คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 002 Wang Jackson
Wang Jackson
Jackson’s Part
“ตามสบายเหอะ ผู้หญิงมันยั่ว ผมว่าถ้าเป็นพี่ พี่ก็คงไม่ทนเหมือนกัน จะให้ผมออกเลยก็ได้นะผมไม่แคร์อยู่แล้ว”ผม กดตัดสายโค้ชจินผู้เป็นเสทอนอาจารย์และพี่ชายของผม ผมไม่แคร์ถ้าเขาจะเกลียดผม ผมมันพวกหน้าด้านหน้าทนอยู่แล้ว หลังจากที่ผมได้เจอไอ้มาร์คแล้ว ได้ระบายทุกสิ่งที่ผมอัดอั้นตันใจกับมันวันนี้ผมเลยกะว่าจะไปแสดงความยินดี กับมันที่เดอะสกายสักหน่อยได้ข่าวว่าตอนนี้บูมมากนักท่องเที่ยวแห่กันไป เที่ยวเยอะ
นาน แค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้มาที่นี่ ผมยืนมองอาคารขนาดใหญ่ที่มีนักท่องเที่ยวมากมายเต็มไปหมด ครั้งสุดท้ายที่ผมมาก็เมื่อสองปีที่แล้วมั้ง ก่อนที่ผมจะกลับฮ่องกง ผมยืนเหม่อไปได้สักพักก็มีเด็กผู้ชายร่างบางผมบลอนด์เดินมาสะกิดผม
“Hello, Can I help you” ผมขำสำเนียงภาษาอังกฤษของน้องเขามาก
“พูดเกาหลีเถอะน้อง ฮ่าๆ”
“อ้าว พูดเกาหลีได้หรอครับ ฮ่าๆ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ” โคตรน่ารักเลย แก้มนี่เป็นสีชมพู
“ผมอยากเจอเจ้าของเดอะสกายครับ ให้ผมเข้าไปหาได้มั้ย”
“เอ่อ คือนัดไว้รึป่าวครับ”
“ไม่ได้นัดครับ ลองโทรถามให้ผมหน่อยได้มั้ยว่าให้ผมเข้าไปหาได้รึป่าว” ผมแกล้งเขาให้ตกใจเล่น ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้วครับ
“เอ่อ ผมไม่มีเบอร์พี่มาร์คอ่ะครับ เดี๋ยวผมพาไปหาเลขาพี่มาร์คแล้วกันนะครับ” เขาเดินนำทางผมไป ผมมองเขาจากด้านหลัง …. มาร์คแม่งรับเด็กเข้าทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่ว้ะ น่ารักซ่ะด้วยนะ
ผม เดินตามน้องเขาจนถึงหน้าห้องไอ้มาร์ค น้องเขาโค้งให้ผมก่อนเดินจากไป รีบไปไหนนะเรายังไม่ทันแนะนำตัวกันเลย วันหลังต้องมาบ่อยๆซ่ะแล้ว
“อ้าว คุณแจ็คสัน สวัสดีค่ะ ลมอะไรหอบมาคะเนี่ย ฮ่าๆ ตอนนี้คุณมาร์คอยู่ในห้องค่ะ เชิญเลยค่ะ” คุณมินนี่ก็ช่างพูดเหมือนเดิมนะ ผมส่งยิ้มไปให้เขาหนึ่งทีแล้วเดินเข้าไป
“HI !! Mark Tuan” มันทำสีหน้าตกใจ เป็นใครก็ตกใจแหล่ะครับทักขนาดนี้
“อ้าวมึง ลมอะไรหอบมาว้ะ”
“คำถามเดียวกันกับคุณเลขาคนสวยของมึงเลยนะ ไม่มีลมอะไรหอบกูมาหรอก กูคิดว่าต้องเป็นพรมลิขิตแน่ๆที่พากูมา”ผมทำสีหน้าจริงจังใส่คนที่ทำหน้าเอ๋อใส่ผม
“พรมลิขิต?” มันย้ำอีกที
“ก็เออดิ เดี๋ยวนี้มึงรับเด็กแล้วหรอ ทำไมไม่เห็นบอกกูน้องผมบลอนด์ตัวเล็กโคตรน่ารักเลย มึงแอบซุ่มเด็กป้ะเนี่ย”
“พ่องงง กูไม่นิยมแบบมึงนะที่ได้หมดไม่ว่าเพศไหน”
“เอ้อออ กูจะคอยดูอย่ามาแย่งกูแล้วกันนะ อ่ะ กูเอามาให้” ผมวางกล่องของขวัญที่ผมตั้งใจซื้อให้มันบนโต๊ะแล้วเดินชมรอบห้องของมัน
“ขอบใจหว่ะ มึงไปเดินเล่นรอกูก่อนก็ได้นะ งานเยอะหว่ะ กูขอเวลาเคลียร์ก่อน”
“เห้ยไม่ต้องรีบ กูกะว่าจะมาดูดาวอ่ะ กูลงไปดูก่อนนะ ไว้เจอกันเพื่อน”ผม เซย์กู้ดบายแล้วเดินผิวปากลงมาข้างล่าง สายตามองหาเด็กคนนึง เอ๊ จะอยู่ไหนกันนะ ผมเดินไปเรื่อยพบเข้ากับกลุ่มฝรั่งผมสีทองหลายคนยืนทำอะไรอยู่ไม่รู้ที่ข้าง ตึก ผมแอบเหล่ไปมอง เห้ยนั่นมันน้องคนนั้นหนิ กำลังโดนพวกฝรั่งลวนลามหรอ ไม่ได้ล้ะคนหล่อต้องเข้าไปช่วย
“Hey !! What are you doing!!!???” พวก มันหันมามองก่อนชวนให้ผมไปร่วมวงด้วย ผมเห็นสีหน้าน้องเขาไม่สู้ดีเลยจัดการเตะฝรั่งคนแรกไปที มันล้มลงกับพื้นอีกสองคนเดินมาหาผม เอาหล่ะครับซวยแล้วมันตัวบึกๆกันทั้งนั้นผมนี่ร่างสั้นเอ้ยร่างเล็กเอาไงดี
“Do you know who am I?” ผมถามมันเสียงดังก่อนที่มันจะตอบกลับว่า
“ถ้ามึงยังไม่รู้ว่ามึงเป็นใคร กูจะไปรู้กับมึงมั้ย” ระหว่าง ที่มันกำลังพูดผมก็วิ่งไปจับมือเด็กคนนั้นแล้วพากันวิ่งหนีไปอีกมุมของตึก เราเข้ามายังห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดซึ่งห้องค่อนข้างเล็กมากหน้าเรา เกือบจะชนกันอยู่แล้ว
“พะ..พะ..พี่..”
“ชู่ววว….” ผมเอามาขึ้นมาทำท่าให้น้องเขาอย่าพูด ไม่รู่ว่าพวกนั้นตามมารึป่าวเงียบไว้ก่อนจะดีกว่า เวลาผ่านไปได้สักพักเราสองคนจ้องหน้ากัน ยิ่งมองผมก็ยิ่งชอบ ผมก็ยิ่งอยากได้
“เรา ออกไปได้รึยังครับ” คนตัวเล็กตรงหน้าผมถาม
“ยังไม่อยากออกเลยอ่ะ อยู่ต่ออีกได้ป้ะ” ผมทำน้ำเสียงอ้อนใส่เขา เขาเผลอหัวเราะออกมา โอ้ยยย จิตใจหวังแจ็คสันโดนแอทแทคเข้าเต็มๆ
“ออกเถอะครับ ผมหายใจไม่ออก” เขาขยับมือไปเลื่อนลูกบิดแล้วเราสองคนก็เดินออกไปจากห้องนี้
“ขอบคุณนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ผมคงโดนพวกนั้นรุมแล้ว” เขาก้มหัวให้ผมเพื่อแสดงความขอบคุณ มาม่ะๆมาให้แจ็คกอดปลอบขวัญ
“ไม่เป็นไร แค่นี้จิ๊บๆ เราชื่อไรหล่ะ พี่ชื่อหวัง แจ็คสันนะ” ผมถาม
“ผมชื่อแบมแบมครับ พี่เป็นลูกค้าของพี่มาร์คหรอครับ”
“เปล่าเป็นเพื่อนกัน”ผมพาน้องเขาเดินมายังห้องรปภ.เพื่อขอดูกล้องวงจรปิด ระหว่างนั้นมาร์คก็เดินลงมาพอดี มันมองผมกับน้องแบมด้วยสีหน้าแปลกๆ
“รู้จักกันหรอ”
“เปล่าครับ/อือ” ผมกับน้องเราตอบพร้อมกัน แต่คนละคำตอบ น้องคงกลัวมาร์คว่า ว่าทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนเขามากเกินไปหล่ะมั้งครับ
“รู้จักกันเมื่อกี้ น้องเขาโดนฝรั่งรุม นี่พามาดูกล้องวงจรปิด” ผมชี้ไปที่เทป
“นายเป็นอะไรรึป่าว บาดเจ็บตรงไหนรึป่าว ทำไมไม่เรียกคนไปช่วย” มาร์คมันหันไปถามน้อง ผมยังคงดูกล้องต่อไป
“เอ่อ..อ...” น้องเขาไม่กล้าที่จะตอบ ก็ดูสายตามันสิครับอย่างกับจะฆ่าแกงกันทำไมไม่พูดดีๆว้ะ
“นี่ไงๆ พวกนี้เลย พี่จับภาพไว้นะ” ผมบอกให้รปภ.หยุดภาพ มาร์คมันหันมาดูภาพก่อนที่จะเอามือถือถ่ายแล้วส่งไปให้เพื่อนของยูคยอมที่เป็นตำรวจช่วยตามหาตัว
“ฉันไม่ปล่อยไว้แน่” มันพูดขึ้น เห้อออ ใจร้อนจริงพ่อคุณ ผมหันไปยิ้มให้น้องแบมก่อนชวนน้องไปกินข้าวเย็นเป็นการปลอบใจ
“จะดีหรอครับ แบมว่าแบมไม่สะดวกนะ”
“ไปเหอะนะ พี่อยากให้เราไปด้วย” ผมเซ้าซี้น้องเขาเพราะอยากให้น้องไปด้วย เผื่อผมจะได้มีเวลาสานฝันต่อกับน้องเขา
“แบมไม่อยากไปจะไปบังคับทำไมว้ะ กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย” ไอ้มาร์ค ไอ้เวร
“ครับพี่มาร์ค ผมกลับเองได้วันนี้ผมเอาจักรยานมา ขอบคุณมากนะครับสำหรับทุกอย่าง ผมขอตัวก่อนนะครับ กินให้อร่อยนะครับ” และแล้วน้องเขาก็เดินจากไป ไอ้เชี่ยต้วนนนนนนนนนน TT^TT
ผมกับไอ้มาร์คขับรถออกมาได้สักพัก มาร์คมันก็ยังวุ่นวายกับโทรศัพท์ แม่งจะอะไรหนักหนาว้ะ ส่งรูปไปแล้วเดี๋ยวก็เจอเองแหล่ะโว๊ะ ขับรถดีๆดินี่จะตายห่ากันอยู่แล้ว
“มาร์ค ……. มาร์ค …… ไอ้เหี้ยมาร์ค เอาโทรศัพท์มาให้กู” ผมกระชากโทรศัพท์จากมือมันแล้วยัดใส่กระเป่าตัวเอง
“มึงขับรถไป!” ผมชี้หน้ามันแล้วสั่งให้มันขับรถต่อไป ไม่นานก็ถึงบ้านของผม นึกว่าจะไม่ถึงซ่ะแล้ว
“มึง” ผมหันหน้าไปถามมัน
“อะไร” มันทำหน้าเบื่อโลกใส่ผม
“มีตำแหน่งอะไรให้กูทำบ้างรึป่าวว้ะ ที่เดอะสกาย” ผมถามมันด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ มีตำแหน่งสำหรับคนที่จะไปม่อเด็กหรอกครับพี่หวัง" มันส่ายหน้าแล้วปิดกระจกก่อนขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ไอ้เหี้ยกูเสียใจ มึงช่วยเป็นกามเทพให้กูหน่อยไม่ได้ไงว้ะโถ่เว้ย ผมหันหลังแล้วเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะพบแขกที่ผมไม่ประสงค์จะให้เข้ามาในบ้าน
“มาแล้วหรอ นึกว่าจะไม่กลับมาซ่ะแล้ว รู้มั้ยว่ากูรอมึงนานขนาดไหน” เสียงของนายใหญ่ทีมที่ผม(เคย)อยู่ทักขึ้น
“รู้มั้ยครับว่าการเข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตมันผิดกฎหมาย” ผมถามก่อนเดินไปนั่งตรงข้ามเขา
“ยังปากดีเหมือนเดิมนะ” เขาเดินตรงมาที่ผมหยิบปืนกระบอกมาโชว์ให้ผมดู เหอะ คิดว่ากลัวนักหรอผมนี่ความไวระดับโทมินจุนเรียกพ่อนะ
“มึงต้องกลับมาแข่งแล้วแพ้ซ่ะ ตอนนี้กรมกีฬากำลังขุดเรื่องที่มึงหายไป กูไม่อยากให้กูต้องมีส่วนเกี่ยวไปด้วยเข้าใจมั้ย”
“ผมจะได้อะไรตอบแทนหล่ะ ถ้าผมไม่เล่นกีฬาทุกอย่างในชีวิตผมก็หมดแล้ว” เฮียหัวเราะเสียงดังก่อนพูดขึ้นว่า
“เงิน10ล้าน คงพอแล้วสำหรับคนอย่างมึง” เฮียเอาปืนตบมาที่หน้าผม ผมหัวเราะในลำคอก่อนถุยเลือดที่อยู่ในปากใส่คนที่อยู่ตรงหน้า เฮียลุกขึ้นแล้วสั่งให้ลูกน้องสองคนมารุมซ้อมผม ตอนนี้ผมเริ่มไม่ได้สติแล้ว ผมถูกซ้อมไม่นานพวกนั้นก็จากไป ทิ้งให้ผมนอนจมกองเลือดอยู่ในบ้าน
50%
Mark’s Part
ตอนนี้ในสมองของผมคิดเรื่องให้วุ่นวายไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเดอะสกาย เรื่องเพื่อนผมที่ตอนนี้กำลังมีปัญหากับงานของตัวเอง เรื่องแบมแบมไอ้เด็กเจ้าปัญหา แล้วก็เรื่อง….เวนดี้
เมื่อไหร่กันนะที่ผมจะลืมเธอได้ แต่ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาที่ผมมีเด็กแบมนี่เข้ามาเกี่ยวพันในชีวิตมันก็ทำให้เวลาว่างผมน้อยลง ผมก็ยังคิดถึงเธออยู่บ้างแต่ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ผมกับแบมแบมเราเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ผมมักจะสอนให้แบมแบมใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่สปอยแบม ผมอยากเห็นเขาโตเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอเหมือนผม ยอมรับนะครับว่าความจริงแล้วผมโคตรจะเป็นห่วงเขาเลยตอนที่ไอ้แจ็คสันมันบอกว่าแบมโดนรุมทำร้าย แต่ผมจะแสดงอาการออกไปมากได้ยังไงหล่ะ ผมไม่เคยแสดงออกเลยว่าห่วงเขาไม่เคยแสดงออกไปเลยว่าความจริงแล้วผมคิดยังไง อาจเป็นเพราะผมเริ่มกลัวการเริ่มความสัมพันธ์กับใครอีกหล่ะมั้งครับ
“ลุงผักครับ ทุกอย่างเรียบร้อยนะครับ”
“ครับคุณมาร์ค ตอนนี้แบมถึงบ้านปลอดภัยแล้วครับ”
“ขอบคุณมากนะครับ เอ่อ รบกวนอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะครับ”
“ได้ครับคุณมาร์ค” ผมกดวางสายจากลุงยามที่ผมไว้ใจมากที่สุดให้เขาไปดูความเรียบร้อยของแบมแบม ถ้าแบมถึงบ้านเรียบร้อยผมก็ยิ่งสบายใจมากยิ่งขึ้น
ตึ๊งตึง
2Bam
พี่มาร์ค ถึงบ้านยังครับ?
Mark Tuan
ยัง นายหล่ะปลอดภัยดีใช่มั้ย
2Bam
ครับ ผมปลอดภัยดี ผมจะบอกว่าพี่ไม่ต้องห่วงนะ ผมดูแลตัวเองได้
Mark Tuan
เปล่าฉันไม่ได้ห่วงนาย ฉันแค่กลัวต้องเสียพนักงานดีๆไปก็แค่นั้นเอง
ผมเก็บโทรศัพท์ที่เพิ่งได้จากเพื่อนรักของผมที่มันกระชากไปตอนผมกำลังดูความคืบหน้าของคนร้าย ผมไม่ปล่อยพวกนั้นไว้แค่นี้แน่นอน
Bambam’s Part
ผ่านมาเข้าสู่เดือนที่สามแล้วนะครับที่ผมได้มาวุ่นวายในชีวิตของพี่มาร์ค ผมมีช่วงเวลาปิดเทอมยาวขึ้นครับเพราะเขาได้เลื่อนให้เปิดตรงกับยุโรป ตอนนี้ผมแทบจะเขียนหนังสือไม่ได้แล้วฮ่าๆ ผมกับพี่มาร์คเรามีความสนิทกันมากขึ้น ที่ผมทำทุกอย่างกับพี่มาร์คเพราะผมอยากเห็นพี่มาร์คยิ้ม ผมอยากให้พี่มาร์คลืมเรื่องราวเก่าๆในอดีตได้ ขอบคุณดวงดาวบนท้องฟ้านะครับที่ส่งคนอย่างพี่มาร์คมาให้ผมเจอ
ผมรู้ตัวนะครับว่ายังเด็กกับเรื่องของการใช้ชีวิต การมอบความสุขให้คนอื่น แต่สำหรับผมการเห็นคนที่เรารักมีความสุข มันก็คือความสุขของผมด้วย ผมเริ่มแน่ใจแล้วแหล่ะครับว่าผมชอบพี่มาร์ค ภายนอกพี่เขาอาจดูเงียบๆ ดุๆ ไม่พูดไม่จา แต่เวลาอยู่กับผมสองคนพี่เขาจะพูดเก่ง ยิ้มง่ายร่าเริงเลยทีเดียว มันดูแบบว่าเป็นอะไรที่เราทำกันแค่สองคน รู้กันแค่สองคน only we know อะไรแบบนั้นอ่ะครับ พูดแล้วก็เขินนะ ฮ่าๆ นี่อีกสองเดือนผมก็ต้องกลับไปเรียนแล้วไม่รู้จะได้เจอพี่มาร์คบ่อยๆรึป่าว พี่เขาจะคิดถึงผมมั้ยนะ ผมก็ได้แต่อ้อนวอนกับดวงดาวทุกวันแหล่ะครับว่าให้พี่เขารู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกบ้าง จะเป็นการขอมากไปรึป่าวก็ไม่รู้
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เอ๊ะ …. ใครโทรมานะ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ แบมแบมพูดครับผม”
“พี่แจ็คสันเองนะ จำได้มั้ย”
“อ่ออ จำได้ครับพี่ไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนเนี่ย”
“เก่งใช่ป้ะ นอนยังอ่ะมายเบบี้” QAQ
“หือออ”
“มายเบบี้ไง พี่ว่ามันน่ารักดีเหมาะกับเรานะ”
“อ่อ ฮ่าๆ ครับ ว่าแต่พี่มีอะไรหรอครับ” โทรมาซ่ะดึกเลย
“แค่อยากรู้ว่าเราปลอดภัยมั้ย ได้ยินเสียงเราพี่ก็สบายใจแล้ว งั้นฝันดีนะมายเบบี้” แปลกคนจริง แต่ก็รู้สึกดีนะครับที่มีคนเป็นห่วง
“ขอบคุณครับพี่แจ็คสัน ไว้ผมจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่พี่ช่วยผมไว้นะครับ” ผมกดตัดสายทิ้ง แล้วเดินไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนอยากลบความรู้สึกแย่ๆที่ผมเจอในวันนี้ออกไปให้หมดผมพยายามข่มตาให้หลับแต่ใจมันกลับรู้สึกแปลกๆ
ตึ๊งตึง
Mark Tuan
ฝันดีนะ
ไม่ดิ
รีบนอนนะ
พรุ่งนี้นายต้องมาแต่เช้า
2Bam
จะบอกฝันดีผมก็บอกมาเถอะ
ฮ่าๆ
ฝันดีครับพี่มาร์ค
My Mark :P
เหมือนหัวใจผมจะหยุดเต้น แค่เห็นข้อความไม่กี่ตัวอักษรที่เจ้านายของผมส่งมาให้ คืนนี้ผมคงนอนฝันดีแล้วแหล่ะครับหวังว่าผมคงเจอพี่มาร์คในความฝันของผมนะ
แล้วพบกันตอนถัดไปค่ะ
#สกายมบ
ความคิดเห็น