คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #105 : Chapter 61.5 ชั้นจะพยายามด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้ชั้นอดทนได้
Chapter 61.5 ชั้นจะพยายามด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้ชั้นอดทนได้
ความเป็นเพื่อน .... ของชมพูกับวารี จะเป็นไปได้ไหมนะ
ความพยายามครั้งที่ 1
"นี่ เพื่อน เพื่อน .... เพื่อนกัน... เพื่อนกัน"
ชมพู เด็กสาววัย 5 ขวบ หน้าตาน่ารักผมสั้นๆดวงตากลมโตผิวขาวอมชมพูตัวสูงกว่าเด็กวัย 5 ขวบทั่วๆไป เดินตาม วารีเด็กสาววัย 5 ขวบ ที่มีหน้าตาน่ารักน่ากอดผมยาวปล่อยยุ่งนิดๆ ผิวขาวอมเหลือง ตัวเตี้ยกว่าชมพูเล็กน้อย ไปเรื่อยๆ
แล้วพยายามเอ่ย สิ่งที่เธอพยายามจะทำ....
ระหว่างที่วารีนั้น ยังคงเดินนำหน้าโดยไม่ได้สนใจ
ปุก.....
ชมพูล้มลง
วารีหันมามองด้วยท่าทางตกใจ
ก่อนจะหยุดนิ่ง เมื่อมองเห็น
".....อือ....!!"
ชมพูนั้นเจ็บไม่น้อยเธอพยายามดันตัวลุกขึ้นมา
จ้องมองไปที่วารี ในขณะที่หัวเข่ายังมีรอยแผล พร้อมยิ้ม
"เพื่อน ... เพื่อนกัน ......."
"ไม่เป็น"
วารีเอ่ยแล้ว จึงยื่นมือไปดึงตัวของชมพูขึ้นมายืน
แล้ววิ่งหนีไป
"ทำไม ไม่เป็น....."
.........................................................
ความพยายามครั้งที่ 5
"วารี วารี .... เปนเพื่อนกาน"
ชมพูอุ้มขนมปังมาวางไว้ข้างๆ วารีที่นั่งกอดเข่าภายในห้องเรียนคนเดียว
"...... ไม่เป็น"
วารีเหล่ตามองขนมปังแล้วเอ่ยกลับมา
"ปัง อะหร่อย นะ... อะ ... หร่อย นะ"
ชมพูเอ่ยต่อแล้วหยิบขนมปังเนยมายื่นๆให้วารี
"ไม่เอา!"
วารีเอ่ยแล้วลุกขึ้น วิ่งหนีไป
......
ชมพูเอียงคอมอง ก่อนจะเอาขนมปังมายัดปาก เคี้ยวหงึบๆ
.........................................................
ความพยายามครั้งที่ 15
หลังจากเธออยู่มาที่นี่ กว่า 2 ปี เธอก็พูดชัดขึ้นมาก
และรู้สถานที่ต่างๆมากขึ้น
ในวันอาทิตย์ ชมพู ได้ช่วยลูกนกมาได้ เธอได้ช่วยเพื่อนๆคนอื่นมาดู
ทุกๆคนชอบมากๆเลย แล้วก็กลับกันไป เหลือแค่วารี ที่ยังไม่ได้ชวน
ชมพูนั้นวิ่งดุ่ยๆ ออกมาจากโรงเรียนไปที่บ้านของวารี
เพื่อไปเรียกวารีมาดู
เมื่อไปถึง
ก็พบว่า แม่ของวารีนั้นกำลัง ...
เพียะ!!
เสียงของไม้หวายเรียวบาง แต่น่าจะสร้างความเจ็บปวดดังขึ้น
"บอกแล้วใช่มั้ย!!! ว่าให้ขัดพื้นบ้านให้เรียบร้อย!!!"
"วารีขัดแล้ว...."
เพียะ!!!!
"เถียงเหรอ!! แล้วทำไมทำของแตก!!! แล้วมันไม่สะอาดเห็นมั้ย!!!"
เพียะ!!!!!!
"ขอโทษคะ...."
วารีที่โดนฟาดซ้ำๆ น้ำตาซึม แต่ไม่ร้องไห้งอแง
ชมพูที่เห็นก็รีบเข้ามาห้าม
"อย่าตี วารีเลยนะคะ .... ชมพู จะช่วยขัดพื้นเอง!!"
"ตายจริง หนูชมพู .... เห้อ... อะๆ แม่จะยกโทษให้ .... ไป วารี ออกไปกับชมพูไป...."
แม่ของวารีเอ่ยถอนหายใจ
ท่าทางเธอจะใจดีกับชมพู
ชมพูยิ้มดีใจก่อนจะจูงมือวารีวิ่งออกมา
วารีนั้นยอมตามออกมาจนมาถึงโรงเรียน
"วารีเจบมั้ย ...."
ชมพูถาม
"...... ไม่เจ็บ"
วารีตอบ
"เป็นเพื่อนกันมั้ย ...."
ชมพูถามต่อ
"ไม่เป็น!!!"
วารีเอ่ยแล้วสะบัดมือออก
"อย่ามาช่วยได้มั้ย! ชั้นผิดก็คือชั้นผิด ชั้นจะพยายามด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้ชั้นอดทนได้!!"
เธอเอ่ยแล้ววิ่งถอยออกมา
"... อะ วารี!"
ชมพูเอ่ยด้วยท่าทางตกใจ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เธอรู้สึกเสียใจ ที่ไม่สามารถจะเป็นเพื่อนกับวารีได้เลย
"ฮืออออ แง้!!!"
......
แปะ!!!
ยังไม่ทันร้องไห้ถึงไหน
ก็โดน ผ้าเช็ดหน้าปาอัดหน้า
"อือออ?"
ชมพูนั้นจับ ผ้าออกมามองๆ
แล้วเงยไป
ก็เห็นวารีเป็นคนปา .... ก่อนที่วารีจะวิ่งหนีไปอีก
ชมพูไม่เข้าใจ ... แต่เพราะเหตุการณ์นั้น ทำให้เธอหยุดร้อง
ก่อนจะเดินกลับเข้าไปนั่งดูนก ... ที่เธอช่วยเอาไว้
แบบงงๆ
End Chapter 61.5 ชั้นจะพยายามด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้ชั้นอดทนได้
ความคิดเห็น