ใครฆ่าเธอ

กลิ่นเลือดคาวคลุ้มไปทั้วจนแทบจะอาเจียน เธอ ใช้มือปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวและความเจ็บ เธอจะส่งเสียงออกไปไม่ได้แม้เพียงแต่พยางค์ ไม่เช่นนั้น มัน จะตามเธอจนเจอ

"มึงไม่มีทางหนีกูพ้นหรอก วันนี้มึงค้องตาย มึงต้องตาย!!"

เสียงของมันดังก้องกังวาลจนแทบจับไม่ได้ว่ามันดังมาจากที่ใด มันช่างน่ากลัวยิ่งกว่าการทีเธอรู้ว่าฆาตกรไล่ตามมาด้านหลังเสียอีก เพราะหากมันไล่ตามมาด้านหลัง เธอก็อาจจะควบคุมทิศการเดินได้ดีกว่านี้..

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน มันมืดจนแทบไม่มีแสงสว่างเลย นอกเสียจากโทรศัพท์เพียงเครื่องเดียวที่ใช้ในการส่องแสงนำทางให้เธออยู่ในตอนนี้ และแบตเตอรี่ของมันก็ค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆแล้วด้วย

20 %

เธอยังคงวิ่งหาทางออกอยู่ ซึ่งหากเธอกะเวลาในการวิ่งของเธอแล้ว เธอวิ่งแบบนี้มา 10 กว่านาทีแล้ว

18 %

ตราบใดที่เธอยังคงมีความหวัง เธอก็ยังคงต้องวิ่งต่อไปเรื่อยๆ หากหยุดตอนี้ก็เท่ากับว่าเธอยอมแพ้ให้กับมันไปแล้ว

15 %

แบตมือถือลดลงเรื่อยๆมันเร็วกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก เธอเริ่มที่จะท้อ ทั้งๆที่เพิ่งจะให้กำลังใจตัวเองไปแท้ๆ

14 %

ในที่สุดแสงไฟฉายของโทรศัพท์มือถือที่เปรียบเสมือนความกล้าของเธอ ก็ดับลงพร้อมกับความกลัวเข้ามาแทรกทันที

"ฮ้าฮาฮ้าฮ้าฮา"