The Endless Tale นิทานที่ไม่มีตอนจบ

เคยคิดมั้ย?

ว่าถ้าหากเราสามารถเข้าไปอยู่ในโลกที่เราสร้างสรรขึ้นมาได้มันคงจะดีไม่น้อย?

 และ...ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นจริง

 'ทำไมล่ะ'

                         ทำไมน่ะเหรอ? 

อย่าถามอะไรไร้สมองแบบนั้นสิ คำถามโง่ๆแบบนี้ได้ยินมาจนเอียนจนอยากอ้วก

ขอร้องอย่ามาถามอะไรงี่เง่า ทำตัวใสซื่อหน่อยเลย

                        ก็ชีวิตนี้มันเละเทะไงล่ะ!? การไม่มีใครต้องการน่ะ คนอย่างพวกแกไม่เข้าใจหรอกและจะไม่มีวันเข้าใจ พอได้ดีหน่อยก็มีแต่คนมาเอาใจ เสนอนู่นนี่ให้ หยอดคำหวานสารพัด สุดท้ายนั่นมันก็แค่เปลือก ถามจริงเหอะ ตอนที่ลำบาก มืดแปดด้าน ไม่เหลือใครเลย เคยมีใครมาดูดำดูดีฉันบ้าง

ไม่! ไม่มีเลย!

 'แม่รักลูกนะ'

เหอะ! อยากจะอ้วก!

                         ที่พูดรักนัก รักหนานั่นน่ะที่จริงแล้วก็แค่พูดไปอย่างนั้นเองใช่มั้ยล่ะ! นี่คุณแม่...หยุดพูดได้แล้วล่ะ ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามัน...เจ็บ

คำพูดที่สวยหรูพวกนั้นมันทิ่มแทงจนบาดลึก...

เคยคิดว่าตัวกับใจที่มันอ่อนแอนั่นแหละที่ผิด

เคยคิดว่า ตัวเองที่หวังมากเกินไปนั่นแหละที่ผิด

แต่มัน...ไม่ใช่เลย

ไม่ว่าจะทำตัวแสนดี ไม่ไปทำร้ายใครก่อนหรือเห็นใจคนอื่นมากสักเท่าไหร่

แต่สุดท้าย...สุดท้ายแล้ว...ทุกสิ่งก็ย้อนกลับมาทำร้าย

ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า...จนหัวใจมันย่อยยับ...

'แล้วที่ผิดมันใครกันเหรอ'

ใคร...?

                   ก็ทุกคนไงล่ะ!ทุกคนนั่นแหละที่ผิด! ไม่สิ...โลกใบนี้ต่างหากที่มันผิด! เกลียด!เกลียด เกลียด เกลียด! เกลียดโลกใบนี้ จนอยากให้มันหายๆไปซะได้ก็ดี!!!

                    แต่ไม่ว่าจะทำยังไงหรือเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนมันก็ไม่มีวันหายไปหรอก โลกอันโสมมที่เหมือนกับถังขยะใบนี้

รู้ดีหรอก...เรื่องนั้นน่ะ

เพราะงั้น'ฉัน'จะเป็นคนที่หายไปเอง 

ขอขอบคุณธีมสวยๆจาก
Themmy Butter ค่ะ

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r