คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 9
Chapter 9
Baekhyun Part
"คยองซูฉันหิวหาอะไรให้กินหน่อยสิ..."
"..."
"คยองซู..."
"..."
"ไอ้คยองซู!" ผมเปล่งเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิดหลังจากที่ผมแหกปากเรียกเขามาหลายครั้งแล้ว คยองซูเป็นอะไรทำไมไม่ยอมพูดกับผม! เดี๋ยวนี้ชอบทำให้ผมหงุดหงิดอยู่เรื่อย!
เมื่อผมลุกขึ้นมานั่งเตรียมจะต่อว่าคยองซูก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง...ผมชำเลืองมองไปที่นาฬิกาตรงหัวเตียง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม...สี่ทุ่ม! คยองซูหายไปไหน?
"ยังไม่กลับบ้านหรือไง..." ผมนั่งครุ่นคิดอยู่บนเตียงสักพักว่าเจ้าเพื่อนตัวดีของผมนั่นหายไปไหน ทำไมถึงไม่อยู่ให้ผมเรียกใช้...เอ่อ สาบานได้ว่าผมไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนใช้ของผม
"คยองซูอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า?" ผมเดินลงจากเตียงแล้วตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ และก็พบแต่ความว่างเปล่า...คยองซูยังไม่กลับบ้านงั้นหรอ ปกติแค่สองทุ่มก็กลับมาแล้วนี่นา หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคยองซู! เมื่อผมคิดได้ดังนั้นผมก็รีบเดินไปยังประตูห้องเตรียมตัวออกไปตามหาคยองซูทันที
"หื้มมมม โพสอิทหรอ..." ที่ประตูห้องมีกระดาษโพสอิทแผ่นนึงแปะไว้อยู่กลางประตู ผมดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาแล้วอ่านด้วยความงวยงง...
'คืนนี้ฉันต้องไปผับกับคุณชานยอล ถ้าหิวล่ะก็ลงไปดูที่ตู้กับข้าวเหมือนเดิม...'
"ไปผับ!" ผมขยำกระดาษแผ่นนั้นลงด้วยความขุ่นเคือง อะไรกัน ทำไมจะไปไหนไม่คิดจะบอกกัน รู้ไหมว่าผมไม่ชอบการถูกทิ้งแบบนี้!
จ๊อกกกกกก~
"อ๋าาาาา ไอ้ท้องบ้า มาหิวอะไรตอนดึกๆ เนี่ย..."
"คุณชานยอลครับ คุณจงอินรออยู่ที่รถแล้วครับ" นั่นมันเสียงคยองซู! ยังไม่ไปกันอีกหรอ?
"รู้แล้วๆ นายไปรอที่รถกับไอ้จงอินก่อนเลยไป"
ปังงงง~ เมื่อเสียงสนทนาของทั้งสองสงบลงผมจึงรีบออกจากห้องแล้วตรงไปยังชั้นล่างทันที แต่ยังไม่ทันที่เท้าของผมจะเตะที่พื้นบันไดขั้นแรก น้ำเสียงทุ้มของใครบางคนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าก็ดังทักขึ้นมา
"นั่นนายจะไปไหนน่ะแบคฮยอน" ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร แต่มีหรอที่คุณหนูอย่างผมจะสนใจ ไม่มีทาง!
"ไปลากคยองซูกลับมา!" ผมตอบโดยไม่หันไปมองทางคนที่ตั้งคำถามด้วยซ้ำ เพราะผมไม่อยากเห็นหน้าของผู้ชายคนนี้บ่อยๆ นักหรอก! ไอ้ผู้ชายลามกชอบฉวยโอกาส
"นายมีสิทธิอะไรไปลากเขาน่ะ เขาต้องไปผับกับฉันเหมือนที่เขาต้องไปอยู่ทุกอาทิตย์นะ" ชานยอลพูดพร้อมกับรีบวิ่งมาจับข้อมือของผมเอาไว้ เพื่อให้ผมหันหน้ามาคุยกับเขาตรงๆ
"นายกำลังทำให้เพื่อนฉันเสียคน!"
"เสียคน? เสียยังไงไม่ทราบ" คนตรงหน้าผมพูดพลางขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัยกับคำพูดของผมที่พูดออกไปเมื่อสักครู่...ไม่หล่อแล้วยังโง่อีกว่ะ
"ไปผับมีแต่ของมึนเมา มีแต่พวกหื่นบ้ากาม นายพาเพื่อนฉันไปซ่อง!"
"มันไม่ใช่ซ่อง!"
"มันเป็นซ่อง!"
"นี่! ผับที่ฉันจะไปมันเป็นผับระดับหรูที่คนมีเงินเขาไปเที่ยวกัน ไม่ใช่ผับกระจอกๆ อย่างที่นายเข้าใจหรอกนะรู้ไว้ซะ!"
"ยังไงมันก็ทุเรศเหมือนกัน!"
"โอ๊ย! ฉันไม่อยากจะเถียงกับนายแล้วแบคฮยอน นายจะว่ามันเป็นอะไรก็ช่าง แต่คยองซูต้องไปกับฉัน เพราะว่านั่นเป็นหน้าที่ที่คยองซูต้องทำเป็นประจำ!" คนตรงหน้าผมตวาดด้วยความไม่พอใจอย่างหนัก เมื่อเขาพูดจบก็สบัดมือผมออกอย่างแรงๆ แล้วรีบเดินลงไปข้างล่างโดยไม่หันกลับมามองผมเลยสักนิด
"เดี๋ยว!" ผมรีบวิ่งไปหยุดที่หน้าของเขาและดักเขาเอาไว้ เรื่องอะไรที่ผมจะต้องให้คยองซูไปกับไอ้หื่นบ้ากามนี่ ถ้าเกิดมันคึกขึ้นมาจับคยองซูปล้ำจะทำยังไง!
"อะไรของนายอีกฮะ"
"ฉันจะไปด้วย..."
"อะไรนะ?"
"ฉัน จะ ไป ด้วย!"
“แบคฮยอนกินอะไรหน่อยไหม?”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันได้ไหมเนี่ย!” ผมพูดออกไปน้ำเสียงแสดงความรำคาญอย่างเต็มที่ ถ้าผมรู้ว่าออกมาแล้วจะเจอไอ้หน้าจืดกับไอ้สำออยนี่ผมก็ไม่ออกมาหรอก!
“ไม่หิวหรอ? เดี๋ยวพี่สั่งอาหารให้เอาไหม?”
“เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง” ผมตวาดพี่ชายนอกสายเลือดอย่างเหลืออดแล้วเดินไปที่ตรงเค้าท์เตอร์ด้วยความหงุดหงิดใจ
“น่ารำคาญเป็นบ้า...” มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเลยคุณรู้ไหม พอมาถึงผับ ผู้ชายที่เป็นเพื่อนของไอ้หื่นกามก็ลากคอคยองซูหายไปไหนก็ไม่รู้ เหลือแต่ผมที่ไม่เคยมาเที่ยวสถานบันเทิงแบบนี้อยู่กับไอ้ตัวสูงนี่สองคน เจ้าบ้านั่นก็ฉวยโอกาสเดินโอบไหล่ผมเข้ามาในผับ มิหนำซ้ำยังเที่ยวไปแนะนำใครต่อใครให้รู้จักผมในนาม ‘เด็กของเขา’ อีกต่างหาก...ผมไปเป็นเด็กของเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน!
แต่พอเริ่มเข้ามาถึงด้านในโซน VIP ก็ทำให้ผมถึงกับชะงัก จะอะไรซะอีกล่ะ ก็คนที่ผมไม่อยากเจอดันมานั่งหน้าสลอนอยู่ร่วมโต๊ะด้วยเนี่ยสิ ยังดีที่ลู่หานสัญญากับผมแล้วว่าจะไม่บอกพ่อเรื่องที่เจอผมแล้ว แต่ก็ยังคงทำตัวเป็นพี่ชายแสนดีดูแลผมอยู่ได้...ผมรำคาญ!
“รับอะไรดีครับ”
“น้ำเปล่า...”
“มาเที่ยวทั้งทีจะดื่มแค่น้ำเปล่าเองหรอครับคุณ...”
“ฮ้ะ?” ผมหันไปตามเสียงของผู้มาเยือนทางด้านหลัง แล้วผมก็พบว่าเป็นชายหนุ่มรูปร่างดี หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียวล่ะ...แต่เขามายุ่งอะไรกับผมล่ะ ==’
“น้ำเปล่าได้รึยังครับ...” ผมหมุนเก้าอี้หันกลับไปที่บาร์เทนเดอร์อย่างไม่แยแสคนที่ยืนหน้าเสียอยู่ตรงด้านหลัง...ผมไม่ชอบคุณกับคนแปลกหน้า เพราะแม่เคยสอนผมไว้ว่า ‘คนแปลกหน้าทุกคนไม่น่าไว้วางใจ’ (‘ – ’)
“แบคฮยอน!” ผมสะดุ้งกับเสียงที่ดังและเจือความดุไปในน้ำเสียงของคนที่ทิ้งผมไว้ให้นั่งเหงาคนเดียว...โดคยองซู!
“หายไปไหนมา...” ผมเอ่ยคำถามออกไปอย่างไม่สนใจเสียงดุๆ ของเขาเมื่อครู่
“ฉันไปคุยเรื่องงานที่ด้านหลังร้าน นายมานั่งทำอะไรตรงนี้กลับไปที่โต๊ะกับฉันเลยนะ” พูดจบคยองซูก็ออกแรงลากผมลงมาจากเก้าอี้ แล้วพาเดินดุ่มๆ กลับมาที่โต๊ะทันที
“ทำไมนายไม่นั่งกับพี่ลู่หาน!”
“ฉันเบื่อ” ให้นั่งกับไอ้สำออยที่คอยมาเจ๊าะแจ๊ะกับผมเนี่ยนะ เป็นใคร ใครก็เบื่อ
“แต่นายเดินไปเดินมาไม่ได้นะ มันอันตราย”
“ทีนายยังมาได้เลยคยองซู ==’”
“ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาเดินเล่น!”
“เอ๊ะ ก็มันเรื่อง...” ผมที่กำลังจะพูดเถียงกับเพื่อนสนิทก็ต้องเก็บคำพูดนั้นลงไป เมื่อคนที่กำลังเดินมาที่โต๊ะคือปาร์คชานยอลและ...จง จง จงอะไรก็ไม่รู้ช่างหัวชื่อมัน ==’ มันจะไม่ทำให้ผมอึ้งเลยถ้าพวกเขากลับมาแค่สองคน แต่นี่...ข้างๆ ตัวของเขามีหญิงสาวแต่งชุดรัดรูปนุ่งสั้นโชว์เนินอกขนาบข้างมาด้วยทั้งสองคน...
“ฉันเอาผู้หญิงมาฝากกกกกก~” น้ำเสียงลั้ลลาของไอ้โรคจิตนี่แลดูร่าเริงมาก อ่อ มันคงมีความสุขกับหญิงสาวพวกนี้สินะ
“สวัสดีค่ะคุณแบคฮยอนนนนน” จู่ๆ ยัยผู้หญิงที่กอดแขนข้างซ้ายของชานยอลก็เดินนวยนาดเข้ามานั่งข้างตัวของผมและตวัดกอดแขนของผมอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...คือ...” คือปกติผมต้องด่ายัยนี่แล้วใช่ไหม แต่ผมด่าไม่ออก! ทำไมรู้ไหม ก็ยัยบ้านี่มันเอาหน้าอกไซต์ 36 มาถูกับแขนผมนี่สิ >//< ผู้ชายที่ไม่เคยมีแฟนอย่างผมมันก็อึ้งสิครับ!
“คุณแบคฮยอนดื่มอะไรสักแก้วไหมคะ...ไวน์...หรือวอสก้า~”
“ผมไม่...”
“ไม่ได้! เธอเถิบออกไปจากตัวเพื่อนฉันเลยนะ” คยองซูเพื่อนสนิทของผมตวาดยัยผู้หญิงไซต์ 36 นี่อย่างจริงจัง...อะไรของหมอนี่เนี่ย ==’
“คายองซู~”
“คะ คุณจงอิน!” อ่อเพื่อนของไอ้ยักษ์นั่นชื่อจงอินหรอกหรอ...ดูท่าทางจะเมาแล้วแฮะ ฟังจากเสียงนี่ผมรู้สึกว่าเขาคงเดินบนเส้นตรงไม่ได้แน่ๆ...
“คายองซูจ๋า~ พาเสี่ยไปที่ห้องน้ำที...” ผมแทบจะขำกร๊ากขึ้นมาทันที ก็ดูคำพูดของไอ้หมอนี่สิ ชวนอ้วกที่สุด เสี่ยหรอ? ตลกสิ้นดี
“เฮ้ยไอ้จงอินมึงเป็นอะไรของมึง...” ไอ้หน้าจืดที่นั่งอยู่ข้างลู่หานก็ถามขึ้นด้วยแววตาสงสัย...เป็นเพื่อนกันนี่ดูไม่ออกหรือไงว่าเพื่อนตัวเองมันเมาเป็นหมาแล้วเนี่ย ==’
“กูจามาวววววววววว~”
“ปกติมึงคอ...”
“อย่าเสือก!” ฮ้ะ? ทำไมคำนี้จงอินถึงได้พูดชัดจัง...มันไม่เหมือนคนเมาเลยแฮะ...หรือว่าไอ้ดำนี่จะแกล้งเมา!
“คุณแบคฮยอนไม่ลองชิมดูหรอคะ...วอสก้าเป็นอะไรที่อร่อยมากเลยนะคะ” ผมสะดุ้งจากภวังค์ที่กำลังคิดวิเคราะห์ไอ้บ้านั่นทันที...แม่สาวไซต์ 36 นี่ทำเสียงออดอ้อนชะมัด
“ผมไม่ดื่มครับ กรุณาถอยออกไปจากตัวผมด้วยครับ” ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ก็ยังคงความมีมารยาทต่อผู้หญิงอยู่บ้าง...ก็ผมเป็นสุภาพบุรุษนี่เนอะ
“ดื่มสักแก้วเถอะน๊า แล้วคุณจะรู้จักคำว่า ‘สวรรค์’ หึหึ”
“ไม่ครับ ผมไม่ดื่มของมึนเมา”
“ไม่ดื่มหรือว่าดื่มไม่เป็นคะ? แหมมมมม เป็นถึงคุณหนูตระกูลบยอน ดื่มสังสรรค์ไม่เป็นหรอคะเนี่ย ต๊ายยยย ไม่อยากจะเชื่อ~” ผู้หญิงที่นั่งข้างผมในตอนแรกปล่อยมือจากการเกาะกุมแขนผม แล้วหันไปกอดชานยอลเหมือนเดิม พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม...อะไรของนังนี่!
“แบคฮยอนเขาเป็นลูกคุณหนู เขาคงไม่เคย...” ชานยอลมองมาที่ผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขัดกับใบหน้าที่สุด...น้ำเสียงเย้ยหยัน!
ควับ!~
“แบคฮยอน!” ผมหยิบแก้ววอสก้าขึ้นมากระดกอย่างรวดเร็ว และดื่มหมดทั้งแก้วโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของลู่หานเลยสักนิด...ผมไม่ชอบอยู่แล้วกับการที่จะมีใครมาพูดจาดูถูกเหนียดหยามกัน!
“นี่! แบคฮยอนกินเข้าไปแบบนั้นเดี๋ยวก็เมาหรอก นายไม่เคยกินไม่ใช่หรือไง!”
“เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหมลู่ อู้ อู้ อู้ววววว คร่อก!”
“เฮ้ยยยยยย แบคฮยอน แบคฮยอนตื่น!”
“O[]O/O[]O”
“นี่! จะทำหน้าตกใจกันอีกนานไหมฮะชานยอล! เซฮุน!”
Kyungsoo Part
“ฝากเพื่อนฉันด้วยนะคยองซู”
“แล้วแบคฮยอนล่ะครับ”
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง คืนนี้นายก็นอนกับไอ้จงอินไปก่อนละกัน”
“จะดีหรอครับคุณ...”
“คายองซูฉานปวดชิ้งฉ่องงงงงงงงงงง”
“ครับๆ!” เฮ้ออออออออออ ทำไมผมต้องมารับหน้าที่ดูแลคุณจงอินด้วยเนี่ย! ทั้งๆ ที่ผมควรจะดูแลแบคฮยอนแท้ๆ เลย ไอ้ตัวผมก็ไม่เคยดูแลคนเมาซะด้วยสิ ปกติคุณชานยอลก็ไม่เคยเมาขนาดนี้...คยองซูอยากจะบ้าตาย ==’
“ถึงแล้วครับคุณจงอิน กุญแจล่ะครับ”
“กุญแจหรอ? กุญแจ...กุญแจ...อ๋อออออ~ อยู่ตรงเน้~”
หมับ!~
“เฮ้ยยยยยย ><” จู่ๆ คุณจงอินก็จับมือของผมไปตะปปเข้าที่ก้นของเขาอย่างจัง โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยตากแห้ง เกิดมาเพิ่งเคยจับก้นผู้ชายเป็นครั้งแรก T^T
“ล้วงเข้าไปซี้~” คุณจงอินพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนกับว่าเค้ากำลังสนุกอย่างนั้นแหล่ะ...ทำไมต้องทำเสียงเชิญชวนขนาดนี้ด้วยเนี่ย
“ครับๆ ล้วงแล้วครับ...คุณจงอินยืนนิ่งๆ นะครับ ให้ผมไขประตูเข้าไปก่อน...”
แกร๊กกกกก~ ผมไขประตูด้วยความยากลำบาก...ก็กว่าจะไขได้เนี่ยนะ คุณจงอินยืนโอนเอนไปมาจนผมทนไม่ได้เลยต้องคว้าตัวเขามากอดไว้เพื่อที่จะได้ไม่ล้มหัวฟาดพื้นไป
“เดินดีๆ นะครับ...”
ปังงงงง~ เสียงประตูบานใหญ่ถูกปิดลงด้วยเท้าของผม...มันเป็นอะไรที่น่าลำบากจริงเชียว!
“หนักม้ายยยยยย” หนักครับ...หนักโคตรๆ ด้วย ==’
“แอ๊กกกก!” จุก! จุกครับจุก! จุกโคตรๆ! พอผมพามาถึงเตียงคุณจงอินก็ล้มทับผมเฉยเลย...อะไรจะเมาขนาดนี้เนี่ย คยองซูปวดหัว T^T
“คุณจงอิน...คุณจงอินครับ...”
“งืมๆ หมอนข้างอันนี้นุ่มจางเลยยยย~”
“มะ ไม่นะ ผมไม่ใช่หมอนข้าง ><” ผมรีบยกมือขึ้นปัดมือและแขนเพื่อนของเจ้านายผมพัลวัน ก็มือของเขาน่ะ...มาลูบๆ คลำๆ ตัวผมประดุจว่าเป็นหมอนข้างจริงๆ เนี่ยสิ มันใช่ที่ไหนล่ะครับคุณจงอิ๊นนนน
“หมอนข้างใบนี้หอมด้วย ชอบจางเลยยยย”
ฟอดดดดดดดด~
“O_O”
“หอมมมมม~”
“หะ หอมแก้มผมทำไมครับคุณจงอิน!” แก้มของผม แก้มของผม แก้มของผม >//<
“หอมมมมม~” เฮ้ออออ พูดกับคนเมาจะได้รู้เรื่องอะไร ==’
“อย่าไปไหนน๊าหมอนข้าง ขอนอนกอดทั้งคืนเยยยย ถ้าหมอนข้างหนีฉันไปฉันจะปล้ำหมอนข้าง!”
“ฮ้ะ!?” นี่เขาเมาจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย! คนบ้าอะไรจะปล้ำหมอนข้างฮะ? ... เออก็เขาเมานี่เนอะ มันก็ต้องทำอะไรแปลกๆ เป็นธรรมดาสินะ...
“อย่าไปไหนนะ อย่าไปไหน...อย่าไปนะ ฉันรักหมอนข้าง...” -///- คะ คือว่า...เฮ้อออออ สงสัยผมต้องนอนเป็นหมอนข้างให้คุณจงอินกอดอย่างนี้ทั้งคืนซะแล้วสิ...
ไม่อยากจะบอกเลยว่าผม...ชอบสัมผัสนี้จัง
....
ก็มันรู้สึกอบอุ่นนี่ครับ! ผมจะยอมทำตัวเป็นเด็กใจแตกคืนนึงแล้วกัน >//<
Chanyeol Part
“ชานยอลจ๋าาาาาาาาา...” ==’
“ไอ้สูงโย่งงงงงงงงงงงง...” ==’
“ไอ้หื่นนนนนนนนนนน...” ==’
“ไอ้ลามกกกกกกกกกก...” ==’
“ร้อนอ่ะ...ฮื้ออออ แก้ผ้าให้หน่อยสิ” =[]=’
“แบคฮยอนมีสติหน่อยสิ!”
“ร้อนๆๆๆ พาไปอาบน้ำหน่อย!”
“นี่! ถ้าคิดจะพูดก็ลืมตาด้วยสิ!”
“คิคิ อย่ามาทำหน้าตาหล่อใกล้ๆ ได้ไหมเนี่ยยย~” ==’
“นี่! อย่าจับเสื้อผ้าตัวเองถอดแบบนั้นสิ! ฉันยังอยู่ในห้องนายนะถอดไม่ได้!”
“งื้อออออ มันร้อน~”
อ้วกกกกกกกกกกก!~ ...หืมมมมมมมมม!? ไอ้บ้านี่! เมาแล้วนอกจากจะพูดจาเลอะเลือนแล้วยังอ้วกใส่ตัวเองอีก! โว๊ะ! ตอนแรกนึกว่าจะหลับนิ่งเหมือนตอนที่อยู่ในผับ ไหงพอออกจากผับมันพูดมากน่ารำคาญอย่างงี้วะ!
“ถ้าไม่ติดว่ามีแกนะไอ้จงอิน ป่านนี้หน้าที่ดูแลแบคฮยอนต้องเป็นของคยองซูแล้วเนี่ย!”
“เหม็นๆ เอามันออกปายยยย อ้วกกกกกก”
“ฮึ่ยยยย! รู้ว่าเหม็นก็จะอ้วกรดตัวเองทำไมวะเนี่ย ==’ ไอ้บ้าจงอินก็ดันมาแกล้งเมาเรียกร้องคยองซูอีก! โอ๊ย! แล้วภาระแม่งก็ตกอยู่ที่กูเนี่ยยยย”
คุณฟังไม่ผิดหรอก ไอ้จงอินมันแกล้งเมา ==’ เหอะๆ เด็กนอกอย่างมันเนี่ยนะจะคออ่อน ปกติกระดกเหล้าแทนน้ำเปล่ายังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย แม้แต่อาการมึนก็ไม่มีให้เห็น! แผนจ้องจะงาบคนใช้ผมล่ะสิไม่ว่า...
“เฮ้ออออ ถ้าฉันเช็ดอ้วกให้นายแล้วนายจะมีอะไรตอบแทนฉันไหมเนี่ย...” ผมบ่นๆ พลางค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของแบคฮยอนออกทีละเม็ด อ่า...จับคนเมาถอดเสื้อนี่มันยากลำบากจริงๆ!
“อย่ามาทำอะไรฉันนะ! งื้อออออ”
“อะไรของนายเล่า! ตัวเปื้อนเหม็นกลิ่นอ้วกแบบนี้ใครมันจะมีอารมณ์ปล้ำนายฮะ!”
“งื้ออออ ถอดเสื้อฉันทำมายยยย”
“ก็มันเหม็นอ้วก! มันเปื้อนอ้วก! โอ๊ยจะบ้าตาย!”
“คิกก >< นายทำท่าทางแบบนี้น่ารักจังเลย~”
“โอ๊ย! กว่าจะถอดเสื้อให้ได้!” ผมสบถออกมาด้วยอารมณ์คุกกรุ่น เป็นอะไรที่ยากมากกว่าจะปลดกระดุมได้ครบทุกเม็ดเนี่ย! ก็คนตัวเล็กนี่มันดิ้นไปมาไม่หยุดนี่นา พูดมากอีกต่างหาก ทำไมคนเมานี่มันชอบทำตัวไร้สาระ น่ารำคาญขนาดนี้วะ
“ต้องเช็ดตัวให้นายอีก...ตื่นมาขอรางวัลเซตใหญ่เลยนะ!”
“ฉันจะให้ทุกอย่างเลย คิก...”
“อ่ะ...เอ่อ...” ให้ทุกอย่างจริงๆ อ่ะ? คือผมไม่ได้คิดอะไรนะครับ แต่ทำไมเขาต้องพูดว่าจะให้แล้วเอามือมือคล้องคอผมด้วยเนี่ย! คล้องคอโน้มให้หน้าผมเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวนชวนฟีชเจอริ่ง...เย้ยยยยย ไม่ใช่แล้ว! แต่พอทำท่าทางแบบนี้แล้วเซ็กซี่ไม่เบาเลยนะบยอนแบคฮยอน ... คนเมาสินะ เพราะน้ำเมาทำให้เจ้าตัวเล็กนี่ทำตัวน่ารักขนาดเน้!~
“ปล่อยคอฉันได้แล้วนะแบคฮยอนก่อนที่ฉันจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่”
“ห้ามอะไรล่ะ ห้ามอะไร~ คร่อกกกก!” =_____________________= แบคฮยอนสลบเหมือดไปอีกแล้วครับท่าน...อะไรมันจะแปรปรวนเร็วขนาดนี้เนี่ย
“เฮ้อออออ” ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับกะละมังใบเล็กๆ ที่มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กวางพาดอยู่บนขอบ...จะเอามาเช็ดตัวให้คนเมาน่ะนะ
“อื้มมมมมมมม~” ทันทีที่ผ้าขนหนูผืนนี้แตะลงที่ลำตัวของแบคฮยอน เขาก้ร้องครางออกมา...คะ ครางทำไมเนี่ยยยย ทำเสียงกระเส่าแบบนี้ อยากโดนดีหรือไงฮะ!
“ฮื่ออออออออ~” อย่าครางสิเว้ยเฮ้ยยยย เดี๋ยวชานยอลน้อยจะตื่น T^T
“ฮ้าาาาาาาาา~” โถ่เว้ย! นี่จพครางทุกครั้งที่ผมเช็ดตัวให้รึไงกัน ทำเสี่ยงยั่วเกินไปแล้ววววววว
“ชานยอล...”
“อะ อะไรอีกล่ะ”
“ร้อน...ร้อนข้างใน...”
“เพราะนายดื่มวอสก้าเข้าไปรวดเดียวหมดยังไงล่ะ ไม่เคยกินแล้วยังจะมาทำซ่าอีกนะ”
“ฮื่ออออออออ”
อุ้บบบ! OxO ให้ตายเถอะ! แบคฮยอนดึงผมลงไปจูบ! ไม่นะ ผมถือคติไม่ลุกล้ำคนเมานะเว้ยยยย
“อื้มมมม ช่วยฉันที...”
“ชะ ช่วยอะไร”
“มันร้อน...นะ ช่วยปลดปล่อยฉันที” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูออดอ้อน จากนั้นเขาก็คล้องคอผมแล้วดึงผมลงไปจูบอีกครั้ง...สติผมตอนนี้มันกำลังจะหลุดลอยแล้วนะ...
“มะ ไม่ นายกำลังเมาแบคฮยอน ถ้าฉันทำอะไรนายตอนนี้ ตอนที่นายสร่างเมามันจะมีปัญหานะ...” ผมพยายามแกะมือเรียวที่คล้องคอผมเอาไว้แน่นออกไป ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยออกแต่โดยดี...แล้วเปลี่ยนไปลูบหน้าอกผมแทน...จะยั่วกันให้ถึงที่สุดเลยใช่ไหมเนี่ย
“นะ...ช่วยฉันเถอะนะ...” สายตาเว้าวอนของเขา เกือบจะทำให้ผมหลงกลซะแล้ว แต่ติดตรงที่ว่าในหัวของผมมีแต่คำว่า ‘ไม่ได้’ ลอยไปมาเต็มไปหมด
“เฮ้ยยยย...” ผมร้องลั่นด้วยความตกใจ อยู่ดีๆ คนตัวเล็กนี่ก็ผลักให้ผมนอนลงกับเตียงแล้วขึ้นมาคร่อมตัวผมอย่างรวดเร็ว
--- ตัดฉับ! ---
...สงสัยผมต้องเข้าห้องน้ำซะแล้ว...
------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮัลโหลลลลลลล! รอนานไหมกว่าหมาน้อยจะอัพฟิค?
คือขอบ่นก่อนเลยว่า "แต่งยากชิบเป๋ง!" ฉาก NC เป็นอะไรที่หมาน้อยเครียดมาก
ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก กว่าจะแต่งได้ว่ายากแล้ว ฉาก NC ยิ่งยากเข้าไปใหญ่
จะแต่งยังไงให้มันได้อารมณ์วะเนี่ย ==' กลัวแต่งแล้วมันแปลกๆ กลัวรีดเดอร์ไม่ชอบ
สารพัดกลัวเลยค่ะ! กว่าจะได้ออกมานี่แบบ...ตบหน้าตัวเองไปหลายรอบ
ยังไงก็ฝากติชม โหวต โปรโมท ฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
สปอยตอนหน้า! 'ชานแบคไม่หยุดหวานแค่นี้หรอก!' ถ้าอยากรู้ก็เม้นต์ โหวต โปรโมทด้วยน๊า 55555555
ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์
ตามไปติชมได้ที่ >> ` หมาน้อยมาลามิวท์ <<
ความคิดเห็น