ความรักไม่ผิด ผิดที่เรารักฝ่ายเดียว

ถามว่าความรักสำหรับหลายๆคนก็มีผิดหวังและสมหวังปะปนกัน แต่สิ่งที่ผิดหวังของดิฉันนั้นมันทำให้เจ็บไปอีกนานค่ะ ฉันชอบผู้ชายคนนึงเป็นรุ่นเดียวกันคือุมำ.3และเราก็ม.3อยู่ห้องเดียวกันอีกด้วย ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากในการบอกชอบเขาคนนั้น จุดเริ่มต้นของการชอบคนๆนี้มันก็ไม่ได้แปลกอะไรมากนักเพราะก็เหมือนการชอบที่บางคนอาจจะเป็นเช่นกัน ครั้งแรกที่เจอคือตอนไปสมัครเรียนโรงเรียน ก. (นามสมมุติ) เขาก็มาสมัครเป็นม.1เหมือนดิฉันแต่ดิฉันชอบเขาเพราะฉันเดินชนเขาคนนั้น ม. (นามสมมุติ) นาย ม.ก็บอกว่าไม่เปนไรๆเราก็บอกเพื่อนคนที่มาสมัครกับเราเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าว่า แกเราชอบคนนี้อะ

เพื่อนก็ได้แต่บอกว่าก็แค่เดินชนชอบเลยเหรอวะ สำหรับเรามันก็การตกหลุมรักแบบจิงจังครั้งแรกเลยค่ะ แต่เหมือนว่าดวงของฉันคงอยากให้ดิฉันเสียใจจึงทำให้ดิฉันได้สอบติดห้องเดียวกับ ม. ชายคนที่ดิฉันชอบเพื่อนดิฉันบอกว่า เอ๋ะ!!นี้มันคนที่แกบอกฉันนิหว่า ดิฉันถึงกับอึ้ง!และบอกว่าเออใช่ๆ และดิฉันจึงบอกกับเพื่อนว่าเฮ้ย!แกลองถามชื่อเขาให้ฉันหน่อยดิ เพื่อนดิฉันตกลงและพอถามก็จึงทราบชื่อมา เขาคนนั้นชื่อม่อน

ดิฉันเริ่มชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆแต่ความกล้าไม่เคยที่จะพอสำหรับการบอกเขาตรงๆแต่เวลาผ่านดิฉันก็เริ่มมีเพื่อนมากขึ้นและเพื่อนก็รู้มากขึ้นว่าฉันชอบคนที่ชื่อว่าม่อน พอถึงเวลาที่ตกเย็นโรงเรียนของฉันจะต้องประชุมกันฉันกับเพื่อนวางแผนเพื่อจะเขียนจดหมายให้เขาแต่ตอนนั้นดิฉันอยู่ม.1คะเลยทำเหมือนเด็กๆฉันเขียนภายในว่า "ม่อนเราชอบเทอชอบมานานละนะแต่ไม่กล้าบอกอะจ้า"แต่เมื่อเพื่อนดิฉันยื่นให้กับม่อนและพูดว่า ม่อนนี้มดส่งมาให้นะเว้ยๆ

ม่อนไม่เปิดอ่านแต่กลับโยนทิ้งถังขยะทั้งๆที่ฉันยืนลุ้นจนใจสั่นแต่และแล้วดิฉันร้องไห้เพื่อนดิฉันบอว่าตัดใจเถอะวะมันไม่ได้ชอบแกหรอก ดิฉันรักใครรักฝังใจฉันยังคงแอบรักมาตลอดพอต่อมาวันวาเลนไทน์ฉันตัดสินใจเดินไปบอกเขาต่อหน้าพร้อมให้ดอกกุหลาบเขาบอกกับฉันว่าเขามีแฟนอยู่แล้วและขอโทดที่ไม่ขอรับดอกไม้นะ ดิฉันก็ตอบด้วยความเสียใจดิฉันตอบโดยที่น้ำตาคลอว่า อ้อจ้าไม่เป็นไรๆ หลังจากนั้นฉันบอกกับเพื่อนๆว่าเฮ้ย!เค้าจะลืมมันและจะเลิกชอบมันละนะ เพื่อนของดิฉันตอบว่าดีแล้วเว้ย คนไม่ใช่คือไม่ใช่ ฉันเลิกชอบไปสักพักแฟนที่ม่อนเคยคบทักมาแล้วดิฉันว่าเราเลิกกับม่อนละนะตอนนั้นดิฉันดีใจจนพูดไม่ออกตอบไปว่าทำไมล่ะผู้หญิงคนนั้นตอบว่าเขาบอกเขาแอบชอบคนนึงอะ ตอนนั้นดิฉันหลงคิดว่าก็คงเป็นฉันเพราะดิฉันชอบเขามากเกินไปฉันก็ทำเฉยๆไว้แต่พอมีวันนึงเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด ฉันกำลังเดินขึ้นไปเรียนวิทย์กับเพื่อนๆแต่แก๊งของม่อนเดินตามเพื่อนๆของดิฉันและมีดิฉันในนั้น เพื่อนของม่อนพูดว่าไอ่มดม่อนชอบอะ แล้วดิฉันก็พูดไปว่าอย่ามาสตอ!เพราะดิฉันรู้ว่าม่อนไม่ชอบดิฉันแน่ๆแต่พอเรียนจบคาบอาจารย์ให้ดิฉันเก็บสมุดทุกคนมาส่งเพราะเป็นวันสุดท้ายของ ม.1 ดิฉันเก็บของทุกคนและมาถึงคนสุดท้ายคือม่อนม่อนส่งสมุดพร้อมมองหน้าและบอกดิฉันว่ายิ้มไรเขินเหรอ

ดิฉันตอบว่าเขินไรป่าวเลยบ้าปะ555 ดิฉันก็เดินไปในใจดิฉันคิดที่จะตอบว่าชอบเราจริงเหรอแต่ไม่กล้าพูดพอจบ ม.1ขึ้น ม.2 ดิฉันยังคงชอบและคิดว่าม่อนชอบฉันจึงทักเฟสไปม่อนชอบเราอยู่ปะคำตอบที่ดิฉันอยากได้ยินคือ เออหรือใช่ แต่คำตอบที่ดิฉันได้คือ ป่าว มีไรรึป่าว ดิฉันจึงตอบไปว่าไม่มีไรจ้า หลังจากนั้นคืนนั้นฉันร้องไห้ทั้งคืนและโทษตัวเองว่าเพราะความกล้าไม่พอไงถึงเป็นแบบนี้ และพอวันรุ่งขึ้นจะทักแชทของม่อนไปม่อนกลับบล็อกเฟสดิฉัน ดิฉันร้องไห้ทุกวันที่ได้เจอกับเขาเพราะดิฉันเรียนห้องเดียวกัน พอจบ ม.2 ขึ้น ม.3 ดิฉันยังคงชอบเขาอยู่และหวังว่าเขาจะมีใจให้กับดิฉันและมาวันนี้คือวันนี้ ณ ปัจจุบัน ดิฉันกล้าและพร้อมดิฉันเดินไปหาเขาและดิฉันพูดว่า เฮ้ย!ชอบแกมา 3 ปีละ ไม่คิดจะชอบเรามั้งอ้อ เขาตอบดิฉันว่า ขอโทษนะมดเรามีคนคุยมา 2 ปีแล้วแต่ยังไม่เป็นแฟน ดิฉันร้องไห้และคิดถึงตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.3 เขาไม่เห็นค่าดิฉันเลย ณ เวลานี้ฉันยังคงจะรอเขาคนนั้นอีกต่อไป เพราะจบ ม.3 ไปดิฉันกับเขายังเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกันเหมือนเดิม แต่แค่คนละสาย ดิฉันเรียนสายภาษาต่างประเทศแต่เขาเรียนช่างยนต์ ดิฉันยังจะรอเขาต่อไปเผื่อวันนึงเขาอาจจะมองดิฉันบ้าง

ขอบคุณสำหรับผู้คนที่เข้ามาอ่านนะคะ

นี้คือเรื่องจริงจากความจริงของดิฉันนะคะ