คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #66 : ความจริง!?
หลังจากที่ซากูระเดินออกไป ทุกอย่างก็หยุดนิ่งฉันได้แต่นั่งนิ่งอยู่กับที่ ได้แต่นิ่งอึ้งอยู่อย่าง
นั้น จนกระทั่งเห็นซาสึเกะวิ่งตามซากูระไปแต่โดนพวกชุดดำขวางเอาไว้ ซาสึเกะตะโกนเรียกชื่อ
ซากูระอย่างบ้าคลั่ง จนพวกนารูโตะต้องวิ่งไปแยกตัวซาสึเกะออกมาเพราะหมอนั้นเริ่มทำร้าย
พวกคนของบ้านซากูระ
“เท็นเท็นๆ เป็นไงบ้าง!” เนจิวิ่งเข้ามาหาฉันคนแรกตามด้วยพวกอิโนะ
“มะ..ไม่เป็นไร” ฉันพูดตะกุกตะกักเพราะยังรับกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ ฉันค่อยๆลุกขึ้น
ตามแรงดึงของเนจิ
“เราจะทำยังไงกันดี” อิโนะพูดเสียงสั่น ฉันรู้ยังไม่มีใครยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้
“ทำไม? ทำไมพวกเธอถึงทำหน้ากันอย่างนั้น”เนจิถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นพวกเราหน้าซีด
“บ้าเอ้ย!! กันไว้ทำซากอะไร นั้นแฟนกูนะเว้ย!!” ซาสึเกะที่โดนพวกนารูโตะลากออกมา
ตะโกนด่าอย่างหัวเสีย
“ใจเย็นซาสึเกะ” เนจิตบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ ซาสึเกะถอนหายใจอย่างหนักหน่วงก่อนจะ
สะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของพวกนารูโตะ แล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างสนาม
“เอาละ คำถามเดิม ตอบมา” เนจิหันมาคาดคั้นฉันแทนเมื่อยัยพวกนั้นไม่ตอบ
“มันเป็นคำพูดของซากูระที่เคยพูดไว้ตอนที่เราเป็นเพื่อนกันใหม่ๆ วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอเริ่ม
เปิดใจกับเรา ยัยนั้นบอกว่า “การที่ฉันยังอยู่ที่นี้ก็เพราะพ่อ เมื่อไรที่เจอแม่ฉันก็จะไป” และนั้น
คือสิ่งที่พวกฉันกลัว กลัวจะเสียยัยนั้นไป” ฉันบีบมือตอบเนจิที่จับมือฉันเอาไว้แน่น
“ไม่มีวัน”
“หื้ม” ฉันเงยหน้าไปตามเสียง ซาสึเกะที่เดินเข้ามาฟังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ มองมาที่พวกฉันก่อนจะ
พูดต่อว่า..
“ฉันไม่มีวันปล่อยซากูระไป ฉันจะไปพาซากูระกลับมา” แล้วซาสึเกะก็หมุนตัวหันหลังเดิน
ออกไปจากโรงยิมทันที
ฉันหวังนะ.. ฉันหวังว่าจะเป็นแบบนั้น ช่วยซากูระด้วยนะ ช่วยพาซากูระกลับมาที.....
ซากูระ Say:
ตอนนี้ฉันอยู่เครื่องบินที่มุ่งหน้าไปอเมริกาเรียบร้อยแล้ว ระหว่างทางที่เครื่องบินกำลังบิน
อยู่ฉันนั่งบีบมืออย่างตื่นเต้น แม่ ฉันจะเจอแม่แล้ว แม่ที่ไม่เคยเจอหน้าตั้งแต่เกิด แม่ที่พ่อเคย
บอกว่าเสียชีวิตแล้ว แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะได้พบแม่ แม่ของฉัน แต่ทำไม ทำไมสายตาของเท็น
เท็นที่มองมามันถึงยังติดอยู่ในหัว ฉันขอโทษนะเท็นเท็น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ เสียง
ของซาสึเกะที่ตะโกนเรียกฉัน เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมา เกือบแล้วอีกนิดเดียวฉันจะหันหลังกลับไป
หาเขาแล้ว รอฉันหน่อยนะซาสึเกะ เมื่อไรที่ฉันได้รับรู้ความจริงว่าแม่ฉันยังมีชีวิตอยู่ฉันจะ
กลับไปหานายนะ รอฉันหน่อยนะ
11.00 น
ตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าที่นิวยอร์ก ญี่ปุ่นก็คงประมาณเที่ยงคืนแล้ว พวกนั้นจะนอน
กันรึยังนะ กีฬาเป็นไงบ้างชนะไหม พาเหรดละ... ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปจากหัวแล้ว
กลับมาทำให้หน้านิ่งที่สุด ฉันจะต้องจดจ่อกับการตามหาแม่สิ นี้คือจุดประสงค์ของฉันตั้งแต่
แรกอยู่แล้ว ฉันเดินตรงออกจากเกทตามลูกน้องของฉันออกไปทันที เมื่อเดินออกที่ประตู
ทางออกสนามบินก็เจอกับขบวนรถสีดำที่จอดรอฉันอยู่ ฉันเดินตรงไปที่รถที่มีคนเปิดประตูรอไว้
อยู่แล้ว พอขึ้นรถปิดประตูเรียบร้อยฉันก็สั่งให้ลูกน้องออกรถทันที ฉันไม่สนว่าตัวเองจะง่วง
ขนาดไหน ความง่วงมันหายไปตั้งแต่ลงจากเครื่องบินแล้ว
ขับมาได้ 20 นาที ตอนนี้ขบวนรถก็หยุดลงตรงหน้าตึกขนาดใหญ่ความสูงขนาด 60 ชั้น ฉัน
เดินลงจากรถไปหยุดยืนอยู่ตรงป้ายกรอบทองหรูหราที่ขึ้นชื่อว่า HARUNO CORPORATION
เหอะ ฉันก็คิดมาโดยตลอดว่าที่พ่อมาอเมริกาบ่อยๆก็เพราะมาดูแลธุรกิจของที่นี้ ฉันไม่เอ๊ะใจสัก
นิดเลยว่า บริษัทที่ใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีคนค่อยดูแลจัดการแทน พ่อนะพ่อหลอกฉันมาได้
เป็นสิบๆปี ฉันเดินตรงเข้าไปในบริษัททันที มียามหลายคนที่พุ่งจะเข้ามากันพวกเรา แต่พอฉัน
หันไปมองพวกนั้นก็หยุดลงก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วก้มหัวทำความเคารพฉัน ดูท่าคนที่นี้จะรู้จัก
ฉันเป็นอย่างดี ฉันตรงไปที่ลิฟต์แก้วที่มีคนยืนรอขึ้นอยู่เต็มไปหมด เมื่อเห็นฉันทุกคนต่างแหวก
ทางออกให้ฉันเดินเข้าไปทันที ลูกน้องของฉันกดลิฟต์ชั้นบนสุด ฉันยืนนิ่งบีบมือตัวเองอย่าง
ตื่นเต้น อีกแค่ไม่กี่นาทีฉันจะได้เจอแม่แล้ว......
ติ๊ง!
เมื่อลิฟต์เปิดออกก็เผยให้เห็นถึงห้องขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ของทั้งชั้น ไม่มีประตู เพียงแค่เปิด
ลิฟต์ก็เผยให้เห็นถึงโต๊ะประธานบริษัทที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางห้อง หญิงสาววัยกลางคนกำลัง
คุยหัวเราะคิกคักกับผู้ชายร่างสูงสามคนที่หน้าจะเป็นลูกชายของเขายืนอยู่ หญิงสาวผมสีชมพูอม
แดงมองตรงมาที่ลิฟต์ที่เปิดออกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่
ฉันยืนนิ่งมองคนที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ประธานโดยมีผู้ชายสามคนยืนอยู่ข้างโต๊ะ พวกนั้นหัน
มามองที่ฉันอย่างตกใจเหมือนไม่คิดว่าฉันจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี้ได้ ฉันค่อยๆเดินออกไป ค่อยๆ
ย่างเท้าเข้าไปใกล้โต๊ะนั้นอย่างช้าๆ ใบหน้าสวยสง่าแม้จะมีอายุ สีผมชมพูอมแดง นี้แม่ของฉัน
งั้นเหรอ
“ซะ...ซากูระ..” เธอค่อยๆเรียกชื่อฉันเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนมองมาที่ฉัน สายตาที่มองมาบ่งบอก
ถึงความตกใจ ดีใจ เสียใจ หรืออะไรหลายๆอย่างที่ฉันมองไม่ออก
“แม่..เหรอ” ฉันถามออกไปอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แม่ที่ไม่เคยให้ฉันเห็นหน้า แม่ที่พ่อบอกว่า
ตายไปแล้ว แล้วนี้อะไร ใครกันที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
“ทำไมลูกถึงมาอยู่ที่นี้ได้” แม่ถามก่อนจะเดินออกจากโต๊ะมาหาฉันที่อยู่ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้ว
รวบตัวฉันเข้าไปในอ้อมกอด
“ทำไม.. ทำไมกัน” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
“หื้ม ลูกว่าไงนะ” แม่คลายอ้อมกอดออก ก่อนจะมองมาที่ฉัน
“ทำไมพ่อถึงบอกว่าแม่ตายแล้ว ทำไมแม่ไม่เคยมาให้หนูเห็นหน้า ทำไมถึงปล่อยให้หนูอยู่กับ
พ่อสองคน ทำไมถึงมีหนูคนเดียวที่ไม่รู้ว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ ทำไม ทำไม!!” ฉันตะโกนถามอย่าง
เหลืออด ทำไมกัน ทำไม!
“แล้วนี้ใคร สามคนนี้ใคร ใครกันที่หน้าเหมือนหนูขนาดนี้ อย่านึกว่าหนูจำไม่ได้นะ พวกหมอนี้
คือคนที่เข้ามาหาหนูบอกให้หนูไปช่วยพี่ชายเขาออกมา แล้วทำไม ทำไมถึงยังอยู่ที่นี้!!!” ฉันชี้
ไปที่ผู้ชายสามคนที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ทั้งสามคน.. เป็นพี่ชายแท้ๆของลูก” !!! สิ่งที่แม่พูดออกมาทำให้ฉันหูอื้อไปชั่วขณะ อะไรนะ..
พี่ชายเหรอ... ฉันหันไปมองผู้ชายสามคนที่ฉันจำได้ดี (ใครจำไม่ได้กลับไปอ่านตอนที่ 28 นะค่ะ)
“ตอนลูกเกิด ตอนนั้นเป็นช่วงที่ธุรกิจและวงการมาเฟียของพ่อลูกโด่งดังมาก มีแต่คนอยากยึด
อำนาจของพ่อ แม่จึงจำเป็นต้องหนีมาอยู่อเมริกา โดยมีพี่ชายลูกตามมาช่วยดูแลแม่ พ่อของลูกที่
เป็นห่วงลูกสาวคนเดียวยิ่งกว่าใคร จึงเลือกที่จะเก็บลูกไว้กับตัวและดูแลเหมือนไข่ในหงส์ พ่อ
ของลูกไม่อยากให้ใครรู้ว่าแม่และพี่ชายลูกยังมีชีวิตอยู่จึงจำเป็นจะต้องปิดบังเรื่องนี้เอาไว้เพื่อ
ความปลอดภัยของครอบครัวเรา เพราะถ้าศัตรูรู้ว่าครอบครัวเรามีคนเยอะ การทำลายอย่างยิ่งง่าย
ขึ้น แม่ไม่เคยถอดทิ้งลูกเลย แม่คอยสอดส่องลูกอยู่ไกลๆ รับรู้เรื่องของลูกตลอด วันนั้นวันที่
พี่ชายของลูกไปญี่ปุ่นคือวันที่พวกพี่เขาขอแม่ไปหาลูก พวกพี่เขาอยากเจอลูก อยากรู้ว่าน้องสาว
ของเขาเป็นยังไง สวยแค่ไหน มีใครมายุ่งรึเปล่า” แม่พูดไปพลางปาดน้ำตาไป
“พ่อกับแม่.. เลยเลือกที่จะโกหกหนู ปิดบังหนูใช่ไหน คิดอะไรกันอยู่ คิดว่าจะไปบอกชาวบ้าน
หรือไง เออ แม่ฉันยังมีชีวิตอยู่มาตามล่าฆ่าได้เลย อย่างงั้นเหรอ! อย่างงั้นใช่ไหม!!”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!!” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายทั้งสามคนในที่สุดก็ปริปากพูดออกมา แต่ขอ
โทษฉันไม่อยากฟัง
“งั้นก็ดี ฉันจะถือว่าเรื่องที่ฟังวันนี้มันเป็นแค่ประวัติตระกูลฮารูโนะที่ไม่จำเป็นต้องรับรู้หรือ
นำมาใส่ใจ ฉันจะรับรู้ตามสิ่งที่พวกคุณให้รู้เท่านั้นก็คือ ฉันมีแค่พ่อ แม่และพี่ชายของฉันได้ตาย
จากฉันไปแล้ว” พูดเสร็จฉันก็หันหลังกลับเดินออกไปทันที
“ซากูระ!!!”
“คุณหนูครับจะกลับญี่ปุ่นเลยไหมครับ” ลูกน้องของฉันหันมาถามหลังจากออกรถมาได้สักพัก
ฉันที่นั่งเท้าคางอยู่ตรงกระจกรถก็ตอบไปว่า...
“ไม่ละ หาบ้านพักสงบๆให้ฉันที แล้วอย่าบอกใครว่าฉันอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะแม่ หรือ พ่อของฉันก็ตาม”
“ได้ครับ”
ประเทศญี่ปุ่น
เท็นเท็น Say:
ตอนนี้พวกเราทั้งหมดรวมถึงซาสึเกะด้วยโดนพาตัวมาอยู่ที่บ้านของซากูระ ตอนนี้เรานั่งกัน
อยู่ในห้องรับรองแขกในบรรยากาศที่แปลกไป ครั้งสุดท้ายที่มาคือตอนที่มากินอาหารรถชาติ
หมาไม่... ของบ้านซากูระ ตอนนั้นมีแต่เสียงหัวเราะ แต่ตอนนี้มีแต่ความตึงเครียด พ่อของซากู
ระที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าเครียดคุยโทรศัพท์อยู่ก็พูดเสียงดังขึ้น
“ว่าไงนะ!! ลูกไปหาคุณที่นู้นเหรอ โอเค คุณใจเย็นๆนะ เดี๋ยวผมจะรีบไป คุณอย่าเพิ่งทำอะไร
อยู่เฉยๆก่อน โอเค โอเค ผมจะรีบไป” แล้วพ่อของซากูระก็กดว่างซ้ายกอดจะโยนโทรศัพท์ส่ง
ให้ลูกน้องอย่างหัวเสียแล้วเดินเข้ามาหาพวกเราที่นั่งอยู่
“เอาละ ที่พ่อตามพวกเรามาก็เพราะรู้ว่าพวกลูกต้องตามหาซากูระแน่ พ่ออยากให้ลูกอยู่ที่นี้ พ่อ
จะเป็นคนไปตามกลับมาเอง”
“แต่!” ซาสึเกะลุกขึ้นจะแย้งแต่ก็หยุดลงเมื่อเห็นสายตาของคุณลุงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยสายตาอ้อน
วอน
“ถือว่าพ่อขอร้อง”
“ครับ”
“โอเค เดี๋ยวช่วยบอกให้แม่บ้านทำอาหารเลี้ยงเพื่อนๆลูกฉันชดใหญ่ด้วยนะ แล้วพากลับบ้านให้
ปลอดภัยทุกคนด้วย”
“ได้ครับนายท่าน” แล้วพ่อของซากูระก็เดินออกไป
“ฉันจะไปพาเธอกลับมาเอง” ซาสึเกะที่พึมพำออกมาคนเดียวกำหมัดแน่น
ความคิดเห็น