(SF) Precious You : Break Up - ChenMin

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Tweets by @asNinya

themy butter

เนื้อเรื่อง

(SF) Precious You : Break Up - ChenMin





 

 

∞∞∞∞∞∞
 

พวกเขาพบกัน มอบความรักให้กันไม่ต่างจากเทพนิยาย หากแต่สุดท้าย ทุกสิ่งในโลกล้วนแปรเปลี่ยน ความรักเพียงอย่างเดียว ไม่สามารถหลอมรวมหัวใจสองดวงให้เป็นหนึ่งได้ตลอดกาล



เมื่ออยู่ร่วมกันไม่ได้


การเลิกราจึงกลายเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด 









 

...precious you....

'เราเลิกกันเถอะ จงแด'


ประโยคตัดรอนความสัมพันธ์ยังคงก้องสะท้อนในหัว ราวกับต้องการตอกย้ำความเจ็บปวดในใจ มันไม่มีเหตุผลเป็นคำพูดจากปากอดีตคนรัก หากทุกท่าทีที่เเปรเปลี่ยน มันได้อธิบายแทนไปแล้วทั้งสิ้น


...เขาเป็นภาระให้พี่มินซอกมาหลายปี 


การดูแลใครสักคน แรกๆ ทุกอย่างล้วนแปลกใหม่น่าค้นหาและช่างท้าทาย
แต่พอเวลาผ่านไป สิ่งที่เคยๆเลยกลายเป็นแค่ของน่ารำคาญและภาระที่สมควรถูกเขี่ยทิ้ง


...ได้เท่านี้ ก็ดีเท่าไหร่ คิมจงแด


...ปล่อยให้พี่มินซอกมีความสุขในแบบที่ต้องการได้แล้ว




.

.

.

.

.


"คิมจงแด!" 

...ให้ตายนายนี่มัน! แบคฮยอน เสียงแหลมชะมัด


"มีอะไรเหรอแบคฮยอน"


"ยังรู้สึกตัวอยู่ก็ดี นึกว่าเฮิร์ทไอ้เสี่ยนั่นจนวิญญาณหลุด"

เฮิร์ทงั้นเหรอ คงใช่มั้ง แต่นั่นจะเป็นความสุขของพี่มินซอก มันควรจะเป็นความสุขของเขาด้วยสิ


"พี่เค้าชื่อมินซอก"

"แก่กว่าน้าฉันอีก เรียกลุงยังเด็กไปเลย" 

"น้านายน่ะ เซฮุนปีสามห้องเอไม่ใช่เหรอ เรียกพี่ยังมากไปด้วยซ้ำ"


แบคฮยอนทำหน้าเชิด "ยอมแล้วๆ ...นี่ ฉันว่าเลิกกับไอ้เสี่ยก็ไม่ได้แย่ไม่ใช่เหรอ นายนั่นน่ะ แก่แถมจู้จี้ยังกะอาจารย์ป้า นายไม่อยู่บ้านเค้า มาอยู่คอนโดฉันก็ได้ ไปกลับโรงเรียนสะดวกกว่าตั้งเยอะ"


จงแดรู้ เพื่อนรักเขาปากร้ายกว่าใคร แต่ก็มีน้ำใจกว้างขวางขัดกับภาพลักษณ์โหดๆอย่างเหลือเชื่อ แบคฮยอนดีกับคนที่ 'อยากดีด้วย' เท่านั้น


"ฉันเป็นห่วงพี่มินซอกน่ะ แบคฮยอน "

...ใช่ 


...ถ้าไม่มีเขา พี่มินซอกจะเป็นยังไง จะดื่มกาแฟมากไปหรือเปล่า คงกินแต่บะหมี่สำเร็จรูปง่ายๆ เพราะขี้เกียจทำอาหารแน่ๆ


"โตเป็นควายแล้ว ช่วยตัวเองไม่ได้ ก็ปล่อยให้มันตายไปเลย"


"แบค..." จงแดกดเสียงต่ำ เขาเริ่มไม่พอใจเพื่อนสนิทเข้าแล้วจริงๆ


"เออ ขอโทษๆ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ.... เขาทำแบบนั้นกับนายแท้ๆ ทำไมยังปกป้องอยู่ได้" 


....ทั้งที่ต้องเจ็บปวดเพราะพี่มินซอก 


...แต่ทุกเหตุการณ์ในอดีต ยังคงย้ำเตือน เหมือนภาพสะท้อนห้วงเวลาแห่งความสุขที่ไม่อาจหวนคืน 


...ความรักทั้งหัวใจ จะเอาไปให้ใครได้อีก


"ฉันรักเขา แบคฮยอน ไม่มีเหตุผลหรอก"


∞∞∞∞∞


"เลิกแล้วใช่มั้ย เด็กแกน่ะ" 

ชายผู้ยึดครองที่นั่งหัวโต๊ะอาหารหรูหราในคฤหาสน์หลังงามเอ่ยขึ้น สายตาคมกริบของเขาจับจ้องอย่างคาดคั้นไปที่ลูกชายคนกลาง


"...ครับ..." มินซอกตอบเบาๆ และกลับเข้าสู่โลกส่วนตัวกับข้าวในชามอีกครั้ง 


...เขายังไม่พร้อม ที่จะต่อกรกับพ่อ

ไม่พร้อม ที่จะแต่งงานกับคุณหนูบอบบางงี่เง่า

ไม่พร้อม ที่จะสืบทอดธุรกิจแสนโหดร้ายนั้น



แต่ในฐานะน้องชาย พี่จุนมยอนดีเกินไป สำหรับวงการมาเฟียที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด และในฐานะพี่ชาย เขาจะไม่มีวันปล่อยให้จงอิน น้องชายที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตต้องใช้ชีวิตเหมือนพ่อ


แม้ต้องหันหลังให้ความสุข ความรัก และหัวใจตัวเอง 

มินซอกก็ต้องทน


"ดีแล้ว แกเลี้ยงเด็กนั่นแล้วได้อะไร มีแต่เสียกับเสีย พ่อแม่มันยังไม่เอา ใครก็ไม่รู้อย่างแกจะสนใจไปทำไม"


"เราจะไม่คุยกันเรื่องนี้อีกครับพ่อ"

เขาสงสัย พ่อรู้อะไร เกี่ยวกับความสุขของลูกชายบ้าง ....ไม่มีสินะ 


"แล้วแต่แกเถอะ...เออ นี่จุนมยอนไปไหนซะล่ะ โชรง" 


"เห็นบอกว่าไปสัมมนาน่ะค่ะ คุณพี่" 


มินซอกเบ้หน้าสะอิดสะเอียน แต่โชคยังดี เขากลบเกลื่อนท่าทีได้ทันก่อนที่สายตาเหยี่ยวของพ่อจะจับสังเกต


'ให้เกียรติโชรงเหมือนแม่ของแก'

...จะอ้วก


"จงอินล่ะ" 


"น้องอ่านหนังสืออยู่บนห้องครับ" 


"บอกให้มันตั้งใจเรียนเข้าไว้ โตขึ้นฉันจะยกแดซันให้มันดูแลคนเดียว ปวกเปียกแบบแกน่ะ ชั่วคราวก็เกินพอแล้ว...เฮ้ออ ฉันนี่มันโชคร้ายชะมัด ลูกชายคนโตก็แสนดีจนไม่กล้าแตะ ลูกคนกลางก็ไม่ได้เรื่อง ลูกคนเล็กก็เด็กเกินไป..."


เล็บคมจิกแน่นจมอุ้งมือ เขาก็แค่มินซอกคนปวกเปียกไม่ได้เรื่องในสายตาพ่อแท้ๆ น่าชื่นใจจริงๆ


"ผมจะพยายามให้มากครับ"


.


.


.


.


.


....ก็อกๆ....


"ผมจงอิน เข้าไปนะ"


"เข้ามาเลย"


คิมจงอินยับๆเดินตรงมาที่เตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเขา


"พี่เลิกกับพี่จงแดจริงเหรอ"


"ไม่เห็นต้องโกหก" 

เขาพยายามคุมน้ำเสียงให้อยู่ในโทนปกติ แต่ ทำไมมันยากจังนะ


"...."


"..."


" ...ถ้าเจ็บมาก จะร้องไห้ก็ได้ครับ"

จงอินกอดมินซอกไว้แน่น เด็กหนุ่มกดศีรษะทุยของพี่ชายให้ซบกับแผ่นอกกว้างอบอุ่น นานเท่าใดไม่รู้ ที่น้ำตาของพี่ชายคนกลางผู้เก็บตัวรินไหลอย่างไม่อาจควบคุมจนมันซึมเป็นวงกว้างบนเสื้อนักเรียนสีขาว จงอินปาดน้ำตาตัวเอง แล้วกระชับอ้อมกอดราวกับเกรงกลัวว่าใครจะมาเอาพี่มินซอกไป 



"ขอบคุณ ...ที่ทำเพื่อผมมากขนาดนี้"



.


.


.


.


มินซอกตื่นกลางดึกบ่อยๆ คืนนี้ก็เช่นกัน เตียงเย็นๆบอกเขาว่าจงอินลุกออกไปนานแล้ว น้องคงอยากอ่านหนังสือต่ออีกสักนิด 



...อาทิตย์ที่แล้ว เขายังมีจงแดอยู่ข้างกาย


...แต่วันนี้ และวันต่อๆไป มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว


ยากเย็นแค่ไหน เจ็บช้ำเท่าไหร่ ที่ต้องทำเป็นเย็นชา เเสร้งรำคาญใส่ และสุดท้าย เขาจำเป็นต้องเอยคำนั้น คำที่ขยี้หัวใจตัวเองจนแหลกเหลวป่นปี้ 


...น้ำตาทุกหยดของน้องที่ไหลอาบหน้ายังคงตราตรึงตอกย้ำในหัวใจของเขา จนถึงตอนนี้


.... และตลอดไป





∞∞∞∞∞



บยอนแบคฮยอนผู้เหนื่อยกับการเม้าท์มอยหอยกาบไม่หยุดปากมาทั้งวันหลับไปนานแล้ว ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เด็กไม่มีใครเอาอย่างเขาได้พบเจอกับเพื่อนดีๆอย่างแบคฮยอน หรือคนดีๆอย่างพี่มินซอก


... แม้ว่าอะไรๆมันจะไม่เป็นอย่างฝัน


...แต่สำหรับคิมจงแดคนนี้ มันมากพอแล้วจริงๆ



'มีความสุขมากๆนะครับ พี่มินซอก...ผมจะยังรัก และคิดถึงพี่ทุกลมหายใจ'




∞∞∞∞∞



"จงอิน ไปอเมริกากับพี่จุนมยอนเถอะ"

มินซอกตัดสินใจบอกความตั้งใจของเขาให้น้องชายรับรู้ในที่สุด


"ทำไมล่ะพี่" จอมเนิร์ดของเขายังคงไม่เงยหน้าจากหนังสือเรียน


"ไม่รู้เลยเหรอจงอิน"


"ผมไม่กลัวพ่อหรอกนะ"


"แต่พี่กลัว...กลัวจะเสียนายไป ถ้ายังอยู่นี่ต่อ ซักวันพ่อก็ต้องยกแดซันให้นาย พี่เสียแม่ไปแล้วคนนึง ถ้ารายต่อไปต้องเป็นนาย หรือพี่จุนมยอน พี่คง..." น้ำตากำลังจะไหล


...คิมมินซอกต้องเข้มแข็ง 

เขาบอกตัวเอง


"แล้วถ้ารายต่อไปต้องเป็นพี่ ผมกับพี่จุนจะเป็นยังไง พี่เคยคิดบ้างมั้ย" มินซอกหลบสายตาแข็งกร้าวของจงอิน น้องแกร่งกว่าเขานัก มินซอกรู้ดี


"พี่ลงทุนมามากเกินจะย้อนกลับได้อีก ...หรืออย่างน้อย ถ้าพี่ต้องจากไป นายจะปกป้องพี่จุนมยอนได้ดีกว่าที่พี่ทำ"


"...."


"ไปอยู่กับพี่จุนมยอนเถอะ ทางนี้น่ะ อย่างน้อยพี่ก็ยังมีพ่อ ...ถึงปากจะร้าย แต่พี่เชื่อว่าพ่อจะไม่ยอมให้พี่เป็นอะไรไป"


"...ผมรักพี่นะ..." 

น้องดึงเขาเข้ามากอดไว้แน่น ความอบอุ่นส่งผ่านจากใจถึงใจ มือกร้านลูบแผ่นหลังมินซอกแผ่วเบาราวปลอบโยนให้หายวิตก 



"ดูแลพี่จุนมยอนแทนพี่ ...อย่าให้คนใจร้ายแบบนั้นมาทำร้ายพี่ชายเราได้อีก สัญญากับพี่นะ จงอิน"



"ครับ"


.

.


.



.




.



...สามเดือนต่อมา...




ลำพังแค่งานในแดซันที่ตัวเนื้อของมันหนักหนายิ่งกว่าโปรเจ็คจบป.ตรีสามอันรวมกัน เขายังต้องมาสู้รบกับไอ้แก่ไม่เอาไหนงี่เง่าไปวันๆที่จ้องจะฆ่าเขาทุกครั้งที่มีโอกาส สามครั้งแล้วที่ถูกลอบยิง เจ็ดครั้งหรือมากกว่าที่ถูกติดตาม และนับครั้งไม่ถ้วนที่กลุ่มอำนาจเก่าพวกนั้นต้องการทำลายความน่าเชื่อถือที่มีอยู่ไม่มากของผู้บริหารคนใหม่ 



...ประวัติในอดีตของเขาถูกขุดคุ้ย


...และในเมื่อทำอะไรเขากับพี่น้องไม่ได้ 



เหยื่อที่พวกมันตัดสินใจเลือก คือ คิมจงแด



...มินซอกจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง....



เพราะจงแดได้จากเขาไปแล้ว...ตลอดกาล






"พี่ขอโทษ"


เขาบรรจงวางช่อดอกลิลลี่ขาวลงกับสุสานหิน ไม่มีน้ำตาเหลือให้หลั่งไหล ไม่มีถ้อยคำใดที่มากพอจะใช้คร่ำครวญความรู้สึก ดูเหมือนหัวใจดวงนี้มันเจ็บปวดจนตายด้าน 


...แค่คนๆเดียว ...คนที่เขารักคนเดียว มินซอกยังไม่อาจปกป้องให้ปลอดภัย คงจะดีกว่านี้ ถ้าร่างไร้วิญญาณที่ถูกดินกลบหน้าเป็นเขาเสียเอง 



"ได้โปรด อย่าให้อภัยพี่อีกเลย ที่รัก"





.


.


.



"จัดการตามที่สั่งเรียบร้อยครับ คุณมินซอก"


"ดีมากจื่อเทา"

...เพราะเลือด ต้องล้างด้วยเลือด 

...ชีวิต ย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิต