ก้อแค่ตัวฉานนนนนนน

เนื้อเรื่อง

1.


เรื่องราวมันยิ่งดูวุ่นวายเข้าไปใหญ่เมื่อเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นเหมือนกับว่าต่างคนต่างไม่เคยรู้อะไร
เหมือนกับเป็นแค่คนสองคนที่เกิดเดินผ่านไปผ่านมากันเสียจนคุ้นหน้าคุ้นตาเสียมากกว่าที่จะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานาน
แต่....ไม่เคยที่จะรู้จักกัน ว่าความรู้สึกของเราทั้ง2คนนั้นเป็นเช่นไร

อาจจะมีเพียง...
คำพูดหนึ่งที่ทำให้รู้ว่าอะไรคือคำตอบ
ผมอาจจะต้องบอกเธอเสียทีก่อนที่จะไม่มีโอกาสจะบอกกับเทออีกต่อไป


2.

ฉันเดินวกวนอยู่ในทางเดินบนถนนที่ทอดยาวไปสุดสายตา โดยที่พยายามจะนึกภาพที่เคยเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ให้ได้
ทุกอย่างมันช่างดูไม่คุ้นตา แต่มันกลับรู้สึกสร้างความเจ็บปวดทุกครั้งที่พยายามจะนึกภาพหรือระลึกถึงความหลัง
ไม่ใช่เจ็บปวดในความหมายของจิตใจ แต่มันคือความเจ็บปวดเฉกเช่นวัตถุที่มีมวลมหาศาลกำลังฟาดลงไปบริเวณท้ายทอย จนทำให้เสน้ประสาททุกเส้นชาจนเกือบจะหยุดทำงาน
สนผมทำให้สภาพจิตใจล่องลอยไปตามสายลมที่กำลังพัดอย่างรุนแรงในหน้าฝน...

ฉันที่กำลีงทำอะไรอยู่ตรงนี้....
เรากำลังจะเดินไปที่ไหน...
ทุกสิ่งมันช่างดูไม่เคยคุ้นตา...
เหมือนกับประสาทสัมผัสทุกอย่างเป็นสิ่งใหม่กับสมอง ที่เราไม่อาจจะตอบได้ว่าสิ่งที่เรากำลังทำลงไปนั่นคืออะไร

ทำไมถึงต้องรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเรากำลังจะนึกถึงสิ่งเหล่านั้น...
แล้วทำไมเราถึงต้องพยายามนึกถึงสิ่งเหล่านั้นด้วย...




3.



"เราว่า...เรารู้สึกดีกับแกมากเลยวะ"
สุดท้ายผมบอกกับเธอในสิ่งที่ผมต้องเก็บเอาไว้มานานแสนนาน

"..............."


ไม่มีคำตอบจากเธอ อาจจะเป็นไปได้ว่า มันคนเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นมาจากปากของเพื่อนของเธอคนนี้
"แกเป็นคนที่เราเชื่อใจที่สุดเลยนะ...เราแค่อยากบอกให้แกรู้วะ แกไม่ต้องคิดมากนะเว้ย เราแค่อยากบอกเท่านั้นเอง..."


"..............."



ไม่มีเสียงตอบจากเธอ...ผมพอจะเข้าใจในคำตอบว่ามันคืออะไร
ก่อนที่จะได้ยินเสียงพูดของเค้า ผมก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้นเสียแล้ว
คำว่าออกจากตรงนั้นอาจจะหมายถึง ผมเดินออกไปจากที่ตรงนั้นไปยังสถานที่ใหม่ที่ไม่ได้ยินคำตอบของเค้า
หรือ เดินออกไปจากชีวิตของเค้าแล้วกับไปอยู่ตัวเอง เพื่อค้นหาคำตอบและทำให้เรานั้นปรับสภาพความรู้สึกให้ได้ดีกว่าเดิม



ตุ๊บ!!!





4.



นึกไม่ออกเสียจริงว่าของเหลวสีฉูดฉาดที่ออกมาจากจุดที่ผมรู้สึกเจ็บแสบนี้มันเรียกว่าอะไร
แต่เท่าที่รู้สึกตอนนี้มันไหลออกมาไม่หยุด ผมไม่แน่ใจว่าผมต้องทำอะไร ทุกอย่างมันหมุนไปเสียหมด
พร้อมกับเสียงหึ่งที่พยายามจะเข้าไปเจาะกระแทกในรูหูของผม ทำให้รู้สึกเจ็บปวด และทนมานเสียเกินคำบรรยายใดๆที่จะกล่าวถึงได้
ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่เราไมอาจจะหนีมันไปได้...
ความเจ็บปวดที่อยู่ข้างใน มันคือความเจ้บปวดที่ฝังลึกจนไม่อาจที่จะรักษาได้โดยง่ายแต่ตอนนี้
เราควรจะหาทางทำให้ของเหลวพวกนั้นหยุดออกมาก่อน...
ก่อนที่ทุกอย่างมันจำดำมืดและหายไป...
หายไป....
หายไป........




5.



ผมตัดสินใจโทรไปหาเธอเช่นเดียวกับที่ทำทุกครั้งที่ผมจะไปหาเธอ
อาจจะเป็นเพราะมันดูห่างไกลกันเสียกระมังจนทำให้กว่าที่เราจะได้เจอกันซักครั้งต้องมีการนัดหมายหรือบอกกันล่วงหน้าทุกครั้ง
แต่ก็อย่างว่า การเดินทางร่วมครึ่งร้อยกิโลเมตร มันก็ดูยาวนานสำหรับคนที่กำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
แต่บางทีผมอาจจะคิดไปเองในบางเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

แต่ผมไม่อยากให้มันเกิดเรื่องราวแบบเมื่อก่อน
สิ่งที่ผมทำมันมันอาจจะไม่ได้ให้ความสุขกับทั้งคู่
แต่อย่างน้อยมันก็คงจะให้ความชัดเจนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียมากกว่า...




6.



ปล่อยวางทุกเรื่องราว...
ที่มันเลวร้าย
ทุกสิ่งที่รอบตัว
ไม่มีความหมาย...
ฉันยังคง เกิด แก่ เจ็บ ตาย
จะหนีวังวนไปอย่างไร...

ในวันที่หัวใจต้องอ่อนล้า
อยู่กับความทุกข์ทนที่ผานมา
มองเห็นผู้คน ดิ้นรนไขว่คว้า
เพื่อให้ได้มาในสิ่งใด



ก็แค่ตัวฉัน...บนโลกใบที่มันว่างเปล่า
มีแค่เท่านั้น...สุดท้ายต้องยืนอยู่ที่เก่า
ต่อไป...





7.



"ดีใจจริงๆที่อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าเราคิดอะไร"
นี่คือสิ่งที่ผมคิดอยู่ในห้วงของความว่างเปล่า หลังจากที่ทุกอย่างมันหายไป

สิ่งที่มันหายไป...
ก็แค่ตัวฉัน...