คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หมั้น! หมั้น!! หมั้น!!!
ซากูระ Say;
ให้ฉันพูดบ้างเหรอ อืม ก็ได้ การผ่ากบมันเป็นอะไรที่ยอดมากกก ตัวมันนิ่มๆ ยึกยึยๆ
ดี โอเค พอแค่นี้ก่อน เดี่ยวนอกเรื่องไปกันใหญ่ ตอนนี้ฉันกำลังมุ่งหน้าไปที่บ้าน ด้วยรถที่พ่อส่งมา
เรื่องแค่นี้โทรมาบอกก็ได้ เดี่ยวฉันขับรถไปหาเอง แล้วมาเรียกอะไรกันตอนนี้ ไม่รู้บ้างเลยหรือไง
ว่าฉันต้องทำงาน(รู้) ทำอะไรเคยคิดบ้างไมเนี่ย (อ้าว)
“ถึงแล้ว ครับคุณหนู” เออ รู้แล้ว บอกทำไม ฉันมีตานะ
บ้านสไตล์ญี่ปุ่นขนาดใหญ่ ที่พวกมาเฟียชอบอยู่กัน บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่สวย (มั้ง)
ตัวบ้านเป็นสไตล์ญี่ปุ่น ส่วนภายในตกแต่งด้วยสไตล์ฝรั่งเศส บ้านหลังนี้หมดเงินเกือบๆสิบล้าน
(ขอเวอร์สักหน่อย) ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องสร้างให้มันโอเวอร์ขนาดนี้ ทั้งที่มันก็เป็นแค่ที่อยู่อาศัย
จริงไม
“พ่อ เรียกหนูมาทำไมเหรอ” ทำไมพ่อฉันต้องใส่ชุดยูคาตะด้วย ไม่เข้าใจ
“พอดี พ่อมีคนอยากให้ลูกรู้จักนะ” คิดว่าฉันอยากรู้จักไม
แต่ว่าใครกัน ที่ทำให้ฉันต้องเดือดร้อนต้องกลับมาที่บ้าน โดยไม่ใช่เหตุ พ่อของฉัน
ลุกขึ้นมาหาฉัน แล้วโอบไหล่ฉันเพื่อให้เดินไปนั่ง อ่า ฉันเพิ่งเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ด้วย มีผู้หญิงกับ
ผู้ชายที่เรียกได้ว่าเป็นพ่อกับแม่ฉันได้แล้ว และก็มีผู้ชายที่หน้าจะโตกว่าฉันสักหน่อยอยู่อีกคน ผมสี
ส้ม เจาะจมูกทั้งสองข้าง เจ้าหู เจาะนู้น เจาะนี้ จะเจาะทำไม มันเท่นักเหรอ ฉันก็ไม่เห็นว่าเจาะแล้ว
จะดีขึ้น แต่เอ๊ะ! หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่ดูถ้าเขาจะรู้จักฉันเเหะ เพราะพอเขาเห็นหน้า
ฉัน ก็ทำตาโตตกอกตกใจ เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะตะลึงในความสวยของฉัน (-_-) คงไม่มั้ง
“ซากูระนี้.....”
“รุ่นพี่เพน” ใช่ๆ นี้มันรุ่นพี่เพน ประธานของชั้นพี่นี้ เขามาทำอะไร แต่ ฉันจะโดนพ่อว่ามั้ยเนี่ย ก็
ดันไปขัดขึ้นซะก่อน
“ซากูระจริงๆด้วย” แต่ทำไมพี่เขาต้องทำหน้าประหลาดๆ แบบนั้นด้วย ทำหน้าอย่างกับคนโดน
บังคับให้กินขี้ ทั้งๆที่หน้าก็ประหลาดอยู่แล้ว
“อ้าว นี้ลูกรู้จักกับหนูซากูด้วยเหรอ” คนที่ฉันคิดว่าหน้าจะเป็นแม่ ถามรุ่นพี่
“ครับ เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน”
“โอ้ว งั้นก็ดีไปเลยสิ จะได้คุยกันง่ายๆ” คุย? คุยเรื่องอะไรกัน นี้พ่อฉันจะทำอะไรอีกเนี่ย
“คุยเรื่องอะไรกันเหรอ.........ค่ะ” ฉันต้องพูด “ค่ะ” ออกมา เมื่อพ่อของฉันส่งสัญญาณมาบอกโดย
การบีบมือ ประมาณว่า ถ้าฉันไม่พูดมันออกมา ฉันจะโดนจับถ่วงน้ำเจ็ดชั่วโครต อะไรประมาณนั้น
“ก็เรื่องหมั้นไงจ๊ะ ท่านชิโอยังไม่ได้บอกหนูซากูระเหรอจ๊ะ” หมั้น? หมั้นอะไรทำไมฉันไม่เห็นรู้
เรื่อง ฉันหันไปมองหน้าพี่เพน เรื่องนี้สินะที่ทำหน้าเหมือนกับคนโดนบังคับให้กินขี้
“พวกเราอยากให้หนูซากูระหมั้นกับลูกชายของเรา”
“แต่อายุหนูยังไม่ถึง”
“อีกสามเดือนเองลูก เราจะรอให้ถึงตอนนั้น แล้วจะคุยกันอีกทีนึง เรื่องงานหมั้น พี่เขาเป็นคนดีนะ
ลูก” มันเป็นคนดีคนเดียวในโลกนี้เหรอค่ะ
“หนูจะเอาไปคิดนะ........ค่ะ”เฮ้อ เกือบลืม
“งั้นหนูขอกลับโรงเรียนเลยนะค่ะ” ฉันไม่รอให้พ่ออนุญาต ฉันเดินออกมาทันที หมั้นงั้นเหรอ ไร้
สาระ ปัญญาอ่อนสิ้นดี คิดว่าฉันจะยอมเหรอ ฝันไปเหอะ
-ติ้ด ตี่ ดิ้ด ติ้ด ตี่- เสียงโทรศัพท์
ไม่รู้รึไงว่าฉันอารมณ์ไม่ดี โทรมาได้ ปัญญาอ่อน
“ฮัลโหล”
(ซากูระ นี้ฉันเทมารินะ)
“อ๋อ เทมาริ มีอะไร”
(เธออยู่ไหน)
“อยู่บ้าน”
(แล้วเธอจะกลับมาที่โรงเรียนไม)
“กำลังจะกลับ”
(เหรอดี เลยแล้วพวกฉันจะรอนะ)
“อืม”
(มีอะไรรึเปล่า เสียงเธอดูไม่ดีเลย) อ่า คิดถึงเรื่องนั้นแล้วแหย่งๆแหะ
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนั้นเสียงอะไรดังชะมัด”
(พวกเรากำลังทำการแย่งชิงห้องกันอยู่นะ)
“จะแย่งกันทำไม ไร้สาระ”
(มีเธอคนเดียวแหละ ทีคิดว่ามันไร้สาระ คนอื่นเขาออกจะสนุก แค่นี้นะ แล้วเจอกัน)
“อืม” สนุกงั้นเหรอ? ที่ว่าสนุกมันเป็นยังไงกัน สนุกนี้คือการมีเรื่องกันหรือเปล่า สนุกนี้ต้องเจ็บตัว
รึเปล่า
ความคิดเห็น