องค์กรลับ นักเรียนอันตราย

ลำดับตอนที่ #2 : ข่าวพาดหัว

          



          อเลสซานดร้า เจนนิ่งส์ ประธานชมรมหนังสือพิมพ์และบรรณาธิการของ เดอะ เฮสเติลเบิร์น โพสต์ --หนังสือพิมพ์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดในหมู่นักเรียนของโรงเรียนเฮสเติลเบอ์รี่ในช่วงเกือบสิบปีที่ผ่านมา—คือกุญแจสำคัญดอกหนึ่งขององค์กรลับ เพราะเป็นที่รู้กันทั่วไปว่าเธอคือตัวแปรสำคัญที่ทำให้ความนิยมใน เดอะ เฮสเติลเบิร์น โพสต์ เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตั้งแต่เธอได้นั่งแท่นเป็นประธานชมรมอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน ด้วยการนำเสนอข่าวที่แม่นยำ เฉียบไว และไร้สาระ ตรงตามความต้องการของผู้อ่านเป็นที่สุด



          การสืบเสาะหาข่าวของอเลสซานดร้านั้นมีรูปแบบคล้ายคลึงกับองค์กรลับ นั่นคือการใช้สมาชิกในชมรมคอยสอดแนมบรรดานักเรียนในรูปแบบต่าง ๆ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิงคือสมาชิกขององค์กรลับมีหน้าที่ต้องปกปิดข่าวที่ได้มาและแก้ปัญหากันอย่างเงียบๆ ในขณะที่อเลสซานดร้าและสมาชิกของเธอมีหน้าที่ประกาศข่าวแก่สาธารณชนได้รับรู้—และหากเป็นไปได้--พวกนั้นก็จะช่วยกันใส่สีตีไข่ให้เรื่องราวเลวร้ายลงไปอีกมากมาย



          “สวัสดี อเลส”  เสียงนุ่มทักขึ้น ขณะที่อเลสซานดร้ากำลังง่วนหากุญแจห้องชมรมในกระเป๋า



          “อ้อ สวัสดี วินเทอร์” เธอทักตอบ เงยหน้าขึ้นมองไรอัน วินเทอร์ สมาชิกรูปหล่อขององค์กรลับ”ต้องการอะไรล่ะ” เธอถามอย่างไม่ใส่ใจ และหันกลับไปค้นหากุญแจต่อ



         “ฉันคิดว่าจะได้คำทักทายที่ดีกว่านี้ซะอีก” ไรอันแกล้งถอนใจ “อย่างน้อยก็ในฐานะที่เป็นเพื่อนเก่า ไม่ใช่หรือ” เขาถาม ยิ้มให้เธอ



          อเลสซานดร้ามองหน้าเขา คิ้วเลิกขึ้นนิด ๆ “ก็คงอย่างนั้น” เธอว่า “รู้ไหม ที่จริงฉันกำลังสงสัยนะ วินเทอร์ ว่าเธอเที่ยวตามรังควานผู้หญิงคนอื่นอย่างนี้หรือเปล่า”



          “เปล่า เปล่าเลย” ไรอันทำท่าจริงจัง “เฉพาะคนที่มีความหมายเท่านั้นแหละ”



          อเสสซานดร้ามองเขาอย่างชั่งใจ “เธอคงหมายถึงที่ยังมีประโยชน์ล่ะสิ” น้ำเสียงเธอประชดประชัน “ช่างเถอะ เธอจะเข้ามาก่อนไหม” เธอชวนเขาเมื่อประตูเปิดออก



          ไรอันเดินตามเธอเข้าไปช้า ๆ ห้องของชมรมหนังสือพิมพ์นั้นแตกต่างกับห้องชีวะวิทยาเก่าบนชั้นเจ็ดที่เคยใช้เป็นห้องประชุมขององค์กรลับอย่างสิ้นเชิง ตู้เก็บเอกสารใหม่เอี่ยมสามใบวางอยู่ทางซ้ายด้านในสุดของห้อง โต๊ะทำงานของสมาชิกแต่ละคนก็เก็บกวาดเช็ดถูเป็นอย่างดี อุปกรณ์ที่ใช้สำหรับทำข่าววางรวมกันอยู่บนโต๊ะตัวยาวกลางห้องที่เดาได้ว่าเป็นโต๊ะที่สมาชิกทุกคนนั่งประชุมและทำงานร่วมกัน ภาพถ่ายของบรรดาอาจารย์และนักเรียนนับร้อยภาพที่เคยเป็นข่าวถูกแปะไว้บนบอร์ดสีเขียว(ไรอันสังเกตว่ามีภาพถ่ายของเขากับสาว ๆ ในที่ต่าง ๆ อยู่หลายภาพ)





          ไรอันดึงภาพถ่ายของเขากับเด็กสาวที่เคยคบกันเมื่อราวหนึ่งปีก่อนออกมาและสังเกตเห็นว่าภาพนี้ถูกถ่ายที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเขาไปพักระหว่างที่เก็บตัวซ้อมฟุตบอลและเธอไปหาเขาที่นั่นเพื่ออวยพรวันเกิด มันเป็นข่าวพาดหัวใหญ่โตทีเดียว



           ไรอันพลิกด้านหลังภาพถ่ายขึ้นดูและเห็นข้อความเล็ก ๆ เขียนไว้ว่า ‘ไรอัน วินเทอร์ และ ซาร่าห์ พอลลี่ โรงแรมเชอร์ริงตัน มกราคม 99‘ เขายิ้มอย่างไม่นึกขำกับตัวเอง เมื่อนึกถึงเรื่องเดือดร้อนต่าง ๆ ที่เคยได้รับจากการเขียนข่าวของอเลสซานดร้า เจนนิ่งส์



           “เธอจะเก็บไปก็ได้นะ” อเลสซานดร้าพูดขึ้นเมื่อเห็นไรอันพิจารณาภาพถ่ายนั้นอยู่นาน “ฉันใช้มันครั้งเดียวก็พอแล้ว” เธอยิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่มีแววเยาะเย้ยจาง ๆ



           “อย่าดีกว่า” ไรอันว่า “ผู้ร้ายย่อมไม่เก็บหลักฐานไว้กับตัวหรอก จริงไหม” เขาหันหลังให้เธอเพื่อระงับความโกรธที่พุ่งขึ้นมา นี่ถ้าไม่เพราะต้องล้วงข้อมูลจากเธอล่ะก็ เขาไม่มีวันมายืนให้เธอเยาะเย้ยอย่างนี้แน่



           ประตูชมรมเปิดออก ทั้งสองหันไปมอง เด็กหนุ่มร่างเล็ก สวมแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมเก่า ๆ เดินเข้ามาในห้อง มือขวาของเขาถือเอกสารตั้งใหญ่ในขณะที่ไหล่ซ้ายคล้องกล้องถ่ายรูปยี่ห้อนิคอนไว้ เขามองอเลสซานดร้าสลับกับไรอันก่อนจะทักทายทั้งสอง



          “หวัดดี เจนนิ่งส์ แล้วก็…” เขาเว้นวรรคอย่างจงใจ “วินเทอร์ด้วย มาทำอะไรที่นี่อีกล่ะ”



          โทโร่ แองเกอร์ เป็นช่างภาพประจำชมรมหนังสือพิมพ์ เขาเป็นคนที่แปลกประหลาดและชอบทำตัวลึกลับ โทโร่ใช้เวลาส่วนมากเดินไปทั่วโรงเรียนพร้อมกับกล้องถ่ายรูปและถ่ายแทบทุกอย่างที่ขวางหน้า ภาพของไรอันกับสาว ๆ ทั้งหมดก็มาจากฝีมือของเขาเอง



         “ไม่คิดว่าสมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์จะต้อนรับผู้มาเยือนอย่างอบอุ่นขนาดนี้เลย” ไรอันพูดเรียบ ๆ



         “ก็…อย่างว่า งานของเรามันต้องเป็นความลับจนวินาทีสุดท้ายน่ะ นายก็รู้” เขายิ้มกวน ๆ



         ไรอันทำเป็นไม่สนใจโทโร่ แม้ว่าเขาอยากจะชกดั้งจมูกของโทโร่ให้หักเป็นท่อนๆก็ตาม ดังนั้นเขาจึงหันไปอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเก่า ๆ ที่วางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะตัวกลมเพื่อสงบสติอารมณ์แทน ในขณะที่โทโร่เริ่มรื้อตั้งเอกสารที่ถือมาและคุยกับอเลสซานดร้าไปด้วย



         “นี่มันเรื่องใหญ่แน่ ๆ” โทโร่กระซิบ “พวกเขาแจ้งความเมื่อวานนี้ โชคดีของเราที่รอสอยู่ที่นั่น”



         “แจ้งความหรือ แต่ว่า…ให้ตายสินี่มันข่าวพาดหัวใหญ่สุดในรอยหลายปีเลยนะ” อเลสซานดร้าอุทานอย่างหวาดหวั่นขณะที่หยิบเอกสารขึ้นมาดู แต่โทโร่กลับมองไรอันและพูดขึ้นว่า “เขาไม่ควรได้ยินเราไม่ใช่เหรอ”

ไรอันหันมามองคนทั้งสอง “อะไรนะ อ้อ จริงด้วย ฉันไม่ควรได้ยินอะไรที่กำลังจะ…อืมม…แพร่สะพัดออกไปในอีกสองชั่วโมงหรอก” เขาว่า แกล้งทำเป็นกังวล “เพราะมันจะไม่ตื่นเต้นถ้ารู้ว่าใครที่เป็นเหยื่อคนสำคัญที่พวกนายจะทำลาย”



          อเลสซานดร้ากับโทโร่สบตากัน ก่อนจะหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่กวนใจไรอันเหลือเกิน “โธ่ วินเทอร์” อเลสซานดร้าพูดเสียงแหลม “ใจเย็นก่อนน่า กับเราแล้วเธอก็เหมือนแขกพิเศษนั่นแหละ” เธอดูจะชอบใจที่เห็นเขาโกรธ “แล้วเราก็ไม่ได้ทำลายใคร เราแค่เสนอข้อเท็จจริง จำได้มั้ย”



          “อ้อ อย่างนี้เอง ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมาก” ไรอันกัดฟันพูด “แล้วเจอกันทีหลัง” เขาหันกลับและเดินไปที่ประตู ก็พอดีโทโร่พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวสิ วินเทอร์ นายไม่อยากรู้เรื่องจริงๆ เหรอ”



          ไรอันหันกลับมามองหน้าเขา “ในฐานะที่นายเป็นคนโปรดของฉัน ฉันจะบอกนายก็ได้” เขาพูดเสียงนุ่ม “เธอไม่ว่าใช่ไหม เจนนิ่งส์” เขาถามอเลสซานดร้า



           “ไม่หรอก ยังไงๆ เขาก็ต้องรู้ ก็ให้รู้ก่อนคนอื่นนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร” เธอพูดเบาๆ และมองสบตาเขาอย่างประหลาด  “ที่จริง…”  เธอก้มลงดูเอกสารในมืออีกครั้ง “เขาอาจอยากรู้มากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำไป”



           ไรอันเดินกลับมาที่โต๊ะกลางห้องอย่างไม่ค่อยเต็มใจและรู้สึกเหมือนตัวเองพ่ายแพ้ เขาค่อย ๆ นั่งลงและรับเอกสารจากโทโร่มาอ่านก่อนจะรู้สึกเหมือนสมองหยุดทำงานไปครู่หนึ่ง



           “นายรู้จักเธอดีใช่ไหมล่ะ” เสียงของโทโร่ลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง “ซาร่าห์ พอลลี่ คนนั้น”



             ***************************



           ไรอันวิ่งสุดฝีเท้าไปตามระเบียงทางเดินก่อนจะหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่ง เขาผลักประตูเข้าไปและพบคนที่กำลังตามหาอยู่พอดี



           “วินเทอร์” จาคอบ ยังเกอร์ เรียกเบา ๆ “นายไม่สบายหรือ”



            ไรอันมองไปรอบ ๆ ห้องพยาบาล จาคอบ ยังเกอร์ นั่งอยู่ที่โต๊ะเวรประจำวันของนักเรียนและดูประหลาดใจที่เห็นเขาพรวดพราดเข้ามา ในขณะที่มิสซิสเวสต์อาจารย์ประจำห้องพยาบาลที่กำลังชงกาแฟก็หันมามองเขาเช่นกัน เธอส่งเสียงทักทาย แต่ไรอันไม่สนใจ



           “ฉันต้องการยา” เขาเน้นเสียงกับจาคอบอย่างมีความหมาย



           “ลงชื่อตรงนี้ก่อน บอกอาการมาด้วย เดี๋ยวฉันจะหยิบยาให้” จาคอบส่งกระดาษและปากกาให้ไรอัน มันไม่ใช่กระดาษบันทึกการรักษาพยาบาล แต่เป็นกระดาษเปล่า ๆ



           ไรอันรับกระดาษมา เขาเขียนหวัด ๆ แล้วส่งคืนให้จาคอบ ที่รับไปอ่านอย่างเร่งรีบ ก่อนจะมีสีหน้าตกใจอย่างที่สุด



                                 จากโพสต์

                                 ฆาตกรรม ซาร่าห์ พอลลี่  เมื่อคืนนี้



           เกิดความเงียบอันยาวนานก่อนที่มิสซิสเวสต์จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแสดงความรำคาญ “ไม่ใช่โรคร้ายแรงใช่ไหมจ๊ะ วินเทอร์”