ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : earthyz ll คุณพ่อของผมดีที่สุดในโลก [1]
:)
Shalunla
Title: คุณพ่อของผมดีที่สุดในโลก
Author: earthyz
Paring: Kris x Luhan / Chanyeol x BabyBaekhyun
Rating: PG-15 (ใสๆไร้มลพิษ)
Author’s note: ฟิคละมุนหอมหวนดุจแป้งเด็กแคร์ แต่งสนองนี้ดส์ความเป็นโชตะค่อนของตัวเอง
ปล.พี่คริสเรื่องนี้ละมุนนะฮะ ลบภาพลักษณ์มาเฟียจอมโหดไปได้เลย
“แบคฮยอนอา...เชื่อฟังป๊านะลูก...อย่าดื้อกับป๊า...ออมม่า...จะคอยดูหนู...จากบนฟ้า...” เสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ยอย่างยากลำบากจากริมฝีปากที่แตกแห้ง นิ้วเรียวยื่นไปลูบหัวกลมๆเล็กๆอย่างแผ่วเบา หญิงสาวหน้าตางดงามดุจภาพวาด แต่กลับซีดขาวไร้สีเลือด นอนอยู่บนเตียงสีขาวของโรงพยาบาล
“ม๊ะ ม๊ะ”เด็กน้อยวัย 3 ขวบที่ตอนนี้ยังพูดได้ไม่ชัดเท่าไหร่นัก พยายามเรียกคุณแม่ของตน นิ้วน้อยๆลูบไล้ไปบนใบหน้าอันแสนสวยของคุณแม่
เด็กน้อยมีผิวขาวเนียนเหมือนผิวผู้เป็นมารดา แก้มยุ้ยๆนุ่มนิ่มนั้นแดงธรรมชาติเหมือนลูกมะเขือเทศ ดวงตาตีบๆเล็กๆบ่งบอกถึงสัญชาติลูกครึ่งจีน-เกาหลีของเขา ‘บยอนแบคฮยอน หรือ อู๋ป๋ายเสียน’
“อะ อู๋ฝาน...”มือขาวซีด ผอมเหลือแต่กระดูก เอื้อมมือไปยังผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียง ฝ่ามือใหญ่จับมือของหญิงสาวแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะแตกหัก
“ว่ายังไงฮวายอง”เสียงทุ้มเอ่ยเสียงสั่น แม้ว่าเขาจะเศร้ามากแค่ไหน แต่เขาก็พยายามไม่หลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมา เขาต้องเข้มแข็งต่อหน้าลูกน้อยและภรรยา
“ดูแลลูก...ของเรา...ให้ดีนะ...สอน...ให้เขา...เป็นเด็กดี ฮึก...เลี้ยงเขา...แทนฉัน อึก ...ฉัน...รักคุณค่ะ....”ถ้อยคำสุดท้ายเอ่ยแผ่วเบา ไม่รอฟังแม้คำตอบของสามี ลมหายใจค่อยๆหมดสิ้นไป เสียงหัวใจหยุดเต้น ดวงตากลมโตได้หลับลง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกจากหางตา
“ผมสัญญา ผมจะเลี้ยงลูกอย่างดี ผมจะให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี คุณไม่ต้องห่วงนะ หลับให้สบาย ผมรักคุณครับ”ริมฝีปากหนาประทับจูบลงหน้าผากกลมมน เลื่อนไล้ลงมาจูบที่แก้ม และหยุดลงที่ริมฝีปากบาง ถือเป็นจูบสุดท้าย จูบแห่งการบอกลา
“ม๊ะ ม๊ะ ฮืออออ ม๊ะ เย่นกัน ฮือออ จะเย่น”มือน้อยเขย่าคุณแม่ให้ขึ้นมาเล่น เขาคิดว่าแม่ของเขาคงแค่หลับไป ริมฝีปากเล็กๆสีเชอร์รี่เริ่มเบะ เด็กน้อยเริ่มร้องไห้จ้า เพราะว่าแม่ของเขาปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นซักที
“ป๋ายเสียน”มือหนาอุ้มลูกชายของตนขึ้นมาซบอกเพื่อปลอบ แต่เด็กน้อยก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้
“ป๊ะ ม๊ะอ่ะ ฮึก จะเย่น ฮืออออออ ม๊ะม่ายตื่น ฮือออ”หนูน้อยร้องไห้จนตาแดงจมูกแดง มองแล้วดูน่าสงสารยิ่งนัก
คุณพ่อกอดลูกชายแน่น ลูบหลังหวังปลอบประโลมพร้อมโยกตัวเบาๆ
“คุณแม่เขาไม่อยู่แล้วครับลูก เขาไปอยู่บนนู้นแล้ว ต่อไปน้องป๋ายต้องอยู่กับป๊าสองคนนะครับลูก”ขาเรียวยาวเดินไปที่หน้าต่าง นิ้วเรียวชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าอันสดใส
“ฮึก ม๊ะ อยู่บนท้องฟ้า ป๋าย ฮึก อยากอยู่ก่ะม๊ะ”
“ไม่ได้ครับลูก หนูอยู่กับป๊านะ คุณแม่จะเฝ้าดูหนูจากบนนั้น โอ๋ๆ หยุดร้องได้แล้วครับลูก”
แม้คุณพ่อจะปลอบแค่ไหน เด็กน้อยก็ยังร้องไห้จ้าไม่หยุด จนหมดแรงแล้วผล็อยหลับคาอกคุณพ่อไป...
3 ปีต่อมา
“น้องป๋ายยยยย ตื่นได้แล้วครับลูก วันนี้หนูไปโรงเรียนใหม่วันแรก เดี๋ยวสายนะครับ พ่อให้อี้ชิงเตรียมน้ำอุ่นให้หนูอาบแล้ว”ร่างสูงโปร่งเหมือนนายแบบ ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนผูกเน็กไทสีขาว หากดูเพียงแค่นั้นก็จะเหมือนนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง แต่มันดูแปลกก็ตรงที่ผ้ากันเปื้อนลายอุลตร้าแมนน่ารักมุ้งมิ้งนี่ซิ...
อู๋อี้ฝาน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัย 28 ปี เป็นบุคคลที่น่าจับตามองมากที่สุดในขณะนี้ ธุรกิจโรงแรมระดับห้าดาวของเขากำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว จากที่มีสาขาใหญ่อยู่ที่เมืองจีน เขาก็เริ่มมาเปิดทำธุรกิจกับประเทศเกาหลี ทำให้เขาและลูกชายตัวน้อยต้องย้ายมาอยู่ที่เกาหลี
นอกจากจะเป็นคนหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาแล้ว เขายังมีความสามารถในการบริหาร โดดเด่นในวงการธุรกิจ อีกทั้ง ตั้งแต่ที่ภรรยาของเขาเสียชีวิตไป เขาก็ยังไม่มีใครมาดูแลหัวใจอีกเลย ทำให้เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่จ้องจะจับตาเป็นมัน แต่หลายคนก็ต้องรับประธานแห้วไป เพราะตัวอู๋อี้ฝานนั้น ไม่สามารถรับใครเป็นแฟนใหม่ได้ ด้วยเหตุผลเพียงแค่ ‘น้องป๋ายไม่ชอบคนนี้’
“งื้ออออ หนูง่วงงงง” เจ้าตัวเล็กตอบอย่างงัวเงีย แถมยังดึงผ้าห่มมาคลุมหัวไม่ยอมตื่นตามเสียงปลุกของผู้เป็นพ่อ
“ไม่ได้ครับลูก ย้ายมาเข้าโรงเรียนของเกาหลีวันแรก ไม่ไปไม่ได้ หนูเป็นพี่ใหญ่ของชั้นอนุบาลแล้วน้า ขืนไปสาย ไม่อายน้องอนุบาล 1 อนุบาล 2 เหรอครับลูก”มือใหญ่ดึงผ้าห่มที่เจ้าตัวน้อยคลุมหัวออก
“งื้ออออ งืมๆ” แขนป้อมๆเล็กๆยกขึ้นสองแขนเพื่อให้ผู้เป็นพ่ออุ้มทั้งๆที่ตายังไม่ลืม
“จริงๆเลย ลูกคนนี้นี่ ฮึบ”คุณพ่อยังหนุ่มอุ้มลูกชายตัวแสบเดินไปห้องน้ำ จัดแจงถอดเสื้อผ้าให้
“อี้ชิง อาบน้ำให้น้องนะ เดี๋ยวฉันไปทำข้าวเช้าให้น้องก่อน”ร่างสูงเอ่ยสั่งพี่เลี้ยงส่วนตัวของลูกชายเขา
“ครับ คุณท่าน”
อี้ชิง เป็นลูกของอี้หลิน แม่นมของแบคฮยอน อู๋อี้ฝานมีบุญคุณต่อครอบครัวของเขามาก เพราะอี้ฝานส่งเสียตัวเขาเรียนตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน ทำให้เขาและแม่ อยู่กับครอบครัวนี้มานาน อี้ฝานไว้ใจสองเขาสองแม่ลูกมาก แม้ว่าจะต้องย้ายมาอยู่ที่เกาหลี อี้ฝานก็ให้เขาและแม่ ตามมารับใช้
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดเครื่องแบบของโรงเรียนอนุบาลชื่อดังของเกาหลีแล้ว หนูน้อยจอมดื้อก็วิ่งทั่กๆลงบันไดเสียงดังมาที่ห้องครัว
“คุณป๊าฮับบบ วันนี้ทำอะไรให้น้องกิน” เจ้าตัวเล็กวิ่งไปเกาะขาคุณพ่อที่กำลังวุ่นอยู่ในครัว
“ข้าวห่อไข่ใส่แฮมครับผม ของโปรดของน้องเล้ย”เรียวขายาวเดินไปวางจานข้าวห่อไข่ที่แต่งแต้มด้วยซอสมะเขือเทศเป็นหน้าคนยิ้มที่โต๊ะอาหาร
“เย้~ ข้าวห่อไข่ของคุณป๊าอาหย่อยที่ฉุดในโลกเยยยย”ร่างป้อมปีนขึ้นเก้าอี้เด็กพร้อมกับตักข้าวห่อกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ค่อยๆกินก็ได้ครับลูก ไม่มีใครแย่ง เดี๋ยวจะติดคอเอา” ร่างสูงเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนลายอุลตร้าแมนออก พร้อมกับมานั่งรับประทานกาแฟ ขนมปังปิ้งและไข่ดาวข้างๆลูกชาย
“คุณหนูคะ ป้าเอานมกล้วย น้ำเปล่า กับขนมใส่ให้ อยู่ในกระเป๋านะคะ” อี้หลินคุณแม่นมของแบคฮยอน เดินมาพร้อมกระเป๋าลายริลัคคุมะใบเล็กๆ
“ฮับ อย่าลืมน้องเอส” น้องเอสคือตุ๊กตาอัลปาก้าตัวโปรดที่คุณพ่อของเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตอน 4 ขวบ แบคฮยอนติดตุ๊กตาตัวนี้มาก จะไปไหนก็ต้องหิ้วไปด้วย
“น้องป๋าย เดี๋ยววันนี้ป๊าไปส่งนะลูก จะพาน้องไปฝากไว้กับผอ.ด้วย”
“เย้!~ ไปโรงเรียนกับป๊า~~” แก้มตุ่ยๆที่กำลังกินข้าวห่อไข่ยิ้มจนแก้มแทบแตก
-โรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
รถสปอร์ตแอสตันมาร์ตินสีดำขลับเคลื่อนมาจอดด้านหน้าโรงเรียนอนุบาลที่ดังที่สุดและค่าเทอมแพงที่สุดในเกาหลี สองขายาวของคุณพ่อสุดหล่อก้าวลงมาเปิดประตูให้ลูกชายตัวน้อยสุดที่รัก
ร่างเล็กๆในชุดเด็กอนุบาลสีขาวกางเกงขาสั้นลายสก็อตพร้อมกระเป๋าริลัคคุมะใบเล็กๆก้าวลงมา พร้อมยิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดี จูงมือคุณพ่อเดินเข้าโรงเรียน เหล่าผู้ปกครองที่มาส่งบุตรหลานหันมามองกันเป็นแถบ เหล่าคุณแม่บ้านถึงกับลืมลูกตัวเองแล้วก็ทำหน้าเคลิ้มเมื่อเห็นใบหน้าของคุณพ่อลูกอ่อนสุดหล่อ
“มองอะไรกันก็มะรุ ( – 3 –) น้องป๋ายไม่ชอบเลย” พวงแก้มขาวอมชมพูอมลมอย่างน่ารักแสดงความไม่พอใจ
“มองว่าลูกชายของป๊าน่ารักมั้งครับลูก” คุณพ่อยิ้มขำๆพร้อมอุ้มตัวเล็กขึ้นมาหอมแก้มซ้ายขวา
“มองน้องที่ไหน มองป๊ากันหมดเลยตะหาก” สองมือเล็กยกขึ้นมาจับแก้มสากของคุณพ่ออย่างหึงหวง
“แหม หวงป๊าหรือครับ”
“หวงซิฮะ น้องไม่อยากให้ใครแย่งป๊าไปจากน้องนี่!”
“ไม่มีใครแย่งป๊าไปจากน้องได้หรอกครับ น้องคือแก้วตาดวงใจของป๊านะ ป๊ารักหนูสุดหัวใจเล้ย~”
“งั้นป๊าก็อย่าหาแม่ใหม่มาให้น้องนะ น้องไม่ชอบผู้หญิงพวกนั้นเลย นะฮะป๊า~” ดวงตากลมใสจ้องมองคุณพ่อตาแป๋วอย่างออดอ้อน
“ได้ซิครับ ถ้าลูกชายป๊าไม่ชอบ ป๊าก็จะไม่คบ”
“รักป๊าที่สุดเล้ยยยยยย~” จมูกเล็กๆกดลงหอมแก้มทั้งสองข้างของคุณพ่อฟอดใหญ่
“ป๊าก็รักน้องป๋ายครับ”จมูกโด่งก็กดหอมพวงแก้มใสที่เป็นกลิ่นแป้งเด็กคืนเช่นกัน
คนทั่วไปมองภาพน่ารักๆของสองพ่อลูกหอมแก้มกันอย่างเอ็นดูพร้อมยิ้มตาม
-ห้องผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
*หมายเหตุ : ตอนน้องอยู่เกาหลี น้องจะลงทะเบียนเรียนเป็นชื่อเกาหลีนะคะ ซึ่งก็คือบยอนแบคฮยอน ส่วนตอนน้องอยู่จีนจะชื่อ อู๋ป๋ายเสียนค่ะ*
“เด็กชายบยอนแบคฮยอน เพิ่งจะย้ายจากจีนมาเข้าเรียนตอนอนุบาล 3 ยังพูดภาษาเกาหลีไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ เผอิญครูประจำชั้นของเด็กก็เป็นคนจีนครับ เดี๋ยวผมจะให้เขาดูแลเด็กอย่างใกล้ชิดครับนะครับ คุณอู๋ฝานไม่ต้องเป็นห่วงครับ” ผู้อำนวยพูดกับอู๋อี้ฝานด้วยท่าทีนอบน้อม พร้อมกับกดโทรศัพท์บอกให้เลขาตามครูประจำชั้นของแบคฮยอนมาเข้าพบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอก เมื่อเสียงท่านผู้อำนวยการเอ่ยอนุญาตให้เข้ามา ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกางเกงสแลคสีดำดูภูมิฐานก็ก้าวเข้ามาในห้อง
ดุจโลกทั้งโลกหยุดไปชั่วขณะ ร่างสูงถึงกับตะลึงในความน่ารักของผู้ที่เข้าห้องมาใหม่ ใบหน้าหวานเรียวเล็กรับกับทรงผมยาวระต้นคอสีน้ำตาลอ่อน รับกับดวงตาหวานกลมโตเหมือนลูกกวางขนตายาวเฟื้อยงอนงาม จมูกโด่งรั้น ปากสีเชอร์รี่น่าลิ้มลอง
“เอ่อ คุณอี้ฝานครับๆ”เสียงเอ่ยเรียกของผู้อำนวยการทำให้เขาคืนสติ
“คะ ครับ”
“นี่คือคุณครูลู่หานครับ ครูประจำชั้นห้องอนุบาล 3/1 ส่วนนี่คือคุณพ่อของนักเรียนใหม่ คุณอู๋อี้ฝานครับ”มืออวบของผู้อำนวยการผายแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณครูลู่หาน ผมฝากดูแลลูกชายตัวแสบของผมด้วยนะครับ” ร่างสูงรีบยื่นมือออกมาหวังเพื่อจะเชคแฮนด์กับคนหน้าหวานตรงหน้า ... แหม ก็อยากลองสัมผัสดูว่ามือนุ่มนิ่มรึเปล่านี่ครับ
“เช่นกันครับคุณอี้ฝาน ผมจะดูแลอย่างดีที่สุดเลยครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ”มือเรียวยาวขาวเนียนเอื้อมมือไปจับตามมารยาท แต่เอ๊ะ! เหมือนจะจับนานไปหน่อยนะ... ร่างเล็กจึงขืนดึงมือตัวเองออกเล็กน้อย มือใหญ่จึงต้องปล่อยอย่างเสียดาย
ติ๊งหน่องตองแหน่ง ตองแหน่งต๊องแหน่งงงงง~
“ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ผมขอพาเด็กไปเข้าชั้นเรียนก่อนนะครับ ขออนุญาตนะครับท่านผอ.คุณอี้ฝาน ^^” เสียงหวานเอ่ยขอตัว
“ตามสบายครับ ตั้งใจเรียนนะครับน้องป๋าย เดี๋ยวตอนเย็นถ้าป๊าเสร็จงานเร็วป๊าจะมารับนะ” ร่างสูงย่อเข่าคุยกับลูกชายตัวน้อย พร้อมกอดแน่น 1 ที หอมแก้มอีกฟอดนึง
“ครับป๋ม ( ‘__’ )\” เจ้าตัวเล็กตะเบ๊ะให้คุณพ่อ
“ไปครับน้องแบคฮยอน เดี๋ยวครูพาไปเจอเพื่อนๆน้า” ร่างบางเอื้อมมือไปจับกับนิ้วป้อมเดินจูงมือออกจากห้องไป
ระหว่างทางเดินไปห้องเรียน คุณครูหน้าหวานก็เอ่ยถามเจ้าตัวเล็กด้วยภาษาจีนว่า “น้องป๋ายพูดเกาหลีคล่องรึยังครับ ในห้องมีแต่เพื่อนเกาหลีน้า”
“ผมพูดได้ฮะ ออมม่าผมเป็นคนเกาหลี อยู่จีนบางครั้งป๊าก็พูดเกาหลีกับผมฮะ ป๊าบอกผมจะได้ไม่ลืมภาษาของออมม่า แต่สำเนียงผมมันจะแหม่งๆตลกๆอ่ะฮะคุณครู” เสียงเจื้อยแจ้วตอบคุณครูเป็นภาษาจีน
“งั้นต่อไปนี้ ครูขอให้อยู่ในโรงเรียน น้องป๋ายต้องพูดแต่ภาษาเกาหลีนะครับ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามครูนะ พูดเกาหลีเยอะๆ สำเนียงจะได้ดีขึ้น”
“คับป๋มครูลูลู่~”
“ดีมากครับเด็กดี” ร่างบางอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกรั้นๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
-ห้องอนุบาล 3/1-
เมื่อมือเรียวเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน ก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายและเสียงร้องไห้ของเด็กคนหนึ่ง
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เทาเทาอย่าแกล้งเค้า เค้ากลัววว งื้อออออออ ( ; A ;)” ร่างเล็กตัวผอมบางผิวขาวนวลวิ่งไปรอบห้องพร้อมร้องไห้จ้า
จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อเจ้าเด็กตัวสูงๆ ที่นึกว่าเป็นเด็กประถมขอบตาคล้ำนิดๆเหมือนลูกแพนด้าถือตุ๊กแกปลอมตัวใหญ่ๆวิ่งไล่เด็กตัวเล็กนั้นอยู่
“จื่อเทา! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงหวานเริ่มดุ ขาเรียวก้าวเดินเข้าไปแยกเจ้าลูกแพนด้ากับหนูน้อยหน้าหวานที่ตอนนี้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำหูน้ำตา
หนูน้อยหน้าหวานเดินเข้าไปซ่อนหลังคุณครูคนสวยพร้อมเกาะขาแน่นราวกับหาที่พึ่งพิง “ครูลูลู่ฮะ ฮึก จื่อ..เทา แกล้งน้องฮุน ฮึก อีกแล้วฮะ ฮือออ”
“เจ้าเด็กดื้อ! ออกไปคาบไม้บรรทัดยืนขาเดียวหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลย!”
“โธ่~ ชูวชุวอ่า ( - 3 -)” *ชูวชุวแปลว่าคุณอาค่ะ*
“บอกแล้วไงว่าอยู่โรงเรียนให้เรียกคุณครู ถึงจะเป็นหลานแต่ครูก็ไม่ละเว้นโทษให้นะ ไปเลยไป”
“เชอะ เค้าจะฟ้องป๊า!!! :P แบร่~” แลบลิ้นปริ้นตาใส่คุณอาอย่างกวนๆแต่ก็ยอมออกไปยืนกระต่ายขาเดียวแต่โดยดี จะไม่ให้ไปได้ไงล่ะ ก็ลูลู่ชูวชุวอ่ะโหดจะตาย ( .__.)
“เอาล่ะเด็กๆ เข้าไปนั่งประจำที่ครับ วันนี้เรามีเพื่อนมาเข้าใหม่นะ น้องป๋าย แนะนำตัวเลยครับ” คุณครูคนสวยรุนหลังให้ตัวเล็กออกไปยืนกลางหน้าห้อง
“เอ่อ ... ชื่อบยอนแบคฮยอนฮะ อายุ 6 ขวบ ชอบกินนมกล้วย มีป๊าชื่อ ...”
“อะ เอ่อ น้องป๋าย ครูว่าแนะนำแต่ชื่อก็พอจ้ะ ^^;”
“อ่อ ฮะ ชื่อแบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักฮับ!” แล้วหัวทุยๆก็โค้ง 90 องศาจนหน้าแทบแตะถึงเข่า
“อื้มมมม น้องป๋าย ไปนั่งตรงโน้นกับเพื่อนนะ” นิ้วเรียวของคุณครูคนสวยชี้ไปยังโต๊ะของเด็กที่ตัวเล็กเท่ากันกับแบคฮยอน บนตักมีตุ๊กตาโปโรโระตัวใหญ่นั่งอยู่ ตาโตๆเหลือกๆ ยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร
“หวัดดี ตัวเองชื่ออะไรอ่ะ” พอมานั่งปุ๊บ แบคฮยอนก็ทักทายตีสนิททันที
“เราชื่อคยองซู ยินดีที่ได้รู้จักนะเบค่อน”
“คายองจูวเหรอ เราไม่ได้ชื่อเบค่อนนะ!”
“เราก็ไม่ได้ชื่อคายองจูวเหมือนกันแหละ!”
“เอาเป็นเรายอมให้ตัวเองเรียกเบค่อนก็ได้ แต่เค้าก็จะเรียกตัวเองว่าคายองจูวนะ”
“ก็ดะ ( -_- )”
“เอาล่ะครับเด็กๆ วันนี้เรามาเรียนคณิตศาสตร์กันเถอะครับ” แล้วคุณครูลู่หานก็เริ่มต้นสอนไปจนถึงเวลาพักกลางวัน
-โรงอาหาร-
“คายองจูว เซฮุนนี่ เราไปนั่งตรงนู้นนนกันเถอะ” นิ้วป้อมๆที่มือข้างนึงถือถาดอาหารชี้ไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนตัวนึง ทำเลดี วิวสวย
“ป่ะๆ” แล้วเด็กตัวเล็กทั้ง 3 คนก็เดินไปนั่ง แต่ยังไม่ทันที่ก้นจะลงแตะเก้าอี้ ก็มีถาดอีกใบกระแทกลงมาเสียงดัง
ตุ๊บ!
“นั่งไม่ได้ ที่นั่งนี้เป็นของแก๊งค์ชั้น! คนอื่นจะมานั่งไม่ได้!” เด็กผู้ชายตัวอ้วนใส่แว่นรูปร่างสูงใหญ่เกินวัยมองหน้าแบคฮยอนอย่างหาเรื่อง ข้างหลังของเด็กคนนั้น ถ้าแบคฮยอนจำไม่ผิดน่าจะชื่อจื่อเทา กับอีกคนที่แบคฮยอนไม่รู้จัก เป็นเด็กตัวสูงๆผิวออกคล้ำๆ ทำหน้าสะลึมสะรือ
“ไม่มีใครมาจองไว้ซะหน่อย นายมาทีหลังก็อย่ามาแย่งที่พวกเราซิ!” แบคฮยอนเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้น พร้อมมองหน้าอีกฝ่าย ทั้งๆที่ตัวเองสูงเพียงอกเขา
“หนอย ตัวเล็กอย่างกับลูกหมา เป็นเด็กใหม่ ไม่รู้ซะแล้วว่าไม่ควรมีเรื่องก่ะแก๊งค์ของชั้น ชั้นคือปาร์คชานยอล ผู้มีอิทธิพลของโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยนะ!” มืออวบอ้วนผลักไหล่แบคฮยอนจนเซไปชนคยองซู
**ดูภาพชานยอลพรีเดบิวต์ประกอบนะคะ **
“คนนิสัยไม่ดี เค้าจะฟ้องคุณครูลู่หาน!” ริมฝีปากเล็กเริ่มเบะ
“เอาซิ ฟ้องเลย ไม่กลัวหรอกน่า นี่แหน่ะๆ” เด็กเกเรปาร์คชานยอลก็กำข้าวในถาดโปะลงหัวแบคฮยอนแล้วก็ขยี้จนผมเลอะเมล็ดข้าวไปหมด
“ฮึก ฮึกส์ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ( ;______; )” เสียงแหลมเล็กร้องไห้จ้าไม่หยุด ดวงตาเรียวเล็กแดงก่ำนองไปด้วยน้ำตา
“หยุดนะชานยอล!” ดั่งเสียงสวรรค์ คุณครูลู่หานวิ่งเข้ามาพร้อมกับอุ้มแบคฮยอนขึ้นไปกอดปลอบ ฝ่ามือบางลูบหลังให้หนูน้อยเลิกร้องไห้
“โอ๋ๆ หยุดร้องนะเด็กดี โอ๋ๆ ทำไมแกล้งเพื่อนอย่างนี้ครับชานยอล ทำตัวไม่น่ารักเลยนะ!” คุณครูลูลู่ที่แสนใจดีของเด็กๆเริ่มดุอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“กะ ก็ ไอ้ตัวเล็กนี่มาแย่งที่นั่งของพวกผมนี่ฮะ”
“นี่ฟังนะชานยอล ที่นี่คือโรงอาหารของทุกคน ทุกๆคนมีสิทธิ์จะนั่งตรงไหนก็ได้ เราจะมาแสดงเป็นเจ้าเข้าเจ้าของไม่ได้ เรื่องนี้ครูคงต้องคุยกับคุณแม่เธอซะแล้ว โอ๋ๆ ป่ะครับน้องป๋าย เดี๋ยวครูพาไปล้างผมน้า อย่าร้องครับๆ”
-ห้องน้ำ-
“หยุดร้องนะเด็กดี เดี๋ยวครูล้างผมให้ เดี๋ยวตาสวยๆช้ำหมดน้า” นิ้วเรียวสวยเกลี่ยน้ำตาบนดวงตาเรียวเล็ก
“ฮึก ฮึก หยุดแล้ว ... ฮึก ฮะ” แม้จะหยุดร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังสะอื้นอยู่
“ดีมากครับ มา ครูให้รางวัล จุ๊บ~” ริมฝีปากบางจุ๊บลงไปที่พวงแก้มยุ้ยๆ แล้วก็ลงมือเปิดฝักบัวชโลมไปที่หัวทุยๆ เปิดแชมพูเด็กกลิ่นหอมๆขยี้เบาๆแล้วล้างออก
หลังจากสระผมให้เสร็จคุณครูลูลู่ก็จัดการประแป้งเด็กลงบนแก้มยุ้ยซะขาววอก พร้อมกับจูงมือไปยังห้องเรียน
-ห้องเรียนอนุบาล 3/1-
“เอาล่ะเด็กๆ ได้เวลานอนกลางวันแล้วครับ ปูที่นอนที่เตรียมมาได้เลย~”
“คายองจูว เซฮุนนี่ เค้านอนข้างตัวเองน้า” ตัวเล็กลากผ้าปูลายริลัคคุมะพร้อมกับอุ้มตุ๊กตาอัลปาก้าเดินไปหาเพื่อนทั้งสอง
“นี่ นายน่ะ ลูกหมา” เสียงทุ้มของเด็กตัวใหญ่อย่างชานยอลดังมาจากข้างหลังแบคฮยอน
“ห๊ะ ไอ้ยักษ์!!!! ชั้นไม่ใช่ลูกหมานะ!” ตัวเล็กหันไปตวาดแว้ดๆ ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“ตัวอย่างกับลูกหมายังจะมาเถียงอีก นายน่ะ มานอนนี่เลย!” มืออวบๆจัดการลากแขนของตัวเล็กอย่างแรงมาข้างๆที่นอนลายเบ็นเท็น
“ไม่เอา ชั้นจะนอนกับคายองจูว!!!!!!!” แขนเล็กสะบัด แต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
“ก็บอกให้นอนนี่ไง อย่าขัดคำสั่ง!!”ตัวโตกว่าถือวิสาสะฉกผ้าปูของแบคฮยอนไปปูข้างๆแล้วก็กระชากให้คนตัวเล็กลงไปนอน ร่างเล็กกระแทกลงที่นอนดังตุ๊บ
“โอ๊ยยยยย อะไรเนี่ยยยยย อย่ามาบังคับเรานะ!” พอแบคฮยอนจะลุกขึ้น ชานยอลก็ดันตัวให้เขาลงไปนอนอีกน่ะแหละ
“นอนเดี๋ยวนี้!”
“ฮื่อ!” คนตัวเล็กกระฟึดกระฟัดไม่พอใจ แต่ก็จำใจต้องนอน แต่ก็หันหลังไม่ไปมองหน้าคนขี้แกล้ง
เมื่อแบคฮยอนผล็อยหลับไป ตัวเขาก็โผล่มากลางป่าทึบได้ยังไงนะ ...!?
แบคฮยอนเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ทุกสรรพสิ่งดูมืดและน่ากลัวไปหมด
“ป๊า ป๊าอยู่ไหน ฮึก น้องป๋ายกลัววววววว” เด็กชายตัวน้อยร้องไห้อย่างน่าสงสารเรียกหาบิดา
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าหนักๆดังก้าวเข้า
ก้าวเข้ามา ….
ก้าวเข้ามาใกล้แบคฮยอนทุกที ....
โฮกกกกกกกก!!!!!!
ราชสีห์ตัวใหญ่แววตาดุร้ายพร้อมจะขย้ำทุกอย่างที่ขวางหน้า พุ่งเข้ามาตะปบร่างเล็กไว้ กรงเล็บกำลังจะฟาดลงไปที่ตัวของแบคฮยอน!!!!!!
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ออกไปนะ ออกไปปปปปปป ป๊าช่วยด้วยยยยย ป๋ายกลัวววววววววววววว” แบคฮยอนน้อยดิ้นหมายจะให้หลุดจากพันธนาการ ดวงตารื้นน้ำตา พอดวงตาคู่ใสลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นหน้าเด็กเกเรชานยอลอยู่ใกล้เพียงนิดเดียว ......
มิน่าถึงฝันร้าย ก็ไอ้ยักษ์เนี่ย นอนทับอยู่นี่เอง ทับไม่พอ ขาก่ายอีก ตอนแรกก็นอนอยู่บนที่นอนเบ็นเท็นนี่นา แต่ทำไมมานอนบนที่นอนริลัคคุมะได้ล่ะ โอ๊ยยยย ป๋ายจะบ้า ( ; A ;)
“ลุกไปนะไอ้ยักษ์บ้า!!!! มากอดเค้าทำไมเนี่ย โอ๊ยย หนักกกกกก” ฝ่ามือป้อมๆพยายามจะดันเด็กยักษ์ออก แต่ก็ไร้ผล ไม่กระดิกซักนิด
“มีอะไรครับน้องป๋าย ร้องซะเสียงดังเลย” ครูลู่หานเดินเข้ามาถาม
“ครูฮะ ไอ้ยักษ์บ้าชานยอลเนี่ยมานอนทับผมง่า อึดอัดมากกกก”
“แหม ชานยอลตื่นยากด้วยซิ มาๆ เดี๋ยวครูช่วย” ครูคนสวยแกะขาที่กายร่างตัวเล็กออก แล้วออกแรงกลิ้งให้เด็กยักษ์กลับไปนอนที่นอนเบ็นเท็นตามเคย แต่ก็ไม่ยักก่ะมีวี่แววว่าจะตื่นเลย หลับเป็นตายสุดๆ....
“นอนต่อซะนะ ยังเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงนึง” มือบางลูบศีรษะทุยๆเบาๆ
“น้องป๋ายไม่อยากนอนแล้วฮะครู นอนไม่หลับหรอก”
“อื้มมมงั้นนนน ก็พับเก็บที่นอน แล้วมานั่งวาดรูปเล่นข้างๆครูรอเพื่อนตื่นแล้วกันเนอะ”
“ฮับป๋ม ( ‘w’ )\” ระหว่างที่สองลูกศิษย์คุณครูช่วยกันพับเก็บที่นอน แบคฮยอนก็เหลือบไปมองหาเพื่อนทั้งสองคน
‘ไหนว่าไม่ชอบหน้ากัน โดนเทาแกล้งตลอด ไหงมานอนข้างกันได้ล่ะ!?’ ตัวเล็กได้แต่คิดสงสัยในใจเมื่อเห็นจื่อเทาบนที่นอนกังฟูแพนด้า นอนข้างๆเซฮุน
ส่วนคยองซูนอนอยู่บนที่นอนโปโรโระ กอดตุ๊กตาโปโรโระครบเซ็ตใบหน้าดูท่าทางคงจะฝันดี ที่น่าแปลกคือคนที่นอนข้างๆคือเด็กผิวสีคล้ำที่แบคฮยอนจำได้ว่าเป็นลูกน้องชานยอลนอนบนผ้าปูคร็องครบเซ็ตเหมือนกันนี่ซิ! อย่างกับนัดกันมา ....
-เลิกเรียน-
กิ๊งก่องกองแก่ง~ ก่องแก่ง ก๊องแก่ง~~
เวลาเลิกเรียน แบคฮยอนจูงมือคยองซูน้อยกับเซฮุนน้อยเดินไปเล่นที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียนรอผู้ปกครองมารับ รอจนคุณแม่คยองซูมารับก็แล้ว คุณพ่อของเซฮุนมารับก็แล้ว จนตอนนี้แทบไม่มีเด็กเหลืออยู่ในโรงเรียนเลย ก็ยังไม่มีวี่แววคุณพ่อสุดหล่อของแบคฮยอนมารับซักที ....
คุณครูลู่หานที่เคลียร์ตรวจการบ้านเด็กๆจนเสร็จเตรียมตัวจะกลับบ้าน ดวงตาหวานก็เหลือบไปเห็นเด็กน้อยตัวเล็กนั่งเขี่ยดินคอตกอยู่คนเดียวที่สนามเด็กเล่น
“อ้าว คุณพ่อยังไม่มารับเหรอครับน้องป๋าย” ร่างบางย่อเข่าลงลูบหัวทุยเล็กแผ่วเบา
“ยังครับคุณครู” ดวงตาเรียวเล็กเริ่มรื้นน้ำตา มองคุณครูด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“อย่าร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวครูรอเป็นเพื่อนจนกว่าคุณพ่อจะมานะ ^^” คุณครูคนสวยดึงเด็กน้อยมากอดพร้อมลูบหลังเบาๆ
ลู่หานพาแบคฮยอนเล่นเครื่องเล่นในสนามจนเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ก็มีร่างบางในชุดนักเรียนม.ปลายวิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาในโรงเรียน
“แฮ่กๆ อี้ ... ชิง ... มา ... แฮ่ก มารับแล้วครับคุณหนู”
“แล้วป๊าล่ะฮะอี้ชิง”
“คุณท่านบอกว่าต้องไปต้อนรับลูกค้าสำคัญครับ มารับไม่ได้ แต่อี้ชิงมีประชุมสภานักเรียน ก็เลยมารับช้า อี้ชิงขอโทษนะครับคุณหนู”
“ป๊าผิดสัญญากับน้องป๋าย ......” ตัวเล็กดูสลดลงไปทันตา ปากเริ่มเบะจวนเจียนจะร้องไห้เต็มที เมื่อเห็นดังนั้น คุณครูคนสวยจึงเอื้อมมือไปลูบหัวตัวเล็ก พร้อมกับปาดน้ำตาที่หยดแหมะๆข้างแก้มแผ่วเบา
“น้องป๋ายครับ ฟังครูนะ อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะครับ ที่คุณพ่อทำอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อน้องป๋ายน้า เขาหาเงินมาเลี้ยงน้องป๋ายไงครับ เพราะฉะนั้น น้องป๋ายต้องเข้าใจคุณพ่อนะครับ ^^”
“ฮะคุณครู... น้องป๋ายเข้าใจแล้ว”
“เก่งมากครับคนเก่งของครู กลับบ้านดีๆนะครับ พรุ่งนี้เจอกันใหม่” มือบางบีบบีบจมูกเล็กๆ พร้อมหอมแก้มให้รางวัลสำหรับคนเก่งฟอดนึง
“บ๊ายบายฮะคุณครูลูลู่~” แขนป้อมโบกมือลาคุณครูแล้วจูงมืออี้ชิงเดินไปขึ้นรถเบนซ์คันหรูหน้าโรงเรียน
-คฤหาสน์ตระกูลอู๋-
พอมาถึงบ้านคุณแม่นมอี้หลินมารดาของอี้ชิงก็จับคุณหนูน้อยไปอาบน้ำประแป้งหอมฉุย เสร็จแล้วเด็กน้อยก็มานั่งดูการ์ตูนที่ห้องนั่งเล่นรอคุณพ่อสุดที่รักกลับบ้าน
รอไปจนเวลาล่วงผ่านไปถึง 2 ทุ่ม อาหารที่คุณแม่บ้านจัดให้เต็มโต๊ะก็เย็นชืดหมดแล้ว แม้คุณพ่อจะโทรมาสั่งแม่บ้านไว้แล้วว่าให้ทานก่อนเลยไม่ต้องรอ เพราะตัวเขาก็คงทานมาจากข้างนอก แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังดื้อรั้นยืนกรานจะรอคุณพ่อมาทานด้วย
“โถ คุณหนูคะ นี่ 3 ทุ่มแล้วนะคะ ถ้าคุณหนูไม่ทานอะไร จะปวดท้องเอานะคะ” อี้หลินพยายามว่านล้อมเด็กดื้อให้ทานอาหาร
“ไม่เอา!!! ไม่กิน !!!! ไม่กินอะไรทั้งนั้น!! ฮื้อ!” แบคฮยอนขึ้นเสียงใส่คุณแม่นม พร้อมวิ่งร้องไห้ตึงตังขึ้นไปบนห้องนอน
ตัวเล็กนอนร้องไห้จนผล็อยหลับไป แต่ก็สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับกลิ่นข้าวต้มหอมฉุย ฝีเท้าหนักเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ
ร่างสูงวางถาดข้าวต้มที่โต๊ะข้างเตียงนอน แล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเด็กดื้อที่ไม่ยอมทานข้าวเมื่อตอนเย็น ริมฝีปากหนาก้มลงจูบกระหม่อมพร้อมลูบหัวทุยๆแผ่วเบา
“ลูกชายใครน้า ดื้อไม่ยอมทานข้าว”
“ฮึก ป๊าผิดสัญญากับน้อง น้องโกรธป๊าแล้ว” เด็กน้อยงอแงพลิกตัวหันหลังให้คุณพ่อ
“โอ๋ๆ อย่างอนป๊าเลยนะลูก ป๊าต้องทำงานนะครับ” คุณพ่อสุดหล่อจับลูกชายให้พลิกกลับมาหาเขา
“เชอะ ( - ^ - )” เด็กน้อยเชิดหน้าหนีไม่มองหน้าพร้อมดิ้นกุกกักให้พ้นฝ่ามือใหญ่ของคุณพ่อที่จับตัวอยู่
“เอางี้มั้ยครับ วันเสาร์นี้ ป๊าเลี้ยงไอติม 2 ก้อนเลย โอเคมั้ยครับ” ร่างสูงยื่นข้อเสนอง้อลูกชาย
คิ้วเล็กขมวดอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วนิ้วป้อมก็ยกมือขึ้นมาชู 3 นิ้ว “สามก้อน!”
“โอ้โหหหห ลูกใครเนี่ย ได้คืบจะเอาศอก โอเคๆ 3 ก้อนก็ 3 ก้อน มาเกี่ยวก้อยสัญญา ( ^_^)๗”
“สัญญาเป็นสัญญา ใครผิดสัญญากลืนเข็มพันเล่ม~ ๒( ‘_’ )”
“มา หายงอนป๊าแล้ว ทานอะไรซะหน่อยน้า ป๊าให้อี้หลินต้มข้าวต้มให้ รีบทานตอนกำลังร้อนๆ”
“ป๊าป้อน ( ‘ 0 ‘ )”
“ได้เลยครับ อ่ะ อ้าปาก อ้ามมม~” คุณพ่อสุดหล่อตักข้าวต้มมาเป่าจนหายร้อนแล้วป้อนลูกชายสุดที่รัก
“งั่มๆ อาหย่อย ป๊าฮะ วันนี้ป๊านอนกับน้องนะ”
“อื้มมมมมม ก็ได้ครับ น้องรีบทาน แล้วเดี๋ยวป๊าไปอาบน้ำละจะมานอนด้วยโอเคมั้ยครับ”
“โอ้เคฮับ~”
หลังจากอี้ฝานอาบน้ำเสร็จ ก็เดินขึ้นไปบนเตียงเดียวกับลูกชาย มือใหญ่โอบลูกน้อยเข้ามานอนในอ้อมแขน เด็กน้อยจ้องหน้าคุณพ่อตาใสแจ๋ว
“ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้างครับลูก หืม~” จมูกโด่งก้มฝังจมูกลงกลุ่มผมนุ่มลื่นที่มีกลิ่นหอมแชมพูเด็ก
“น้องไปเจอเพื่อนสองคน ชื่อคายองจูวกับเซฮุนนี่ฮะ แต่น้องไปเจอเด็กยักษ์นิสัยไม่ดี ชอบมาแกล้งน้อง”
“ใครกัน มาแกล้งลูกชายสุดที่รักของป๊า” คิ้วเข้มขมวด หน้าเริ่มตึงทันที
“ชื่อปาร์คชานยอลฮะ ป๊า .... หนูเกลียดปู้จาย!” [เบบี้มายด์มาเอง 555]
“เอ่อ น้องป๋ายครับ ป๊าเป็นผู้ชาย อี้ชิงก็ผู้ชาย แม้แต่หนูเองก็เป็นผู้ชาย หนูจะเกลียดป๊าได้ลงคอหรือครับลูก” จากที่ทำหน้าทะถมึงทึงจะไปกินเลือดกินเนื้อคนที่มาแกล้งลูกสาว (!?) เอ๊ย! ลูกชาย มาเจอประโยคเด็ดถึงกับหลุดขำพรืด
“น้องเกลียดไอ้ยักษ์บ้าชานยอลนั่น ฮึ!”
“ถ้าเขามาแกล้งน้องอีกมาบอกป๊านะ เดี๋ยวป๊าเคลียร์ให้”
“ป๊าจัดการเลยยยย”
“แล้ว เอ่อ คุณครูลู่หานเป็นไงบ้างครับลูก เขาดีกับหนูรึเปล่า”
“อื้อ คุณครูลูลู่ใจดีมากกกกก ดีกับน้องมากๆเลย วันนี้คุณครูก็อยู่เป็นเพื่อนน้องตอนน้องรอป๊ามารับด้วย”
“แล้วน้องชอบคุณครูรึเปล่าครับ”
“น้องชอบคุณครูลูลู่มากกกกกกกเลยฮับป๊า คุณครูใจดี แล้วก็สวยด้วย”
“ละถ้าจะให้เขามาเป็นคุณแม่น้องป๋าย น้องป๋ายจะยอมรึเปล่าครับ น้องป๋ายให้ป๊าจีบคุณครูได้มั้ยครับ”
“อื้มมมมมมมม ก็ได้ฮะ น้องป๋ายชอบคุณครู น้องป๋ายให้ผ่าน~ ( ^_< )/” เด็กน้อยยกมือทำท่าโอเคพร้อมขยิบตาทำหน้าทะเล้นใส่คุณพ่อ
“จริงเหรอครับลูก ลูกชายป๊าน่ารักที่สุดเลย ไหน มาให้ป๊าหอมที” อี้ฝานกระชับกอดลูกชายแน่นซะจมอก แล้วก็หอมแก้มยุ้ยๆของตัวเล็กทั้งสองข้างฟอดใหญ่ แล้วก็จุ๊บปากอีกจุ๊บนึง
“นอนเถอะลูก ฝันดีนะครับ น้องป๋ายของปะป๊า” ริมฝีปากหนาจุ๊บลงบนหน้าผากของลูกน้อย
“ฝันดีฮะป๊า~”
แล้วค่ำคืนสุขสันต์ของสองพ่อลูกก็ผ่านไปอย่างสงบสุขอีกหนึ่งวัน พร้อมกับหัวใจที่พองโตของคุณพ่อ ที่ตอนนี้มีแต่ใบหน้าหวานๆลอยอยู่เต็มหัว
Title: คุณพ่อของผมดีที่สุดในโลก
Author: earthyz
Paring: Kris x Luhan / Chanyeol x BabyBaekhyun
Rating: PG-15 (ใสๆไร้มลพิษ)
Author’s note: ฟิคละมุนหอมหวนดุจแป้งเด็กแคร์ แต่งสนองนี้ดส์ความเป็นโชตะค่อนของตัวเอง
ปล.พี่คริสเรื่องนี้ละมุนนะฮะ ลบภาพลักษณ์มาเฟียจอมโหดไปได้เลย
“แบคฮยอนอา...เชื่อฟังป๊านะลูก...อย่าดื้อกับป๊า...ออมม่า...จะคอยดูหนู...จากบนฟ้า...” เสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ยอย่างยากลำบากจากริมฝีปากที่แตกแห้ง นิ้วเรียวยื่นไปลูบหัวกลมๆเล็กๆอย่างแผ่วเบา หญิงสาวหน้าตางดงามดุจภาพวาด แต่กลับซีดขาวไร้สีเลือด นอนอยู่บนเตียงสีขาวของโรงพยาบาล
“ม๊ะ ม๊ะ”เด็กน้อยวัย 3 ขวบที่ตอนนี้ยังพูดได้ไม่ชัดเท่าไหร่นัก พยายามเรียกคุณแม่ของตน นิ้วน้อยๆลูบไล้ไปบนใบหน้าอันแสนสวยของคุณแม่
เด็กน้อยมีผิวขาวเนียนเหมือนผิวผู้เป็นมารดา แก้มยุ้ยๆนุ่มนิ่มนั้นแดงธรรมชาติเหมือนลูกมะเขือเทศ ดวงตาตีบๆเล็กๆบ่งบอกถึงสัญชาติลูกครึ่งจีน-เกาหลีของเขา ‘บยอนแบคฮยอน หรือ อู๋ป๋ายเสียน’
“อะ อู๋ฝาน...”มือขาวซีด ผอมเหลือแต่กระดูก เอื้อมมือไปยังผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียง ฝ่ามือใหญ่จับมือของหญิงสาวแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะแตกหัก
“ว่ายังไงฮวายอง”เสียงทุ้มเอ่ยเสียงสั่น แม้ว่าเขาจะเศร้ามากแค่ไหน แต่เขาก็พยายามไม่หลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมา เขาต้องเข้มแข็งต่อหน้าลูกน้อยและภรรยา
“ดูแลลูก...ของเรา...ให้ดีนะ...สอน...ให้เขา...เป็นเด็กดี ฮึก...เลี้ยงเขา...แทนฉัน อึก ...ฉัน...รักคุณค่ะ....”ถ้อยคำสุดท้ายเอ่ยแผ่วเบา ไม่รอฟังแม้คำตอบของสามี ลมหายใจค่อยๆหมดสิ้นไป เสียงหัวใจหยุดเต้น ดวงตากลมโตได้หลับลง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกจากหางตา
“ผมสัญญา ผมจะเลี้ยงลูกอย่างดี ผมจะให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี คุณไม่ต้องห่วงนะ หลับให้สบาย ผมรักคุณครับ”ริมฝีปากหนาประทับจูบลงหน้าผากกลมมน เลื่อนไล้ลงมาจูบที่แก้ม และหยุดลงที่ริมฝีปากบาง ถือเป็นจูบสุดท้าย จูบแห่งการบอกลา
“ม๊ะ ม๊ะ ฮืออออ ม๊ะ เย่นกัน ฮือออ จะเย่น”มือน้อยเขย่าคุณแม่ให้ขึ้นมาเล่น เขาคิดว่าแม่ของเขาคงแค่หลับไป ริมฝีปากเล็กๆสีเชอร์รี่เริ่มเบะ เด็กน้อยเริ่มร้องไห้จ้า เพราะว่าแม่ของเขาปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นซักที
“ป๋ายเสียน”มือหนาอุ้มลูกชายของตนขึ้นมาซบอกเพื่อปลอบ แต่เด็กน้อยก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้
“ป๊ะ ม๊ะอ่ะ ฮึก จะเย่น ฮืออออออ ม๊ะม่ายตื่น ฮือออ”หนูน้อยร้องไห้จนตาแดงจมูกแดง มองแล้วดูน่าสงสารยิ่งนัก
คุณพ่อกอดลูกชายแน่น ลูบหลังหวังปลอบประโลมพร้อมโยกตัวเบาๆ
“คุณแม่เขาไม่อยู่แล้วครับลูก เขาไปอยู่บนนู้นแล้ว ต่อไปน้องป๋ายต้องอยู่กับป๊าสองคนนะครับลูก”ขาเรียวยาวเดินไปที่หน้าต่าง นิ้วเรียวชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าอันสดใส
“ฮึก ม๊ะ อยู่บนท้องฟ้า ป๋าย ฮึก อยากอยู่ก่ะม๊ะ”
“ไม่ได้ครับลูก หนูอยู่กับป๊านะ คุณแม่จะเฝ้าดูหนูจากบนนั้น โอ๋ๆ หยุดร้องได้แล้วครับลูก”
แม้คุณพ่อจะปลอบแค่ไหน เด็กน้อยก็ยังร้องไห้จ้าไม่หยุด จนหมดแรงแล้วผล็อยหลับคาอกคุณพ่อไป...
3 ปีต่อมา
“น้องป๋ายยยยย ตื่นได้แล้วครับลูก วันนี้หนูไปโรงเรียนใหม่วันแรก เดี๋ยวสายนะครับ พ่อให้อี้ชิงเตรียมน้ำอุ่นให้หนูอาบแล้ว”ร่างสูงโปร่งเหมือนนายแบบ ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนผูกเน็กไทสีขาว หากดูเพียงแค่นั้นก็จะเหมือนนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง แต่มันดูแปลกก็ตรงที่ผ้ากันเปื้อนลายอุลตร้าแมนน่ารักมุ้งมิ้งนี่ซิ...
อู๋อี้ฝาน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัย 28 ปี เป็นบุคคลที่น่าจับตามองมากที่สุดในขณะนี้ ธุรกิจโรงแรมระดับห้าดาวของเขากำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว จากที่มีสาขาใหญ่อยู่ที่เมืองจีน เขาก็เริ่มมาเปิดทำธุรกิจกับประเทศเกาหลี ทำให้เขาและลูกชายตัวน้อยต้องย้ายมาอยู่ที่เกาหลี
นอกจากจะเป็นคนหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาแล้ว เขายังมีความสามารถในการบริหาร โดดเด่นในวงการธุรกิจ อีกทั้ง ตั้งแต่ที่ภรรยาของเขาเสียชีวิตไป เขาก็ยังไม่มีใครมาดูแลหัวใจอีกเลย ทำให้เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่จ้องจะจับตาเป็นมัน แต่หลายคนก็ต้องรับประธานแห้วไป เพราะตัวอู๋อี้ฝานนั้น ไม่สามารถรับใครเป็นแฟนใหม่ได้ ด้วยเหตุผลเพียงแค่ ‘น้องป๋ายไม่ชอบคนนี้’
“งื้ออออ หนูง่วงงงง” เจ้าตัวเล็กตอบอย่างงัวเงีย แถมยังดึงผ้าห่มมาคลุมหัวไม่ยอมตื่นตามเสียงปลุกของผู้เป็นพ่อ
“ไม่ได้ครับลูก ย้ายมาเข้าโรงเรียนของเกาหลีวันแรก ไม่ไปไม่ได้ หนูเป็นพี่ใหญ่ของชั้นอนุบาลแล้วน้า ขืนไปสาย ไม่อายน้องอนุบาล 1 อนุบาล 2 เหรอครับลูก”มือใหญ่ดึงผ้าห่มที่เจ้าตัวน้อยคลุมหัวออก
“งื้ออออ งืมๆ” แขนป้อมๆเล็กๆยกขึ้นสองแขนเพื่อให้ผู้เป็นพ่ออุ้มทั้งๆที่ตายังไม่ลืม
“จริงๆเลย ลูกคนนี้นี่ ฮึบ”คุณพ่อยังหนุ่มอุ้มลูกชายตัวแสบเดินไปห้องน้ำ จัดแจงถอดเสื้อผ้าให้
“อี้ชิง อาบน้ำให้น้องนะ เดี๋ยวฉันไปทำข้าวเช้าให้น้องก่อน”ร่างสูงเอ่ยสั่งพี่เลี้ยงส่วนตัวของลูกชายเขา
“ครับ คุณท่าน”
อี้ชิง เป็นลูกของอี้หลิน แม่นมของแบคฮยอน อู๋อี้ฝานมีบุญคุณต่อครอบครัวของเขามาก เพราะอี้ฝานส่งเสียตัวเขาเรียนตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน ทำให้เขาและแม่ อยู่กับครอบครัวนี้มานาน อี้ฝานไว้ใจสองเขาสองแม่ลูกมาก แม้ว่าจะต้องย้ายมาอยู่ที่เกาหลี อี้ฝานก็ให้เขาและแม่ ตามมารับใช้
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดเครื่องแบบของโรงเรียนอนุบาลชื่อดังของเกาหลีแล้ว หนูน้อยจอมดื้อก็วิ่งทั่กๆลงบันไดเสียงดังมาที่ห้องครัว
“คุณป๊าฮับบบ วันนี้ทำอะไรให้น้องกิน” เจ้าตัวเล็กวิ่งไปเกาะขาคุณพ่อที่กำลังวุ่นอยู่ในครัว
“ข้าวห่อไข่ใส่แฮมครับผม ของโปรดของน้องเล้ย”เรียวขายาวเดินไปวางจานข้าวห่อไข่ที่แต่งแต้มด้วยซอสมะเขือเทศเป็นหน้าคนยิ้มที่โต๊ะอาหาร
“เย้~ ข้าวห่อไข่ของคุณป๊าอาหย่อยที่ฉุดในโลกเยยยย”ร่างป้อมปีนขึ้นเก้าอี้เด็กพร้อมกับตักข้าวห่อกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ค่อยๆกินก็ได้ครับลูก ไม่มีใครแย่ง เดี๋ยวจะติดคอเอา” ร่างสูงเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนลายอุลตร้าแมนออก พร้อมกับมานั่งรับประทานกาแฟ ขนมปังปิ้งและไข่ดาวข้างๆลูกชาย
“คุณหนูคะ ป้าเอานมกล้วย น้ำเปล่า กับขนมใส่ให้ อยู่ในกระเป๋านะคะ” อี้หลินคุณแม่นมของแบคฮยอน เดินมาพร้อมกระเป๋าลายริลัคคุมะใบเล็กๆ
“ฮับ อย่าลืมน้องเอส” น้องเอสคือตุ๊กตาอัลปาก้าตัวโปรดที่คุณพ่อของเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตอน 4 ขวบ แบคฮยอนติดตุ๊กตาตัวนี้มาก จะไปไหนก็ต้องหิ้วไปด้วย
“น้องป๋าย เดี๋ยววันนี้ป๊าไปส่งนะลูก จะพาน้องไปฝากไว้กับผอ.ด้วย”
“เย้!~ ไปโรงเรียนกับป๊า~~” แก้มตุ่ยๆที่กำลังกินข้าวห่อไข่ยิ้มจนแก้มแทบแตก
-โรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
รถสปอร์ตแอสตันมาร์ตินสีดำขลับเคลื่อนมาจอดด้านหน้าโรงเรียนอนุบาลที่ดังที่สุดและค่าเทอมแพงที่สุดในเกาหลี สองขายาวของคุณพ่อสุดหล่อก้าวลงมาเปิดประตูให้ลูกชายตัวน้อยสุดที่รัก
ร่างเล็กๆในชุดเด็กอนุบาลสีขาวกางเกงขาสั้นลายสก็อตพร้อมกระเป๋าริลัคคุมะใบเล็กๆก้าวลงมา พร้อมยิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดี จูงมือคุณพ่อเดินเข้าโรงเรียน เหล่าผู้ปกครองที่มาส่งบุตรหลานหันมามองกันเป็นแถบ เหล่าคุณแม่บ้านถึงกับลืมลูกตัวเองแล้วก็ทำหน้าเคลิ้มเมื่อเห็นใบหน้าของคุณพ่อลูกอ่อนสุดหล่อ
“มองอะไรกันก็มะรุ ( – 3 –) น้องป๋ายไม่ชอบเลย” พวงแก้มขาวอมชมพูอมลมอย่างน่ารักแสดงความไม่พอใจ
“มองว่าลูกชายของป๊าน่ารักมั้งครับลูก” คุณพ่อยิ้มขำๆพร้อมอุ้มตัวเล็กขึ้นมาหอมแก้มซ้ายขวา
“มองน้องที่ไหน มองป๊ากันหมดเลยตะหาก” สองมือเล็กยกขึ้นมาจับแก้มสากของคุณพ่ออย่างหึงหวง
“แหม หวงป๊าหรือครับ”
“หวงซิฮะ น้องไม่อยากให้ใครแย่งป๊าไปจากน้องนี่!”
“ไม่มีใครแย่งป๊าไปจากน้องได้หรอกครับ น้องคือแก้วตาดวงใจของป๊านะ ป๊ารักหนูสุดหัวใจเล้ย~”
“งั้นป๊าก็อย่าหาแม่ใหม่มาให้น้องนะ น้องไม่ชอบผู้หญิงพวกนั้นเลย นะฮะป๊า~” ดวงตากลมใสจ้องมองคุณพ่อตาแป๋วอย่างออดอ้อน
“ได้ซิครับ ถ้าลูกชายป๊าไม่ชอบ ป๊าก็จะไม่คบ”
“รักป๊าที่สุดเล้ยยยยยย~” จมูกเล็กๆกดลงหอมแก้มทั้งสองข้างของคุณพ่อฟอดใหญ่
“ป๊าก็รักน้องป๋ายครับ”จมูกโด่งก็กดหอมพวงแก้มใสที่เป็นกลิ่นแป้งเด็กคืนเช่นกัน
คนทั่วไปมองภาพน่ารักๆของสองพ่อลูกหอมแก้มกันอย่างเอ็นดูพร้อมยิ้มตาม
-ห้องผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
*หมายเหตุ : ตอนน้องอยู่เกาหลี น้องจะลงทะเบียนเรียนเป็นชื่อเกาหลีนะคะ ซึ่งก็คือบยอนแบคฮยอน ส่วนตอนน้องอยู่จีนจะชื่อ อู๋ป๋ายเสียนค่ะ*
“เด็กชายบยอนแบคฮยอน เพิ่งจะย้ายจากจีนมาเข้าเรียนตอนอนุบาล 3 ยังพูดภาษาเกาหลีไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ เผอิญครูประจำชั้นของเด็กก็เป็นคนจีนครับ เดี๋ยวผมจะให้เขาดูแลเด็กอย่างใกล้ชิดครับนะครับ คุณอู๋ฝานไม่ต้องเป็นห่วงครับ” ผู้อำนวยพูดกับอู๋อี้ฝานด้วยท่าทีนอบน้อม พร้อมกับกดโทรศัพท์บอกให้เลขาตามครูประจำชั้นของแบคฮยอนมาเข้าพบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอก เมื่อเสียงท่านผู้อำนวยการเอ่ยอนุญาตให้เข้ามา ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกางเกงสแลคสีดำดูภูมิฐานก็ก้าวเข้ามาในห้อง
ดุจโลกทั้งโลกหยุดไปชั่วขณะ ร่างสูงถึงกับตะลึงในความน่ารักของผู้ที่เข้าห้องมาใหม่ ใบหน้าหวานเรียวเล็กรับกับทรงผมยาวระต้นคอสีน้ำตาลอ่อน รับกับดวงตาหวานกลมโตเหมือนลูกกวางขนตายาวเฟื้อยงอนงาม จมูกโด่งรั้น ปากสีเชอร์รี่น่าลิ้มลอง
“เอ่อ คุณอี้ฝานครับๆ”เสียงเอ่ยเรียกของผู้อำนวยการทำให้เขาคืนสติ
“คะ ครับ”
“นี่คือคุณครูลู่หานครับ ครูประจำชั้นห้องอนุบาล 3/1 ส่วนนี่คือคุณพ่อของนักเรียนใหม่ คุณอู๋อี้ฝานครับ”มืออวบของผู้อำนวยการผายแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณครูลู่หาน ผมฝากดูแลลูกชายตัวแสบของผมด้วยนะครับ” ร่างสูงรีบยื่นมือออกมาหวังเพื่อจะเชคแฮนด์กับคนหน้าหวานตรงหน้า ... แหม ก็อยากลองสัมผัสดูว่ามือนุ่มนิ่มรึเปล่านี่ครับ
“เช่นกันครับคุณอี้ฝาน ผมจะดูแลอย่างดีที่สุดเลยครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ”มือเรียวยาวขาวเนียนเอื้อมมือไปจับตามมารยาท แต่เอ๊ะ! เหมือนจะจับนานไปหน่อยนะ... ร่างเล็กจึงขืนดึงมือตัวเองออกเล็กน้อย มือใหญ่จึงต้องปล่อยอย่างเสียดาย
ติ๊งหน่องตองแหน่ง ตองแหน่งต๊องแหน่งงงงง~
“ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ผมขอพาเด็กไปเข้าชั้นเรียนก่อนนะครับ ขออนุญาตนะครับท่านผอ.คุณอี้ฝาน ^^” เสียงหวานเอ่ยขอตัว
“ตามสบายครับ ตั้งใจเรียนนะครับน้องป๋าย เดี๋ยวตอนเย็นถ้าป๊าเสร็จงานเร็วป๊าจะมารับนะ” ร่างสูงย่อเข่าคุยกับลูกชายตัวน้อย พร้อมกอดแน่น 1 ที หอมแก้มอีกฟอดนึง
“ครับป๋ม ( ‘__’ )\” เจ้าตัวเล็กตะเบ๊ะให้คุณพ่อ
“ไปครับน้องแบคฮยอน เดี๋ยวครูพาไปเจอเพื่อนๆน้า” ร่างบางเอื้อมมือไปจับกับนิ้วป้อมเดินจูงมือออกจากห้องไป
ระหว่างทางเดินไปห้องเรียน คุณครูหน้าหวานก็เอ่ยถามเจ้าตัวเล็กด้วยภาษาจีนว่า “น้องป๋ายพูดเกาหลีคล่องรึยังครับ ในห้องมีแต่เพื่อนเกาหลีน้า”
“ผมพูดได้ฮะ ออมม่าผมเป็นคนเกาหลี อยู่จีนบางครั้งป๊าก็พูดเกาหลีกับผมฮะ ป๊าบอกผมจะได้ไม่ลืมภาษาของออมม่า แต่สำเนียงผมมันจะแหม่งๆตลกๆอ่ะฮะคุณครู” เสียงเจื้อยแจ้วตอบคุณครูเป็นภาษาจีน
“งั้นต่อไปนี้ ครูขอให้อยู่ในโรงเรียน น้องป๋ายต้องพูดแต่ภาษาเกาหลีนะครับ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามครูนะ พูดเกาหลีเยอะๆ สำเนียงจะได้ดีขึ้น”
“คับป๋มครูลูลู่~”
“ดีมากครับเด็กดี” ร่างบางอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกรั้นๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
-ห้องอนุบาล 3/1-
เมื่อมือเรียวเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน ก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายและเสียงร้องไห้ของเด็กคนหนึ่ง
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เทาเทาอย่าแกล้งเค้า เค้ากลัววว งื้อออออออ ( ; A ;)” ร่างเล็กตัวผอมบางผิวขาวนวลวิ่งไปรอบห้องพร้อมร้องไห้จ้า
จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อเจ้าเด็กตัวสูงๆ ที่นึกว่าเป็นเด็กประถมขอบตาคล้ำนิดๆเหมือนลูกแพนด้าถือตุ๊กแกปลอมตัวใหญ่ๆวิ่งไล่เด็กตัวเล็กนั้นอยู่
“จื่อเทา! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงหวานเริ่มดุ ขาเรียวก้าวเดินเข้าไปแยกเจ้าลูกแพนด้ากับหนูน้อยหน้าหวานที่ตอนนี้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำหูน้ำตา
หนูน้อยหน้าหวานเดินเข้าไปซ่อนหลังคุณครูคนสวยพร้อมเกาะขาแน่นราวกับหาที่พึ่งพิง “ครูลูลู่ฮะ ฮึก จื่อ..เทา แกล้งน้องฮุน ฮึก อีกแล้วฮะ ฮือออ”
“เจ้าเด็กดื้อ! ออกไปคาบไม้บรรทัดยืนขาเดียวหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลย!”
“โธ่~ ชูวชุวอ่า ( - 3 -)” *ชูวชุวแปลว่าคุณอาค่ะ*
“บอกแล้วไงว่าอยู่โรงเรียนให้เรียกคุณครู ถึงจะเป็นหลานแต่ครูก็ไม่ละเว้นโทษให้นะ ไปเลยไป”
“เชอะ เค้าจะฟ้องป๊า!!! :P แบร่~” แลบลิ้นปริ้นตาใส่คุณอาอย่างกวนๆแต่ก็ยอมออกไปยืนกระต่ายขาเดียวแต่โดยดี จะไม่ให้ไปได้ไงล่ะ ก็ลูลู่ชูวชุวอ่ะโหดจะตาย ( .__.)
“เอาล่ะเด็กๆ เข้าไปนั่งประจำที่ครับ วันนี้เรามีเพื่อนมาเข้าใหม่นะ น้องป๋าย แนะนำตัวเลยครับ” คุณครูคนสวยรุนหลังให้ตัวเล็กออกไปยืนกลางหน้าห้อง
“เอ่อ ... ชื่อบยอนแบคฮยอนฮะ อายุ 6 ขวบ ชอบกินนมกล้วย มีป๊าชื่อ ...”
“อะ เอ่อ น้องป๋าย ครูว่าแนะนำแต่ชื่อก็พอจ้ะ ^^;”
“อ่อ ฮะ ชื่อแบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักฮับ!” แล้วหัวทุยๆก็โค้ง 90 องศาจนหน้าแทบแตะถึงเข่า
“อื้มมมม น้องป๋าย ไปนั่งตรงโน้นกับเพื่อนนะ” นิ้วเรียวของคุณครูคนสวยชี้ไปยังโต๊ะของเด็กที่ตัวเล็กเท่ากันกับแบคฮยอน บนตักมีตุ๊กตาโปโรโระตัวใหญ่นั่งอยู่ ตาโตๆเหลือกๆ ยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร
“หวัดดี ตัวเองชื่ออะไรอ่ะ” พอมานั่งปุ๊บ แบคฮยอนก็ทักทายตีสนิททันที
“เราชื่อคยองซู ยินดีที่ได้รู้จักนะเบค่อน”
“คายองจูวเหรอ เราไม่ได้ชื่อเบค่อนนะ!”
“เราก็ไม่ได้ชื่อคายองจูวเหมือนกันแหละ!”
“เอาเป็นเรายอมให้ตัวเองเรียกเบค่อนก็ได้ แต่เค้าก็จะเรียกตัวเองว่าคายองจูวนะ”
“ก็ดะ ( -_- )”
“เอาล่ะครับเด็กๆ วันนี้เรามาเรียนคณิตศาสตร์กันเถอะครับ” แล้วคุณครูลู่หานก็เริ่มต้นสอนไปจนถึงเวลาพักกลางวัน
-โรงอาหาร-
“คายองจูว เซฮุนนี่ เราไปนั่งตรงนู้นนนกันเถอะ” นิ้วป้อมๆที่มือข้างนึงถือถาดอาหารชี้ไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนตัวนึง ทำเลดี วิวสวย
“ป่ะๆ” แล้วเด็กตัวเล็กทั้ง 3 คนก็เดินไปนั่ง แต่ยังไม่ทันที่ก้นจะลงแตะเก้าอี้ ก็มีถาดอีกใบกระแทกลงมาเสียงดัง
ตุ๊บ!
“นั่งไม่ได้ ที่นั่งนี้เป็นของแก๊งค์ชั้น! คนอื่นจะมานั่งไม่ได้!” เด็กผู้ชายตัวอ้วนใส่แว่นรูปร่างสูงใหญ่เกินวัยมองหน้าแบคฮยอนอย่างหาเรื่อง ข้างหลังของเด็กคนนั้น ถ้าแบคฮยอนจำไม่ผิดน่าจะชื่อจื่อเทา กับอีกคนที่แบคฮยอนไม่รู้จัก เป็นเด็กตัวสูงๆผิวออกคล้ำๆ ทำหน้าสะลึมสะรือ
“ไม่มีใครมาจองไว้ซะหน่อย นายมาทีหลังก็อย่ามาแย่งที่พวกเราซิ!” แบคฮยอนเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้น พร้อมมองหน้าอีกฝ่าย ทั้งๆที่ตัวเองสูงเพียงอกเขา
“หนอย ตัวเล็กอย่างกับลูกหมา เป็นเด็กใหม่ ไม่รู้ซะแล้วว่าไม่ควรมีเรื่องก่ะแก๊งค์ของชั้น ชั้นคือปาร์คชานยอล ผู้มีอิทธิพลของโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยนะ!” มืออวบอ้วนผลักไหล่แบคฮยอนจนเซไปชนคยองซู
**ดูภาพชานยอลพรีเดบิวต์ประกอบนะคะ **
“คนนิสัยไม่ดี เค้าจะฟ้องคุณครูลู่หาน!” ริมฝีปากเล็กเริ่มเบะ
“เอาซิ ฟ้องเลย ไม่กลัวหรอกน่า นี่แหน่ะๆ” เด็กเกเรปาร์คชานยอลก็กำข้าวในถาดโปะลงหัวแบคฮยอนแล้วก็ขยี้จนผมเลอะเมล็ดข้าวไปหมด
“ฮึก ฮึกส์ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ( ;______; )” เสียงแหลมเล็กร้องไห้จ้าไม่หยุด ดวงตาเรียวเล็กแดงก่ำนองไปด้วยน้ำตา
“หยุดนะชานยอล!” ดั่งเสียงสวรรค์ คุณครูลู่หานวิ่งเข้ามาพร้อมกับอุ้มแบคฮยอนขึ้นไปกอดปลอบ ฝ่ามือบางลูบหลังให้หนูน้อยเลิกร้องไห้
“โอ๋ๆ หยุดร้องนะเด็กดี โอ๋ๆ ทำไมแกล้งเพื่อนอย่างนี้ครับชานยอล ทำตัวไม่น่ารักเลยนะ!” คุณครูลูลู่ที่แสนใจดีของเด็กๆเริ่มดุอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“กะ ก็ ไอ้ตัวเล็กนี่มาแย่งที่นั่งของพวกผมนี่ฮะ”
“นี่ฟังนะชานยอล ที่นี่คือโรงอาหารของทุกคน ทุกๆคนมีสิทธิ์จะนั่งตรงไหนก็ได้ เราจะมาแสดงเป็นเจ้าเข้าเจ้าของไม่ได้ เรื่องนี้ครูคงต้องคุยกับคุณแม่เธอซะแล้ว โอ๋ๆ ป่ะครับน้องป๋าย เดี๋ยวครูพาไปล้างผมน้า อย่าร้องครับๆ”
-ห้องน้ำ-
“หยุดร้องนะเด็กดี เดี๋ยวครูล้างผมให้ เดี๋ยวตาสวยๆช้ำหมดน้า” นิ้วเรียวสวยเกลี่ยน้ำตาบนดวงตาเรียวเล็ก
“ฮึก ฮึก หยุดแล้ว ... ฮึก ฮะ” แม้จะหยุดร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังสะอื้นอยู่
“ดีมากครับ มา ครูให้รางวัล จุ๊บ~” ริมฝีปากบางจุ๊บลงไปที่พวงแก้มยุ้ยๆ แล้วก็ลงมือเปิดฝักบัวชโลมไปที่หัวทุยๆ เปิดแชมพูเด็กกลิ่นหอมๆขยี้เบาๆแล้วล้างออก
หลังจากสระผมให้เสร็จคุณครูลูลู่ก็จัดการประแป้งเด็กลงบนแก้มยุ้ยซะขาววอก พร้อมกับจูงมือไปยังห้องเรียน
-ห้องเรียนอนุบาล 3/1-
“เอาล่ะเด็กๆ ได้เวลานอนกลางวันแล้วครับ ปูที่นอนที่เตรียมมาได้เลย~”
“คายองจูว เซฮุนนี่ เค้านอนข้างตัวเองน้า” ตัวเล็กลากผ้าปูลายริลัคคุมะพร้อมกับอุ้มตุ๊กตาอัลปาก้าเดินไปหาเพื่อนทั้งสอง
“นี่ นายน่ะ ลูกหมา” เสียงทุ้มของเด็กตัวใหญ่อย่างชานยอลดังมาจากข้างหลังแบคฮยอน
“ห๊ะ ไอ้ยักษ์!!!! ชั้นไม่ใช่ลูกหมานะ!” ตัวเล็กหันไปตวาดแว้ดๆ ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“ตัวอย่างกับลูกหมายังจะมาเถียงอีก นายน่ะ มานอนนี่เลย!” มืออวบๆจัดการลากแขนของตัวเล็กอย่างแรงมาข้างๆที่นอนลายเบ็นเท็น
“ไม่เอา ชั้นจะนอนกับคายองจูว!!!!!!!” แขนเล็กสะบัด แต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
“ก็บอกให้นอนนี่ไง อย่าขัดคำสั่ง!!”ตัวโตกว่าถือวิสาสะฉกผ้าปูของแบคฮยอนไปปูข้างๆแล้วก็กระชากให้คนตัวเล็กลงไปนอน ร่างเล็กกระแทกลงที่นอนดังตุ๊บ
“โอ๊ยยยยย อะไรเนี่ยยยยย อย่ามาบังคับเรานะ!” พอแบคฮยอนจะลุกขึ้น ชานยอลก็ดันตัวให้เขาลงไปนอนอีกน่ะแหละ
“นอนเดี๋ยวนี้!”
“ฮื่อ!” คนตัวเล็กกระฟึดกระฟัดไม่พอใจ แต่ก็จำใจต้องนอน แต่ก็หันหลังไม่ไปมองหน้าคนขี้แกล้ง
เมื่อแบคฮยอนผล็อยหลับไป ตัวเขาก็โผล่มากลางป่าทึบได้ยังไงนะ ...!?
แบคฮยอนเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ทุกสรรพสิ่งดูมืดและน่ากลัวไปหมด
“ป๊า ป๊าอยู่ไหน ฮึก น้องป๋ายกลัววววววว” เด็กชายตัวน้อยร้องไห้อย่างน่าสงสารเรียกหาบิดา
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าหนักๆดังก้าวเข้า
ก้าวเข้ามา ….
ก้าวเข้ามาใกล้แบคฮยอนทุกที ....
โฮกกกกกกกก!!!!!!
ราชสีห์ตัวใหญ่แววตาดุร้ายพร้อมจะขย้ำทุกอย่างที่ขวางหน้า พุ่งเข้ามาตะปบร่างเล็กไว้ กรงเล็บกำลังจะฟาดลงไปที่ตัวของแบคฮยอน!!!!!!
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ออกไปนะ ออกไปปปปปปป ป๊าช่วยด้วยยยยย ป๋ายกลัวววววววววววววว” แบคฮยอนน้อยดิ้นหมายจะให้หลุดจากพันธนาการ ดวงตารื้นน้ำตา พอดวงตาคู่ใสลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นหน้าเด็กเกเรชานยอลอยู่ใกล้เพียงนิดเดียว ......
มิน่าถึงฝันร้าย ก็ไอ้ยักษ์เนี่ย นอนทับอยู่นี่เอง ทับไม่พอ ขาก่ายอีก ตอนแรกก็นอนอยู่บนที่นอนเบ็นเท็นนี่นา แต่ทำไมมานอนบนที่นอนริลัคคุมะได้ล่ะ โอ๊ยยยย ป๋ายจะบ้า ( ; A ;)
“ลุกไปนะไอ้ยักษ์บ้า!!!! มากอดเค้าทำไมเนี่ย โอ๊ยย หนักกกกกก” ฝ่ามือป้อมๆพยายามจะดันเด็กยักษ์ออก แต่ก็ไร้ผล ไม่กระดิกซักนิด
“มีอะไรครับน้องป๋าย ร้องซะเสียงดังเลย” ครูลู่หานเดินเข้ามาถาม
“ครูฮะ ไอ้ยักษ์บ้าชานยอลเนี่ยมานอนทับผมง่า อึดอัดมากกกก”
“แหม ชานยอลตื่นยากด้วยซิ มาๆ เดี๋ยวครูช่วย” ครูคนสวยแกะขาที่กายร่างตัวเล็กออก แล้วออกแรงกลิ้งให้เด็กยักษ์กลับไปนอนที่นอนเบ็นเท็นตามเคย แต่ก็ไม่ยักก่ะมีวี่แววว่าจะตื่นเลย หลับเป็นตายสุดๆ....
“นอนต่อซะนะ ยังเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงนึง” มือบางลูบศีรษะทุยๆเบาๆ
“น้องป๋ายไม่อยากนอนแล้วฮะครู นอนไม่หลับหรอก”
“อื้มมมงั้นนนน ก็พับเก็บที่นอน แล้วมานั่งวาดรูปเล่นข้างๆครูรอเพื่อนตื่นแล้วกันเนอะ”
“ฮับป๋ม ( ‘w’ )\” ระหว่างที่สองลูกศิษย์คุณครูช่วยกันพับเก็บที่นอน แบคฮยอนก็เหลือบไปมองหาเพื่อนทั้งสองคน
‘ไหนว่าไม่ชอบหน้ากัน โดนเทาแกล้งตลอด ไหงมานอนข้างกันได้ล่ะ!?’ ตัวเล็กได้แต่คิดสงสัยในใจเมื่อเห็นจื่อเทาบนที่นอนกังฟูแพนด้า นอนข้างๆเซฮุน
ส่วนคยองซูนอนอยู่บนที่นอนโปโรโระ กอดตุ๊กตาโปโรโระครบเซ็ตใบหน้าดูท่าทางคงจะฝันดี ที่น่าแปลกคือคนที่นอนข้างๆคือเด็กผิวสีคล้ำที่แบคฮยอนจำได้ว่าเป็นลูกน้องชานยอลนอนบนผ้าปูคร็องครบเซ็ตเหมือนกันนี่ซิ! อย่างกับนัดกันมา ....
-เลิกเรียน-
กิ๊งก่องกองแก่ง~ ก่องแก่ง ก๊องแก่ง~~
เวลาเลิกเรียน แบคฮยอนจูงมือคยองซูน้อยกับเซฮุนน้อยเดินไปเล่นที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียนรอผู้ปกครองมารับ รอจนคุณแม่คยองซูมารับก็แล้ว คุณพ่อของเซฮุนมารับก็แล้ว จนตอนนี้แทบไม่มีเด็กเหลืออยู่ในโรงเรียนเลย ก็ยังไม่มีวี่แววคุณพ่อสุดหล่อของแบคฮยอนมารับซักที ....
คุณครูลู่หานที่เคลียร์ตรวจการบ้านเด็กๆจนเสร็จเตรียมตัวจะกลับบ้าน ดวงตาหวานก็เหลือบไปเห็นเด็กน้อยตัวเล็กนั่งเขี่ยดินคอตกอยู่คนเดียวที่สนามเด็กเล่น
“อ้าว คุณพ่อยังไม่มารับเหรอครับน้องป๋าย” ร่างบางย่อเข่าลงลูบหัวทุยเล็กแผ่วเบา
“ยังครับคุณครู” ดวงตาเรียวเล็กเริ่มรื้นน้ำตา มองคุณครูด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“อย่าร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวครูรอเป็นเพื่อนจนกว่าคุณพ่อจะมานะ ^^” คุณครูคนสวยดึงเด็กน้อยมากอดพร้อมลูบหลังเบาๆ
ลู่หานพาแบคฮยอนเล่นเครื่องเล่นในสนามจนเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ก็มีร่างบางในชุดนักเรียนม.ปลายวิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาในโรงเรียน
“แฮ่กๆ อี้ ... ชิง ... มา ... แฮ่ก มารับแล้วครับคุณหนู”
“แล้วป๊าล่ะฮะอี้ชิง”
“คุณท่านบอกว่าต้องไปต้อนรับลูกค้าสำคัญครับ มารับไม่ได้ แต่อี้ชิงมีประชุมสภานักเรียน ก็เลยมารับช้า อี้ชิงขอโทษนะครับคุณหนู”
“ป๊าผิดสัญญากับน้องป๋าย ......” ตัวเล็กดูสลดลงไปทันตา ปากเริ่มเบะจวนเจียนจะร้องไห้เต็มที เมื่อเห็นดังนั้น คุณครูคนสวยจึงเอื้อมมือไปลูบหัวตัวเล็ก พร้อมกับปาดน้ำตาที่หยดแหมะๆข้างแก้มแผ่วเบา
“น้องป๋ายครับ ฟังครูนะ อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะครับ ที่คุณพ่อทำอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อน้องป๋ายน้า เขาหาเงินมาเลี้ยงน้องป๋ายไงครับ เพราะฉะนั้น น้องป๋ายต้องเข้าใจคุณพ่อนะครับ ^^”
“ฮะคุณครู... น้องป๋ายเข้าใจแล้ว”
“เก่งมากครับคนเก่งของครู กลับบ้านดีๆนะครับ พรุ่งนี้เจอกันใหม่” มือบางบีบบีบจมูกเล็กๆ พร้อมหอมแก้มให้รางวัลสำหรับคนเก่งฟอดนึง
“บ๊ายบายฮะคุณครูลูลู่~” แขนป้อมโบกมือลาคุณครูแล้วจูงมืออี้ชิงเดินไปขึ้นรถเบนซ์คันหรูหน้าโรงเรียน
-คฤหาสน์ตระกูลอู๋-
พอมาถึงบ้านคุณแม่นมอี้หลินมารดาของอี้ชิงก็จับคุณหนูน้อยไปอาบน้ำประแป้งหอมฉุย เสร็จแล้วเด็กน้อยก็มานั่งดูการ์ตูนที่ห้องนั่งเล่นรอคุณพ่อสุดที่รักกลับบ้าน
รอไปจนเวลาล่วงผ่านไปถึง 2 ทุ่ม อาหารที่คุณแม่บ้านจัดให้เต็มโต๊ะก็เย็นชืดหมดแล้ว แม้คุณพ่อจะโทรมาสั่งแม่บ้านไว้แล้วว่าให้ทานก่อนเลยไม่ต้องรอ เพราะตัวเขาก็คงทานมาจากข้างนอก แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังดื้อรั้นยืนกรานจะรอคุณพ่อมาทานด้วย
“โถ คุณหนูคะ นี่ 3 ทุ่มแล้วนะคะ ถ้าคุณหนูไม่ทานอะไร จะปวดท้องเอานะคะ” อี้หลินพยายามว่านล้อมเด็กดื้อให้ทานอาหาร
“ไม่เอา!!! ไม่กิน !!!! ไม่กินอะไรทั้งนั้น!! ฮื้อ!” แบคฮยอนขึ้นเสียงใส่คุณแม่นม พร้อมวิ่งร้องไห้ตึงตังขึ้นไปบนห้องนอน
ตัวเล็กนอนร้องไห้จนผล็อยหลับไป แต่ก็สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับกลิ่นข้าวต้มหอมฉุย ฝีเท้าหนักเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ
ร่างสูงวางถาดข้าวต้มที่โต๊ะข้างเตียงนอน แล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเด็กดื้อที่ไม่ยอมทานข้าวเมื่อตอนเย็น ริมฝีปากหนาก้มลงจูบกระหม่อมพร้อมลูบหัวทุยๆแผ่วเบา
“ลูกชายใครน้า ดื้อไม่ยอมทานข้าว”
“ฮึก ป๊าผิดสัญญากับน้อง น้องโกรธป๊าแล้ว” เด็กน้อยงอแงพลิกตัวหันหลังให้คุณพ่อ
“โอ๋ๆ อย่างอนป๊าเลยนะลูก ป๊าต้องทำงานนะครับ” คุณพ่อสุดหล่อจับลูกชายให้พลิกกลับมาหาเขา
“เชอะ ( - ^ - )” เด็กน้อยเชิดหน้าหนีไม่มองหน้าพร้อมดิ้นกุกกักให้พ้นฝ่ามือใหญ่ของคุณพ่อที่จับตัวอยู่
“เอางี้มั้ยครับ วันเสาร์นี้ ป๊าเลี้ยงไอติม 2 ก้อนเลย โอเคมั้ยครับ” ร่างสูงยื่นข้อเสนอง้อลูกชาย
คิ้วเล็กขมวดอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วนิ้วป้อมก็ยกมือขึ้นมาชู 3 นิ้ว “สามก้อน!”
“โอ้โหหหห ลูกใครเนี่ย ได้คืบจะเอาศอก โอเคๆ 3 ก้อนก็ 3 ก้อน มาเกี่ยวก้อยสัญญา ( ^_^)๗”
“สัญญาเป็นสัญญา ใครผิดสัญญากลืนเข็มพันเล่ม~ ๒( ‘_’ )”
“มา หายงอนป๊าแล้ว ทานอะไรซะหน่อยน้า ป๊าให้อี้หลินต้มข้าวต้มให้ รีบทานตอนกำลังร้อนๆ”
“ป๊าป้อน ( ‘ 0 ‘ )”
“ได้เลยครับ อ่ะ อ้าปาก อ้ามมม~” คุณพ่อสุดหล่อตักข้าวต้มมาเป่าจนหายร้อนแล้วป้อนลูกชายสุดที่รัก
“งั่มๆ อาหย่อย ป๊าฮะ วันนี้ป๊านอนกับน้องนะ”
“อื้มมมมมม ก็ได้ครับ น้องรีบทาน แล้วเดี๋ยวป๊าไปอาบน้ำละจะมานอนด้วยโอเคมั้ยครับ”
“โอ้เคฮับ~”
หลังจากอี้ฝานอาบน้ำเสร็จ ก็เดินขึ้นไปบนเตียงเดียวกับลูกชาย มือใหญ่โอบลูกน้อยเข้ามานอนในอ้อมแขน เด็กน้อยจ้องหน้าคุณพ่อตาใสแจ๋ว
“ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้างครับลูก หืม~” จมูกโด่งก้มฝังจมูกลงกลุ่มผมนุ่มลื่นที่มีกลิ่นหอมแชมพูเด็ก
“น้องไปเจอเพื่อนสองคน ชื่อคายองจูวกับเซฮุนนี่ฮะ แต่น้องไปเจอเด็กยักษ์นิสัยไม่ดี ชอบมาแกล้งน้อง”
“ใครกัน มาแกล้งลูกชายสุดที่รักของป๊า” คิ้วเข้มขมวด หน้าเริ่มตึงทันที
“ชื่อปาร์คชานยอลฮะ ป๊า .... หนูเกลียดปู้จาย!” [เบบี้มายด์มาเอง 555]
“เอ่อ น้องป๋ายครับ ป๊าเป็นผู้ชาย อี้ชิงก็ผู้ชาย แม้แต่หนูเองก็เป็นผู้ชาย หนูจะเกลียดป๊าได้ลงคอหรือครับลูก” จากที่ทำหน้าทะถมึงทึงจะไปกินเลือดกินเนื้อคนที่มาแกล้งลูกสาว (!?) เอ๊ย! ลูกชาย มาเจอประโยคเด็ดถึงกับหลุดขำพรืด
“น้องเกลียดไอ้ยักษ์บ้าชานยอลนั่น ฮึ!”
“ถ้าเขามาแกล้งน้องอีกมาบอกป๊านะ เดี๋ยวป๊าเคลียร์ให้”
“ป๊าจัดการเลยยยย”
“แล้ว เอ่อ คุณครูลู่หานเป็นไงบ้างครับลูก เขาดีกับหนูรึเปล่า”
“อื้อ คุณครูลูลู่ใจดีมากกกกก ดีกับน้องมากๆเลย วันนี้คุณครูก็อยู่เป็นเพื่อนน้องตอนน้องรอป๊ามารับด้วย”
“แล้วน้องชอบคุณครูรึเปล่าครับ”
“น้องชอบคุณครูลูลู่มากกกกกกกเลยฮับป๊า คุณครูใจดี แล้วก็สวยด้วย”
“ละถ้าจะให้เขามาเป็นคุณแม่น้องป๋าย น้องป๋ายจะยอมรึเปล่าครับ น้องป๋ายให้ป๊าจีบคุณครูได้มั้ยครับ”
“อื้มมมมมมมม ก็ได้ฮะ น้องป๋ายชอบคุณครู น้องป๋ายให้ผ่าน~ ( ^_< )/” เด็กน้อยยกมือทำท่าโอเคพร้อมขยิบตาทำหน้าทะเล้นใส่คุณพ่อ
“จริงเหรอครับลูก ลูกชายป๊าน่ารักที่สุดเลย ไหน มาให้ป๊าหอมที” อี้ฝานกระชับกอดลูกชายแน่นซะจมอก แล้วก็หอมแก้มยุ้ยๆของตัวเล็กทั้งสองข้างฟอดใหญ่ แล้วก็จุ๊บปากอีกจุ๊บนึง
“นอนเถอะลูก ฝันดีนะครับ น้องป๋ายของปะป๊า” ริมฝีปากหนาจุ๊บลงบนหน้าผากของลูกน้อย
“ฝันดีฮะป๊า~”
แล้วค่ำคืนสุขสันต์ของสองพ่อลูกก็ผ่านไปอย่างสงบสุขอีกหนึ่งวัน พร้อมกับหัวใจที่พองโตของคุณพ่อ ที่ตอนนี้มีแต่ใบหน้าหวานๆลอยอยู่เต็มหัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น