คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : กีฬาสี (อย่าไป!!!)
อิโนะ Say:
เยส!! ในที่สุดก็ถึงวันที่รอคอย วันกีฬาสีนั้นเองงง!!! ความพยายามทั้งหมดที่ทำมาก็เป็น
ผลสำเร็จ ตอนนี้มันกำลังจะได้ออกมาอวดโฉมต่อสายตาของทุกคนแล้วววว วะฮะฮ่า ตอนนี้ฉัน
กำลังแต่งหน้าแต่งตัวให้กับขบวนพาเหรดอยู่ พาเหรดของเรามีทั้งหมด ห้าขบวน ขบวนแรกเป็น
ขบวนของฮินาตะจัง หรือขบวนฤดูใบไม้ผลิ ที่เปรียบเสมือนช่วงเวลาแห้งความสดชื่นเบิกบาน
ดอกไม้เริ่มผลแย้มออกดอก เหมือนกับรอยยิ้มของเธอ ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกอบอุ่นเบิกบานใจยามที่
ได้เห็น ตอนแรกฉันว่าจะเอายัยซากูระมาอยู่ขบวนนี้เนี่ยแหละ เพราะสีผมยัยนั้นเข้ากับคอนเซป
นี้มาก เพราะฤดูนี้มันเป็นช่วงที่ดูซากูระนะเส้ แต่ติดตรงนิสัยไม่เข้า เลยตัดความคิดนั้นออกไป
ทันใด - - ชุดที่ฉันให้ฮินาตะใส่ก็คือ ชุดกิโมโนสีขาวอมชมพูลายดอกซากูระ ยัยนี้ใส่ออกมาได้
น่ารักมาก ผมสีน้ำยาวถูกรวบขึ้นให้ดูเรียบร้อยมีดอกซากูระแซมตกแต่งสวยงาม ต้าย น่ารักที่สุด
ต่อไปก็ขบวนของฉัน ฮี่ๆ ฉันชอบฤดูนี้มาก -.,- มันให้ความรู้สึกเซ็กซี่ ฤดูร้อนนั้นเองง ฤดูนี้
เปรียบเสมือนความสนุกสนาน เพราะเป็นช่วงที่มีเทศกาลประจำปีต่างๆมากมาย ฉันเลยเลือกฤดู
นี้ให้กับตัวเอง ชุดที่ฉันใส่คือชุดยูกาตะสีแดงสด เป็นลายดอกไม้สีเหลืองน่ารักๆ ฉันต้องใส่
รองเท้าเกี๊ยะด้วยแหละ รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไร แต่ต้องทน ฮึบ! 1 ส่วนขบวนที่สามจะเป็นของเท
มาริ ซึ่งเทมาริจะเป็นเหมือนองค์หญิงที่สูงศักดิ์ที่เป็นผู้นำของสีเรา ชุดของเทมาริจะเป็นกีโมโน
ที่ซับซ้อนและใส่นานกว่า เป็นสีขาวทอง ต้องใช้เวลาใส่นานเป็นชั่วโมงๆ เทมาริจะนั่งอยู่บน
รถเข็นที่รถเข็นที่ให้พวกเนจิทำให้เป็นรถไม้ขนาดใหญ่ที่ใช้ขนเข็นตกแต่งให้เป็นพระที่นั่งดู
ยิ่งใหญ่ (ตอนแรกฉันจะให้แบกขึ้นด้วยซ้ำ แต่ลืมไปมันมีแต่ผู้หญิงนะสิ - -) ฉันจัดการบรรจงทา
ริมฝีปากของเทมาริให้แดงช่ำ โอ้ย สวย ภูมิใจในผลงานที่สุด ขบวนถัดไปเป็นขบวนของเท็น
เท็น นั้นก็คือ ฤดูใบไม้ร่วง ที่ฉันเลือกฤดูนี้ในยัยนี้ก็เพราะช่วงเวลานี้มันเป็นช่วงของ กีฬา ดรตรี
และการพักผ่อน เป็นช่วงที่พืชพรรณต่างๆเริ่มเปลี่ยนสี เป็นฤดูที่มีสีสันมากที่สุดเหมาะกับเท็น
เท็นที่มีรอยยิ้มที่สดใสและแปรเปลี่ยนไปตามอารมณ์เหมือนกับฤดูนี้ ชุดที่เท็นเท็นใส่ก็คือ ชุดที่
ใช้สำหรับยิงธนู เสื้อกิกับกางเกงฮาคามะยิ่งทำให้เท็นเท็นดูทะมัดทะแมงเข้าไปอีก ส่วนขบวน
สุดท้าย... ฤดูหนาว... ยากเย็นแสนเข็นมากที่สุด นั้นก็คือซากูระ ที่ฉันให้ฤดูนี้กับยัยนี้ก็เพราะ
ความเยือกแข็งของแม่นางมันสุดแสนจะบรรยาย แต่อันที่จริงมันมีความหมายมากกว่านั้น ฤดูนี้
เปรียบเสมือนฤดูที่บริสุทธิ์ หิมะสีขาวโพลนที่แสดงออกถึงความสะอาดและเป็นช่วงเวลาแห่ง
วันสำคัญที่ทุกคนรอคอย ซากูระก็หมายถึงอย่างนั้นนั้นแหละ ถึงแม้เธอจะเงียบ นิ่ง เย็นชา ไม่
แสดงออกถึงความรู้สึก แต่สิ่งที่ได้รับจากเธอคือสิ่งที่ดีที่สุดถึงแม้มันจะเล็กน้อยแต่เธอก็ทำให้
จากใจ เป็นเหมือนวันที่ดีที่สุดของฤดูนี้ ^_^ ชุดที่ยัยนี้ใส่เป็นชุดกิโมโนสีขาวน้ำเงินมีลายดอกไม้
สีฟ้าอยู่ตรงชายผ้า ผมสีชมพูถูกรวบขึ้นครึ่งหัว และมีดอกไม้สีขาวแซมอยู่ สวยจับใจเลยละ ติด
ตรงที่... ยัยนี้ไม่ให้ฉันแต่งหน้า -_-* ยากเกินจะเยี่ยวยา ทาแป้งพอละกันนะยะ
“พร้อมมั้ยทุกคนนนน” เทมาริตะโกนเรียกขวัญกำลังใจคนในสี นี่หล่อน หน้าที่โบ๊ะให้มันจะ
หลุดเอานะยะ
“พร้อมมมมม”
“ไปกันเลยยยยย”
“เฮ้ยๆ พวกผู้หญิงสวยวะ!”
“เฮ้ย! ไม่จริง สวยเกินไปแล้ว”
“คนนั้นตูจองๆ”
ตลอดทางที่เราเดินผ่านพวกผู้ชายที่เดินขบวนไปก่อนหน้าเราแล้วยืนดูข้างๆต่างพากันพูดถึง
พวกเรา ฉันฉีกยิ้มจนเหงือกแห้ง แต่ก่อนจะสิ้นสุดขบวนสายตาของฉันดันประสานเข้ากับสายตา
สีดำสนิทของซาอิคุง และนั้นทำให้ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งตัว ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้
อีกทั้งใบหน้าอึ้งๆของซาอิคุงที่มองมาด้วย ฉันหลบสายตาออกมาก่อนจะหันไปมองทางอื่นแทน
โอย ไอหัวใจบ้า หยุดเต้นแรงซะที...
ซากูระ Say:
น่าเบื่อ -_- ชุดนี้ก็น่ารำคาญ แต่งตัวบ้าบอ โว๊ะ อาละวาดแม่ง (อย่านะ!) ฉันยืนขมวดคิ้วอยู่ริม
สนาม อยากเปลี่ยนชุดใจจะขาดแต่ยัยพวกบ้านั้นไม่ยอม คอยดูนะ จบงานนี้เมื่อไร จะคิดบัญชี
รายตัว -_-* ฉันยืนบิดตัวไปมาอย่างรำคาญก่อนจะหันไปเจอกับร่างสูงที่คุ้นเคยมองมาทางฉันอยู่
ซาสึเกะไงละ หมอนี้ยืนมองฉันอย่างอึ้งๆ เป็นอะไรอีกเนี่ย
“เฮ้” ฉันร้องทักออกไปเมื่อหมอนี้ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย
“.....”
“เฮ้”
“.....” -_- เงียบ
“เฮ้!!!”
“!! หะ หืม ว่าไง” รู้สึกตัวซะที
“เป็นอะไร ยืนนิ่งอยู่ได้ มีอะไรก็พูดสิ -_-”
“อะ อ่า” หมอนี้ทำหน้ามึนๆแล้วยกมือขึ้นเกาหัว ฉันแอบเห็นใบหูของเขาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ว่าไง”
“คือ...”
“?”
“เธอ.. โครตสวยเลย” พูดจบก็หันไปมองทางอื่นทันที ฉันยืนมองไปที่หมอนี้ที่ตอนนี้หน้าหล่อๆ
กำลังขึ้นสี
“คิก..”
“หื้ม”
“ฮ่าๆ” ฉันหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมหมอนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้นะ
“หัวเราะอะไร -_-”
“นาย..”
“?”
“น่ารัก” ฉันพูดจบก็เดินเข้าไปหาเขาแล้วเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มเนียนๆนั้น
“!!” ว้าว หน้ายิ่งแดงเข้าไปใหญ่เลย
แชะ!
เสียงแชะจากไหนสักแห่งดังมา ทำให้ฉันสองคนสะดุ้งเล็กน้อย เราหันไปตามเสียงก่อนจะ
เจอเข้ากับเท็นเท็นที่ยืนถือกล้องตัวใหญ่หันมาทางฉันสองคน
“ช็อตเด็ดเลยนะเนี่ย” ยัยนั้นพูดพร้อมกับมองรูปในกล้องตัวเอง
“-_-”
“เท็นเท็น” ซาสึเกะที่ยืนเงียบมาได้สักพักก็พูดชื่อเท็นเท็นขึ้นมา หมอนี้โกรธเหรอ?
“วะ..ว่าไง” รู้สึกเท็นเท็นก็ไม่ค่อยมั่นใจกับคำตอบที่จะได้รับสักเท่าไร
“ถ่ายรูปคู่ให้หน่อยดิ”
“!!” คำตอบของหมอนี้เล่นเอาทั้งฉันทั้งเท็นเท็นตกใจเลย
“เอาจริงดิ”
“จริง”
“จัดไป -..-” พูดเสร็จเท็นเท็นก็เตรียมกล้องขึ้นถ่ายทันที
ซาสึเกะหันหน้าเข้ามาหาฉันแล้วเอื้อมแขนทั้งสองมาโอบเอวฉันเอาไว้ ฉันไม่รู้จะทำไงก็ได้
แต่เกาะชายเสื้อหมอนี้เอาไว้ ซาสึเกะจ้องเข้ามาที่ดวงตาของฉันก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆส่งมาให้ และ
นั้นก็สามารถเรียกรอยยิ้มของฉันได้ไม่ยาก เสียงแชะจากกล้องของเท็นเท็นดังมาไม่หยุด ฉันสอง
คนก็ยืนอยู่อย่างนั้นโดยแทบไม่สนใจเลยว่าใครจะมองมา
“อะแฮ่ม เสร็จละค่ะ รัวจนเหน็บกินนิ้วละค่ะ” เท็นเท็นบ่นหลังจากหยุดกดชัตเตอร์แล้วยืนมอง
พวกเราอยู่สักพัก
“เอาน่า ส่งรูปให้ด้วย อย่าลืมๆ” ซาสึเกะย้ำอีกหน สงสัยอยากได้มาก
“ย่ะ เออ ซากูระ ไปเปลี่ยนชุดกัน เดี๋ยวจะแข่งแล้ว”
“อืม”
เท็นเท็น Say:
กลับมาหาเท็นเท็นแสนซน คนสวยอีกแล้วนะค่ะ ตอนนี้ฉัน ซากูระและนักเรียนคนอื่นๆที่
ต้องลงแข่งบาส บัดนนี้ได้เปลี่ยนชุดและมารวมตัวกันที่สนามเป็นที่เรียบร้อย แต่ฉันรู้สึกถึงรังสี
แปลกๆข้างตัวซึ่งมาจากซากูระ แฮ่ ยัยนี้คงหงุดหงิดสีชุดทีมเรานะ สีชมพูแป๋นเลย ยัยอิโนะเลือก
นะ ไม่ใช่ฉันอย่ามามองอย่างนั้นเส้
“เอาละครับ และตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วกับการแข่งขันของทีมสีฟ้า หรือ ทีมฝั่งผู้ชายเรา กับ ทีมสี
ชมพู ฝั่งผู้หญิงเรานั้นเองงงง” พิธีกรของงานเริ่มพูดมาอีกละ -_- ฉันหันไปหาพวกนักกีฬาที่
ตอนนี้กำลังวอมร่างกายกันอยู่ ส่วนพวกเทมาริก็ทำท่าลุ้นเต็มที่อย่างกับพวกฉันลงไปแข่งแล้ว
“เธอว่าเราจะชนะมั้ย” ฉันเลยหันไปคุยกับวากูระที่ยืนกอดอกมองไปที่อีกฝั่งอยู่
“ไม่แน่”
“นั้นสิ” ฉันมองตามสายตาซากูระไป ก็เห็นพวกซาสึเกะกำลังคุยอะไรกับพวกนักกีฬาอยู่ เออ
ตามจริงแล้วพวกซาสึเกะต้องลงแข่งด้วยแต่ด้วยเหตุที่พวกฉันลงแข่งพวกนั้นเลยไม่ลง เราเลยตก
ลงกันว่า เราจะสลับกันแข่ง อันไหนที่พวกนั้นลง เราไม่ลง อันไหนเราลงพวกนั้นก็จะไม่ลง
“เอาละครับ เรามาเริ่มเกมกันได้เลยยยย”
“ไปกันเถอะ” ซากูระพูดเสร็จก็เดินนำลงสนามไปคนแรก เราละ ฮึบ เราต้องชนะ!
ตอนนี้ฉันเดินมาอยู่ในสนามแล้ว ฉันกับซากูระอยู่กันคนละตำแหน่งเพื่อที่จะกระจายหน้าที่
กันได้ มันน่ากลัวมากนะรู้มั้ยเวลาลงมาอยู่ที่สนามนะ พวกผู้ชายแต่ละคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความ
สูงมากกว่าพวกฉันเป็นเท่าตัว ฉันแอบกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนจะจดจ่ออยู่กับเกม
ปรี๊ดดดดดดดดดดด
เกมเริ่มแล้ว ตอนนี้ลูกบาสอยู่ในกำมือของพวกผู้ชาย อ้าก ดุความสูงมันเส้ ตอนนี้ซากูระวิ่งเข้าไปดักแล้ว แต่ด้วยรังสีความโหดที่แผ่กระจายอยู่ทำให้ผู้ชายคนนั้นหยุดชะงักเท้าลงเล็กน้อย ซากูระมองตามการเลี้ยงของหมอนั้นก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาลูกบาสทันที! เยส!! ลูกเป็นของฝ่ายเรา ซากูระวิ่งเลี้ยงลูกนำไปก่อน ฉันวิ่งตามไปติด เพื่อจะรอรับลูกจากซากูระ แต่ดูเหมือนจะส่งไม่ได้แล้วเมื่อข้างหน้าของซากูระมีผู้ชายตัวโตขว้างเอาไว้ ซากูระตัดสินใจหยุด ก่อนจะเริ่มเดาะลูกตามจังหวะและตั้งท่าชูตจากระยะไกลทันที!!
ฟึบ!
“สามแต้ม ทีมชมพูได้ครับ!”
ใช่! ซากูระตัดสินใจชู้ตระยะไกลในจุดสามแต้ม เยส แต้มแรกเป็นของเรา
“เย้ยยยยยยยยยยยยยย” เสียงเชียร์ดังสนั่น นั้นทำให้ฉันมีกำลังใจในการเล่นต่อ
“คุณหนูครับ!”
เอ๊ะ...
เสียงดังสนั่นของผู้ชายทำให้ทุกคนในสนามต่างหยุดเสียงเชียร์เล่านั้นลง ฉันมองไปตามเสียง
ก่อนจะเจอเข้ากับชายชุดดำที่ฉันจำได้ว่าเป็นคนของบ้านซากูระ ฉันหันกลับไปมองซากูระที่
ตอนนี้ยืนเดาะลูกเล่นอยู่ ยัยนั้นก็กำลังมองไปที่พวกนั้นเหมือนกัน
“มีอะไร” ซากูระถามออกไป
“เรื่องด่วนครับ”
“อะไร”
“เราพบนายหญิงแล้วครับ”
“!!!”
ฉันเบิกตาอย่างตกใจ นายหญิงที่ว่านี้แม่ของซากูระรึเปล่า! ฉันรีบหันไปมองซากูระทันที ลูก
บาสที่ซากูระกำลังเดาะอยู่ตอนนี้ล่วงลงไปอยู่ที่เท้าของยัยนั้น ดวงตาที่เบิกขึ้นด้วยความตกใจ
“ตอนนี้สายของเราบอกว่า อยู่ที่อเมริกาครับ ผมเตรียมตั๋วเครื่องบินและจัดการทุกอย่างเรียบร้อย
แล้ว เหลือแต่ให้คุณหนูอนุมัติครับ”
“บอกพ่อรึยัง” ซากูระถามเสียงเครียด ทำไมถึงถามแบบนั้นกัน
“ยังครับ”
“ดี ไปเจอกันที่สนามบิน ฉันจะขับรถไปเอง” พูดเสร็จซากูระก็เดินออกไปทันที โอ้ว ไม่นะ!
ฉันรีบวิ่งไปจับมือยัยนั้นเอาไว้ ซากูระหันมามองฉันด้วยแววตาสับสน อาจเพราะไม่รู้ว่าจะทำ
ยังไงดี จะสะบัดมือฉันหรือเดินกลับไปพร้อมฉัน หรือไม่ก็อาจไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงรั้งเอาไว้
“อย่าไปนะ”
“.....”
“ขอร้อง”
“.....” ได้โปรดฟังฉันเถอะ
พลัก!!
ฉันล้มไปตามแรงพลักของซากูระ ฉันนั่งนิ่งมองซากูระอย่างตกใจ ใบหน้าที่สับสนอย่างหนัก
ทำให้ฉันรู้ว่าซากูระไม่ได้ตั้งใจ
“ฉัน.. ฉันขอโทษ”
พูดเสร็จ ซากูระก็เดินออกไปทันที โดยไม่หันกลับมามองฉันอีก
“ซากูร้า!!!!!!!!!!!!!!!”
ความคิดเห็น