คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro THE SKY
สามปีก่อน
.
.
.
.
“มึงจะไม่ไปฉลองกับพวกกูจริงดิ” อิมแจบอมเพื่อนฟันจอบของผมพูดขึ้นหลังจากที่พยายามเซ้าซี้ผมอยู่นาน
“ไม่อ่ะ วันนี้กูจะไปสกาย” ผมตอบกลับ
“ทำไมว้ะ คืนสิ้นปีทั้งทีนะเว้ยมึงควรไปฉลองกับเพื่อนนะ”ใช่ครับวันนี้เป็นวัยสิ้นปีผมควรไปสังสรรค์กับเพื่อนแต่ติดอยู่อย่างหนึ่งที่มันทำให้ผมไม่อยากไปฉลองที่ไหนสักแห่งนอกจาก เดอะสกาย
“กู….รอเวนดี้หว่ะ” ผมตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มึงยังจะรออยู่อีกหรอว้ะ”ผมเงียบไปตอบ ยกยิ้มส่งไปให้มันทีนึง
“เออๆ ตามใจมึงแล้วกันแต่ถ้ามึงเปลี่ยนใจก็ตามมาได้นะเว้ย”มันตบที่ไหล่ผมสองทีก่อนขับรถจากไป
อ้ะ….ผมลืมแนะนำตัวกับทุกคนไปซะสนิทผมชื่อมาร์คครับ มาร์ค ต้วน ผมเป็นเจ้าของเดอะสกายทุกคนอาจสงสัยนะว่ามันคืออะไรผมจะเล่าให้ฟังครับ
.
.
.
.
สมัยที่พ่อแล้วแม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ท่านได้สร้างหอดูดาวขนาดใหญ่ไว้แห่งหนึ่งครับพวกท่านตั้งชื่อมันไว้ว่า “THE SKY”ที นี้ทุกคนก็ทราบแล้วนะครับว่าเดอะสกายที่ผมพูดถึงมันคืออะไร ภายในอาคารมันก็จะมีห้องท้องฟ้าจำลองแล้วก็เรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับดวง ดาว พ่อกับแม่ผมทิ้งมันไว้ให้ผมพร้อมกับคำพูดที่ว่า
“ดูแลรักษามันไว้ให้ดีนะลูก มันจะนำเรื่องราวดีๆมาหาลูกนะ”
ตอนนั้นผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่พ่อกับมาทิ้งไว้หรอกครับ บางทีมันอาจนำเงิน นำชื่อเสียง หรืออะไรสักอย่างมาให้ตัวผมก็ได้ ผมเคยคิดที่จะขายทิ้งด้วยแหล่ะครับเก็บไว้ก็รู้สึกเป็นภาระเพราะผมต้องคอย แวะมาดูแลความเรียบร้อยซึ่งผมไม่ค่อยมีเวลาผมเดินทางบ่อยเพราะผมก็มีธุรกิจ ส่วนตัวซึ่งทำเงินให้ผมได้มากมายมหาศาลยิ่งกว่าธุรกิจท้องฟ้าจำลองนี่เสีย อีก แต่ผมก็ตัดสินใจขายไม่ลงครับมันเป็นที่ๆรวมความทรงจำของผมกับครอบครัวไว้ที่ นี่ผมจึงได้แต่เก็บมันไว้ต่อไป
ผมมีเพื่อนรักอยู่สามคนครับ คนแรกอิมแจบอมเพื่อนฟันจอบของผม มันทำงานเป็นวิศวกรอยู่ที่บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในเกาหลีใต้ รายได้มันนี่สุดยอดของสุดยอดเลยครับ
ส่วนคนที่สองชื่อแจ็คสัน หวังมันเป็นนักกีฬาทีมชาติฮ่องกงนานๆทีพวกเราถึงจะอยู่กันครบทีมนะครับมัน ต้องซ้อมอยู่เสมอ ส่วนคนสุดท้ายชื่อคิมยูคยอมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดมากครับผมสบายใจเวลาที่จะ อยู่ใกล้มัน มันเปิดร้านอาหารอยู่แถวๆกังนัม ก็ร้านอาหารที่พวกเพื่อนผมไปฉลองกันก็ร้ายไอ้ยูคมันนี่แหล่ะครับ ส่วนผมวันนี้ที่ไม่ได้ไปร่วมฉลองด้วยเพราะยมยังคงรอใครคนนึงที่เค้าทิ้งผมไป เขาสัญญากับผมว่าวันสิ้นปีเราจะมาฉลองด้วยกันที่เดอะสกาย ผมวางแผนอะไรไว้หลายอย่างมาก ผมตัดสินใจว่าจะขอเธอแต่งงานแต่แล้วในที่สุด
.
.
.
.
“มา ร์คคะ เวนดี้เบื่อที่ต้องทนกับมาร์คแล้วนะคะ มาร์คไม่ค่อยมีเวลาให้เวนดี้เลย ไม่เคยอยู่ด้วยกันนานเกินสองวันเลย เดี๋ยวบินไปโน่นบินไปนี่ เวนดี้ต้องทนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนหรอคะ”
“ผมทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของเรานะเวนดี้ เราจะได้มีครอบครัวที่สุขสบาย”
“มาร์คคะ เวนดี้ว่ามากเห็นงานสำคัญกว่าเวนดี้อีกนะคะ”
“เวนดี้ ไม่เอาหน่าไม่เห็นต้องคิดมากแบบนี้เลย”
“มาร์ค เราเลิกกันเถอะ เวนดี้เบื่อแล้ว ไม่อยากทนต่อไปอีกแล้วไว้มาร์คมีเวลาให้เวนดี้เมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกันอีกทีดีกว่า”
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดผมเข้าใจเธอนะ ครับแล้วไม่เคยโกรธเธอเลยที่ทิ้งผมไปผมมันแย่เองแหล่ะครับทำแต่งานไม่เคยมี เวลาว่างให้เธอเลย ผมยังคงส่งโปสการ์ดจากประเทศต่างๆที่ผมได้ไปส่งไปหาเวนดี้อยู่เสมอผมมันจะ เขียนข้อความว่าผมยังรอเธออยู่พร้อมจะทิ้งทุกอย่างแล้วไปใช้ชีวิตอยู่กับเธอ ….. แต่ผมก็ไม่เคยได้จดหมายกลับมาจากเธอสักฉบับ
เวลาล่วงเลยไปจนตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าๆแล้วลมเย็นปะทะเข้าที่หน้าผม ผมมองบรรยากาศรอบๆแล้วก็นึกถึงพ่อแม่ไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านจะเป็นยังไงบ้าง แล้ว การที่ผมอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้บางทีผมก็รู้สึกเหงาเหมือนกันนะครับ
ตึ๊งตึง
=เรียกข้าว่าพี่บี=
กูรูว่ามึงเหงา กูเลยจะเค้าท์กับมึง
=Mark Tuan=
ไม่ต้อง กูไม่ได้เหงา
=MunDU WJS=
อย่าโกหก มึงเป็นงี้คิดว่าพวกกูจะแฮปปี้ป้ะ
=KIM YY=
ช่ายยยย มาเค้าท์กันๆ
=Mark Tuan=
ตามสบายพวกมึงเลยครับ
=เรียกข้าว่าพี่บี=
เห้ยๆนับๆ
10
9
=MunDU WJS=
8
7
6
=KIM YY=
5
4
ผมเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากางเกงปากขยับพรางมองท้องฟ้า
"3"
"2"
.
.
.
“เห้ !!! คุณครับ คุณ!!!!” มีเสียงเล็กๆของคนที่อยู่ข้างล่างมาขัดจังหวะผม -_-
“ผมลืมของไว้ข้างในอาคาร คุณเปิดประตูให้ผมเข้าไปได้มั้ย”แล้วมาหาอะไรป่านนี้ว้ะครับ ผมถอนหายใจก่อนตอบไปว่า
“ไม่ใช่นายจะมาขโมยของหรอ มาทำไมดึกๆป่านนี้”
“โอ้ยคุณ ในนี้มันมีอะไรให้ขโมยหรอผมลืมกระเป๋าเป้ไว้อ่ะ เปิดประตูให้หน่อยดิ นะๆๆๆๆๆๆ”
“…….รอแปป”
ผมเดินลงไปเปิดประตูข้างล่างแล้วให้เด็กนั่นนำทางไป ขึ้นบันไดไปได้สักพักเด็กนั่นก็หยุดแล้วหันกลับมาถามผมว่า
“พี่ เป็นเจ้าของที่นี่ใช่มั้ยครับ ผมมาที่บ่อยมากเห็นพี่บ้างบางครั้ง ผมชื่อแบมแบมนะครับยินดีที่ได้รู้จัก ผมอยากมาทำงานพิเศษที่นี่ช่วงปิดเทอมพี่มีตำแหน่งอะไรให้ผมทำบ้างมั้ยครับ”ไอ้เด็กนี่คิดว่าผมเป็นอะไรมาพ่นใส่ผมไม่ยั้งเลย
“นายอยากสมัครก็ไปสมัครกับฝ่ายบุคคลสิ”
“แต่ผมอยากสมัครกับคุณมากกว่า ป้าที่นิติชอบเม้าส์มอยกันไม่สนใจลูกค้าเลยผมนี่ต้องช่วยนักท่องเที่ยวเวลาเขามาที่นี่ทุกที”
“จริงหรอ…..งั้น ฉันจะถามคำถามนายข้อนึงนะ ถ้านายตอบถูกฉันจะให้นายทำงานที่นี่ได้”
“เห้ยทำไมง่ายจัง ถ้าผมตอบถูกคือได้งานเลยนะ”
“อืม”
“โอเค ถามมาๆ”
“ทำไมปีเตอร์แพนถึงไม่ได้อยู่กับเวนดี้ในตอนจบของเรื่อง”
“โหยย ง่ายเว่อร์ เพราะเวนดี้ต้องกลับไปยังโลกของเธอไงปีเตอร์แพนก็ต้องอยู่ในวันเดอร์แลนด์ต่อไป ทุกคนต่างมีชีวิตเป็นของตั..ว…..”
“ผิด!”
“ฮ่ะ ทำไมอ่ะผมก็ตอบตามเรื่องเลยนะ”
“ช่างเถอะนายมันเด็กน้อย”ผม เดินนำหน้าเด็กนั่นไป ที่ผมถามไปอย่างนั้นเพราะอยากรู้ว่าสมองเด็กนั่นมีจินตนาการดีแค่ไหน สรุปคือถ้ามันตอบตามเรื่องมันก็ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองพอไม่มีความคิด เป็นของตัวเองมาทำงานกับผมก็คงแย่หน่อย บางทีการทำงานกับดวงดาวก็ต้องใช้จินตนาการเป็นส่วนสำคัญ
“ผม สัญญา ว่าผมจะหาคำตอบมาตอบคุณให้ได้ แต่ขอร้องเถอะ ให้ผมได้ทำงานที่นี่ผมรักที่นี่มากผมรู้สึกผูกพันกับที่นี่ผมคิดว่าที่นี่ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมอยากกลับมาเสมอ” เห้ยๆเดี๋ยวนะทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยโตแล้วนะเว้ย เฮ้อออออ …. แต่ จะว่าไปรับเด็กคนนี้เข้ามาทำงานคงไม่ได้เสียหายอะไรมากมั้งถือว่าเป็นการ กระจายรายได้เป็นทุนการศึกษาให้เด็กมันก็ได้มั้ง คนที่รักดวงดาวจริงๆมันมีไม่กี่คนแววตาของเด็กคนนี้ก็แสดงถึงความจริงใจ
“เฮ้อออ ไม่ต้องร้องฉันให้นายทำงานที่นี่ได้ ฉันจะทำเรื่องไว้ให้ปิดเทอมนายก็มาทำ แต่! มีข้อแม้ว่าถ้านายก่อเรื่องแม้แต่นิดเดียวฉันจะไล่นายออก โอเคนะ”
“โอเคครับ ขอบคุณมากเลยนะ”
“เห้ย!! นายจะกอดฉันทำไม ออกไป!!!”ผมผลักคนตัวเล็กที่สวมกอดผมอย่างแนบแน่น น้องครับพี่สยิวปล่อย - - ผมหวังว่าผมจะคิดถูกนะที่ให้เด็กนี่มาทำงานที่ THE SKY ของผม
แล้วพบกันตอนหน้า
:)
ความคิดเห็น