>0< Fic Baramos (จากเด็กบ้าคาโล) >0<

เนื้อเรื่อง

ฟิคนี้....ถึงจะลงในนามปากกาสามคน แต่ข้าพเจ้าคือ...หนูพีเองค่ะ (ข้าพเจ้าเติมคำว่าหนูทำไมเนี่ย น่าสลดใจยิ่งนัก ) แต่งบ้าเล่นๆ หนูเอก็มี ชัวร์เลยคือ....หนูเอจะต้องแต่งเก่งกว่าข้าพเจ้า คนที่ไม่มีคนเดียวก็คือหนู...เค คิดดู....ขนาดตอนสองเค้ายังอัพไม่จบเยย ข้าพเจ้าจะมีโอกาสได้ผุดได้เกิดไหมนี่....ดูท่าว่าเรื่องแรกนี่ ข้าพเจ้าคงยังไม่ได้เกิดไปอีกนาน  


       *******************************************************
                 " คาโล คาโล " เสียงเรียกดังขึ้นนอกประตูห้องพัก ทำให้คนที่ถูกเรียกต้องเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ ที่กำลังนั่งอ่านอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะคิดในใจ " เสียงอย่างนี้มันเฟรินนี่นา เรียกทำไม " และพูดออกไปว่า

    
    " มีอะไร เฟริน " คนที่เรียกไม่ให้คำตอบ แต่กลับเปิดประตูเข้ามา อย่างไม่เกรงใจคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
    
    " ไม่มีมากหรอกคาโล วาเนบลี เดอะ ไอซ์ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล " เฟรินตอบเสียงสบายๆ ทำให้คนที่ไม่คิดจะสนใจตอนแรกเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่อ่านอยู่อีกครั้ง ตามีแววดุ หน้าเคร่ง
    
    " แล้วนายมาทำไม " เขาถามเสียงเข้ม พร้อมส่งนัยตาดุไปให้ แต่คนที่ถูกมองกลับไม่สนใจ นั่งมองหน้าต่าง มองพื้นไปเรื่อยๆ
    
    " ฉันแค่จะมาบอกนายว่า รุ่นพี่โรเวนเรียกให้ไปหาน่ะ รู้สึกจะคุยเรื่องงานเลี้ยงอะไรนี่แหละ " เมื่อเฟรินพูดจบ คาโลรีบลุกขึ้นยืนแล้วบอกเฟรินว่า
    
    " เนี่ยนะเรื่องไม่สำคัญของนาย "  แล้วเขาก็รีบเดินออกไปทันที โดยทิ้งให้เฟรินคิดว่า เธอพูดผิดตรงไหน ก็เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเรื่องไม่สำคัญ เธอนั่งอยู่กับที่ซักพักก่อนจะหาอะไรทำ ในที่สุดเธอก็จบลงที่การเดินไปดูหนังสือที่คาโลนั่งอ่าน ก่อนที่เธอจะมาเรียก         " 108 วิธีเกี้ยวหญิง " เธอตกใจเล็กน้อยก่อนคิดว่า " ไอ้คาโลมันจะเอาไปเกี้ยวใครฟะเนี่ย อย่างมันอ่านยังไงก็เกี้ยวไม่ติดหรอก "
    
    " เฮ้ยเฟริน " เสียงเรียกดังมาจากนักฆ่าแห่งซาเรสเพื่อนเก่า
    
    " มีอะไร " เฟรินตอบกลับไป แล้วเดินออกไปจากห้อง เมื่อออกไปถึงหน้าห้อง ก็พบว่านักฆ่าแห่งซาเรสเพื่อนเก่า กำลังยิ้มละไม และนัยตาเป็นประกายวาววับชวนสยองต่อคำตอบที่จะได้รับ

    " ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่สงสัยนิดหน่อยว่า......นายไปทำอะไรให้คู่หมั้นตัวเองโกรธวะ รีบจ้ำซะขนาดนั้น " และคำตอบของนักฆ่าแห่งซาเรสก็สยองสมดั่งที่กลัว เฟรินหน้าขึ้นสีก่อนจะตอบไปว่า

    " แล้วนายคิดได้ไงถึงคิดว่าฉันทำให้คาโลมันโกรธ " นักฆ่าเพื่อนซี้ส่ายหัวก่อนจะตอบว่า

    " ดูนิดเดียวก็รู้แล้วล่ะ เพราะนายเป็นคนไปเรีนกหมอนั่นเอง แล้วตลอดทางดูท่าว่ามันยังไม่ได้คุยกับใครเลยด้วย "

    " อ่า....ฉันยอมรับว่าฉันทำให้คาโลมันโกรธ " เฟรินเว้นเล็กน้อย ก่อนจะลากตัวเพื่อนซี้เข้าไปในห้องแล้วตะโกนว่า " ทำไมนายต้องบอกว่าเป็นคู่หมั้นด้วยว้า " พูดเสร็จเฟรินก็วิ่งออกไปจากห้อง นักฆ่าแห่งซาเรสพึมพำกับตัวเองเบาๆว่า

    " ลักษณะอย่างนี้จะให้เรียกว่าอะไรล่ะ แล้วอีกอย่างไข่มุกแสงจันทร์นั่นมันก็ให้แล้วไม่ใช่เรอะ "
    
    ทางด้านเฟริน เมื่อวิ่งออกมาจากห้อง เจ้าหล่อนก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี จึงตัดสินใจไปที่ห้องสมุด เผื่อเธอจะเจอ โร เซวาเรส เพื่อนคนที่ได้รับฉายาว่าห้องสมุดเคลื่อนที่

    " โอ้ย ขอโทษ " เธอพูดเมื่อไปชนใครคนหนึ่งเข้าที่ทางเดิน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคนที่เดินชนนั้น คือเจ้าชายที่ได้รับฉายาว่าก้อนน้ำแข็งเดินได้นั่นเอง

    " จะรีบไปไหนน่ะ " คาโลถามยิ้มๆ

    "ไม่ใช่เรื่องของนาย " ปากชวนหาเรื่องของเฟรินที่มีชื่อเสียงเลื่องลือเริ่มออกฤทธิ์ แต่ดูเหมือนว่า เจ้าชายน้ำแข็งจะไม่อารมณ์เสียอย่างที่ควรจะเป็น " ว่าแต่ นายหายโกรธฉันแล้วเหรอ " เจ้าตัวเอ่ยถามกลับ คาโลยิ้มก่อนที่จะตอบว่า

    " ฉันจะโกรธนายเรื่องอะไร "

    " ก็เรื่องเมื่อกี้ไง ไม่โกรธแล้วเหรอ " เฟรินถามเสียงงงๆ

    " ฉันจะโกรธไปทำไมล่ะ เพราะฉันก็เป็นคนอารมณ์เสียเอง นายไม่ใช่ต้นเรื่องซะหน่อย " คาโลตอบเสียงสดใสกว่าที่ควรจะเป็น ทำเฟรินถึงกับอึ้ง

    " ทำไมหมอนี่หายโกรธง่ายจังเลยแฮะ " ก่อนที่จะตั้งคำถามว่า

    " นายประชุมกับรุ่นพี่โรเวนเป็นไงบ้าง ทำไมถึงกลับมาเร็วจังเลย "

    " เสร็จแล้ว ถามทำไมเหรอ " คาโลตอบ ก่อนจะจูงมือคนถามไปทางสวนของป้อมอัศวิน

    " เฮ้ย นายจะพาฉันไปไหน " หัวขโมยแห่งบารามอสเริ่มหน้าแดง " แล้วก็ปล่อยมือด้วย เดี๋ยวมีคนเห็น " ปากพูดไปอย่างนั้น  เจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาลเสนอข้อต่อรอง

    " ถ้าฉันปล่อยนายห้ามหนีนะ ตีนเบาอย่างนายน่ะ เชื่อได้ซะที่ไหน "

    " โอเค ฉันไม่หนีก็ได้ แต่นายต้องปล่อยมือฉันก่อน " เฟรินยอมตาม คาโลทำสายตาไม่เชื่อ เจ้าตัวยุ่งจึงบอกต่อว่า " โอเคๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่หนี พอใจหรือยัง " เมื่อเจ้าชายแห่งคาโนวาลยอมปล่อยมือได้ไม่ถึงนาที เจ้าหัวขโมยก็เตรียวตัวย่องหนี แต่เจ้าชายแห่งคาโนวาลกลับรู้สึกตัวก่อน

    " เห็นไหม พอปล่อยก็หนี " แล้วเจ้าชายก็จับไหล่ของหัวขโมยตัวยุ่งไว่แน่น ก่อนที่จะพาไปนั่งที่ใต้ต้นไม้

    " นายจะพาฉันมาที่นี่ทำไมล่ะ คาโล " เฟรินอ่อนแรงในการขัดขืน แล้วพิงต้นไม้ในท่าเตรียมหลับ

    " พามาถามว่า วันเกิดนายวันที่เท่าไหร่ ฉันจะได้ให้ของขวัญ " เฟรินหลังจากที่เกือบหลับไปแล้วสะดุ้งตื่นทันที

    " นายว่าไงนะ " เฟรินถามอีกครั้ง เพราะเมื่อกี้รู้สึกไม่ไว้ใจหูตัวเองซักเท่าไหร่

    " ฉันถามนายว่า " เสียงเจ้าชายแห่งคาโนวาลเริ่มหมดความอดทน " นายเกิดวันที่เท่าไหร่ ฉันจะได้ให้ของขวัญ " เจ้าตัวยุ่งเฟรินทำตาโต

    " นี่นายให้ของขวัญคนอื่นเป็นด้วยเหรอเนี่ย พึ่งเคยเห็น " ปากพาจน+พาเจ็บของเฟรินเริ่มทำงานอีกครั้ง เจ้าชายแห่งคาโนวาลลอบถอนหายใจ พร้อมปลงอนิจจัง

    " งั้นนายไม่ต้องเอาก็ได้เฟริน " เจ้าชายแห่งคาโนวาลหมดความอดทนต่อสาวตรงหน้า " ฉันกลับห้องก่อนนะ " คาโลพูดจบก็ลุกขึ้นยืน และทำท่าจะไป

    " อะไรเนี่ย ลากมาก็ต้องพากลับด้วยซิคาโล " เฟรินออดอ้อน " ฉันลุกไม่ขึ้น "

    " ไม่ " คำพูดตัดรอนของคาโลทำให้เฟรินอึ้งเล็กน้อย เจ้าตัวที่พูดก็เดินลับหายไปแล้ว เฟรินรู้สึกว่า ทำไมในใจของตัวเองถึงเจ็บเช่นนี้ เพราะเพียงคำพูดคำเดียว ของคนๆเดียว เธอลุกขึ้นจะกลับหอ จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

    " สวัสดี เฟริน " เสียงทักจากโ เซวาเรสดังขึ้น เฟรินหันไปมองทันที

    " ว่างายโร ฉันจะกลับห้องแล้วล่ะ " เฟรินกล่าวเสียงหงอยๆ

    " ทำไมทำเสียงอย่างนั้นล่ะ " โรถาม "ไปเล่นหมา-กรุกกันซักเกมส์หน่อยไหม " โรชวน เฟรินพยักหน้าเบาๆเป็นอันว่าตกลง

    " ก็ได้มั้ง " แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นตึกไป ตรงไปยังห้องหมากรุก ท้งสองคนเริ่มเล่นตาแรก

    " รุก " เสียงหนึ่งประกาศ หลังจากเริ่มเล่นไปได้ครู่หนึ่ง
    
    " นายอย่าเป็นเหมือนไอ้คิลได้ไหม ใจเย็นซิ "

    " รุก "  

    " เอ๊ะ บอกว่าอย่าทำอย่างนี้ได้ไหมเนี่ย บอกว่าให้ใจเย็นๆเฟ้ย " เธอพูดก่อนจะดันเรือไปขวางขุนที่โดนรุกอยู่เมื่อครู่

    " .................. " เฟรินคิดว่า " เอ๊ะ ทำไมมันเหมือนไอ้คิลเล่นกับเราเลยวะเนี่ย "

    " ถามจริงเหอะ " เฟรินเริ่มชวนคุย " นอกจากนายจะพามาเล่นหมากรุกแล้วเนี่ย นายมีจุดประสงค์อื่นไหม ที่พาฉันมา " โร เซวาเรส ยิ้มเล็กน้อยก่อนพูด

    " ใช่ สมองนายก็ใช้ได้นี่นา "

    " แล้วเรื่องอะไรล่ะ " เฟรินซักต่อ

    " นายก็รู้ว่า อีกไม่กี่วันนี้ จะมีงานเลี้ยงเต้นรำต้อนรับนักเรียนใหม่ นายไปกับฉันหน่อยได้ไหม เฟลิโอน่า " โรเรียกชื่อจริงของเฟริน ทำให้เจ้าหญิงแห่งบารามอสนามเฟลิโอน่าสะดุ้ง

    " ทำไมต้องเป็นฉัน " เฟรินถาม ตาสีน้ำตาลประสานตากับตาสีเขียวอีกคู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า " แล้วไม่ต้องเรียกว่าเฟลิโอน่าได้ไหม ได้ยินแล้วสยอง "

    " คำถามแรกฉันอยากตอบนายว่า เพราะว่านายเป็นผู้หญิง แล้วไอ้ที่บอกว่าไม่ให้เรียกชื่อเฟลิโอน่าน่ะ ไม่ทำได้ไหม ชื่อนั้นมันเพราะดี ไม่น่าเชื่อว่าจอมปีศาจเอวิเดสจะเป็นคนตั้ง " โร เซวาเรส สาธยาย

    " จะรับไว้พิจารณา รุกฆาต " เฟรินประกาศชัยชนะ โร เซวาเรส ก้มลงมองกระดานหมากรุกที่เขาไม่ค่อยได้สนใจนักเพราะคุยกับเฟรินอยู่ ตาสีเขียวของเขามีแววงุนงง

    " เล่นอีกตา " โรต่อรอง เขาเจ็บใจอีกแล้ว ที่แพ้คนที่ได้คะแนนวิชากลหมากรุกน้อยกว่าเขา

    " ไหนนายบอกว่าจะเล่นตาเดียวไง ตอนที่นายชวนนายจำไม่ได้เหรอ " เฟรินเตือนความจำ " หรือว่านายเป็นโรคความจำเสื่อม "

    " จำได้สิ " โรเถียง " แต่ฉันอยากเล่นอีกตานี่นา " และแล้วเฟรินก็ยอมเล่น

    ทั้งสองคนจะรู้ไหมว่า ทั้งการที่ทั้งสองคนมาเล่นหมากรุกด้วยกัน ทั้งการที่โร เซวาเรสชวนเจ้าหญิงเฟลิโอน่าแห่งบารามอสไปงานเต้นรำ ทั้งการที่ทั้งสองคนพูดหยอกล้อกันเล่น ทั้งหมดอยู่ในสายตาของ คาโล วาเนบลี เดอะ ปรืนซ์ ออฟ คาโนวาล (Kalo Wanebly The Prince Of Canowal)

    เมื่อเฟรินกลับมาถึงห้อง ก็พบว่าเพื่อนทั้งสองคนของเธอไม่อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะทั้งสองคนก็เป็นอย่างนี้ประจำอยู่แล้ว เธอเดินไปอาบน้ำ แล้วนอนทันที ไม่ได้ใส่ใจกับการมาถึง ของคนที่พึ่งเห็นภาพบาดใจเลย...........

    กาลเวลาผ่านพ้นไป พรุ่งนี้จะมีงานเต้นรำต้อนรับนักเรียนใหม่ ของป้อมอัศวิน ซึ่งนักเรียนเข้าใหม่เกือบทั้งหมด อยู่ป้อมนี้

    ค่ำนี้....คาโลออกมานั่งอยู่ที่ระเบียง พลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน......อดีตที่เขาทำผิดพลาด

    ถ้าเพียงเขาไม่ตอบว่า "ไม่" ในวันนั้น.....

    ถ้าเพียงแต่เขาช่วยพยุงเธอขึ้นมา......

    ถ้าเพียงแต่เขามีความอดทนมากกว่านี้.......

    เขาคงจะได้ชวนเฟรินไปงานเต้นรำ ควรจะได้ไปเลือกชุดในตัวเมือง แบบที่เฟรินทำวันนี้กับโร เขาคงจะได้อยู่คู่กับเฟรินแทนโร เขาเสียใจเหลือเกิน เสียใจกับภาพของสาวที่ตนเองชอบ ไปเดินกับผู้ชายคนอื่น ทำไม ทำไมชีวิตอขงเขาถึงเป็นอย่างนี้    เวลาผ่านไปซักครู่หนึ่ง เขาได้ยินเสียงเฟรินกลับมาแล้ว เขาไม่คิดจะละจากตรงระเบียงนั้นเลย ทั้งคืน ที่สาวที่เขาชอบหลับใหล ทั้งคืนที่อากาศหนาวเหน็บ เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุก

    เช้าวันรุ่งขึ้น วันนี้เป็นวันทร์อาทิตย์ หลายคนจึงตื่นสายเป็นพิเศษ บางคนตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพื่อเตรียมตัวไปงานเลี้ยงในตอนค่ำ เธอตื่นขึ้นมา แล้วมองไปที่เตียงของคาโล เธอ.....ไม่เห็นมีใครอยู่ เธอ....ไม่ได้คิดสงสัยอะไร เพราะคาโลเป็นถึงหัวหน้าป้อม จะไปทำอะไรแต่เข้าไม่แปลก เธอ... ไม่ได้สังเกตคนที่อยู่ที่ระเบียงทั้งคืนเพราะเธอเลยแม้แต่นิดเดียว.....

    ก๊อกๆๆๆ

    " เฟรินเสร็จหรือยัง " เสียงเรียกเฟรินจากโร เซวาเรสดังขึ้น ปลุกให้คาโลตื่น เขาได้ยินเสียงตอบกลับไปว่า

    " เสร็จแล้วเว้ย มีอะไร "

    " จะมาถามว่า วันนี้จะไปไหนไหม " เสียงโร ดังมา

    " ไม่ได้จะไปไหนถามว่ามีอะไรอีกที " เสียงเฟรินยังกวนประสาทเหมือนเคย

    " จะชวนไปเล่นหมา-กรุก " โร เซวาเรสผู้ที่มุ่งมั่นจะเอาชนะเฟรินให่ได้

    " ไปก็ได้ " เฟรินตอบ แล้วเดินออกจากห้องไป เมื่อเสียงเงียบไปพักหนึ่งแล้ว คาโลจึงก้าวเข้าไปในห้อง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือ เพื่อนร่วมห้อง คิลมัส ฟีลมัส ยังหลับอยู่ ส่วนเตียงของเฟริน เจ้าตัวเก็บเรียบร้อย ไม่รู้ว่าวันนี้นึกอะไรขึ้นมา เขาเดินไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอนทันที

    18:30 PM. เวลาที่จะเริ่มงานเลี้ยง สาวงามคนเดียวในห้องกำลังแต่ชุดสีฟ้าสดสวย ที่ไปเลือกมากับโร เซวาเรสเมื่อวานนี้อย่างเร่งรีบ แล้วหันไปหาเพื่อนซี๊ที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมถามว่า

    " คาโลมันยังไม่ตื่นเลยเหรอ " คิลสั่นหัวก่อนตอบว่า

    " ไม่รู้ซิ ว่าแต่...นายไม่ได้คู่กับคาโลเหรอ " คิลถามต่อ

    " เปล่า หมอนี่มันไม่มาขอ ฉันไม่ไป " เฟรินตวัดหางเสียงเล็กน้อย

    " แล้วนายไปกับใคร " คิลยังถามต่อไม่หยุด

    " โร เซวาเรส " คำตอบที่ทำให้คิลถึงกับสะดุ้ง โร เซวาเรส คู่กัดของเขา เป็นคนเดียวที่ทำให้เขาแพ้ได้ง่ายๆ กับไอ้เพลง " LITTLE  KILLERS "

    " เหรอ " เขาตอบเพียงสั้นๆ

    " แล้วนายไม่ไปเหรอ " เฟรินถามเพื่อนซี๊

    " เดี๋ยวค่อยไป " คิลตอบ เฟรินเดินลงบันได้ไป เพื่อไปนั่งรอโรที่ห้องประขุมรวม ซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน เขาหันไปมองเพื่อน แล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินตามเฟรินลงไป

    " โรยังไม่มาเหรอ " คิลถามเฟริน

    " ไม่รู้ซิ ยังไม่เห็นเลย " สิ้นเสียงของเฟริน ก็มีเพลงดังขึ้น เป็นเพลงที่มีท่วงทำนองเหมือน "  LITTLE  INDIANS " แต่เนื้อร้องกลับร้องเป็น

        One little two little three little killers

    Four little five little six little killers

    Seven little eight little nine little killers

    ten little killers boys

    เมื่อคิลได้ยินดังนั้น เขารีบขอตัวขึ้นไปข้างบน ตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้ยิน เขาพนันได้เลยว่า โร เซวาเรส ต้องเป็นคนเปิดเพลงนี้ ( ป้อมอัศวินไม่ส่งเสริมการพนัน : โรเวน ) แล้วดีไม่ไดี มันอาจจะร้องเพลงเองด้วยก็ได้ เมื่อเขาขึ้นมาถึงที่ห้อง เขาก็พบว่าคาโลกำลังครวญครางอะไรบางอย่าง

    " เฟริน ฉันรักนายนะ ฉันขอโทษ " คำพูดนี้ออกมาจากปากคาโล

    " เฮ้ย มาสารภาพอะไรกับฉัน " คิลเริ่มคิด " แล้วเจ้าตัวเค้าจะรู้ตัวไหมละเนี่ย " เมื่อคิดได้แค่นั้น ก็หมุนตัวจะลงไปตามเฟรินข้างล่าง แต่เมื่อคิดอีกที " คาโลมันไม่เคยละเมอนี่หว่า " คิดได้จึงเดินไปจับหน้าพากของคาโล ปรากฏว่าร้อนมากๆ เจ้าตัวเองก็หน้าแดงเพราะความร้อน คิลเปลี่ยนความคิดที่จะเดินลงไปตามเฟรินข้างล่างเป็น วิ่งลงไปแทน เขารีบวิ่งลงไป พบว่าเฟรินกำลังนั่งอยู่คนเดียว

    " โร มันไปไหนน่ะ " คิลถามอย่างรีบร้อน

    " มันไปเอาน้ำ แล้วเมื่อกี้แกวิ่งขึ้นไปทำไม เพลงออกจะสนุก " เฟรินยังไม่เข้าใจ คิลขี้เกียจเถียงด้วย บอกไปเพียงว่า

    " ไอ้คาโลมันตัวร้อนจี๋เลย ขึ้นไปดูหน่อยสิ " พูดจบแค่นั้น ร่างบางรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที ด้วยความเป็นห่วง

    " จะไปไหนน่ะ เฟริน " โรร้องเรียก เพราะเขาเห็นเฟรินวิ่งขึ้นไปข้างบน กับคู่กัดของเขา คิลมัส ฟีลมัส

    " เดี๋ยวมาเว้ย " เฟรินตอบ ยังคงตอบไม่สมเป็นผู้หญิงเหมือนเคย

    " มาเร็วๆนะ " โรไม่วายกำชับ  เมื่อเฟรินขึ้นไปบนห้อง คาโลก็หยุดเพ้อ และหลับไปแล้ว เฟรินเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอามือไปแตะหน้าพากคนป่วย

    " ตัวร้อนจี๊เลย เมื่อคืนมันไปทำอะไรมาวะ " เฟรินถามคิล ฟีลมัส เธฮเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของคาโล

    " ไม่รู้ แต่ว่ารู้สึกเมื่อคืนมันไม่ได้เข้ามานอนในห้องนะ " คำตอบของนักฆ่าเพื่อนซี้ทำให้เฟรินตกใจมาก ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง

    " แล้วทำไมนายไม่บอกกันบ้าง " เธอเริ่มกระวนกระวายใจอย่างหนัก เพราะคนป่วยยังไม่ได้สติเลยแม้แต่นิดเดียว

    " ก็นายไม่ได้ถามนี่นา ฉันก็เลยไม่ได้บอก " คิลแก้ตัว แม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง

    " งั้นแสดงว่า...เมื่อคืนหมอนี่ไปนั่งตากน้ำค้างที่ไหนซักแห่ง เลยกลับเข้ามาเป็นไข้ ตัวร้อน ใช่ไหมนี่ " เฟรินแสดงความคิดเห็น

    " นายไปตามมิสแรมเซิลให้หน่อยสิ หรือไม่ก็...... " เฟรินนึกชื่ออื่นไม่ออก " เอาเหอะ นายไปตามคนที่พอจะรักษาคาโลได้มาแล้วกันนะ "

    " ได้ แล้วนายล่ะ " คิลถาม หน้าเคร่ง

    " ฉันจะนั่งเฝ้ามันที่นี่ เดี๋ยวมันเกิดเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมา " เฟรินตอบก่อนที่จะเร่งคิล " ไปซะทีสิ "

    " โอเค นายดูแลคู่หมั้นตัวเองดีๆล่ะ " คำพูดสึดท้ายของเจ้าตัว ซึ่งเดินออกจากห้องไปแล้ว ทำให้คนฟังหน้าขึ้นสีทันที

    " ไอ้บ้า " เฟรินพูดได้อยู่คำเดียว ก่อนจะหันไปที่คนข้างๆตัว ซึ่งขณะนี้เพ้อออกมาเล็กน้อย เฟรินเอาตัวเข้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะฟังคำเพ้อ

    " เฟริน ฉันขอโทษ " เฟรินได้ยินก็อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่คำต่อไปจะตามมา

    " เฟริน.... "

    " นี่มันจะขึ้นต้นด้วยชื่อเราอีกนานไหมนี่ " เฟรินคิด ก่อนทำหน้าปุเลี่ยนๆ เมื่อได้ยินคำต่อไป

    " ฉันรักนายเฟริน..... "  พูดจบ คาโลก็ดึงร่างบางของเฟรินเข้ามากอด ทำให้คนที่ถูกดึงพยายามขัดขืน

    " เฮ้ย ทำไมแรงเยอะงี้เนี่ย ป่วยจริงหรือเปล่า " เฟรินอุทานเมื่อเธอขัดขืนยังไงก็ไม่หลุด เมื่อนานเข้า เฟรินชักจะเบื่อที่จะขัดขืน จึงนอนหลับไปคาอ้อมกอดของคาโล  เมื่อคิลเปิดประตูเข้ามา

    " เฮ้ย ไอ้เฟริน อาจารย์แกไม่.... " คิลหยุดพูดไปเมื่อเห็นว่า คนที่กำลังคุยด้วยนั้น หลับไปคาอ้อมกอดของเจ้าชายรัชทายาทแห่งคาโนวาล

    " อารายเนี่ย เห็นตอนแรกบอกไม่ชอบ เฮ้อ " พูดจบก็ไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอน

    ฝ่ายโร เซวาเรสนั้น เมื่อรอแล้วรอเล่า เฟรินก็ยังไม่ลงมา จึงตัดสินใจขึ้นไปตามที่ห้อง

    " เฟรินอยู่ไหม " โรเรียกเมื่อเปิดประตูเข้าไป เขากวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะเจอภาพบาดใจ คือภาพของเฟริน กำลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของคาโล ทั้งๆที่ไม่น่าแปลกใจ แต่บุรุษนามโร เซวาเรส กลับยืนค้างนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง น้ำตาเกือบไหลออกมา

    เช้าวันรึ่งขึ้น คาโลซึ่งหายจากพิษไข้บ้างแล้ว ค่อยๆลืมตาขึ้นมา รู้สึกว่ามีคนคนหนึ่ง กำลังหลับคาแขนของเขา เขามองอีกที เห็นเฟรินซึ่งอยู่ในชุดสีฟ้าสวย กำลังหลับอยู่ หน้าที่หายร้อนไปแล้ว กลับมาร้อนวูบวาบอีกครั้ง

    " อ๊ะ นายตื่นแล้วเหรอ " เฟรินสะดุ้งตื่น ทักคาโล ก่อนที่จะรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ เธอรีบเอาตัวออกจากอ้อมแขนของคาโลทันที

    " อ่า...ขอโทษทีนะ " เฟรินพูดตะกุกตะกัก หน้าเป็นสีเหมือนแอปเปิ้ลสุก " แต่ฉันว่าต้องโทษนายนั่นแหละ ที่ดึงฉันเข้าไป อ่า...ฉันไปแล้วนะ " พูดจบเจ้าตัวก็ทำท่าจะลุกออกไป แต่เจ้าของอ้อมแขนไม่ยอม

    " อยู่ก่อน " คาโลต่อรอง เฟรินหันไปมองอย่างแปลกใจ

    " ทำไมล่ะ หายแล้วไม่ใช่เหรอ " เฟรินทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ในพฤติกรรมของคนที่ได้รับฉายาว่าก้อนน้ำแข็งเดินได้

    " ยัง "คาโลตอบหน้าตาเฉย ทั้งๆที่รู้สึกว่าหายแล้ว

    " แล้วนายจะตอบได้หรือยังว่าเกิดวันที่เท่าไหร่ " คาโลทวงคำตอบที่ค้างอยู่วันนั้น วันที่ทำให้เขาและคนข้างๆต้องพรากจากกันชั่วขณะ

    " อ่า...ฉันเหรอ เกิดวันที่....เอ....น่าจะเป็นพรุ่งนี้ละมั้ง โชคดีจังเลย " เฟรินตอบ คาโลมองแล้วถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนคิดว่า " วันเกิดตัวเองพรุ่งนี้แล้วยังจำไม่ได้อีก "

    " เหรอ วันนี้วันจันทร์ นายต้องไปเรียนหนังสือใช่ไหม " คาโลถามทั้งๆที่คำตอบมันก็ต้องเป็นใช่อยู่แล้ว

    " ใช่สิ " เฟรินพูดพลางดูนาฬิกา " ตายแล้ว นี่มันแปดโมง!! ฉันตายแน่ๆเลย " เฟรินคร่ำครวญ คาโลยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะเอ่ยว่า

    " นายก็บอกไปว่ามาดูแลฉันสิ " เฟรินหน้าขึ้นสีโดยไร้สาเหตุ

    " บ้า เหตุผลแค่นั้นจะพอที่ไหนกัน อาจารย์ก็ว่าอยู่ดีแหละ อีกอย่างนึงนะ นายก็หายแล้วด้วย ไปเรียนซะสิ "

    " หายแล้วที่ไหนกัน " คาโลท้วงเบาๆ

    " อ้าว ตัวก็เย็นลงแล้ว หน้าก็ไม่แดง หายแล้วชัวร์ๆ " เฟรินแสดงความมั่นใจ ขณะที่ตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองไปทั่วตัวของคนที่กอดอยู่

    " เป็นไข้น่ะหายแล้ว " พูดถึงแค่นี้เฟรินก็ทำท่าจะเถียง แต่เถียงไม่ได้เพราะดวงหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ เธอหน้าแดงก่ำอีกครั้ง " แต่โรคในใจยังไม่หาย " แล้วริมฝีปากของคนป่วยก็แตะกับริมฝีปากของคนในอ้อมกอด  

    
    " ฉันรักนาย เฟริน " คาโลกล่าวเมื่อเฟรินไปเรียน แล้วตัวเขาเองลุกเดินไปที่ระเบียง ก่อนจะตอบคำถามที่อยู่ในใจว่า " ทำไมเขาถึงรักเฟรินได้ "  ถึงแม้ว่าขณะนี้ คนที่เขาคิดถึงกำลังนั่งหลับอยู่ในวิชากระเป๋าเงินพระราชา (ที่กระเป็าเงินของเฟรินมีเหรียญอยู่แค่สิบเหรียญเท่านั้น) แต่คนที่คิดถึง ยังคิดถึงตลอดไป.............

    
    " คิล "เสียงเฟรินเอ่ยเรียกเพื่อนซี้นักฆ่าในตระกูลชื่อดัง " นายว่าไอ้คาโลมันไปไหนวะ " เฟรินถามเมื่อเขามาทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารดราก้อน ก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปหาคาโลข้างบนห้อง แต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่

    " ไม่รู้สิวะ " ก่อนจะนั่งลง แล้วถามเฟรินต่อ " แล้วนายจะเอายังไงเรื่องโร " เฟรินส่ายหัวก่อนตอบว่า

    " ฉันไม่รู้ คิลฉันไม่รู้จะทำไงดี เรื่องหมอนั่นน่ะ " ที่คิลถามขึ้นมาเพราะวันนี้ ทั้งสองคนยังไม่มีใครเห็นขอทานนาม โร เซวาเรสเลย

    **********************************************************

    " เฟลิโอน่า เกรเดเวล " โรนั่งพึมพำคำนี้นับตั้งแต่เข้ามาในห้อง หลังจากเห็นภาพบาดใจ วันนี้เขาไม่อยากจะเจอหน้าใครทั้งสิ้น แม้แต่คนที่เขาแอบรัก เฟลิโอน่า เกรเดเวล

    " พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอเฟริน "

    ทางด้านของเจ้าชายน้ำแข็ง ซึ่งกำลังใช้เวลาว่างจากการเรียน หาของขวัญให้เฟรินในร้านขายไม้คทา

    " ทางด้านนี้จ้า ไม้คทารุ่นใหม่ล่าสุด ราคาไม่แพงจ้า " เสียงเจ้าของร้านตะโกนอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน คาโลกวาดสายตาไปเรื่อย จนเจอไม้คทาอันหนึ่ง เป็นสีม่วงๆ ปลายไม้เป็นพู่สีม่วงขาว เขาเดินเข้าไป และหยิบมันขึ้นมา

    " อันนั้นทำจากไม้ฮอลลี่ พู่ที่อยู่ปลายไม้ทำมาจากขนหางยูนิคอนครับ " เจ้าของร้านซึ่งหูไว ตาไวเหมือนเคย มีลูกค้าคนไหนหยิบไม้ขึ้นมา เขาก็รีบเดินไปหาทันที

    " เท่าไหร่ครับ " คาโลถามพร้อมสำรวจไม้เท้าในมือ

    " สองพัน หกร้อยคราวน์ครับ " ราคาที่สูงจนน่าตกใจ แต่คาโลก็ตัดสินใจได้ในทันที

    " เอาอันนี้ครับ " คาโลพูดพร้อมยื่นเงินให้

    " ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ " เจ้าของร้านกล่าว คาโลก้าวออกมา เห็นโรกำลังยืนเลือกอะไรอยู่

    " เท่าไหร่ครับ " เสียงขอทานแห่งทริสทอร์ดังขึ้นเพื่อถามราคาเพชรที่อยู่ในมือ

    " ห้าหมื่น เจ็ดพันคราวน์จ้ะ " ราคาที่สูงค่ามากยิ่งนัก และถ้าเอามาเทียบกับไม้คทา มันคงสูงค่าราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว น่าแปลกที่โร ควักเงินออกมาซื้อ แบบที่ขอทานธรรทดาไม่มีทางทำได้

    " เอาอันนึงครับ "

    " จ้ะ จะเอาไปให้ใครจ้ะเนี่ย " เจ้าของร้านเพชรถามยิ้มๆ

    " ให้เพื่อนครับ " โรตอบ แล้วหันเดินไปเพื่อเนเข้าโรงเรียน  คาโล...ยืนมองไม้คทาในมือ พลางคิดว่า " เฟรินมันคงจะชอบของที่ราคาดีกว่าแน่ๆเลย " ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าโรงเรียนไป

    
    เข้าวันรุ่งขึ้น..... เฟรินตื่นขึ้นมา แล้วมองไปรอบๆห้อง วันนี้เป็นวันอังคาร เขาต้องไปเรียนก่อนที่จะมาจัดงานเล็กๆในห้อง กับเพื่อนร่วมห้องของเขาเอง นี่เป็นแผนการที่เฟรินคิดเอาไว้ ตั้งแต่ตอนหัวค่ำ เมื่อวาน... คาโลกลับมาพร้อมท่าทีลับลมคมใน ถามคำตอบคำ เฟรินไม่ได้คิดมากอะไร เธอลุกขึ้นไปแต่งตัว แล้วรอเพื่อนทั้งสองคน

    " เสร็จหรือยังคิล " เฟรินเรียกเพื่อนซี้ เมื่อนักฆ่าแห่งซาเรสเดินออกมา คิลมีทีท่าลับลมคมนัยอีกคน ทำให้เฟรินอารมณ์บ่จอย

    " อะไรกันวะเนี่ย " เฟรินคิดเมื่อ คาโลเดินออกมาแล้วไม่ทักเธอซักคำ แต่หยุดยืนรอเพื่อเดินไปพร้อมกับเธอ  เมื่อเดินมาถึงห้องอาหารดราก้อน คนก็ดูน้อยอย่างน่าประหลาด

    ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงเหมือนพลุดังขึ้น เฟรินหันไปมอง ผลปรากฏว่า เพื่อนซี้ของเธอเป็นคนจุดนั่นเอง ก่อนที่เธอจะไปเอาเรื่องกับนักฆ่าตระกูลฟีลมัส ก็มีเสียงเพลงดังขึ้นมาก่อน

    " Happy Birthday To You ,.......... " เสียงเพลงดังขึ้นต่อเนื่อง ย้อนไปย้อนมา เฟรินหันกลับมา เจอคนของป้อมอัศวิน เกือบทั้งหมดยกเว้นรุ่นพี่ปีสูงๆ มีแม้กระทั่ง ลูคัส โซมาเนีย ชิวาส และ ลอเลนซ์

    " อะ... อะไรกัน " เฟรินอ้ำอึ้ง ส่วนคาโลยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ตาสีฟ้าเป็นประกายระยับ

    " สุขสันต์วันเกิดนะเฟริน " เสียงของครีดดังขึ้น เมื่อเขาร้องเพลงจบแล้ว

    " แต่ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่พวกเราไม่มีอะไรจะให้ " คำพูดอย่างนี้ต้องเป็นของเรนอนสาวน้อยคนงามของป้อมอัศวินอยู่แล้ว

    " ของน่ะจะมีไปทำไม " เสียงจากแองเจลิน่าดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองด้วยความสงสัยว่าแม่คุณจะมาไม้ไหน " เพียงแค่ใส่ใจกัน มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน นั่นก็คือของขวัญชิ้นงามอยู่แล้วล่ะ "

    " เฮ " เสียงเฮลั่นมาเมื่อแองเจลิน่าพูดจบ  

    " พูดได้โดนใจมาก " ครี้ดเสริม

    " เอ้า ทุกคน ทานข้าวเช้ากันได้แล้ว เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน " ลูคัสเตือนยิ้มๆ  ทุกคนเชื่อฟัง พากันมานั่งโต๊ะเดียวกับเฟรินกันเต็มไปหมด

    เมื่อชั่วโมงสุดท้ายผ่านไป.....

    " เฟริน เย็นนี้มีฉลองไหม " ครี้ดถามเสียงตื่นเต้น

    " อาจจะนะ อาจจะ " เฟรินตอบ ก่อนจะหันไปเห็นคนคนหนึ่งโบกมือเรียกให้เธอเข้าไปหา

    " มีอะ... " เฟรินชะงัก " อ้าว โรเองเหรอ "

    " ฉันมีของจะให้น่ะ " โร เซวาเรสพูด สร้างความประหลาดใจแก่เฟรินยิ่งนัก

    " ทำไมไม่ให้ต่อหน้าพวกนั้นล่ะ " เฟรินยังซักต่อ

    " ไม่มีอะไรนักหรอก ของน่ะจะเอาไหม " ขอทานแห่งทริสทอร์ถามจบก็ ยื่นถุงกระดาษให้

    " อะไรกัน ไม่รอคำตอบก็ให้แล้ว " เฟรินโวยเล็กน้อย พลางคิดว่า " เมื่อกี้มันจะถามทำอะไรฟะ "

    " ขอบใจมากนะ " โรพูดไร้สาเหตุ

    " นายจะขอบใจทำไม ก็นายเป็นคนให้นี่นา " เฟรินท้วง " ฉันสิต้องของคุณนาย "

    " คือ... ฉันขอบคุณที่นายรับของขวัญของฉันน่ะ " แล้วคนของทริสทอร์ก็วิ่งหายลับไป เฟรินเดินไปที่สวนของป้อมอัศวิน เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้

    " คาโล ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ " เฟรินถาม เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เห็นผมสีเงินเป็นประกายล้อแสงแดด คนถูกเรียกหันมาทันที

    " ไม่มีอะไรหรอกเฟริน " แล้วเจ้าชายน้ำแข็งก็เดินลับขึ้นตึกไป

    " อะไรของมันวะเนี่ย " เฟรินพึมพำกับตนเอง ขณะที่เดนตามคาโลเข้าไปข้างใน  ตลอดทาง มีคนมาสุขสันต์วันเกิด เฟรินบอกขอบคุณไป แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

    ปึง เฟรินเปิดประตูเข้าไป

    " คาโลอยู่ไหม " เฟรินเรียก เจ้าตัวหันหน้ามา

    " ทำไม " คำถามสั้นๆง่ายๆ แบบฉบับเจ้าชายน้ำแข็ง

    " จะมาถามว่า.... นายไม่มีของจะให้ฉันเหรอ ตนอื่นแม้แต่ยัยแองจี้ยังให้แล้วเลยนะ " และนี่ก็คือ ปากหมาฉบับเฟริน เดอเบอโรว์

    " มี " คำตอบที่สั้นกว่าคำถามมากมายนัก เฟรินรู้สึกว่า ดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากน้อยลงทุกที

    " แล้วทำไมไม่ให้ล่ะ " เฟรินซักต่อ

    " ................ " ในที่สุดก็ไร้ซึ่งดอกพิกุล

    " ตอบสิคาโล ฉันไม่ชอบความเงียบนะ " เจ้าของวันเกิดซักต่อไม่หยุด คาโลตอบกลับด้วยเสียงเข้มว่า

    " นายน่ะ บอกเองนะว่านายได้ของเยอะแล้ว เพราะฉะนั้น ฉันจะให้ทำไมกัน "

    " ให้ในฐานะเพื่อนก็ได้ " เฟรินยังอยากได้ของ

    " นายน่ะ มีทั้ง เพขรจากโร ทั้งของขวัญต่างๆอีกมากมาย ฉันไม่มีความสำคัญสำหรับนายอะไรมากขนาดนั้นหรอก " หางเสียงของคาโลตวัดขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกถึงอารมณ์ซึ่งแทบจะไม่เหลือคราบเจ้าชายน้ำแข็งอยู่เลย

    " นายเองก็รู้ว่านายมีความสำคัญมากกว่านั้น คาโล แล้วทำไมนายต้องเน้นโรด้วย หรือว่านาย....หึง " ท้ายประโยคบ่งบอกถึงนิสัยของคนพูด

    " ของที่โรให้ ทันสูงค่ายิ่งนัก ไม่เชื่อนายก็แกะดู ส่วนของที่ฉันจะให้นั้น มันเทียบกันไม่ติดกับของชิ้นนั้นเลยทีเดียว " คาโลพูดออกมายืดยาว ก่อนที่จะทำท่าจะเดินออกไป เฟรินดึงแขนไว้

    " ฉันแกะดูแล้วล่ะคาโล ฉันรู้ว่ามันมีค่า " เฟรินพูดเบาๆ " แต่ยิ่งมีค่า มันก็ยิ่งขายได้ราคาใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้น ฉันจะเอาไปขายในตัวเมืองเอเดน ฉันว่าคงจะได้ตังค์มากพอดูเลยล่ะ " เฟรินต่อท้าย

    " นายไม่กลัวคนอื่นเสียใจ " เสียงถามคล้ายไม่แน่ใจ

    " ฉันกลัวนายเสียใจมากกว่าคาโล วาเนบลี " เฟรินพูดปลอบคาโล ด้วยท่าทีที่เหมาะจะเป็นกุลสตรีมากกว่าเคย " แล้วนายบอกว่านายมีของที่เตรียมไว้ไม่ใช่เหรอ เอามาสิ "  เฟรินยังคงลงท้ายกวนส้นเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าขึ้นประโยคมาจะดีแค่ไหนก็ตาม

    " งั้นฉันจะไปหยิบเอง บอกมาว่าอยู่ไหน " เฟรินทำท่าจะเดินไปทางตู้ของคาโล เมื่อเห็นว่าคาโลนิ่งเงียบ

    " ฉันหยิบเองเฟริน " ในที่สุดคาโลก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบห่อๆหนึ่งขึ้นมา มันรูปร่างเหมือนท่อนไม้

    " คาโล นั่นคทานี่ " เฟรินเห็นรูปร่างแล้วนึกได้ คาโลยิ้มมุมปากก่อนตอบรับ

    " ใช่แล้วล่ะ ฉันซื้อมาให้ " ก่อนที่จะต่อว่า " มันคงไม่แพงเท่าเพขรของโร เพราะฉะนั้น อย่าเอาไปขาย "  

    " ชัวร์อยู่แล้ว ของที่ได้จากนาย ฉันไม่คิดจะเอาห่างจากตัวหรอก " เฟรินยืนยัน " ขอดูหน่อยสิ " เฟรินค่อยๆแกะคทาออกมา

    " โอ้ โหคาโล มั้นต้องแพงมากๆเลยนะเนี่ย " เฟรินอุทาน มือลูบไปตามด้ามคทาสีม่วง

    " ไม่หรอก ถ้าสำหรับนาย "

    " อย่างไรก็ตาม..... " เฟรินขึ้นต้นประโยค คาโลเริ่มหรี่ตา " เมื่อนายหายพอที่จะไปซื้อของให้ฉันได้แล้ว นายต้องลงไปกินเลี้ยงได้ เพราะฉะนั้น เตรียมตัวไปได้แล้วเฟ้ย "

    " นายให้ไปก็ไป " คาโลเดินไปเข้าห้องน้ำ

    " ฉันจะไปรอข้างล่างนะ " เฟรินพูดแล้วเดินออกไป คาโลรีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วเดินตามลงไป

                " เฟรินรอนานไหม " เจ้าตัวที่ถูกเรียกรีบหันมาทันที

                " ไม่นานหรอก "

                " ออกไปข้างนอกหน่อยไหม ไปเดินเล่นกัน " คาโลชวนเฟริน เจ้าตัวพยักหน้า

                " เฮ้ยไอ้เฟริน " ครี้ด ธันเดอร์ เรียก " นายต้องกล่าวเปิดงานนะเฟ้ย "

                " นายไม่ต้องเรียกมันหรอกน่า ให้มันสวีทกันน่าจะดีกว่านะเฟ้ย " คิลดึงไว้ เพราะครี้ดทำท่าจะเดินตามเจ้าของงานไป.....

                                                   จบนะจ้ะ

              ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะ ที่จบซะห้วนเลย แต่คิดว่าถ้าเกิดยืดเรื่องไปมากกว่านี้ ผู้อ่านเปิดออกมาคงจะไม่อยากอ่าน คงจะทำหน้าขยะแขยงแล้วรีบปิด (เจ้าตัวเป็นอยู่)

                            จาก หนูพี (ยัยโซจู)

ปล. ขอให้คาโลจงอยู่กับท่าน
 
10/05/49

วันนี้ไม่ได้มาอ้งมาอัพอะไรหรอกค่ะ แค่มากบอกว่า... ตอนนี้พีคาโลได้ถูกรื้อฟื้นแล้ว >< ใครอ่านยำมั่วหรือรักนายเจ้าชายน้ำแข็งอยู่ก็เตรียมตัวอ่านต่อได้แล้วจ้า