คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 4
Chapter 4
Chanyeol Part
ให้ตายเถอะคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วก็นะ...คนตัวเล็กนั่นแสบไม่เบา ผมยอมรับเลยว่าเห็นเขาครั้งแรกใจผมเต้นไม่เป็นส่ำเลยทีเดียว ผมชอบผู้หญิงนะ ชอบเที่ยว ชอบดริ๊งค์ แล้วก็มีอะไรกับสาวๆ สวยๆ เป็นประจำ (แลดูผมสำส่อนจัง) แต่มาเจอเจ้าของหน้าหวานนั่น ทำเอาผมชะงัก คนบ้าอะไรเกิดมาเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ตัวเล็ก ผิวขาว หน้าเรียว น้ำเสียงก็ชวน...เอ่อ คือว่า คือว่าข้ามมันไปเถอะ =='
เขาจะเป็นเพื่อนใหม่ที่ดีกับผมได้แน่นอนถ้าหากเขาไม่เริ่มทำตัวแย่ๆ ใส่ผม คิดดูเถอะผมเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆ ยังต้องเดินไปหาเจ้าตัวถึงห้อง แถมเขายังกล้าพูดออกมาอีกว่า 'ขี้เกียจ' เขาเป็นลูกคุณหนูจริงๆ หรอ? มีบ้านหลังใหญ่ๆ พ่อแม่รวยๆ แล้วก็มีคนรับใช้จริงๆ หรือเปล่า? คือถ้ามีเงินขนาดนั้นที่บ้านน่าจะจ้างครูสอนพิเศษสอนมารยาทบ้างนะ ผมหงุดหงิดจริงๆ เลย อ๊ากกกกกกกกกกก!
เอ๊ะ! หรือว่าจไม่เคยเรียนมารยาทมาจริงๆ? หึหึ สงสัยผมต้องกลายร่างเป็นอาจารย์สอนพิเศษให้ตัวเล็กนั่นซะแล้ว
จ๊อกกกก~ เอ่อ...สงสัยจะได้เวลาหาอะไรใส่ปากแล้วมั้ง ร้องซะดังน่าเกลียดเชียว
"คยองซู!" ผมไม่รอช้ารีบตะโกนเรียกเจ้าคนใช้คนสนิท หิวจัง -.-
"..." ไม่มีสัญญาณตอบรับ เอาใหม่ๆ เรียกใหม่ก็ได้
"คยองซู!!!" ผมตะเบงเสียงให้ดังขึ้นเพื่อที่เสียงอันทุ้มทรงเสน่ห์ของผมจะกระทบโสตประสาทเจ้าทึ่มนั่นบ้าง...แล้วก็เหมือนเดิม
"..." ไม่มีสัญญาณตอบรับ
"หูหนวกรึไงวะ ปกติเรียกทีเดียวก็แจ้นมาแล้วนี่..." ผมเจ็บคอแล้วนะ -*-
"โ ด ค ย อ ง ซู !" ไม่มีสัญญาณตอบรับ...อีกแล้วหรอวะ!
"โอ๊ยยยยยยยย หิวข้าววววว หูหนวกหรอวะไอ้คยองซู!!!!" ฮึ่ย! ความอดทนผมสิ้นสุดทันที เจ้าบ้านั่นท้าทายอำนาจผมมากเลยนะ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วรีบดิ่งลงไปยังชั้นล่างทันที! ลงไปห้องครัว! ...ใช่! ลงไปห้องครัวหาอะไรกินก่อนค่อยไปวากใส่มันแล้วกัน (ความหิวชนะทุกอย่าง)
กุกกัก กุกกัก ก๊องแก๊ง ก๊องแก๊ง~ ==' นั่นมัน...ไอ้ตาโปนคยองซูกำลังจัดสำรับกับข้าวใส่ถาด
ฟุดฟิด ฟุดฟิด หอมมมม~ =.,= ใส่กรอกรมควัน ขนมปังปิ้ง ไข่ดาวราดซอส แล้วก็นมหวาน 1 แก้ว >< แหม...ที่ไม่ตอบก็เพราะมายืนทำอาหารให้ผมอยู่สินะ จะตะโกนบอกหน่อยก็ไม่ได้ว่าทำให้อยู่
"อ๊ะ คุณชานยอล"
"อาหารนั่น..."
"โอ๊ะ! ผมลืมไปเลยว่าต้องเสิร์ฟอาหารเช้าให้คุณชานยอล ขอโทษด้วยครับ"
"หืม?...ลืม? ละ แล้วนั่น..."
"อ๋อ! ของแบคฮยอนครับ ^-^" ตึง! ของบ ย อ น แ บ ค ฮ ย อ น แคะขี้หูก่อน เผื่อได้ยินผิด
"ของใครนะ?"
"ของแบคฮยอนครับ ^[++]^" อะ ไอ้ ไอ้ ไอ้คนทรยศ! ผมเป็นเจ้านายมันนะ ทำไมถึงได้นึกถึงคนอื่นก่อนเจ้านาย หนอยยยย บยอนแบคฮยอนนายนี่มันเป็นจอมขี้เกียจจริงๆ! ไอ้คุณหนู ไอ้คนไม่มารยาท ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้าาาาา T^T
"ทำไมต้องเอาไปให้ด้วย! เขาไม่มีมือมีเท้าหรือไงฮะ มาอยู่บ้านฉันจะนั่งกินนอนกินอย่างเดียวหรือไง ส่วนนาย ไอ้คนรับใช้! นายกล้าลืมฉันงั้นหรอ ฉันเป็นเจ้านายแกนะ อยู่ด้วยกันกี่ปีทำงานไม่มีพลาด แต่พอพาเพื่อนมานี่ลืมฉันเลยงั้นหรอ! อยากโดนหักเงินเดือนใไหมฮะ!!!"
"คะ คือ..."
"แล้วนายล่ะ มีมือมือตีนก็ทำเองสิมาใช้เพื่อนฉันทำไม!" สะ เสียงนั่น =='
"ทำมาเป็นว่าฉํนแล้วนายเป็นใครฮะ นายก็ใช้คนอื่นเหมือนกันน่ะแหล่ะ โธ่ว่าคนอื่นให้มันดูตัวเองซะบ้าง!"
"อะ อะไรนะ!!"
"หูหนวกล่ะสิท่า ว่างๆ ไปแคะขี้หูบ้างนะ บ้านก็รวยซื้อไม้แคะหูไม่กี่บาทน่าจะมีปัญญา"
"นี่นาย!" ไอ้ ไอ้เตี้ยแคระเอ้ยยยยย
"แบคฮยอนหยุดนะ! เดี๋ยวคุณชานยอลจะโกรธเอา"
"ทำไมต้องกลัวล่ะ ทีเขายังมายืนนินทาฉันฉอดๆ เลยนะ -*-"
"เหอะ...มาอาศัยบ้านเขา นอกจากไม่มีมารยาทแล้วยังจะมาต่อว่าเจ้าของบ้านอีกนะ"
"นี่นาย!"
"ถ้านายไม่พอใจฉํนก็เก็บข้าวของย้ายออกไปซะ คิดจะมาอยู่บ้านฉันฟรีๆ ไม่มีทางหรอก มาอาศัยบ้านเขาแท้ๆ ยังทำตัวเป็นภาระอีก"
"นะ นี่! ฮึ่ยยยย!"
ปึง ปึง ปึง! คนตัวเล็กนั่นเดินกระแทกเท้าขึ้นห้องไปเเล้ว...เหอะๆ คิดว่าผมจะเป็นคนมีมารยาทแล้วก็ไม่มีปากหรือไงกัน โดนต่อว่าไปบ้างหวังว่าจะสำนึกนะ
"บะ แบคฮยอนรอฉันด้วยยยย" แล้วก็เหมือนเดิม คยองซูก็วิ่งตามตูดไปหาเจ้านายคนใหม่(?)ของเขาทันที
"แฮกๆ"
"หืม? นายวิ่งลงมาอีกทำไม นายไม่ได้ตามไปหาเพื่อนนายหรอกหรอ"
"คือผมมาเอาถาดอาหารไปให้เขาน่ะครับ"
"อะ..." ไอ้คนใช้นิสัยเสีย! พูดจบก็ยกถาดวิ่งกลับไปเฉยเลย ทิ้งให้เจ้านายยืนท้องร้องเนี่ยนะ ฮือออออออ~ หล่อไม่กินก็ได้ หล่องอน หล่อจะขึ้นไปนอนแล้ว ชิชิชิชิชิ -^-
Baekhyun Part
น่าโมโหที่สุดดดดด! -*- ถ้าไม่ติดว่าผมไม่มีที่ไปล่ะก็นะ ผมจะวิ่งเข้าไปตั๊นหน้าหมอนั่นให้หงายแล้วเก็บของออกจากบ้านมันเลยล่ะ คนอะไรปากเสียปากเน่าที่สุด ฮึ่ยยยยยย!
หลังจากเมื่อเช้าผมกินอาหารที่คยองซูทำให้อิ่มแล้ว ผมก็นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนั้น เปิดคอมเล่นเน็ตบ้าง พอเมื่อยก็เดินไปนอน...อ่าาาา สบายจริงๆ สบายจนเบื่อ ==' ผมไม่รู้จะทำอะไรดี เพราะคยองซูต้องไปทำงานที่ไร่หรือสวนอะไรของเขาก็ไม่รู้ ผมเลยต้องอยู่ในบ้านคนเดียวไปโดยปริยาย...ถ้าไม่นับไอ้ก้านยาวนั่นน่ะนะ
ผมตัดสินใจออกจากห้องที่แสนน่าเบื่อออกมาเดินชมนกชมไม้ตามประสาคนไม่มีอะไรจะทำ -.- สวนหลังบ้านของที่นี่ดูร่มรื่นเป็นบ้าเลย อ๊ะ นั่นมัน...ไอ้เสาไฟฟ้า ==' (สรรพนามไม่เคยจะซ้ำ) ทำอะไรอยู่นะ ขอลองเดินไปดูหน่อยซิ ฮี่ๆ ~
ผมเดินย่องเข้าไปอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ (รู้สึกเหมือนผมเป็นขโมยยังไงชอบกล) ผมย่องมาถึงส่วนหัวของเขาแล้วค่อยๆ นั่งลง พร้อมกับชะโงกหัวมองใบหน้าของคนตัวสูงนี่ใกล้ๆ อ๋าาาาา หมอนั่นกำลังนอนหลับอยู่หรอเนี่ย นอนแผ่หราบนพื้นหญ้านี่นะ? สกปรกจะตาย ว่าแต่...เวลานอนนิ่งๆ ปากไม่ขยับนี่ก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย
หมับ!
"ฮะ เฮ้ยยย" อยู่ๆ คนที่นอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องก็ยกมือขึ้นมาตะปบหน้าผมแล้วล็อคเอาไว้ทำให้ผมไม่สามารถขยับหน้าออกไปไหนได้
"นาย...กำลังวางแผนจะลักหลับฉันหรอ" เขาพูดแต่ดวงตาของเขายังคงหลับพริ้มอยู่เช่นเดิม ไอ้ขี้เซาเอ้ยยยย
"นี่ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ผมพยายามแงะมือเขาออกจากใบหน้าผม แต่ดูเหมือนว่าจะทำไม่สำเร็จ ไอ้บ้านี่มือหนึบอย่างกับปลิง ==;
"ตอบมาสิ ว่านายจะทำอะไรฉัน"
"กะ ก็เห็นนายนอนนิ่งๆ ก็เลยเดินมาดู เผื่อว่ากำลังไหลตายจะได้รีบเรียกคนมาช่วยไงล่ะ ปล่อยนะ!"
"งั้นหรอ..." พูดไม่พูดเปล่า คนที่อยู่ด้านล่างค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ทำให้ผมต้องอยู่ในสภาพนั่งจ้องตาเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เอ่อ...ไม่อยากจะชมหรอกนะ แต่การที่ผมได้จ้องมองหน้าหมอนี่ใกล้ๆ แล้วทำให้ผมรู้สึกได้ว่า...มัน หล่อ มาก
"นายไม่ได้จะลักหลับฉันหรอ เสียดายจัง"
"อะ ไอ้บ้า"
"โอ๊ยยยยยย" เพราะประโยคหลังชวนสยิวนั่นทำให้ผมรู้สึกตัวทันที และด้วยความตกใจผมก็เลยตบเข้าไปเต็มๆ ที่หน้าของเขาอย่างแรง...ใบหน้าของผมกลับมาสู่ความเป็นอิสระพร้อมกับความรู้สึกร้อนผ่าว...หัวใจเต้นแรง...ผมเป็นอะไรเนี่ย >^<
"นี่นายมาตบหน้าฉันทำไมฮะ!"
"เฮ้ยยยยย!" พอเขาเด้งตัวขึ้นมาได้เขาก็กระชากตัวผมเข้าไปใกล้ๆ ทันทีทำให้ร่างกายของผมกับร่างกายของเขา...ชิดกัน ให้ตายเถอะเรทเป็นบ้า หน้าผมจะชนอกมันอยู่แล้วเนี่ย! ย้ำเลยว่าอก อก อก ... ก็นะ ผมสูงได้เเค่เนี่ยยยยย
"ฉันถามว่านายตบหน้าฉันทำไม" เฮือกกกก เพราะผมกับเขาอยู่ใหล้กันมากทำให้ลมหายใจของเขาปะทะเข้าที่หัวของผมอย่างจัง
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก! อ๊ากกกกกกกกก ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วย งื้อออออ
"ขอโทษแล้วกัน!" ผมผลักเขาออกจากตัวผมอย่างแรง แล้วรีบสาวเท้ากลับเข้าบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ คนตัวสูงนั่น...ใบหน้าหล่อๆ นั่น...ลมหายใจอุ่นๆ นั่น อ๊ากกกกก สติผมจะกระเจิงอยู่แล้ว ทำไมผมต้องใจเต้นกับเขาด้วยเนี่ย ผมเป็นผู้ชายนะ หมอนั่นก็เป็นผู้ชายจะสปาร์คกันไม่ได้เฟ้ยยยยยย T[]T
"นี่!" อ๊ากกกก มาจับเเขนฉํนไว้อีกทำไมเนี่ยไอ้ไม้เสียบลูกชิ้นนนนน
"อะไรล่ะ ปล่อยนะ!" ผมพยายามยื้อยุดฉุดกระชากเต็มที่ เรื่องอะไรจะปล่อยให้คนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่กี่มันมาเเตะเนื้อต้องตัวล่ะ!
"จะดิ้นทำไมล่ะฮะ แค่หยุดแล้วก็คุยกันดีๆ สิแบคฮยอน!"
"ไม่! อ๊ะ!!!" เพราะผมดิ้นดุ๊กดิ๊กๆ อยู่อย่างนั้นทำให้ชานยอลที่ยืนจับผมอยู่ถึงกับเสียหลักล้มลงกับพื้นและแน่นอน...ตัวการที่ทำให้เขาล้มอย่างผมก็ต้องล้มลงไปนอนทับตัวเขาอย่างช่วยไม่ได้
"โอ๊ยยยย!"
"ขอโทษ!" ผมรีบชันแขนดันตัวเองขึ้นมาทันที แต่คนที่ถูกผมล้มทับจะยังไม่เลิกราง่ายๆ เขาคว้าตัวผมไว้ด้วยอ้อมแขนที่แข็งแรงแล้วกระชากผมลงไปนอนซบอกเขาอีกครั้ง...ไอ้นี่มันโรคจิตป่ะวะ -*-
"ปล่อย..."
"หาข้าวให้กินหน่อยดิ"
"ฮะ?"
"คยองซูทำไมวันนี้กลับมาช้าก็ไม่รู้ ฉันหิวแล้วนายไปทำให้กินหน่อย"
"จะบ้าหรือไงฉันไม่ใช่คนใช้นายนะ!"
"แต่นายเป็นเพื่อนคนใช้ฉันและ...นายก็กำลังอยู่ในบ้านของฉัน"
"ไม่เกี่ยวกันอย่ามาเกรียน!" ผมรวบรวมแรงของตัวเองแล้วเด้งตัวออกจากเขาทันที ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาวิ่งหนีเขาไปนั้น ประโยคประกาศิตก็ดังขึ้นทำให้ผมหยุดการกระทำไว้ทันที
"ถ้าไม่ทำก็ออกไปจากบ้านฉันถ้าไม่กลัวโดนคนสวนฉุดไปลงแขก...เลือกเอา"
........................
เป้ง เป้ง เป้ง!!! ฮึ่ยยยย! ทำไมคุณหนูอย่างผมต้องมาทำกับข้าวให้ไอ้บ้านั่นด้วย เกิดมายังไม่เคยทำให้ใครเลยนะเฟ้ย ไม่เคย ไม่เคยเล้ยยยยย ฮืออออ เพราะผมทำไม่เป็นนี่ไงล่ะ กว่าผมจะจุดเตาแก๊สได้นี่ก็ล่อไปเกือบห้านาที (คือผมเปิดไม่เป็นมันเป็นเตาไฟฟ้า) เสียงโป้งเป้ง โป้งเป้งนี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ผมเอาตะหลิวไปเคาะๆ กับกระทะเหมือนที่เคยเห็นแม่ค้าตามท้องถนนเขาทำกัน...อ่า...มันต้องใส่อะไรลงไปนะ ตอนนี้ในกระทะไม่มีอะไรนอกจากตะหลิว (แล้วผมจะเคาะตะหลิวเพื่อ?)
ผมพยายามนึกอยู่นานว่าที่ผมเคยเห็นผ่านตามานั้นเขาใส่อะไรทำอะไรลงไปบ้าง ขณะที่คิดผมก็ยังคงติดไฟตั้งกระทะแล้วเคาะตะหลิวซ้ำไปซ้ำมา...อ่าาาา ใช่น้ำเหลืองๆ หรือเปล่านะ? มันเรียกว่าน้ำมันใช่ไหม? คิดได้ดังนั้นผมก็ทิ้งกระทะเดินไปหาสิ่งที่เรียกว่าน้ำมันทันที
'กลิ่นอะไรเหม็นไหม้ๆ น่ะ คนตัวเล็กนั่นคงไม่ได้วางแผนจะเผาบ้านผมอยู่ใช่ไหม' ร่างสูงที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงคิดในใจ 'เดินไปดูดีกว่า'
"อ๊ะ! เจอแล้วววว" หลังจากที่งมหาอยู่นานผมก็เจอน้ำมันขวดเหลืองๆ ที่มีป้ายแปะยี่ห้อว่า 'ซันไลต์' ผมรีบจัดการหมุนฝามันออกทันที อึบ!~ อึบ!~ มันเปิดไม่ออกง่ะ T^T
โป๊ะ!~ เหมือนโชคช่วยฝานั่นหลุดออกจากขวดทันที ฮุเร่!~
"หือออออ กลิ่นอะไรไหม้ๆ" ผมหันหลังกลับไปที่เตาแก๊สทันที
ตุ๊บ! ขวดน้ำมันที่ผมเพิ่งเปิดได้เมื่อสักครู่นี้ล่วงหล่นพื้นทันที ควันสีเทากำลังพวยพุ่งออกจากกระทะ ไม่นะ ผมทำมันไหม้!
"นี่แบคฮยอนนายจะเผา...เฮ้ยนายทำบ้าอะไรเนี่ย!" คนที่เพิ่งมาใหม่ถึงกับร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นกลุ่มควันจากกระทะ เขารีบวิ่งเข้ามาแล้วกดปิดเตาแก๊สทันที
"เฮ้อออ นายทำบ้าอะไรฮะ! นายจะเผาบ้านฉันหรือไง! ดีนะเตาแก๊สแค่กำลังร้อนจัดเลยไม่เป็นอันตราย แต่ถ้ามันเกิดไหม้ขึ้นมาล่ะ? นายจะเผาบ้านฉันให้วอดวายใช่ไหม!"
"กะ ก็ฉันไม่เคยทำอาหารนี่ ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรอ่ะ!"
"ฮะ!!!! นายพูดว่าอะไรนะ"
"ฉันทำอาหารไม่เป็น" ผมพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ยทันที
"ทำไม่เป็น!? แล้วทำไมไม่บอกฉันฮะ เสล่อมาทำทำไมเนี่ยยยย ถ้าฉันเข้ามาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม!"
"ฉันขอโทษ..." ผมเอ่ยเสียงเบาหวิวเพราะความรู้สึกผิด นั่นสิ...ทำไมผมไม่บอกเขาไปล่ะว่าผมทำไม่เป็น T^T
"ฮึ่ย!...น้ำอะไรเปียกๆ"
"นะ น้ำมันน่ะ"
"==+" สายตาอาฆาตของชานยอลส่งมาให้ผมทันทีที่เขาก้มลงไปหยิบขวดน้ำมันจากพื้น
"น้ำมัน...ตราซันไลต์เนี่ยนะ"
"..."
"นี่มันคือน้ำยาล้างจานครับ คุณบยอนแบคฮยอน" ฮะ =[]= น้ำยาล้างจาน? ใครมันจะไปรู้ล่ะก็เห็นสีเหลืองๆ เหมือนน้ำมัน
"เฮ้ออออ นายเก็บกวาดเช็ดถูในห้องครัวให้เรียบร้อยเลยนะ แล้วรีบเอาน้ำเปล่ามาเสริมฉันบนห้องด้วย!"
"ทะ..."
"ไม่ต้องพูดมาก ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ให้นายมาอยู่ฟรีๆ ถ้าอยากอยู่ก็ช่วยคยองซูทำงานซะ อย่าเอาเปรียบคนอื่น"
"!" ผมได้แต่เก็บความโมโหเอาไว้ในใจ เก็บกวาดหรอ พูดมากหรอ อยู่ฟรีๆ หรอ เอาเปรียบ...หรอ! อยากกินน้ำใช่ไหม ด้ายยยยยยย~
ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็ขึ้นมานั่งแกว่งขาไปมาอยู่บนเตียงของชานยอล ผมไม่ได้ขออนุญาติเจ้าของห้องด้วยซ้ำ ทำไมน่ะหรอ? ถ้ามีมารยาทก็ไม่ใช่บยอนแบคฮยอนสิ หุหุ!~ ถ้าเดาไม่ผิดหมอนั่นคงจะอาบน้ำอยู่ (ฟังจากเสียงซ่าๆ เอาน่ะนะ)
แอดดดด~ เสียงประตูห้องน้ำถูกแง้มออกอย่างช้าๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่เป็นเจ้าของห้อง
O_o! เพิ่งอาบน้ำเสร็จจริงๆ ด้วย! ทำไมน่ะหรอ ก็หมอนั่นนุ่งผ้าเช็ดตัวที่ปิดแค่ส่วนล่างผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำน่ะสิ
"-_-" ร่างสูงที่ตอนนี้มีหยดน้ำเกาะอยู่ตามลำตัวหันหน้ามาสบตากับผมช้าๆ... อึก! ผมกลินน้ำลายลงคอทันที...นี่มัน เรทเกินไปแล้วนะ หน้าท้องขาวเนียนนั่นทำให้ผมรู้สึก...อ๊ากกกกกกกกกกกกก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!~ ขออภัยที่ขัดจังหวะ ฮุ่เร่!~
ต้องขอกั๊กเอาไว้นิดนึงเรียกเรตติ้งซะหน่อยเนื่องจากคอมเม้นท์น้อยยยยน้อย T^T
ไรท์เตอร์ก็แอบน้อยใจเบาๆ นะคะ มีวิวอ่านตั้งหลายร้อยคนเม้นท์ไม่ถึงร้อยเลย
ไม่เป็นไรค่ะ แสดงว่าฟิคของไรท์เตอร์ยังดึงดูดไม่พอ
เพราะฉะนั้นไรท์เตอร์จะพยายามแต่งให้สนุกกว่านี้ให้ได้
จะได้เรียกคอมเม้นท์กับโหวตเยอะๆ ><
สปอยยยยยยยยยยในบทหน้า~
'น้ำนี่...นายกินสิ'
'กลืนมันลงไป อมไว้ทำไมฮะ'
'อ๊ะ อ๊าาาาา นี่นาย เอาหน้าออกไปจากท้องฉันนะ!'
วู้ววววววว ไอ้สองคนนี้มันทำอะไรกัน? อยากรู้มะ? อยากรู้ช่วยกันโปรโมทฟิคเรื่องนี้
แล้วช่วยกันเม้นท์ติชมไรท์เตอร์หมาน้อยคนนี้หน่อยนะคะเบบี๋
#บทต่อไปจะอัพพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรผิดพลาดจ๊า
ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์
ตามไปติชมได้ที่ >> ` หมาน้อยมาลามิวท์ <<
ความคิดเห็น