คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #403 : Chap.After9-10 คดีปริศนาในห้องปิดตาย ตอนที่ 3
.......................................................................................
.......................................................................................
..........................................................
..........
ณ ห้องโถงขนาดใหญ่ ของสถานที่แห่งหนึ่ง
ซึ่งล็อคจากภายในอย่างแน่นหนา ภายนอกไม่สามารถเข้ามาได้โดยง่าย
ทั่วทั้งห้องมีตราสัญลักษณ์เป็นรูปร่างคล้าย ใบหน้าสีขาวที่ไร้ซึ่งดวงตา
ประดับประดาไปทั่วทั้งห้อง พร้อมกับการจัดวางตกแต่งสิ่งของรอบห้องด้วยขนสัตว์
มีอุปกรณ์เวทย์ และเครื่องมือที่ไม่ค่อยพบเห็นกันบ่อยๆภายนอก เช่น โซ่ แซ่ กุญแจมือ เครื่องทรมานรูปทรงม้าสามเหลี่ยม หรือแม้แต่เครื่องตรึงร่างกาย
พร้อมทั้งบุคคลที่สวมหน้ากากนั่งเรียงรายอยู่มากมาย เต็มห้องไปหมด
โดยที่ส่วนของกลางห้อง ที่ถูกล้อมรอบด้วยวงกลมขนาดใหญ่ตรงกลาง
มีเด็กสาวที่ร่างกายเปลือยเปล่าโชว์เรือนร่างให้คนทั้งห้องได้เห็น
เธอมีหน้าตาน่ารัก สัดส่วนสวยงามเข้ารูป หน้าอกหน้าใจใหญ่สมส่วน ตัดผมสั้น
จากใบหน้านั้น และรูปร่างแบบนั้น หาใช่ใครอื่นไม่ หากแต่เธอก็คือ ริฟ่า
เด็กสาวที่มาเที่ยวทริป ที่ประเทศแห่งนี้ นั่นเอง
เสียงเอ่ยจากริมฝีปากของบุคคลหลายคน ฟังไม่เป็นภาษาดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
แม้อาจจะดูไม่มีอะไรมาก แต่ก็ให้ความรู้สึกขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูกก็ว่าได้
เวลาผ่านไปสักพัก เสียงเอื้อนเอ่ยทั้งหมดก็จบลง
ผู้สวมหน้ากากปิดส่วนดวงตาช่วงบนที่อยู่เบื้องหน้าของตัวเธอ
เมื่อนำเอ่ยคำพูดไม่เป็นภาษาเหล่านั้นจบสิ้นทั้งหมด
ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาริฟ่าช้าๆ จ้องมองเรือนร่างอันแสนบอบบางสวยงามของเธอ
ดวงตาของเธอนิ่งแข็ง ดูแล้วไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ อาจจะเป็นผลมาจากการโดนสะกดจิตอยู่
"จงตอบมาตามความจริงทุกประการนะ ริฟ่า"
ผู้สวมหน้ากากนั้นเอ่ยออกมา ฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะเป็นหญิงวัยกลางคน
เมื่อริฟ่าได้ยินเช่นนั้น เธอก็ก้มหัวรับ พร้อมตอบกลับไป
"ค่ะ ...."
"ดีมาก ริฟ่า .... งั้นชั้นจะเริ่มถามเธออย่างแรกก่อน .... เธอมีความสุขกับชีวิตที่ผ่านมาไหม? ริฟ่า"
ผู้สวมหน้ากากถามออกไประหว่างเดินเข้าไปหาริฟ่าใกล้ๆ
ก่อนจะค่อยๆ สำรวจเรือนร่างของริฟ่า .... ไปตามซอกคอสีขาวอ่อน และปลายเส้นผม ...
"มีความสุขดีค่ะ ...."
ริฟ่าตอบกลับไปตามความจริง จากภายในความทรงจำทั้งหมดของเธอ
"ริฟ่า .... เธอรักในครอบครัวของเธอไหม .... รักเพื่อนของเธอหรือป่าว? .... แล้วเธอมีคนรักหรือไม่?"
"... ริฟ่ารักพี่ชายกับพ่อแม่ ... แต่ริฟ่าไม่มีเพื่อน ... และไม่มีคนรักค่ะ ..."
"งั้นเหรอ .... แล้วเธอมีห่วง มีคนที่เธอจะต้องกลับไปปกป้องดูแลไหม ? ... ครอบครัวของเธอ จำเป็นจะต้องมีเธอ หรือขาดเธอไม่ได้หรือป่าว?"
หญิงผู้สวมหน้ากากตอบรับ .... พลางถามต่อเนื่องระหว่างย้ายมือสัมผัสเรือนร่างของริฟ่า จากส่วนบน
ไล่มายังช่วงแขนขาวๆ ที่น่าสัมผัสย้ายกลับมายังช่วงอก
ริฟ่าที่โดนสัมผัสร่างกายอยู่นั้น ไม่มีอาการตอบโต้ ตกใจหรือสั่นกลัว
".... ริฟ่า .... ไม่จำเป็นจะต้องดูแลพ่อแม่ค่ะ พวกท่านบอกว่าพวกท่านดูแลตนเองได้ พี่ชายก็เหมือนกันค่ะ ... พวกเขาแค่อยากให้ริฟ่าทำตามสิ่งที่ริฟ่าต้องการจะทำ .... ให้อิสระกับริฟ่า"
เธอยังคงดวงตาแข็งใบหน้านิ่งเรียบ และตอบออกไปด้วยเสียงปกติ
"แบบนี้เองเหรอ ... แล้วริฟ่า ... มีความฝัน หรือสิ่งที่ริฟ่าต้องการจะทำอะไรเป็นพิเศษไหม? ..."
หญิงผู้สวมหน้ากากถามกลับ ก่อนที่เธอจะเริ่มจับทรวงอกข้างซ้ายด้านล่างของริฟ่าพลิกขึ้นมาดู
ก็ทำให้เธอยิ้มหวานขึ้นมา ....ในทันทีที่ได้เห็น
ปานรูปดาวหกแฉก ... อยู่บริเวณใต้ทรวงอกซ้าย ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเนื่องจากหน้าอกที่ใหญ่เบียดบังกันการมองเห็น นอกจากจะดันแหวกแล้วก้มลงดูเท่านั้น
"....ไม่มีค่ะ ... ริฟ่าไม่มีความฝัน ....อะไรเลย ...."
สิ่งที่ริฟ่าตอบออกไปนั้น เป็นเรื่องที่แปลกสำหรับเด็กสาวทั่วๆไปพอตัว
เพราะ ต่อให้ในยามปกติจะบอกว่าไม่มี แต่ถ้าหากโดนสะกดจิตให้ตอบออกมาจากภายในสมองจริงๆแล้วหละก็ ... เด็กทุกๆคน มักจะตอบออกมาว่ามีหมด แม้จะไร้สาระแค่ไหนก็ตาม
แม้ว่าหญิงสาวจะยิ้มจากเห็นสิ่งที่เธออยากจะเห็น ... แต่ก็ต้องแปลกใจกับคำตอบของริฟ่า
เธอปล่อยทรวงอกของริฟ่าช้าๆพลางค่อยๆก้มลงสำรวจช่วงล่างของริฟ่า
"? ... น่าแปลกจังเลยนะ ....ริฟ่าไม่มีความฝันอะไรเลยเหรอ .... ตั้งแต่จำความได้ ไม่มีฝันอยากจะทำอะไร หรือฝันที่จะร่วมทำอะไรกับเพื่อนของเธอเลยเหรอ ริฟ่า ?"
แล้วถามริฟ่ากลับไป อย่างสงสัยราวกับอยากจะขุดคุ้ยเรื่องราวในอดีตของเธอมากขึ้น
"ไม่มีเลยค่ะ .... ตั้งแต่จำความได้ ... มีแต่พ่อ .. แม่ .. พี่ชาย .. ครอบครัว ... รักกัน ... แล้วก็มาเที่ยว ..."
แต่คำตอบของริฟ่านั้น กลับมีเพียงน้อยนิดผิดคาด ราวกับสมองของเธอ มีความทรงจำอยู่เพียงแค่นั้นจริงๆ
มันทำให้กลุ่มคนที่นั่งมองเธอนั้นเกิดความสนใจไม่น้อยพลางเริ่มหันไปคุยกัน
ส่วนหญิงผู้สวมหน้ากากนั้นก็หันกลับมาถามต่อด้วยใบหน้าสนใจในสิ่งที่ริฟ่าตอบ
"หรือว่าจะความจำเสื่อม ... ถึงได้จำได้แค่นั้น? ...."
เธอเอ่ยแล้วผละตัวลุกขึ้น ถอยออกมาเล็กน้อยเพื่อจ้องมองใบหน้าของริฟ่า เพื่อเช็ค
ว่าเธอโกหกหรือไม่ ....
แต่จากดวงตาแล้ว เธอยังคงอยู่ในการสะกดอยู่ชัดเจน
ผู้สวมหน้ากากอีกสองคน ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ
แล้วเอ่ยบอกหญิงผู้สวมหน้ากากนั้น
" .... ไม่คิดว่าเธอจะเป็นของที่พระเจ้าประธานมาให้จริงๆหรือไง?"
"... นั่นหน่ะสิ ... คนความจำเสื่อม พ่อแม่คงไม่ปล่อยให้ไปไหนมาไหนเองหรอก ....เธออาจจะไม่ใช่มนุษย์ปกติบนโลกนี้ก็ได้นะ .... "
หญิงสวมหน้ากากหันไปมองแล้วยิ้มออกมาเล็กๆ
"อาจจะเกิดมาจาก .... พระเจ้าสินะ ....."
"ใช่ .... คิดว่าอย่างงั้นนั่นแหละ"
".... เธอเกิดมาเพื่อพวกเรา ....."
ผู้สวมหน้ากากทั้งสองเสริมพลางพยักหน้าให้
หญิงสวมหน้ากากพยักหน้ากลับ แล้วหันไปมองริฟ่าอีกครั้ง
ก่อนจะถามเพื่อความมั่นใจ
"... ริฟ่า ... ริฟ่าจำช่วงในวัยเด็กของริฟ่าได้ไหม? ..."
ริฟ่าเมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น ก็ตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิดทันที
ว่า
".... ริฟ่า ... ไม่มีความทรงจำในช่วงวัยเด็กเลยค่ะ ..."
"นั่นไงหละ .. จริงๆด้วย"
"แบบนี้ ก็ไม่ต่างจากที่เป็นแน่ๆ"
"เรื่องนั้น อาจจะเป็นจริงก็ได้"
"พระเจ้า อาจจะสร้างเธอมาให้กับเรา"
"มันเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆนะ ..."
"แบบนี้ ก็ไม่สูญเปล่าแล้วสินะ"
"ยอดจริงๆ .... ยอดจริงๆ!"
และคำตอบนั้นเอง ก็ทำให้ผู้คนภายในห้องนั้น ต่างพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติทันที
ผู้สวมหน้ากากสองคนที่ยืนด้านข้างริฟ่าก็มีท่าทางยินดีจริงๆ
".... นั่นไงหละ ..... เธออาจจะไม่ใช่มนุษย์ปกติจริงๆก็ได้ ...."
"ทั้งจากใบประวัติสุขภาพ และใบแจ้งสถานะเวทย์ของเธอ ... มันก็ลงตัวพอดี"
หญิงสวมหน้ากากค่อยๆฉีกยิ้มมากขึ้น แล้วเอ่ยออกมา
" .... งั้นเหรอ .... ก็ดีแล้วหละนะจ๊ะ ริฟ่า .... เพราะต่อจากนี้ .... พวกเราจะได้ .... ทำอะไรกับเธอง่ายขึ้นหน่อย .... "
เธอเอ่ยบอกริฟ่า พลางลูบหัวริฟ่าช้าๆ ....
ก่อนจะหันไปหา หญิงสาวสวมหน้ากากที่นั่งอยู่ที่มุมประตู
แล้วเอ่ยสั่งในทันที
"เจน .... พาริฟ่าไปนอนบนเตียงตรึงร่างกายซะ .... พวกเราจะมีปาร์ตี้ ต้อนรับเธอสักหน่อย ...."
หญิงสาวที่โดนเรียกว่าเจน ก็ตอบรับในทันที
"รับทราบค่ะ ..."
พร้อมเดินเข้ามาพาริฟ่า ...ไปนอนบนเตียงทันที
"มามะ ... ริฟ่า .... ไปนอนบนเตียงกันนะจ๊ะ ...."
ริฟ่าพยักหน้าตอบรับแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่าย
"ค่ะ ... พี่เจน"
................
........
แล้วริฟ่า ก็โดนตรึงร่างกายอันเปลือยเปล่าเอาไว้ .... ก่อนที่เหล่าผู้สวมหน้ากากทุกคนภายในห้องจะเริ่มเข้ามารุมล้อมเธอเอาไว้ .... เพื่อทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง
โดยเริ่มจากการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออก ....
หรือนี่จะเป็น คดีปริศนาในห้องปิดตาย ตอนที่ 3 กันแน่นะ
.......
..................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
End Chap.After9-10 คดีปริศนาในห้องปิดตาย ตอนที่ 3
ความคิดเห็น