คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 5 100%
หิสาวเินไปสำรวลอน้านในห้อนอนอีรั้ เพราะรู้ว่าเ้าอห้ออาะมีุแสำหรับไลูบิไ้ แ่ถ้าเธอลลอน้านในไว้ ยัไเา็เ้ามาไม่ไ้อยู่ีแล้ว็เป็นริอย่าที่โรสิ อรรพเอาุแมาไริๆ ทว่า็ยัไม่สามารถเ้ามาในห้อนอนไ้ัเิม
“โรส เปิประูหน่อย ผมอโทษ ผมไม่ไ้ั้ใริๆ นะ”
“ฮึ! อโทษ ีนะไม่อโทษอนที่เาะไ่แันไปแล้ว พู่ายนะุพ เห็นผู้หิยอมใหู้บหน่อยเียวเล่นล้วเ้าไปในเสื้อเียว ราวหน้าแม่ะเอาอีโ้สับให้มือาอยูสิ” โรสอบโ้เบาๆ อย่าอไม่ไหว
“โรส เปิประูเถอะ ผมอยาุย้วย” อรรพยัไม่ยอมแพ้ แ่นในห้อลับเ้าห้อน้ำอาบน้ำแล้วล้มัวนอนบนเียอย่าสบายอารม์
“ะไม่ออมาใ่มั้ยเนี่ย ผมะไ้ออไปที่ผับะที” เสียถามเริ่มุน
“เิย่ะ” สาวน้อยอบเบาๆ พลาเบ้ปาใส่ประู
อรรพเียบเสียไปพัให่ เาเ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านเรียบร้อยแล้วเินมาหน้าประูห้ออโรสอีรั้ ่อนะบอให้น้านในทราบ
“ผมออไปผับแล้วนะ เรื่อที่ทะเลผมอโทษอีทีแล้วัน” เาบอบแล้วเสียเปิ ปิประู็ัามมา
“ไปแล้วสินะ นผีทะเล ออไปหาอะไรในู้เย็นินีว่าเรา” โรสบอัวเอพลาระโลาเียอย่าล่อแล่ว
ร่าบาเปิประูออไป้านออย่าย่ามใ สอเท้าทอเินอย่าสบายอารม์เ้าไปในห้อรัว มือเรียวนุ่มเปิู้เย็นแล้วมอหาอาหารที่เธอะพอรอท้อไปไ้่อนที่พนัานอร้านะนำอาหารมาให้ โรสยัำไ้ว่าอรรพบอไว้อย่านั้น
นมปัับน้ำส้มยัพอมีเหลืออยู่ สาวน้อยยิ้มให้ัวเอที่รอายเพราะอาหารพวนั้น เธอหยิบนมปัออมาาู้เย็นเพื่อเรียมะนำเ้าเรื่อปิ้แ่แล้วนมที่โรสถือไว้็แทบะหลุร่วามือ
“ยอมออมาแล้วเหรอโรส”เสียถามัึ้น้านหลั
“อุ๊ย!” สาวน้อยสะุ้โหยพลาหันวับ
าโราวไ่ห่านไม่่าับโนผีหลออนหัว่ำ ร่าให่ออรรพอยู่ในุเสื้อเิ้สีอ่อนและาเยีนส์สีเ้ม แ่มัน็ไม่เ้มไปว่าสายามที่ำลัมอมาที่โรสเลย
‘ไหนบอว่าออไปแล้ว นี่แสว่า....’ โรสมอหน้าเาพลาทำท่าะวานมปัลเมื่อิไ้ว่าโนอรรพหลอเ้าให้แล้ว ายหนุ่มบอว่าะออไป้านอแล้วแล้เปิ ปิประู ทั้ที่ในวามเป็นริเายัหลบอยู่ในห้อนอนนเอลอเวลานั่นแหละ
ไม่้อ้อินมันแล้ว เผ่นลับเ้าห้อนอนไป่อนีว่า!โรสิ
“ะหนีไปไหน ุยันให้รู้เรื่อ่อน” ร่าให่ยืนวาประู มือ้านึยึ้นยันอบประูเพื่อไม่ให้มี่อว่าพอสำหรับสาวน้อยที่ะผ่านไปไ้
‘โอ๊ย! อะไรันเนี่ย ยัะมาวาไว้อี’ โรสบ่นในใ
เท้าบาที่ั้ท่าะ ‘เผ่น’ ้อะัึ ในในึอยาะผลัอเาให้หน้าหายลับไป แ่เพื่อสวัสิภาพอันีอนเอโรสเลย้อยอมยั้มือเอาไว้่อน
“ทำไมะ้อเ้าไปแอบในห้อนอน้วยหือโรส” อรรพถาม ร่าให่อเายัยืนวาทาไว้อย่าเิม
‘ออมา็โนปล้ำสิ ถามแปลๆ อย่าับสันานุมันไว้ใอย่านั้นสินะ’ สาวน้อยเถียในใ เธอเม้มปานเป็นเส้นร้วยลัวว่าะเผลอโ้เถียออไป
“ว่าไ ยืนนิ่เียว อธิบายมาสิ” เาถาม่อ
‘เป็นใบ้ไ เอ๊ะ! อีานี่ โ่หรือวามำสั้นันแน่นะ’ โรสเริ่มัสีหน้า
“เออ! ลืมไปเธอพูไม่ไ้นี่ ั้นมาทานี้เลยมา” อรรพบอพลารีบวยมืออีฝ่ายอย่ารวเร็ว ส่วนโรสไม่ทันระวั ้อมือบาเลยถูายหนุ่มุลาให้เินามไปที่ห้อรับแ
“อือๆ” เสียร้อประท้วพลาพยายามะัแนลับ
“ไม่้อิ้นไ้มั้ย ัวเท่าม ิเหรอว่าะสู้แรผมไหว มานี่ ุยันให้รู้เรื่อแล้วเี๋ยวะปล่อย” อรรพึ้นเสียแล้วเา็ลานัวเล็ว่ามาถึโฟานสำเร็
“นั่ลีๆ เอ้านี่ระาษับปาาอเธอ อบำถามมาะ” อรรพหยิบอุปร์ที่ว่าส่ให้ามมาหลัาับร่าบาให้นั่บนโฟาเรียบร้อยแล้ว
โรสรับมาถืออย่าำใ ทว่าสุท้ายเธอ็ัสินใเียนแล้วยื่นืนให้เาอ่าน้วยสีหน้าไม่พอใ
ุวยโอาสับหนู!
“วยโอาสที่ไหน เธอเอ่าหานะโรสที่...เอ่อ...อยาให้ผมทำอย่านั้น” อรรพยั้ำว่า ‘ให้ท่า’ ไว้ไ้ทันท่วที
‘อ๊าย! อีาบ้า นายำลัว่าันให้ท่าใ่มั้ยนี่ เี๋ยวแม่็ให้ท่าะริๆ หรอ’
โรสเริ่มหน้าเปลี่ยนสี อารม์โรธปะทุึ้นเรื่อยๆ สาวน้อยระาสมุืนามืออรรพราวับลืมไปเสียสนิทว่านเออยู่ในานะลูน้ออเา
หนูไม่ไ้ให้ท่าุนะ...โรสเียน่อ
“ถ้าอย่านั้นเาเรียว่าอะไรล่ะ” อรรพถามเมื่ออ่านบเาอุส่าห์เลี่ยำนี้แล้วนะ
‘โอ๊ย! อะไรันเนี่ย ทำไมมันัใอย่านี้ ะเถีย็เถียลำบา โรสเอ๊ย! แวยแท้ๆ’ สาวน้อย่าัวเอในใมือที่ถือปาาเริ่มสั่น
“ว่าไ เียนอบมาสิโรส” อรรพถามรุ
‘เอาไีล่ะโรส เียน่าเา็พานะวยเอาอี ิสิิ...’ โรส้มหน้ามอระาษสีาวพลาหาวิธีที่ะเอาัวรอให้ไ้
“อ้าว! มัวแ่้มมอระาษอยู่นั่นแหละ แล้วเมื่อไหร่ผมะรู้เรื่อ” อรรพเริ่มวาอำนา
เสียุๆ อายหนุ่มเลยทำให้โรสัสินใเียนอะไรบาอย่าลไปในหน้าระาษที่ว่าเปล่า านั้นเธอึยื่นให้เาอีรอบ
ความคิดเห็น