เคยยืมเงินคนที่เราไม่รู้จักบ้างไหม

วันนี้มีสอบเวลาสอบเจ้าหน้าที่คุมห้องสอบจะไม่ให้นักศึกษานำกระเป๋าติดตัวเข้าห้องสอบ  ลิงก็เลยได้วางกระเป๋าเป้ไว้หน้าห้องสอบในเป้ของลิงไม่ได้มีสมบัติอะไรมีแค่เพียงตำราเรียนเงินเล็กน้อยและชุดเด็กอ่อนที่จะส่งไปให้หลานสาวที่ต่างจังหวัด
ลิงก็เลยไม่ได้กังวลมากนัก วางตรงไหนก็ไม่น่าที่จะหาย
  คงไม่มีคนจะมาขโมยเป้ของเราหรอก
 สอบเสร็จกลับออกมาสิ่งที่คิดไว้ในตอนแรกก่อนที่จะเข้าห้องสอบนั้นมันเป็นความคิดที่ผิด กระเป๋าเป้ของลิงได้หายไปแล้ว....
สิ่งที่กองอยู่ตรงหน้าลิงมีแค่เพียงตำราเรียนและชุดของหลานเท่านั้น
 

อ๊าว งานเข้าละซิหน้าไหนมันมาหยิบของเราไปวะ คราวก่อนโดนแค่ล้วงกระเป๋ามาคราวนี้เล่นเอาไปทั้งกระเป๋าเลย อยากจะเห็นหน้าคนหยิบไปจริงๆ กระเป๋าเป้ใบเดิมจากตอนที่แล้วนั่นแหละค่ะ

ลb'นั่งมึนงงอยู่นานคิดว่าจะทำยังไงถึงจะกลับบ้านได้ ถ้าจะเดินกลับระยะทางก็ไกลพอสมควรมีหวังเดินขาปูดแน่ๆ

 ก่อนอื่นหาเงินก่อนละกันพอให้ได้ค่ารถสองแถว คิดได้อย่างนั้นก็เลยเดินลงมาจากอาคาร กวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณอาคารเรียนมีนักศึกษาอยู่มากมายนั่งกันอยู่ตามซุ้มโต๊ะต่างๆ

 ลิงมองไปเห็นนักศึกษาชายอยู่กลุ่มหนึ่งกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่

เห็นเป้าหมายแล้ว ทำไงดีน้าจะเดินดุ่มๆไปขอยืมเงินก็กระไรอยู่ไม่ได้รู้จักกับเขา

 แถมเป็นกลุ่มผู้ชายทั้งกลุ่มด้วยซิ

แต่ในใจก็แย้งกันอยู่ถ้าเรามัวอายอยู่ก็มีหวังเดินขาลากกลับบ้านแน่ๆเอาวะพับเก็บความเขินอายไว้ก่อนละกัน

คิดได้อย่างนี้สองขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมหอบของพะรุงพะรังเข้าไปหาทันที

“ เอ่อ พี่คะ” เรียกรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“มีอะไรละน้อง”  รุ่นพี่ถาม

“ เอ่อ คือว่ากระเป๋าหนูโดนขโมยนะคะ หนูจะขอยืมเงินพี่สัก 4 บาทจะได้ไหมคะ”

เอ่อ ตลอดเพราะรู้สึกอายและเขินอยู่นิดๆที่มาขอร้องพี่เขาแบบนี้

 “ได้ซิน้อง แต่ว่าแค่ 4 บาทมันจะพอเหรอ ? รุ่นพี่ทำท่าไม่แน่ใจ

“พอค่ะพี่ หนูนั่งรถสองแถวกลับบ้านเท่านี้ก็พอ” บอกรุ่นพี่

เสร็จแล้วรุ่นพี่ก็ควักเงินในกระเป๋าให้ทันทีรุ่นพี่ใจดีให้มากกว่าที่ขอเอาไว้ 20 บาทค่ะ

“ พี่คะ พรุ่งนี้  ตรงนี้ เวลานี้ พี่มารอหนูนะ เดี๋ยวหนูจะเอาเงินมาคืน”

รุ่นพี่ได้แค่ยิ้มพร้อมบอกว่า
“ไม่เป็นไรเงินแค่เล็กน้อยไม่ต้องเอามาคืนหรอก เก็บเงินไว้ให้ดีอย่าให้หายก็พอ”
รุ่นพี่กำชับ

ลิงก็ได้ไหว้ขอบคุณและเดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อจะกลับบ้าน

 

 หลายคนอาจจะคิดว่า ทำไมถึงไม่ไปขอเงินนักศึกษาหญิงล่ะ มันน่าจะคุยกันง่ายและไม่น่าอายเพราะเป็นผู้หญิงด้วยกัน

อืม ในความคิดของผู้เขียนในตอนนั้นมีความรู้สึกว่าการที่ไปขอเงินผู้หญิงด้วยกันมันรู้สึกเขินอายมากกว่าไปขอเงินผู้ชายค่ะ  ผู้ชายเขาจะไม่ค่อยคิดอะไรมากนักถ้าเห็นผู้หญิงมาร้องขอความช่วยเหลือ อันนี้ผู้เขียนคิดเองนะ

 เพื่อนในมหาวิทยาลัยล่ะไม่มีสักคนเลยเหรอ?

 ลb'ส่ายหัวแรงๆไม่มีเพื่อนในมหาวิทยาลัยสักคน ไม่ใช่ว่าผู้เขียนเป็นคนรักสันโดษหรอกนะคะ หรือว่าจะเป็นหว่าแต่ไม่รู้ตัวเอง แต่ไม่มีเพื่อนจริงๆ

 เพื่อนสมัยมัธยมละไปไหนกันหมด เขาไม่มาเรียนกันเหรอ?

 ฮ่า ฮ่า ไอ้พวกนั้นหมดไฟไปตั้งแต่ปีแรกแล้วจ๊ะ พับเสื่อกลับบ้านนอกไปตั้งนานแล้ว

อยู่มัธยมก็ขี้เกียจ มาเรียนต่อมหา’ลัย ความขี้เกียจก็ยังเกาะมาด้วย

อ่อนใจกับเพื่อนจริงๆ

คิดถึงพวกแกจัง

เหงาไหมเวลาเดินไปเรียนคนเดียว กินข้าวที่โรงอาหารคนเดียวเนี่ย?

  เหงานะอยากมีเพื่อนร่วมกินก๋วยเตี๋ยวสักคน อยากเม้าท์อยากพูดคุยในวิชาที่ไม่เข้าใจ

แต่ทำไงได้ล่ะ เรามันเป็นพวกคิดไม่เหมือนชาวบ้านเขา เพื่อนมีก็ได้ ไม่มีก็ไม่แปลก

แต่เวลาเห็นเพื่อนกลุ่มอื่นเขาเฮฮาปราตี้กันรู้สึกอิจฉานะ อยากมีเพื่อนมั่ง

 เรียนจบมาได้ยังไง?

 คิดถึงใบหน้าของพ่อและแม่ค่ะ พ่อน่าจะยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นปริญญาใบนี้ของลูก

 เท่านี้แหละมันจะเป็นแรงกระตุ้นอันใหญ่หลวงให้เรามีความตั้งใจและมีความพยายามในการเรียน

แล้วเราจะประสบผลสำเร็จเอง

 ในขณะที่เรียนอยู่ในมหา’ลัยทำอะไรบ้าง?

ลิงชอบเข้าห้องสมุดค่ะหมดคาบเรียนก็จะแวะเข้าห้องสมุดทุกที

ไม่ได้ไปขอยืมตำราเรียนหรอกนะคะ อย่าคิดว่าผู้ขียนขยันซะขนาดนั้น

ลิงไปนั่งอ่านนิยายในห้องสมุดค่ะ เช่าข้างนอกมันเปลืองตังค์ เหอๆ

อีกล่ะบ้านิยาย ไม่เถียงหรอก
 

 พี่ชายของลิงก็จบจากมหา’ลัยนี้

แต่พี่ชายของลิงแต่งต่างกับผู้เขียนชนิดที่เรียกได้ว่า หน้ามือกับหลังมือเลยล่ะ

พี่เป็นนักกิจกรรมตัวยงทำกิจกรรมเยอะและเพลินกับกิจกรรมมากไปหน่อยเลยจบช้า

อิอิ พี่อย่าโกรธน้องน่ะ ที่เอาพี่มาเม้าท์ในนี้

  พาน้องๆออกค่ายอาสาพัฒนาสร้างโรงเรียนตามต่างจังหวัด ขึ้นเหนือลงใต้เสมอๆ

 เห็นไหมละค่ะ พี่ชายกับน้องสาวแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

 เขียนมาถึงตรงนี้ผู้อ่านน่าจะเดาได้แล้วใช่ไหมว่าลิง จบจากที่ไหน แม่นแล้วค่ะ

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
 

 ถึงพี่รุ่นพี่ที่แสนใจดีพี่เป็นคนมีน้ำใจ พี่จะทำอะไร อยู่แห่งหนตำบลไหนขอให้ประสบแต่ความสุขความเจริญนะค่ะ

ถึงไอ้หัวขี้ขโมยที่หยิบเป้ของฉันไปใช้โดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้ากันบ้างเลย แกน่าจะทิ้งเศษเงินไว้ให้ฉันสักสี่ส้าห้าบาทนะ ฉันจะได้ไม่ไปขอเงินคนอื่นเขาให้อับอาย ถึงแม้ฉันจะน่ารักแต่ฉันก็อายเป็นนะยะ

บางคนที่กำลังเรียนอยู่และมีชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่เหมือนกับลิง

ก็อย่าได้ท้อแท้และคิดว่าเราแปลก ราก็เหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละ

  เพียงแค่เรามีโลกส่วนตัวที่ไม่เหมือนใครเท่านั้นเอง