ถ้าคนอย่างฉันอยากเปลี่ยนแปลงมันจะไม่ได้เหรอ

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อซาวาดะ สึนะโยชิ สอบวิชาวิทยาศาสตร์ได้เต็มแบบไม่น่าเชื่อ และวิชาคณิตศาสตร์ได้เต็มมือขวาอย่าวโกคุเดระ ฮายาโตะถึงกับต้องอึ้งจากคนที่ไม่เคยได้เต็มกลับทำได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่สิ่งที่หายไปของบอสผู้ยิ่งใหญ่หายไปนั้นมันอะไร
"รุ่นที่สิบครับ ทำไมทำอย่างนี้"
"ฉันไม่ใช่เจ้านั้น"

เนื้อเรื่อง

วันที่23 กรกฎาคม 2543
การสอบได้ผ่านไปอย่างไม่น่าดีใจของเด็กม.ต้นไม่แปลกการสอบที่ตอบย้ำว่าหัวของเราไม่มีสมองกี่%(ผมเขี้ยนแบบเปลี่ยบเทียบนะอย่าโกรธนะ)และวันนี้เป็นวันรับผลสอบคนที่น่าจะตื่นเต้นมันน่าจะเป็นซาวาดะ สึนะที่ไม่เคยสอบผ่านหรือไม่ก็คาบเส้นแต่คนที่ตื่นเต้นดันเป็น ยามาโมโตะ ทาคาชิ ที่รอผลสอบจนตัวสั้น แต่สึนะกับนั้งนิ่งไม่ไหวติ่ง
"ยามาโมโตะมารับผลสอบ"เสี้ยงอาจารย์ประจำชั้นที่มีหน้าที่ดูแลเด็กในห้องนี้ ยามาโมโตะคานรับและเดินไปรับใบคะแนน ผลคือ
"นี้เราสอบวิชาคณิตได้หรอเนี้ย"ยามาโมโตะอุทานขึ้น
"ได้แบบคาบเส้นเนี้ยนะ"อาจารย์ประจำชั้นสวนขึ้น
"แหมอาจารย์ก็"ยามาโมโตะพูดจบก็เดินกลับไปที่โต๊ะ
"วันนี้มีเรื่องแปลกมากเลยนะนักเรียน"อยู่ดีๆอาจารย์ที่สอนวิชาวิทและคณิตก็เดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้น
"อะไรครับอาจารย์?">>>>ตัวประกอบ(โอ้โฮอย่างเจ็บเลยว่ะคุณนักเขี้ยน)
"คุณซาวาดะเชิญหน้าห้อง"สึนะที่นั้งเป็นรูปปั้นตั้งแต่เช้าก็แสดงอาการรำคาญนิดหน่อยแล้วเดินมาหน้าห้อง ระหว่างทางที่เดินไปนั้นบางคนก็บอกว่าสึนะไปก่อเรืองไว้แน่นอน บางคนก็บอกว่าสึนะอาจจะไม่ได้สอบครูเลยเรียกไปประจาน และพอไปถึงอาจารย์ทั้งสองก็ยิ้มพร้อมกับยักกระดาษบอกคะแนนของสึนะขึ้นและทำให้ทุกคนตาค้างไป
"100คะแนนเต็ม!!!!!!!">>>>ทั้งห้องแม้แต่รีบอร์น แต่สึนะแทนที่จะแสดงอาการตกใจเมือคนทั้งห้องกลับเงียบแค่มองกระดาษแล้วรับมาจากมืออาจารย์และกลับไปนั้งที่
พักเที้ยง
"รุ่นที่สิบสุดยอดไปเลย"(คงรู้ว่าใคร)
"นั้นสิสึนะ">>>ยามาโมโตะ สึนะในเวลานี้กำลังกินอย่างเร่งรีบโดยไม่สนใจคำชมของเพือนตน
"ฉันอิ่มแล้วขอตัวมีธุระ"ไม่รอให้ใครคานรับเจ้าตัวก็เก็บของแล้วเดินลงมาจากดาดฟ้าตรงไปที่ไหนสักแห่ง
"คุณรีบอร์นครับนี้มันเรืองอะไรครับ"โกคุเดระที่สังเกตเห็นอาการแปลกที่ไม่ควรเป็นของบอสตน
"หมู่นี้เจ้าบ้านั้นทำตัวแปลกๆไม่พูดมากเหมือนเมือก่อน ไม่กลัวแม้กะทั้งนักเลงที่มาหาเรืองดีไม่ดีหมอนั้นถึงกลับกระทืบพวกนั้นได้โดยไม่พึ่งกระสูนดับเครืองชน"พูดจบก็จิบชา"ยังไงฉันว่าระวังไว้ก็ดีถ้าหมอนั้นคิดอยากจะเปลี่ยนตัวเองไม่ให้อ่อนแอแบบเมือก่อน ก็คงจะปหาเรืองฮิบาริละนะ"
ด้านสึนะ
สึนะเดินไปตามทางเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายแต่พอมาถึงหน้าห้องกรรมการคุมกฏก็หยุดกึก แล้วหันไปมองที่ประตูแล้วเอาเศษกระดาษที่มีข้อความใส่ไว้ที่ช่องของประตูแล้วเคาะประตู3ทีพอเป็นพีธีจากนั้นก็เดินจากไป
เลิกเรียน
"รุ่นที่สิบกลับบ้านกันเถอะครับ">>>โกคุเดระ
"ไม่พวกนายกลับกันไปก่อนเถอะ"
"เอ่อ......ครับ"เมือพวกโกคุเดระไปแล้วสึนะก็เดินไปที่ดาดฟ้าคนเดียวโดยไปที่ๆเขาได้นัดใครคนหนึ่งไว้
แอ็ด
"หืม...ที่แท้คนที่นัดผมมาที่นี้คือคุณเองหรอ"ฮิบาริที่ยืนรอสึนะอยู่ตรงรั้วพูดขึ้นแล้วชูกระดาษที่สึนะนำไปเสียบไว้"ถ้าเก่งจริงมาสู้กันบนดาดฟ้าโรงเรียน"เป็นข้อความในจดหมาย"คุณอยากตายหรอ"
"ใครกันแน่ที่จะตาย"สึนะสวนขึ้นมา
"จะขย่มให้ตาย"
การต่อสู้เริ่มและจบลงราวกับว่ามันเป็นแค่การเป่ายิงฉุบแต่เปล่าฮิบาริลงไปนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นแต่สึนะกลับไม่มีแผลเลยสักนิด
"นี้นะหรอผู้ที่แข็งแกรงของนามิโมริไม่ได้เรืองเลย"นี้เป็นคำพูดที่ไม่หลุดจากปากของเขาพูดจบก็เดินจากไป
"กลับมาแล้วครับ"
"อ่าวซือคุงพอดีเลยแม่ทำอาหารเย็นเสร็จแล้วมาทานได้แล้วนะจ๊า"
"ครับ"
ยามนอน
สึนะล้มตัวลงนอนที่เตียงแต่ยังไม่ทันเคลิมรีบอร์นก็มากวนซะแล้ว
"สึนะแกทำลายฮิบาริ!!!!"รีบอร์นที่รู้นิสัยของเขาดีถึงกลับตกใจเมือเขาไปเห็นตอนที่ทั้งสองสู้กันเลยตะโกนใส่หูของสึนะ
"ทำไม">>>>สึนะ
"แกรู้ไหมว่าแกทำให้ฮิบาริต้องนอนห้อง ฉันมองคุณ(I SEE YOU)"
"zzzzzz">>>>สึนะ
"บ้าจริง!!!!"รีบอร์นเริ่มสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตัวของลูกศิษต์ตัวเองกันแน่
เช้าวันต่อมา
"ไปนะครับ"สึนะที่ตื่นเช้ากว่าปกติ
{วันนี้สู้กับใครดี}
สึนะที่เริ่มท้าสู้กับผู้พิทักษ์ของตนเองที่เริ่มมีคนนอนห้อง ไอ ซี ยู มากขึ้นทำให้โกคุเดระและยามาโมโตะเริ่มมีอาการกลัวขึ้นมาจึงกลันใจไปถามให้รู้แล้วรู้รอด
"รุ่นสิบครับ ทำไมทำอย่างนี้"
"ฉันไม่ใช่เจ้านั้น"
"หา!!!!">>>>โกคุกับยามะ
"ฉันชื่อฟินิกส์เป็นอีกบุคลิกของไอ้อ่อนนั้น"เขาบอก
"เอารุ่นที่สิบคืนมา"
"มันอยู่ในตัวฉันและฉันก็เบื่อแล้วด้วย"จู่ๆฟินิกส์ก็หลับตาลง
"ฮ้าว...."และฮ้าวออกมา
"ฟินิกส์"โกคุ
"หืมเปล่าฉันสึนะ"
และหลังจากนั้นฟินิกส์ก็ไม่ออกมาอีกเลย
จบ