คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special:{all x cuddles} 4 Guard_chapter5
Chapter 5 :
-วันต่อมา-
เวลาไม่เคยเดินถอยหลัง และไม่เคยหยุดอยู่กับที่ หากมันตัดสินใจที่จะเดินต่อไปแล้วล่ะก็ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไปห้ามมันไม่ได้...
ปฏิทินแบบแขวนผนังอันใหญ่เท่ากรอบรูปขนาด 10x20 เซน ในวันที่ 28 ตุลาคม มีรอยวงของปากกาเมจิคสีแดงทาบทับอยู่ โดยมีประโยคเล็กๆ ที่ถูกเขียนด้วยปากกาหมึกซึมกำกับไว้ด้านล่าง
'วันนัดพบ 4 จตุรเทพ'
คูดเดิ้ลเดินมายืนอยู่หน้าปฏิทินด้วยท่าทางเฉื่อยชาผิดปกติ หนุ่มน้อยมองไปยังช่องวันที่โดนวง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"เฮ้อ...."
"เป็นอะไรไปจ๊ะ? ไม่ดีใจเหรอ วันนี้แม่กับน้าเคเลนอุตส่าห์หยุดงานภาคเช้าเพื่อไปดูตัวพร้อมหนูเลยนะ" หญิงสาวที่ชื่อว่าลอรี่เดินมาลูบเส้นผมนุ่มๆ สีทอง ของลูกชายตนเอง พลางพูดปลอบประโลม แต่ดูท่าจะทำให้เด็กหนุ่มยิ่งเซ็งยิ่งกว่าเดิม
"แค่ดูตัวคนมาปกป้องให้เอง แม่กับน้าเคเลนไม่เห็นจะต้องหยุดงานเลยนี่ฮะ ถึงจะเป็นแค่ภาคเช้าก็เหอะ" คูดเดิ้ลบ่นกระปอดกระแปด
"เอาน่า...ยังไงพวกเขาก็เป็นถึงคนที่จะต้องมาคอยรับใช้หนูเลยนะ จะไม่ไปทำความรู้จักซักหน่อยเหรอจ้ะ?"
"ไม่ละครับผมเกรงใจ" คูดเดิ้ลเดินไปที่โซฟาอย่างไม่สนใจสิ่งใด แม้แต่เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มตอนนี้ก็ยังอยู่ในคราบของชุดนอนสีฟ้าอ่อนที่ตัวเองใส่เมื่อคืน ถึงมันจะดูดีเทียบเท่ากับชุดลำลองก็เหอะ แต่มันก็โปร่งบางเกินที่จะใส่อยู่บ้าน ลอรี่เห็นแล้วแทบจะหัวใจวาย
"ตายแล้ว!! ลูกยังไม่ได้อาบน้ำอีกเหรอ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ"
"จ...จริงเหรอครับ..." คูดเดิ้ลที่ตอนแรกไม่ใส่ใจอะไรตอนนี้รีบลุกพรวดขึ้นมาทันที
"เปลี่ยนชุดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วด้วย ลูกใส่ชุดนี้ไปแล้วกันนะ" ลอรี่ลุกลี้ลุกลน รีบวิ่งไปคว้าเอากระเป๋าถือกับของใช้ส่วนตัวมาถือในแทบจะทันที ท่ามกลางเสียงตะโกนประท้วงของคูดเดิ้ล
"เดี๋ยวสิครับแม่!! แม่จะให้ผมออกไปพบพวกเขาทั้งชุดนอนอย่างนี้เนี่ยนะฮะ?"
"ก็ใช่น่ะสิจ้ะ ไปแค่แปปเดียวไม่เป็นไรหรอก"
"ก็ถ้างั้นผมไม่ไปก็ได้นี่นา"
"ไม่ได้!!!"
เสียงตวาดที่ดูแข็งกร้าวผิดปกติดังขึ้น ทำเอาคูดเดิ้ลเสียววาบ ลอรี่โยนรองเท้ากระต่ายสีชมพูคู่โปรดของคูดเดิ้ลไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นด้านหน้าคูดเดิ้ล เด็กหนุ่มรีบสอดเท้าเข้าใส่ทันทีอย่างไม่ต้องรอคำสั่ง เพราะกลัวว่าวจะโดนแม่ตนเองจับไปหักคอทำน้ำจิ้มสามรสซะก่อนที่จะได้เจอการ์ดของตนเอง
...................................
...................................
...................................
-ในห้องโถงแห่งหนึ่ง-
คูดเดิ้ลและลอรี่นั่งลงบนโซฟาบุนวมอย่างดี โดยที่เบื้องหน้าของทั้ง 2 คน มีหนุ่มหล่อ 4 คน 4 สไตล์นั่งเรียงอยู่ คูดเดิ้ลกำลังทำหน้าอึดอัดที่สุดในชีวิต
จะอะไรซะอีก นอกจากชายผมสีเขียวและสีม่วงอ่อนนั่นแล้ว อีก 2 คนนั่นน่ะ เขารู้จักดีเลยล่ะ จะเป็นใครไปได้ซะอีกนอกจาก พนักงานหนุ่มที่มาเสริฟของหวานให้เขาในเช้าวันนั้น แถมยังเป็นคนเดียวกันกับที่ขโมยจูบแรกของเขาไปอีกต่างหาก ส่วนอีกหน่อนึงนี่ คงจะหนี้ไม่พ้นพี่ชายนักข่าวตัวดีที่ชื่อสเปลนดิด พอได้เห็นหน้า 2 คนนี้เท่านั้นแหละ คูดเดิ้ลก็เกือบจะหลุดเหวอออกมา โชคดีที่เขาตั้งสติทัน เลยได้แต่ส่งสายตาอึ้งๆ ไปให้ 2 คนที่นั่งอยู่แทน ไม่งั้นแม่กับน้าเคเลนที่เดินร่วมทางมาด้วยคงสงสัยตาย
"ซวยชะมัดเลย.." เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบเบาๆ
"เป็นอะไรไปจ๊ะคูดเดิ้ล? แนะนำตัวสิลูก..."ลอรี่คะยั้นคะยอลูกชายตัวเอง ส่วนเคเลนก็นั่งหน้าแดง เพราะความหล่อของทั้ง 4 คนที่นั่งอยู่ด้านหน้า
เด็กหนุ่มพองแก้มนิดๆ ก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแสร้งโปรยยิ้มหวานให้อีก 4 คนอย่างน่ารัก
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ๆ ผมชื่อคูดเดิ้ลฮะ จากนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"
ออร่าเปล่งประกายฉายความโมเอะ แผ่ซ่านไปรอบบริเวณที่คูดเดิ้ลนั่งอยู่ จนไปกระทบอีก 4 หนุ่มที่เหลือ ทำเอาหน้าแดงกันเป็นแถบ
คูดเดิ้ลที่แสดงละครได้สำเร็จ ลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในใจ โดยเฉพาะว่ามันได้ผลกับ ลัมพ์ปี้และสเปลนดิด เขาก็ยิ่งชอบใจ
'แกล้งผมมากๆ ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ...'
เด็กหนุ่มคิดในใจราวกับวายร้ายวางแผนฆ่าพระเอกตามละครหลังข่าวเกือบทุกเรื่อง เคเลนที่นั่งถัดจากลอรี่ไป ยกนาฬิกาขึ้นมอง แล้วก็ต้องรีบโพล่งขึ้นมา
"ตายแล้ว พี่ลอรี่ จะเลยเวลาที่แจ้งหยุดพักงานแล้วนะคะ..."
"จ..จริงเหรอ" ลอรี่ได้ยินรุ่นน้องพูดก็ยกนาฬิกาขึ้นมองบ้าง "จ...จริงด้วย แม่ไปแล้วนะจ๊ะ คูดเดิ้ล เดี๋ยวให้พี่ๆ เขาไปส่งที่ห้องนะจ๊ะ ถ้าแม่สายแล้วจะโดนลงโทษเอา ไปก่อนนะจ้ะ"
'หา? ป....ไปส่งที่ห้อง'
"ด...เดี๋ยวสิครับแม่" คูดเดิ้ลรีบยื้อตัวแม่ตัวเองไว้ แต่ก็ไม่ทัน มารดาสุดสวยกับน้าสาวเพื่อนร่วมงาน วิ่งออกไปจากห้องนี้แล้ว ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งม่อยอยู่กับองครักษ์ที่เหลือทั้ง 4 คน
'ให้พวกนี้ไปส่งที่ห้องงั้นเหรอ? ผมว่าผมคงไม่ถึงห้องแหงๆ'
คูดเดิ้ลคิดในใจ ก่อนจะชำเลืองสายตาขึ้นมองทั้ง 4 คนแบบกล้าๆ กลัวๆ นิดๆ เขาสังเกตมาตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกแล้ว ในบรรดา 4 คนนี้ มีคนที่เขาเคยเห็นหน้าอยู่ 3 คน ก็คือพี่สเปลนดิด พนักงานเสริฟของว่างในตอนเช้า และคนตาบอดที่จะข้ามถนนในวันนั้น ส่วนอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า เป็นผู้ชายหน้าตาหล่อโคตร ไม่แพ้กับอีก 3 คนเลยสักนิด อยู่ในเครื่องแบบทหารท่าทางใจดีอ่อนโยน ซึ่งคนนี้แหละ ที่จ้องมาที่เขาอย่างตื่นเต้นตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้ว
คูดเดิ้ลถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเริ่มเปิดปากพูดทำลายบรรยากาศอึมครึม
"ว่าไงล่ะครับ ผมแนะนำตัวไปแล้วนะ...ไม่นึกจะให้ผมรู้จักพวกพี่ๆ หน่อยเหรอ..."
ร่างบางพองแก้มบ่นกระปอดกระแปด ฟลิปปี้ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหูผึ่งทันที
"ผมชื่อฟลิปปี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับนายน้อย" ดวงตาสีเขียวของชายหนุ่มฉายแววปิติออกมาอย่างเห็นได้ชัด แก้มทั้ง 2 ข้างออกสีระเรื่อ เพื่อนอีก 3 คนรู้ดีว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เรื่องของเรื่องก็คือ ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบทหารคนนี้ เป็นผู้ที่ใจจดจ่อกับการดูตัวมากที่สุด จนถึงกับเก็บไปนอนละเมอ
คูดเดิ้ลที่ได้ยินก็ยิ้มนิดๆ เพราะนึกว่าคนคนนี้คงจะดูน่าไว้ใจมากที่สุดในบรรดาทั้งหมด พอสิ้นเสียงของฟลิปปี้ ชายผมสีม่วงอ่อนคนที่นั่งถัดไปก็พูดขึ้น
"ผมชื่อโมล..."คูดเดิ้ลยิ้มรับนิดๆ
"ลัมพ์ปี้ครับ" ชายผมสีฟ้าอ่อนพูดบ้าง ทำเอาร่างเล็กที่นั่งฟังอยู่ถึงกับหน้าแดง
"พี่คงไม่ต้องแนะนำตัวแล้วสินะ"สเปลนดิดถามกวนๆ "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ นายน้อยคูดเดิ้ล"
คำพูดแซวของชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน ทำเอาเพื่อนร่วมงานถึงกับงง
"นี่นายรู้จักนายน้อยในรูปแบบไหนกันแน่เนี่ย?" ฟลิปปี้ถาม
"ก็นายน้อยเป็นเพื่อนของน้องสาวฉันนี่นา ก็เหมือนเป็นน้องชายฉันด้วยนั่นแหละ จริงมั้ยครับนายน้อย?"
"สเปลนดิดกับลัมพ์ปี้วางแผนมาแกล้งผมใช่มั้ย!!!" คูดเดิ้ลตัดเข้าประเด็นเสียดื้อๆ ทำเอาทั้ง 2 คนที่โดนพาดหัวชื่อถึงกับชะงัก
"แกล้งอะไรกันเหรอคูดเดิ้ล?" ลัพ์ปี้ถามหน้าซื่อ
"ก...ก็วันนั้น...ล..ลัมพ์ปี้น่ะ...."
คูดเดิ้ลตะกุกตะกักนิ้วที่ชี้หน้าองครักษ์ของตนเองอยู่สั่นน้อยๆ ใบหน้าหวานก้มลงซ่อนแก้มแดงๆ ของตัวเองเอาไว้ด้านใต้ ท่าทางแบบนั้นทำให้ฟลิปปี้ใจไม่ดี
"คุณลัมพ์ปี้ทำอะไรนายน้อยเหรอครับ?" ชายหนุ่มถามรุ่นพี่ตนเอง
"เปล่าซะหน่อย ก็แค่ทักทายตามแบบชาวตะวันตกเท่านั้นเอง"ลัมพ์ปี้ยักไหล่ คูดเดิ้ลคิ้วกระตุก
"ค....แค่ทักทายเหรอครับ..."
"อืม ที่บ้านผมทางด้านตะวันตกของ HTF ทาวน์ การจูบถือเป็นแค่การทักทายเท่านั้นเอง แต่ถ้ามันทำให้นายน้อยไม่พอใจผมก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ"
'มันจะใช่แค่การทักทายจริงๆ น่ะเหรอ?'
คูดเดิ้ลคิดในใจ แต่พอมองสายตาจริงใจของอีกฝ่ายที่ส่งมา เขาก็สงสัยไม่ลง
"อย่าบอกนะครับ ว่าคุณลัมพ์ปี้จูบนายน้อย..."
ตู้มมมมม!!!!
เหมือนมีเสียงขีปนาวุธอันเล็กๆ ยิงเข้าไปในสมองของคูดเดิ้ล เด็กหนุ่มหน้าแดงราวกับโดนต้ม เมื่อได้ยินคำถามของฟลิปปี้ที่ตรงไปตรงมาอย่างสุดๆ
"ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ ฉันก็ทำกับพวกนายบ่อยจะตาย"
ลัมพ์ปี้พูดเรียบๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติ แต่คูดเดิ้ลที่เป็นผู้นั่งฟังอยู่ห่างๆ กลับหน้าแดงหนักยิ่งขึ้นกว่าเดิม
ลัมพ์ปี้ลุกขึ้นจากโซฟาฝั่งตรงข้าม เดินไปทางร่างบางที่นั่งเขินอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ประดับที่มุมปาก เขาหย่อนกายลงนั่งข้างคูดเดิ้ล ท่ามากลางสายตา 6 ข้าง 3 คู่จากฝั่งตรงข้ามที่จ้องมา
"ถ้าพวกนายไม่เชื่อ เดี๋ยวจะทำให้ดูอีกรอบก็ได้..."
จุ๊บ!!
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ลัมพ์ปี้ช้อนคางของคูดเดิ้ลขึ้นให้เสมอหน้าของเขา ก่อนจะโน้มหน้าลงสอดริมฝีปากตนเองเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่าย ทำเอาคูดเดิ้ลกับฟลิปปี้ตาเหลือก
"ย...หยุดนะครับ คุณลัมพ์ปี้"
ชายร่างสูงเดินมากระชากตัวรุ่นพี่ตนเองออกจากนายน้อยผู้เป็นที่รัก ก่อนจะก่นด่าอีกฝ่ายชุดใหญ่
"คุณลัมพ์ปี้ทำแบบนี้ได้ยังไงครับเนี่ย? นี่เป็นคนที่เราต้องปกป้องนะครับ!!" คูดเดิ้ลถึงกับซึ้งใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่ฟลิปปี้พูด อย่างน้อยก็มีคนคนนี้คนหนึ่งล่ะ ที่ไว้วางใจได้ เด็กหนุ่มคิดในใจ
"ผมยังไม่ได้ทำเลยนะครับ!! คุณลัมพ์ปี้ก็ชิงตัดหน้าผมไปซะแล้ว ผมไม่ยอมหรอกนะ!!!" ฟลิปปี้ตะคอก ส่วนลัมพ์ปี้ก็ยืนฟังหน้านิ่ง ทำเอาคูดเดิ้ลที่ซึ้งอยู่ ถึงกลับต้องรีบ Delete ความคิดปลาบปลื้มเมื่อกี้ออกจากสมองทันที ตกลงแล้ว 3 คนนี้เป็นเกย์กันหมดเลยใช่มั้ยวะครับเนี่ย!!!
'เฮ้อ...ถ้าให้อยู่กับพวกนี้ ผมยอมโดนพวกลัทธิหมาป่าจับไปฆ่าซะดีกว่ามั้ง'
.........................................
.........................................
.........................................
-ต่อมา-
ทั้ง 4 คนเดินมาส่งคูดเดิ้ลที่ห้อง ท่ามกลางสายตาของพนักงานสาวๆ รอบด้านต่างพากันมองมา คูดเดิ้ลพอจะเข้าใจดี คงเป็นเพราะความหล่อเกินมนุษย์สินะ ที่ดึงดูดสายตาเหล่านั้นให้จับจ้องกันใหญ่ บางคนก็มองอย่างแทบจะกลืนกินไปทั้งตัว ถ้าพวกเธอมีความกล้ามากพอ ก็คงจะจับทั้ง 4 คนเข้าโรงแรมไปแล้ว
คูดเดิ้ลเซ็งนิดๆ ที่โดนแย่งความเด่น ยิ่งตอนนี้เขาที่เดินอยู่ในคราบชุดนอนของเมื่อคืนยังเซ็งไม่หาย ไม่เห็นมีสาวๆ มามองเขาสักคน มันอะไรกันฟะโลกนี้!!!
พอมาถึงหน้าห้อง คูดเดิ้ลก็รีบหันไปทางร่างทั้ง 4 ที่เดินตามหลังต้อยๆ พลางส่งสายตาเป็นเชิง(ไล่)ให้กลับไป
"ถึงแล้วล่ะ พวกนายกลับไปได้แล้ว"
พอเด็กหนุ่มพูดจบ ก็ทำท่าจะเดินเข้าห้องไป แต่ทั้ง 4 คนก็ยังไม่ยอมกลับ
"ทำไมกันอีกล่ะ?"
"หน้าที่ของเราคือดูแลนายน้อยนะครับ จะให้เรากลับไปเฉยๆ ได้ยังไงกัน" ฟลิปปี้พูด
"แล้วพวกนายไม่ทำงานทำการกันรึไง?" คูดเดิ้ลถามอีก
"ก็งานของเราก็คือการดูแลนายน้อยนี่ไงล่ะครับ" สเปลนดิดตอบ ทำเอาคูดเดิ้ลเถียงไม่ขึ้น ต้องยอมให้ทั้ง 4 เดินเข้ามาในห้อง
จตุรเทพทุกคนนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่เกรงใจ คูดเดิ้ลเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ามาพาดบ่า ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเสียเฉยๆ ทำราวกับว่าทั้ง 4 ชีวิตที่นั่งอยู่ไม่มีตัวตน
เด็กหนุ่มปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด แผ่นอกบางๆ ขาวนวลสีน้ำนมค่อยๆ เผยอออกมาทีละน้อย กางเกงถูกดึงลงอย่างไม่ปราณี ร่างเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มกระโดดลงไปในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำแช่อยู่เต็มอย่างไม่กลัวว่าน้ำจะกระเด็นไปโดนเสื้อผ้าที่ถอดกองไว้แม้แต่น้อย
"วันนี้เอาลกุหลาบโรยด้วยดีกว่า" มือบางๆ เอื้อมไปหยิบตระกร้าไม้สานที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมาไว้ในมือ ร่างบางหยิบเอากลีบกุหลาบสีแดงสดที่ถูกเด็กไว้เป็นกลีบๆ ทีละเล็กละน้อย โรยลงไปบนพื้นผิวน้ำ เมื่อได้ตามปริมาณที่ต้องการ เด็กหนุ่มก็จัดแจงบีบสบู่ในขวดออกมาให้ผสมกับน้ำและกลีบกุหลาบ ดูเหมือนเป็นการเล่นพิเรนท์ของเด็กทั่วไป แต่นี่คือสิ่งที่คูดเดิ้ลทำเกือบทุกเช้าที่อาบน้ำตั้งแต่มาที่นี่ โดยเฉพาะวันนี้ที่ทำเยอะที่สุด เพราะถ้าเป็นไปได้เขาอยากใจอยู่ในห้องน้ำนี่จนหมดวันนึงไปเลย เนื่องจากไม่อยากออกไปเจอหน้า 4 คนที่นั่งรออยู่ด้านนอก
กระต่ายน้อยในคราบเด็กชาย ก้มหน้าลงจนจมูกแตะผิวน้ำ ก่อนจะเป่าลมออกมาทำให้ฟองอากาศลอยขึ้นมา ใบหน้าหวานๆ จ้องมองไปที่กลีบกุหลาบอย่างไม่วางตา ก่อนที่แก้มขาวนวลจะขึ้นสีแดงระเรื่อออกมาเล็กน้อย
ภาพในตอนที่เขาโดนพรากเวอร์จิ้นจากองครักษ์ 2 คนของตนเองลอยแว้บขึ้นมาในหัว ริมฝีปากที่ถูกช่วงชิง กับรอยชมพูบางๆ ที่ต้นคอซึ่งลบไม่ออก เป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนไม่ให้คูดเดิ้ลลืมเรื่องของช่วงเวลานั้นได้ นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝากตนเอง เหมือนจะให้รสหวานจากการโดนช่วงชิงจูบจากครั้งนั้นกลับมาอีกครั้ง แต่พอตั้งสติได้ หัวกลมๆ ก็สะบัดไปมาอย่างเขินอาย กับสิงที่ตนเองทำ
"ร...เราทำอะไรของเราเนี่ย..."
เสียงหวานบ่นกับตนเอง ก่อนที่มือทั้ง 2 ข้างจะยกขึ้นทึ้งหัวกลมๆ เพื่อเรียกสติ คูดเดิ้ลรีบสลัดความคิดไร้สาระพวกนั้นออก แล้วลงมืออาบน้ำต่อ
.............................................
.............................................
.............................................
-ต่อมา-
CUDDLES TALK
ผมเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหัวผืนเล็กๆ สีฟ้าอ่อน พอมองดูอีกรอบ ก็พบว่า คนที่นั่งอยู่ในห้องตอนนี้ มีแค่คุณฟลิปปี้คนเดียว
"แล้วคนอื่นไปไหนกันเหรอครับ?" ผมถาม พลางเช็ดหัวไปพลาง
"กลับไปกันหมดแล้วน่ะครับนายน้อย" ฟลิปปี้ยิ้ม
"ไม่ต้องเรียกผมว่านายน้อยก็ได้ พวกนายอายุมากกว่าผมแค่ปีเดียวเองไม่ใช่เหรอ..."
"เอ๋? นายน้อยอายุเท่าไหร่เหรอครับ?" ฟลิปปี้ทำหน้างง ผมไม่แปลกใจหรอก เพราะผมเตี้ยใช่มั้ยละ ถึงได้โดนคำถามแบบนี้ ตอนเด็กๆ ผมก็โดนรุ่นน้องที่ตัวสูงกว่าแกล้ง เพราะพวกมันนึกว่าผมเด็กกว่า แต่พอมารู้ความจริงที่หลัง ก็รีบขอโทษผมกันแทบไม่ทันแน่ะ
" 15 ผมอยู่ ม.3 แล้ว" ผมตอบ ใบหน้านิ่งเฉย แต่ฟลิปปี้เหลือกตากว้าง
"อ...อ่อนกว่าผมแค่ปีเดียว....จริงเหรอครับ..."
"คิดแล้วว่านายคงไม่เชื่อ =_=;" ผมถอนหายใจพลางทำหน้าเบ้ "แล้ว 3 คนที่เหลืออายุเท่าไหร่กันเหรอ?" ที่ถามนี่ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ แต่เพราะว่าพวกนายน่ะมันหล่อเกินกว่าเด็กม.ปลายน่ะสิ โอ๊ะ! แบบนี้เหมือนด่าว่าพวกเขาหน้าแก่ทางอ้อมเลยอ่ะ นิสัยไม่ดีเลยแฮะเรา
"ผมกับสเปลนดิดอายุ 16 คุณโมลอายุ 17 คุณลัมพ์ปี้อายุ 18 ครับ..." ฟลิปปี้ตอบ ในขณที่ผมยกนมสดที่แช่อยู่ในตู้เย็นมาดื่ม "เอ่อ...เมื่อกี้นี้คุณลอรี่โทรมาบอกว่าวันนี้จะไม่กลับมานอนที่ห้องนี่ ก็เลยจะวานให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนนายน้อย นายน้อยคงไม่ขัดอะไรนะครับ..."
พรวดดดด!!!
พอจบคำถามของฟลิปปี้ ผมก็ถึงกับพ่นนมที่ดื่มอยู่ออกมาจนเปรอะเขรอะเลอะไปทั่วพื้น โชคดีที่ผมไม่เลอะไปด้วย เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้ ไม่งั้นมีหวังต้องเตรียมตัวอาบใหม่แหงๆ
"น..นายว่าไงนะ!!?"
พอจัดแจงเช็ดปากตัวเองเสร็จแล้ว ผมก็หันไปทางฟลิปปี้ที่กำลังเช็ดนมที่หกอยู่บนพื้นให้ผม ด้วยสายตาที่โคตรจะตกใจ ฟลิปปี้เงยหน้าขึ้นมาตอบอีกรอบ
"คืนนี้คุณลอรี่ให้ผมมานอนคุ้มกันนายน้อยครับ..."
โห...เจ็บจี๊ดเลย..
ผมถึงกับปวดหัว มือข้างซ้ายของผมวางขวดนมที่ทำจากแก้วไว้บนเคาน์เตอร์ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง นี่ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มันแค่เที่ยงนิดๆ ผมคงอยากจะหลับลงไปตรงนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยนะเนี่ย
ค...คืนนี้...ผมต้องนอนกับฟลิปปี้เหรอ? เอ่อ...ไม่ใช่ว่าประหม่าหรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะว่าเพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้ แล้วจะให้นอนด้วยกันเลยเนี่ยนะ? โธ่...ผมปรับตัวไม่ทันนะครับ
เพล้ง!!!
ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น อยู่ๆ เสียงแก้วแตกก็ดังมาตรงที่ฟลิปปี้ยืนอยู่ ผมรีบเด้งตัวแล้วกวาดสายตาไปมองทางต้นเสียงทันที
ขวดนมที่ผมวางไว้เมื่อครู่ตกแตก เศษแก้วระเกะระกะไปทั่ว แต่ที่แปลกกว่านั้นคือ ฟลิปปี้ที่นั่งเช็ดนมอยู่ที่พรมอยู่ดีๆ ก็นิ่งเฉยขึ้นมาซะอย่างนั้น เขาก้มหน้าลงจนผมสีเขียวลงมาปรกดวงตา พอดูดีๆ อีกที มือข้างขวาของเขากำลังกำเศษแก้วอยู่นี่นา!! เฮ้ย!! เลือดไหลเป็นก็อกแตกเลยนะนั่น
"ฟ...ฟลิปปี้ นายเป็นอะไรรึเปล่า?"
ผมลองถาม ฟลิปปี้ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเขียวที่ดูอ่อนโยนคู่เดิมนั้น ไม่มีอีกแล้ว มันเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพันฉายแววสยองแปลกๆ ริมฝีปากกระตุกราวกับจะยิ้มเยาะทำเอาผมถึงกับผงะ ขาที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงเพื่อไปดูคนตรงหน้า รีบชักขึ้นมาโดยอัตโนมัติทันที
ฟลิปปี้ค่อยๆ ลุกขึ้น ทั้งที่มือด้านขวายังมีเลือดไหลแหมะๆ เขาย่างเท้าก้าวเข้ามาทางผมช้าๆ ก่อนจะโน้มตัวลงใช้แขนยังเตียงไว้ ยื่นใบหน้ามาทางผม ทำให้ดูเหมือนเขากำลังคร่อมร่างผมในท่านั่ง
"ยินดีที่ได้รู้จัก กระต่ายน้อยของฉัน..."
*** to be continued ***
_____________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น