ลมหายใจของสายลม

ข้อมูลเบื้องต้น

อยากจะขอปาฏิหารขีดชะตาชีวิตฉัน
ขอให้พบและได้เจอกับบางคน คนที่รู้ใจ
ขออธิษฐานต่อดวงดาว ที่ทำให้ฉันไม่ต้องอยู่เดียวดาย
และทำให้เราเจอใคร "สักที"

คนที่รักทำไมถึงไม่รักเรา แล้วทำไมคนที่เราไม่ได้รักถึงเรา
มากมายขนาดนี้
แล้วเมื่อคนที่เรารักกลับกลายเป็นเเฟนของเพื่อนที่เรารักที่สุด
เราจะทำยังไง
*คนแต่งเศร้ามากมาย เเฟนเก่ามีแฟนใหม่ไปเเละ เศร้า*

ป.ล. ขอบคุณเพื่อนทุกคนเข้ามาอ่านนะค่ะ งานชิ้นเเรกอาจไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามปรับปรุงค่ะส่วนเรื่องมันจะอัพเรื่อยๆนะค่ะ !!

เนื้อเรื่อง

~อยากบอกรักไม่มีใครให้บอกรัก ไม่อยากเหงาหัวใจต้องทนอีกสักเท่าไหร่~ เสียงโทรศัพท์เครื่อง
จิ๋วดังขึ้นในขณะที่หญิงสาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเพราะยังไม่ถึงที่หมาย

"ฮัลโหลอยู่ไหนอ่ะ นัท"        ปลายสายถามมาด้วยความเป็นห่วง

"เราใกล้ถึงแล้วอ่ะ ไปถึงกันครบแล้วหรอ"

"ยังไม่ครบหรอก  รีบๆมานะ"

"จ้าๆ มีแค่เราหรอที่ไปน่ะ"

"เปล่านะ มีเพื่อนของหม่อนที่อื่นด้วย แต่ยังมาไม่ถึงเหมือนกัน"

"โอเค เดี๋ยวถึงแล้วเราจะโทรไปนะ"

"จ้า"

พอถึงที่หมาย ลูกนัทก็รีบเข้าไปรวมกับกลุ่มเพื่อนทันที โดยนัดรวมตัวกันที่มหาวัทยาลัย
เพื่อจะไปบ้านใบหม่อนของเพื่อนต่างสาขา

"รถออกกี่โมงอ่ะ เรย์"

ลูกนัทถามเพื่อนคนหนึ่งในบรรดาที่ไปด้วยกัน

"จะออกแล้วล่ะแต่รอเพื่อหม่อนอยุ่อ่ะ ยังไม่มาเลย"

"แล้วแฟนเรย์ไม่ไปหรอ"

"ไม่ไปอ่ะต้องไปทำฟันอ่ะ เลยไม่ไป"

"เราเอาของไปเก็บที่รถก่อนนะ"

"จ้า"

ฉากของมหาลัยที่เงียบเหงา ม้านั่งว่างเปล่า เพราะเหล่านักศึกษาต่างกลับบ้านปิดเทอม
ในช่วงปิดเทอม ที่ๆเคยวอแวด้วยเสียงพูดคุยต่าง ๆกลับหายไป ซึ่งมันทำความรู้สึกของนัท
เศร้าไปกว่าเดิมเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต

"นัท พี่ว่าเราเป็นพี่น้องกันเถอะ"

"ทำไมล่ะค่ะ นัททำอะไรผิดหรือทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ บอกนัทสิ"

"ไม่หรอกนัท พี่ไม่ได้รักเหมือนเดิมเเล้ว พี่อยากอยู่กับเพื่อน พี่แค่ไม่อยากมีแฟน"

"งั้นพี่ก็ไม่ควรคบนัทตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะ"

"แต่พี่ยังคงเป็นห่วงนัทเหมือนเดิม มีอะไรปรึกษาได้นะ"

ดวงตาที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของนัทมองเเฟนหนุ่มด้วยสายตาเจ็บปวด และบอกคำลาทั้งๆที่ใจ
ไม่อยากเลย

"ลาก่อนค่ะ ขอให้พี่มีความสุขกับทางที่พี่เลือกนะ" 

การเลิกราที่มาพร้อมความไม่เข้าใจของนัท ว่ามันเกิดอะไรที่ทำแฟนหนุ่มของนัทต้องมา
ขอจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่คบกัน แฟนหนุ่มเธอไม่คิดที่มาสนใจ
เธอด้วยซ้ำ นอกจากนานๆที จะมาสนใจชั่วคู่ชั่วยาม ซึ่งถึงมันจะมีแต่ความเจ็บปวด 
แต่นัทก็ยินดีที่จะรับมัน ขอแค่เธอได้อยู่กับคนที่เธอรักก็พอ มันก็เป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่นัทคงยากที่
จะลืม

"นัทๆ " ลูกหวาดเขย่าตัวลูกนัทที่เหม่อลอย โดนไม่ได้สนใจเลยว่าเพื่อนๆเรียก

"หือ มีอะไรหรอกหวาด" นัทมันมองลูกหวาด ด้วยสายตางงๆ 

"เราเรียกนัทเป็นรอบที่ 100 กว่าได้เเล้วมั้ง บอกจะเอาของมาเก็บ แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้อ่ะ"

"เราเอาของไปเก็บกระเป๋าแล้ว แล้วก็เลยออกมารับลมหน่อยน่ะ ในรถมันอุดอู้เราหายใจไม่ออก"

ลูกนัทพูดไปพร้อมกับเก็บรูปต่างๆ ที่ออกมาดู ยิ่งดูเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเจ็บปวด เพื่อนๆทุกคน
ของเธอรู้เรื่องนี้ ทุกคนต่างรู้และต่างเลี่ยงหากที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เเต่เหมือนหวาดจะคิดอย่างนัน้ 
เธอคิดแต่ว่าเธออยากไม่ให้เพื่อนเธอจบปรักกับอดีต ต้องเริ่มชีวิตใหม่สักที

"นัท ยังเก็บรูปพี่ธันไว้ทำไมอ่ะ"

"เอ่อ มันก็เเค่ความทรงจำนะหวาดไม่มีอะไรหรอก"

"ทั้งที่รู้ว่า ดูเเล้วนัทต้องมานั่งเสียใจนัทจะดูไปทำไม"

ในความเป็นจริงไม่มีใครหรอกที่อยากกลับมานั่งนึกถึงความเจ็บปวด แต่ลูกนัทเลือกที่ยึดติด
อยุ่กับอดีตที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา เเละก็ยังว่าสักวันเขาคนนั้นอาจจะกลับมาก็ได้

"ไม่รุ้สิ เรายังทำใจไม่ได้มั้ง" 

"โอ๊ยนัท เราขอเหอะ เราไปเที่ยวกันนะ อย่าทำให้ตัวเองเศร้าหน่อยเลยพวกเราเป็นห่วงเธอนะ"

"อืม เราขอโทดนะหวาด"

"เฮ้ยๆๆ พวกแกนี่จะตามกันอีกนานไหม มันเลทมากเเล้วนะ มาสักทีสิ" 
เสียงของพิณที่กำลังตีโพยตีพายเพราะอยากจะไปเต็มแก่

"ไปเถอะนัท อย่าดูมันอีกเลยนะ เราขอ"

"อื้ม ได้จ๊ะ"

ปากน่ะบอกว่าได้แต่ใจก็ยากที่จะลืม ลูกนัทก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรักธันวามากมาย
ขนาดนั้นรักเท่าไหร่ก็เจ็บอยู่ดี ตลอดการเดินทางลูกนัทก็ได้cต่นั่งมองกระจกในขณะที่เพื่อน
ก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

"ที่นี่หรอบ้านใบหม่อน ไกลชะมัด "

ยายฟ้าบ่นมาตลอดทางยายนี่อ่ะสิบ่นหิวตลอดทางที่มา ทั้งๆที่ตัวเองกินมากเพื่อน ถึงแล้วยัง
จะกินอีก กว่าพวกลูกนัทจะมาถึงบ้านใบหม่อนก็ค่ำมากแล้วเลนวางแผนไปเที่ยวกันในวันพรุ่งนี้

"บ่นเป็นยายแก่เลยนะแก เข้าบ้านเหอะ" เรย์บอกทุกคน เพราะใบหม่อนเดินออกมารับที่หน้า

"อ้าวมาถึงกันแล้วหรอเข้าบ้านมาหาอะไรกินก่อน" ใบหม่อนยิ้มให้ทุกคนแล้วทักทายเพื่อนๆ

"เรานอนกันที่นี่หรอหม่อน คนเยอะนะเนี้ยะ - -"  "หวาดถามหม่อนเพราะดูจากสถานการณ์แล้ว
ที่นอนไม่พอแน่ๆ

"นอนที่บ้านเราอีกหลังน่ะ นั่นแม่เราเข้าไปกินข้าวก่อนค่อยเข้าบ้านนะ ค้องไปต่ออีกนิดนึง"
เมื่อทุกคนกำลังเข้าบ้าน ลูกนัทที่ลงคนสุดท้ายก้อเดินตามมาสมทบ เมื่อเห็นหม่อนจึงทักตามมารยาท

"ดีจ้า หม่อน เป็นไงบ้าง"
ลูกนัทถามใบหม่อนด้วยความสนิทสนมถึงจะเรียนกันต่างสาขาก็สนิทกันมา
ตั้งแต่ปี 1 มีอะไรก้อจะคุยกันบ้าง จึงไม่แปลกที่จะค่อนข้างสนิทกัน

"อื้มก็ สบายดีอ่ะ แล้วนัทล่ะเดินทางมาเหนื่อยไหม หิวหรือเปล่าเข้าไปกินข้าวก่อนไหม" 

"ก็หิวนิดๆ ล่ะ แต่ยังไม่อยากกิน เมารถนิดหน่อยอ่ะ"

"เอายาไหม เป็นไรมากรึป่าว ไปพักก่อนไหม" ใบหม่อนถามด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่า
ลูกนัทจะไม่สบาย เพราะการที่มาเที่ยวบ้านของใบหม่อน สำหรับลูกนัทใบหม่อนอาจเป็น
เพื่อนที่สนิทธรรมดาๆคนหนึ่งแต่สำหรับใบหม่อนความรู้สึกที่มีต่อลูกนัทอาจอธิบายไม่ได้

"ตอนเเรกเรากะว่าอาจไม่ได้ว่าแล้วล่ะ พอดีญาติกลับมาจากต่างประเทศน่ะ แต่กลัวจะเสีย
คำพูด กลัวหม่อนโกด เราเลยคิดว่าดีกว่า"

"แต่เราดีใจนะที่ลูกนัทมาได้ เข้าบ้านเถอะ"
แล้วทั้ง 2 คนก็เดินเข้าไปสมทบกับเพื่อนๆที่กำลังจัดการกับอาหารค่ำกันอยู่
ลูกนัทคงไม่รู้หรอกว่าคำวพูดของใบหม่อน มีความในใจอะไรแอบแฝงออกมาด้วยเช่นกัน

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ต่างคนต่างเก็บของไปยังที่พัก เป็นบ้านหลังเล็ก บรรยากาศร่มรื่น
สายลมพัดผ่านไปเหมือนกับพัด ใจของคนที่ยืนมองดาวไปด้วย ในสายตาของลูกนัทเธอ
คิดแค่ว่าใบหม่อนคงคิดกับเธอแค่เพื่อนคนหนึ่ง เพราะเธอไม่กล้าที่จะคิดอะไรมากมาย
ไปกว่านั้นเธอกลัวที่จะเจ็บปวด กลัวที่จะเข้าใจผิดและต้องเสียเพื่อนไป แล้วจะให้เธอคิด
กับใบหม่อนยังไงในเมื่อไม่นานมานี้ ใบหม่อนเพิ่งลูกนัท ไปจีบมินเพื่อนร่วมสาขาของลูกนัท 
ไม่ทำให้เรื่องที่ใบหม่อนจะจีบเธอเป็นเรื่องไกลออกไป

"หม่อนมองไรอยู่ว่ะ "วีมองตามสายตาเพื่อนแล้วเจอกับ นัทจึงเข้าใจ

"ถ้าชอบเขาก็บอกเขาไปตรงๆดิจะมายืนทำอะไรอยู่เนี้ยะ เขาไม่สามารถรับรุ้ได้หรอกนะ "

"ไม่ว่ะ เขาคงไม่ชอบเราหรอก "
หม่อนพูดไปก็ถอดให้ใจไป ไอปากเจ้ากรรมดันไปบอกให้สาวที่ชอบจีบเพื่อนให้ แค่เพียงอยาก
ให้ลูกนัทหึงตัวเองบ้างเท่านั้น

"เฮ้ยๆมาเล่นไพ่กัน เร็วๆขาขาด ชวนไอนัทมาด้วยนะ" มินตะโกนออกมาจากห้องนอนเพื่อ
เรียกให้เพื่อนที่อยุ่นอกห้องเข้าไปเล่นด้วย

"ถ้าไม่ลองรุกอาจจะเสียโอกาสไปได้ก็ได้นะ ระวังเพื่อนแกจะคาบไปกินเหมือนมันก้มองนัทอยู่นี่"
วีลองพูดรองเชิงหม่อนเผื่อจะมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง

"ใครอ่ะที่ว่าสนใจนัท ?"  หม่อนถามด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่มาลูกนัทก็จะขลุกอยู่กะเพื่อน 
อาจจะเดินมาคุยกับหม่อนบ้าง นั่นก็อาจเพระเป็นไปได้ว่าเขาเป็นเจ้าบ้านจริงมาคุยตามมารยาท

"อ้าว หม่อนกับวีออกมารับลมเหมือนกันหรอ ลมเย็นดีเนอะ อากาศดีกว่าที่กรุงเทพเยอะเลย"
บรรยากาศต่างจังหวัดก็ต้องดีกว่าบรรยากาศแออัดในเมื่องอยู่แล้ว

"งั้นเอางี้ไม่นัท"  วีมองหน้าทั้งหม่อนเเละนัท "นัทก็มาเที่ยวที่นี่อีกดิ ไอหม่อนมันยินดีอยู่แล้ว"
วียิ้มแบบมีเลศนัยแล้วก็เดินเข้าไปสมทบกับเพื่อนทิ้งให้ทั้ง 2 หน้าร้อนผ่าวเพราะมุขของเจ้าตัว

"เอ่อ นัทอย่าไปฟังไอวีมันเลย มันก็เเซวเล่นไปงั้นล่ะ"
หม่อนรีบแกล้งตัวพัลวัน เพราะกลัวสาวที่ชอบจะรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยุ่

"จ้า ๆ กลัวนัทจะมาขนาดนั้นรึไง น่าน้อยใจจิงๆ" ลูกนัทแกล้งหยอกหม่อนไปเพราะเหนท่าทีตลกๆของหม่อนแล้วก็อดขำไม่ได้

"ป่าวนะนัท เราอยากให้นัทมาจะตาย อยากให้อยู่ที่นี่มากกว่า 3 วันด้วยซ้ำไป เเต่นัทคงไม่อยากอยู่"
พอลูกนัทฟังหม่อนพูดแบบมาก็พอเข้าใจอารายบางอย่างแต่ก็ไม่อยากจะคิดไปเองเลยเปลี่ยนเรื่องชวนหม่อนไปเล่นไพ่

"เราไปเล่นไพ่กะเพื่อนดีกว่านะ ไว้มีโอกาศนัทจะมาใหม่แล้วกัน ป่ะ"
หลังจากที่ลูกนัทเดินเข้าไป ใบหม่อนก็ได้แต่ถอดหายใจแล้วก็พูดเบากับตัวเองว่า 
"ถ้าครั้งหน้านัทจะมา ขอให้นัทมาคนเดียวได้ไหม"
แล้วก็เดินตามนัทไป 

"ตังจะหมดแล้วอ่ะไม่เล่นได้ไหมอ่ะหวาด" ลูกนัทโวยวายเพราะตังเศษที่เตรียมใกล้จะหมดแล้ว

"แม๋ๆ นัทเดี๋ยวก็ได้อ่ะอย่าคิกมากสิเล่นสนุกๆ" หวาดเเหย่นัทเพระทุกคนต่างรุ้ดีว่าลูกนัทออก
จะอ่อนต่อโลกเล่นอ่ะไรไม่ค่อยจะเป็น

"นัทมาหุ้นกับเราไหม" หม่อนถามนัทเพราะเป็นห่วงเห็นนัทเล่นเสียบ่อย

"อื้มแปบนะ เดี๋ยวของเล่นเองก่อนนะ"นัทหันไปดูไพ่ของตัวเอง

"ว้า เสียอีกและอ่ะ พวกแกโกงฉันแน่ๆเลย"
ลูกนัทเสียแล้วพาลเพื่อนๆกันทำเอาเพื่อนร้องเสียงหลง

"อ้าว นัทไหงเป็นงั้นอ่ะเล่นเสียมาว่าเพื่อนสะงั้น" ปุ๊กบ่นนัทแล้วก็ก้มไปดูไพ่ของตัวเอง

"นัทมาหุ้นกับเรามา คนละครึ่งเดวเราดูไพ่ให้" หม่อนเรียกนัทมานั่งข้างเพื่อที่จะได้มือให้ลุกนัทด้วย

"เอางี้เล่นคนเดียวช่วยกันดู นี่อ่ะตัง เรานั่งดูดีกว่านะ" ลูกนัทยื่นตังให้หม่อนต่างคนต่างเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานใบม่อนคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่เขาต้องการ อยากให้เวลานี้อยุ่ด้วยกันกับเขาไปนาน ๆ

"ใบหม่อนอยู่ไหนลูก " เสียงแม่ของใบหม่อนเรียกอยุ่หน้าห้อง

"อยู่นี่ครับแม่" ใบหม่อนรับลุกไปแม่แล้วหันมาบอกนัทว่า "นัทเล่นไปก่อนนะเดวเรามา"

"จ้า รีบมานะเดวเสียหมดตัวนะ" ลูกนัทยิ้มให้ใบหม่อน แล้วก้มไปดูไพ่ของตัวเองต่อโดยไม่รุ้เลย
ว่ามีคนๆนึงคิดอะไรเกินเลยจะระหว่างนัทกับหม่อน มรสุมเล็กๆในใจเริ่มก่อตัวขึ้นโดยที่
ทั้ง 2 คนไม่รุ้เลย

ไม่นานใบหม่อนเดินมาบอกเพื่อนๆถึงโปรแกรมที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ ซึ่งเป็นวันเกิดของ
ใบหม่อน จะมีการทำบุญเลี้ยงพระที่บ้าน ถือเป็นการขึ้นบ้านใหม่ของบ้านญาติหม่อนด้วย 
ใบหม่อนเลยต้องรีบนอน จึงขอตัวไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนก่อน เพราะเช้าต้องรีบไปทำธุระ
กับที่บ้าน

"นัทเล่นเป็นไงมั่งอ่ะ" ใบหม่อนถามหลังจากเเต่งตัวเสร็จเดินมานั่งข้างลูกนัท 

"เท่าทุนจ๊ะ แต่ง่วงมากเลยอ่ะ ว่าจะเลิกเล่นแล้ว" นัทฮาวแล้วก็ทำตาปรือๆมองหม่อน บอกว่า
ตัวเองง่วงนอนเต็มที่ แต่ที่นั้งเล่นมาเพราะรอหม่อนมาเล่นด้วยต่อแต่พอเห็นหม่อนไปนอนก็
เลิกเล่นสะดื้อๆ

"งั้นเราฝากเป๋าตังกะมือถือนะ เดวเรามาเดินไปหาพวกวีก่อน" ใบหม่อนก็เดินไปหาพวกวีที่นั่ง
กินเหล้าอยุ่หน้าบ้าน หลังจากนั้นก็หายไปเลย นัทจึงบอกเพื่อนว่าเลิกเล่น แล้วเดินตามหาหม่อน
พอไม่เจอลูกจึงตัดสินใจเปิดห้องนอนหม่อน พอเห็นมามีคนนอนก็เลยคิดว่าเป็นหม่อน

"นี่เเน่ นัทนั่งรออยู่นานเห็นไม่มา หนีมานอนหรอนี่แน่ๆ" นัทตีหม่อนด้วยความงอลเพราะลูกง่วง
มากก็ยังรอหม่อน แต่หม่อนดันโดนพวกวีมอมจนเดนไม่ไหวเลยหนีมานอนเพระกลัวโดนลุกนัท
ว่าเรื่องกินเหล้า

"โอ๊ย เราขอโทษลูกนัทเราไม่อยากโดนลุกนัทว่านี่น่า" หม่อนจับมือลูกนัท แล้วเอาหัวมุดออกมาจากผ้าห่ม

"หึ มันน่าทุบให้ตายคามือไหมเนี้ยะ ยี้ กลิ่นอะไรเนี้ยะไปกินเหล้ามาหรอ พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระ
ไม่ใช่หรอ" นัทตีหม่อนไปอีก 1 ที โทษฐานกินเหล้า 

"โอ๊ยกลัวเเล้ว ดุจริงๆแม่คุณ" หม่อนหยอกนัท ใจก็ดีใจที่นัทให้ความสำคัญกับเขามากขนาดนี้
"ง่วงหรือยัง จะนอนเลยไหมนัท "

 "ยังอ่ะ พวกนัน้ยังไม่เลิกเล่นเดี๋ยวไปนั่งดุก่อน อิอิ หม่อนนอนเหอะ อ้าวนั่นใครอ่ะ"นัทถาม
หม่อนเพระเหลือบไปมองเหนอีกคนที่นอนอยู่ข้างหม่อน

"อ่อเพื่อนเราเองนัท พอดีมันง่วงนอนเราเลยชวนมันนอนก่อนนะ ชื่อ นิว "

"งั้นเราออกไปดีกว่าคงรบกวนเวลานอนทั้ง 2 คนมามากเเล้ว นี่กระเป๋าตังกับมือถือจ๊ะ ฝันดีนะ 
นัทไปล่ะ" แล้วลูกนัทก็เดินออกไปจากห้อง ไม่รุ้เลยว่าทำให้คนๆหนึ่งฝันดีแค่ไหน แต่ด้านทางกลับกันอีกคนหนึ่งกลับรู้สึกเสียใจแค่ไหน ที่คนที่เค้าแอบปลื้มแอบมีใจให้เพื่อนสนิทที่เค้ารักมากที่สุด

"เฮ้ย ๆ หวาดกะมิน มานี่หน่อย" พิมเรียกเพื่อนสาวทั้ง 2ให้มาดูโน๊คบุ๊ค

"มีไรอ่ะ หวาดไปดูดิ มือกำลังขึ้น" มินกำลังเป็นเจ้ามือ เล่นอย่างสนุกสนานเพราะได้มาหลายตาแล้ว

"แกไอนัทอยุ่ไหน" พิมถามเพื่อนๆ ที่นั่งเล่นไพ่อยุ่ด้วยกัน

"นอนอยู่ข้างๆ เคมั้งเห็นบอกง่วงเลยไปนอนก่อน เดวค่อยไปเรียกก็ได้"

"เอ่อ เรามีเรื่องอะไรจะบอกว่ะ " พิมหันไปมองเพื่อนที่เล่นไพ่ ทำให้ทุกคนออกจะงงๆว่าพิมมัน
เป็นอะไรถึงหน้าเสียขนาดนัน้ แล้วพิมพ์ก็เปิดรุปที่อยู่ใน hi5  ให้เพื่อนดู เมื่อดูทุกคนก็ถึงกลับตกใจ
เมื่อรูปที่เห็นคือรูปพี่ธันวากับแฟนใหม่ที่ไปเที่ยวด้วยกัน ในวันเกิดของลูกนัท 

"เราว่าอย่าเอาให้มันดูเลยเดวมันจะไม่อยากเที่ยวต่อ" หวาดบอกทุกคนให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
แล้วทุกคนก็เลิกเล่นไพ่เพราะไม่มีใครสบายใจกับการที่เห็นรูปนั้นเลยสักคน นี่เพื่อนของพวกเขาต้องเสียใจอีกเท่าไหร่กันนะ

"ฮาววว เฮ้ย 6 โมงเเล้ว ทุกคน ตื่นๆๆๆๆ เราต้องไปกันแล้วนะ เดวแม่หม่อนก็รอหรอก" นัทตื่นมา
พร้อมโวยวายให้ทุกคนตื่น แล้วก็เดินไปหาหม่อนที่ห้อง เพระเป็นห่วงกลัวหม่อนจะโดนแม่ว่า
เพราะกว่าจะนอนกันก็ปาไป ตี 3 กว่าแล้ว 

"อุ๊ย ขอโทดค่ะ คิดว่ายังไม่ตื่นกัน" นัทขอโทษขอโพยเพราะเปิดประตูไปเจอนิวเเต่งตัวอยุ่

"ไม่เป็นไรหรอก มาปลุกหม่อนหรอยังไม่ตื่นเลย" นิวตอบพร้อมกลับแต่งตัวต่อ

"งั้นเราขอตัวนะ ฝากปลุกหม่อนด้วยนะค่ะ" ลุกนัทบอกนิวเสร็จก็รีบปิดประตูห้องหม่อนเพราะอาย
ที่เปิดประตูไปแล้วเจอเพื่อนหม่อน ใจก็กลัวนิวจะว่าว่าไปรบกวนเพื่อนเขา

"หม่อน ตื่นๆ เมื่อกี้เพื่อนแกมาปลุกน่ะ" นิวปลุกหม่อนหลังจากที่ลูกนัทออกไปจากห้อง

"ใครอ่ะ " หม่อนขี้ยสพร้อมกับบิดขี้เกียจ 

"อ่อ คนที่เข้ามาหาแกเมื่อคืน ที่เอาของมาคืนอ่ะ" นิวบอกพร้อมหันหน้าไปทางอื่น เพราะไม่
อยากให้เพื่อนสังเกตเห็นว่าเขารู้สึกเจ็บปวดที่การกระทำยิ่งตรอกย้ำให้เขารู้ว่าใครหม่อนก็นัท
ก็ต้องมีใจให้กัน เขาพยายามภาวนาให้นัทไม่ชอบหม่อน แต่การกระทำมันยิ่งชัดเจนเรื่อยๆ
เพระนัทเป็นห่วงหม่อนสะเหลือเกิน แล้วเขาก็รู้เป็นอย่างดีว่าหม่อนรู้สึกเช่นไรกับนัท

"เฮ้ยจิงดิ นัทมาปลุกเราหรอ " หม่อนเดินไปยิ้มไป วันเกิดปีนี้เขาคงมีแต่เรื่องดีๆแน่

สำหรับนิวแล้วเขากับลูกนัทไม่เคยเจอไม่พบกันมาก่อนแต่ทำไมเค้าถึงสนใจลูกนัทมากขนาดนี้
ถ้าบอกว่าเป้นรักแรกพบคงไม่แปลกเพราะนิวจะคุยกับเพื่อนทุกคนแต่ก็ยกเว้นลูกนัทหากเลี่ยงได้
นิวจะไม่พูโกบลูกนัทเลย นั่นไม่ใช่เพราะนิวโกดหรือเกลียดอะไรลูกนัท แต่เป็นเพราะ
ความรู้สึกดีดีที่มีให้ลูกนัท เขาแค่กลัวว่าถ้าเขาคุยกับลูกนัทมากเท่าไหร่ มันจะเป็นการเปิดใจ
ตัวเองให้ไปบอกชอบลูกนัทมากเท่านั้น

----- ตอนที่ 2----

งานวันเกิดเป็นไปอย่างคึกคัก มีญาติมาร่วมทำบุญตอนเช้า ทำบุญกันเสร็จ ก็กินข้าวเที่ยงเเล้ว
ก็พากันไปเที่ยวดูน้ำตกกัน ลูกนัทไม่ได้ลงไปเล่นน้ำกับเพื่อนเพราะไม่สบาย เลยนั่งดูริมน้ำตก 
ส่วนคนอื่นๆนั่งกินกันป ใบหม่อนเหลือบไปเห็นลูกนัทนั่งอยู่คนเดียวจึงเดินมาหา ในขณะที่นิว
ก็มองลูกนัทอยู่เมื่อมองเห็นใบหม่อนเดินไปจิงเดินหนีไปอีกทาง

"ทำไรอยู่ลูกนัท ไม่เล่นน้ำหรอ" หม่อนมองเพื่อนๆคนอื่นที่เล่นน้ำอยู่แล้วมองดูลูกนัท

"ไม่อ่ะ หม่อนก็รุ้ว่าว่านัทไม่สบายง่าย ไม่เล่นอ่ะกลัวไม่ได้กินคืนนี้" ลุกนัทยิ้มให้หม่อน เพราะ

คืนนี้มีงานเลี้ยงวันเกิดมีของกินเยอะเเยะ ไม่แปลกที่ลูกนัทจะเก็บท้องไว้รอ

"เห็นแก่กินจริงๆ แก" หม่อนโยกหัวนัทเล่นไปมาด้วยความเอ็นดู

โดยไม่รู้หรอกว่านิวยืนมองด้วยความเจ็บปวดเท่าไหร่ เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นเขา
คงต้องเสียนัทไปแน่ในเมื่อใบหม่อนไม่พูดเขานี่ล่ะจะเป็นฝ่ายพูดเอง

หลังจากที่พูดคุยเรื่องสัพเพเหระมามาก อยู่ดีลูกนัทก็ลุกไปหาเพื่อนที่นั่งทางข้าวกันอยู่
แล้วหยิบกล่องของขวัญเล็กออกมายื่นให้หม่อน
"สุขสันต์วันเกิดนะ ใบหม่อน" ลูกนัทเดินเอาของขวัญยื่นให้ใบหม่อน

"อาจไม่เเพง ไม่สวย ไม่ดีเท่าไหร่ เราตั้งใจทำให้นะ แค่หวังว่าจะใช้มันนะ"

"อื้ม ขอบใจนะนัท เราจะเก็บรักษามันไว้ให้ดีเลย" 

"จ้าๆ หิวเเล้วเจ้าของวันเกิดไปกินข้าวกัน" ลุกนัทชวนใบหม่อนไปกินข้าวกับเพื่อนๆ
วันนี้ใบหม่อนคงไม่ต้องทานอะไรแล้ว เพราะเขาคงอิ่มกับความสุขของเขาแล้ว

"อ้าว มาแล้วหรอ กินไรก่อนไหมอ่ะ" นิวทักลูกนัทอย่างเป็นมิตร ทำให้ลูกนัทถึงกับงงว่า
อารมณ์ไหนนิวได้ทักลูกนัทเพราะตั้งแต่มานิวไม่เคยเเม้จะพูดด้วยถ้าไม่จำเป็นต้องคุยกัน

"เอาไก่แล้วกัน กะเป๊ปซี่ " ลูกนัทบอกนิว แล้วหันคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน 

"ขอบใจนะ นิว" นัทก็ลงมือทานอาหาร หลังจากทานอาหารทุกคนช่วยกันเก็บข้าวของ 
แล้วเอาไปไว้ที่รถ เตรียมตัวที่จะกลับ

"มาถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึก เร็วๆๆ" มินตะโกดนเรียกเพื่อนมาหน้าป้ายน้ำตก

"เอ่อ หม่อนนัทเค้าเป็นแฟนกะวีหรอเห็นสนิทกันดี" นิวถามหม่อนเพื่อลองเชิงดูปฏิกิริยาหม่อน
ว่าหม่อนจะตอบเขาอย่างไร 

"ป่าวไม่ได้เป็นแฟนกัน วีมันคบออยู่กะหวาดน่ะ นัทไม่ได้คบใคร เพิ่งอกหัก"
หม่อนตอบแบบไม่ได้สนใจอะไร เพราะไม่คิดว่าเพื่อนรักของเขาจะคิดอะไรกับคนที่เขาชอบ

"Happy birthday to you happy day to you happy birthday happy birthday happy birthday
to mong"  หลังจากร้องเพลงจบ สงครามขนาดย่อมก็เกิดขึ้น จากเค้าที่จะกินกันกลายเป็นระเบิดชั้นดี ต่างคนต่างวิ่งนี้อีกฝ่ายเป็นงานที่คึกคักทีเดียว วันเกิดปีนี้ของหม่อนเป็นวันเกิดที่มีความสุขมากทีเดียว 
"หนุกที่เนอะว่าไหมวันนี้" ลูกนัทถามเจ้าของงานที่หน้าเลอะด้วยเค้กเต็มไปหมด 

"อื้ม สนุกสุดๆเลยเเหละ ถ้าไม่มีนัทคงไม่สนุกแบบนี้หรอก" หม่อนหยอดลูกนัทเผื่อลูกนัทจะมีท่าที
ให้บ้าง
"แม๋ๆ พูดสะ คนอื่นได้ยินน้อยใจเเย่ ง่วงนอนเละไปนอนดีกว่า ฝันดีนะตาแก่"
ในใจใบหม่อนคิดไปว่าดีจริงๆที่เขาได้อยู่กับคนที่เขาชอบแบบนี้แต่อีกใจหนึ่งพรุ่งนี้แล้วสินะที่ทุกคนต้องกลับบ้านเพราะกำหนดมาแค่ 3 วัน เขากลับไม่ได้เพราะต้องอยู่กับที่บ้านจนถึงเปิดเทอม

-------

"ก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพ ทุกคนก็เตรียมของที่จะเดินทางกลับรถตู้มารับประมาณ
บ่ายสามโมงจึงมีเวลามากพอที่จะหากิจกรรมว่าง ๆเล่นกันไปก่อน

"เฮ้ย เล่นไพ่กันเล่นๆ ป่าวๆ" มินถามเพื่อนๆ ว่ามีใครจะเล่นด้วยไหม

"งั้นพวกฉันไปนั่งเล่นหลังบ้านนะ ไม่อยากเล่นว่ะ" พวกวีบอกสาวๆที่กำลังจะเล่นไพ่
เพราะอยากไปนั่งชิวๆกินบรรยากาศ เรื่องของเรื่องไม่พ้นตั้งวงกินเหล้ากันแน่ๆ

เมื่อต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมข้ามเวลา ลูกนัทก็กำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหารที่
ทานกันอยู่ การมาที่บ้านหม่อนครั้งนี้เป็นอะไรที่ลูกนัทค่อยข้างเกรงใจนอกจากมา
ครั้งเเรกแล้วพวกเขาชอบมาเลทเวลาที่ตกลงไว้กับที่บ้านหม่อนเป็นประจำ 

"เราช่วยไหม" นิวถามนัทเพราะเห็นมานัทเก็บคนเดียว

"แล้วเเต่จ้า กลัวเหนื่อยก็ไม่พอ อิอิ" ลูกนัทเเซวนิวเพราะว่าอีกนิดงานก็เสร็จแล้ว

"ไม่ไปเล่นไพ่กะเพื่อนๆ หรอ" นิวถามนัทเพราะว่าเห็นเพื่อนแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มเลยอยากรู้ว่านัท
จะไปไหน

"ก็อยากเล่นนะเเต่เศษตังเรามีเเค่ 10 บาม แล้วหุ้นส่วนเราก้ไปเรียกรถเลยไม่รุจะหุ้นกับใคร"
นัทบ่นให้นิวฟังเพราะว่าใบหม่อนต้องออกไปเรียกรถที่ท่ารถลูกนัทจึงไม่มีเพื่อนเล่นไพ่ด้วย

"หุ้นกับเราก็ได้ เดี๋ยวเล่นด้วยกัน สนุกๆ ดีไหม" นิวเอ่ยปากชวนนัท ใจน่ะลุ้นสุดฤทธิ์ขอให้นัท
ยอมไปเล่นด้วยกัน

"ก็ได้อ่ะ แต่เสียอย่ามาว่าเรานะ ไปงานเสร็จหมดแล้ว นี่จ๊ะเงินเรา อิอิ" 

"เอ่อ นัท " นิวเรียกนัทก่อนที่นัทจะเข้าไปในบ้าน เพระหากถ้าเข้าไปในบ้านแล้วเค้าไม่รุ้ว่า
เขาจะมีเวลาได้อยุ่แบบนี้อีกไหม

"มีไรหรอนิว มันน้อยไปหรอ เอาอีกไหม" นัทสงสัยที่นิวเรียกเธอ หรือเพระเธอให้เงินหุ้นน้อยไป

"เล่นเอ็มป่ะ เราขอหน่อยสิ ไว้โอกาสไว้คุยกัน" นิวหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมบันทึก

"อ้อ natkiku@h..... เมมเสร็จยังอ่ะ ไปเล่นกันเหอะ เดวไม่มีเวลาเล่น" นัทเรียกนิวเพราะ
อากาศข้าง
นอกค่อนข้างจะร้อนอบอ้าว อีกทั้งเพิ่งทำงานเสร็จจึงอยากนั่งตากลมในบ้านเย็นๆ

"เฮ้ ได้อีกแล้ว เรา 2 คน นี่ไพ่เหมือนกันเลย ดีก็ดี เสียก็เสีย เหมือนกัน อิอิ"
นัทบอกนิวเพระทั้งคู่เล่นมาได้หลายตาแล้ว กลายเป็นคู่ที่เข้าขากันได้ดีทีเดียว และเล่นได้มา
หลายบาทแล้ว เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมงจนถึงเวลากลับ ทั้ง 2 คนก็เล่นแบบไม่มีใครลุกไปไหน
เล่น มันสนุกจนไม่อยากลุกไปไหนในสายตาของนัท แต่ในสายตาของนิวการที่มีนัทมานั่งใกล้ๆ 
ต่อให้เขาต้องเมื่อยเท่าไหร่เขาก็ยอม เพราะโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกันน้อยมาก

"เด็กๆ ได้เวลากลับบ้านแล้วจ้า " แม่ของหม่อนมาเรียกให้ทุกคนเตรียมตัว หยิบกระเป๋ามาขึ้นรถ

"คุณพ่อ คุณแม่ กลับบ้านเเล้วนะค่ะ/ครับ สวัสดีค่ะ /ครับ"
ทุกคนลาพ่อเเม่ของหม่อนแล้วทยอยกันขึ้นลด

"เฮ้ยกลับเเล้วนะหม่อน เจอกันเปิดเทอม" วีและเพื่อนคนอื่นๆ ลาหม่อน แต่ใจหม่อนมองหาลุกนัท
เพราตั้งแต่เขากลับเขายังไม่เห็นลูกนัทเลย 

"หม่อนเรากลับเเล้วนะ " เสียงเล็กๆของสาวที่ตัวเองมองหายืนอยุ่ด้านหลัง 

"ไปไหนมาลูกนัท รถจะออกเดี๋ยวก็ได้อยุ่นี่หรอก" หม่อนแก้แซว ใจจริงลุกนัทน่าจะมาไม่ทันรถจริงๆ

"เราไปเล่นกับลุกหมามาน่ะ ไว้เจอกันเปิดเทอมนะจ๊ะ เอาของไปฝากด้วยล่ะ แล้วค่อยคุยกัน"
ลูกนัทโบกมือให้หม่อนแล้วเดินไปขึ้นรถนิวจึงเดินตามไป เจขาหวังว่าขากลับนี้เขาคงจะได้นั่ง
ข้างนัทแต่น่าเสียดายที่ หวาดกะเพื่อนได้จองที่นั่งให่นั่งเหมือนตอนมา เขาจึงต้องกลับไปนั่ง
ที่เดิม

"โห ง่วงชะมัด เดินทางมันเหนื่อยแบบนี้เอง" หวาดบ่นกับลุกนัท ที่กำลังรอรถเมย์นั่งกลับบ้าน

"ลูกนัท" นิวเรียกลูกนัท พร้อมกับส่งมือถือให้ "เราขอเบอร์หน่อยสิ ไว้ติดต่อกันไง"

"อื้ม ได้สิ"ลูกนัทให้โดยไม่ได้คิดอะไร เพราะการมาเที่ยวครั้งที่ทุกคนก็ต่างเเลกเบอร์กับเมลล์
ไว้ติดต่อกัน เพราะเผื่อไปเที่ยวครั้งหน้า หลังจากให้เบอร์เสร็จ ลูกนัทก็ยิงเบอร์ของนิวเข้า
เครื่องตัวเองเพราะเธอเป็นพวกขี้หลงขี้ลืมจึงคิดจะเมมเบอร์ไว้ก่อนว่าใครเป็นใคร


~อยากบอกรักไม่มีใครให้บอกรัก ไม่อยากเหงาหัวใจต้องทนอีกสักเท่าไหร่~

"ฮัลโหล ใครค่ะ" หลังจากที่ลูกนัทกลับมาจากการเดินทางก็อาบน้ำเตรียมที่เเชทกับเพื่อนๆก็มีโรศัพ์ดังขึ้นมาเสียก่อน

"นี่นิวนะ ถึงบ้านรึยัง" ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่ามันค่ำแล้ว 

"นิวหรอ อืม ถึงนานแล้วล่ะ มีไรหรือเปล่า แล้วนี่หรือบ้านรึยัง" 

"ยังอ่ะ ว่าจะหาอารายทานอยู่"








--- ติดตามตอนต่อไป---