I am not the gay ขอโทษครับ ผมไม่ใช่เกย์

          บทนำ

            บีฟอร์ นายช่วยแอบตามช่วยเหลือเจ้านั่นให้ฉันหน่อยสิ ชายวัยกลางคนที่นั่งหันหลังให้โต๊ะทำงานพูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

            ได้ครับ ว่าแต่จะให้ไปวันไหนดีครับ ชายหนุ่มถาม ขณะที่ชายวัยกลางคนหันกลับมามองชายหนุ่ม

            พรุ่งนี้เลยแล้วกันชายวัยกลางคนตอบอย่างลังเล

            แล้วจะให้ใครมาแทนผมดีครับ ชายหนุ่มถาม เพราะรู้ว่าผู้เป็นนายกำลังคิดอะไรอยู่

            ว่างสักพักคงไม่เป็นไร ระหว่างนี้ก็รับสมัครเลขาชั่วคราวไปก่อนแล้วกัน ชายวัยกลางคนตอบ พร้อมกับลุกขึ้นและเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง ที่มองไปเห็นลานอเนกประสงค์และโรงยิม

            ผมขอเสนอให้พ่อของผมมาเป็นเลขาคุณแทนผมชั่วคราวได้มั้ยครับ ชายหนุ่มคิดถึงพ่อที่เพิ่งจะเออลี่

            ก็ดีนะ พ่อนายเป็นคนขยัน น่าจะช่วยได้เยอะ ชายวัยกลางคนตอบพลางมองเข้าไปในโรงยิมที่มีการเรียนยูโดและเคนโด้อยู่

            งั้นพรุ่งนี้ผมจะให้พ่อมาเริ่มงานเลย ส่วนผมจะไปคอยช่วยเหลือเธอให้ พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องไป จนเหลือแต่ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นเจ้าของห้อง

            เกือบ 10 ปีแล้วสินะ ที่เธอไม่เคยเรียกฉันว่าพ่อเลย ชายวัยกลางคนพึมพำเสียงแผ่วเบา ราวกับหวังว่าสายลมจะช่วยพัดพาไปให้เธอคนนั้นได้ยิน

            ในขณะเดียวกันที่โรงยิม

            รุ่นพี่โคลเมอร์ เมื่อไหร่รุ่นพี่จะรับรักฉันซะทีล่ะคะ หญิงสาวอายุประมาณ 16 ปี วิ่งตามรุ่นพี่โคลเมอร์หรือก็คือชายหนุ่มที่ตนแอบรัก

            ... ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของชายหนุ่ม

            ฉันอุตส่าห์ลงเรียนยูโด เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับรุ่นพี่ ทำไมรุ่นพี่ถึงไม่รับรักฉันซะที ฉันตามจีบรุ่นพี่มาจะ 2 ปีแล้วนะ จะเย็นชาไปไหน อย่าลืมนะว่าฉันเส้นใหญ่ขนาดไหน ฉันเป็นลูกของรอง ผอ. เชียวนะ ฉันสามารถทำให้รุ่นพี่ออกจากโรงเรียนนี้เมื่อไหร่ก็ได้ หญิงสาวพยายามจะวิ่งตามมาขู่ชายหนุ่มต่อ แต่ก็เหมือนเดิม

            ... ชายหนุ่มเดินต่อไปอย่างไม่สนใจหญิงสาวที่ตามขู่ เขาตัดสินใจเดินเร็วไปทางหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นที่ที่เงียบสงบที่สุด

            เมื่อมาถึงเขาก็นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งมันมีความทรงจำดีๆมากมาย และเป็นสายสัมพันธ์กับใครคนหนึ่ง

            เมื่อไหร่ยัยนั่นจะเลิกตามตื้อฉันซะทีนะ เขาพึมพำอย่างแผ่วเบา พร้อมกับหลับตาลงคิดถึงความทรงจำดีๆเกี่ยวกับต้นไม้ที่ตนพิงอยู่

            ในขณะเดียวกันที่สนามบิน

            เครื่องบินสายนิวซีแลนด์-ไทย กำลังลงสู่รันเวย์

            เมื่อประตูขาเข้าเปิดออก ผู้คนก็กรูกันออกมาจนหมด เหลือแต่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินออกมาอย่างเชื่องช้าเป็นคนสุดท้าย

            เขายกมือขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปิดหน้าขึ้น พลางมองหาคนที่มารับ แต่ก็ไม่พบ

            จะได้กลับบ้านแล้วสินะ เขาพึมพำพร้อมกับลากกระเป๋าเดินต่อไป

            ไงเพื่อน กว่าจะกลับมาได้นะ จู่ๆก็มีชายหนุ่มวิ่งเข้ามากอดคอเขาอย่างสนิทสนม

            นึกว่าจะไม่มารับซะแล้วนะ ไงซัม อยู่นี่สบายดีมั้ย เขาถามชายหนุ่มที่กอดคอเขาอยู่

            เหงาสุดๆเลย ซัมตอบพลางทำหน้าหงอยๆ

            ปีนี้นายก็อยู่ปีหนึ่งแล้วใช่มั้ย

            ใช่ ไม่เหมือนนายหรอก ที่ต้องกลับมาเรียนม.6 อีก หวังว่าอยู่นู่นนายคงไม่ได้เอาแต่วาดภาพสาวๆหรอกนะ ซัมแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่ดีอยู่แล้ว

            นายก็รู้ว่าฉันชอบวาดวิวมากกว่า ถ้าจะวาดคนก็มีแต่คนที่ฉันรักเท่านั้น

            คนที่นายรัก มีแต่พ่อ แม่เนี่ยนะ ไม่เห็นจะมีสาวๆเลย เขาถามพลางนึกย้อนไปถึงรูปที่เพื่อนเคยวาด ว่าแต่นายจะกลับไปเรียนเมื่อไหร่

            พรุ่งนี้

            ขยันจริงนะ นายเนี่ย แล้วทั้งสองก็เดินต่อไป พลางคุยกันไปตลอดทาง