เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #45 : Chapter 31 ไม่ใช่ความผิด.......หรอกนะ ... อย่าโทษตัวเองเลย

Chapter 31 ไม่ใช่ความผิด.......หรอกนะ ... อย่าโทษตัวเองเลย

วันที่ 29 พฤศจิกายน เวทศักราช 212

เวลา 19.10 น.

ณ ห้องนอนสุดหรู ภายในอาคารแห่งหนึ่ง

-เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!!-

.....

-เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!!-

"มาแล้วๆ ....."

เสียงของเด็กสาวเอ่ยดังขึ้นระหว่างวิ่งมาจากห้องน้ำ มายังห้องนอน

ที่มีเตียงขนาดใหญ่สวยงามปูด้วยผ้าปูเตียงสีชมพูตรงกลางห้องติดหน้าต่าง

ผ้าห่มสีชมพูริ้ว หมอนสีชมพูริ้วสวย

และประดับด้วยข้าวของสีชมพูมากมายทั่วทั้งห้อง

ทั้งตู้เสื้อผ้าสีชมพู ตู้หนังสือสีชมพู โต๊ะเครื่องแป้งติดที่นอนสีชมพูและพรมสีชมพู

เธออยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูสีชมพูนุ่งห่มจากช่วงอก

น่าเสียดายที่ยังไม่สามารถสังเกตใบหน้าของเธอได้

-เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!!-

....

-เมี้ยว!! เมี้ยว!! เมี้ยว!!.....-

 ติ๊ด!

เสียงกดรับโทรศัพท์ดังขึ้น

"ดิฉันหนึ่งสามศูนย์หนึ่งหนึ่งสองค่ะ!!! จะโทรมาแจ้งว่า หนึ่งห้าศูนย์ เสร็จมันแล้วค่ะ!!!"

เสียงของหญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจจากโทรศัพท์

"ว่าไงนะ .... งานเรียบร้อยดีสินะ เห้อปิดงานได้สักที .... สบายใจหน่อย ถึงจะเสียงบไปสักหน่อย แต่ก็เรียบร้อยแล้วสินะ ไม่ต้องเหนื่อยใจแล้ว รอดแล้วๆ"

เด็กสาวเอ่ยอย่างสบายใจโล่ง

"ไม่ใช่ค่ะ!!! หนึ่งห้าศูนย์ โดนมันจัดการไปแล้วค่ะ!! พวกมันจัดการเธอไปแล้ว!!! โทรศัพท์ของเธอก็ติดต่อไม่ได้แล้วค่ะ!!!"

หญิงสาวสวมแว่นดำผมสีม่วงที่เรียกตนเองว่า 130112 เอ่ยขณะยืนภายนอกอาคารเรียน

"เหะ!!! เห!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงของเด็กสาวตะโกนดังลั่นห้องนอนของเธอ

"จะ จะ จะบ้าเหรอ!! นี่หล่อนตรวจสอบดูดีๆแล้วสินะ มันต้องมีอะไรแน่ คนที่ส่งมาจากที่ประเทศนั้น มันอันดับ สูงมากเลยไม่ใช่เหรอ!!!"

"... ตรวจสอบหมดทั้งบ้านเติมเต็ม และเช็คตามจุดที่น่าจะไปแล้วค่ะ หาเกือบสองชั่วโมงก็ไม่พบเลยค่ะ"

130112 เอ่ยตอบเด็กสาวในโทรศัพท์

ทันใดนั้น เด็กสาวก็เอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น แต่ชัดเจนว่าสติเลอะเลือนแล้ว

"ห้องส้วมหละ!! อาจจะ อยู่ในส้วมก็ได้!!! ไปหาดูอีกทีสิ!! หนึ่งสามศูนย์หนึ่งหนึ่งสอง"

"เอ่อ ... เชื่อเถอะค่ะ ว่าไม่ใช่ตรงนั้นแน่ๆ ดิชั้น กับกลุ่มอีกสองคน ช่วยกันตรวจสอบทุกที่แล้วค่ะ"

130112 เหงื่อตก แล้วเอ่ยตอบกลับมา

"ในส้วมก็ตรวจแล้ว"

"อ่า อืม....... เข้าใจหละ...... ขอบใจมาก"

เด็กสาวนั้นเหงื่อตกเอ่ยตอบรับ

ติ๊ด!

เธอกดวางสาย แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ก่อนจะนอนแหมะลง

"เห้อ .... จะต้องไปคุยกับยัยนั่นอีกสินะ"

เธอถอนหายใจ หันไปกดเน็ตบุ๊คสีชมพูบนเตียง เข้าโปรแกรม สกายฟี่

แล้วเลือกคู่สนทนา เป็น M7USA

ตึ๊ดตี๊ดตี๊ด ตึดึด ตึ๊ด

ตรื๊ดดด ตรื๊ดดดดดดด

เสียงการติดต่อของโปรแกรมดังขึ้น

ผ่านไปสักพักก็มีคนรับ

"ไง หนูน้อยกระเจี้ยวไม่ล้าง"

เสียงตอบรับของหมาป่าขนาดใหญ่เท่าคน ที่มี 4 ดวงตา ตอบรับพลางจ้องมาที่จอ

".... เอ่อ ขอร้องหละ ยังไม่อยากทะเลาะหน่ะ ขอคุยกับ เอ็มเจ็ดยูเอสเอหน่อย"

เด็กสาวเอ่ยตอบ ด้วยใบหน้าเหมือนอารมณ์ไม่โกรธ

"โห .... เรื่องสำคัญสินะ ..... สักครู่แล้วกัน เจ้านายข้ากำลังทานข้าวอยู่..."

"อืม.....ได้"

30 นาทีผ่านไป

"ฮะ ฮัดชิ้ว .... นะ !! นานไปแล้วโว้ย!!!!!!!!!!!"

เด็กสาวที่ยังนอนรอบนเตียงในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวโวยวายด้วยความโมโห

กรึก ....

ไม่ทันไรในภาพ ก็มีหญิงสาวในชุดผ้าคลุมสีดำเดินเข้ามาในจอ

".... โทษทีนะ พอดีทานอาหารนานไปหน่อย ... หึ ... ว่าไงหละ เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช"

M7USA เอ่ยหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวงามของเธอ

"เอ่อ..... คือว่านะ..."

เด็กสาวที่โดนเรียกว่า M10TH นั้นกลืนน้ำลาย แต่ยังไม่ได้เอ่ยก็โดนแทรกขึ้นมา

"โทรมาไวกว่าที่คาดนะ ... เสร็จงานแล้วสิ อย่าลืมพา หนึ่งห้าศูนย์เที่ยวสักหน่อยด้วยนะ ... เธอยังเด็ก คงอยากจะเที่ยวนั่นแหละ แถมไม่ได้ปิดบังใบหน้าด้วย คงไม่ต้องคิดอะไรมากก็ได้"

ก่อนที่ M7USA นั้นจะเริ่มสังเกตใบหน้าของ M10TH ที่ดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจ

"คือว่า....ระ เรื่อง...."

"ถ้าเรื่องงบหละก็ หักไม่เยอะหรอก ชั้นไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เสร็จงานแล้วด้วยนี่นะ"

M7USA เอ่ยพึงพอใจ ก่อนจะหันไปมองหมาป่าของเธอที่เดินเข้ามาในกล้องพลางลูบๆหัวมัน

"ฮ่าๆ คงจะกลัวงบหายจนกระเจี้ยวหดหมดแล้วหละสิ!"

หมาป่าดวงตาสีแดงเอ่ยต่อ

จ้องมองเข้ามาในจอด้วยใบหน้าราวกับโมโห

แม้จะเป็นหน้าปกติของมันก็ตาม

"ไม่ใช่นะ!!! ไม่ใช่ ... คือ ... หนึ่ง .... หนึ่งห้าศูนย์ก็เสร็จมันไปแล้ว!!!"

M10TH เอ่ยตะโกนเสียงดังลั่นด้วยใบหน้าโมโหก็ไม่ใช่ อัดอั้นก็ไม่เชิง

"ว่าไงนะ! .... หนึ่งห้าศูนย์เนี่ยนะ!"

M7USA เอ่ยด้วยเสียงตกใจเป็นที่สุด

"เจ้าคงไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ"

หมาป่านั้นเอ่ยต่อทันที

"เจ้านั่นมันสัตว์ประหลาดแล้วนะ !!! ชั้นว่า อย่าไปยุ่งกับมันเลยดีกว่า!!! ไม่ไหวหรอก!! ถ้ายังส่งคนไปอีกก็ตายกันหมดอีก!!!"

เด็กสาวเอ่ยเสียงดัง บอกไป ด้วยใบหน้าที่เกรงกลัวกับสิ่งที่เจอ

M7USA หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรออก

..............

.....................

เธอนั่งรออยู่สักพัก ก็โทรอีกรอบ

......

............

ก่อนจะหลับตา ... แล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะด้านข้าง

"..... ก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ ... ว่าเธอจะแพ้ให้กับมัน ...."

หญิงสาวผู้สวมฮู๊ดดำนั่งข้างหมาป่าเอ่ยกำมือแน่น

"ก็ ... ก็ชั้นบอกแล้วไง!!!หละ!! ว่าเจ้าเด็กที่ชื่อพยายามคนนั้น มันไม่ใช่คนแล้วนะ!"

M10TH โวยขึ้นด้วยใบหน้าเครียดสุดๆ

"อืม .... ชั้นเข้าใจเธอแล้ว"

"ไม่น่าเลยนะ"

หมาป่าตัวนั้นเอ่ยส่ายหัว

"เข้าใจก็ดี ... จะเอายังไงต่อหละ"

เด็กสาวเอ่ยถามต่อ

"เอาอย่างนี้แล้วกัน .... ชั้นขอเวลารายงานเรื่องไปทางเบื้องบนก่อน ได้เรื่องยังไง ชั้นจะโทรกลับไป"

M7USA ตอบกับทางเด็กสาว

"อ่า .... ฝากด้วยแล้วกัน"

เด็กสาวตอบรับ

"งั้นแค่นี้นะ"

M7USA เอ่ย แล้วเอนตัวเอามือค้ำหน้าผากไว้ ท่าทีปวดหัวเล็กน้อย

"แล้วเจอกันนังหนู"

หมาป่าสีน้ำเงินนั้นเดินมา ไม่เอ่ยล้อเลียนเด็กสาว แล้วเอาเท้าหน้ากดลง ปิดปุ่มไป

"..... เห้อ"

เด็กสาวที่โดนเรียกว่า M10TH นั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่

เมื่อการติดต่อกันผ่าน สกายฟี่ ปิดลง

เธอก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้า สวมใส่ชั้นในสีชมพู และชุดนอนผ้าบางสีชมพู

แล้วกระโดดลงนอนบนเตียง กอดหมอนข้างสีชมพูของเธอ

"แย่ที่สุดเลยแฮะ .... กว่าจะไต่ขึ้นมา จากการเป็นพวกรหัส มาเป็นหมายเลขได้รอดตายกันมาแล้วรอบนึง เสี่ยงไปก็เยอะ ยังอุตส่าต้องไปตายกันต่อแบบง่ายๆอีก.... เครียดจริงๆเล้ย ถึงจะรู้ว่ามีชีวิตในแบบเสี่ยงๆก็เหอะ แต่ก็ไม่ได้อยากให้ไปตายกันนี่!!"

เด็กสาวเอ่ยบ่นคนเดียวกอดจะนอนกอดหมอนกลิ้งไปมา

"แต่ก็ช่างเถอะ ... หวังว่าพวกเธอคงจะพึงพอใจ กับชีวิตที่ได้รับจากพวกเราแล้วหละ ... มั้งนะ"

--------------------------------------------

-------------------------

อีกด้านหนึ่ง ในวันเดียวกัน

เวลา 20.10 น.

ผมนั้นนั่งมองทีวีเงียบขรึมไม่พูดอะไร

ไม่คิดอะไร และพยายามไม่คิดอะไร

ภาพเหตุการณ์ในวันนี้มันยังติดตาผมอยู่

ถึงจะบอกว่าเห็นคนตายมาเยอะแล้วก็เถอะ..

บ้าเอ้ย

แต่รอบนี้ .... คนที่พวกเรา

เพิ่งจะฆ่าไป

เป็นแค่เด็ก.....

กรึก .. กรึกๆ .. กรุบ...

เสียงของการเคี้ยวกระดูกดังออกมาจากห้องน้ำ

ใช่

อย่างที่ทุกๆคนรู้นั่นแหละ

เสียงนั้นคือเสียงของสโรชาที่กำลังรับประทาน.... เด็กคนนั้นอยู่

ถึงตอนแรก ผมจะบอกไม่อยากให้เธอทำก็เถอะ

แต่เธอก็ยืนกราน ว่า การกำจัดศพ ยังไงวิธีนี้ก็ดีที่สุด

คือ....

มันก็จริงนั่นแหละ ที่แบบนี้มันดีที่สุด ในการกำจัดศพ

แต่.... มันไม่ไหว หวะ

สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้เธอกำจัดศพ ด้วยวิธีที่เธอชอบและถนัด

ผมไม่อยากจะไปเห็นสภาพนั้นของเด็กสาวเลย

เสื้อผ้าและชุดของเธอก็กองตรงนี้ ... รวมถึงไวโอลินด้วย

สโรชานั้นตรวจสอบเรียบร้อยและก็รู้ว่าไม่มีเครื่องดักฟังหรืออะไรทั้งสิ้น

กรึก ... กรุ้บ!!! กร๊อบ!!!

เสียงนั้นยังคงดังต่อไป .... ยาวนานถึง 30 นาทีได้

ก็ได้ยินเสียงสโรชาอาบน้ำ และผมก็ต้องรอไปจนกว่าเธอจะอาบเสร็จอีก ราวๆ 50 นาที

"...อาบเสร็จแล้วหละ พยายาม......"

สโรชาเอ่ยบอกผมหลังจากที่เธอเดินลงมาในจากชั้นสอง

ในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลแขนสั้นและกางเกงยืดสีน้ำตาลแขนสั้นไม่มีลายอะไรเป็นพิเศษ

"อืม .... "

ผมตอบรับพร้อมลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูที่เตรียมไว้อยู่แล้ว

เพื่อจะเดินไปเข้าห้องน้ำบ้าง

หมับ ...

มือของสโรชาจับมือของผมเอาไว้

"...ไม่ใช่ความผิดพยายามหรอกนะ ... อย่าโทษตัวเองเลย"

ผมหันไปมองหน้าเธอเงียบงัน

แล้วเบือนหน้าไม่ได้ตอบเธอ

สโรชาก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี

ผมเดินตรงมายังห้องอาบน้ำชั้นบน

เปิดประตูออก มองไปรอบๆ ....

ห้องน้ำนั้นสะอาดดี ไม่มีคราบเลือดเหลือ

"เห้อ~~~"

ผมถอนหายใจยาวระหว่างปลดเสื้อผ้า

แล้วเริ่มต้นอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสบู่

แล้วก็พบ ... เส้นผมสีทองอ่อน ติดอยู่ที่สบู่เส้นหนึ่ง

-ฮื้ออออ ไม่เอาแล้ว เบลลิก้า .... เบลลิก้า ไม่สู้แล้ว แง!!-

เสียงนั้นมันจะดังก้องอยู่ในหัวของผม

โถ่เว้ยยยยย!! บัดซบที่สุด ว่าจะไม่นึกแล้วเชียว!

ตุ้บ!!!

ผมโวยขึ้นในใจระหว่างทุบไปที่กำแพงห้องน้ำ

"บ้าที่สุด!! พวกแกจะส่งใครมาก็มีลิมิตหน่อยเถอะเว้ย!!! เลิกส่งมาสักที เจรจากันดีๆไม่ได้หรือไงวะ!! แม่งเอ้ยยย!! ไม่อยากจะ ... ให้มีใครตายเพราะกูอีกแล้วนะโว้ยยยย!!! ไอ้องค์กรเฮ็งซวย บอกมาสิวะ!!! ว่าจะส่งคนมาฆ่ากูทำไม บ้าที่สุด!!!"

ผมตะโกนออกไปเสียงดังทุบกำแพง

ตุ้บ .... ตุ้บ ตุ้บ.... ด้วยความโกรธ

เออ ... ไม่อยากจะให้ใครต้องตายอีก

แต่ .... ถ้ามันมาอีก

ผมจะทำยังไงหละ ....

ใครก็ได้บอกผมทีเถอะ

พ่อ แม่ .... อดทน มะม่วง ...

....

มายด์......

End Chapter 31 ไม่ใช่ความผิดพยายามหรอกนะ ... อย่าโทษตัวเองเลย