แสงเทียนในเงาจันทร์ (ย้อนยุคอยุธยา)

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ ๔ :: คนไม่ใช่ทำยังไงก็ไม่รัก 100%

แสงเทียนในเงาจันทร์

______________

บทที่ ๔ :: คนไม่ใช่ทำยังไงก็ไม่รัก

            มือเล็กกุมแน่นล้อมรอบข้อมือขาวของคนตัวสูงกว่า คนที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาฝ่ายชายเริ่มอิดออดประท้วงด้วยการรั้งมือบางไว้ไม่ยอมเดินตามต่อไปอีก ก็พายหวานลากเขามาจนเกือบจะถึงหลังบ้านของพาฝันอยู่แล้ว คิดดูแล้วกันว่าลากมาตั้งแต่หน้าบ้านนี่มันไกลขนาดไหน ตึกแถวหลังนี้น่าจะลึกอย่างน้อยราวสี่เมตรเลย

            “พอแล้วน่าพาย ลากมาไกลขนาดนี้ ฝันได้ยินก็เว่อร์ละ”

            “เออ พอก็ได้ โอเค นายจำสัญญาของฉันได้มั้ย”

            “ห้ามทำอะไรฝันเด็ดขาด/ห้ามทำอะไรฝันเด็ดขาด” น้ำเสียงสองโทนดังขึ้นพร้อมเพรียงราวกับนัดแนะมาก่อน หากอารมณ์คนพูดฝั่งหนึ่งติดจะหงุดหงิด ส่วนอีกฝั่งนั้นเริ่มฉายแววกวนประสาทมาแต่ไกล

            “จำได้ก็ดี นี่ฉันไว้ใจนายหรอกนะ เห็นว่ายัยฝันก็ไว้ใจนายหรอก” พายหวานพูดอย่างเสียไม่ได้ หญิงสาวกอดอกด้วยท่าทางไว้ตัวแบบที่ชอบทำกับไม้เบื่อไม้เมาตรงหน้า ท่าแบบนี้แหละที่หนุ่มนิสิตแพทย์เห็นทีไรแล้วก็นึกอยากจะกวนประสาทเล่น

            ถือตัวนักนะแม่คุณหนูพายหวาน เดี๋ยวจะกวนประสาทซะให้เข็ด

            “เข้าใจแล้วครับ” ตะวันลากเสียงคำลงท้ายยาวอย่างยียวน รอยยิ้มบนริมฝีปากนั่นอีก พายหวานเห็นแล้วอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเสียจริง

            “จิ๊ กวน! เข้าใจแล้วก็ดี เลิกกวนได้แล้วนะนายน่ะ!”

“โอเคๆ ยอมแพ้แล้ว ไม่กวนพายแล้ว แต่...กฎต้องมีข้อยกเว้นเสมอเนอะ ถ้าฝันยอมก็ทำได้ใช่ไหม เนอะ โอ๊ย!” ยังแกล้งไม่ทันจบดี มือบางที่ไม่เบาเลยก็ฟาดใส่หัวไหล่ของชายหนุ่มเต็มแรง

“แค่นี้ยังน้อยไป เดี๋ยวเถอะ” ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ยกมือขึ้นชี้ผู้ชายตัวสูงกว่าอย่างคาดโทษ แล้วเดินลิ่วๆ กลับไปทางหน้าบ้าน คนชอบแกล้งอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินตามไปพลางตะโกนกวนประสาทหญิงสาวไปพลางๆ ด้วย

“พายไม่เห็นบอกว่าไม่ได้ งี้แสดงว่าได้ใช่ไหม”

            “อย่ากวนประสาทฉันนะนายตะวัน!” เธอหันกลับมาแว้ดๆ ใส่จนสมใจอีกคนเขาล่ะ นัยน์ตาหวานถลึงมองกลับมาอย่างเอาเรื่อง ขณะที่ตะวันยืนหัวเราะหัวสั่นหัวคลอน ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อยเมื่อมองเลยจากหญิงสาวตรงหน้าไปเห็นพาฝันในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่น ...ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่น

       คู่หมั้นของยัยพายหวานขี้หงุดหงิดกอดพาฝันทำไม

            ขณะที่ชายหนุ่มว่าที่นายแพทย์ขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด ว่าที่เต็กสาวในอนาคตก็กำลังจะเหลียวหน้ากลับไป ในเสี้ยววินาทีที่จำเป็นต้องตัดสินใจ ตะวันเรียกหญิงสาวตัวเล็กกว่าไว้โดยอัตโนมัติ

“พาย!!!”

มันดังพอจะทำให้เจ้าของชื่อตกใจ แต่ดังไปไม่ถึงคนอีกคู่หนึ่งที่ทำให้เขาต้องเรียกชื่อหญิงสาวตรงหน้า มือแกร่งยื่นไปดึงร่างเล็กในชุดทะมัดทะแมงอย่างเสื้อยืดกางเกงยีนส์มาใกล้ตัวด้วยความรวดเร็วเพราะคิดอะไรอย่างอื่นไม่ทันแล้ว

“อะไรของนาย!”

ความตกใจทำให้เธอที่กำลังตั้งท่าจะโวยวายถลามาทางชายหนุ่มอย่างเร็วและแรง หญิงสาวปะทะเข้ากับแผ่นอกของคนตัวสูงกว่าอย่างจังแล้วทำให้พวกเขาเซล้มลงไปกับพื้นทั้งคู่

“โอ๊ย” ตะวันร้องลั่นเพราะคนที่โถมตัวทับอยู่ด้านบนนั้นศอกเข้าที่สีข้างของเขาอย่างจังเบอร์ คราวนี้ดังมากพอที่จะทำให้หญิงสาวชายหนุ่มอีกคู่นั้นหันมองมาและผละจากกันได้

ตะวันช่วยพาฝันและปุณณมาไว้ได้ พร้อมกับหมายใจว่าเขาต้องเค้นถามหาความจริงจากเธอให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...

            เมื่อรถยนต์ของพี่สาวคนสนิทแล่นออกไปจากละแวกบ้านของพาฝัน ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เอาแต่จ้องมองมายังเธอ จนหญิงสาวไม่กล้าแม้แต่กลืนน้ำลาย นัยน์ตากลมเหลือบมองอย่างละล้าละลัง ในวินาทีที่สบสายตาซึ่งกันและกัน พี่ตะวันของเธอก็เป็นฝ่ายตั้งคำถามขึ้นมาหลังจากปล่อยให้ทุกอย่างนิ่งเงียบอยู่อึดใจใหญ่

            “ฝันสนิทกับคุณปุณณ์หรอคะ”

            สาวน้อยในชุดนิสิตมองหน้าคนที่เธอรักเหมือนพี่ชาย ลังเลว่าควรบอกความจริงหรือปิดบังต่อไป พี่ตะวันจะยอมเชื่อเรื่องที่เธอเล่าเหรอ?

            “ไม่ค่ะ” ตัดสินใจตอบไปเรียบๆ แล้วหมุนตัวจะเดินเข้าไปในตึกแถวที่เป็นอาณาเขตบ้านที่ป๊าทิ้งไว้ให้ลูกสาวคนเดียวอย่างเธอ แต่ยังไม่ทันได้ไปไกลเกินกว่าสามก้าว มือน้อยก็ถูกแรงฉุดรั้งจากฝ่ามืออีกคนดึงเอาไว้

            “งั้นอย่าปล่อยให้เขากอดอีก สัญญากับพี่นะ” ฝ่ามือที่กุมไว้อบอุ่นแต่เหมือนตั้งใจรั้งไว้อย่างเว้าวอน นัยน์ตานิ่งเฉยที่ทอดมองคล้ายกับกำลังขอร้องเธออยู่

            “...”

            “ฝันก็รู้ว่าพี่คิดยังไง...” มืออีกข้างของพี่ตะวันกุมสำทับมาบนมือของเธอ ปลายนิ้วกดลงเบาๆ เพื่อกุมมือเธอให้แน่นขึ้น ราวกับพยายามจะถ่ายทอดความในใจที่หนักอึ้งผ่านสัมผัสนุ่มนวล

            พาฝันสบตาด้วยอยู่เป็นนานสองนาน ก่อนที่เธอจะพยายามดึงมือออกอย่างช้าๆ และสุภาพที่สุด เพราะหญิงสาวรู้ดีว่าเธอไม่อาจรักใครอื่นได้อีกนอกจากท่านจันทร์ หากเป็นช่วงเวลาก่อนหน้าที่เธอจะได้เจอกับผู้ชายที่เธอรักที่สุดคนนั้น เธออาจจะตอบรับสัมผัสของพี่ชายตรงหน้านี้ด้วยหัวใจพองโตก็เป็นได้ แต่ตอนนี้ไม่มีวันเป็นเช่นนั้นได้เลย

“เอ่อ... ฝันขึ้นไปทำการบ้านที่ห้องนะพี่ตะวัน” สาวน้อยที่เขารักหมดหัวใจเดินเลี่ยงจากไป พาฝันเลือกที่จะไม่พูดอะไรทั้งตอบรับหรือปฏิเสธ และเธอก็เดินไปพร้อมๆ กับที่หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกฉุดกระชาก นัยน์ตาเรียวรีที่ปกติมักจะมองไปยังหญิงสาวอย่างอบอุ่นกลับไม่เปล่งประกายแววใดอีก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วเดินตามร่างเล็กที่เป็นเหมือนน้องสาวเข้าไปในบ้านแบบตึกแถวของเธอ

พอจะรู้อยู่ว่าเธอไม่ได้รักเขาในแบบเดียวกับที่เขารักเธอ

“งั้นพี่ไปทำอาหารนะ สักครึ่งชั่วโมงลงมาทานข้าวกันนะคะ”

จังหวะที่พาฝันก้าวถึงบันไดที่จะนำเธอไปสู่ชั้นสองของบ้าน ชายหนุ่มก็ตะโกนบอกเธอแล้วเดินหลบฉากไปส่วนด้านหลังบ้านซึ่งเป็นห้องครัว ไม่ได้เดินตามเธอขึ้นไปด้านบนอย่างที่ใจอยากทำ เพราะคนไม่ใช่ทำยังไงก็ไม่รัก

เครื่องเรือนส่วนใหญ่ภายในห้องนอนของพาฝันล้วนทำมาจากไม้สักแท้ ผ้าม่านสีม่วงดอกตะแบกพริ้วไหวแผ่วเบาจากลมที่พัดผ่านบานกระจกหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ ร่างเพรียวระหงเดินเร็วๆ ผ่านบานประตูไม้ที่ถูกเปิดออกพร้อมด้วยเสียงเอี้ยด หนังสือเล่มโตที่เธอยืมมาจากหอสมุดถูกวางลงบนโต๊ะทำงานก่อนที่ตัวของเธอจะนั่งลงตรงหน้ามันอีกที

พี่ตะวัน... เธอใจร้ายกับเขาไปไหมนะ?

หญิงสาวคิดใคร่ครวญแล้วก็สั่นศีรษะในอาการปฏิเสธ ดวงตาหวานละมุนเต็มไปด้วยความสับสนก่อนที่ความคิดจะไพล่ไปถึงผู้ชายอีกคนหนึ่ง

ทำไมคุณปุณณมาถึงไม่ผลักเธอออก... ทำไมเขาถึงเช็ดน้ำตาให้กันนะ...

ยิ่งคิดเธอก็อดระลึกไปถึงช่วงเวลาในสมัยสี่ร้อยกว่าปีก่อนหน้าไม่ได้ เขาคนนั้นก็เคยทำเหมือนคนๆ นี้ ท่านจันทร์กับคุณชายปุณณมา... ความคล้ายคลึงของทั้งคู่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่

            บรรยากาศฟ้าโปร่ง ธรรมชาติที่แทบไม่ถูกน้ำมือมนุษย์แตะต้อง มีสีฟ้าตัดเขียว และเขียวตัดกับความใสของน้ำอีกที แล้วยังเงาของเหล่าต้นไม้ที่ทำตัวตามสบายทอดสะท้อนอยู่ในผืนน้ำอีก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในที่ในทางของตนเองและเป็นไปอย่างดี ยกเว้นเธอคนเดียว

น้ำตาใสกลั่นคลอในนัยน์ตาหวาน ความอึดอัดใจมันเอ่อล้นไปหมด

‘คิดถึงบ้าน!’ หญิงสาวห่มผ้าแพรเนื้อนวลสีแดงดอกชบากำลังตั้งหน้าตั้งตาตะโกนออกไปยังกลางแม่น้ำทั้งที่ตัวเธอเพียงยืนอยู่ได้แค่ริมฝั่ง กำไลข้อมือทองกระทบกันกรุ๋งกริ๋งเมื่อเธอยกมือในลักษณะเหมือนป้องปากเพื่อทำให้เสียงตัวเองดังขึ้นไปอีก

‘เจ้ามาทำเสียงหนวกหูอะไรไกลถึงนี่รึแม่หญิง’

เสียงที่ไม่น่ามีดังขึ้นด้านหลังของเธอ ไหล่บางสะดุ้งไหวเพราะไม่ตั้งตัวจนสไบที่ทิ้งชายยาวกระตุกเร็วๆ จนเกือบพันเข้ากับกิ่งไม้รกที่อยู่ใกล้เคียง เธอไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ที่นี่อีกนอกจากตัวเอง เพราะหลายครั้งก่อนหน้านี้ที่เธอพยายามหนีแม่นมของท่านหญิงเทียนหรือแม่นมของตัวเธอในตอนนี้มาที่นี่นั้นก็ไม่เคยพบเจอใครอื่นอีก

          ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคม เสื้อคอกลมผ่าหน้าสีเข้มพร้อมกับดาบเล่มยาวในมือ ดวงตากล้าแกร่งมองมายังเธอด้วยสายตาคาดคั้นรอคอยคำตอบจากคำถามที่ถามไป

          ‘ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ได้’ เธอไม่ตอบและย้อนถามเขาแทน ชายหนุ่มผิวคร้ามเพราะกร้านแดดเขยิบตัวเข้ามาชิด หนึ่ง สอง และสามก้าวก็ทำให้เธอถอยกรูจนเกือบตกแม่น้ำ หากวงแขนแข็งแรงของคนตรงหน้าก็วาดมาคล้องร่างเธอไว้ทันท่วงที

          ...เลยกลายเป็นว่าเธอกำลังถูกเขากอดอยู่

            ‘เจ้านั่นแหละทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ นี่ที่พักกายหย่อนใจของข้า เจ้าตามข้ามารึ’ เจ้าของนามว่าจันทร์ก้มหน้าใกล้เธอกว่าเดิม รอยยิ้มพึงพอใจจุดที่มุมปาก

          ‘ข้าเปล่า’ เธอตัดสินใจตอบหากเสียงนั้นกลับเบาหวิวราวขนนกลอยละล่อง เขายังจ้องมองมายังเธอก่อนที่นัยน์ตาคมจะแปรเปลี่ยนเมื่อพบว่าหญิงสาวในอ้อมกอดของตนนั้นมีน้ำตาเปรอะบนใบหน้านวล

นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแผ่วเบาบนรอยน้ำใสก่อนจะชะงักมือหยุด

          ‘ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรแตะตัวเจ้า’ สีหน้าของชายหนุ่มโบราณนั้นรู้สึกผิดจากใจ คำกล่าวขอโทษก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเฉกเช่นเดียวกัน

            วันนี้ก็คล้ายกับเหตุการณ์นั้น เขาคนนั้นก็ทำท่าราวกับกำลังรู้สึกผิดที่สัมผัสถูกตัวเธอ

            คุณชายปุณณมา... ใช่คุณหรือเปล่าคะที่เป็นท่านจันทร์ของเทียนหอมคนนี้?

            นัยน์ตาหวานทอดมองไปยังหนังสือเล่มใหญ่ บนปกแข็งอย่างดีมีกรอบสี่เหลี่ยมผืนผ้าเดินดิ้นทองล้อมชื่อหนังสือ “ราชวงศ์สุพรรณภูมิแห่งอาณาจักรกรุงศรีอยุธยา”