คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 นักเรียนโซฮัน
11
“นักเรียนโซฮัน”
ครืดๆ
‘เธอไปโรงเรียนก่อนเลยนะ ฉันติดธุระน่ะ’
สไนท์
นี่เป็นข้อความที่สไนท์ส่งมาให้ฉัน เป็นอีกวันที่เขาส่งข้อความแบบนี้มาให้สองสามวันแล้วที่ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนพร้อมเขา ตอนกลับถ้าไม่ขอกลับก่อนก็กลับที่หลังฉันตลอด อยู่ในห้องเรียนก็ดูจะพยายามเลี่ยงฉัน คิดว่าฉันไม่สังเกตหรือไง เขาเป็นอะไรของเขานะ น่าหงุดหงิดจริง เชอะ! ใครจะไม่สนกัน ฉันไปกับซิ่วหมินสองคนก็ได้ -*- บ้าจริงๆเลย ตาบ้า
พอมาถึงโรงเรียนฉันกับซิ่วหมินก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน วันนี้สไนท์มาสายสุดๆจนถูกทำโทษให้ไปวิ่งรอบสนาม ฉันนั่งมองเขาอยู่บนห้องเรียนผ่านหน้าต่างอยู่ซักพัก เขาก็ยังไม่หยุดวิ่ง จะวิ่งไปถึงไหนกันนะ ไม่เหนื่อยบางหรือไง
“คุณครูคะ ขออนุญาตไปห้องพยาบาลค่ะ รู้สึกปวดหัว”ฉันลุกขึ้นพูดในขณะที่ในห้องกำลังเรียนวิชาคณิตศาสตร์กันอย่างสงบ
“คุณชินไชนีสเป็นอะไรมากหรือป่าว รีบไปสิ”คุณครูรีบอนุญาตทันทีเพราะร้อยวันพันปีฉันไม่เคยขออนุญาตอะไรแบบนี้เลย
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบเดินออกไปโดยไม่มองหน้าใคร แล้วรีบวิ่งไปที่สนามฟุตบอลทันที ฉันหยุดมองสไนท์ที่วิ่งเหมือนคนบ้า เขาเป็นอะไรนะ
“ไนท์!!!”ฉันตัดสินใจตะโกนเรียกเขา แต่เขาก็ไม่หันมาแม้แต่น้อย
“ไนท์!!! นายได้ยินฉัน ฉันรู้! หยุดวิ่งได้แล้ว อยากตายหรือไง!!” คราวนี้เขาหันมามองฉันแค่หางตาแล้วก็รีบเร่งความเร็วมากขึ้นอีก -*- ฉันหงุดหงิดแล้วนะ ฉันเลยตัดสินใจวิ่งตามสไนท์ไปในสนาม
“นี่ จะบ้าหรือไง หยุดวิ่งได้แล้ว”ฉันวิ่งมาอยู่ข้างสไนท์ที่ยังวิ่งต่อไป
“ฉันโดนทำโทษ”สไนท์ตอบมานิ่งๆ
“ฉันรู้ว่านายโดนทำโทษ แต่นี้มันเกินไป หน่วยฉันไม่เคยสั่งใครให้มาวิ่งแทบเป็นแทบตายแบบนี้ !” สไนท์ไม่สนใจคำพูดฉันซักนิดแถมยังเพิ่มความเร็วให้ทิ้งห่างฉันไปซะอีก ฉันเลยรีบวิ่งสุดกำลังไปคว้าแขนเขาให้หยุด
“ฉันบอกให้หยุดไง!!!” ฉันคว้าแขนสไนท์และบังคับให้เขาหยุดวิ่งได้สำเร็จ สไนท์ยืนนิ่งไม่มองหน้าฉันซักนิด
“เธอ……..” สไนท์หันมามองหน้าฉันนิ่ง
“ ???? ”
ฉันยืนตัวแข็งทันทีเมื่ออยู่ๆสไนท์ก็เอามือมาวางไว้บนไหล่ฉันทั้งสองข้างและก้มหัวลงมาซบไว้ที่ไหล่ฉัน
“อยู่แบบนี้ซักพักนะ ขอหละ”สไนท์พูดออกมาในขณะที่หัวของเขาอยู่บนไหล่ของฉันที่ได้แต่ยืนนิ่งๆ เขาคงมีเรื่องกลุ้มใจที่บอกใครไม่ได้อยู่สินะ ฉันยกมือขึ้นช้าๆเพื่อจะให้กำลังใจเขาแต่มีคนเรียกฉันเสียก่อนจนสไนท์พลักตัวออกไป
“เธอมาทำอะไรตรงนี้ ฉันเห็นเธอจากบนอาคารเรียน โดนทำโทษเหรอ” ซิ่วหมินเข้ามาพูดกับฉันด้วยความเป็นห่วง
“ป่าวๆ ฉันไม่ได้โดนทำโทษหรอก ”
“งั้นก็รีบขึ้นเรียนดีกว่านะ ไปเถอะ”ซิ่วหมินมาคว้าแขนฉันให้เดินตามเขาไป ฉันหันไปมองสไนท์ที่ตอนนี้เขาไม่อยู่ในสนามแล้ว
ครืดๆ เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของฉัน ฉันเลยรีบหยิบมันขึ้นมาอ่าน
‘ไชนีสจัง เย็นนี้มาหาหน่อยนะ มีข้อมูลใหม่จะให้ดูน่ะ ^^ มินจู’
มินจูส่งข้อความมาคงได้ข้อมูลนักเรียนโรงเรียนโซฮันที่มีเรื่องกับโรงเรียนเราแน่เลย
“ซิ่วหมิน เย็นนี้ฉันฝากชมรมด้วยนะ แล้วก็กลับบ้านไปก่อนได้เลย ฉันมีงานต้องทำเยอะน่ะ” ฉันหันไปพูดกับซิ่วหมินที่กำลังเดินขึ้นอาคารเรียน
“อืม ได้ๆ แล้วกลับคนเดียวได้เหรอ ให้รอไหม?”
“ไม่ต้องรอหรอก ยังไมรู้เลยจะเสร็จเมื่อไหร่ เย็นนี้คุณพ่อฉันจะให้นายช่วยงานด้วยหนิ กลับไปก่อนเลย”
“ก็ได้ๆ กลับดีๆหละ”ซิ่วหมินมาส่งฉันหน้าห้องเรียนแล้วเขาก็กลับห้องของตัวเองไป
16.30 น.
“เราได้ข้อมูลมากสุดก็เท่านี้หละ พอจะช่วยอะไรได้ไหม”มินจูส่งซองเอกสารมาให้ฉัน ฉันเปิดดูทันที ด้านในมีรูปอยู่สองสามใบเป็นรูปของนักเรียนโซฮัน
“อืม ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย งั้นฉันไปก่อนหละ” ฉันโบกซองเอกสารที่ได้และกำลังจะออกจากห้องไป
“อันตราย? จะขนาดไหนกัน ^^ ” ฉันพูดเล่นกับมินจูเพราะดูเขาจะเครียดเกินไปนิด
“กับผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ระวังด้วย” มินจูพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“เข้าใจแล้วๆ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไปก่อนนะ” ท่าทางจริงจังของมินจูไม่สมเป็นเขาเลยจริงๆนะ
ฉันเดินตรวจรอบๆโรงเรียนและนั่งดูเอกสารที่มินจูให้มารวมถึงคนที่เขาให้ฉันระวังด้วย ‘เป็นหัวหน้าอันธพาล แถมยังเพิ่งย้ายมา’ข้อมูลทำไมมันมีน้อยยังนี้นะ -*-ฉันหยิบรูปขึ้นมาดูจดจำใบหน้าให้ได้มากที่สุด ผมสีเทาเข้ม ตัวสูง ตาคมเหมือนเหยี่ยวทรงอิทธิพล ขนาดที่เด็กเห็นยังหยุดร้องเลยหละ ชักอยากเจอตัวจริงแล้วสิแต่มินจูถึงกับออกปากให้เลี่ยง อย่าเสี่ยงดีกว่าไชนีส มันน่าเสียดายอยู่นะ = =’ หลังจากดูเอกสารทั้งหมดอยู่ซักพักจนนักเรียนกลับบ้านกันหมดฉันเองก็กลับบ้านเถอะ
วันนี้ทำไมมันเงียบแปลกๆนะ - - ;; รีบเดินดีกว่า ฉันรีบเดินจนไปถึงทางแยกหัวมุมถนนแต่มีคนเดินออกมากระทันหันจนฉันไปชนเขาเต็มๆ ตัวฉันล้มลงไปกองกับพื้นเพราะผู้กรณีที่ตัวใหญ่กว่า
“โอ๊ย!” ฉันร้องออกมาเบาๆเพราะก้นฉันไปกระแทกกับพื้นถนน ระบมหมดแล้วมั้ง T^T
“ขอโทษครับ” ผู้กรณียื่นมือมาให้ฉันจับลุกขึ้นยืน อย่างน้อยก็ยังมีน้ำใจ ฉันจับมือเขาและลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันผิดเองที่ไม่ทันดูทาง” ฉันพูดพร้อมดูความเรียบร้อยชุดนักเรียนแต่พอฉันมองผู้กรณีของฉันเท่านั้นแหละ มันทำฉันใจหายเลยหละ นายนี่….นักเรียนโซฮันหนิ!
“ ^_^* ” เขายิ้มให้ฉันแต่กลับเป็นรอยยิ้มที่แกล้งทำแถมกวนประสาทสุดๆไปเลย ยิ่งไปกว่านั้นหมอนี้…คือคนที่มินจูให้ฉันระวัง!! พอได้เจอตัวจริงแล้วรู้สึกกระอักกระอ่วนสิ้นดี การที่ถูกสายตาคู่นั้นมองมันยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด
“เอ่อ……ฉันว่าคุณน่าจะปล่อยมือฉันได้แล้วมั้งค่ะ! -*- ”ตอนนี้มือของฉันถูกจับเอาไว้แน่น
“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่หละ ^^ ว่าไง ” นายนี่คิดจะกวนประสาทฉันจริงๆใช่ไหม
“ฉันบอกให้ปล่อยไง - -^” ดูเหมือนว่ายิ่งฉันบอกให้เขาปล่อยเขาก็ยิ่งกำมือฉันแน่นขึ้น แล้วยังยกขึ้นมาเหมือนจะบอกว่าเขาไม่ปล่อยแน่นอน
“จะไม่ปล่อยจริงๆใช่ไหม ได้!”ฉันใช่มือที่ไม่ได้ถูกจับเอาไว้ต่อยไปที่หน้าของเขา แต่หมอนี้กลับหลบได้ ยิ่งฉันสู้เขา เขาก็ยิ่งกำข้อมือฉันแน่นขึ้นจนข้อมือฉันช้ำไปหมด
“โอ๊ย….” ฉันร้องออกมาเพราะตอนนี้เขากำมือฉันแน่นมากรวมกับแรงที่ฉันดิ้นจนตอนนี้ข้อมือฉันแดงไปหมดแล้ว แต่พอฉันร้องออกมาถึงมันจะเบาแต่คนที่จับมือฉันอยู่ก็รับรู้ ดูเหมือนเขาจะตกใจจนรีบคลายมือออกแต่ก็ยังคงจับข้อมือฉันไว้อยู่ ฉันจึงได้โอกาสต่อยเขาไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาจับมือฉันอีกข้างหนึ่งเอาไว้ด้วยแล้วกลับตัวมาล็อคตัวฉันไว้ทั้งหมดจนฉันขยับไม่ได้ สภาพฉันตอนนี้มันถูกกอดจากด้านหลังชัดๆ ToT ปล่อยฉานนน ไอ้บ้านี่นายโรคจิตด้วยใช่ไหมเนี้ยทำไมมินจูไมบอกฉัยเนี้ย ฮือๆ ทำไงดีไชนีส แกคิดสิคิด T^T
“ปล่อยฉัน!!!”ฉันพยายามดิ้นสุดแรงแต่หมอนี้แรงเยอะมากแทบไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ
“เก่งดีหนิ” เขาก้มลงมากระซิบข้างหูฉัน แล้วยังขยับตัวฉันกอดเอาให้ถนัดๆอีก T^T
“ฉันบอกให้ปล่อย ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง!! ”ฉันตะคอกไปเสียงดัง
“ดุเสียด้วย ถึงว่าหละ…..”
“ต้องการอะไร!!”
“ฮ่าๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่มาดูหน้าเธอเท่านั้นเอง ชินไชนีส ^-^” หมอนี้ยังคงกระซิบอยู่ข้างหูฉัน แล้วเขารู้จักฉันด้วยงั้นเหรอ?!
“แกต้องการอะไรกันแน่ห๊ะ!!”ฉันเริ่มเดือดสุดขีดแล้วนะ
“ใจเย็นสิ พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” กวนประสาทที่สุด -*-
“ปล่อย!! ไมงั้นนายตายแน่!! -*- ”
“น่ากลัวจังเลย ลืมหรือไงตอนนี้ฉันได้เปรียบอยู่นะ” พอพูดจบหมอนี้ก็กระชับกอดให้แน่นขึ้น มือทั้งสองข้างของฉันก็ยังถูกเขาจับเอาไว้อยู่ ทำไมมันซวยอย่างนี้นะ T-T โอ๊ยฉันจะทำยังไงดีเนี้ย
“พลั๊ก!!!” เสียงมัดใครซักคนกระทบเข้าไปที่หน้าเจ้าบ้าที่กอดฉันอย่างแรงจนหมอนั้นไปกองกับพื้น เขาคนนั้นที่มาช่วยฉันดึงตัวฉันไว้ไม่ให้ล้มและไปยืนข้างๆเขา
“ไนท์!!”คนตรงหน้าฉันคือสไนท์ที่มากับฟินิกซ์และแบคโฮ แต่สไนท์ตอนนี้เขาดูน่ากลัวมาก ฉันเองยังไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย
“ฟินิกซ์ ดูไชนีสที” สไนท์พูดเสียงเรียบแต่กับน่าขนลุก
“เอ่อ……ได้ๆ” ฟินิกซ์เข้ามาพาฉันเดินออกมาจากสไนท์จากนั้นสไนท์ก็เข้าไปต่อยกับนักเรียนโซฮันทันที
“แก…….ทาโอ แกทำบ้าอะไร!!!” สไนท์ดูโมโหมากเขามีเลือดออกที่มุมปากเพราะโดนต่อยด้วย แต่เขาเรียกชื่อนักเรียนโซฮันนั่น พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ?
“แกจะทำไม กลัวงั้นเหรอ ^^”เลือดกลบปากอยู่แท้ๆยังจะมาทำปากเก่งอีก นายถูกสไนท์ฆ่าแน่
“แก!!” สไนท์กำลังจะเข้าไปหาทาโออีกรอบ แต่ถูกแบคโฮเข้าไปห้ามเอาไว้
“หยุด!! พอแล้วไนท์ ทั้งคู่เลย แกกลับไปซะทาโอ”แบคโฮจับสไนท์ให้แยกออกมาห่างทาโอ
“ฮึ! แล้วเจอกันใหม่นะ ^^ ” ทาโอหันมาพูดกับฉันพร้อมเช็ดเลือดที่มุมปากที่ยิ้มอย่างกวนประสาทที่สุด -*- สไนท์เห็นเลยทำท่าจะเข้าไปหาทาโออีกรอบแต่ถูกแบคโฮจับเอาไว้อยู่ จนทาโอเดินลับหายไป
“เป็นอะไรไหม” สไนท์เข้ามาหาฉัน เขาเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อกี้เลย กลับมาเป็นสไนท์คนเดิมแล้ว
“ฉัน…ฉันไม่เป็นไร นายตั้งหาก…” ฉันเอื้อมมือไปเช็ดเลือดที่มุมปากสไนท์เบาๆ
“แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก ^^ เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านนะ” สไนท์…ทำไมนายถึงแสนดีกับฉันเสมอเลยนะ ทำไมกัน
“ไม่เป็นไร ^//^ เราไปกันเถอะ พวกนายจะไปด้วยไหม”สไนท์หันไปถามฟินิกซ์กับแบคโฮ
“ฉันมีธุระต้องรีบไปทำน่ะ เนอะๆ แบค -0-/” ฟินิกซ์หันไปหาแบคโฮแต่แบคโฮก็นิ่ง ไม่สนใจ
“เอ่อออ ต้องรีบไปแล้ว ไปก่อนนะ บายยย” ฟินิกซ์พูดจบก็ลากแบคโฮให้ตามเขาไปทันที เป็นอะไรของเขานะ = =^
สไนท์เดินมาส่งฉันที่บ้านในระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก เพราะไอ้ความร็สึกแปลกๆมันเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้วน่ะสิ - - ;;
“เข้าไปทำแผลในบ้านก่อนไหม?”ฉันถามสไนท์หลังจากที่มายืนอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน
“แค่นี้เอง ไม่เป็นอะไรจริงๆ ^^//”สไนท์ยิ้มอย่างร่าเริง
“อืม….ขอบใจนะ”
“แค่เธอปลอดภัย…..ฉันก็สบายใจแล้ว ^^//”สไนท์จ้องเข้ามานัยน์ตาฉัน
“เอ่อ….ฉันเข้าบ้านก่อนนะ กลับดีๆหละ! -///- ”
“ครับผม! ^///^\ ”สไนท์ทำท่าล้อเลียนฉัน เจ็บตัวแล้วยังซ่าอีกตานี่ -*- เรื่องที่ฉันสงสัยเกี่ยวกับนักเรียนโซฮันนั่นเอาไว้วันหลังค่อยถามแล้วกัน
‘เฮ้อ…..เพราะฉันโชคดีหรือว่าอะไรนะที่ได้นายช่วยไว้อีกแล้วน่ะสไนท์ ขอบคุณจริงๆ’ไชนีสคิดในใจทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้หัวใจของเธอกำลังโอนอ่อนไปให้กับเขาแล้ว…….
(Snight Talk)
“เฮ้ยดูโน่นๆ คนกอดกันว่ะ”
“= =* ”แล้วแกจะไปยุ่งกับเขาทำไมว่ะ
“แต่มันแปลกๆนะ เหมือนทะเลาะกันกันซะมากกว่า -0- ว่าไหมแบค”
“อืมใช่ ดูแปลกๆ” ขนาดแบคโฮพูดนี่มันคงไม่ปกติจริงๆสินะ
“แต่ผู้ชายน่าคุ้นๆนะ ทาโอใช่ไหมนั้น -0- มันกอดกับใครหว่า ดูจะบังคับมากกว่ามั้งนั่น” ทาโอ! ผมหันกลับไปมองทันที เพราะกลัวจะเป็นคนที่ผมคิดไว้ แต่ความกลัวผมมันก็เป็นจริง คนที่ทาโอมันกอดอยู่คือไชนีส! มันคิดจะทำบ้าอะไร!!
“เอ่….นั่นมันเจ้โหดไชนีสหนิ! -0-;;; ซวยแล้ว”ผมไม่รอฟังฟินิกส์พูดจบ ผมเดินเข้าไปหาทาโอทันที ตอนนี้ความโกรธทำให้ผมแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นว่ามันบังคับไชนีสอยู่ถึงไชนีสจะเก่งแต่เธอก็เป็นผู้หญิง ตัวก็เล็กเธอสู้แรงทาโอที่ทั้งเป็นผู้ชอยแถมเป็นมนุษย์หมาป่าไม่ได้หรอก ผมเลยเข้าไปต่อยมันซะเต็มแรงเลย เสียดายที่แบคโฮมาห้ามไว้ซะก่อน ไม่งั้นผมจะสอนให้มันรู้ว่าไม่ควรมายุ่งกับคนของคนอื่น -*- แต่พอผมเข้าไปคุยกับไชนีสและเธอก็ไม่ได้เป็นอะไร คำพูดของเธอทำให้ความโกรธทั้งหมดของผมหายไป
‘เป็นอะไรไหม’ ผมเข้าไปถามไชนีสที่กำลังอึ้งๆอยู่
‘ฉัน…ฉันไม่เป็นไร นายตั้งหาก…’ ไชนีสเอื้อมมือมาเช็ดเลือดที่มุมปากของผมอย่างเบามือ เธอไม่มีทีท่ารังเกียจเลยแม้แต่น้อย
‘แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก ^^ เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านนะ’
‘ไนท์….เอ่อ….ขอบใจนะ -//- ‘ คำพูดเธอทำหัวใจผมเต้นแรงขึ้น เรื่องแย่ๆที่โถมเข้ามา ตอนนี้ผมไม่กลัวอีกแล้วเพราะผมพร้อมที่จะปกป้องเธอด้วยตัวของผมเอง ตอนนี้หน้าไชนีสเป็นสีแดงระเรื่อ เพราะผมหรือป่าว ความหวังนั้นผมยังมีมันอยู่ใช่ไหม….
“ทำไมแกไม่เลิกยุ่งกับยัยนี่ซะที” ซิ่วหมินเดินออกมาจากหน้าบ้านตัวเอง คิดว่ามันคงอยู่ตรงนี้นานแล้ว
“แล้วแกจะให้ฉันเลิกยุ่งได้ยังไง ทั้งทีตัวแกยังดูแลไชนีสไม่ได้เลย!”
“ทำไมฉันจะดูแลไม่ได้!”ซิ่วหมินเดินตรงไปกระฉากคอเสื้อสไนท์ทันที
“ทาโอมาหาไชนีสวันนี้ แกรู้บ้างไหม แกอย่ามาทำรู้ดีไปหน่อยเลย ถ้าแกดูแลไชนีสไม่ได้ ฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง!!”สไนท์ปัดมือซิ่วหมินออกและผลักจนซิ่วหมินเซถอยหลัง ก่อนจะเดินจากไป เหลือเพียงซิ่วหมินที่ตกอยู่ในความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่จากนี้ทุกอย่างคงไม่ง่ายสำหรับเขาอีกต่อไป เพราะตอนนี้สไนท์ไม่มีทางปล่อยไชนีสไปให้กับใครอีกแล้ว เขาจะปกป้องเธอไว้ด้วยชีวิตของเขา!
ความคิดเห็น