เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #56 : Chapter 34.5 สรุปง่ายๆว่าจะ.....มา....สินะ

Chapter 34.5 สรุปง่ายๆว่าจะ.....มา....สินะ

วันที่ 30 พฤศจิกายน เวทศักราช 212

ณ แถว ทุ่งหญ้าข้างทาง

ชั้นหละอยากจะบ้าตายจริงๆน้า

ถึงจะบ่นว่ารถสิบล้อปาดหน้าก็เหอะ

แต่ความผิดจริงๆ มันเราขับรถไปโทรศัพท์ไปนี่แหละ

งี๊ด งี๊ด งี๊ด งี๊ดดดดดดดด

ท้องฟ้าที่มีแดดส่องเต็มๆแบบนี้นี่มัน....

"อ้าร้อนๆๆ มาช้าจริงๆเลย !!!"

บ่นไปงั้นแหละ จริงๆ ก็เพิ่งผ่านไป 10 นาทีเองหละนะ

แต่ถ้าแดดแบบนี้ แล้วต้องนั่งรอต่อไปไม่ไหว

ลุกไปนั่งใต้ต้นไม้ .... จิ้ ... ใต้ต้นไม้แต่ละต้นก็มีแมลงกับพวกมดอีก

ไม่เอาหละ ตรงนี้ดีกว่า .... เห้อ

ถ้าฝนตกมาตอนนี้ก็ดีน้า

ตกให้หนักเหมือนกับ ...... อะ ....

.....

ชิ .... ถึงจะพยายามบ่นเรื่องอื่นก็เถอะ แต่ก็ลืมคิดเรื่องห่าฝนไม่ได้เลยแฮะ

.........

ถึงจะบอกว่า ถ้าไม่มีเหตุการณ์ห่าฝน เมื่อ 19 ปีก่อน

และการสูญเสีย..... จำนวนคนของเราไปเกือบหมด...

ชั้นก็ไม่มีโอกาส ได้ขึ้นมาเป็น M10TH แบบปัจจุบันนี้ก็เหอะ

แล้วก็ .... ฮึ่ม

.....พอเลยเรา

หยุดคิดดีกว่า ....

..................

15 นาทีผ่านไป

บรื้นนนนน...

บรื้นนนนนนน...

เอี้ยดดด...

เอี้ยดดด.......

เสียงรถทับซ้อนสองคันขับมาพร้อมกัน

เยี่ยมไปเลย ต้องใช่แน่ๆ

.........

"ท่านคะ!!! เป็นอย่างไรบ้างคะ!!!"

แล้วก็มีเสียงของลูกน้องของเราเรียกมาจริงๆ

"โอ้! สบายมาก ปล่อยให้รอเสียนานเลยนะ!"

โอเค ชั้นลุกขึ้นยิ้มหวานให้

ยังไงจะโทษคนมาช้าไม่ได้หรอก

ถึงปากลับหลังจะบ่น

แต่ความเป็นจริงเราผิดเต็มๆเลย

"พาชั้นกลับออฟฟิศเลยแล้วกัน"

"ค่ะ! เอะ ... แล้วไม่ไปนอกเมืองแล้วเหรอคะ...."

คนที่มารับชั้นเอ่ยถาม

"....ไม่แล้วหละ ..... จริงๆก็แค่จะขับรถสีชมพูที่เพิ่งแต่งมาใหม่ไปแสดงให้เด็กๆดูเท่านั้นแหละ"

"แค่นั้นเหรอคะ!!!!!"

"ฮ่าๆๆๆ แค่นั้นแหละ กลับกันเถอะๆ"

ชั้นหัวเราะขำๆ

เอาน่า จะคิดอะไรมากเล่า

ชีวิตมันต้องผ่อนคลายนี่นะ

ก็ชั้นเลยวัยแบบนั้นไปแล้ว....

...................................................................

.............................................

ณ สถานที่ทำงานของพวกเราซึ่งยังเปิดเผยไม่ได้

ครืดดดดด

ประตูของอาคารเปิดออก

ชั้นกลับมาหลังจากแวะซื้อชุดวันพีชของเด็กแถวข้างทาง

โอเค .... วันนี้คนอยู่ในองค์กรเพียบเลยแฮะ

"กลับมาแล้วเหรอคะ...."

เหล่าคนในองค์กร หันมาทักทายทั้งหมด

จะว่ากันตรงๆ องค์กรเราขาดแคลนหนุ่มๆจริงๆ

เพราะคนในองค์กรทั้งหมดมีสมาชิกเพศชาย เท่ากับ ศูนย์ ....

ถ้าเอาตานั่นเข้ามาทำงานได้ ก็เยี่ยมไปเลยน้า

แต่นั่นก็ไม่รู้ว่าจะเพียงพอไหม

ตานั่น ใช้พลังแบบพวกผู้ฝ่าฝืนได้จริงหรือป่าว.....

ข้อมูลที่ได้รับมาจะถูกต้องหรือป่าว

เอาเถอะๆตอนนี้ทำได้แค่นี้ก็พอแล้วหละนะ

"อื้ม ... กลับมาแล้ว"

"เป็นอย่างไรบ้างคะ ได้ยินว่าขับรถชนต้นไม้"

"ไม่เป็นไรๆ มีแต่รถแหละเป็น...."

ชั้นตอบปัดไปด้วยรอยยิ้ม

"แต่ว่า ที่แก้มมีรอยบาดนะคะ"

คนๆนึงเอ่ยกับฉัน

"อะไรนะ ..."

"ท่านเอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช มีรอยแผลเหรอ"

"เป็นไปได้ไงกันหน่ะ"

"ต้องเหตุการณ์หนักแน่ๆ"

เอาเข้าไป ยัยพวกนี้ ทำยังกะระเบิดลง

ตัวชั้นถึงจะถึกแค่ไหน แต่ก็มีจุดอ่อนนะยะ

ให้ตายสิน่า....

............................

แกรก ..... ตึ้ง

แล้วชั้นก็กลับมาถึงห้องทำงานของชั้น ... แย่จริงๆน้า

ห้องนี้จัดตกแต่งไว้สวยไปหมด .... แต่แต่งเป็นสีชมพูไม่ได้

แย่สุดๆเลย ฮึ่ม ....

มองห้องตัวเองแล้วเผลออมลมแก้มป่องทุกที

เอาเถอะ อย่างน้อยๆ ก็มีเน็ตบุ๊คสีชมพูอยู่ 1 อันละน้า ...

ฮาๆๆๆ ... ฮาๆๆๆ

เหมือนคนบ้าเลยเรา...

ชั้นเดินกลับมานั่งเก้าอี้อันใหญ่ยักษ์ ที่ไม่ได้เหมาะอะไรกับตัวชั้น แต่ก็เหมาะสมดี

ที่จะเอา พวกเบาะรองนั่งหลายๆอันมาวางเทินกัน จนสูงพอจะนั่งให้พอดีโต๊ะได้

เอาหละ ชั้นหันมองข้อมูลจอมอนิเตอร์ 6 จอไป พลางเปิดเน็ตบุ๊คสีชมพูของชั้นไปด้วย....

โฮ่ .... ติดแล้วๆ

กด โปรแกรม สกายฟี่ โลด

...........

ตึ๊ดตึ๊ดตึ๊ด ตึ ดึด ตึ๊ด

.............

ตรื๊ดดดดดดดด ตรื๊ดดดดดดดด

ตรื๊ดดดดดดดด ตรื๊ดดดดดดดด

ตรื๊ดดดดดดดด ตรื๊ดดดดดดดด

......

"ไง ยัยเด็กกระเจี้ยวเน่า"

แล้วคนที่โผล่มาก็คือเจ้าไลท์นิ่ง ที่ไม่รู้เป็นบ้าอะไรของมัน

ต้องเอาคำว่ากระเจี้ยวมาผูกติดกับชั้นตลอด

ก็บอกไปแล้วไงเล่า!!!

บอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

บอกไปเป็นร้อยครั้งแล้ว ว่า!!!

"ชั้นไม่มีกระเจี้ยว!!! ไอ้หมาป่าหน้าหื่นเอ้ย!"

"โฮ่ ได้ยินมาว่าจะกลับมาช้า นึกว่าจะไปล้างกระเจี้ยวมาแล้วซะอีก...ที่แท้ก็ยัง.... ไปโดนอะไรมาหละนั่น .... กระเจี้ยวมีรอยบาดนี่"

ไลท์นิ่งถามชั้นกลับมา

"โถ่ ไอ้หมาป่าหื่น!!! ถามแบบคนทั่วไปถามไม่ได้หรือไงยะ .... แก้ม แก้ม แก้มเฟ้ย!! แก้ม!!! ไม่ใช่กระเจี้ยว นี่เจ้าหมาป่าหื่นอย่างนายนี่ จะเอาทุกอย่างในร่างกายชั้นไปผูกติดกับกระเจี้ยวหรือไง"

ชั้นหละโมโหจริงๆ หมอนี่ ยียวนกวนสมองชั้นได้ตลอดจริงๆเลยให้ตายเหอะ

"คอยดูนะ ถ้านายอยู่ใกล้ๆ ชั้นจะทำอาหารรสชาติแบบดั้งเดิมของชั้นยัดปากนายจนท้องแตกตายเลยคอยดู!"

".... ถึงจะอร่อย แต่หวานขนาดนั้น ชั้นไม่กินหรอก .... ใส่น้ำในกระเจี้ยวเยอะไป"

ไลท์นิ่งยังคงยียวนชั้นไม่เลิก

"อ้ากกก ก็บอกว่าไม่เกี่ยวกับกระเจี้ยวไงไอ้หมาบ้ากามมมมมมมม!!"

ชั้นตะโกนโวยวายต่อ

โมโหเจ้าหมานี่จริงๆเลย อยากจะกัดคอ งับ งึ่ยๆๆๆ

"พอทั้งคู่เลย"

แล้วเสียงของ M7USA ก็แทรกเข้ามา

ก่อนที่เธอจะโผล่เข้ามาในจอ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้

"ดูหมาป่าหล่อนสิ หมาป่าหล่อนหน่ะ!!!"

ชั้นโวยกลับไป

"เอาเถอะๆ... เข้าเรื่องเลยเถอะ"

โอเค โดนตัดพ้อแบบนี้

น้ำตาตกในเลยค่ะ ....

".....อ่า ว่ามาสิ .... เรื่องนั้นสินะ"

"ใช่ พอดีประเทศชั้น ปีนี้ผลิตได้เยอะหน่ะ"

M7USA ตอบกลับมา

มันเล่นเอาคิ้วชั้นกระตุกเล็กน้อยเลยหละ

"ผลิตได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ"

"อืม.... ก็อย่างที่เธอรู้ ว่าประเทศชั้น มันใหญ่กว่าของเธอนี่นะ แล้วเรื่องความก้าวหน้าของเวทยาศาสตร์กับวิทยาศาสตร์ก็ดีขึ้น อัตราเด็กที่ตายตอนได้รับสารลดลง อัตราที่จะได้ก็เยอะหละนะ ... ปีนี้ก็หลัก พัน"

"หา!... ผลิตหมายเลขได้หลักพันเลยเนี่ยนะ!!!!"

โอเค ชั้นตกใจนั่นแหละ

ประเทศเรา หลังจากเหตุการณ์ห่าฝน มาจนถึงตอนนี้ ก็มีหมายเลขรวมๆกันแค่ พันกว่าคนเอง

แถมตอนนี้ ยังลดลงไปอีกตั้งเยอะ น้ำตาจะไหล....

ประเทศนั้น นอกจากจะใหญ่ ยังมีงบพอจะกว้านรับซื้อเด็กจากประเทศเล็กๆ

ที่องค์กรผู้ฝ่าฝืนในประเทศนั้นๆ งบไม่มากพออีก

.....

ไอ้วิกฤตการณ์บ้าๆ ของอัตราการเกิดนี่มันแย่จริงๆแฮะ

"ไม่หรอก พอดีมันมีเด็กอั้นมาจากช่วงสองสามปีที่แล้วด้วย อย่างปีที่แล้วพวกเราก็ได้หมายเลขกันแค่สองร้อยคนเอง"

M7USA ในชุดฮู๊ดดำ ชีมือซ้าย เป็นตัว V อืม คงหมายถึงสอง

ส่วนมือขวาก็ลูบหัวเจ้าไลท์นิ่งอยู่เรื่อยๆ

200 .... 200 เลยนะ

"ก็เยอะอยู่ดีแหละย่ะ"

ใช่ๆ ประเทศชั้น บางปีมีไม่ถึง 20 คนเลย

แล้วชั้นจะนั่งสนับสนุนความคิดตัวเองเล่นทำไมเนี่ย

"ทางผู้ใหญ่ก็คุยแหละนะ ถ้าทั่วโลก สามารถผลิต กลุ่มหมายเลข ได้ปีละหมื่นคนแบบนี้ คงต้องเพิ่มจำนวนของหมายเลข เป็นสามแสนแล้วหละมั้ง .... แล้วใครที่หมายเลขเกิน สองแสนห้าขึ้นไปก็จะโดนเกณฑ์ไปอยู่หน่วยที่จะจัดตั้งขึ้นมาใหม่"

M7USA เอ่ยตอบชั้นมา ให้หายข้องใจ

"... หน่วยใหม่งั้นเหรอ"

ยังจะมีหน่วยใหม่อีกหรือไงกันคะคุณผู้บริหาร

แบบนี้ ดิชั้นไม่ฮาด้วยแล้วมั้งคะเนี่ย

หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่เดาหรอกนะ

"ดังนั้น ... ชั้นก็เลยจะส่ง .... พวกอันดับหมายเลขต่ำสุดของทางเราที่เกณฑ์มาแล้วไปช่วยเธอสู้ด้วย .....เป็นการทดลอง เปิดหน่วยรบใหม่เป็นยังไงหละ?"

M7USA เสนอกลับมา

"..... จะ ส่งมากี่คนหละจะได้เตรียมที่พักให้ถูก"

"หนึ่งร้อยหนึ่งคน"

เดี่ยวนะ ....

ไอ้จำนวนขนาดนั้น จะเอามาทำอะไรเยอะแยะ

แล้วทำไมต้อง 101

"ไม่เยอะไปหน่อยเหรอไงนั่น ! จัดการคนๆเดียวตั้ง หนึ่งร้อยหนึ่งคน"

ชั้นดันโต๊ะลุกขึ้นมาโวยทันที

จะบ้าหรือไง ถ้ามานึกดีๆ เพิ่งตกลงกับหมอนั่นว่าอย่าฆ่ากัน

แล้ว มาตั้ง 101 คน

หมอนั่นจะไม่โกรธเราแย่หรือไงหละเนี่ย!!!

"...ก็ผู้ใหญ่เขาสั่งมานี่นะ .... คิดว่าชั้นก็อยากจะส่งคนไปตายหรือไง .... จำนวนของหมายเลขในประเทศชั้นมันหนึ่งหมื่นหนึ่งร้อยหนึ่งคนพวกเขาก็บอก อยากเก็บไว้แค่หนึ่งร้อย.... และพวกเขาก็หวังว่าจะได้คนจากทางฝั่งเธอสัก สี่สิบก้าวคน เข้าร่วมด้วย ...."

M7USA เอ่ยแล้วหันไปหยิบแก้ววายมา

ไลท์นิ่งก็คาบขวดไวน์มาวางไว้ให้ ก่อนเธอ M7USA จะรินด้วยตนเอง แล้วดื่ม

"สะ สี่สิบเก้าคน กะเอาไปฆ่าหมอนั่นให้ตายเลยหรือไง!"

"นี่ๆ ... งานของเรามันคือฆ่าหมอนั่นให้ตายไม่ใช่หรือไง คนที่ชื่อ พยายามหน่ะ"

"ก็ใช่ แต่ รวมกันมันร้อยห้าสิบคนเลยนะ! แล้วถ้าหมอนั่นมันเก่งพอหละ!! ฆ่าคนของเราตายหมดหละ!!"

"ฝั่งชั้นไม่มีปัญหาหรอกนะ .... ยังไงก็โดนสั่งให้ทำแล้ว ชั้นขัดไม่ได้ เธอก็โดนสั่งแล้วด้วย อีกอย่าง ร้อยห้าสิบคนเลยนะ ..... ถ้ายังจะพลาดอีกนี่ มีได้เล่นกับพวกรัฐบาลจริงๆนั่นแหละ"

โถ่เอ้ย!!! บ้าที่สุด

ไม่อยากจะทำเลย

กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งเรา ทั้งหมอนั่น

คนต้องตายหน่ะ ไม่ว่าฝั่งไหนมันก็แย่ทั้งนั้นนั่นแหละ

อึก ... เจ็บ .... พอๆๆ หยุดคิด ที่จะไม่ทำได้แล้วเรา

".... โอเค ... ว่าแต่ จะทำแบบไหนหละ คงไม่ไปปิดล้อมจนกว่าพวกนั้นจะออกมาหรอกนะ"

"อืม ปิดล้อมบ้านจนถึงวันที่ หก ช่วงตีสอง ถ้าไม่ออกมา ก็ทำลายทั้งหลังด้วยระเบิดเลยแล้วกัน .... "

"จะบ้าหรือไงยะ!!! ระเบิดงั้นเหรอ!!! แบบนั้นรัฐบาลประเทศชั้นก็โวยหน่ะสิ!"

ชั้นเอ่ยด้วยใบหน้าโมโหต่อ

"ไม่เป็นไร เอาหนึ่งในสี่สิบเก้าคนของเธอ ที่เลือกมาเป็นพวกรหัสเดนตายซะก็สิ้นเรื่อง แล้วให้คนๆนั้นเป็นแพะรับบาปไป อะ นี่ก็ถือเป็นคำสั่งนะ"

M7USA แนะนำ เชื่อเถอะ ไม่ใช่ความคิดยัยนี่แน่

"อืม .. ตามบัญชา.... "

ชิ.... แย่จริงๆ

"แต่เป็นไปได้ ให้หาทางให้พวกเขาออกมาจากบ้านจะดีกว่า ... จะได้ไม่เป็นภาระไปถึงหูรัฐบาล"

"อืม แล้วจะสอบถามพวกคนของชั้นดู..... ขอบใจมาก .... ว่าแต่มีเรื่องอะไรอีกไหมหน่ะ ถ้าไม่มีจะไปอาบน้ำแล้ว เหนียวตัวหน่ะ"

โอเค พยายามรีบตัดจบดีกว่า

"ยังมีอีกเรื่องนึง ..... เรื่องห่าฝนหน่ะ ..... จะมาประเทศเธออีกแล้วสินะ ...."

M7USA เอ่ยถามขึ้นมา

พูดเรื่องนี้จนได้

"อืม ... เห็นว่ามันจะมาวัน ที่ ยี่สิบห้านี้ นี่แหละ พวกรัฐบาลก็จะส่งคนมาช่วยด้วยราวๆ หมื่นคน .... น้อยเป็นบ้า พวกมันไม่เคยรู้เลยว่าห่าฝน ทำให้คนของชั้นเสียเยอะไปเท่าไหร่!"

"อย่าไปหวังเลย .... พวกนั้นรักษาดินแดนนอกประเทศ แต่ไม่ได้มาช่วยกันเรื่องห่าฝนอย่างจริงจัง .... "

M7USA ตอบ แล้วคิดสักพัก

"ออ ...ส่วนพวกผู้ใหญ่ก็สั่งมา ....รอบนี้พวกเราจะส่งคนไปช่วยด้วย ....จะเกณฑ์มาจากหลายๆที่หละนะ .... จริงๆ ก็แค่พวกผู้ใหญ่อยากจะลดงบ และลดจำนวนประชากร ของแต่ละประเทศลงด้วยเหมือนกัน"

"..... สรุปง่ายๆว่าจะส่งมาตายสินะ"

ชั้นนิ่งไปสักพัก

"ทั้ง เรื่องฆ่าคน ... ทั้งเรื่อง จัดการกับห่าฝน"

"อืม....."

M7USA พยักหน้าตอบรับระหว่างจิบไวน์

ชั้นเข้าใจเธอดี M7USA แต่บางครั้งเธอก็จงรักพักดีเกินไปนะ

.... เกินไปจนชั้นเหม็นขี้หน้าเลย....

แต่ก็เข้าใจ เพราะชั้นก็.... จงรักภักดีเหมือนกัน

"งั้นแค่นี้หละ ... จะไปอาบน้ำละ ขอบใจมากๆทั้งสองเรื่องเลย...."

ชั้นเอ่ยตอบรับกับ M7USA ก่อนจะเอื้อมมือมาตัดสาย

.........

ปึ้ง!!!

ชั้นเอามือทุบไปที่โต๊ะอย่างรุนแรง....

กัดฟันกรอด...

บ้า ... บ้าที่สุด ..... บ้าที่สุด!!!

ทำไมกันนะ ... พวกเราก็มีสิทธิ์ที่จะเกิดมาเป็นคนเหมือนกันนะ!!

อึก อึก....

แปะๆๆๆ .....

เสียงนี้มัน....

เลือด.... ไหลตกลงมา ที่โต๊ะ

ไม่นะ...

ชั้นเอามือแตะจมูก ก็พบ .... ว่าเลือดกำเดาไหล

............

เลิกคิด ... เลิกคิด ..... เลิกคิดเรื่องแบบนั้นสักที

.....

เจ็บปวด แต่ก็ต้องเลิกคิด ... แล้วก็ทำตามซะ...

เลิกคิด...

"เลิกคิด เรื่องบ้าๆสักทีตัวชั้น!!! "

......

ต่อไปก็ ... ต้องโทรบอกหมอนั่น เรื่องนี้สินะ ...... ไม่เป็นไร

ยังพอมีเวลา ให้หมอนั่นได้พักผ่อนจิตใจดีกว่าต้องมานั่งระแวงทุกๆวัน....

สักวันที่ 4 หรือ 5 ธันวา ค่อยโทรบอกก้ได้

......

..............

แล้วชั้น ก็ค่อยๆ เดินขึ้นชั้นบน กลับห้องนอนส่วนตัวภายในที่ทำงาน

เพื่ออาบน้ำ .... นอนพักผ่อน

ก่อนต้องไปสังเกตการณ์และร่วมคุยกับรัฐบาล

เรื่อง ....ห่าฝน....

End Chapter 34.5 สรุปง่ายๆว่าจะส่งมาตายสินะ