เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #65 : Chapter 43.33 ป่าวนี่คะ ..... ......ปกติดีค่ะ....

Chapter 43.33 ป่าวนี่คะ ..... ......ปกติดีค่ะ....

ซึบ .... ซึบ .... ซึบ

เสียงของการเหยียบเหล่าดอกไม้ ดังขึ้น ด้วยเท้าเปล่าๆดังขึ้นช้าๆ

พร้อมกับสายลมที่พัดผ่านไปด้วยกลิ่นหอมของกลุ่มดอกไม้นานาพันธ์

ฟิ้ว .....

....

"อึก ... อือ...?"

พยายามค่อยๆลืมตาขึ้นมาระหว่างที่โดนอุ้มอยู่ แล้ว...

"สะ สัตว์ประหลาด!!"

เขาก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

"สัตว์... ประหลาด ... อะไรเหรอคะ .... คุณพยายาม...."

เสียงของพยาบาลสาวที่กำลังแบก เด็ก วัย 4 ขวบทั้งสามคนเอ่ยขึ้น

ด้วยแรงที่เยอะจนน่าประหลาดใจไม่เข้ากับรูปร่างของเธอ

และถึงแม้ว่าจะแบกกันได้ หากว่าแบกแบบนี้นานๆ ก็น่าจะมีล้ากันบ้าง

เธอแบก พยายามไว้ตรงกลางใช้มือกระสานช้อนกันไว้

สโรชานอนแนบแขนซ้าย มายด์นอนแนบระหว่างซอกแขนขวา

"เอ่อ ..... กะ ก็ตะกี้ .... มัน? ทุกๆคน?"

พยายามเด็กชายตัวน้อยนั้น ตกใจ หันไปมองเด็กสาว 2 คนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ

ในอ้อมกอดของพยาบาล

"ทุกๆคนอะไรเหรอคะ คุณพยายาม .... ดิชั้นไปถึงก็เห็นทุกๆคนนอนหลับกันอยู่แล้วค่ะ...คงจะฝันไป"

พยาบาลสาวเอ่ยตอบพยายาม

".... ฝะ ฝันหรอกเหรอ?ฮึก ..... นะ น่ากลัวจัง ฮือออ... ฝันร้ายเหรอเนี่ย ฮือ"

เด็กชายเอ่ยด้วยท่าทางงุนงง ก่อนจะสะอึกอื้นน้ำตา

"พยายาม ฮื้ออ นึกว่าทุกคนจะตายหมดแล้ว ฮื้ออออ!!!"

"ไม่ร้องนะคะ ... ไม่ร้อง....."

พยาบาลสาวเอ่ยปลอบออกไป

พักใหญ่ๆกว่าพยายามจะหยุดร้อง

พวกเขาเดินอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ ที่ทอดยาวไปเรื่อยๆ ตอนนี้ ก็ใกล้จะถึงห้องพักแล้ว

เด็กสาวทั้งสองนั้นยังคงนอนหลับปุ๋ยไม่ตื่นขึ้นมา

ส่วนแรงของพยาบาลสาวก็ไม่มีท่าทีว่าจะตกลงเลย

เธอยังคงอุ้มเด็กทั้งสามไว้แน่นอยู่แบบนั้น

ซึบ .... ซึบ .... ซึบ

เสียงเท้าที่ยังคงเหยียบย่ำไปตามสวนดอกไม้เรื่อยๆ ดังออกมาเป็นระยะๆ

"....พี่เพลงครับ.... ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ"

พยายามนั้นเงยหน้าเอ่ยถามพยาบาลสาวที่อุ้มตนเอาไว้

"คะ?"

หญิงสาวตอบรับ

เด็กชายนั้นค่อยๆ ขยับตัวนิดหน่อยแล้วถามแบบไม่แน่ใจ

"พี่เพลงดูแปลกๆไป ... หรือป่าวครับ? เห็นพูดไม่ค่อยเหมือนเดิมเลย"

"ป่าวนี่คะ ..... พี่เพลงปกติดีค่ะ...."

สาวพยาบาลวัย 15 ปีผู้มีใบหน้าแสนน่ารัก เอ่ยตอบเด็กชาย

พลางก้มลงมองใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้นก็ตาม ....

แต่ดวงตาที่จ้องเด็กชายไป.... กลับไร้ซึ่งแววตาของมนุษย์

...มันแข็งทื่อ ดำมืด ราวกับไร้ซึ่งจิตใจและวิญญาณ

".... เหรอครับ ... ค่อยยังชั่วหน่อย"

พยายามเอ่ยถอนหายใจผ่อนคลายขึ้น

แต่ก็เหมือนเขายังมีอะไรในใจ .... ภาพบางอย่างในฝัน ที่กำลังกัดกินความรู้สึกของเขา

ที่มีต่อเพื่อนสนิทตัวน้อยด้านข้างเขา

............................................

...........................

หลังจากที่กลับมาถึงห้อง ตอนนี้ก็เป็นเวลา 13.20 น. แล้ว

เธอพาเด็กทุกคนไปอาบน้ำ

พวกเขายังคงสะลึมสะลือ และมึนๆกันอยู่

โดยเฉพาะ ... พยายาม ดูเขาเหมือนไม่กล้ามองหน้าของมายด์และสโรชาแปลกๆ

จนตอนอาบก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ....

และเมื่อออกมาจากห้องน้ำ

"... พยายาม ... เป็นอะไรหรือป่าว ...."

สโรชาเดินเข้ามาใกล้ๆพยายามเพื่อจะจับแขน ...

"ห่ะ!! ..."

พยายามนั้นสะบัดแขนออกก่อนจะ มองหน้าสโรชา

"ป่ะ ป่าว... มะ ไม่มีอะไร"

"พยายาม..."

มายด์นั้นเอามือจับแขนอีกข้าง

พยายามก็กลับสะบัดมือของมายด์ที่มาจับเขาอีก

"มะ ... มีอะไรเหรอมายด์"

ใบหน้าของพยายาม ยังคงสั่นกลัวเด็กสาวทั้งสองอยู่

"....."

เด็กสาวทั้งสองดูจะกังวลแล้วถอยออกมาจากตัวเด็กชาย

แล้วพวกเธอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เด็กสาวสองคนไปนั่งดูทีวีกัน

ส่วนด้านเด็กชายก็นั่งกอดเข่าบนเตียงไม่พูดอะไร ...

ผ่านไปจนกระทั่ง 14.40 น.

พวกเขาก็ผล็อยหลับไป

หญิงสาวพยาบาลที่นั่งจ้องมองอยู่โดยไม่พูดอะไรเลยนั้น นั่งมองเด็กๆนิ่งเงียบ

ไม่เอ่ยว่าหรือโต้แย้งอะไร ไม่แสดงอารมณ์หรือท่าทีใดๆ

นอกเสียจากการ พาพวกเขามาจัดท่านอนบนเตียงดีๆ .... และห่มผ้า

พลางนั่งเฝ้าพวกเขา .... ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ

16.00 น.

อืดดดด .... อืดดดดดด...

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นภายในกระเป๋ามือถือของเธอ

เธอค่อยๆหยิบมันขึ้นมามองเบอร์

ในสายเขียนว่า ท่านM10TH

อืดดดดด ..... อืดดดดดด

.......

เธอกดตัดสายทิ้ง และปิดมือถือไป.....

.........................................

.....................

ภายในห้องทำงานของอาคารแห่งหนึ่ง

- เลขหมายที่ท่านเรียกยังไม่พร้อมใช้งานในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ -

- ติ๊ด.... -

มือของเด็กสาวกดตัดสายไปเองทันที

"..... เอ๋ ? งะ ไหงปิดมือถือหละเนี่ย.... ไหนบอกว่าจะส่งข้อมูลมาให้ ช่วงบ่ายแทนเพราะผลตรวจยังไม่ออกไงหละ ... นี่มันเย็นแล้วนะ!! ..... ไม่ได้เรื่อง .... ส่งคนอื่นไปแล้วกัน...."

เด็กสาวผมชมพูเอ่ย แล้วหันไปกดสายอื่นโทรไปที่อื่นแทน

ก่อนจะหยุดนิ้ว ...

"จิ้ .... ไปดูเองเลยดีกว่า..."

เธอเอ่ยแล้ว กระโดดลงจากเก้าอี้ คลุมฮู๊ดสีดำ แล้วออกจากห้องไปพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่ง

เดินตรงเข้าไป ภายในห้องทำงานอันมืดครึ้มและมีเหล่าสมาชิกฮู๊ดดำร่วม 50 คน กำลังนั่งทำงานกันอย่างขมักเขม่น มองจอคอมพิวเตอร์ไป ติดต่อสื่อสารไป

"อะ ... ท่าน มีอะไรคะ"

หญิงสาวฮู๊ดดำภายในห้องที่ใกล้ที่สุดหันมาเอ่ยถาม

เด็กสาวเอ่ยยิ้มแล้วเอาแผนที่ขึ้นมาชี้จังหวัดที่อยุ่ใกล้เขตชายแดน

"นี่ ... ฝากติดต่อให้หน่อยสิ ..... มีสมาชิกคนที่อยู่ในเขตนี้ .... แล้วพร้อมจะให้ชั้นยืมใช้ร่างกายได้บ้าง....."

"ค่ะ ... ว่าแต่ .... แค่นั้นเหรอคะ"

หญิงสาวถามกลับไป

"อืม ... แค่นั้นแหละ"

เด็กสาวยิ้มตอบ

.......................

.................................

End Chapter 43.33 ป่าวนี่คะ ..... พี่เพลงปกติดีค่ะ....