำเขียวๆ ทะลักเยิ้มออกมาทันที

"ฟว่าส์!!!!!!!!!!!!!!!!"

มันร้องอย่างทรมาน ดิ้นทุรนทุราย

แล้วล้มลง

ตึ้ง!

"ตายซะเถอะ ไอ้ตัวแย่งเหยื่อเอ้ย!!"

หญิงสาวนั้นกระโดดขึ้นหลังคอของมันแล้วแทงเข้าที่คอของมัน พร้อมกรีดวนไปรอบๆ ด้วยมีดที่ใส่เวทย์ไฟฟ้า ของเธอ ตัวของมันดิ้นสะบัดไปมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ก่อนที่มันจะแน่นิ่งไป

หญิงสาวนั้นลงมายืนที่พื้นมองมันสักพักแล้วเอ่ยขึ้น

"กากจริงจริง"

แล้วหันมาทางเด็กชายแทน

"มายด์.... สโรชา .... อึก .... "

เปรี้ยะ!!! ...

เด็กชายนั้นยังคงช็อก ยืนมองศพของเด็กสาวทั้งสองที่นอนตายอยู่ที่พื้น

ร่างกายของเขา .... เริ่มมีไอควันโพยพุ่งออกมา พร้อมกับ เสียงคล้ายประจุระเบิดดังไปทั่วตัว

"แย่หละ .... พยายาม เป็นอะไรหรือป่าว..."

หญิงสาววิ่งเข้าไปเอ่ยแล้วจ้องมองพยายาม

"อึก ... อื้ออ ....พะ พี่เพลง ...."

"... อาการเหมือนกับที่บอกจริงๆด้วย .... ถ้าผู้ชายโดนสารนี่เข้าไป .... ร่างกายจะระเบิดออก เพราะประจุเวทย์ในร่างกายบวม ซึ่งแรงระเบิด .... ก็รุนแรงมาก ... อาจจะไปไกลถึง บริเวณห้องผู้ป่วยก็ได้ ถ้าไม่รีบฆ่าทิ้งหละก็...."

เธอเอ่ย ก่อนจะยกมีดขึ้นกำแน่น

"ขอโทษนะ .... พยายาม หลับให้สบายเถอะ"

"... พี่เพลง อึก ... ขะ ข้างหลัง!"

พยายามที่เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยบอก

"ฮะ!?"

พยาบาลสาวเอ่ยด้วยความงุนงงก่อนจะมีเสียงแทรกซ้อนเข้ามา

ซวบ......

......

"วะ ว้ากกก!! พะ พี่เพลง!! ฮึก ... อ้าก!...."

เด็กชายนั้นตกใจล้มลงไปอีก

เมื่อได้เห็น คมของใบมีด แทงจากหลังของเธอทะลุเข้าที่หัวใจ

"อึก ...."

เธอนั้น กระตุก สั่น เลือดทะลักพุ่งออกมา

ก่อนที่ร่างกายจะโดนยกลอยขึ้นไปช้าๆ

เหลือเพียงสายตาของเด็กชายเท่านั้น ที่ได้มองเห็นภาพเบื้องหลังทั้งหมด

เหล่าสัตว์ประหลาดยักษ์ นับสิบตัวค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากสระน้ำ ....

พวกมันจ้องมองไปที่เขา .... ไม่มีเหตุผล หรือไม่อาจรู้เหตุผลได้

"... ไม่นะ ... ฮึก .. ผะ ผม ... ผมจะ .... "

เด็กชายนั้นสั่นไปหมด ก่อนจะกำแขนตัวเอง

สมองของเขารู้สึกเหมือนมีอะไรแล่นไปทั่ว

ร่างกายร้อนแทบจะระเบิด

"สะ สโรชา ... มายด์ ... แฮ่ก ... ถะ ถ้าผม .... มีพลังหละก็!!"

เขาเอ่ยแล้วเริ่มยืนขึ้น หายใจถี่

เปรี้ยะๆๆ!! ฟู่!!

เสียงของประจุภายในร่างกายของเด็กชายและควันนั้นโพ่ยพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา

แมลงเหล่านั้นชะงัก ถอยเล็กน้อยจ้องมองท่าที

"อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!"

เขาตะโกนร้อง

"พลัง! ได้โปรด ผมจะใช้พลัง!! พลังอะไรก็ได้... ผมขอมอบพลัง.... เพื่อช่วย ... ช่วยทุกคน!!!"

ซูม!!!!

แสงสีเทา และดำกระจายออกมากินพื้นที่รอบอาณาเขตบริเวณ

ทันใดนั้น ด้านข้างของเด็กชาย ก็มีวิญญาณของเด็กสาว 2 คนปรากฏออกมา

ในร่างเปลือยเปล่า

แต่ ....

"อ้ะ อ้ากกกก!!"

วิญญาณพวกเธอกลับ กำลังเจ็บปวดทรมาณ

"อ้ากกกก!!! อื้อออออ!!!"

เสียงของวิญญาณเด็กทั้งสองที่กำลังดิ้นทุรนทุราย .....

"ฮ้า!! ฮ้ะ อ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ก่อนที่วิญญาณของพวกเธอทั้งสอง จะค่อยๆ กลายสภาพ

ลำคอของวิญญาณเด็กสาวทั้งสองเริ่มปริฉีกออก

แม้จะเป็นวิญญาณก็ยังเผยให้เห็นเส้นเลือดสีแดงสด

"ฮ้ากกกกกก!!!!!"

เด็กสาวทั้งสองกรีดร้องดวงตาเบิกโพลงเลือดไหลเยิ้มออกมาจากดวงตาก่อนที่

ใบหน้าของพวกเธอจะค่อยๆเละและแตก เผละ ออกมาพร้อมกับใบหน้าใหม่ที่โผล่พ้นออกมาจากวิญญาณของเด็กสาวทั้งสอง

ใบหน้า ... ราวกับปีศาจที่ไร้ซึ่งใบหน้า....

ตนหนึ่ง ....ใบหน้าของมันเป็นปากทั้งหมด มีเขี้ยวแหลมคมอยู่รอบบริเวณของปาก

อีกตนหนึ่ง ..... ใบหน้าของมันก็เป็นปาก แต่กลับมีลิ้น โผล่ออกมาจากภายในปากยั้วเยี้ยนับสิบลิ้นดิ้นไปมา

แขนของทั้งสองที่อยู่ภายใต้หัวที่คล้ายสิ่งมีชีวิตที่ระบุประเภทไม่ได้นั้นเริ่มปริแตกออกช้าๆ

ก่อนที่ทั้งสองจะเอามือแทงเข้าไปที่กลางหน้าอกเล็กๆของพวกเธอเอง

แล้วแหกหน้าอกจนฉีกเละแหวกออกมา

เผยให้เห็น .... ร่างที่มีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์เกือบ 2 เท่า

ทะลักออกมาจากร่างกายของวิญญาณเด็กสาวตัวน้อยๆ

ร่างที่เป็นเส้นเลือดเละ ราวกับไร้หนังกำพร้า

แม้จะไม่สามารถระบุอะไรได้แต่

มันมีลักษณะหุ่น รูปร่าง คล้ายกับหญิงสาวที่โตเต็มไว ...

เนื้อของวิญญาณเด็กสาวที่แตกเละออก ค่อยๆขยายออกและกลายสภาพเป็นเหล็ก

กลับเข้ามา แปะติด ร่างกายของมัน จนกลายเป็นชุดเกราะสีดำทมิฬทั้งตัว

รวมถึง หัวที่มีรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัวนั้น ก็ถูกปกปิด ไว้ด้วยเกราะเหล็ก  ที่ทำให้พวกมันดูดีขึ้นมาถนัดตา

"ฮ่า ...."

พวกมันลงมายืนที่พื้น ณ ตอนนี้

มันไม่ใช่วิญญาณอีกต่อไปแล้ว .... แต่กลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิต ที่ไม่เคยมีใครบนโลกเคยเห็น

พวกมันหายใจออกมาจากช้าๆ

 ตนหนึ่ง ดูดกลืน หมอกควันและแสงสีเทาจากร่างของเด็กชายเข้าไปจนหมด

อีกตนดูดกลืน หมอกควันและแสงสีดำจากร่างของเด็กชายเข้าไปจนหมดเช่นกัน

จนทำให้ร่างกายของพวกมันมีไอควันกระจายออกมาเสียเองตามสีของแต่ละตน

"ทะ ทะ ทั้งสองคน ... อึก"

เด็กชายนั้น ช็อกเป็นอย่างมาก .... ดวงตาเขาสั่นไปหมด

เขาไม่รู้...ไม่คิด...ว่าภาพข้างหน้าที่เกิดขึ้น มันสยดสยองและทำให้จิตเขาตกได้ขนาดนั้น

... ก่อนจะ .... สลบไป

- ฮ่า~..... ... ฮ่า~.........ฮ่า~.....-

พวกมันหายใจช้าๆ หันไปมองเหล่าสัตว์ประหลาด ที่ยืนแข็งทื่อ ไม่กล้าบุกเข้ามา

ราวกับสัญชาตญาณ ของสัตว์ที่บอกให้ ถอย เมื่อเจอกับสิ่งที่ตนเองไม่สามารถจะเอาชนะได้แน่ๆ

"ปกป้อง ..... นายท่าน .... ของเรา.... "

เกราะเหล็กสีดำทมิฬที่มีไอควันสีดำโพยพุ่งเอ่ยขึ้นมา

เสียงของมันราวกับหญิงสาว ที่ลำคอแห้งเผือด ดังก้องสะท้อนไปทั่วคล้ายภูติผีวิญญาณ

"ปกป้อง ..... นายท่าน....."

เกราะเหล็กสีดำทมิฬอีกตนที่มีไอควันสีเทาโพยพุ่งเอ่ยเช่นกัน

ด้วยเสียงหญิงสาวที่แห้งเผือดดังสะท้อนกึกก้องแทรกถึงโสตประสาทคล้ายกับอีกตน

เหตุการณ์ ทั้งหมด ..... เกิดขึ้น โดยมีเพียงหญิงสาว ที่บัดนี้ยังคาอยู่ที่แขนของสัตว์ประหลาดตนหนึ่งเป็นผยาน .... เธอนั้นสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว และความเจ็บปวด ที่ไม่สามารถทำอะไรได้

เธอค่อยๆ จะหมดลมหายใจช้าๆ ลมหายใจ ที่โรยริน ลง....

ก่อนจะ .... หมดลมหายใจไป

เกราะเหล็กดำทมิฬทั้งสองนั้น ค่อยๆ เดินตรงเข้าหาเหล่าสัตว์ประหลาดนั้น

ก่อนที่พวกมันจะเริ่มหนีพื้นที่ทั้งหมด ก็เปลี่ยนอาณาเขต ... จากที่เคยมีสีสัน กลายเป็นพื้นที่สีดำอันมืดมิด

พวกมันไม่สามารถหนีออกไปจากอาณาเขตสีดำได้ ....

แล้วมันก็ตัดสินใจสู้ กับเกราะเหล็กดำทมิฬทั้งสอง ราวหมาจนตรอก

คมแขนของพวกมันที่คมกริบถูกฟันลงบนร่างกายของเกราะเหล็กเหล่านั้นเพียงชั่วพริบตา

เกร้ง ... แกร้ง!!"

แขนของมันก็หัก

"ฟว่าส์!!!!"

พวกมันร้องออกมา อย่างเจ็บปวด

ก่อนที่มือของเกราะเหล็กดำทมิฬ ที่มีไอควันสีดำโพยพุ่ง จะแทงทะลุเข้าไปภายในกลางลำตัวของมันแล้วกระชากเอาหัวใจของพวกมันออกมา

ก่อนที่ร่างของมันจะค่อยๆสลายหายไป ราวกับถูกกลืนกินด้วย ความมืดมิด

"ฟว่าส์!!!"

เมื่อพวกมันเห็นเพื่อนถูกฆ่าก็บุกเข้ามาโจมตีพร้อมๆกัน

แต่ผลก็เป็นเช่นเดิม

เกร้งๆๆๆ... แกร้งๆๆๆ!!"

แขนของพวกมันไม่อาจจะทำอันตราย ปีศาจเกราะเหล็กทมิฬทั้งสองได้

เกราะเหล็กดำทมิฬ ที่มีไอควันสีเทาเอามือแทงกระซวกเข้าไปในลำคอของสัตว์ประหลาด ก่อนที่ร่างกายของมันจะ เริ่มเปลี่ยนสีกลายเป็นสีเทา และสลายกลายเป็นผุยผง....

............

ผ่านไปไม่ถึง 3 นาทีจากเหตุการณ์นั้น

เกราะเหล็กสีดำทั้งสองตนก็มาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเด็กชาย....

พวกมันก็คุยอะไรกันสักอย่าง .....

และ

.......................................

................

-------

--------------------

--------------------------------------

---------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันที่ 5 ธันวาคม เวทศักราช 212

ถ้า .....ชั้นมีพลังหละก็....

พลัง ... ไอ้คนที่อยู่ในฝันหน่ะเห้ย .... บอกว่าจะมาเจอกัน

ยังไม่ได้เจอกันเลยนะ!!! ใครกันหน่ะ .... ใคร

ไม่ ไม่รออะไรทั้งสิ้นแล้ว!!! ถึงจะไม่มีพลัง!!! ถึงจะไม่มีพลังอะไรก็เถอะ!!!

ผมสะบัดตัวสโรชาออก

"ไม่เอาแล้ว!! ไอ้ชีวิตที่ต้องโดนผู้หญิงปกป้องเนี่ย!!! อย่างน้อยๆ....ก็ขอปกป้อง.... ปกป้องใครสักคนก่อนตายก็ยังดี!!!!"

"พยายาม!!"

สโรชาที่โดนผมสะบัดนั้น หันหน้ามาเรียกเอ่ยผมอย่างตกใจ

แล้ว หญิงสาวสวมวิกสีเงินผู้สวมเกราะนักรบติดปีกนางฟ้า ที่ยืนมองพวกผมอยู่นาน

ก็ตวัดมือลงพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น

"ยิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

สิ้นเสียงนั้นเพียงเสี้ยววินาที

ผมก็ต้องพบว่าตัวเอง ถูกสลับตำแหน่ง กับสโรชาเข้ามาภายในอาณาเขตสีดำขนาดเล็ก

ที่เธอสร้างเอาไว้  สายตาของผม ได้แต่มองสโรชา ย้ายตัวไปยืนข้างหน้าแทนผม

เปรี้ยะๆ!!

"สะ .."

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงของปืนดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าชนิดอะไรต่อชนิดอะไรบ้าง

ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของธนูที่ถูกปล่อยออกมา

ที่แน่ๆ มันพร้อมเพรียงกันจน แทบจะน่าตกใจ

ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จุดที่ควรจะเป็นจุดที่ผมจะต้องโดนยิง

ปืนและธนูทั้งหมด ไม่ได้เล็งไปที่อื่นนอกจากจุดนั้น

แต่มันไม่ใช่ผม ... ที่เป็นคนโดนยิง

กลับกลายเป็น ร่างกายของสโรชา

ที่บัดนี้ .... โดนปืนยิง จนเละ และธนูปักจนพรุน

ไม่ต่างอะไรไปจาก ตัวเม่นที่มีขนเป็นดอกธนูแทรกออกมาทั่วร่างกาย

"สะ ... สโรชา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ผมตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ..... มันต้องไม่ใช่แบบนี้!!!

ไม่ใช่!!! จะบ้าแล้วเหรอ!!

.... เธอรอดใช่ไหม ....

นี่ สโรชา .... เธอรอดใช่ไหม!!!!

เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม!!!

พูดกับชั้นสิ .... พูดกับชั้น!!! สโรชา....

ผมได้แต่คิด ....

ในขณะที่ สายตาของผม จ้องมองร่างกายของเธอที่ค่อยๆล้มลง

"สโรชา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

End Chapter 43 ปกป้อง ..... นายท่าน .... ของเรา....