คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 เหตุผล
10
“เหตุผล”
(Xiumin Talk)
หวัดดีผมชื่อซิ่วหมิน ^^ ผมเป็นเพื่อนไชนีสตั้งแต่เด็กๆผมอยู่กับไชนีสตั้งแต่จำความได้ เป็นเพื่อนเล่นกันมา
เธอเป็นคนเก่ง เข้มแข็ง แข็งแกร่ง = =;; แต่กลับมีความอ่อนโยนซ่อนเอาไว้ มันทำให้ผมชื่นชมเธอมาก จนเวลาผ่านไปความใกล้ชิดความผูกพันมันทำให้คำว่าเพื่อนกลายเป็นคำที่ผมรู้สึกเกลียดไปโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่ต้องเก็บซ่อนไว้ แม้แต่ในตอนนี้ มันก็ยังเป็นความลับที่แสนเจ็บปวด ผมรักเธอมากแต่กลับอยู่กับเธอไม่ได้เพราะวันนั้นเมื่อ 8 ปีที่แล้ว…วันที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอด
‘คุณแม่ครับ มีอะไรให้ทานมั่งครับ ผมหิวจังเลย -0-/ ’ ซิ่วหมินวัย 8 ปีเดินเข้ามาหาคุณแม่ในครัว
‘จ้าๆ ก็เราเอาแต่ซนทีนี้หละหิวมาเชียวนะ’คุณแม่หันมาพูดกับซิ่วหมินทั้งๆที่มือยังหันผักอยู่
‘โอ๊ย!!’เสียงคุณแม่ร้องเพราะพลาดโดนมีดบาดนิ้วจนเลือดไหล
‘-0-;; คุณพ่อๆคุณแม่เลือดไหลเต็มมือเลยครับ! T^T’ซิ่วหมินตะโกนเรียกพ่อเสียงดังด้วยความตกใจ แต่อยู่ๆเขาก็นิ่งไปซะเฉยๆ
‘ซะ ซิ่วหมิน…’คุณแม่เรียกลูกชายเสียงสั่นเพราะความตกใจที่ตอนนี้ลูกชายของเธอเปลี่ยนไป นัยน์ตาสีแดง เล็บยาวขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมเขี้ยวที่แหลมคม ซิ่วหมินกระโจนใส่แม่แต่พ่อของเขาเข้ามาทันจับซิ่วหมินเอาไว้แล้วใช้สันมือฟาดที่ต้นคอจนซิ่วหมินสลบไป
‘คุณ…ผมว่าเราคงต้องไปจากที่นี่ซักระยะแล้วหละ มันถึงเวลาแล้ว’ พ่อของซิ่วหมินหันไปพูดกับแม่ซิ่วหมินที่อยู่ในอาการตกใจ
‘ฉันไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้’
‘ผมก็เหมือนกัน…สายเลือดหมาป่าของผมทำให้เขาเป็นแบบนี้ที่ผ่านมาคงเป็นเพราะสายเลือดมนุษย์ของคุณที่เขามีอยู่ครึ่งหนึ่งเลยอยู่มาได้ซักระยะแต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว…’
‘แล้วคุณจะคุยกับลูกยังไงทั้งเรื่องที่เขาเป็นอะไร เรื่องที่ต้องย้ายแล้วอีกอย่างลูกเราสนิทกับหนูไชนีสมาก’คุณแม่พูดออกมาเพราะด้วยความห่วงลูกชายที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้รับรู้ความจริงทุกอย่าง มันยากที่จะให้ผมยอมรับ ผมกลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันคือตัวผม ถ้าไชนีสรู้เธอจะกลัวจะรังเกียจผมหรือเปล่า พลังนี้มันน่ากลัวผมกลัวว่าผมจะเผลอไปทำร้ายไชนีสเข้าสักวัน ผมจึงยอมตัดใจที่จะจากเธอไปแต่ผมสัญญาว่าจะกลับมา แล้วก็ผ่านไป 10ปี ตลอดเวลาที่อยู่จีน ผมอยากกลับมาหาเธอมากที่สุด แต่เรื่องทุกอย่างที่จีนยังไม่ลงตัวทั้งตัวผมเองทั้งกิจการของพ่อผมเลยกลับไปหาเธอไม่ได้ ผมมุ่งมั่นไว้แล้วว่าไชนีสจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมเลือกแล้ว จนวันหนึ่งมีโทรศัพท์ทางไกลจากเกาหลีโทรมาหาผม
‘ฮัลโหล นั่นใครครับ?’
(จำฉันไม่ได้แล้วเหรอไงซิ่วหมิน ไม่ได้มาเยี่ยมฝูงซะนานคงลืมแล้วสินะ)
‘ทาโอ… = =^ แกอย่ามาแขวะฉันได้ไหมห๊ะ’ ทาโอคือรองหัวหน้าฝูงหมาป่าของผมเอง ที่ผมมีฝูงอยู่ทั้งที่ย้ายไปอยู่จีนตั้งแต่เด็กเพราะว่าพ่อเอาผมไปฝากที่ฝูงของพ่อก่อนที่จะไปจีนซักพักก่อน ให้ผมปรับตัวเข้ากับฝูงได้ ซึ่งคนในฝูงรุ่นก่อนแต่ละคนก็มีลูกชายทำให้พวกเราสนิทกันพอสมควร และผมก็สนิทกับทาโอที่สุด
(ฮ่าๆ ยังจำกันได้หนิ นิดๆหน่อยๆเอง)
‘อยู่ๆคิดยังไงโทรมา มีอะไรหรือเปล่า’
(ฉันมีเรื่องเล็กน้อยมาบอกเฉยๆ เผื่อนายสนใจ เห็นว่ามันเกี่ยวกับนายน่ะ)
‘อะไร?! ’ผมรีบถามเพราะกลัวจะเกิดเรื่อง ทาโอกับผมไม่ได้ติดต่อกันมาซักพักแล้ว จู่ๆก็โทรมาผมว่าไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วหละ
(เฮ้ ใจเย็นไว้เพื่อน มันก็แค่…..) ทาโอพูดไว้เท่านั้น ทำเอาผมเริ่มหงุดหงิดเล็กๆ -*-
‘มีอะไรก็รีบพูดมา! ฉันไม่ว่างมาฟังเรื่องไร้สาระนะเว้ย’
(ก็ได้ๆ ก็แค่เรื่องผู้หญิงที่เป็นเพื่อนแกสมัยเด็กๆคนที่ทำให้แกต้องย้ายหนีไปอยู่จีนน่ะ)
(นั่นหละๆ ก็นะตอนนี้โตเป็นสาวสวยน่าดูเลย เก่งแถมยังฉลาด…..)
‘แก!! จะทำอะไรห๊ะทาโอ!!’ผมเลือดขึ้นหน้าทันทีที่ได้ยินทาโอมันพูดถึงไชนีสแบบนั้น มันจะยุ่งกับใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไชนีสเพราะเธอคือทุกสิ่งของผม!
(ความฉลาดของเธอมันอันตราย นายรู้ใช่ไหม)อยู่ๆทาโอที่พูดเหมือนเล่นมาตั้งแต่แรกก็เปลี่ยนน้ำเสียงมาเป็นเย็นชา
‘ไชนีสไปเกี่ยวอะไร สิบปีที่ผ่านมาฉันไม่ได้ทำอะไรที่เสี่ยงกับฝูงเลยนะ!!’
(ฉันไม่ได้พูดถึงนายหรอก ฮ่าๆ เพราะไม่ใช่นายทำ…แต่เป็นคนอื่น) น้ำเสียงที่เย็นชาของทาโอหายไปกลับมาพูดกวนประสาทเหมือนเดิม - -^
‘ใคร!! มันเป็นใคร’ ผมตอนนี้ทั้งโกรธ ทั้งเป็นห่วงไชนีส ผมต้องจำใจจากเธอมา อุตส่าห์ปกป้องสิ่งสำคัญสิ่งนี้มาตั้งนาน ต้องทนทั้งที่อยากจะไปหาเธอ แต่เจ้านั้นมันเป็นใครกัน
(ฉันบอกให้แกใจเย็นๆก่อนไง สไนท์มันคงไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า แต่ตอนนี้ไชนีสเธอกำลังถูกจับตามองอยู่นะ นายรู้ใช่ไหมการดำรงอยู่ของฝูงสำคัญที่สุด และการจัดการกับตัวปัญหามันก็ง่ายนิดเดียว)
‘สไนท์งั้นเหรอ มันมายุ่งอะไร!!!’ซิ่วหมินที่โกรธจนไม่สามารถคุมอารมณ์เอาไว้ได้ใช่กรงเล็บที่ยาวออกมาผิดกับมนุษย์ทั่วไปกรีดเข้าไปกับผนังจนเป็นรอยใหญ่เพื่อระบายความโกรธของเขาตอนนี้
(จะจัดการอะไรก็รีบหน่อยแล้วกัน ก่อนที่จะสายเกินไป ฉันมาบอกแค่นี้หละ โชคดีเพื่อน)ทาโอวางสายไปแล้วแต่ความขุ่นข้องใจยังเกิดขึ้นกับตัวผม ผมจึงตัดสินใจกลับไปเกาหลีทันที
ผมรีบกลับมาเพื่อเจอเธอ ไปหาเธอที่บ้านทันทีแต่ก็ไม่เจอเพราะเธอยังไม่ได้กลับจากโรงเรียนรอมาสิบปีแล้วรออีกนิดจะเป็นอะไรไป ผมคิดแบบนั้นแต่ความจริงประสาทจะกินอยู่แล้วเมื่อไหร่เธอจะมานะไชนีส ผมรอเธอนานมากแต่ก็นั่งคุยกับคุณลุงไปเรื่อยๆ
หวังว่าเธอจะยอมรับและเปิดใจเป็นผู้ทำสัญญาของผม ตอนนี้ผมคงต้องไปคุยกับชินรังก่อน เพื่อความปลอดภัยของไชนีส ฉันไม่ยอมเสียเธอไปแน่ !!
( END Xiumin Talk )
ความคิดเห็น