TS8 ฮั่น x แกงส้ม ++ สังหรณ์ ++

ข้อมูลเบื้องต้น

แฟนฟิกป่วงๆ...อารมณ์ห่วงใย เกรงจะเกิดการพลัดพราก ^^  เรื่องที่สี่แล้วค่ะ ... ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

ชอบแบบไหน แนวไหน เรียกร้องกันเข้ามาได้นะคะ คอมเม้นท์สั้นๆไว้ให้ไรท์เตอร์อ่านก็ชื่นใจแล้วจ้ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจจากสามเรื่องที่ผ่านมานะคะ

อ้อ...ที่สำคัญ ถ้ารักพี่สองน้องแปด อย่าลืมโหวตนะค๊า *49302 และ *49308 พวกเราจะได้มีอะไรน่ารักๆให้ได้ดู ไปนานๆ... ไรท์เตอร์ก็จะได้มีอะไรดีๆให้เขียนถึง ...ช่วยๆกันนะค๊า ^_^

เนื้อเรื่อง

Title :...สังหรณ์....

Pairing   : ฮั่น x แกงส้ม

Author   : monday morning

คำเตือน  : ฟิก Y หากคิดว่ารับไม่ได้ กด X ปิดไปนะคะเรื่องราวทั้งหมดเขียนจากจินตนาการของไรท์เตอร์ค่ะ

..................................

 

"พี่ทำไร?"

เสียงที่คุ้นเคย ....และความรู้สึกที่มีคนยืนอยู่ใกล้ๆด้านหลังทำให้เขาชะงัก....

จริงๆแล้วจากภาพที่เห็น... มันก็ค่อนข้างชัดเจนว่า เขา -กำลัง-ทำอะไร...แต่สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ต้องหยุดทุกการกระทำแล้วหันหลังกลับไปมองเจ้าของคำถาม...น่าจะเป็นเพราะน้ำเสียงแปลกๆ...มันฟังดูเหมือนมีความกังวลใจอะไรบางอย่าง

เขารู้อยู่แล้วว่าใครที่ยืนอยู่ตรงนั้น ... รู้ว่าใครที่ถามคำถามนี้ ...แต่เขาต้องหันไปดูเพื่อเช็คให้แน่ใจ  ...ว่ามันใช่อย่างที่สัญชาตญาณบอก...รึเปล่า?

นั่นไง ...แกงส้มยืนคิ้วขมวดหน้าเครียดอยู่ตรงนั้น.... มองจากแววตาแล้ว ...ใช่เลย

"ก็.....เก็บของไง"

"เก็บทำไม?"

นี่เริ่มจะไม่ใช่คำถามละ ... เขาคิด ... น่าจะคล้ายๆคำสั่งให้หยุดทำมากกว่า...

แต่ตัวพี่ชายยังหันหลังกลับไปหยิบเก็บโน่นนี่ต่อจากเมื่อครู่..... ทำเป็นไม่สนใจ ....เอาจริงๆคือเขาไม่อยากเห็นสีหน้าและการตัดพ้อด้วยแววตาของมันเลยจริงๆ ... อะไรก็ไม่รู้ ....เขารู้สึก....ใจคอไม่ดี

"เหอะน่า .... พรุ่งนี้จะได้ไม่เสียเวลา..."

"พอเลย ...พอๆๆ"

พูดไม่ทันขาดคำ...แกงส้มเดินฝ่าเข้ามาในกองเสื้อผ้าและข้าวของที่เขาวางไว้เพื่อเตรียมแพ็คใส่กระเป๋า...ก้มตัวลงหอบทุกสิ่งทุกอย่างใส่ตะกร้าผ้าใบใหญ่ แล้วเอาเท้าเขี่ย...แรงแทบจะกลายเป็นเตะ....จนมันปลิวหวิวไปที่ปลายเตียงอย่างรวดเร็ว โดยที่เจ้าของทรัพย์สินทั้งหมดได้แต่มอง และยืนงง

"... อะไรของมึงเนี่ย แกง?"

"ก็พี่จะรีบไปไหนอ่ะ? ...กว่าจะรู้ผลก็ตั้งพรุ่งนี้!"เด็กหนุ่มกระแทกคำพูดใส่เขาด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"แล้วผมก็ไม่เห็นว่าโชว์พี่จะไม่ดีตรงไหน"

เสียงเด็กหนุ่มตรงหน้าชักดังขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าแคน โดม ฮัท ที่ยังเมามันกับการกินมื้อดึกอยู่ข้างล่างจะได้ยิน

"เฮ้ย ...โมโหอะไรวะ?"

"ทำแบบนี้ มันเหมือน...... แม่_...แช่งตัวเอง"

แกงส้มเดินหันหลังเข้าห้องน้ำไป ทำเหมือนเบื่อที่จะพูด ... เจอแบบนี้ ...พี่ฮั่นถึงกับยืนนิ่ง ไม่รู้จะอะไรยังไงกับชีวิต ...มันก็จริง ...มันอาจยังไม่ถึงเวลา...

เขาก็แค่....สังหรณ์อะไรบางอย่าง...

ร่างสูงถอนหายใจยาวเหยียด...เดินปลงๆมานั่งลงบนเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน... ปล่อยสายตาให้เหม่อมองไปบนเพดานอย่างไร้จุดหมาย

"....ลางมันไม่ดีมาตั้งแต่ต้นวีคแล้ว..."

"........"

ไม่รู้มันจะได้ยินมั๊ย?...เขาคิด.... ไม่มีเสียงตอบ.... คงระอากับความคิดมากไม่เข้าท่าของเขาเต็มแก่

ต่างกันจริงๆนะ... เขาถอนหายใจ... ลึกๆแล้วคนขี้อายอย่างเขาก็แอบชื่นชม ... มันไปเอามาจากไหนมากมายนะ? ความเชื่อมั่นในตัวเองแบบนี้ .... ดีจัง ...เขาเองก็อยากเป็นคนแบบน้องบ้าง

คงเพราะพ่อแม่เลี้ยงดูมาอย่างดี.... เป็นเด็กที่เติบโตขึ้นมาจากความรัก...

อึดใจนึงที่ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบค่อยๆคืบคลานเข้ามา... ในที่สุด... แกงส้มก็เหมือนจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ ... แล้วค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ ....เดินช้าๆมานั่งลงบนเตียง...นั่งลงข้างๆเขา

"พี่ไม่ออกวีคนี้หรอก... .."

เด็กหนุ่มพูดเบาๆ... พี่ชายเงยหน้าขึ้นมอง ...เห็นหน้าเศร้าๆของน้องหลบอยู่ในเงาสลัว

หน้าที่เวลาไม่ยิ้ม ... กลับดูสวย

เขาเริ่มรู้สึก...ไม่ดี... รู้สึกปั่นป่วนในท้องโดยไม่ทราบสาเหตุ

"...รู้ได้ไง?"

เขาหัวเราะฝืดๆ แต่สายตายังแอบมอง...ลัดเลาะไปตามสันจมูก ... และแผงขนตาของแกงส้ม

"เอาเหอะน่า...เชื่อกันมั่ง"

"คะแนนกลางสัปดาห์สองอันดับท้ายเนี่ยนะ..."

"มันวัดอะไรไม่ได้หรอก...เค้าเก็บแค่สองวัน!"

...ริมฝีปากคู่นั้น ...เวลาที่มันขยับขึ้นลง ....เสียงของเขาแหบพร่า

"แต่พี่สังหรณ์.... "

"เลิกพูดเหอะ"

แกงส้มตัดบท ... หน้าสวยเศร้าก้มลงต่ำ...ทำให้เขาได้เห็นอีกมุมนึง...ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ฮั่นนอนเงียบ....หัวสมองว่างเปล่า ....ว่างเปล่าจากความกังวลว่าเขาอาจต้องออกจากบ้านไปในวันพรุ่งนี้... สมาธิทั้งหมดพุ่งตรงมาที่.... แกงส้ม.... ทำไมถึงละสายตาไปจากหน้าเล็กๆของเด็กคนนี้ไม่ได้เลย?

"ถ้าผมดูอยู่ข้างนอก...ผมจะกดโหวตให้พี่"

แกงส้มพูดเบาๆ ... เบาจนแทบไม่ได้ยิน...

แต่คงเพราะความเงียบ และความใกล้ ... เขาตอบกลับไปเบาๆเท่าๆกัน

"ทำไมล่ะ?"

"ก็... สำหรับผม..."

เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง...

"พี่เก่งที่สุด..."

 

ถ้านี่คือคำปลอบใจ มันก็เป็นคำปลอบง่ายๆ ที่น่ารักที่สุด... มันทำให้หัวใจของเขาพองโต แม้จะได้รับคำพูดดีๆแบบนี้มาตลอดจากน้อง ....แต่ทำไมครั้งนี้มันดูพิเศษกว่า?

เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ส่งออกมาจากเด็กคนนี้.....มันเป็นมากกว่าคำพูด ... มันเป็นพลังงานบางอย่างที่ยากจะอธิบาย ... แต่เขารับรู้ได้...เขารับรู้ได้ทุกครั้ง เพียงแต่...เขาแค่กลัว ที่จะมองกลับไป และแค่ - ไม่รู้- จะแสดงออกยังไง? เขาไม่เคยเก่งเรื่องพวกนี้ เลย... บ้าชะมัด ... ก็จะให้ทำยังไงล่ะ? นี่เป็นน้อง ...นี่มันน้องนะ...น้องชายอีกต่างหาก! ... สองสามประโยคที่คอยแต่จะวนเวียนกลับไปกลับมาในสมอง

เขากลัว ที่จะต้องข้ามเส้นบางๆ เส้นไหนก็ไม่รู้? ...เขาเองก็ไม่เคยเห็น.....

กลัวที่จะทำอะไรตามใจ

แต่ถ้าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่ที่นี่...

อยู่ในห้องนี้ ...

นอนบนเตียงนี้ด้วยกันกับน้องชายที่เขาสนิทที่สุด

คนที่เขาก็ "รู้" ว่าห่วงใยเขาที่สุด ...แคร์เขาที่สุด

คนที่เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ....

เขานึกอยากจะลุกขึ้นกอดแกงส้มแรงๆ ให้มันหายเศร้า... แต่ก็ไม่กล้า


บ้าชะมัด ...

ร่างสูงลุกขึ้นนั่งช้าๆ ...เด็กหนุ่มมองตาม...แต่พอจังหวะที่หันมาสบตาคู่นั้น หัวใจเขากลับเต้นผิดจังหวะจนต้องหลบไปมองทางอื่น

"ขอบใจนะ..."

"เรื่อง?"

"ก็....ทุกเรื่องแหละ"

พี่ชายยิ้มเล็กๆที่มุมปาก นึกย้อนถึงครั้งแรกที่เจอกัน ...ตอนที่ได้เข้ามาอยู่ในบ้าน ... แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็มีความหมายต่อเขามาก...มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย

และทุกๆเรื่อง... ไม่ว่าจะดี-ร้าย จะสุข หรือทุกข์ ....ก็มีน้องชายคนนี้อยู่ในนั้นเสมอ ... แกงส้ม ...ไอ้เด็กหนวด

ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องทำอะไรซักอย่าง ... เพราะนี่อาจเป็นคืนสุดท้าย

"พี่ก็ไม่อยากออก ..."

เขาถอนหายใจ... ตัดสินใจหันมามองน้องตรงๆ

"แต่ถ้าพรุ่งนี้พี่ต้องไป... นายต้องเข้มแข็ง"

แกงส้มยังนั่งนิ่ง... ไม่ขยับ ....และไม่พูดอะไรทั้งสิ้น... เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่น้องชายเอาไว้หลวมๆ

"ถ้าคืนพรุ่งนี้ไม่อยากนอนคนเดียวก็ให้ไอ้โดมมันมานอนด้วยก็ได้"

"............"

"ซ้อมเยอะๆ ...นายทำได้แน่ พี่เชื่อว่ามันต้องเป็นนาย ...."

"............"

"แล้วพี่จะมาดูทุกวีค"

ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ...เขาไม่รู้จะไปต่อยังไง เพราะน้องมันก็เล่นไม่พูดซักคำ ....ตัวเองก็พูดไม่เก่ง แสดงความรู้สึกก็ไม่ค่อยจะเป็น...

สงสัยไม่เวิร์ค เขาคิด ...เพราะแกงส้มยิ่งนิ่งสนิท ... เงียบสงัด...

อึดใจเดียวที่เขาเริ่มแตกตื่นและคิดวุ่นวายในสมอง ... แกงส้มหันมาช้าๆ .... หน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ...ใกล้มากจริงๆ ....ตาสบตา

"พี่ไม่ออกได้มั๊ย?..."

แทบจะเป็นกระซิบ ...เหมือนพูดกับตัวเองคนเดียว

มองเข้าไปที่แววตาเศร้าๆ ... เห็นหน้าตัวเองสะท้อนเต้นเป็นเงาอยู่ในนั้น

คิดทบทวนว่าเคยได้ยินน้องพูดอะไรทำนองนี้บ้างมั๊ย?

อะไรที่มันดูเลื่อนลอย ...ไม่มีเหตุผล ..

อะไรที่มันเอาแต่ใจสุดๆแบบนี้? 

เคยรึเปล่า?

คำตอบก็คือ ...ไม่เคยเลย ...

ปกติแกงส้มเป็นคนมีเหตุผล....ไม่ไร้สาระ.....มันเหมือนเป็นผู้ใหญ่ในร่างเด็ก ...เข้มแข็งเกินวัย....และไม่เคยแสดงความอ่อนแอ ...ความไม่แน่ใจ...หรือไม่เชื่อมั่น ให้เห็นเลย

เขาตกใจ....เพราะนี่เป็นครั้งแรก....ที่เขาเหมือนได้เห็นได้เห็นร่างที่แท้จริง ...

เป็นครั้งแรกที่เหตุผล หรือสิ่งที่(ใครคิด?)ถูกต้องทั้งหลาย ...อาจไม่มีความหมาย หรือสำคัญอะไรอีกแล้ว...

โดยไม่รู้ตัว...ร่างสูงเอื้อมมืออีกข้าง แตะที่คางน้องเบาๆแรงดึงดูดบางอย่างเลื่อนใบหน้าของเขาให้ขยับใกล้เข้ามา.....ใกล้เข้าไปอีก....ใกล้อีก....

เหมือนถูกตัดขาดจากโลกทั้งโลก...

"พี่ไม่ไปไหน..."

กระซิบเบาๆเหนือริมฝีปากเย้ายวนที่เขารู้สึกบาปทุกครั้งที่แอบมอง

"อยากอยู่แบบนี้..."

ถ้านี่จะเป็นคืนสุดท้าย....

"นายก็รู้ใช่มั๊ย?"

ถ้านี่จะเป็นคืนสุดท้าย....

"ว่าพี่..........."

เขาจบประโยคที่เหลืออีกสองสามคำลงบนที่ที่.......เขาเอง...อาจต้องการมันมาตลอด...

.

.

.

.

"แกงส้มครับ...."

เสียงกรีดร้อง ...เสียงเชียร์...สลับกับเสียงดนตรีระทึก...บรรยากาศลุ้นสุดตัวที่รายการพยายามยัดเยียดให้กับผู้ชมทางบ้าน

มันได้ผล...และมัน -โคด- ได้ผล กับหัวใจที่เต้นโครมๆจนแทบทะลักออกปากของเขาในตอนนี้ ... มองจากมุมที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมาก ...เขาเห็นแกงส้ม ยืนจับมือกับฮัท ....พร้อมด้วยรอยยิ้ม

ยิ้มบางๆที่หันมามองเขาในบางจังหวะ .... เขาอยากร้องไห้จริงๆ ให้ตายห่าเถอะ!

ทำไมคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่เป็นเรา? เขาได้แต่คิด ได้แต่ยืนงง ได้แต่สับสนวุ่นวายในใจ เปลือกนอกที่เหมือนหมียักษ์ไร้ความรู้สึก ใครจะรู้ว่าเขาอยากจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น ...ไม่อยากรับรู้อะไร

.... หรือลางสังหรณ์ที่รู้สึกมาตลอดนั้น.....

ไม่นะ....

".......ยินดีด้วยครับ คุณได้ไปต่อ"

.

.

เชื่อไหม? ท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมนั้น...

เขาไม่ได้ยินอะไรเลย ...

มองเห็นแต่ภาพที่อยู่เบื้องหน้า...

มองเห็นเฉพาะหน้าของใครบางคน ... บนฉากหลังเบลอๆ

คิดซ้ำไปซ้ำมาแต่เพียงว่า ....ไม่ว่าจะเพราะแฟนคลับ รึเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไร ใดๆ ก็ตาม ...

ขอบคุณมากครับ

.

.

.

END

.

.

.

(แถมท้าย)

"แกง"

"หือ?"

พี่ฮั่นโยนกระดาษเช็ดเครื่องสำอางลงในถังขยะ...หลังจากตากล้องเดินออกจากห้องไปซักพัก...

"เออ...คือว่า..."

"ฮะ?"

"คือ..."

"ไรเนี่ยพี่? อ้ำๆอึ้งๆ"

เด็กหนุ่มถอยหลังจนพ้นตู้เสื้อผ้า โผล่หน้าออกมายิ้มแป้นให้เขา ...ยิ้มแบบนี้อีกละ...เขาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้....น่ารักเกิ๊น

"เอาเป็นว่าที่พี่พูด...เอ้อ....เมื่อคืน...."

"อะไร?"

"แคนเซิ่ลไปก่อนนะ"

"โวะ ...ตลกละ"

"เอ้า ...ก็พี่ยังไม่ออก ...นายก็ยังไม่ออก"

"ไม่เกี๊ยววว.."

แกงส้มโยนกระดาษเช็ดหน้าลงในถังข้างตู้.... แล้วเดินมายืนหน้ามุ่ยข้างๆเตียงที่พี่ชายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่...

"นี่ล้อผมเล่นใช่มั๊ยเนี่ย?"

ปากแทบจะติดจมูกอยู่แล้ว...งอนซะละ... พี่ชายมองหน้าแล้วยิ้มขำๆ

"เมื่อกี๊น่ะใช่ ..." เขาอมยิ้ม

"แต่เมื่อคืนไม่ใช่..."

ส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้แบบเต็มๆ ...จนแทบไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มแก้มเริ่มเปลี่ยนสีทันที่ที่นึกถึง...

"จริงนะ..."

แกงส้มพูดเบาๆเขินๆ ... ไม่รู้จะน่ารักไปไหน...

"ไม่แน่ใจก็บอก ...เดี๋ยวพี่ทบทวนให้"

"พี่ฮั่น!"

"อะไร?...เอาอีกใช่มั๊ย? มานี่หมะ..."

".....!!?? (เหวอ)....."

ดึงแขนแค่ครั้งเดียว แกงส้มก็ล้มลงบนที่นอนซะแล้ว....

ที่เหลือต่อจากนี้

คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้น....ที่รู้

หึหึหึ

.

.

.

END

(พอเถอะ... 555+)